Markbam[end]กระต่ายน้อยขวัญใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #7 : แปลกๆนะ-//-

-7-

"แบม ฮยองยืมโทรศัพท์หน่อยนะ" ผมยื่นโทรศัพท์ให้พี่เนียร์

"เ-ี่ยสั้นตรูเจ็บนะเฟ้ย เบาๆหน่อย"

"ตรูก็เจ็บเหมือนกันนะเฟ้ย" 

   ผมหันไปดูแจ็คสันฮยองกับยองแจฮยองกำลังหยอกกันอยู่? พี่เจบีก็ไปเต๊าะสาวข้างล่างกับไอ้ยูค ส่วนมาร์คฮยองก็กำลังนอนตักผมอยู่ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน ผมทำท่าจะลุกขึ้นแต่พี่เนียร์บอกอย่าลุกเด็ดขาด เดี๋ยวโหมดโหดเข้าสิง ผมก็ได้แต่นั่งแข็งทื่อ

"ฮยองฮะ ทำไมฮยองถึงชื่อวงว่าgot7ทั้งๆที่มันมีแค่6คน" ผมเอียงคอไปถามก่อนที่พี่แกจะยิ้มจนเห็นตีนกามั้ง?

"อ๋อ ฮยองก็ไม่รู้หรอก พวกฮยองก็คิดแบบแบมนั้นแหละ ฮยองเลยไปเปิดรับสมัคร แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครเข้าตาเลยสักคน ตอนนี้ก็เลยมีอยู่แค่6คน" 

   พี่เนียร์ลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม ข้อความไลน์ก็เด้งขึ้น

พี่คุณ

'อยู่ไหน'

'ผับฮะ'

'ผับไหน ใครพาไป ตอนนี้อยู่กับใคร ไปเมื่อไหร่ ทำไมยังไม่กลับ กลับยังไง พรุ่งนี้มีเรียนรึเปล่า?'

'--'

'!!!'
'got&god ยูคพามา ตอนนี้อยู่กับเจบี จูเนียร์ มาร์ค ยองแจ แจ็คสัน ยูค พึ่งมาได้สักพัก มาร์คไปส่ง พรุ่งนี้มีเรียนครัช' 

  อันที่จริงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลับยังไง

'อืม มาร์คทำอะไรแบมไหม' ผมเหลือบไปมองมาร์คที่กำลังนอนมองผมตาแป๋วอยู่ คงอยากจะรู้สินะว่าคุยอะไร

'เงียบ' ผมกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะถอนหายใจกำลังจะพิมพ์ตอบ แต่มาร์คฮยองก็แย่งไปพิมพ์อะไรก็ไม่รู้ยุกยิกๆ

'ตรูไม่ทำแบบนั้นกับแบมหรอกน้าา'

'แล้วก็มาเผือกเรื่องน้องตรู เอาโทรศัพท์คืนแบมเดี๋ยวนี้' มาร์คกำลังนอนตักผมอยู่ก็ลุกขึ้น

"ป่ะ ดึกแล้ว"

"อ้าว กลับแล้วเหรอ กลับไวจัง^^" ทันทีที่มาร์คฮยองกำลังลุกขึ้นพี่เนียร์ก็ยิ้มหวานมาให้

"น้องพี่คุณตามน่ะ เออเนียร์หาผู้จัดการส่วนตัวได้ยัง?" แล้วจะผมยืนขึ้นทำซากอะไรแทนที่จะคุยกันตั้งแต่แรก แล้วเผือกมาคุยตอนจะไป

"ยังเลย มึงอ่ะหาได้ยัง"

"เร็วๆนี้แหละ หึๆ" มาร์คฮยองลากผมลงบันไดก่อนจะลาเจบีกับยูค โดยที่ไม่ลืมสวมผ้าปิดปากกับแว่นกันแดดเดินออกจากผับไป ผมโดดขึ้นรถฮยองอย่างรวดเร็วเพราะแลดูฮยองรีบๆ เมื่อผมเข้าห้องไปฮยองก็ขอตัวไปดื่มต่อข้างล่าง เพราะในผับได้ดื่มนิดหน่อย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรห้องฮยองก็มีจะมาบอกผมทำไม ผมเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างมือล้างเท้าแปรงฟัน เพราะขี้เกียจอาบน้ำใส่เสื้อผ้าตัวเดิมนี่แหละนอน

ตุ้บ!

