คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ~FIRST~Se@soN!_WINTER = Beautiful = ๓
Noda Sung
평생을 함께 발 맞춰
나가 내가 지켜줄게 사랑해요 oh love
ทั้งชีวิตนี้ เรามาใช้ชีวิตร่วมกัน ผมจะปกป้องคุณเอง ผมรักคุณ
“ป๊อก!” เสียงบางอย่างกระทบกับกระจก ทำให้ฮยอคแจจะต้องออกไปเปิดหน้าต่างดู
ก็ต้องตกใจ!!!!
“ไง?” ซีวอนนั่นเองที่ยิ้มรออยู่นอกรั้วบ้านแล้ว
“ซีวอนมาที่นี่ได้ยังไง?”
“มาตามหาหัวใจ” ร่างสูงยังไม่รีบร้อนนัก
“งั้นนายคงมาผิดที่แล้วล่ะ ที่นี่ไม่มีหัวใจของนายหรอก” ร่างบางยังคงน้อยใจอยู่
“ลงมาคุยกันหน่อยสิ”
“ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”
“แต่ชั้นมี”
“แต่ชั้นจะไม่ลงไป” ฮยอคแจยังคงดื้อแพ่ง
“ถ้านายไม่ลงมา ชั้นจะปีนระเบียงห้องนาย” ซีวอนแกล้งขู่
“อยากโดนพ่อชั้นแจ้งตำรวจจับข้อหาบุกรุกก็ตามใจ” ฮยอคแจสวนกลับทันที
“นายนี่.....” ซีวอนถอนหายใจแรงๆ
“หมดธุระแล้วใช่มั้ย” ฮยอคแจทำท่าจะปิดหน้าต่าง
“เดี๋ยว!” ซีวอนรีบร้องเรียกเอาไว้
“อะไรอีกล่ะ?” ฮยอคแจถาม
“นายไม่ต้องลงมาก็ได้ แต่อยู่ที่ตรงนั้นแล้วคุยกับชั้นได้มั้ย?” ซีวอนขอร้องทั้งแววตาและสี
หน้า
จนฮยอคแจชักจะทำใจแข็งต่อไปไม่ไหวเหมือนกัน
“ว่ามาสิ....”
“เอ่อ....นายชอบชั้นมานานแล้วใช่มั้ย?” พอถึงเวลาแบบนี้ซีวอนกลับไปไม่เป็นเลยจริงๆ
“ตั้งแต่ปีหนึ่ง” ฮยอคแจรู้สึกว่าดีแล้วที่ให้ซีวอนอยู่ข้างล่าง แล้วเค้าอยู่ที่ระเบียงชั้นสองแบบนี้
เพราะถ้าได้อยู่ต่อหน้ากัน เค้าคงจะต้องออกอาการอะไรอีกหลายอย่างแน่ๆเลย
“แล้วทำไมไม่บอกชั้นล่ะ?”
“นายเป็นเดือนมหาลัย....” ฮยอคแจตอบ
“แล้วไง?”
“นายเป็นที่สนใจของคนอื่น”
“แล้วไง?”
“นายเป็นลูกนักธุรกิจ”
“แล้วไง?”
“นายหล่อ”
“แล้วไง?”
“กลัวนายจะปฏิเสธ”
“นายนี่มันน่าจับมาตีก้นอีกซักรอบจริงๆเลย ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ซีวอนชี้หน้าร่างบางที่กำลังยืนหน้าแดงบนชั้นสอง
“อะไรกันอ้ะ!”
“ยังจะมางอนอีก เหตุนี้มันไม่ได้เรื่องเลยนะ”
“ง่ะ ว่ากันอีกแล้ว”
“ไม่ได้ว่า อย่าเพิ่งเถียงด้วย!” ซีวอนรีบตัดหน้าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะอ้าปากพูด
“แล้วไอ้เหตุผลที่นายพูดมาทั้งหมดน่ะ ทำให้นายแอบชอบชั้นรึเปล่าล่ะ”
“เปล่า ชั้นชอบที่นายอ่อนโยน ยิ้มสวย เป็นคนดี” ฮยอคแจรีบพูด ก่อนจะรีบปิดปากตัวเอง
เมื่อรู้ว่าพลาดซะแล้ว
ซีวอนยิ้มอย่างพอใจ
“ขอบใจ............” ซีวอนยิ้มหวาน
ฮยอคแจรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว นี่เค้าจะต้องเป็นแบบนี้ต่อไปอีกนานเท่าไหร่เนี่ย เมื่อไหร่จะเลิกใจเต้นเวลาที่อยู่กับคนๆนี้ซะที
“คบกับชั้นได้มั้ย?” ซีวอนพูด ก่อนจะกระชับเสื้อโค้ทเมื่อลมหนาวพัดมากระทบผิวกาย
“วะ...ว่ายังไงนะ?...” ฮยอคแจรู้สึกเหมือนว่าขาทั้งสองข้างมันหมดแล้ว
ซีวอนกำลังขอเค้าคบ!!!
