[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 12 : Beautifull Dissaster Charpter :: 10

เสียงอึกทึกครึกโครม ทำให้ผมต้องฝืนลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่อยากจะหลับต่อแทบตาย

โอ๊ยยย  ทำไมผมถึงได้หนักหัวขนาดนี้เนี่ย แต่เอ๊ะ เหมือนกับว่าเมื่อวานผมฝันแปลกๆไปนะ

ผมฝันว่าผมกลับเข้ามาในบ้านแล้วผมล้มลงมีคนๆนึงมาดึงผมไว้แล้วพาผมมาพักที่โซฟานี่ แถม

ถ้าจำไม่ผิดผมอาเจียนใส่เค้าด้วยนะฮะ แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรผมเลยกลับเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ผม

อีก แต่ผมก็จำไม่ได้จริงๆนะฮะว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร หรือว่าผมจะฝันไปจริงๆ

ผมเอามือจับที่ริมฝีปากตัวเอง สัมผัสนั้นมันยังอยู่เลยฮะ รอยจูบที่อบอุ่น ที่แฝงไปด้วย

ความรัก จูบที่เพียงครั้งเดียวแต่เหมือนกับหยุดเวลาทั้งหมดเอาไว้

แต่เมื่อผมหันซ้ายหันขวากลับไม่พบใครเลยจริงๆ

“คุณเป็นใครกันนะ...ทำไมถึงไม่บอกผม...” ผมได้แต่พึมพำอยู่กับตัวเองก่อนจะลุกไปที่

ห้องเพื่ออาบน้ำ

*****************************************************

วันนี้เป็นเวรผมที่จะต้องทำอาหารแหละครับซึ่งวันนี้คิบอมอยู่บ้านด้วย ผมเลยคิดว่า

อยากทำอะไรร้อนๆให้เค้าสร่างเมาและรู้สึกสบายแหละครับ

และแล้วอาหารที่ผมทำก็เสร็จเรียบร้อยแล้วสมาชิกทุกคนก็มากันพร้อมหมดแล้วด้วย 

แม้กระทั่งคิบอมก็อาบน้ำเสร็จแล้วด้วย วันนี้จึงเป็นวันแรกในไม่กี่วัน ที่เราทุกคนมานั่งพร้อม

หน้าพร้อมตาทานข้าวด้วย

ทั้งๆที่มันน่าจะดูมีความสุข แต่ผมกลับมาลางสังหรณ์แปลกๆครับว่ามันจะต้องมีเรื่อง

อะไรเกิดขึ้นแน่ๆครับ

                “นี่ ซิมบ้านายไปเปิดทีวีซิชั้นจะดูข่าวบันเทิงซะหน่อย”เสียงเจ๊ซินสุดสวยออกปากสั่งซี

วอนสุดที่รักออกมา

                “ซินอ่ะ ใช้คนอื่นไปสิครับไม่เห็นรึไงว่าวอนกำลังกินอยู่อย่าขัดจังหวะได้มั้ยล่ะ” เจ้าบ้า

วอนพูดออกมาทั้งๆที่ในปากยังเคี้ยวไก่ตุ๋นไม่เสร็จเลย (เฮ้ยๆๆๆ รักษามาดหน่อยวอน)

                “นี่ทุกคน 2วินาทีที่แล้วชั้นเลิกกับไอ้วอนมันแล้ว...” เจ๊ซินยังพูดไม่ทันเสร็จซิมบ้าหัวฟู

อย่างไอ้วอนก็กุลีกุจอ ไปเปิดทีวีอย่างรวดเร็ว เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

                “เอ๊ะ วันนี้ทำไมมันมีรายการพิเศษล่ะชั้นกะจะดูละครไทยที่ชื่อดาวพระศุกร์ซะหน่อย

นายรู้จักนางเอกเรื่องนี้มั้ย ชื่ออะไรนะ สุวนันท์ อะไรนี่แหละ เศร้ามากกกกก” เจ๊ซินจีบปาก

จีบคอพูดก่อนจะอึ้งไปพร้อมๆกับทุกคนที่เห็นรายการพิเศษวันนี้

                ในภาพก็คือ มีดาราสาวสวย นั่งคู่กับดาราหนุ่มหน้าใหม่คนหนึ่ง ซึ่งที่ใต้สุดของจอนั้นมี

ตัวอักษรตัวใหญ่เขียนเอาไว้ว่า ช็อกวงการ โก อารา ประกาศเปิดตัวคู่รักหนุ่ม อา ยองจุน