   ผมหันขวับไปตามเสียง เสียงอะไรก็ไม่รู้มากระแทกกับประตูผมอย่างแรง ผมรีบเปิดประตู

"- -" เอาอีกแหละ ทำไมต้องเป็นตรูด้วยฟ่ะ ฮยองกำลังนอนอ้าอยู่หน้าประตูห้องผม ผมก็ต้องแบกฮยองมาบนโซฟา เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะต้องรู้รหัสห้องฮยองให้ได้ ขืนผมไปถามพนักงานก็หาว่าผมกำลังจะปล้นหรือฆ่าอะไรทำนองนี้

"..." ผมมองสภาพฮยองก่อนจะเดินไปเอาชุบน้ำมาเช็ดตัว ฮยองแกนอนหายใจหอบอย่างถี่ๆ นี่ไปกินอะไรมาว่ะ อาการหนักเอาการเลย ผมสามารถที่จะใช้โอกาสนี้ฆ่าฮยองได้เลยนะนี่ แต่ชีวิตคงไม่รุ่งแน่ๆหลังจากที่เช็ดตัวเสร็จผมก็เดินไปเก็บผ้ากับชาม ก่อนจะไปเอาผ้าห่มมาคลุมให้ฮยอง

พรึ่บ!!!

หมับ!

พรวด!!!

    เอคเฟคแรกคือเสียงฮยองเปิดผ้าห่ม เอคเฟคที่สองฮยองมาคว้าเอวทำให้ผมเสียหลักไปล้มทับฮยอง ผมเลยรีบยันตัวเองขึ้น เอคเฟคที่สามฮยองดึงผ้าห่มคลุมขึ้นมาเหมือนเดิม

"-//-" ผมมองหน้าฮยอง ก่อนจะยิ้มให้ก็ไม่รู้จะแสดงสีหน้ายังไงล่ะ

"^^" ฮยองยิ้มตอบกลับ ฮยองเมารึเปล่าว่ะ ตอนนี้รอยหยักบนหัวกำลังหดหายไป นับวันผมยิ่งโง่ขึ้นเรื่อยๆ

"ปล่อยผมน้า ฮยองงง" ผมเกรงแขนตัวเองเพื่อไม่ให้หน้ามันใกล้กันไปมากกว่านี้

"หึ ไม่ปล่อยกระต่ายน้อยของฉัน" ฮยองว่าพลางกอดผมแน่น ทำให้เรี่ยวแรงผมเริ่มอ่อนแรง ตอนนี้ลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอ แต่ผมก็ไม่สามารถจะมองเห็นอะไรได้แล้ว เพราะหน้าผมกำลังซุกอยู่หมอน แลดูฮยองยิ้มแย้มมาก-//-

"อย่าดิ้นสิ" ฮยองดุผมเมื่อผมเริ่มดิ้น ผมแค่จะเอาหน้าออกห่างก็แค่นั้นเอง ผมจักจี้คอนะรู้ไหม ลมหายใจฮยองเอาซะผมเสียววาบเลยนะ

"ฮยองก็ปล่อยแบมก่อนสิ"

"งั้นนายต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันก่อน ถึงจะปล่อย" ฮยองดันอกผมออกก่อนยิ้มมุมปาก

"(_ _)(- -)(_ _)(- -)" ผมรีบพยักน้ารัวๆ

"หึ" ผมละเกลียดไอ้เสียงหัวเราะในลำคอที่สุดเลย ว่าแล้วฮยองก็เอาผ้าห่มออก ผมรีบเด้งตัวออกทันทีเมื่อฮยองปล่อยอ้อมแขน ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ และเดินไปนอนบนเตียง

"...(แดกจุด)" ฮยองนอนบนเตียง แถมยังถอดเสื้อเชิ้ตอีกต่างหาก ผมเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตที่พี่แกโยนอยู่ปลายเตียงไปแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างฮยอง

"('')" ผมหันไปมองหน้าฮยอง

"(**)" ฮยองมองผมจนตาเป็นประกาย หลังจากที่เราเล่นเกมจ้องตาอยู่นาน ผมถอนหายใจก่อนนอนหันหลังให้ฮยอง

พรึ่บ!