“ชั้นถามว่านายจะคบกับชั้นได้มั้ย?” ซีวอนย้ำอีกครั้ง
“นาย...นายกำลังแกล้งชั้นอยู่รึเปล่า” ฮยอคแจมือสั่น หน้าสั่น สั่นไปหมดทั้งตัวแล้วในตอนนี้
เหมือนกับว่าเค้ากำลังอยู่ในความฝันเลย คนที่เค้าแอบชอบมาตลอดสามปี กำลังยืนขอเค้าคบอยู่
มันน่าเหลือเชื่อ!!!
“ชั้นไม่ได้แกล้งนะฮยอคแจ นายจะคบกับชั้นมั้ย?” ซีวอนพูด
“ชั้น....ชั้น...........” ฮยอคแจรู้สึกว่ากลั้นน้ำตาตัวเองต่อไปไม่ไหว ปล่อยให้มันไหลออกมาเสียดื้อๆ
“คนดีครับ ร้องไห้ทำไม” ซีวอนชักจะเป็นห่วง แต่จะไปเช็ดน้ำตาให้ก็ไม่ได้
“ไม่รู้......” ฮยอคแจส่ายหน้าไปมาเบาๆ
เหมือนว่าหัวใจมันกำลังจะทะลุออกมานอกหน้าอกแล้ว
และเหมือนว่ามันกำลังจะหยุดเต้นด้วย!!!
“หืม? อะไร ไม่รู้?” ซีวอนถาม
“ชั้นไม่มั่นใจ” อยอคแจก้มหน้ามองพื้น
“ยังไงล่ะ?”
“นายเป็นเดือนมหาลัย ชั้นเป็นนักศึกษาธรรมดา” ฮยอคแจพูด
ซีวอนถอนหายหนักๆ
“ตัดเรื่องนั้นออกไปก่อนสิ”
“นายเป็นที่หมายปองของคนอื่นตั้งเยอะแยะ ถ้าได้คบกันแล้วชั้นต้องเจอกับภาพแบบนั้น
ขอชั้นแอบรักนายต่อไปดีกว่า...” ฮยอคแจเงยหน้าสบตากับร่างสูง
“ไม่เหนื่อยหรอเอาแต่แอบรักแบบนี้น่ะ?” ซีวอนเอ่ยถาม
เค้าก็รักฮยอคแจ ฮยอคแจก็รักเค้า
ทำไมถึงจะคบกันไม่ได้ล่ะ?
“ก็รักมาตั้งสามปีแล้ว ให้ทำต่อไปก็ไหว” ฮยอคแจพูด
“ลงมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!” ซีวอนสั่ง
“ไม่เอา” ฮยอคแจยังคงก็เด็กดื้อในสายตาของซีวอนเหมือนเดิม
“จะลงมาพูดกันให้รู้เรื่องมั้ย?”
“ไม่!!!”
“ก็ตามใจ” ซีวอนพูดแล้วหันหลังไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป
ฮยอคแจที่มองตามรถคันนั้นแล่นออกไปก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นระเบียงแล้วปล่อยโฮออกมา
...จบกัน...
เค้าทำอะไรลงไปนะเนี่ย เพิ่งได้มีโอกาสเพียงไม่กี่ครั้ง สุดท้ายก็ต้องมาพังลง ด้วยความไม่
แน่ใจของตัวเอง
แต่เค้ากำลังสับสน เค้าคิดอย่างนั้นจริงๆนะ ถ้าคบกับซีวอนแล้ว จะต้องมีปัญหาพวกนั้น
เค้าขออยู่ในมุมเล็กๆของเค้าต่อไปซะดีกว่า
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น ฮยอคแจจึงเดินเข้าไปรับ
...ทงเฮ...
“โฮฮ....ทงเฮ....ฮือๆ.....” ฮยอคแจร้องไห้ใส่เลยทันที
“เฮ้ย!! ทำไมยังร้องไห้อีกล่ะ” ปลายสายกรอกเสียงกลับมา
“ซีวอน...ฮึกๆ....เค้าขอ.....”
“ขออะไรล่ะ?”
“เค้าขอชั้น...ฮึก....คบ....”
“แล้วนายก็ร้องไห้ด้วยความดีใจยังงั้นหรอ?”
“เปล่า...ชั้นไล่เค้ากลับไปอ่ะ....”
