คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : 8TH CUP : 0704_STARBUCKS [BLENDED TEA] [1]
บรรยากาศทั่วไปในตอนนี้ยังคงอยู่ในฤดูหนาว กาแฟร้อนของที่ร้านจึงขายดีมากกว่าปกติ ถ้าหากมีใครมาสั่งกาแฟประเภทเย็นในเวลานี้ก็จะดูแปลกพวกมากๆ
“ก็รู้ว่าอากาศมันหนาวทำไมถึงไม่ยอมเอาเสื้อโค๊ทมาด้วยนะ” เสียงทุ้มที่เอ็ดขึ้นเบาๆ ทำให้ฮยอคแจที่เฝ้าอยู่หน้าเคาท์เตอร์ต้องหันไปมองประตูทางเข้าในครัว ต้องแอบอมยิ้มออกมา
คิบอมอีกแล้วสินะ
ตั้งแต่ที่ยอมรับหัวใจกันไป ดูท่าว่าจะหวานกันยิ่งกว่าเดิมซะอีก คิบอมที่ขี้หึง ขี้หวง ขี้เป็นห่วงก็ดูว่าจะอาการหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
เจ้าหมวยทงเฮก็ชอบนักล่ะ มีคนเอาอกเอาใจเนี่ย
“คู่นั้น เถียงกันอีกแล้วหรอ” ซีวอนเดินมาหาคนรักที่เคาท์เตอร์
“ฮะๆ ยังไม่ชินอีกรึไง” ฮยอคแจถาม
“ก็กลัวมันจะฆ่ากันตายซะก่อน” ซีวอนบอก
“ฮ่าๆๆ นายก็ชอบพูดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้” ฮยอคแจขำ
ซีวอนยิ้มบางๆกลับ ชอบจังเลยที่ได้มองคนตรงหน้าหัวเราะแบบนี้ ไม่รู้สินะ มันมากขึ้นทุกวันๆ คำว่ารักที่มอบให้ฮยอคแจ กลายเป็นพันธนาการที่ผูกมัดเค้าแน่นขึ้นไปทุกวันๆ
เผลอแป๊บเดียวเค้าอยู่ที่นี่มา 2เดือนแล้วนี่นา เหลืออีกเพียง2-3อาทิตย์เท่านั้น หน้าที่นี้ก็จะต้องเป็นอันสิ้นสุดลง
ฮยอคแจจะทำยังไงถ้ารู้ความจริง?
จะเกลียดเค้ารึเปล่า?
จะยังรักเค้าอยู่มั้ย?
เค้าคงทนไม่ได้...หากร่างบางคนนี้จะไม่รักเค้าอีกแล้ว
“ซีวอน...ได้ยินรึเปล่า ซีวอน!” ฮยอคแจขึ้นเสียงอีกเล็กน้อยเพื่อเรียกสติของคนที่เหม่อให้กลับมา
“อ่า ว่าไงๆ...” ซีวอนหันกลับมาสบตาคนรัก
“เหม่ออะไรเนี่ย ชั้นจะบอกว่าให้เอากาแฟไปเสิร์ฟโต๊ะ7ให้หน่อย” ฮยอคแจเลื่อนถาดใส่แก้วกาแฟมาให้ร่างสูง
“อ่อ อื้ม...........” ซีวอนยิ้มรับ
“เป็นอะไรรึเปล่า?” ฮยอคแจถามเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของคนรัก
“ฮยอคแจ นายรักชั้นใช่มั้ย?” ซีวอนเอ่ยถาม
“ทำไมมาถามแบบนี้ล่ะ” ฮยอคแจขมวดคิ้ว
“อ่า นั่นสิ ขอโทษๆ ชั้นเอากาแฟไปเสิร์ฟล่ะ” ซีวอนยิ้มไล่ความคิดบ้าๆของตัวเองแล้วยกถาดขึ้นมา
“เดี๋ยว ซีวอน” ฮยอคแจเรียกเอาไว้
“หืม?..........” ซีวอนเอี้ยวตัวกลับมามอง
“ชั้นรักนาย...จริงๆ” ฮยอคแจพูดแค่นั้น แต่ถ่ายทอดถ้อยคำอธิบายทั้งหมดลงในสายตาของตัวเอง
สายตาของคนที่รักกัน
“อืม...ชั้นก็รักนาย” ซีวอนยิ้มกลับมา
ใช่แล้ว...เค้าไม่ควรจะกังวลกับสิ่งที่มันยังไม่เกิด ถ้าวันพรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของการทำงาน ก็ไม่เป็นไรเพราะวันนี้เค้ากับฮยอคแจ
...ยังรักกัน...
