Markbam[end]กระต่ายน้อยขวัญใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #5 : ไม่ได้หึงแค่เป็นห่วง

-5-

    ผมลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะคลุมผ้าห่มให้ฮยอง แล้วเดินไปหยิบชุดยูนิฟอร์มในตู้แล้วไปอาบน้ำ เมื่อเสร็จภารกิจแล้วผมไปคว้ากระเป๋ามาสะพายก่อนจะนั่งใส่รองเท้า ส่วนมาร์คฮยองก็นอนอยู่บนเตียง สงสัยวันนี้ไม่ไปมั้ง แต่ช่างเหอะ ตอนนี้ผมต้องรีบไปโรงเรียน ในระหว่างทางไปโรงเรียนผมแวะซื้อนมขวดนึงก่อนจะเดินออกมาจากร้าน

"อั้กกก!" ผมแทบจะสำลักนม(วัว)ออกมาทันทีเมื่อผมดื่มได้ไปคำนึงไอ้ยูคโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาผลักหลัง ผมแทบจะหน้าคว่ำกันเลยทีเดียว

"ไหนอ่ะหนังสือ"

"อะ นี่" ผมดื่มไปอึกนึงก่อนจะหยิบถุงกระดาษในกระเป่าที่เต็มไปด้วยหนังสืออันมีสาระทั้งเจ็ดเล่มให้

"ขอบคุณครับบบ" ไอ้ยูคพูดก็ลากรถเข้าโรงเรียน ตอนนี้พึ่งจะหกโมงเองทำไมนักเรียนเยอะจัง ป่านอยู่รถไฟใต้ดินเนอะ ผมเดินเข้าห้องก่อนจะวางกระเป๋าไว้ใต้โต๊ะ เอิ่ม...ขนมมาจากไหนก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมดเลย แถมยังมีจดหมายอีกต่างหาก ให้ผิดคนรึเปล่าว่ะ?

"แหม แบมเดี๋ยวนี้มีแฟนคลับเยอะเชียวน้าาา" ไอ้ยูคแซวผมก่อนที่มันจะเก็บกวาดขนมที่โต๊ะมันยัดเข้ากระเป๋านักเรียนแล้วซุกหน้าลงกับโต๊ะ - - จ้ะ

"มีซะที่ไหนล่ะ แฟนคลับหนิ" ผมยัดถุงขนมกับจดหมายที่อบด้วยน้ำหอมมาอย่างดีไว้ใต้โต๊ะก่อนซุบลงกับโต๊ะ

"ที่นี่ไง" ผมถอนหายใจ ก่อนจะงีบหลับซะแปป

แชะ!

ผมรีบดีดตัวเองลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกล้อง

"เ-ี่ยยูค เมิงงทำอะไรเนี่ยยยยยย" ผมรีบไปคว้าโทรศัพท์แต่แขนมันยาวเกินกว่าที่ผมจะเอื้อมถึง จนในที่สุดผมก็ยอมมันจนได้ เอาที่คยอมสบายใจ

"55น่ารักดีออก" ยูคว่าจะยิ้มให้สาวๆที่จ้องๆมองๆอยู่นอกห้อง

ตึง!

    ผมทุบโต๊ะเบาๆก่อนจะลมพองจนแก้มป่องพร้อมเอาคางเกยโต๊ะ เสียงซุบซิบกรี้ดกร้าดเบาๆดังมาจากนอกห้อง ผมล่ะปวดหัวเด้เนอะ
อออดดดดดด
   เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน คาบแรกเรียนสังคม เฮ้ยยย ช่วยหาวิชาที่มันไม่น่าเบื่อหน่อยได้ไหมมมมมมม คุณครูเชคชื่อนักเรียนก่อนจะอธิบายยาวเยียด

"ทางนโยบายต้องหาทางแก้ไขปัญหาที่ดี ทางที่ดีก็คือถนนราดยางนั้นเอง ไม่ใช่นโยบายต้องบลาๆๆๆ" เอิ่ม...มุขหรือเปลือกหอยน่ะครับนั่น ทุกคนในห้องพากันหัวเราะยกใหญ่ยกเว้นผมกับยูค ก็คนมันง่วงง่ะ

"เด็กใหม่! มาหลับในเวลาเรียนไม่ได้นะ ไปอยู่กางแขนกางขาหน้าห้องไป" ผมเทือบจะสะดุ้งเฮือกทันที ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปนอหห้อง

    ส่วนไอ้ยุคที่มันรอดก็เพราะมันไม่ได้ซุกลงกับโต๊ะไงฮะ มันนั่งหลับน่ะ เดี๋ยวไว้ก่อนเหอะ ผมไปยืนอยู่ข้างเสาหน้าห้องก่อนจะคาบไม้บรรทัดที่ครูพึ่งแกะมาใหม่ๆให้พร้อมกับยกข้างอีกข้างขึ้น

2นาทีผ่านไป...

