คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2
นับตั้งแต่วันที่หมอนั่นประกาศว่าจะทำสงครามกับฉัน แต่ละวันฉันก็ไม่อยู่เป็นสุขเลย อาทิเช่น ไม่มีที่นั่งกินข้าว เวลาจะได้นั่งเรียนก็ดันมีรอยเปื้อนบนเก้าอี้ มันเลยทำให้ฉันต้องมานั่งเช็ดก่อนที่จะได้นั่งทุกที ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้ถึงคราวฉันบ้างก็แล้วกันฉันเอาขึ้นนายทบต้นทบดอกแน่
“เป็นไงบ้างละ ยัยแว่นเก่งนี่ที่ยังคงสภาพแบบนี้อยู่” แหมๆเจอนายก็ดีเลยจะได้เอาขึ้นให้สาสม
“แหมๆ ก็เพราะฉันยังไม่เจอหน้านายซักทีไงฉันเลยไม่ยอมเป็นอะไร J” ฉันนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งเหมือนกันเนอะ
“งั้นหรอ ” แล้วหมอนั่นก็กระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เอาเลย นายอยากมีเรื่องกับฉันงั้นหรอได้ คนอย่างอิงฟ้าจัดให้
“ใช่ ” แล้วฉันก็กระตุกยิ้มในแบบที่ว่า ถ้าฉันเป็นผู้ชายคงโดนต่อยหน้าหงายไปแล้ว
“เธอนี่ก็แน่เหมือนกันนี่”
“ หือๆ” แล้วฉันก็เดินไปกระชากคอหมอนั่นพร้อมกับทุ่มลงพื้น ท่านกลางสายตาผู้คนมากมาย
“โอ๊ย”
“แค่นี้ยังสิวๆนะ ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับฉันนายเจอดีกว่านี้แน่” ฉันประกาศสงครามกับหมอนี่ลั่นโรงอาหารของมหาลัย และหายนะครั้งยิ่งใหญ่ก็กำลังจะมาเยื่อนฉัน นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย T^T
หลายวันต่อมา
หลังจากที่ฉันประกาศสงครามไปชีวิตฉันก็วุ่นวายหนักยิ่งกว่าเดิม โดนแกล้งแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนี้
“เฮ้ย ๆ ยัยเด็กแว่นที่ประกาศสงครามกับนายช็อกโกแลตมาแล้ววะ จัดหนักให้เจ๊แกหน่อยเร็ว” ทีแรกก็ว่าจะไม่สนใจนะ แต่ไอ้ที่เรียกว่าเจ็นี่สิ ฉันรับไม่ได้
“ใครเจ๊ พวกแกไม่ทราบ” แล้วฉันก็กระชากคอไอ้หัวโจกนั่นมาเพื่อที่จะต่อยหน้าหมอนั่น พอฉันกำลังจะง้างหมัดแค่นั้นแหละ
หมับ !!!
“ใจเย็นสิจ๊ะน้องสาว ต่อยพวกพี่ก่อนแบบนี้พวกพี่ก็เสียหายหมดสิครับ” ถุย!! กล้าพุดนะว่าพวกแกเสียหายฉันต่างหากที่เสียหาย ไอ้พวกหมาหมู่
“แกยังกล้าพูดนะว่าแกเสียหาย ปล่อยแขนฉันสิโว้ย”
“ถ้าปล่อยเพื่อนพี่ก็โดนต่อยสิครับ” ไม่ต้องมาทำเป็นพูดสุภาพเลย มันฟังแล้วมันน่าหมั่นไส้
“เฮ้ย จำตัวยัยนี่ไว้” แล้วพวกลูกสมุนก็เดินมาล็อคแขนฉันไว้ โถ่ โว้ย ให้มันได้อย่างนี้สิ
“นี่พวกแกจะทำอะไรฉัน”
“เดี๋ยวก็รู้”
“เฮ้ย ถอดแว่นยัยนี่ออก” อย่านะ อย่ามาถอดแว่นฉันเลย ไม่งั้นฉันจะเดือดร้อน
“ว้าว สวยซะด้วย” ไอ้พวกเวรเอ๊ย !! ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
“ง้นแกก็มองซะให้เต็มตา” แล้วฉันก็เตะเข้าเป้าหมอนั่นอย่างแรง พร้อมหันหน้าไปกัดแขนอีกสองคนที่ล็อคฉันไว้ พวกแกรู้ฤทธิ์ฉันน้อยไปแล้ว พอฉันกำลังจะวิ่งไปก็เหมือนมีคนมาดึงฉันไว้
“จะหนีไปไหนละ นี่มันเพิ่งเริ่มสนุกเอง เฮ้ยพวกเรา” แล้วตอนนี้ฉันก็โดนล้อมรอบไปด้วยผู้ชาย เหมือนจะน่าดีใจนะ แต่ไม่เลยพวกนี้กำลังจะรุมฉันหรอเนี่ย ไอ้พวกสารเลว
“เล่นงี้เลยหรอวะ” ฉันกำหมัดตั้งกาดพร้อมที่จะสู้เสมอ ดีนะที่พ่อฉันให้ฉันเรียนวิชาป้องกันตัวไว้ไม่งั้นตายแน่ฉัน และล้าฉากบู๊อันยิ่งใหญ่ก็เกิดขึ้น
ตุบ!!!! ตุบ!!! พลัก!!!!