ตอนบ่ายๆวันนี้ ดูเหมือนว่าลูกค้าจะเริ่มหนาแน่นมากขึ้น อาจจะประกอบกับอากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ผู้คนจึงต้องการความอุ่นจากกาแฟถ้วยร้อนๆก็เป็นไปได้
พนักงานทุกคนของร้านจึงต้องทำงานกันหนักกว่าปกติ คิบอมอบขนมเตาแล้วเตาเล่า ฮยอคแจที่คนกาแฟมือเป็นประวิง บางทีก็มีซีวอนมาร่วมช่วยชงด้วย ในขณะที่ทงเฮก็วิ่งวุ่นไปรอบร้านเพื่อรับออร์เดอร์และเสิร์ฟกาแฟ
กว่าร้านจะโล่งก็คล้อยเย็นนั่นล่ะ
“เฮ้อออ...............” ทงเฮถอนหายใจเฮือกเป็นคนแรก
“ฮะๆ เป็นอะไรทงเฮ” ซีวอนหัวเราะ
“วันนี้วันอะไรวะเนี่ย” หมวยวุ่นวายของร้านบีบนวดไปทั่วร่างกายของตัวเอง
“ไม่ดีหรอ ยอดขายร้านเราจะได้เยอะๆไง” ฮยอคแจบอก
“นั่นมันก็ใช่ แต่บางทีมันก็เกินไปปปป” ทงเฮยังคงเถียงข้างๆคูๆ
“ทงเฮมาช่วยทำขนมหน่อย!” คิบอมตะโกนออกมาจากหลังร้าน
“แก้ม ชั้นเมื่อยอยู่นะ!!” ทงเฮตอบกลับไป
“เดี๋ยวนี้!!!!”
“ชิส์! รู้แล้วๆๆๆ” ทงเฮบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในครัวแต่โดยดี
ฮยอคแจและซีวอนมองหน้ากันแล้วก็ขำ
สิ้นฤทธิ์ล่ะทีนี้ ทงเฮเอ๊ย~
“พี่ซีวอน!” เสียงหวานที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมอง
ก่อนที่ซีวอนจะมีปฏิกิริยาเหวอขั้นเทพ
O[]O!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มาได้ไงวะ?!!!!
“สวัสดีค่ะ พี่ชาย” หญิงสาวเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของซีวอนเสียแล้ว
“ซ...โซฮี...มะ...ได้ยังไง” ซีวอนอยากจะบ้า
วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย!!!
“นั่งรถมาค่ะ” เด็กสาวที่ว่ายังคงตอบได้อย่างไม่สนใจอะไร
ฮยอคแจขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ใครกัน?