     อ้าากกก ทำไมสองนาทีถึงเหมือนสองล้านปีที่แล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ก่อนจะเสียบหูฟังเปิดเพลงแล้วเอาโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
ก่อนจะยกข้างนึงมาเหมือนเดิม ผมคาบไม้บรรทัดพลางสูดน้ำลายที่จะยืดออกมาให้เข้าไปไม่ให้ออกมา -..- พลางมองท้องฟ้าสีคราม อากาศเย็นสบาย น่านอน-- ในระหว่างที่ผมอยู่ในภวังค์ก่อนมีฮยองคนนึงหน้าออกแนวโหดๆหน่อยหรอกกำลังมองผม เอ่อ...ผมควรจะมองกลับไปไหมหรือจะถามเขาไปดีว่าที่มองมาอยากตายรึไง -,.- ผมก็ได้แต่มองหน้าฮยอง ฮยองมองผม

"ไปทำอะไรมา" ฮยองพูดก่อนจะกระชากไม้บรรทัดออกจากปากผม ก่อนจะไปลูบไล้ทั่วไม้บรรทัด เอิ่ม...ฮยองคนนี่เต็มป่ะ เหมือนคนไม่เคยเห็นไม้บรรทัด ผมขมวดคิ้วใส่ฮยอง พลางมองนักเรียนเดินมาแถวละแวกนี้ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปผมก็เลยถอดหูฟังออก เกรงว่าฮยองคนนี้อาจจะเป็นประธานนักเรียนก็ได้

"ตอบมาสิ" เสียงเบาแผ่วกระซิบข้างหูเอาซะผมเสียววาบไปทั้งตัว

"อะเอ่อ ผมแค่ไม่ตั้งใจเรียนฮะ เลยโดนทำโทษ" ผมพูดก่อนจะไปคว้าโทรศัพท์แล้วเปิดข้อความที่สั่นขึ้น

น้องคยอม

'คุยกับใครหน้าห้อง'

'ไม่รู้' ผมตอบไปสั้นๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วเงยหน้ามองฮยอง ฮยองท่าทางจะโหดแฮะมั้งนะ หรืออาจจะเหมือนมาร์คฮยองก็ได้ โอ้ยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

"อ้าวไอ้สั้น มาทำอะไรที่นี่ อ้าวแบมทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ" กำแบ ไม่ใช่ล่ะ ซวยซ้ำซวยซ้อน มาร์คฮยองเดินมาพลางคอคนที่ได้ฉายาว่า'ไอ้สั้น'

"ป่าว กูแค่มาคุยกับน้องเขาเฉยๆ อะนี่" สั้นฮยองพูดเสร็จก่อนจะยื่นไม้บรรทัดมาให้ ผมรีบรับทันที ก่อนที่สั้น?ฮยองจะทำท่าส่งจูบแล้วเดินลงบันไดไป ทิ้งให้ผมอยู่กับฮยองอีกแล้ววว

"ตกลงว่าไง แบมทำอะไรตรงนี้" ฮยองพูดก่อนโน้มหน้าลงมา ทำให้ผมต้องย่อเข่าเบือนหน้าพลางกำไม้บรรทัดแน่น

"ป่าวฮะ แบมแค่ถูกทำโทษ" ผมดันอกฮยองออก เพราะแฟนคลับฮยองจะอาฆาตผมน่ะสิ ถึงฮยองจะไม่มีแฟนคลับผมก็ทำอยู่ดี ฮยองยอมออกแต่โดยดีก่อนจะหยิบไม้บรรทัดในมือผมออก ก่อนที่ฮยองจะเข้าไปในห้องเรียนผม แหม ไม่ต้องเดาให้ยากเลย เสียงกรี้ดกร้าดที่เบาสำหรับหล่อนแต่ดังที่สุดสำหรับผู้ชายเราๆดังกระหน่ำ ป่านซุปเปอร์สตาร์มาเยือน

"ครูฮะ เด็กนี่ เดี๋ยวผมจัดการเองนะฮะ" ฮยองเข้าไปพูดอะไรกับครูก็ไม่รู้ ผมได้ยินแต่ท่อนสุดท้ายที่ฮยองพูด แล้วจัดการนี่หมายถึง?

