คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
ฮ้าววววววว
“ ง่วงชะมัดเลย ” นี่คือการตื่นเช้าในรอบหลายเดือน หลายปีเลยก็ว่าได้ (9 โมงเนี่ยนะเช้า) ปกติถ้ามีเรียน 10โมงฉันจะตื่นตอน 9โมงไม่ก็ 9โมงครึ่ง นี่ถ้าไม่เพราะนิยายของฉันนะ ฉันไม่ลงทุนขนาดนี้หรอก เพื่อนิยายคนอย่างอิงฟ้า สู้ตายค่ะ ^^(เหมือนจะมีสาระนะ แต่มันก็ไม่มี)
พลั่กกกก
“ใครว่ะ บังอาจมาตบหัวฉันแบบนี้ ” น่าน เอาแล้วไงพอมีใครหยามนิดหน่อยก็ไปแล้วความเป็นกุลสตรีของฉัน สงสัยท่าจะฝึกยากหน่อยกับมารยาทหรือความเป็นกุลสตรีของฉัน
“วันนี้ต้องพายุเข้าแน่เลย คนอย่างอิงฟ้าเนี่ยนะจะมาแต่เช้าได้ ปกติเห็นไม่สายไม่มานิ” ที่แท้ก็นายครามนี่เอง
“ไอ้คราม!!!” ฉันแยกเขี้ยวใส่หมอนั่น พร้อมกับท่ากระโดดเตะสุดบู๊ จีจ้ามาเองเลยนะเนี่ย
“เฮ้ยๆใจเย็นดิเจ๊ หยอกเล่นแค่นี้เอง ” ปรี๊ดด แกเรียกใครเจ๊ นายตายแน่นายคราม
“ใครเจ๊แกไอ้คราม!!!”
“แหมๆ แค่ล้อเล่นแค่นี้ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย” ลองแกมาโดนแบบฉันไหมล่ะ จะได้รู้ว่ามันสมควรที่จะโกรธไหม นิสัย !!!
“หรอ ลองมาโดนแบบฉันบ้างไหมล่ะ”
“ไม่เอาอะ” เห็นไหมล่ะ ขนาดแกยังไม่อยากโดนเลยแล้วทำไมฉันถึงจะโกรธแกไม่ได้
“งั้นก็เตรียมตัวรับลูกเตะของฉัน ย๊ากก”
“เฮ้ย!!!!!”
ตุบ พลัก !!!
เรียบร้อย 555 จำไว้เลยน่ะไอ้น้อง เล่นกับใครน่ะเล่นได้ แต่อย่ามาเล่นกับคนอย่างอิงฟ้า
“พวกเธอทำบ้าอะไรของพวกเธอเนี่ย !!!” อ้าวเสียงใครล่ะเนี่ย ฉันจำได้ว่าฉันไล่เตะนายครามไม่ใช่หรอ แล้วไหงมีเสียงอื่นมาด้วยล่ะเนี่ย
“ยัยฟ้าแกซวยแล้วล่ะ” พอสำรวจดูทิศทางของเท้า อุ๊ย!! ถีบผิดคน เวรแล้วไงล่ะที่นี้
“^^!” ทำอะไรไม่ได้เลยตอนนี้นอกจากตีหน้าซื่อ และก้มหน้ายอมรับชะตากรรม
“ฉันไปเรียนก่อนนะ โชดดีนะ” แล้วนายครามก็ชิ่งหนีฉันไป ไอ้บ้าเอ๊ย ตัวเองเป็นคนก่อเรื่องแท้ๆ หาทางหนีได้ไงว่ะ ไม่ได้การแล้วฉันก็หาทางแถเพื่อชิ่งบ้างดีกว่า
“ อุ๊ยตาย!! สายแล้วฉันทีเรียนช่วงเช้าน่ะค่ะต้องรีบไปแล้ว ต้องขอโทษคุณด้วยนะค่ะ” แล้วฉันก็รีบแจ่นไปจากตรงนี้
หมับ
นั่นไงการที่จะชิ่งหนีอะไรซักอย่างมันไม่ง่ายเลย T^T ไอ้ครามฉันจะฆ่าแก โทษฐานที่ปล่อยให้ฉันรับโทษอยู่คนเดียว
“ขอโทษแค่นี้มันจะหายหรือไงหา!!!” เอาแล้วไงฉัน ใจดีสู้เสือไว้อิงฟ้า ทุกอย่างมันต้องผ่านไปด้วยดี
“ขอโทษจริงๆคะ พอดีฉันไม่เห็น” แต่ก็ถีบเข้าเต็มๆ เบอร์ 39 ด้วย
“ไม่เห็น พูดมาได้ แล้วไอ้ที่มันติดอยู่ที่หลังเสื้อฉันเนี่ยมันคืออะไร” แฮะ แฮ่ ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นความผิดพลาด ^^!
“ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สาบานเลยก็ได้ /\” แล้วฉันก็พนมมือขึ้นเพื่อเป็นรีวิวประกอบ
“แล้วเธอจะชดใช้ฉันยังไง ฉันมีเรียนตอนเช้านี้นะ” เอาแล้วไง ไส้ก็แห้งอยู่แล้วพอมาเจอพวกแบบนี้ มีหวังไส้แห้งยิ่งกว่าแน่ ไม่ได้การแล้วฉันต้องปกป้องเงินที่เหลือในกระเป๋าของฉันไว้
“ก็ไม่มี(..)”
“เหอะๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ เธอกำลังจะทำให้ฉันเข้าเรียนสายรู้ไหม ยัยแว่น!!!!” โห นาย จะมากไปไหม ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ไม่ทงไม่ทนมันแล้ว ปากแบบนี้คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้มายืนด่าชาวบ้าน(ที่ถีบเขาแล้วก็ประทับเบอร์รองเท้าไว้ให้เจ็บใจ)แบบนี้
“นี่นายฉันก็ขอโทษนายแล้วไง จะเอาอะไรหา!!”
“แปลว่าเธอจะไม่รับผิดชอบว่างั้น” ถ้าเกิดเจอคนแบบนายฉันขอเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบดีกว่า
“ใช่ !!!” ยังไม่พอ ฉันยังเหยียบเท้าหมอนั่นเพื่อเพิ่มความแค้นให้กับหมอนั่น พร้อมกับเดินจากหมอนั่นไปอย่างสะใจ สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างอิงฟ้าคิดผิดไปสิบชาติแล้วไอ้น้อง แม้ด้านหลังของฉันจะมีเสียงตะโกนด่าตามมา แต่เรื่องอะไรฉันจะสนในเมื่อนายร้ายมาฉันก็ร้ายตอบแค่นั้น ถือว่าเราหายกันนะจ๊ะ สะใจเป็นบ้าเลย อย่าให้เจออีกนะคนประเภทนี้ถ้าเจออีกนะจะกระทืบ กระทืบให้เละไปเลย (ฉันโหดไปไหมเนี่ย) ว่าแต่ใกล้ถึงเวลาเรียนหรือยังเนี่ย ไหนๆก็ลงทุนตื่นแต่เช้าแล้วขอเข้าเรียนให้ทันซักวันเถอะ
09:55 น. หา!! จะสายอีกแล้วหรอเนี่ย กรรม!!! นี่ฉันอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าแล้วนะเพราะนายคนเดียว อย่าให้เจอกันอีกนะฉันฆ่านายแน่ !!!