โอ๊ย !!!!
แล้วผู้ชายหลายๆคนก็กองลงกับพื้นในชั่วพริบตา อ๋อลืมบอกไปว่าฉัน เรียนยูโด เทควันโด้ สายดำ มวยไทย และมวยไชยาฝีมือระดับอาจารย์ เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะเอาตัวรอดไม่ได้
“เห็นตัวเล็กแบบนี้ก็ใช่ย่อยเลยนะคนสวย”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี นายนั่นแหละที่จะเป็นรายต่อไป” แล้วฉันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งเข้าไปหาหมอนั่น
ฟรึ่บ ชิ่ง
เหมือนฉันจะเห็นอะไรๆคม สว่างวาบเหมือนมีด มีด งั้นหรอ
“นี่แกเล่นแบบนี้เลยหรอ อย่างนี้มันน่ารังเกียจชะมัด”
“แหมๆก็ในเมื่อพี่พูดดีๆแล้วน้องไม่พูดด้วยพี่ก็ต้องคุยกับน้องด้วยวิธีนี้สิครับJ” กล้าพูดเนอะ
“หรอ ได้ในเมื่อแกเล่นแบบนี้ฉันก็ไม่เกรงใจหรอกนะ” ฉันวิ่งไปกระชากคอหมอนั่นแต่หมอนั่นดันหลบได้เลยจัดจระเข้ฟาดหางไปแต่ก็เฉียดๆ อย่างนี้มันต้องเจอท่าไม้ตายของฉัน ฉันเตะที่ขาหมอนั่นเพื่อให้หมอนั่นล้มลง และแน่นอนมันย่อมเป็นเป็นตามคาด แต่มันนกลับไม่เป็นอย่างที่คาด
ฉึก
ฉันโดนมีดหมอนั่นแทงเข้าเต็มๆที่ท้อง เลือดค่อยๆไหลออกมา
“แก” ฉันเอามือกุมที่แผลไว้พร้อมกับเตะเสยคางหมอนั่นอย่างสุดแรง
“ไอ้พวกสารเลว” หลังจากที่ฉันจัดการกับพวกสารเลวนี่เสร็จฉันก็รีบพาตัวเองไปจากที่นี่ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะฟืนตัวเองได้มากแค่ไหน เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันเริ่มเพลียมากแล้ว นี่นายชักจะเล่นแรงไปแล้วนะนายช็อกโกแลต อย่าให้ฉันเจอตัวนายนะฉันจะกระชากคอนายออกมาเลยคอยดู แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันชักจะ จะไม่ไหวแล้ว ใครก็ได้ช่วยฉันทีตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว
ฟึ่บ!!!
