Markbam[end]กระต่ายน้อยขวัญใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #13 : กฎข้อสุดท้าย

 

-12-

13.00น.

    หลังจากที่ผมเรียนตอนเช้าและก็กินข้าวเที่ยงเสร็จ ผมก็รีบตรงมาที่ดาดฟ้าทันที เพราะเป็นที่นักเรียนห้ามเข้า ผมกะว่าจะไปนอนเล่นสักพัก ก็รู้ๆกันว่าถ้าเกิดว่าผมไปนอนในห้องเรียน ห้องสมุด หรืออะไรที่สาธารณะขนาดนี้ทางGot7เขารับไม่ได้ ผมเลยลองมาที่ดาดฟ้าดู แล้วอีกอย่างคุณครูก็ไม่อยู่ด้วยไปเที่ยวกันทั้งโรงเรียน ออกรถกันตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว นักเรียนในโรงเรียนก็เล่นกันออมโรงเรียน โรงเรียนยังไม่ปล่อยน่ะโรงเรียนน่ะเคร่งครัดจะตายต้องปล่อยตามเวลา15.00น. แต่ถ้าจะออกก่อนก็ต้องขอใบอนุญาติแต่เรื่องมีนึงคือ ไม่มีครูเซ็นให้อ่ะดิ ส่วนรปภ.ก็ทำงานทำหน้าที่ตัวเองยกเว้นดาดฟ้า อิอิ ขอเข้าไปดูสภาพที่นอนก่อนว่าสะอาดหรือเปล่า ถ้าสกปรกเกินพี่แบมคนนี้ก็ขอบาย






แอ๊ดดดด

    ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าไม่มีผู้ใดเลยสักคน แถมยังสะอาดอีกด้วย อากาศก็ยิ่งหนาวๆแบบนี้แหละน่านอนสุดๆ ผมเดินปิดประตูก่อนจะเดินไปมุมซ้ายที่แสนจะกว้าง อาคารที่ผมเรียนใหญ่ก็ใหญ่ กว้างก็กว้างผมนอนราบกับพื้นห่างประตูนิดหน่อยจะได้ไม่ไกลไป ก่อนจะเอามือหนุนหัวข้างนึง พร้อมกับวางกระเป๋าไว้ข้างๆ 






Mark

   เมื่อผมได้ยินครูประกาศว่าครูไม่อยู่ ผมก็รีบไปหาไอ้ยูคทันทีที่ห้อง

"แบมล่ะ" เมื่อเห็นไอ้ยูคกำลังลงบันไดผมก็ถามขึ้น

"เออว่ะ? ไม่รู้เหมือนกันแต่เห็นบ่นว่าง่วง" 

    ผมผลักไอ้ยูคออกเบาๆก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบันได พวกผมน่ะคอยห้ามเตือนแอบงีบเสมอแหละว่าอย่าอยู่ในที่สาธารณะมันไม่ดีงามมากๆสำหรับพวกผม จริงๆก็ไม่ได้อะไรก็คือตอนนี้ไอ้ลีดเดอร์มันนึกกฎไม่ออก มันเลยคิดเล่นๆแต่ลุงผักที่แบมแบมเรียกปาร์ค จินยองว่าลุงผัก ก็เลยบอกว่าokครบ7ข้อ ตั้งเล่นๆแต่ไม่คิดว่าเจบีจะจริงจัง แล้วทำตามนี้ด้วยแหละกัน แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นมันตอนที่ไอ้ยองแจมันแอบนั่งอยู่โรงอาหารพวกผมก็โวยวายลั่นเลยแล้วมีแฟนบอยคนนึงจับภาพทันแล้วก็ลงโซเชียลทำให้ใครหลายก็ก็อปมาลงเรื่อยๆ หลังจากนั้นมาพวกผมก็พยายามทำตาให้โต 
อย่าให้หัวคอตกห้อยโตงเตงได้ และคอยห้ามเตือน ผมวิ่งไปที่ห้องเรียนแบมแบม ก็มีแค่เด็กเรียนสี่ห้าคนที่กำลังทำการบ้าน ผมวิ่งไปที่ห้องสมุดแต่ก็ไม่มีวี่แววของชายหัวทองเหลืองบลอนด์อะไรนั้นน่ะ ผมเลยตัดสินใจลองไปที่ดาดฟ้่าดู เพราะผมไปทุกที่ของโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นโรงยิมหลังโรงเรียนห้องเก็บของ หลังเวที ห้องน้ำทุกห้องก็ไม่เจอ ผมว่าดาดฟ้านี่แหละมั้งที่โรงเรียนห้ามเข้าแต่ผมคอยเข้าไปนอนครั้งนึงตอนนั้นพึ่งเข้าเรียนใหม่ๆเลยลองมาดู หลังจากนั้นมาผมก็ไม่ได้เข้ามาอีกเลย เพราะเพื่อนเยอะเกิ๊น ถ้าผมไปเพื่อนก็จะรู้น่ะสิ







