BAP :: Love again, Break again #ลอกบอก

ตอนที่ 2 : ลอกบอก : อิ น ท อ ว ว ว

:) Shalunla

            "เพียะ!!!"

            เสียงฝ่ามือวาดผ่านอากาศปะทะลงกับข้างแก้มชายหนุ่มคนหนึ่งจนเกิดเสียงดังไปทั่วห้อง

            "โอ๊ย!" เสียงทุ้มยกมือกุมหน้าตัวเองเอาไว้ทันที "เป็นบ้าอะไรของเธอขึ้นมาอีกเนี่ย คิมซอลฮยอน!!"

            "นายยังจะมีหน้ามาถามอีกหรอจองแดฮยอน!!" เสียงแหลมตวาดกลับด้วยอารมณ์โมโหพร้อมกับยื่นจอโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายได้มองชัดอย่างเต็มตา "นี่ไง!"

            เจ้าของชื่อมองภาพวิดีโอที่กำลังเล่นแล้วก็ถึงกับสบถออกมา "เหี้ยล่ะ!"

            "เออ..เหี้ยมาก! นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงห๊ะแดฮยอน" ซอลฮยอนกำมือถือแน่นจนมันแทบจะแหลกคามือ เสียงครางที่หลุดรอดออกมายิ่งทำให้ความโกรธที่สูงอยู่แล้วยิ่งพุ่งปรี๊ดขึ้นไปอีก "ถ้านายจะนอกใจ ทำไมไม่หาให้มันไกลตัวกว่านี้หน่อยห๊า! นี่มันยัยควอนมินอา เพื่อนสนิทของฉันเลยนะ! ทำไมนายถึงเลวขนาดนี้!!" ไม่พูดเปล่าเอื้อมมือไปจิกผมดำสนิทนั่นเพิ่มอีกต่างหาก

            "โอ๊ย ปล่อย!! ฉันเจ็บนะยัยบ้า!" แดฮยอนขืนตัวจนหลุดออกจากแรงทึ้งนั่น "ก็คืนนั้นฉันเมานี่หว่า!! เธอจะโมโหอะไรกันนักกันหนาเล่า!"

            "ไม่ให้โมโหได้ยังไงล่ะ นี่นายยังคบกับฉันอยู่นะ ฉันทนความเจ้าชู้ของนายไม่ไหวแล้วนะจองแดฮยอน! เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนเฮงซวยได้เท่านายเลย!!" หญิงสาวผลักอกแดฮยอนจนอีกฝ่ายเซไปอีกมุม

            "ทนไม่ไหวก็ไปเลยไป!" มาถึงจุดที่ฟิวส์ขาดจนได้

            "เออ! ฉันไปแน่ นายไม่ต้องไล่หรอก อยู่กับนายชีวิตฉันก็มีแต่ตกต่ำ!" ซอลฮยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาแล้วลากกระเป๋าเดินทางออกมาโกยข้าวของที่เป็นของตัวเองลง ในขณะที่แดฮยอนทำเพียงดึงมวนบุหรี่ออกมาจุดสูบแล้วยืนอิงมุมห้องอยู่แบบนั้น

            จนกระทั่งหญิงสาวปิดกระเป๋าเดินทางลงนั่นล่ะ บทสนทนาจึงถูกเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง "รู้ตัวมั้ย...นายน่ะมันโคตรแย่ โคตรห่วยเลย"

            "ห่วยแค่ไหนก็ทำเธอครางระทวยมาได้ตั้งสามเดือนนี่นา" แดฮยอนยักไหล่

            "ไอ้เลวเอ๊ย!!" ซอลฮยอนขวากระป๋องเบียร์เปล่าที่เกลื่อนอยู่บนพื้นปาออกไปเต็มแรงแต่แดฮยอนก็เอี้ยวตัวหลบได้ซะก่อน หญิงจึงได้แต่ฮึดฮัดลากกระเป๋าตรงดิ่งออกไปทางประตู

            "เดี๋ยว...." แดฮยอนขัดขึ้นแล้วบี้บุหรี่ให้ดับ

            เสียงที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวแอบลอบยิ้มเพราะใจจริงลึกๆแล้วเธอก็ยังหวังว่าความสัมพันธ์นี้จะยังคงเดินหน้าไปได้ต่อ