Chocolate talk
หลังจากที่ผมเดินกินลมชมวิวไปเรื่อยๆ สายตาของผมก็ดันไปเห็นอะไรบางอย่างตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปดูหรอกนะ แต่ดูไปดูมาแล้วมันขัดหูขัดตาเลยเดินเข้าไปดูซักแปป เลยได้ไปเจอฉากบู๊เข้า ผู้หญิงบ้าอะไรวะ ต่อยกับผู้ชายเป็นสิบโดยที่ตัวเองมีอยู่คนเดียว หาญกล้ามากไปไหมครับ แต่ผมว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคุ้นๆนะแต่ก็ช่างเถอะมันคงไม่ใช่หรอกมั้ง และแน่นอนว่าผมจะต้องสังเกตดูเหตุการณ์ต่อไป(แมนมาก) ผมถึงกับอึ้งผู้หญิงอะไรล้มผู้ชายเป็นสิบได้ นั่นไงเหลือคนสุดท้ายแล้ว แต่เฮ้ย!! ไอ้เวรเอ๊ยทำไมเลวแบบนี้วะเนี่ยจะเอามีดมาแทงผู้หญิงนี่นะ แล้วยัยบ้าคนนั้นอีกยังบ้าจี้ไปตามหมอนั่นด้วย ผู้หญิงอะไร บ้าระห่ำชะมัด ใครได้เป็นแฟนคงสยองน่าดู ผมเลยตัดสินใจเดินออกไปถ้ายัยนั่นจัดการหมอนั่นเสร็จผมว่ามันก็ไม่มีอะไรน่าสนุกแล้ว แต่พอผมจะก้าวออกไป ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนจากยัยนั่นขึ้นมาถ้าฟังไม่ผิดน่าจะด่าว่า ไอ้สารเลวนะ เฮ้ย หรือว่ายัยนั่นจะพลาดท่าแล้ว ผมเลยเดินไปดูเหตุการณ์ใกล้ ผมถึงกับทึ่งผู้ชายเป็นสิบ เธอปราบซะราบ บวกเละด้วย ช่วยไม่ได้ละวะ ถือว่าเป็นกรรมของพวกแกก็แล้วกัน เอ๊ะนั่นมัน รอยเลือดนี่นา หรือว่า ยัยนั่น โดนแทง!!! ไอ้พวกสารเลวเอ๊ย เล่นสกปรก แล้วผมก็รีบวิ่งไปตามรอยเลือดของยัยนั่นไป แล้วก็เจอเต็มๆ ยัยนั่นสลบอยู่แถวนั้น ผมเลยรีบอุ้มเธอไปที่โรงพยาบาลใกล้ๆ และแน่นอนผมว่าแล้วทำไมผมถึงคุ้นหน้าเธอ ที่แท้ก็ยัยบ๊องสุดน่ารักของผมนี่เอง โลกมันเหมือนจะกลมนะ ผมน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนะว่ายัยแว่นนี่คือยัยบ๊องของผม ดีละในเมื่อฉันเจอเธอแล้วฉันจะไม่ปล่อยเธอจากฉันไปอีกแน่ ผมรอเธอที่หน้าห้องผ่าตัดเป็นเวลานานแต่เธอก็ยังไม่ออกมาซักที
~~~ ตืด ตืด ~~~
“ฮัลโหล”
(เฮ้ย ไอ้ช็อกแกอยู่ไหนวะ)
“โรงพยาบาล”
(แกไปทำอะไร หรือว่าแกไปผ่าหมาออกจากปาก) หือ ไอ้นี่วอนโดนเตะซะแล้ว
“เปล่าโว้ย ฉันแค่พาคนบาดเจ็บปางตายเพราะไปต่อยกับผู้ชายเป็นฝูง”
(0[]0 จริงหรอวะ ที่แกพูดถึงเนี่ยคือผู้หญิงใช่ไหม) เหมือนว่าฉันจะพูดฉันแล้วนะโว้ย
“ก็เออดิวะ”
(โห เจ๋งวะ แล้วเขาชื่อะไรหรอวะ)
“อิงฟ้า”
(อะไรนะ อิงฟ้าหรอ ตอนนี้แกอยู่โรงพยาบาลไหน) เอ้าไอ้นี่ตกใจอย่างกับว่าแฟนตัวเองโดนตืบอย่างนั้นแหละ
“ก็ใกล้ๆมหาลัยนี่แหละ อย่าบอกนะว่าแกจะมา”
(ก็ใช่นะสิ)
“แกไม่ต้องมาเลย มันไม่เกี่ยวอะไรกับแก”
