Beautiful Nightmare

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3 Trick ‘r Treat

Trick ‘r Treat

Paint you in Valentine, real you is Halloween.

 

          เมื่อเอมมี่มานั่งลงข้างเบลล์ในการฟังบรรยายปรัชญา และศาสนา เบลล์ก็นั่งเกร็ง แทบไม่คุยกับเอมมี่เลย ถามคำตอบคำ เธอกลัวเอมมี่จะพูดอะไรเรื่องที่ว่าพ่อเธอได้พบเบลล์แล้ว ทั้งที่เอมมี่ไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

ศาสตราจารย์เนลสันปิดท้ายการบรรยายด้วยประโยคที่ไม่มีนักศึกษาคนไหนอยากได้ยิน

“อย่าลืมการสอบวันพุธนะ ที่ผมได้บอกพวกคุณมาก่อนแล้ว โชคดี”

นักศึกษาหลายคนอ้าปากค้าง บ่นงึมงำทั่วห้อง แต่ไม่ใช่เบลล์ เธอจำได้ว่าศาสตราจารย์บอกตั้งแต่วันแรกทีเดียว เบลล์หอบชุดวอร์มตรงไปโรงยิมทันทีที่เลิก

โรงยิมกู๊ด เฮลท์ ไม่ใหญ่โต และทันสมัยถ้าเทียบกับที่อื่นๆในเมือง แต่ใกล้กับร้านดอกไม้ที่สุด ที่นี่มีทั้งพวกผู้ชายที่มาเล่นกล้ามอวดสาวอย่างเดียว พวกสาวๆที่แต่งหน้าแต่งตาในชุดกีฬาฟิตเปรี๊ยะที่มาอ่อยหนุ่มประเภทแรก และส่วนน้อยที่มาเพื่อออกกำลังกายจริงๆอย่างเบลล์

เธอสังเกตมนุษย์โรงยิม ออกกำลังบนเครื่องออกกำลังที่พนักงานบอกว่าเผาผลาญแคลลอรี่ได้ดีที่สุดไปด้วย  

 ในที่อย่างนี้เนี่ยนะ ป้าซาห์ราคาดหรือว่า เธอจะได้เจอใครเข้าท่า เบลล์ถอนหายใจ

มืดสนิทแล้ว เมื่อเบลล์ออกมาที่ถนน เธอเหนื่อยล้ามาก เพราะไม่เคยออกกำลังกายนานเท่านี้มาก่อน เธอหอบของทั้งหมดเดินเลี้ยวไปในตรอกที่เป็นทางลัด เธออยากกลับถึงอพาตเมนต์เร็วๆ

ตรอกเงียบและร้างคน จินตนาการ บวกกับภาพจากภาพยนตร์คิดเรื่องน่ากลัวๆ ทำให้เบลล์ประสาทเสีย เธอรีบก้าวยาวๆ เสียงจากในตรอกคงออกไปไม่ถึงถนนใหญ่ ทันทีที่ตระหนักข้อนี้ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆข้างหลัง เบลล์จ้ำเร็วขึ้น เสียงฝีเท้าข้างหลังก็กระชั้นตามมา

เบลล์เริ่มวิ่ง สติกระเจิดกระเจิง

มือหยาบหนาคว้าหมับที่แขนผอมๆของเบลล์ กระชากเธอให้หยุดวิ่ง เธอแผดเสียงร้อง และดิ้นสุดแรง แล้วเบลล์ก็ถูกฟาดอย่างจัง เธอทรุดลงกับพื้น อ่อนเพลียจากโรงยิมจนไม่มีแรงพาตัวเองออกจากตรงนั้น แข้งขาอ่อน

ชายคนนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งลมหายใจพ่นรดหน้าเบลล์ “ช้าๆหน่อยซี่ สาวน้อย”

เบลล์ร้องไม่ออก เสียงถูกดูดหายไปหมดด้วยความตระหนก เธอปวดหัวมากและลืมตาไม่ขึ้น แล้วเธอก็ได้ยินอีกเสียง แต่จับความไม่ได้ เบลล์พยายามลืมตา เห็นสิ่งต่างๆพร่ามัว

ชายสองคนยืนเผชิญหน้ากัน เธอไม่เห็นใบหน้าของอีกคน ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่ฟังขนพองสยองเกล้าที่สุดในชีวิตเบลล์ คนที่ทำร้ายเธอวิ่งตุบตับไปอีกทาง ทิ้งเธอให้นอนอยู่อย่างนั้น

เบลล์คิดอย่างสิ้นหวัง อะไรที่ทำให้ชายขี้เมาวิ่งหนีไป กำลังเดินมาที่เธอ และมันคงเลวร้ายกว่ามาก ใครบางคนก้มตัวลงข้างเธอ มือแตะหัวไหล่เบลล์เบาๆ เธอพยายามสะบัดออก

