[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 16 : Beautifull Dissaster Charpter :: 14

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา พร้อมกับหันไปมองรอบๆห้องนี่มันไม่ใช่ห้องนอนของผมนี่นา ที่นี่

มันที่ไหนกันน่ะ

                ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

                “อ้าว...ด็องนี่นาฟื้นแล้ว นายรู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงนายแค่ไหน” เจ้าไก่ฮยอคที่ตื่นขึ้นมา

หลังจากที่หลับฟุบอยู่ข้างๆเตียงผม โวยวายขึ้นมาทันทีที่เห็นผมฟื้น

                “อืมๆๆๆ แล้วที่นี่มันที่ไหนกันน่ะฮยอคแจ” ผมพูดก่อนจะมองสำรวจไปรอบห้อง

                “อ่อ...ที่นี่ก็โรงพยาบาลโซลไง เมื่อวานนายเป็นลมหมดสติกลางสาย...”

                “ฮยอคแจ!!!เมื่อวานใครเป็นคนพาชั้นมาที่นี่ รู้ทำไมเหมือนกันที่ผมยังหวังว่าจะเป็นเค้า”

                “ก็ชั้นกับพี่ฮันไง...เรากำลังกลับจากบริษัทพอดีทำไมหรอ...”

          “อ๋อเปล่าหรอกช่างมันเถอะ แล้วนี่ทุกคนไปไหนกันหมด...” ผมถามออกไปทั้งๆที่ในใจก็

รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

                “เอ่อ...คือ...พวกนั้นเค้า...เค้า”ฮยอคแจมันทำหน้าลำบากใจที่จะตอบคำถามของผม คงไม่

อยากจะพูดให้ผมคิดมากสินะ

                ผมพยุงตัวเองพร้อมกับสายน้ำเกลือออกไปที่ระเบียงด้านนอกพร้อมกับเงยหน้ามองขึ้นไป

บนฟ้า มีเครื่องบินลำหนึ่งกำลังลอยผ่านไป คิบอม...นายคงกำลังอยู่บนนั้นสินะ นายคงจะทิ้งคนที่

ไม่สำคัญอย่างชั้นไว้ที่นี่สินะ นายไปจริงๆแล้วใช่มั้ย

                “ดงเฮ...นายเป็นอะไรรึเปล่า อ้าว นี่นายก็ไม่ได้ร้องไห้หนิ” ฮยอคแจถามผม หลังจากที่มัน

จัดกับข้าวเช้าเสร็จแล้วและออกมายืนที่ระเบียงเป็นเพื่อนผม

                ไม่ใช่ชั้นไม่เจ็บหรอกนะฮยอค แต่ที่ชั้นไม่ร้องก็เพราะว่า ชั้นเจ็บจนใจทั้งดวงมันด้านชา

แล้วต่างหาก เจ็บจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ น้ำตามันก็ถูกใช้จนไม่มีเหลืออีกแล้ว

ชั้นเจ็บ ชั้นเหนื่อยมากๆเลย

                เหนื่อยกับการวิ่งไขว่คว้าความรักทั้งๆที่รู้ดีว่าไม่มีวันได้มันมาครอบครอง ยิ่งชั้นวิ่งตามมัน

เท่าไหร่ มันกลับยิ่งวิ่งหนีชั้นออกไปไกลเท่านั้น ชั้นเหนื่อยจังเลย ทั้งสองขาของชันถ้ามันพูดได้มัน

คงจะตะโกนออกมาว่า “ชั้นเหนื่อยมากแล้วนะเมื่อไหร่แกจะเลิกวิ่งตามมันซะที”

                นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมมัวแต่สนใจเรื่องนี้จนละเลยที่จะทำหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่สำคัญ

ไป นานเท่าไหร่แล้วที่ผมมองข้ามสายตาที่ห่วงใยของทุกๆคนไป และนานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมมัว

ทำตัวไร้สาระอยู่แบบนี้

                “ฮยอคแจ....”

                “มีอะไรหรอดงเฮ” เจ้าฮยอคแจหันมามองหน้าผมงง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจสุดขีด

เมื่อได้ยินประโยคต่อมา

                “อีก2ปีนับจากนี้ ชั้นจะต้องเป็นลี ดงเฮที่เข้มแข็งให้ได้ ชั้นจะไม่มัวทำตัวไร้สาระอยู่แบบ

นี้อีกแล้ว...”

                                *********************************************

          หลังจากที่ทุกคนส่งคิบอมเข้าห้องเตรียมจนเห็นคิบอมเดินจนลับสายตาไปแล้วคณะลิงทุก

ตัวก็เตรียมตัวจะไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมดงเฮ

                แต่แล้ว โก อารา ก็ออกมาจากข้างหลังเสาที่อยู่ไม่ไกลจากที่พวกเค้ายืนส่งคิบอมกันมากนัก

                ทุกคนก็ทำหน้าตกใจกัน แต่ก็ไม่แสดงออกกันมากนัก

                “เอ่อ...อาราจะมาส่งคิบอมหรอ คิบอมเค้าไปแล้วล่ะ มะกี๊นี้เอง”ทึกกี้ที่ดูเหมือนจะตั้งรับ

กับเหตุการณ์ได้มากที่สุดพูดออกไป

                “ค่ะ อารารู้แล้ว อาราก็มาถึงพร้อมๆกับพวกพี่นั่นแหละค่ะ” อาราพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