(เกี่ยว ทำไมมันจะไม่เกี่ยวงั้นเจอกันที่โรงพยาบาลนะ แค่นี้แหละ) แล้วไอ้บ้าครามมันก็รีบตัดสายผม ไอ้บ้าเอ๊ย ทำไมต้องทำท่าร้อนรนแบบนั้นด้วยทำอย่างกับว่าเป็นแฟน ไม่ก็เป็นญาติก็ไม่ปาน
End talk
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการที่มึนๆงงๆ นี่ฉันรอดมาได้ไงเนี่ยฉันจำๆได้ว่าฉันเพิ่งฟัดกับไอ้พวกผู้ชายเฮงซวยนั่นนี่นา แล้วฉันก็โดนมีดแทงเข้าตรงแถวด้านข้างแล้วจากนั้นก็ จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“ตื่นแล้วหรอแม่จีจ้า” เสียงประชดนี้มันคุ้นๆนะเนี่ย
“นายคราม!!” ไม่รู้ว่าฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีนะที่หมอนี่เป้นคนเจอฉัน
“ก็ใช่น่ะสิ เห็นฉันเป็นเจมส์ จิรายุหรือไง” แหวะ อยากจะอ้วกอกมาเป็นสิบๆรบเลยเชียว แต่เห็นว่าตัวเองป่วยหรอกนะเลย คิดว่าต้องเก็บอาหารที่เหลือไว้ในกระเพาะมาบบำรุง
“แกมาได้ไงเนี่ย หรือว่าแกเป็นคนช่วยฉัน
“ถ้าเป็นงั้นก็ดีดิ แต่ก็ช่างเถอะใครจะช่วยแกมันก็ไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ฉันอยู่กับแกแล้ว” เอิ่ม… รู้สึกเลี่ยนๆเหมือนฉันไหมค่ะคุณอ่าน
“เลี่ยนวะ อย่าพูดแบบนี้อีกนะฉันไม่ชิน”
“ก็ได้L” ฉันละเกลียดท่าทางแบบนี้ของแกจริงๆคราม ผู้ชายแมนๆมาทำอะไรแบบนี้มันเสียแมนนะโว้ย
“อ้าว ฟื้นแล้วหรอ แม่สาวนักบู๊” เสียงนี้คุ้นยิ่งกว่าเสียงนายครามและฉันก็จำได้ด้วยว่าเสียงใคร ตัวต้นเรื่องที่ทำให้ฉันเจ็บตัวนี่เอง ดีแล้วที่เจอนายฉันจะได้ชำระแค้นได้สะดวก สะดวก
“นายเต้าหู้ ทำไมนายต้องเล่นแรงขนาดนี้ด้วย”
“อะไร ฉันเล่นอะไร ฉันยังไม่ได้แกล้งเธอเลยนะวันนี้” ยังมาทำเป็นปากดีอีกนายนี่มัน
“ก็ไอ้พวกผู้ชายเฮงซวยพวกนั้นไงที่มันรุมทำร้ายฉัน อย่าบอกนะว่านายไม่รู้เรื่องเพราะพวกนั้นมันเอ่ยถึงนายด้วย” หมอนั่นถึงกับอึ้งบวกเงียบ
“งั้นหรอ แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่รู้เรื่องเธอจะเชื่อฉันไหม”
“ไม่ L”
“งั้นฉันก็จะไม่อธิบายอะไร แล้วแต่เธอจะเข้าใจก็แล้วกัน”
“ฉันก็จะเข้าใจว่านายเป็นคนทำ”
“เฮ้ๆ อย่าเครียดกันดิมายิ้มกัน” เหมือนลืมไปเลยแฮะว่านายครามก็อยู่ด้วย
“คราม ฉันต้องนอนโรงพยาบาลกี่วัน” แล้วฉันก็เริ่มเข้าสู่โหมดเครียดเพราะว่านิยายของฉันยังไม่เริ่มเลย
“น่าจะประมาณ 2 -4 วันเห็นจะได้ เพราะแผลแกมันค่อนข้างที่จะใหญ่หน่อย” ตายแล้ว แล้วฉันจะเขียนนิยายต่อได้ยังไงเนี่ย(ยังกล้าพูดเนาะว่าเขียนต่อ ไม่ได้เขียนเลยต่างหาก)