                ทุกคนมองไปที่จอทีวีอย่างตาไม่กระพริบก่อนจะหันกลับมามองคิบอมที่กำลังก้มหน้าก้ม

ตากินข้าวยำอย่างเรียบเฉยไม่ได้สนใจอะไร

                “เอ่อ...คิบอมนายไม่สนใจข่าวหรอ วันนี้มีข่าวของ....” พี่ทึกกี้ที่ทนความสงสัยไม่ไหวถาม

บอมออกมา ซึ่งบอมก็เงยหน้าขึ้นมาตอบเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                “ครับ...ผมรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ อาราเป็นคนบอกผมเอง” ถึงแม้ว่าคำพูดของ

เค้าจะดูเรียบเฉยแต่ว่า สีหน้าและสายตาของเค้าปิดไม่มิดเลยว่า กำลังเสียใจมากแค่ไหน

                จากนั้นคิบอมก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ก้มหน้าก้มตากินๆๆๆ จนหมด ก่อนจะเดินออกไป

ทันที ผิดกับผมที่มัวแต่เป็นห่วงเค้าตอนนี้ยังไม่มีข้าวซักเม็ดหล่อนถึงกระเพาะผมเลยครับ

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกนะฮะ เมื่อคิบอมเดินออกไป ผมก็รีบวิ่งตามออกไปทันที

                “คิบอม...เดี๋ยวก่อน รอชั้นด้วย” ผมตะโกนเรียกคิบอมที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องของตัวเองเพื่อเข้าไป

                “นายมีอะไรดงเฮ มากเรียกชั้นทำไม” คิบอมตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ไม่เคยเปลี่ยน

เลยจริงๆ

                “นายโอเครึเปล่า มีอะไรบอกชั้นได้นะ ชั้นยินดีที่จะรับฟังนายเสมอ” ผมพูดออกไปจากใจจริง ด้วยใจที่

หวังดี แต่สำหรับเค้า...

                “ไม่จำเป็น ชั้นไม่ได้ขอร้องนายซักหน่อยฉะนั้นอย่ามายุ่งกับชั้น ชั้นจะเป็นหรือตายมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย

เลยซักนิด” คิบอมหันมามองผมด้วยสายตาที่เย็นชา

                “แต่...ชั้น..” ผมพูดออกไปอย่างตะกุกตะกัก คิบอมชั้นหวังดีกับนายจริงๆนะ

                “ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง ชั้นไม่ต้องการความสงสารจากใครทั้งนั้น ยิ่งเห็นนายเข้ามา

ทำดีกับชั้นมันยิ่งทำให้ชั้นสมเพชตัวเองรู้มั้ย ลี ดงเฮ มันทำให้ชั้นสมเพชตัวเองเข้าใจมั้ย”

                คิบอมพูดก่อนจะผลักผมล้มลงไปนั่งกับพื้น ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปและปิดลงอย่าง

รวดเร็ว

                “โอ๊ยยย...คิบอม ชั้นไม่ได้สมเพชนายนะ ชั้นเป็นห่วงนายจริงๆนะ เปิดประตูออกมาคุย

กันก่อนนะ คิบอม” ผมได้แต่พร่ำพูดอยู่ที่หน้าประตูห้องเค้าอย่างอ่อนใจ

                “พอเถอะฮะพี่ดงเฮ ผมว่าพี่ปล่อยให้คิบอมเค้าได้อยู่กับตัวเองซักพักเถอะฮะ อีกอย่างพี่น่ะลงไปกินข้าว

ดีกว่ามั้ยฮะ เพราะผมเห็นพี่ไม่กินข้าวมาตั้งหลายวันแล้วนะฮะ” คยูฮยอนน้องเล็กของวงเราที่เดินออกจากห้องเข้า

มาพูดกับผม ด้วยความห่วงใย

“ขอบใจนะคยู แต่ชั้นอยากอยู่ตรงนี้มากกว่าเพื่อว่าคิบอมเค้าอยากจะได้อะไรชั้นจะได้หาให้เค้าได้ทันที

ไง”ผมพูดก่อนจะพยายามฝืนยิ้มออกไปให้น้องชาย

                “ผมไม่เข้าใจพี่จริงๆเลยฮะพี่ด็อง แต่ผมคงห้ามอะไรพี่ไม่ได้ยังไงพี่ก็ต้องคิดถึงตัวเองให้มากนะฮะ มี