“เฮ้ย! นายทำแบบนั้นทำไม” ทงเฮอยากจะบีบคอเพื่อนรักของตัวเองนัก
“ชั้นกลัวนี่นา เค้าเป็นถึงเดือนมหาลัย ใครๆต่างก็ชอบเค้านี่นา ชั้นไม่อยากจะต้องเสียใจภายหลัง”
ได้ฟังเหตุผลนี้ของเพื่อนแล้ว ทงเฮก็ชักจะเถียงไม่ออกเหมือนกันนะ จึงได้แต่ปล่อยให้เจ้าตัวร้องจนพอใจ
และเมื่อเพื่อนรักลดเสียงสะอื้นลงมาได้แล้ว จึงเริ่มพูด
“ฮยอคแจ นายฟังชั้นให้ดีๆนะ”
“อืม...”
“นายก็รู้จักแฟนชั้นดีนี่นา คิบอมน่ะ”
“อืม...”
“จะหาว่าอวดก็ได้นะ แต่ดีกรีความฮอตของคิบอมน่ะ ก็พอๆกับซีวอนเลยนะ”
“อืม...”
“ถามว่าชั้นกลัวอย่างที่นายพูดมั้ย ก็กลัวนะ แล้วมันก็เป็นจริง ถึงแม้ว่าใครต่อใครจะรู้ว่า
ชั้นคบกับคิบอมแล้วก็ยังคงให้ความสนใจกับเค้าต่อ และบางทีชั้นก็แอบเจ็บๆอยู่บ้างนั่นแหละ
แฟนเราทั้งคนนี่นา”
“แล้วนายทำยังไงล่ะ?”
“ชั้นกับคิบอมคบกันบนพื้นฐานของการไว้ใจซึ่งกันและกันยังไงล่ะ ต่อให้ใครต่อใครสนใจเค้า แต่เค้าก็แสดงให้ชั้นเห็นว่าเค้ายังคงมั่นคงต่อชั้นเพียงคนเดียว ชั้นว่าแค่นี้ชั้นก็พอใจแล้วล่ะ”
ฮยอคแจนิ่งไปเพื่อทบทวนคำพูดของทงเฮ
“คนรักกันบางทีมันก็อาศัยคำว่ารู้จักพอและไว้ใจนะ ถ้านายมองว่าเค้าเป็นเดือนมหาลัย นายก็ลองมองต่างมุมสิว่า ยังไงหมอนั่นก็เป็นเพียงผู้ชายคนนึง มีความคิด ความรู้สึกเหมือนกับ
นายทุกอย่าง”
“อืม...แต่ชั้นไปทำร้ายจิตใจของเค้าด้วยคำพูดแบบนั้น...”
“ซีวอนเองก็คงจะรู้สึกเสียใจเหมือนกันนั่นล่ะ” ทงเฮตอบให้
“ชั้นจะทำยังไงดีล่ะ ทงเฮ” ฮยอคแจรู้สึกตื้อไปหมดแล้ว
“ชั้นว่านายลองเอาคืนนี้น่ะ ทบทวนตัวเองให้ดีๆจะดีกว่ามั้ง ว่าถ้าเจอหน้าหมอนั่นอีกครั้ง และถ้าเค้าขอนายคบอีกครั้ง นายจะตอบว่ายังไง”
“ชั้นกลัวว่าเค้าจะโกรธจนไม่ยอมมองหน้าชั้นน่ะสิ”
“นายอย่าเพิ่งกลัวในสิ่งที่มันยังไม่ได้เกิดเลยน่า ใจเย็นๆแล้วไปนั่งคิดทบทวนซะ”
“คริสต์มาสใกล้มาถึงแล้วนะ อย่าให้ปีนี้นายต้องฉลองกับรูปวาดของซีวอนเหมือนอย่างสามปีที่ผ่านมาล่ะ” ทงเฮกำชับอีกครั้ง
“ขอบใจมากนะทงเฮ ชั้นรักนายนะ” ฮยอคแจยิ้มบางๆ
“อืม ชั้นก็รักนาย” ทงเฮพูดอีกครั้งก่อนจะวางสายไป
กลับมาอัพแล้วน้า!!!!
หลังจากที่ไปเคลียร์สตาร์บัคจนจบทุกสิ่งอย่าง อิอิ
ตั้งหน้าตั้งตาแต่งเรื่องนี้ เต็มที่
ก็หวังว่าเรื่องนี้จะได้รับการตอบรับที่ดีเช่นกันนะจ๊ะ
ปล. จะเอาเพื่อนฮยอคแจ จะเอาๆๆๆๆ
(เปรี้ยง!!! เสียงเท้าคิบวม)
ความคิดเห็น