“’งั้นเย็นนี้แกไปเอาโน๊ตบุ๊คที่ห้องฉันมา และก็นาย ในฐานะที่นายทำให้ฉันต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ นายต้องไถ่โทษให้ฉันด้วยการมาเป็นพระเอกนิยายของฉัน ok นะ” หลังจากที่ฉันสั่งๆ เสร็จฉันก็พลิกตัวนอนต่อเฉยเลย ท่ามกลางความงงงวยของประชาชี ทำไปได้
~~~ตืด ตืด~~~
“ฮัลโหล”
(ยัยฟ้าแกเข้าโรงพยาบาลหรอ แล้วแกเป็นอะไรมากไหมแล้วแก %&%*&(#$@#!@&^))+__+^*$@ ) หลอนมาเป็นชุดเลย นฟังกพูดไม่ทันนะยังกวาง แกหายใจทางไหนไม่ทราบ
“ฉันโอเค สบายดีแฮปปี้ ลั้ลลา” ยังจะกล้านะมุกนี้ ฉันแอบเห็นหมอนั่นหลุดคำออกมาด้วย ขำอะไรยะ ไม่เคยเห็นคนคุยกับเพื่อนหรือไง
(ให้ฉันไปเยี่ยมไหมแก ฉันเป็นห่วง) ฉันว่าแกยิ่งมาฉันยิ่งจะอาการหนักนะยัยกวาง
“อย่าดีกว่า ฮ้าววว ฉันง่วงแล้วละแก ฉันขอนอนก่อนนะ บาย”
ปิ๊ป
ตัดปัญหาอย่างง่ายดาย ฉันฉันก็จัดการที่จะนอนต่อ ถ้าไม่โดนขัดด้วยคำพูดของหมอนั่นซะก่อน
“เธอนี่ก็เป็นผู้หญิงที่แปลกนะ ต่อยกับผู้ชายเป็นสิบ แต่ดันเป็นคนเขียนนิยาย มันช่างตรงข้ามกับบุคลิคเธอเลยนะเนี่ย” ทำไมยะ ฉันเขียนนิยายมันผิดตรงไหนไม่ทราบ เชอะ
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ฉันว่าเกี่ยวนะ เต็มๆเลยด้วย อย่าลืมสิว่าเธอเพิ่งจะขอให้ฉันเป็นพระเอกนิยายของเธอนะ” ฉันไปขอนายตอนไหนไม่ทราบฉันจำได้ว่าฉันสั่งมากกว่านะ
“ฉันไม่ได้ขอนายซะหน่อย ฉันสั่งนายต่างหาก จบไหม” แล้วฉันก็พลิกตัวหันหลังให้กับหมอนั่นฃ
“ได้ ถ้าเธอต้องการให้ฉันเป็นพระเอกนิยายให้เธอฉันก็จะเป็น” ว้าว หมอนี่มามุกไหนเนี่ย ทำไมว่านอนสอนง่ายขึ้นมา
“จริงหรอ โอ๊ย!!!” เพราะฉันมัวแต่ดีใจเลยดีดตัวขึ้นมาซะเต็มที่ ตั้งแต่รู้จักกับนายมาฉันว่าวันนี้นายพูดเข้าหูฉันที่สุดเลยละ
“ยัยบ้าเอ๊ย จะรับดีดตัวขึ้นมาทำไมเล่า ไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลย”
“ก็คนมันดีใจนี่”
“ก็จริงน่ะสิ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนอยู่ข้อหนึ่ง เธอจะเอาไหมละ” กะแล้วว่าคนอย่างนายจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยน
“ว่ามา”
“เธอต้องมาเป็นแฟนกับฉันจนกว่าเธอจะเขียนนิยายเสร็จ” หา !!! ไม่นะ ถ้าเกิดฉันเป็นแฟนกับนายฉันต้องตายเพราะพวกผู้หญิงที่คลั่งนายแน่ แต่ถ้าไม่ยอมก็จะเขียนนิยายไม่ได้นะ เอาไงดีละทีนี้ เอาวะเอาก็เอา ไหนๆเรื่องมันก็เริ่มมาขนาดนี้แล้วฉันจะเสี่ยงกับมันก็ไม่เห็นเป็นไร
“ก็ได้ แต่ฉันมีข้อแม้นะ เรื่องนี้อย่าให้นายครามรู้เด็ดขาด”
“ได้ J”
ความคิดเห็น