Chocolate talk
บ้าเอ๊ย!!! นี่มันเป็นวันมหาซวยอะไรของผม ที่ต้องมาเจอยัยแว่นจอมซ่า อย่างยัยนั้น ผู้หญิงอะไรตัวเล็กนิดเดียวแต่เท้าหนักเป็นบ้า ยังไม่พอยังแถมเบอร์รองเท้ามาให้ผมแค้นอีก คอยดูนะถ้าผมเจอยัยนั่นอีกผมจะไม่มีวันปล่อยไปแน่ แต่ตอนนี้ผมว่าผมรีบเข้าเรียนดีกว่า ดีนะที่ผมยังมีเสื้ออีกตัวไว้ในรถไม่งั้นผมต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อให้เสียเวลาอีก เพราะเธอ ยัยแว่นตัวแสบ!!! แต่เอ๊ะ ผมว่าหน้าตาแบบนี้ นิสัยแบบนี้ ผมว่าผมคุ้นๆกับมันนะ แต่นึกไม่ออกว่ามันเคยเกิด หรือเคยเห็นที่ไหน แต่ก็เอาเหอะตอนนี้ผมว่าผมควรรีบไปเข้าเรียนดีกว่า
~~ ครืนนน ~~
(-(-(-(--)-)-)-)
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผล แหมๆ มองอะไรไม่ทราบครับ ผมรู้ว่าผมมาสายยังไม่พอยังแถมสายตาจิกๆของอาจารย์อีก ประมาณว่าเธอมาสายนะ อะไรประมาณนี้ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยแว่น อย่าให้เจออีกนะถ้าเจออีกละก็ ฉันจะเอาขึ้นเธอให้สาสมเลย!!! ตอนนี้เหมือนอาจารย์จะเริ่มๆบรรยายไปแล้วนะ ดีน่ะที่มาสายไม่มากเลยพอทัน แต่ผมจะนั่งที่ไหนละทีนี้ พอมาสายก็อย่างนี้แหละครับไม่มีที่นั่ง เซ็งเป็นบ้าเลยสงสัยทั้งชั่วโมงเรียนวันนี้คงต้องยืนเรียน ไม่ก็เนรเทศตัวเองออกนอกห้องเรียนซะ แต่ก็น่ะโชคชะตามักเข้าข้างคนหน้าตาดีเสมอ(ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยเรา)มีที่ว่างเหลือ 1 ที่พอดีเลยเอาละ
End talk
เฮ้อ โชคดีนะที่ฉันมาทันเลยเหลือที่นั่งไว้สองที่พอดี ดีเลย 2ตัวนี้ฉันครองเลยก็แล้วกัน
ฟุบ
หือใคร ( --) (‘ ’!)
“=0= นาย ”
“เธอ” แล้วไงเวรกรรมมีจริง จริงๆด้วยหมอนี่ต้องมาตามล้างแค้นฉันแน่ๆ ทำไมสวรรค์ต้องแกล้งหนูแบบนี้
ด้วย
“นายมาที่นี่ได้ยังไง” เหมือนเสียงฉันมันจะดังไปนะคนข้างๆฉันหันมาแขวะฉันแล้วฉันก็เลยแผ่วๆเสียงลง
“ฉันก็มาเรียนนะสิ” 0[]0! เอาแล้วไงละที่นี้ เหงื่อตกเลยรู้สึกว่าจะทำเขาไว้เยอะซะด้วย
“นะ นายเรียน”
“วิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ชัดไหม !!!!” 0[]0 ตกใจอีกรอบ กรรม!! ซวยซ้ำซวยซ้อน
“(..)” หน้าตาสำนึกผิดมาก แต่มารู้สึกตอนนี้จะไม่ทันแล้วนะ
“เจอเธอก็ดีแล้ว เรียนเสร็จเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน” เคลียร์เคออะไรฉันไม่มีอะไรจะเคลียร์กับนายหรอก(มั้ง)
“แต่ฉันไม่มีเรื่องจะเคลียร์กับนาย” ตีหน้าซื่อได้อีก
“นี่ !! พวกเธอสองคนน่ะจะเถียงกันอีกนานไหม ฉันเรียนอยู่ไม่มีสมาธิ ถ้าอยากเถียงกันก็ออกไปข้างนอก
โน่นไป” เหมือนระฆังดังขึ้นมาเพื่อบอกเวลาว่าหมดยกแล้ว แต่รู้สึกว่าระฆังนี้มันจะดังแบบกึ่งไล่กึ่งด่ายัง
ไงไม่รู้แหะ แต่เอาเอาเหอะฉันจะปล่อยนายไปก่อน เดี๋ยวฉันค่อยมาจัดการนายทีหลัง
“เห็นไหม เพราะนายคนเดียวคนเลยทำให้ฉันพลอยโดนด่าไปด้วย”
“กล้าพูดนะ” หมอนี่ ทำไมถึงได้น่ากระทืบขนาดนี้เนี่ย
“นี่นาย” แล้วฉันก็ลุกพรวดพร้อมกับกำคอเสื้อหมอนั่นไว้
“นี่!! นักศึกษา2 คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะออกไปข้างนอกเลย ถ้าพวกเธอไม่เรียนมันรบกวนสมาธิเพื่อนๆ”
เอาแล้วไง เพราะนายคนเดียวนายเต้าหู้ (ไหนๆก็ไม่รู้จักชื่อเลยเรียกแบบนี้มันซะเลย)
“แต่!!”