“นี่หรอคะ ว่าที่พี่สะใภ้” โซฮีมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า
บอกตามตรง ฮยอคแจไม่ชอบเด็กคนนี้เลย ดูสายตาซะสิ เค้าเป็นคนนะ มาสแกนยังกับเครื่องซีทีเอ็กซ์ตรวจหาระเบิด -*-
แต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าคนตรงหน้านี่คงจะเป็นแค่น้องสาว
ไม่ใช่ 1ในผู้หญิงคนก่อนๆของซีวอน
ถ้าเป็นแบบนั้นเค้าคงแย่
“เอ่อ...ฮยอคแจ นี่โซฮี...เป็น....” ซีวอนไม่รู้ว่ายัยตัวแสบตรงหน้านี่จะรู้ตื้นลึกบางหนาแค่ไหน เลยไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไง
“เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่ซีวอน เพิ่งนั่งรถเข้ามาในโซล พ่อกับแม่ของพี่ซีวอนสั่งให้ชั้นมาดูน้ำหน้าพี่ว่าที่พี่สะใภ้ มีไรมะ?” โซฮีกลับเป็นฝ่ายตอบเสียเอง
ทำเอาซีวอนอ้าปากค้าง
ตรูว่าแล้วววววววว T^T
ยัยเด็กบ้านี่ไม่ได้โกหกหรอก เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริงๆ แถมเป็นญาติที่สนิทกันมากๆด้วย มากเสียจนว่าตอนแรกพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายจะจับให้หมั้นกันด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ว่าทั้งสองรักกันมากกกก
แต่เป็นแบบพี่น้องเท่านั้น ความคิดนั้นจึงได้ล้มเลิกกันไป ถึงอย่างนั้นก็เถอะยัยเด็กนี่ก็ยังคงหวงเค้าไม่ต่างจากตอนเด็กๆเลย
สังเกตได้จากการที่เค้าไม่กล้าจีบสาวในเกาหลีไงล่ะ -*- เพราะถ้าถึงหูยัยตัวแสบนี่ มีหวัง...ไม่รอดซักราย
แล้วไอ้ที่ว่าพ่อกับแม่เค้าให้มาดูนี่ก็คงจริง หนอย! พ่อนะพ่อ แม่นะแม่...อะไรจะหูไวตาไวขนาดนั้น
“เอ่อ สวัสดีครับ พี่ชื่อลี ฮยอคแจ...” ฮยอคแจเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
อย่างน้อยๆ หญิงสาวตรงหน้าก็เป็นน้องของคนรักตัวเอง
“ไม่ได้ถาม” แต่ปากแบบนี้ไม่น่ารักษามารยาทด้วยแล้วล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไรครับ พี่อยากบอก” เรื่องฝีปากนี่ล่ะนะ ฮยอคแจเองก็ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกันล่ะ
“นาย!....” โซฮีไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าโต้ตอบตัวเอง
“โซฮี ฮยอคแจเค้าอายุเท่าพี่นะ” ซีวอนปรามขึ้นเบาๆ ด้วยสายตาดุๆ
“ขอโทษค่ะ พี่ฮยอคแจ...” โซฮีแกล้งทำเสียงเศร้าๆ แต่พอซีวอนหันไปทางอื่น หญิงสาวก็หันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฮยอคแจ
ยัยเด็กแก้มบ้านเป็นจานเชิง! ฮยอคแจได้แต่แอบเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ
“โซฮี ตรงโซฟาโต๊ะเก้าว่างแล้ว เธอไปนั่งซะสิ” ซีวอนบอกเมื่อเก็บแก้วกาแฟมาคืนที่เคาท์เตอร์
“ไม่เอาอ่ะ โซฮีจะนั่งที่เคาท์เตอร์ตรงนี้” จะได้จับตาว่าที่พี่สะใภ้ได้ง่ายๆ
“เธอกำลังจะทำพี่โมโหนะ” ซีวอนเหนื่อยกับงานมากๆจริงๆวันนี้
“ไม่เอาน่าซีวอน ให้น้องนั่งตรงนี้ก็ได้” ฮยอคแจเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวซึมลงไปทันที
“ไม่ต้องมาแกล้งทำตัวเป็นคนดี!” โซฮีสะบัดเสียงใส่ร่างบางแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาทันที
ฮยอคแจยืนนิ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายจะต้องจงเกลียดจงชังตัวเองถึงขนาดนี้ด้วย
หรือเป็นเพราะว่าพ่อกับแม่ของซีวอน?
