คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO = Sorry mama, I’m a gay!
NEVER MIND! ซิงเกิ้ลแป๊บดิ
INTRO = Sorry mama, I’m a
gay!
เสียงเรียกเข้าจากเครื่องมือสื่อสารมีโลโก้Samsungเด่นหราอยู่หลังเครื่องแผดเสียงดังไปจนทั่วหัวนอนที่แม้แต่เสียงเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำนั้นก็ยังไม่อาจจะเอาชนะได้
“งือ...อือ...”หลังจากปล่อยให้เสียงแอพพลิเคชั่นนั้นส่งเสียงเรียกเตือนอยู่ได้สักพักแขนข้างหนึ่งก็โผล่ออกมาจากผ้านวมผืนโตคว้าหมับเข้าให้กับต้นตออันน่ารำคาญ
ดูรายชื่อบนหน้าจอแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาพักใหญ่ใช้มืออีกข้างที่ว่างนั้นลูบใบหน้าตัวเองเพื่อให้ดูเป็นคนเพิ่งตื่นน้อยกว่านี้
“ครับแม่.....”กรอกเสียงพร้อมกับพยายามปั้นหน้ายิ้มหลังจากที่เครือข่ายอินเตอร์เน็ตเชื่อมต่อจนสามารถเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายซึ่งอยู่ไกลคนละประเทศได้เรียบร้อยแล้ว
“อะไรกันตาแบมตอนนี้ที่เกาหลีน่าจะสิบโมงกว่าแล้วไม่ใช่หรอ
ทำไมเราถึงยังนอนอยู่บนเตียงอีกล่ะ”
เจ้าของชื่อย่นคิ้วเล็กน้อยที่ได้รับพรจากมารดาตั้งแต่สติยังไม่เข้าร่างดีนัก
“พอดีเมื่อคืนแบมเช็ครายละเอียดงานเดินแฟชั่นวีคจนดึกน่ะครับแม่
วันนี้ก็จะเข้าสตูดิโอตั้งบ่ายนู่น แบมเพลียก็เลยนอนตื่นสายไปหน่อย”
กฎในการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขข้อแรกสุดของนายกันต์พิมุกต์ ภูวกุลก็คือ....
‘อย่าคิดมีเรื่องกับคุณนายแม่เด็ดขาด!!!’
“แบมแม่ว่าเราโหมทำงานหนักเกินไปแล้วนะบ้านเราก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนะลูก
กลับมาช่วยพี่แบงค์ดูแลภัตตาคารก็....”
“แบมมีความสุขกับงานที่นี่ดีครับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงงานบริษัทพี่แบงค์ก็มีพี่เบียร์คอยช่วยอยู่แล้วแบมเองก็ไม่ถนัดงานสายนั้นหรอกครับ”เขาหมายถึงธุรกิจส่งออกอาหารและภัตตาคารอาหารไทยชื่อดังของครอบครัว
ฟากคนเป็นแม่มองใบหน้าของลูกชายคนเล็กแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
เมื่อการกล่อมให้ลูกกลับมายังบ้านเกิดของตนไม่เป็นผลสำเร็จอีกแล้ว
แต่ก็อย่างว่านั้นล่ะถ้าเธอสามารถพูดให้แบมแบมเชื่อฟังเธอง่ายๆลูกชายตัวแสบของเธอก็คงจะไม่ไปปักหลักอยู่ที่เกาหลีตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบห้าปีเต็มแบบนี้หรอก
“เอาเถอะพูดเรื่องนี้ไปแบมก็เถียงแม่อีกอยู่ดีนั่นล่ะที่แม่โทรมานี่เพราะมีเรื่องจะบอกเรา”
“เรื่องอะไรหรอครับ”แบมแบมจับความจริงจังจากน้ำเสียงของอีกฝ่ายได้จึงยอมขืนตัวเองลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงสะบัดหัวไปมาสลัดความมึนอีกทีหนึ่ง