 ดาดฟ้า

   ผมค่อยแง้มประตูออกก่อนจะเหลือบขวาก็พบแต่ความว่างเปล่า พอเหลือบไปทางซ้ายน้ำตาผมแทบจะไล่เลยล่ะ กระต่ายน้อนผมดูขาวๆสว่างๆเหมือนกับขนกระต่าย กำลังนอนหลับราบกับพื้นเหมือนกระต่าย แถมยังหน้าตาน่ารักกว่ากระต่ายอีก ทำไมกระต่ายน้อยของผมถึงได้นอนหลับน่ารักขนาดนี้>.,< ผมรีบเดินย่องๆไปหาก่อนจะนั่งลงข้างๆเจ้าตัว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป



แชะ!

   อุ้ย! ลืมปิดเสียง แหะๆ

"ฮยองงงง ลบออกเดี๋ยวนี้!" ทันทีที่ผมถ่ายไปชอตเดียวเอง กระต่ายน้อยก็ลุกขึ้นนั่งก็จะพยายามคว้าโทรศัพท์ผมให้ได้ ผมนี่รีบยืนเลยครัชเดี๋ยวรูปสุดที่รักหายไป ผมยื่นแขนออกไปนิดหน่อย ตัวเล็กก็ไม่สามารถที่จะคว้าได้ อิอิ นี่สินะข้อดีและข้อเสียของคนส่วนสูงน่ารัก

"ไม่ลบ ออกจะน่าลากเอ้ย!น่ารักกกก" ผมยิ้มก่อนจะไปจับข้อมือทั้งสองข้างของร่างเล็กไว้เหนือเจ้าตัว อีกมือนึงก็จับโทรศัพท์ไว้ดีนะที่แบมนอนไม่ไกลกับกำแพงนัก แหม ผมเป็นอะไรที่ชอบการคร่อมมาก เป็นโรคจิตทางนึงป่ะ?ไม่มั้ง ผมก้าวเท้าช้าๆร่างเล็กก็ถอยถอยช้าๆ ร่าเล็กคงรู้ดีว่าถ้าก้าวถอยหลังไปอีกสองก้าวหลังต้องกับกำแพงอย่างแน่นอนและก็ต่อด้วย...(โฮกกกเลือดแทบพุ่ง-.,-) ร่างเล็กเลยหยุดก้าวผมก็เลยก้าวไปก้าวนึงทำไมตัวผมติดกับร่างเล็กอย่างแนบแน่น อยากเก็บรูปแบบนี้ไว้จัง

"ฮยองมีอะไร" ผมรีบเก้บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงอยู่เนียนๆ

"ป่าว แค่อยากมาหา" ผมโน้มหน้าลงไปข้างๆต้นคอ ร่างเล็กก็พยายามถอยห่างผมรีบเอามือที่ว่างอยู่เกี่ยวเอวไว้

"ทำไมจู่ๆถึงอยากมาหาล่ะ"

"คิดถึง" ผมพูดก่อนจะจูบที่ต้นคอด้านขวาเบาๆก่อนจะปล่อยท่อนแขนหนาๆของผมออกให้เป็นอิสระ

"เป็นอะไรฮยองไม่สบายรึเปล่า ถ้าไม่มีอะไรงั้นผมขอตัวก่อนนะ" ร่างเล็กว่าแล้วก็รีบไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้ตรงกำแพงขึ้น ผมรีบไปกอดร่างเล็กจากด้านหลังแน่น เพื่อที่ร่างเล็กจะได้ปล่อยกระเป๋า

ตุ้บ!