“ไม่เป็นไร คุณปลอดภัยแล้ว”เสียงนุ่มอ่อนโยนปลอบเบลล์ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

เบลล์กระพริบตาถี่ๆ พยายามมองหน้าผู้ช่วยชิวิต ก็เห็นแต่ดวงตาสีทองที่สะท้อนแสงในความมืด เธอจำได้ทันที เพียงแต่ไม่อยากเชื่อ

“คุณ!” เบลล์กุมศีษะที่ปวดตุบๆ

เขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วช่วยพยุงเธอลุกขึ้น “ให้ผมไปส่งเถอะ คุณอยู่ไหน”

“ขอบคุณมากค่ะ เดอะเดรก ค่ะ” เบลล์ยังหน้ามืดอยู่ “แต่เมื่อกี้คุณทำยังไง ฉันได้ยินเสียงร้อง คุณไม่บาดเจ็บใช่ไหม”

“ไม่ครับ ผมแค่ขู่เท่านั้น”

“ขู่?” เบลล์เซ เขาจับเธอไว้ทัน “ยังไงก็ต้องขอบคุณมากๆเลยที่คุณมาช่วย”

ทั้งคู่ออกมาพ้นตรอก เบลล์เดินลากขาเกาะแขนชายหนุ่มไว้เพื่อคอยทรงตัว เธอรอแล้วรออีกอย่างคาดหวัง แต่เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ

“คุณยังไม่ได้บอกฉันเลย คุณคือ—“

“อยากรู้จริงๆน่ะหรอ”

“ฉันก็มีสิทธิที่จะรู้ว่าใครช่วยชีวิตฉันไว้นะ” เธอเหลือบมองเขา

เขาเงียบไป จนเบลล์คิดว่าคงไม่ได้คำตอบ ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้นเรียบๆแต่ชัดเจนว่า

“ผมคือปีศาจ”

เบลล์หันขวับไปมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อ เขาเห็นสีหน้าเธอ จึงยิ้มขันๆ

“ผมล้อเล่น” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ

เบลล์หันหน้ากลับมาตามเดิม หน้าแดงระเรื่อ

“ไม่หรอก ผมพูดจริง”

“ฉันไม่เชื่อหรอก”เบลล์ส่ายหัวจนรู้สึกปวดแปลบ”อีกอย่างฉันถามชื่อคุณ ไม่ได้ถามว่าคุณเป็นอะไร คุณปีศาจ”

เดอะ เดรกอยู่ตรงหน้าทั้งคู่แล้ว โดยไม่คาดคิดชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเบลล์

“ชื่อของผมคือ เดเมียน”

เสียงหวานแผ่วเบา และลมหายใจที่รดต้นคอ ทำให้เบลล์ขนลุกซู่ เลือดสูบฉีดจนร้อนผ่าวทั่วทั้งหน้า

“ถึงแล้ว ลาก่อนครับ” เขากลับไปยืนเต็มความสูงอีกครั้ง

“เดี๋ยวค่ะ” เบลล์โพล่งออกไป”เราจะได้เจอกันอีกไหม”

“แน่นอน” เดเมียนยิ้ม ตอบหนักแน่นไม่มีกระแสของความลังเลเลย “คุณจะเจอผมอีก”

เป็นอีกครั้งที่เบลล์มองร่างสูงจากไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขณะที่ฤดูใบไม้ร่วงดำเนินไป เบลล์นึกดีใจที่ไม่ได้ไปดูการแข่งอเมริกันฟุตบอลชาย ทีมของวิทยาลัยแพ้ตั้งแต่นัดแรก แม้จะเสียดายที่วิทยาลัยอดลุ้นแชมป์ไปหนึ่งรายการ เธออยากเห็นสีหน้านาตาชาตอนนั้น เนื่องจากนาชาที่ไม่ได้อยู่ชมรมไหนเลยร่อนไปร่อนมาคอยตามให้กำลังใจเทรเวอร์

ตลอดสัปดาห์ ความคิดคำนึงของเบลล์วนเวียนที่เหตุการณ์ในตรอกมืดหลังโรงยิม บ่อยครั้งที่สิ่งแรกที่ปรากฎในความจำจะเป็นดวงตาสีทอง ตามมาด้วยเสียงทุ้มน่าฟังที่กระซิบข้างหู รวมถึงถ้อยคำที่กลายเป็นสัญญาให้เบลล์ยึดเหนี่ยวไปแล้ว เบลล์เล่าเรื่องนี้ให้ลอเรลฟังทั้งหมด และเขียนเล่าในเมลถึงแคลร์ แต่ไม่เล่าให้ป้าซาห์ราฟังเลย เพราะกลัวป้าจะเป็นห่วง