“พี่เฟิร์นตั้งท้องได้สองเดือนแล้วนะ”เธอพูดพร้อมรอยยิ้มแห่งความดีใจที่ระเรื่ออยู่รอบๆใบหน้า
แบมแบมเบิกตากว้างทันที“จริงเหรอครับแม่?!”พี่เฟิร์นคือภรรยาของพี่แบงค์ที่แต่งงานกันตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว
มีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ของเขานี่เอง
แปลว่าเขากำลังจะได้เป็นคุณอาสินะ
ข่าวดีจริงๆเลยล่ะ
“เท่านั้นยังไม่พอนะ”ฝ่ายคุณแม่เสริมต่อ“ตาเบียร์ก็ตัดสินใจขอพี่แป้งแต่งงานแล้วด้วย”
บุตรชายคนเล็กของตระกูลภูวกุลพยักหน้า“ไม่เห็นพี่เบียร์บอกผมบ้างเลยนะครับเนี่ย”
“ยังไม่จบ”น้ำเสียงของแม่บวกกับสายตาทำให้แบมแบมเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาแล้วล่ะ“เบบี้ก็หมั้นกับแฟนเขาไปแล้วนะแบม
อาทิตย์ก่อนน่ะ”
“โอ๊ะโอ
ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีนี่ครับแม่” แบมแบมหัวเราะจนก้องห้องนอน
“งั้นหรอ”
เพียงแต่ปลายสายกลับไม่ขำตามเขาซะอย่างนั้น
แบมแบมส่ายหัวทันทีเมื่อเข้าในจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายเฟซไทม์มาหาเขาแต่เช้าแบบนี้
“แบมไม่อยากพูดเรื่องนี้นะครับแม่”
“ไม่พูดได้ยังไง
แบมอายุยี่สิบแปดแล้วนะลูก”
“ยังครับแม่”
ขัดขึ้นทันที “เหลืออีกตั้งเจ็ดเดือน”
“ยังจะมาล้อเล่นกับแม่อีกนะ
เจ้าลูกคนนี้นี่”
“โอ๋
แม่ครับ อย่างอนนะคร้าบ” ทำหน้าทะเล้นประกอบ “โกรธง่ายตายเร็วนะครับ”
“ตาแบม!!!!”
“ฮ่าๆ
ไม่เอาน่าครับแม่”
“แม่จะไม่ฟังคำเฉไฉแถไปเรื่องอื่นของเราอีกแล้วนะแบมแบมอายุเราก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว
ควรจะคิดเรื่องแต่งงงแต่งงานได้แล้ว”
“แต่แม่ครับ”
คนที่กำลังถูกไล่ต้อนทำหน้ายุ่ง “แบม....”
“สิบสามปีที่แล้วแม่ยอมให้แบมสอบชิงทุนไปเรียนที่เกาหลีใต้ยอมให้แบมเรียนต่อมหาลัยที่นั่นแล้วแม่ก็ยังยอมให้แบมทำงานเป็นดีไซเนอร์อยู่ที่นั่นต่ออีกนี่แม่ยังยอมให้แบมไม่พออีกงั้นเหรอ”
“มันก็ไม่ใช่แบบนั้นครับแม่
แต่แบม....”
“ไม่ต้องหาข้ออ้างมาพูดกับแม่อีกแล้วแบมถ้าเราไม่คิดจะพาแฟนเรามาให้ที่บ้านรู้จักแล้วล่ะก็แม่กับคุณยายจะจัดพิธีดูตัวให้เราเอง”
“อะไรนะครับแม่?!!
ไม่เอานะครับ
นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้ว”
“ไม่รู้ล่ะ
ถ้าเรา...”
“แม่ครับ! แบมเป็นเกย์!!!!” ดีไซเนอร์หนุ่มโพล่งออกไปจนได้
เกิดความเงียบระหว่างต้นสายและปลายสายไปอยู่หลายนาที
มีเพียงผู้เป็นแม่และคนเป็นลูกที่สบตากันผ่านหน้าจอแบบนั้น
“คิดว่าลูกไม้นี้จะตบตาแม่ได้อย่างนั้นหรอตาแบม”
ส่ายหัวเป็นพัลวัน“ผมชอบผู้ชายจริงๆครับแม่นี่ล่ะสาเหตุที่แบมไม่เคยพูดเรื่องความรักให้คนที่บ้านฟังเพราะแบมกลัวว่าทุกคนจะผิดหวัง”
“แบมอย่า...”