น้อยๆ แต่ทุกคนก็รู้ดีว่ารอยยิ้มนี้มันขมขื่นซักแค่ไหน

                “แล้วทำไมถึงไม่เข้ามาส่งเค้าล่ะรู้รึเปล่าบางทีคิบอมมันอาจจะอยากให้อารามาส่งก็ได้”

พี่คังอินถามในคำถามที่ทุกคนอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้

                “ก็เพราะรู้ไงคะ ว่าบอมเค้าอยากให้อารามา อาราถึงไม่ออกไป เพราะถ้าอาราออกไปเค้าคง

จะตัดใจไปไม่ได้ อาราอยากให้เค้าไป” อาราพูดพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเต็มที่

                “ทำไมล่ะ อารา ทำไมเธอถึงอยากให้ไอ้บอมมันไปนัก” ซีวอนถามขึ้นมาบ้าง

                “ก็เพื่อให้เค้าไปลืมอาราให้ได้ไงคะ เมื่อเค้ากลับมาเป็นคนใหม่ในวันที่ใจเค้าลืมอาราได้

แล้วจริงๆเค้าจะได้มองเห็นถึงความรักและความห่วงใยที่ฮยองด็องมีให้เค้าซะที”

          “อารา...เธอ...” ฮีชอลที่มักจะพูดเก่งอยู่ตลอดเวลาถึงกับพูดไม่ออกในตอนนี้เมื่อรู้ถึงความ

ต้องการของอารา

                “อย่างที่อาราเคยบอก ไม่ใช่อาราไม่รักคิบอม รักค่ะรักมากเพราะเค้าเป็นเพื่อนที่อาราสนิท

ด้วยที่สุด...และอย่างที่เคยบอกเค้าไปอีกครั้งว่า วันนึงเค้าจะต้องกลับมาหาอารา ในวันที่เค้าลืมอารา

ได้แล้วจริงๆ เค้าจะกลับมาเพื่อบอกอาราว่าเค้าเจ็บปวดที่จะต้องเสียฮยองด็องไป...”

                อาราเอ่ยทุกคำที่เธอเก็บไว้ในใจออกมา คำพูดและความรู้สึกผิดที่มีมานานเหลือเกิน เธอ

รู้ตัวเองดีว่า ที่ผ่านมาตัวเองเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องราวร้ายๆแค่ไหน รู้ดีว่าเธอสร้างรอยแผลไว้ในใจ

ของฮยองดงเฮไม่รู้กี่แผลต่อกี่แผลถ้าไม่มีเธอคิบอมก็คงไม่เจ็บปวด ไม่สิ ไม่ใช่แค่คิบอมคนเดียว

พวกพี่ๆซูจูทุกคนด้วย ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกผิด

                ฮีชอลมองหน้าของโก อาราแล้ว ก็พอจะเดาออกว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ จึงลูบ

หัวของอาราเบาๆแล้วพูดว่า

                “ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะพวกเราทุกคนไม่มีใครโทษอาราหรอกนะ อาราทำในสิ่งที่ดีที่สุด

แล้ว พี่เข้าใจดี ที่อาราไม่รักคิบอมมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดการฝืนใจรักใครซักคนน่ะมันจะเจ็บปวดทั้ง

สองฝ่ายเปล่า ตอนนี้เราก็ได้แต่รอให้ครบ2ปีแล้วรอไอ้บอมคนใหม่กลับมาเท่านั้น”

                อารามองหน้าฮีชอลและทุกคนอย่างซึ้งใจ

                สมาชิกทุกคนต่างมองทอดสายตาออกไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้

เป็นอย่างดี เหมือนกับคำมั่นสัญญาว่าจะรอ รอคนที่เป็นเหมือนครอบครัวของพวกเค้ากลับมา

                                ****************************************

                แง่วๆๆๆๆ จบได้ซักทีตอนนี้ ตอนแรกกะจะเอารวมกับตอนที่13แล้วแต่มันยาวเกินไปเลยตัดออกมาทำอีกตอน รู้มั้ยว่าความจริงจะอัพตั้งนานแล้วแต่เพราะว่า คนแต่งโง่ - -

                แต่งได้เฉพาะตอนที่คิบอมกลับมาเกาหลีแล้ว ดันแต่งได้หลายตอนด้วยแต่ตอนก่อนที่คิบอมจะไปดันแต่งไม่ออก- - เพราะสงสารด็องเกิน ตนนี้ก็ดีนะเห็นถึงความเข้มแข็งของด็องดี

          เราขอคอมเม้นท์หน่อยได้มั้ยคราวนี้ขอซัก120นะ ครบเมื่อไหร่กลับมาอัพทันทีเพราะแต่งไว้หลายตอนแล้ว แหมไม่อยากบอกว่าพล็ตตอนจบนี่ก็วางไว้แล้วเหมือนกัน

          แต่ที่อยากได้เม้นท์ก็เพราะว่าอยากมีเวลาคิดฟิคอีกเรื่อง แนวแฟนตาซีมันต้องใช้เวลาวางพล็อตเยอะนะ อีกอย่างเราก็อยากได้คำวิจารฟิคเรื่องนี้จากทุกคนด้วย อิอิ