Markbam[end]กระต่ายน้อยขวัญใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนคนดัง

-6-

    ผมเปิดโทรศัพท์ก่อนจะส่งข้อความไปหายูคหลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัว ผมว่าจะชวนไปเที่ยวสักหน่อย ตั่งแต่เข้าเรียนผมยังไม่เคยไปเที่ยวกับมันเลยนอกจากอยู่ในโรงเรียน

น้องคยอม

'ทำไรอ่ะ คยอม'

'จะไปหาของกิน'

'วันนี้ว่างป่ะ'

'ว่าางสิ จะชวนไปไหนล่ะ'

'ไปไหนก็ได้อ่ะ อยู่นี้น่าเบื่อมากเลยรู้ป่ะ' ที่จริงผมไม่อยากอยู่ใกล้มาร์คฮยองน่ะ คงรู้แก่ใจ

'อื้อ เดี๋ยวไปรับรออยู่หน้าคอนโดนั้นแหละ'

'ครัช'

    ผมเดินลงมารออยู่หน้าตึกคอนโดสักพักไอ้ยูคก็มาถึง ยูคว่าจะพาไปหาของกินตามที่ว่าไว้ มันพาผมไปที่ร้านชื่อดังแห่งหนึ่งของกรุงโซลที่หรูหราระดับห้าดาว เอิ่ม...แค่ข้าวเช้าต้องมาถึงขนาดนี้เชียวเหรอ อ้อ...ผมลืมบอกไปว่าเมื่อวานนี้ผมไปสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องบันเทิงเกาหลี เพราะผมไม่รู้จักดาราเกาหลีเลยสักคนเดี๋ยวจะหาว่าเชยอะไรอย่างงี้ ผมรู้แหละว่าทำไมยูคเพื่อนผมกับฮยองทั้ง5คนทำไมถึงมีแฟนคลับขนาดนี้ 

    ฮึ้ยยย เพื่อนเป็นดาราดังขนาดนี้ทำไมผมถึงไม่น้ะ ผมนี่ความรู้สึกช้าจริงๆ มิน่าล่ะว่าทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ มันใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มพร้อมกับใส่ฮู้ดขาว
ใส่แว่นดำเงาวับ แตกต่างจากผมลิบลับเลย ผมที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับใส่เสื้อแขนยาวสีดำคอกลม และเปิดเผยใบหน้าอันเด่นสง่ามีราศีเปล่งปลั่งประกายความงามอันบริสุทธิ์ ผุดผ่องใส (พอๆเดี๋ยวเวอร์เกินไป)

"แบม มึงไปอดอยากที่ไหนมาค่อยๆกินก็ได้ไม่ต้องรีบ เขามองกันหมดแล้ว" ไอ้ยูคหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้ผม ผมก็ได้แต่รีบเคี้ยวหมูในปากให้ละเอียดก่อนกลืน-''-ครูสอนมาน่ะ หลังจากนั้นผมก็ดื่มน้ำไปอึกนึงก่อนจะมองรอบร้าน ผมแทบอยากจะเอาหน้ามุดใต้เท้าไอ้ยูคมากเลย คนในร้านมองมาที่โต๊ะผมพลางหัวเราะชอบใจเบาๆ ผมรีบหันไปมองไอ้ยูค

"มึงไม่มีงานเหรอวันนี้" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องพลางตักหมูคำโตเข้าปาก

"ไม่มี วันนี้ว่างทั้งวัน" 

    ผมพยักหน้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์เปิดเฟสดู โอ้พระเจ้า! ลูกแทบจะดิ้นตายคาร้าน ผมไปดูรูปโปรผมจาก500-600ไลค์ตอนนี้รูปโปรผม3000กว่าๆแล้ว มันมาจากหน่ายยยยย โอ้มายก็อต! ผมเปิดดูรูปที่โดนแท็กมันมีรูปผมตั้งแต่ผมเดินเข้ามาโรงเรียนวันแรกยันกินข้าววันนี้
ณ ตอนนี้กับยูคมี่ ผมเชคเพื่อความแน่ใจเข้าไปดูคำขอ มันเยอะเหลือเกินมันเขียนแต่ว่า999+คำขอ ผมว่าผมบ้าไปแล้วทั้งๆที่ผมเข้าเฟสทุกวันแต่ทำไมผมถึงไม่ได้สังเกตเห็น?

"ยูคเดี๋ยวมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน" ผมพูดก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำไปนั่งสงบสติอารมณ์สักแปป ก่อนจะเดินออกมา ก็เห็นไอ้ยูคเล่นโทรศัพท์ผมอยู่ผมรีบวิ่งไปนั่ง

"ยูคเอาโทรศัพท์-_-" ความลับผมแตกแน่เลย

"เฮ้ย! อย่าพึ่งดิ แหมคนรู้จักเยอะจังน้าาา" มันพูดพลางเลื่อนดูอะไรก็ไม่รู้ในโทรศัพท์ผม

"ชิ!" ผมข้ามไปผลักไหล่มันเบาๆก่อนจะกินต่อ สายตาประชาชนผมไม่สนใจแม่งล่ะ 

"อ่ะ ตอนเย็นว่างไหม"

"ว่าง ทำไมอ่ะ" ผมรับโทรศัพท์ก่อนจะเปิดไอจีดู คนฟอลเพิ่มขึ้นเยอะเลยอ่ะเป็นหมื่นเลยอ่ะ ผมเลื่อนพลางส่ายหัวไปมา ทำไมผมถึงได้รู้ช้าจังนะ

"เป็นไร แล้วแกไปทอะไรมาทำไมคนถึงรู้จักเยอะขนาดนี้" ผมยักไหล่ก็เดินออกมาจากร้านรอให้ไอ้ยูคมันไปจ่ายตังค์อยู่เค้าท์เตอร์ ทำไมพนักงานต้องยิ้มด้วย?

 

"ป่ะ มึงจะไปไหนต่อไหม" ยูคใส่ผ้าปิดปากสีดำออกจากร้านก่อนจะถามผม

"เอ่อ...ยูคกูควรแต่งตัวมิดชิดแบบมึงไหมครัช วันนี้ว่างทั้งวัน" ผมเดินตามไอ้ยูคไป มันพามาผับชื่อดังแห่งหนึ่งของกรุงโซล อีกล่ะคือคุณมึงช่วยหาอะไรก็ได้ที่มันไม่ชื่อดังๆได้ม่ะ? มันพาผมขึ้นไปบนผับชั้นสองก่อนเจอฮยองทั้ง5คน จ้ะ อยู่กันครบเลยแลดูเหมือนมาร์คฮยองจะนั่งหลับอยู่เห็นเอนหลังพิงซะขนาดนั้น

"แบมมานั่งนี่สิ" พี่เนียร์ตบเบาะข้างๆผมพยักหน้าก่อนจะไปข้างพี่เนียร์และมีมาร์คฮยองนั่งอยู่ขอบโซฟาผมนั่งตรงกลาง