   ผมกำลังจะหลับ ฮยองก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมพร้อมกับขึ้นคร่อมผมอย่างรวดเร็ว-//-แต่ละฉากผมแทบหัวใจวาย-..- 

"ทำอะไร" ผมขมวดคิ้วใส่ เพราะผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ขาก็โดนล็อคโ้ดยการเอาขาทั้งสองของฮยองมาหนีบขาผมไว้ ส่วนแขนก็โดนรวบไว้เหนือ

"ทำโทษไง"

"เรื่อง" ผมขมวดคิ้วใส่อีกร้อยเจ็ดปม ฮยองก็ยิ้มมุมปาก

"วันหลังน่ะ อย่าให้โทรศัพท์ใครง่ายๆ จะไปไหนกับใครบอกฉันด้วย กับไอ้ยักษ์อย่าใกล้มันมากนัก" ฮยองดุก่อนซุกไซร้คอผม ทั้งๆที่ตอนนี้ผมกำลังงงสุดๆ หัวใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"อ่อ...พะพอแล้วมั้ง" ผมว่าก่อนที่ฮยองจะทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับคอผม ผมรู้สึกเจ็บนิดๆ ก่อนจะปล่อยผมเป็นอิสระ?

"อย่านอนหันหลังให้ฉัน" ผมที่นอนหันไปทางฮยองอยู่ ผมนี่เกรงไปทั้งตัวเลย

"..."

"นอนได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวไม่เสร็จแค่ขึ้นคร่อมหรอกนะ" ผมเงยหน้าไปมองฮยอง ฮยองกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมรีบหลบหน้าฮยองก่อนจะหลับตาทันที ก็น่าจะรู้ว่าเกิดขึ้นอะไรขึ้นแต่สำหรับสาววายก็คิดไปถึงนู้นนนแล้ว

"..." ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะไปหยิบผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงมาคลุมนอน

"...(สายตาอำมหิต)" ผมดึงผ้าห่มโดนไม่มองหน้าฮยองเพระารู้สึกแรงอำมหิตได้ก็ได้แต่ก้มหน้านี่แหละจ้ะ บางทีผมก็เผลอเกือบนอนหันหลังให้พี่แกแล้ว

"ฮยองอย่ามองแบมแบบนั้นสิ แบมกลัวนะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ จริงๆแล้วก็ไม่อะไรหรอกแสดงให้เห็นถึงความน่าสงสาร น่าเห็นใจ ขอร้องอ้อนวอน อะไรประมาณนี้

"..." เงียบกริบไม่มีเสียงตอบรับ อากาศในห้องเริ่มเย็นลงเนื่องจากเปิดแอร์ เพราะheบอกให้เปิดแอร์ heร้อนheว่ายังงั้น ผมเอาหน้าซุกกับมือตัวเอง ก่อนจะงอตัวเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ช่างสิเอาตัวรอดเองก็ได้ฟ่ะ

"หนาวกอดฉันก็ได้นะ" ฮยองว่าพลางอ้าแขนรอ จริงๆผมก็อยากด่าอะนะว่าไอ้บ้าหรือก็ไอ้หื่นกามอะไรประมาณนี้ แหงสิด่าไปก็ต้องเจอบทลงโทษอะไรก็ไม่รู้

"ไม่เป็นระ..." ผมกำลังจะปฏิเสธฮยองก็มาคว้าเอวบาง?ของผมแน่น แถมตอนนี้หน้าผมกำลังซุกอยู่กับซิกแพกของปรี้มาร์ค
"นอนซะสิ ยังไม่อุ่นอีกเหรอ เดี๋ยวจะเอากิจกรรมที่เร้าร้องไหมล่ะห้ะ?" ฮยองพูดเสียงเรียบแต่ผมเดาได้ว่าฮยองต้องยิ้มอยู่แน่นอน

"..." 

   ผมพยายามไม่ดิ้นไม่พูดจา หรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น แต่ละคำของฮยองมีแต่ชีวิตกับชีวิตทั้งนั้นแหละ ผมนอนไปได้สักพัก
ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้มือฮยองน่ะมันลวงเข้ามาในเสื้อผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ผมก็ได้แต่ภภาวานาว่า ขออย่าให้ทำอะไรเกินไปกว่านี้เลย แค่นี้ก็บุญหัวแบมแล้ว แถมหัวใจผมเต้นแรงขนาดนี้ แล้วผมจะนอนหลับไหม? >//<