ลอเรลตื่นเต้นมาก เธอออกความเห็นอย่างกระตือรือร้น และบอกจะช่วยมองหาเดเมียนให้อีกด้วย(“ถ้าเขาสะดุดตาขนาดนั้นตามที่เธอบอก ฉันก็จะรู้ในทันทีเลยว่าเป็นเขา”) เอมมี่เข้ามาอยู่ในกลุ่มด้วยหลังเธอได้ไปทำกิจกรรมของวิทยาลัยกับพวกของเบลล์

 

ห้องเลคเชอร์ของศาตราจารย์เนลสันเงียบกริบ แม้จะมีนักศึกษานั่งเต็มห้อง เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงปากกาขีดไปมาบนกระดาษ เข้าสู่นาทีสุดท้าย นักศึกษาบางคนลุกไปส่งข้อสอบนานแล้ว

 “หมดเวลา วางปากกา แล้วอย่าลืมส่งรายงานภายในสิ้นเดือนนี้  เป็นอย่างไรบ้างมิสฮาตเวล” ศาตราจารย์เนลสันถามเมื่อเบลล์เดินไปส่งข้อสอบ “ผมรออ่านรายงานของคุณอยู่นะ”

“ศาสตราจารย์กดดัดกันนี่นา”

“ความกดดันทำหน้าที่ของมัน คุณก็ทำหน้าที่ของคุณ” ศาสตราจารย์เนลสันว่า ก่อนจะหันไปคุยกับนักศึกษาคนอื่น

เบลล์ได้แต่คิดว่าถ้าไดแอนเป็นอย่างพ่อก็คงจะดี

 

สถานที่ต่างๆ เริ่มตกแต่งด้วยสีส้ม และดำต้อนรับเทศกาลฮัลโลวีน มีการพูดคุยการอย่างออกรสเรื่องชุดสำหรับป่าร์ตี้ฮัลโลวีน หลายคนวางแผนไปปล่อยผีที่ไนต์ คลับ

เบลล์นั่งฟังแผนการปล่อยผี และชุดของเพื่อนๆ แต่ใจไปอยู่ที่อื่น พวกวิศวะคอมฯมีที่ปาร์ตี้ของพวกเขา เพื่อนๆคณะภาษาต่างประเทศก็มีที่ของตนเองเช่นกัน นอกเหนือจากปาร์ตี้ที่วิทยาลัยจัด ลอเรลกำลังชวนเธอไปปาร์ตี้ของวิศวะคอมฯ

หลังจากบ่ายเบี่ยงอยู่นานเบลล์ก็ตกปากรับคำ เพราะทนลอเรลเซ้าซี้ไม่ไหว เธอตั้งใจจะใส่ชุดำ สวมหมวกทรงสูงของแม่มด แล้วแต่งหน้าเข้มๆ ไป

ความจริงไม่ต้องเสียเวลาไปซื้อหมวกเลย เพราะป้าซาห์ราอุตส่าต์หาซื้อชุดแฟนซีนางฟ้าสีขาวมาให้ และชุดแม่มดสีเข้มให้ตัวเอง ทันทีที่เบลล์เห็นชุดนางฟ้า เธอก็กลืนคำอุทานลงไป เบลล์ไม่แน่ใจว่าเธอจะอยากใส่ชุดนี้ไปปาร์ตี้

“เป็นอย่างไรบ้าง ชอบไหม” ป้าซาห์ราชูชุดนางฟ้า พลิกกลับหน้ากลับหลัง

“ป้าไม่น่าลำบากเลยค่ะ” เบลล์ฝืนทำหน้าตื่นเต้นดีใจ

ชุดนางฟ้าเป็นชุดกระโปรงสีขาวล้วนยาวแค่เข่า ดูอ่อนหวานที่สุด มีผ้าบางๆติดเลื่อมและกากเพชรตกแต่งต้องแต่ส่วนสะโพกลงไป แล้วยังมีปีกขนนกปลอมกับที่คาดผมวงรัศมีปุกปุยมากับชุดด้วย

“นี่ชุดป้า” ป้าซาห์ราพับชุดไปใส่ตระกร้าซัก ชุดแม่มดเหมาะกับป้าดี แน่นอนว่าเป็นชุดสีดำอีกตัวหนึ่ง ”ป้าเป็นแม่มดเจ้าเสน่ห์ หลานเป็นนางฟ้าใจดีไงจ๊ะ”

 

 