"ฮยองทำอะไร?" ผมถามทันทีเมื่อฮยองเดินมาหาผม

"ก็ช่วยนายไง นายติดหนี้บุญคุณฉันนายก็ต้องให้รางวัลตอบแทนฉันสิ จริงไหม" ฮยองพูดก่อนจะยิ้ม

"ใครขอฮะ" ผมขมวดคิ้วใส่ก่อนจะโดนลงมา

"ฉันไง" ยอมแล้วครับบบบ ยิ่งเถียงก็พ่ายแพ้เข้าไปทุกที

"แล้วฮยองอยากได้อะไรล่ะ"

"...(มาร์ค:อยากได้แบม-.,-)" ฮยองยักไหล่ก่อนจะพาผมไปโรงอหารที่มีเพื่อนๆอีก4คนที่นั่งเม้าท์มอยกันอย่างหนุกหนาน

"เฮ้ย โย่วมาร์คคึ แล้วนั้นพาใครมาน่ะ" มาร์คฮยองนั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามกับจูเนียร์ฮยองก่อนจะตบเก้าอี้เป็นเชิงให้ผมนั่ง ผมพยักหน้าก่อนจะนั่ง

"น้องพี่คุณน่ะ" มาร์คฮยองตอบก่อนจะหันหน้ามาทางผม ผมที่อยากจะรู้สีหน้าเวลาฮยองพูด ผมเลยเงยหน้าไปมอง !!!!!!!~ ไหนล่ะที่มีข่าวว่าเป็นรุ่นพี่ที่ โหด ดิบ เถื่อน ใจร้อน ขี้วีน เกลียดความหวานแวว แล้วนี่คืออะไร มีการส่งยิ้มหวานมาให้ด้วย?

"แบมแบมหรอกเหรอ อึ้ยยย ทำไมมาน่ารักขนาดนี๊>-<" พี่จูเนียร์ว่าะลางมาถูกไถมือผมไปมา

"เนียร์เกรงใจเขาบ้าง" จนพี่เจบีมาตีไหล่พี่เนียร์เบาๆ สงสัยพี่บีคงหึงแหละครับ อิอิ

"ยูคล่ะ แบม" พี่ยองแจที่นั่งข้างพี่บีถามขึ้น

"เรียนอยู่ฮะ" ผมตอบสั้นๆก่อนจะเปิดโทรศัพท์ดูข้อความที่เด้งขึ้นมา

'น้องคยอม'

'อยู่ไหนอ่ะ'

'อยู่โรงอาหาร ที่ประจำพวกนายอ่ะ'

     สักพักไอ้ยูคก็เลยมาพร้อมกับถือกระเป๋า2ใบ คาดว่าอีกใบนึงน่าจะเป็นของผมนะ เอ๊ะ! แล้วทำไมต้องเอามา? ผมขมวดคิ้วใส่ไอ้ยูคก่อนจะไปหยิบกระเป๋าในมือ ก่อนที่ไอ้ยูคจะกระซิบเบาๆว่า

'ภาคบ่ายครูไปประชุม วันนี้ว่างทั้งวัน เข้าใจแล้วใช่ไหม' ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะไปนั่งที่เดิม

"กระซิบอะไรกัน?" หลังจากที่ไอ้ยูคนั่งลงข้างแจ็คสันฮยอง มาร์คฮยองก็ถามขึ้น ผมยักไหล่เลียนแบบฮยองเมื่อก่อนหน้านี้

"เดี๋ยวเย็นนี้มีเคลียร์แน่" ฮยองพูดก่อนจะไปของกินกับเพื่อนๆโดยให้ผมเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว 

    เอ่อ...ผมอยากจะบรรยายเพื่อระบายให้ท่านอ่าน
ในระหว่างที่รอ เวลานักเรียนเดินผ่านต้องมองผมด้วย ทีโต๊ะหน้าผมอีกสี่ห้ายังมองเชิ่ดเลย พอถึงโต๊ะผมก็จ้องเอาซะตาเป็นมัน หลังจากที่ผมกำลังทดสอบความอดทนท่ามกลางสายตาผู้คนอยู่นาน ก็มีกลุ่มนูนาสองสามคนถือถุงขนมแล้วยื่นมาให้