เค้าลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันนะ ซีวอนดูจากสภาพแบบนี้แล้วคงจะเป็นลูกคนเดียวแน่ๆเลย แล้วลูกคนโต...มีคนรักเป็นผู้ชายแบบเค้า
ครอบครัวเค้าจะว่ายังไง?
เมื่อฉุกคิดมาได้แบบนี้ขอบตาทั้งสองข้างมันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาซะแล้ว ซีวอน...ชั้นเป็นคนเห็นแก่ตัวรึเปล่าที่รั้งนายไว้แบบนี้
“ฮยอคแจ...เป็นอะไรรึเปล่า?” ซีวอนเป็นห่วงอาการคนรัก
“หืม? เปล่านี่ครับ” ฮยอคแจพูดออกมาอัตโนมัติ
“พูดจาแปลกๆนะ” ซีวอนรู้ว่าภายในใจร่างบางกำลังสับสนบางอย่าง แต่ถ้าเจ้าตัวยังไม่พร้อมให้เค้ารับรู้ เค้าก็จะไม่เซ้าซี้
“สั่งกาแฟหน่อยค่ะ!” เสียงยุ่งๆขัดขึ้นมา ซีวอนถอนหายใจหนักๆแล้วเดินไปยังโซฟาหมายเลขเก้าทันที
“จะรับอะไรดีครับ?” ซีวอนใช้น้ำเสียงห่างเหิน
“พี่อย่ามาทำแบบนี้กับโซฮีนะ” หญิงสาวไม่พอใจ
“เธอนั่นล่ะที่จะทำให้พี่หมดความอดทนนะโซฮี” ซีวอนพูดแล้วกระแทกตัวนั่งลงที่อีกฝั่งของโซฟา
“ชั้นทำอะไร” ผู้เป็นน้องยังไม่ยอมแพ้
“พี่ว่าเธอน่าจะรู้การกระทำของตัวเธอเองได้นะ” ซีวอนพูดเบาๆ
“พี่เปลี่ยนไป” โซฮีอยากจะร้องไห้
“ยังไง พี่เปลี่ยนไปยังไง”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าชั้นเพียงแค่บอกว่าไม่ชอบใครคนไหนที่พี่ควง พี่จะยอมเลิกยุ่งแต่โดยดี แต่ตอนนี้...” สาวแก้มป่องสะบัดหน้าไปอีกทาง
“คนพวกนั้นพี่ก็แค่ชอบ แต่คนนี้พี่รัก...” ซีวอนบอกอย่างจริงจัง
“แล้วพี่สเตลล่าล่ะ” โซฮีหันมาถาม เพราะเธอเคยคาดหวังในตัวสเตลล่าเป็นอย่างมากว่าจะต้องได้มาเป็นพี่สะใภ้ของเธอแน่ๆ
“ยัยนั่นได้เจอฮยอคแจแล้วล่ะ แถมยังเป็นคนที่ทำให้เราได้รักกันด้วย”
“ไม่จริง...” ยังไม่ยอมเชื่อนัก
“โทรไปถามได้เลย” ซีวอนยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปตรงหน้าโซฮี
“ไม่ต้อง...” กลัวว่าจะรู้ความจริงแล้วตัวเองจะรับไม่ได้
“เฮ้อ...พี่ไม่รู้หรอกนะโซฮี ว่าเธอต้องการจะทำอะไรกันแน่ แต่พี่ขอเลยนะว่าคนนี้พี่รักมาก รักมากจริงๆ” ซีวอนบอกอีกครั้ง
“แต่เค้าเป็นผู้ชาย”
“ไม่มีใครบัญญัติไว้นี่ว่าผู้ชายกับผู้ชายรักกันมันผิดกฎหมาย”
“แต่มันผิดศีลธรรม!”