“ไม่มีแต่ เชิญ” T^T แล้วฉันก็ต้องจำยอมออกไปเพราะคำเชิญที่กึ่งจะด่าฉันเป็นนัยๆ พร้อมกับสายตาพิฆาตของคนในห้องเรียน เพราะนายคนเดียว อีตาหน้าหล่อแต่นิสัยเฮงซวยที่ทำให้ฉันไม่ได้เรียนในชั่วโมงนี้ ฉันจะฆ่านาย T^T
“ไงล่ะ สุดท้ายก็ๆไม่ได้เรียนเลย เพราะเธอคนเดียวเลย ยัยแว่น!!!” โว้ย!! คำก็แว่น สองคำก็แว่น แว่นแล้วไง ไม่ได้ยืมเงินนายมาใช้นี่
“จำใส่สมองหนาๆของนายไว้ด้วยนายเต้าหู้ ฉันชื่ออิงฟ้าไม่ใช่ยัยแว่น!!!” ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ เต้าหู้งั้นหรอ ตลกเป็นบ้าเลย” เหอะหน้านายตอนนี้เหมือนนายขำมากงั้นแหละ จะบอกว่าฉันปัญญาอ่อนก็ว่ามาเหอะ --*
“ฟังนะยัยบ๊อง ฉันชื่อช็อกโกแลตไม่ใช่ นายเต้าหู้อะไรของเธอ” แล้วหมอนั่นก็เอานิ้วชี้มาจิ้มที่หน้าผากของฉัน เชอะไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลยชื่อก็งั้นๆแหละ หน้าตาก็งั้นๆแหละ ว่าแต่หมอนั่นชื่ออะไรนะ ช็อกโกแลตงั้นหรอ อะไรนะ ช็อกโกแลต!!! เอาแล้วไงละฉัน นี่ฉันเริ่มต้นไม่สวยกับพระเอกนิยายของฉันหรเนี่ย แล้วฉันจะเอายังไงต่อละที่นี้ แต่ฉันว่านะเรื่องนี้เอาไว้ทีหลังก่อนดีกว่า ตอนนี้ฉันควรจะตีหน้า(ไม่)ซื่อต่อไป
“นายจะชื่ออะไรก็เรื่องของนาย ฉันไม่ได้อยากรู้ซักหน่อย” แหมๆ เอาไปเลยรางวัลตุ๊กตาทองคำ
“สาบาน ว่าเธอไม่รู้จักฉันจริงๆ” ใครว่าฉันไม่รู้จัก เพียงแต่ฉันได้ยินแค่ชื่อแต่ไม่เคยเห็นหน้าก็แค่นั้น (แล้วมันต่างอะไรกันไหมเนี่ย)
“นายก็ไม่ได้เป็นดาราดังซะหน่อย ทำไมฉันต้องรู้จักนายด้วย”
“ยัยแว่นอย่างเธอคงจะมัวจะคลุกอยู่แต่กับหนังสือสินะ ถึงได้ไม่รู้จักฉัน” หมอนี่ได้ทีละเอาใหญ่ นายเจอดีแน่
“นี่นาย จะมากไปแล้วนะ นายไม่ใช่นายกรัฐมนตรีคนล่าสุดซักหน่อยทำไมฉันต้องมารู้จักให้มันเปลืองสมองด้วย”
“จำไว้เลยนะยัยแว่น ต่อจากนี้ไป ฉันนี่แหละที่จะเป็นคนที่ทำให้เธอเรียนที่นี่อย่างไม่มีความสุขเลย!!!” เปรี้ยง!! เหมือนคำสั่งสายฟ้าฟาด ฉันรู้จักหมอนี่ดี หมอนี่นะ ฮอตมากในหมู่ผู้หญิงจะตายไปแล้วยังไม่พอยังรวยยังกับอะไร เล่นกีฬาก็สุดๆ เรียนก็ ไม่ต้องพูดถึงเลย เอาภาพรวมเลยนะ หมอนี่เป็นอะไรที่เพอร์เฟ็กมาก ขนาดผู้ชายด้วยกันยังมีหลงปลื้มหมอนี่เลย งั้นในเมื่อฉันรู้ทุกอย่างดีแล้วแสดงว่า ซวยแล้ว !!!
ความคิดเห็น