            แต่...เธอคงจะลืมไปว่าสันดานคนมันเปลี่ยนยาก

            "แล้วค่าห้องเดือนนี้ล่ะ ไม่คิดจะจ่ายสักหน่อยหรอ ไหนๆก็อยู่มาตั้งเกือบครึ่งเดือนขนาดนี้"

            "ไอ้เหี้ย!!" มือเรียวสั่นระริกหยิบแบงก์เงินวอนออกมาปาลงพื้นก่อนจะปิดประตูห้องลงอย่างแรง

            แดฮยอนหลับตาเชิดคางขึ้นแล้วถอนหายใจหนักๆ "เฮ้อ...แล้วต่อไปใครจะช่วยหารค่าเช่าห้องวะเนี่ย" บ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปเก็บเงินที่หญิงสาวทิ้งไว้เมื่อครู่ "เออ ก็ยังดี ถือเป็นการสั่งลาที่สวยงามอยู่ ค่าเช่าทั้งเดือนเลยนี่หว่า"

            ร่างสูงโปร่งเดินแหวกเสื้อผ้าและข้าวของที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้องไปนั่งเตียงที่เป็นเตียงสองชั้นซึ่งตัวเขากับซอลฮยอนนอนด้วยกันที่ชั้นล่างแม้จะเบียดกันไปบ้างแต่ก็ดีกว่าจะต้องมีใครไปนอนเตียงชั้นบน

            ก็ดูสภาพซะสิ...ทั้งลัง ทั้งฝุ่นหนาเตอะ ใครนอนได้ก็เก่งเกินไปแล้วล่ะ

            สายตาคมมองไปยังโต๊ะหัวเตียงที่มีหลายอย่างวางกองแต่ที่เด่นที่สุดก็คงจะเป็นตุ๊กตามินนี่ขนาดสิบสองนิ้วนั่งจมกองฝุ่นอยู่ แดฮยอนเอื้อมมือไปตบหัวมันแรงๆหลายทีจนตุ๊กตาเคลื่อนให้เห็นกรอบรูปซึ่งคว่ำหน้าลง

            เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยกกรอบรูปให้ตั้งขึ้นแบบเดิม เผยให้เห็นรูปของผู้ชายสองคนฉีกยิ้มกว้างให้กล้องจนตาหยี

 

            หนึ่งคนในรูปนั้นคือตัวเขาเอง...แต่ก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าเคยยิ้มแบบนี้ด้วยหรอ มันดูเป็นยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

            ในขณะที่เขากลับจำความรู้สึกในตอนนั้นไม่ได้ซะแล้ว

            แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาดันไม่เคยลืมอีกคนที่อยู่ในรูปถ่ายใบนี้ได้เลย ไม่ลืมแม้กระทั่งประโยคสุดท้ายที่อีกฝ่ายพูดไว้เมื่อหลายปีก่อนได้ด้วย

            "สักวันต่อให้มึงรักใครจริง ก็ขอให้เขาทิ้งมึง! ทำร้ายมึง! ทำให้มึงเจ็บปวดแบบที่มึงทำกับกู! จองแดฮยอน..ขอให้มึงไม่มีวันสมหวังในรักได้อีก!!!"

            "ไอ้หมูบ้าเอ๊ย เพราะมึงแช่งกูเอาไว้แน่ๆเลย กูถึงไม่เคยคบกับใครได้เกินครึ่งปีเลยสักคน..." พูดเปรยกับตัวเองแล้วก็เอนตัวฟุบนอนราบไปกับพื้นเตียง

            มือก็ยังเอื้อมไปตบหัวเจ้าตุ๊กตามินนี่ตัวเดิมไม่หยุด ยิ่งคิดถึงเจ้าของที่ให้มันมาก็ยิ่งแค้นตบหนักมือขึ้นกว่าเดิม

            ไม่รู้ว่าเพราะแค้น...หรือเพราะ...ยังลืมไม่ได้กันแน่

            มือหนาเอื้อมมือไปตบกรอบรูปนั้นให้คว่ำหน้าลงเหมือนเดิม

            "กลับมาถอนคำแช่งของมึงเดี๋ยวนี้นะ...ยูยองแจ"

-------------------------------------------------------------------------------------




#ลอกบอก บน ทวิตเตอร์ :)