“แล้วไง....” ซีวอนตอบอย่างไม่หยี่ระ
“พี่ซีวอน! แล้วครอบครัวพี่ล่ะ คุณลุงคุณป้าจะว่ายังไง ธุรกิจที่พี่ต้องรับช่วงต่อ ภาระหน้าที่ต่างๆที่กำลังรอพี่อยู่ มันจะเกิดขึ้นได้ยังไงถ้าพี่มีคู่ชีวิตเป็นผู้ชาย!”
โซฮีพยายามยกสารพัดปัญหามาเพื่อหว่านล้อมให้คนที่ตัวเองรักราวกับพี่ชายแท้ๆได้พบทางสว่างซักที
“พี่เชื่อว่าคุณพ่อคุณแม่ของพี่จะต้องเข้าใจ และเรื่องงาน...ถ้าเค้าจะมองคนเพียงเปลือกนอกพี่ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเสวนากับคนประเภทนั้น” ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แต่ว่า...”
“เธอไม่รักพี่หรอโซฮี” ซีวอนสวนขึ้นมาซะก่อน
“ทำไมพี่ถามแบบนี้ รักสิคะ”
“แล้วเธอไม่อยากเห็นพี่มีความสุขงั้นหรอ” ซีวอนถามด้วยความอยากรู้
“อยากสิชั้นถึงได้ทำอย่างนี้ไง” อีกฝ่ายตอบเสียงอ่อยๆ
“แต่ความสุขของพี่ก็คือการที่ได้เห็นคนที่พี่รักมีรอยยิ้ม แต่เธอดูสิ ตอนนี้คนที่พี่รักกำลังซึมอยู่นั่นไง ไม่เห็นหรอ” ซีวอนเสสายตาไปมองคนที่ยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์
โซฮีมองตามสายตาของพี่ชายไป ก็พบเข้าจริงๆ แววตาร่างเริงของคนที่ตัวเองมาเห็นตอนแรกตอนนี้กลับกลายเป็นอาการเซื่องซึมใจลอย เหมือนคนกำลังคิดมากกับอะไรบางอย่าง
“เค้ารักพี่มั้ย?....” โซฮีถามเบาๆ
“อืม...พี่ก็คิดว่างั้นนะ” ซีวอนยิ้มบางๆ
โซฮีแอบมองรอยยิ้มของพี่ชายตัวเองที่มองไปยังคนที่เค้ารัก นายบาริสต้าหน้าหวานคนนั้น
แปลก...รอยยิ้มแบบนี้เค้าว่ามันหายไปนานแล้วนะ ตั้งแต่เลิกกับพี่สเตลล่า เค้าก็ไม่เคยเห็นพี่ชายตัวเองยิ้มแบบนี้ให้ใครอีกเลย
หรือว่านาย...จะทำให้พี่ชายชั้นเปลี่ยนไปมากจริงๆ
“พี่ซีวอนชั้นอยากไปนั่งที่หน้าเคาท์เตอร์” โซฮีบอก
“ทำไม?....”
“ไม่ได้รึไง ชั้นไม่ทำอะไรแฟนพี่หรอกน่า”
ซีวอนหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า เอาเข้าจริงๆบอกตามตรงเค้าก็ไม่อยากไว้ใจเท่าไหร่นัก
“อืม...ตามใจสิ” แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
โซฮีเดินไปนั่งตรงที่หมายทันที ฮยอคแจเองก็ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ขอสั่งเครื่องดื่มหน่อยสิคะ คุณบาริสต้า” หญิงสาวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“ครับ จะรับอะไรดีครับ” ฮยอคแจเอ่ย
“ขอ Frappuccion Blended Tea ค่ะ” หญิงสาวตอบ
“เอ่อ แต่ว่า...” ฮยอคแจพูด
“ทำไมคะ?”