   เป็นไปตามแผนเมื่อร่างเล็กวางกระเป็าก็พยามยามแกะท่อนแขนผม ผมใช้โอกาสนี้ใช้มือขวาไปคว้าข้อมือทั้งสอง ร่างเล็กดิ้นไปมาแต่ก็ขยับอะไรไม่ได้หรอกโชคดีนะที่ผมมือใหญ่อยู่เลยกุมมือทั้งสองได้พอดี

"เมื่อคืนนอนกี่โมง"

"ตะตีห้า"

"ทำไม?"

"..." เมื่อร่างเล็กไม่ส่งเสียงอะไร ผมยิ่งเริ่มเดือดนิสนึงย้ำนะว่านิสนุง ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ล้วงเข้าไปในเสื้อร่างเล็กพลางลูบหน้าท้องอันแบนราบมีแพ็คนิดหน่อยไปมา ร่างเล็กเริ่มส่งเสียงขันขืนอู้อี้ พลางดิ้นไปมา ทำไมผมชอบแบบนี้จังว่ะ

"ไม่ตอบเหรอ?" ผมพูดพลางลูบต่ำลงมา ก่อนจะหยุดตรงใต้สะดือ

"นะนอนไม่หลับ" 

"หืม? ฉันไม่ได้ไปนอนด้วยถึงกลับนอนไม่หลับเหรอ" ผมกระซิบเบาๆก่อนจะเอามือออกจากเสื้อ

"เปล่านะฮะ ฮยองยิ่งมานอนนั้นแหละยิ่งไม่หลับ เมื่อวานหิมะตกอากาศมันหนาว ผมเลยนอนไม่หลับ" ร่างเล็กก้มหน้าพูดเบาๆเพราะถ้าดิ้นก็คงไม่หลุดอีกนั้นแหละเปลืองแรงเปล่า

"แล้วทำไมไม่มานอนกับฉันล่ะ" ผมพูดจะใช้ขาทั้งสองกดทับขาร่างเล็กแนบกับกำแพง

"ผมไม่เหมือนฮยองนี่และก็ไม่ใช่ฮยองด้วย" ร่างเล็กพูดขึ้นผมก็ปล่อยอีกมือนึงก่อนจะหันร่างเล็กมาแล้วโผเข้าไปกอดแน่นพลางโยกไปมา

"ฮยองแค่หยอกเล่น งอนไปได้ ถ้าไม่อยากเจอบทลงโทษแบบนี้ก็พยายามรักษากฎไว้ด้วยล่ะ"

"แหม ถ้าบทลงโทษเป็นแบบนี้ผมจะรักษากฎอย่างเข้มงวดเลยแหละ"

"แต่บางทีทำผิดกฎบ้างก็ได้ ยิ่งบ่อยยิ่งดี " ผมใช้มือไปลูบแขนซ้ายของร่างเล็กไปมาเบาๆ

"ฮยองบ้า วุ้ย! ไปแล้ว" ร่างเล็กว่าก็หยิบกระเป่าขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"เดี๋ยวจะรีบไปไหน รอก่อนสิ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย!" เมื่อร่างเล็กได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งลงบันไดไป ผมก็ยิ่งสปรีดตัวเองทันทีหมายปองร่างเล็กไว้แล้วต้องมาเป็นของผมให้ได้(แบมแบมเป็นของผม : มาร์คได้กล่าวไว้อย่างงั้น)

*คอมเม้นท์ให้คำแนะนำหรือติชมได้น้า
จะได้ไปแก้ไข