“เราคบกันมานานแล้วครับแม่
แบมแต่งงานกับผู้หญิงไม่ได้หรอกครับ แบมไม่อยากหลอกใคร”
คุณนายแห่งตระกูลภูวกุลสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
“ได้!ถ้าแบมกล้าเปิดใจขนาดนี้แม่ก็อยากจะเห็นหน้าแฟนของแบมเหมือนกัน
พาเขามาแนะนำที่บ้านสิ”
กลายเป็นฝ่ายแบมแบมบ้างที่ต้องอึ้ง
“แม่ครับงานโซลแฟชั่นวีคกำลังจะจัด แบมทิ้งงานไปไม่ได้หรอกครับ”
“อีกสามเดือน
งานแต่งของตาเบียร์จะจัดขึ้น แม่ให้เวลาแบมได้ถึงตอนนั้น พาเขามาร่วมงานแต่งด้วย”
“สามเดือน?!”แบมแบมร้องเสียงสูง“ไหนแม่บอกว่าพี่เบียร์เพิ่งจะขอพี่แป้งแต่งงานยังไงล่ะครับ
ทำไมถึงได้จัดงานเร็วแบบนี้”
“ก็คนเขารักกันเขาก็ต้องอยากอยู่ด้วยกันเร็วๆสิทำไมเรามีปัญหาอะไรงั้นเหรอ”
“ก็เปล่าหรอกครับ”แบมแบมพูดเสียงอ่อยเมื่อเห็นว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเองลูกใหญ่เลยล่ะ
“ถ้าอย่างนั้นตกลงตามนี้อีกสามเดือนนะแบมแบมถ้าคราวนี้แม่ยังไม่ได้รับรู้ข่าวคราวเกี่ยวกับแฟนของเราอีกก็เตรียมออกแบบชุดแต่งงานของตัวเองเอาไว้ได้เลย”บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น
“โธ่เว้ย”ดีไซเนอร์หนุ่มปาโทรศัพท์มือถือลงกับที่นอนนุ่มๆ“งานงอกแล้วมั้ยล่ะ”
เวลาแค่สามเดือนเขาจะไปหาใครมาเป็นแฟนทันล่ะเนี่ย
ก็ในเมื่อเขาครองโสดมาเกือบสองปีแล้ว!!!!
“แม่นะแม่...ลูกชายไม่ได้แต่งงานคนเดียวก็ไม่น่าจะซีเรียสขนาดนี้เลยนี่นา”
ถอนหายใจดังอีกหลายระลอก
“โอ๊ย
คิดสิแบมแบมจะเอายังไงดี” ยกมือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองหลายๆที
จะให้บอกแม่ไปได้ยังไงล่ะว่าเขาเข้าพิธีสาบานรักที่โบสถ์กับงานไปตั้งนานแล้ว
เพราะงาน...ไม่เคยทรยศเรายังไงล่ะ
แค่คิดภาพตัวเองต้องโดนจับคลุมถุงชนแต่งงานกับใครที่ไหนก็รู้สึกขนลุกไปหมดแล้วล่ะ
เป็นตายร้ายดีเขาก็ไม่คิดจะใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับคนที่เขาไม่ได้รักแน่ๆ
ไม่สิ...ในโลกนี้น่ะโดยเฉพาะเรื่องของความรักมันไม่มีคำว่าตลอดไปหรอกนะ
‘Finally,
they lived happily ever after’ น่ะมันเป็นแค่ตอนจบของนิทานหลอกเด็กก็เท่านั้นเอง
และเขาก็โตเกินกว่าที่จะเชื่อนิยายปรัมปราแบบนั้นแล้วซะด้วยสิ
ยิ่งโต...หัวใจของเขายิ่งมีแต่แผลเป็นที่คนซึ่งครั้งหนึ่งเคยพูดคำว่ารักครั้งแล้วครั้งเล่ากับเขาเป็นผู้กระทำ
จนกระทั่งตอนนี้...เขาควักมันโยนทิ้งไปเรียบร้อยแล้วล่ะ
“เฮ้อ”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาอีกระลอก
“ถ้าแฟนจริงๆไม่มีสงสัยงานนี้จะต้องรับสมัครแฟนกึ่งสำเร็จรูปซะแล้วล่ะกันพิมุกต์”
กดน้ำร้อน รอสามเดือน ติ๊ง! พร้อมเสิร์ฟให้คุณแม่รับประทาน
หรือไม่เขาก็ถูกเชือดคอเพราะโดนแม่กับยายจับได้แทนล่ะนะ
- - - - - -
#ผู้ชายของแบม on twitter : )
next is very soon
NEVER MIND! ซิงเกิ้ลแป๊บดิ
CHAPTER I = SUPER NERD
ROOKIE!!
(สกรีมเยอะๆ แล้วเราจะรีบมาต่อนะคะ >.<)
ความคิดเห็น