“อากาศหนาวๆแบบนี้ รับเครื่องดื่มแบบนี้จะดีหรอครับ” ฮยอคแจถามด้วยความเป็นห่วง
เพราะสิ่งที่โซฮีสั่งนั้น พูดให้ง่ายๆก็คือชาหรือน้ำผลไม้ปั่นนั่นล่ะ แต่มากินในตอนที่อากาศหนาวสุดขีดแบบนี้ มันก็น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน
“อย่าลืมสิคะว่าชั้นเป็นลูกค้า”
“ครับ ทราบแล้วครับ...” ฮยอคแจพูด
“อ่อ...ขอเป็นใส่แก้วแบบกลับบ้านแล้วกันนะคะ” โซฮีเอ่ยอีกครั้ง
“ครับ ได้ครับ” ฮยอคแจตอบก่อนจะเริ่มลงมือทำ
หญิงสาวมองอีกฝ่ายที่ทำงานด้วยความคล่องแคล่ว แล้วก็อดทึ่งไม่ได้ กาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าถูกลำเลียงมาอย่างไม่เป็นสาย แต่คนๆนี้ก็ยังคงชงทุกแก้วด้วยรอยยิ้ม
ไม่อยากจะยอมรับ...แต่คนๆนี้เก่งจริงๆ
เหลือบสายตาไปมองพี่ชายสุดที่รัก โซฮีก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่า พี่ชายแสนเท่ห์ของตัวเอง ที่เคยวางมาดเป็นเพลย์บอยอยู่ตลอดเวลา
ในตอนนี้กลับกลายเป็นพนักงานบ้านๆคนหนึ่ง ที่ดูกลมกลืนไม่มีที่ติ ท่าทางบริการผู้อื่นด้วยรอยยิ้ม และพูดคุยกับลูกค้าอย่างมีความสุข
เป็นภาพที่ไม่เคยเห็นเลยจริงๆ
“เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วครับ” เสียงที่ดังขึ้นเรียกสติโซฮีอีกครั้ง
“ค่ะ ขอบคุณ...” โซฮีที่โอนอ่อนไปกว่าครึ่ง ยอมใช้น้ำเสียงปกติ
ฮยอคแจอมยิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยๆแหละน่าที่เค้าแอบเข้าข้างตัวเองว่าหญิงสาวคนนี้จะพอชอบเค้าอยู่บ้าง
“ดื่มในร้านก่อนจะดีรึเปล่าครับ ข้างนอกอากาศหนาวมากๆเลยนะ ถ้าเดินออกไปเจออากาศแบบนั้น แล้วดื่มเครื่องดื่มเย็นๆแบบนี้ จะไม่สบายเอาได้นะครับ” ฮยอคแจบอก
“ไม่ต้องมาเป็นห่วงชั้นหรอก”
“ผมไม่ได้ห่วงคุณนะ แต่ซีวอนคงจะเป็นห่วงคุณมาก” ฮยอคแจยกเหตุผลมาอ้าง
“ก็ดี...” โซฮีพูดแค่นั้นแล้วสะบัดตัวเดินออกจากร้านไป
แต่ก็ยังไม่วายหันมาฝากระเบิดไว้ให้ฮยอคแจ
“คิดดูให้ดีก็แล้วกัน ตัวเองรู้อะไรที่พี่ซีวอนเป็นบ้าง”
หญิงสาววัยรุ่นเดินออกไปได้ซักพักแล้ว แต่คำพูดสุดท้ายของเธอยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเค้าอยู่เลย
เค้ารู้อะไรเกี่ยวกับซีวอนบ้าง?
ไม่เลย ไม่เคยมีซักอย่าง
นี่หรือ?...คือคนรักกัน
*************************************
วิลวิ้ว.....(มาด้วยเสียงแปลกๆ)
อ่า...ใกล้คอนกันแล้วเน้อ
อากาศก็เย็นขึ้นมาแล้วด้วย
รักษาสุขภาพกันด้วยน้า
ความคิดเห็น