"ให้ผมเหรอฮะ" ผมทำหน้างง ก่อนที่นูนาจะพยักหน้ารัวๆ ผมยื่นมือไปรับก่อนจะยิ้มให้

"ขอบคุณฮะ" หน้านูนาแต่ละคนเริ่มแดงแปร๊ดด หรือแต่งหน้า ช่างเหอะ ผมนั่งรอต่อไป 

      ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพนักงานรับฝากของยังไงก็ไม่รู้
ก็เมื่อตะกี้นูนาคนนั้นเอามาให้ผมเป็นคนแรก ต่อมา ก็หลบสิ ไม่ใช่! ต่อมาก็มีทั้งนักเรียนชายและหญิงเริ่มทยอยเอามาให้คนละสองสามชิ้นบ้าง ถ้ามาเป็นโขลงผมว่ามาร์คฮยองต้องมากกว่าผมอยู่แล้ว หน้าตาระดับนั้นแล้ว
17นาทีผ่านไป...นานเหมือนหอยทากเป็นตะคริว
ตอนนี้บนโต๊ะทานข้าวของพวกฮยองเต็มไปด้วยกล่อง ถุง ซอง กระปุก กระป๋องขนมมากมายแต่ไม่ก่ายกองและไม่ยองใย ไม่เท่าไหร่ เท่าที่ผมนับผ่านาๆก็ประมาณสิบยี่สิบชิ้น ที่เกาหลีวันนี้เป้นวันวาเลนไทน์เหรอฮะ ก็ไม่นะ ขณะที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฮยองทั้ง5และคยอมมานั่งที่ประจำของตัวเองก่อนจะ...

"แบมไปซื้อตอนไหนอ่ะ" ยูคชะโงกหน้าผ่านหน้าพี่แจ็คสันพลางถามขึ้น ทำให้ทุกคนในโต๊ะก็อยากจะรู้เหมือนกันหันมามองผม อึดอัดนะจุดๆนี้

"ป่าวซื้อหรอก มีคนเอามาให้น่ะ" ผมพูดก่อนจะหาถุงกระดาษในกระเป๋ามาใส่ซองขนมทั้งหลายแหล

"โห้ววว มีคนชอบแบมตั้งเยอะแน่ะ แหมตัวเองก็แรงไม่เบาเลยน้าา" 

     พี่เนียร์พูดก่อนจะตักไอศกรีมคำโต ฮยองที่กำลังตั้งตาตั้งหน้ากินเหมือนอดอยากมาเป็นเดือนๆ ผมเลยหันไปมองมาร์คฮยองบ้าง แต่ปรากฎว่ามาร์คฮยองจ้องผมตั้งแต่นานแล้ว กดดันอ่ะ-ัส! หลังจากที่กินเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับ ส่วนผมandมาร์คฮยอง--กำลังเดินไปลานจอดรถ และขึ้นรถกลับคอนโดไป ตลอดทางฮยองถามแต่เรื่องที่ผมกับแจ็คสันฮยองคุยกันเมื่อหน้านี้ พอผมเล่าฮยองก็บอกว่าไม่เชื่อ ผมก็เลยตามใจพี่แกแหละครับ รุ่นพี่โหดซะขนาดนี้ต้องทำตัวไม่ให้พี่แกรำคาญ พอถึงคอนโดก็ต่างคนต่างเข้าห้อง ก่อนจะเข้าฮยองก็ส่งจุ่บมาทีนึงก่อนจะหายไปในห้องส่วนผมก็ไปรีบนอนพักผ่อนกายใจไม่อยากคิดมาก บายครัช.
 

ปล.เดี๋ยวว่างๆไรต์จะมาอัพตอนต่อไปน้าา
อย่าลืมคอนเม้นต์ให้คำแนะนำหรือคำติชม หรือใครอยากให้แต่งแบบไหนก็บอกได้นะไม่ว่ากันนนน คนที่ไม่คอนเม้นต์ก็ไม่เป็นไรคงไม่ว่ากันเนอะ ขอแค่มีคนอ่านแล้วชอบก็พอใจแล้ว^^ (รอออออออออออออก่อนนะ)