อะไรก็บอกผมได้” คยูพูดก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง

                อย่าว่าแต่นายเลยคยู แม้แต่ชั้นเองก็ยังไม่เข้าใจตัวชั้นเองเลยว่าเพราะอะไรชั้นถึงได้ยอมทนเค้าขนาดนี้

ชั้นก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จริงๆตลอดเวลาที่ชั้นรักเค้ามา 5 ปี ชั้นก็ยังหาคำตอบให้หัวใจไม่ได้เลย

                ผมได้แต่นึกอย่างอ่อนใจก่อนจะนั่งลงพิงกับบานประตูหน้าห้องของคิบอม  หวังที่จะให้คนที่อยู่อีกฝั่ง

ตรงข้ามนั้น ได้รับรู้ถึงความหวังดีที่ผมมีให้บ้างซักนิดก็ยังดี ซักนิดเดียวนายจะมีให้ชั้นได้บ้างรึเปล่าคิบอม

*********************************************

                เป็นเวลาเกือบ3วันแล้วที่คิบอมขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกมาพูดจากับใคร ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน

วันๆเอาแต่ดื่มเหล้า ทำเอาทุกคนหนักใจกันมากเพราะเป็นห่วงว่าสภาพร่างกายของเค้าจะรับไม่ไหว

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจยกกับข้าวเข้าไปให้เค้าในห้อง

                                “ก๊อก..ก็อก..คิบอมนี่ชั้นเองชั้นขอเข้าไปหน่อยนะ” ผมพูดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปใน

ห้องนอนของคิบอม

                ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาก็แทบช็อกครับเพราะกลิ่นเหล้าคลุ้งทั่วเลย แถมที่พื้นยังมีแต่กระป๋องเบียร์เต็ม

ไปหมดเลยครับ แต่ที่ตกใจมากกว่านั้นก็คือ สภาพของคิบอมตอนนี้ เห็นแล้วผมอยากร้องไห้มากเลยครับ เค้าซูบ

ลงไปเยอะมากเลย หน้าหมองลงไปมาก แถมหนวดเครายังเริ่มขึ้นให้เห็นเป็นไรเขียวๆแล้วล่ะครับ

                “นายยยย...ข้าววว..มา..ทามมายยย ห๊า...ดงเฮฮฮฮ” ดูสิครับขนาดพูดยังฟังไม่ค่อยจะออกเลยนะครับ

“ชั้นยกกับข้าวเข้ามาให้นายน่ะชั้นเห็นนายไม่กินอะไรมาหลายวันแล้ว..”

“เอาออกไปซะ ชั้นไม่หิว แล้วนายก็รีบออกไปจากห้องของชั้นด้วย”คิบอมพูดออกมาอย่างเสียงดังฟังชัด

“แต่ว่านี่นายทานซักนิดก็ยังดีนะ...”ผมพยายามยกถาดข้าวเข้าไปให้เค้าแต่เค้ากลับปัดมันหกหมดอย่าง

ไม่มีค่าเลยฮะ กับข้าวที่ผมอุตส่าห์ทำมาเพื่อให้เค้าได้ทานหวังจะให้เค้าดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่เป็นห่วงเค้า

“ชั้นพูดครั้งเดียวไม่รู้เรื่องรึไงฮะ ชั้นไม่กินออกไป ไปเซ่ ไสหัวออกไป๊!!! “คิบอมตะโกนออกมาสุดเสียง

ทำเอาผมสะดุ้งวาบไปทั้งตัว ก่อนจะรีบทำความสะอาดแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากจะอยู่นาน

กลัวเค้าจะรำคาญใจ

                                                     *********************************************

                วันนี้ขณะที่ทุกคนกำลังทานข้าวอยู่ในห้องครัวด้วยความรู้สึกเดียวกันนั่นก็คือเป็นห่วงคนที่เอาแต่ขัง

ตัวเองอยู่ในห้องข้างบน  ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมากันซักคำ  ผมรู้สึกอึดอัดมาก

เลย แต่ตัวผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

                “ทุกคนครับ...ผมมีเรื่องจะบอก...” อยู่ดีดีก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ เสียงของคนที่เรากำลังเป็นห่วงเสียงของคิบอมนั่นเอง  ทุกคนรีบเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กันทันทีเพราะดีใจที่ร่างสูงยอมออกมาจากห้องเสียที

                แต่แล้ว...รอยยิ้มเหล่านั้นก็เลือนหายไปทันทีที่ได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากของคนที่ผมรัก

                “ผมตัดสินใจจะไปอเมริกา  2  ปี นะครับ...”