ในสัปดาห์สุดท้ายของเดือนตุลาคม เบลล์มีเรื่องวุ่นวายกับการสอบของคณะภาษาต่างประเทศ และทำรายงานส่งศาตราจารย์เนลสัน เสียจนไม่มีเวลาฟุ้งซ่านถึงเดเมียน ฮัลโลวีนอบอวลทั่วเชสนัท ฮิล สภานักศึกษาตกแต่งวิทยาลับ และจัดงานตามงบประมาณ พวกที่บ้าบิ่นหน่อยก็ใส่ชุดฮัลโลวีนมาเรียนในวันที่สามสิบ

วันก่อนวันฮัลโลวีนหนึ่งวัน เมื่อหมดชั่วโมงศาตราจารย์เนลสันหยิบหน้ากากแฟรงเกนสไตน์ขึ้นมาสวม

“สุขสันต์วันฮัลโลวีนเหล่านักศึกษา ปาร์ตี้ให้สนุก แล้วก็ส่งหรือซ่อม” เขาตะโกน และโยนลูกอมขึ้นไปให้นักศึกษา

 

วันฮัลโลวีนเป็นวันเสาร์ เบลล์อยู่ที่ร้านดอกไม้ทั้งวัน ร้านดอกไม้ของป้าซาห์ราประดับประดาด้วยผ้าผืนยาวสีส้ม และดำ ห้อยด้วยกระดาษแข็งสีดำตัดเป็นรูปแม่มดขี่ไม้กวาด ค้างคาว และผีตาโบ๋ แม่มดและนางฟ้าช่วยกันจัดดอกไม้ง่วนอยู่ในร้าน การได้แต่งตัวเป็นคนอื่นทำให้เบลล์สดชื่นขึ้น แม้เธอยินดีจะแลกชุดกับป้ามากกว่าเบล์วางแผนไปเปลี่ยนชุดหลังร้านปิดแล้วค่อยไปปาร์ตี้ตอนเย็น ปีกขนขกสะพายทำให้เธอทำงานไม่สะดวก ต้องคอยระวังไม่ให้เดินเกี่ยวอะไรต่ออะไรในร้านเล็กๆ ส่วนมาเรียใส่แค่ที่คาดผมเขาปีศาจที่มีไฟกระพริบและแต่งหน้าแบบสยองขวัญ

วันนี้ป้าซาห์ราให้ทุกคนช่วยกันแบกลังไม้บรรจุ ยาสมุนไพร ไปไว้หน้าร้าน แล้วยืนพ่นควันบุหรี่พร้อมกุหลาบแบล็คเมจิคในอ้อมแขนอยู่ด้านนอกรอรถของคุณบาทอรี่ ป้าดูเหมือนแม่มดในชุดไว้ทุกข์ที่กำลังจะเอาดอกไม้ไปวางหน้าหลุมศพเสียจริง

มาเรียสะกิดเบลล์ ดวงตาจ้องเป๋งผ่านกระจกร้าน

รถสีดำคันเดิมมาจอดอยู่หน้าร้าน แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ คราวนี้มีคนลงจากรถด้วย

ชายสองคนยืนอยู่บนถนน คนหนึ่งถือร่มคันใหญ่ยืนคุยกับป้า แต่งตัวในชุดสูทภูมิฐานสีเข้มที่ตัดเย็บอย่างปราณีต ผลงานของห้องเสื้อแบรนด์ดัง มองปราดเดียวก็รู้ว่านั่นคือ คุณบาทอรี่ เบลล์เห็นหน้าเขาไม่ถนัดนัก ใบหน้าของคุณบาทอรี่ซ่อนอยู่ใต้ร่มครึ่งหนึ่ง แต่ดูรู้ว่าอายุไม่มาก

 “เขาจะกางร่มทำไมนะ ประหลาดคนจริง ฝนไม่ตก แดดก็ไม่มี” มาเรียเอ่ยลอยๆ

“ยังหนุ่มอยู่เลย” เบลล์พูดกับตัวเอง “คุณบาทอรี่”

ราวกับว่าได้ยิน ชายใต้ร่มเลื่อนหน้าขึ้นมองเข้ามาในร้าน สบตากับเบลล์ เธอรีบก้มหน้า แสร้งยุ่งอยู่กับออเดอร์ลูกค้า

คุณบาทอรี่เป็นชายหน้าตาอย่างชาวยุโรป มีรัศมีแบบผู้ดี คือมีผิวขาวซีด อาการสงวนท่าที และแต่งกายน้อยชิ้นทว่าทุกชิ้นราคาแพง

คนขับรถที่ยืนคล้องหลังไปยกลังใส่ท้ายรถ ป้าซาห์รายืนคุยกับคุณบาทอรี่ไม่นาน คุณบาทอรี่ก็ไป

ใกล้เวลาปิดร้าน มาเรียลากลับไปก่อนแล้ว ป้าซาห์ราที่ออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกก็ไม่กลับมาเสียที เบลล์วางนิตยสารที่อ่านอยู่ลง ตรวจดูลูกกวาดในตะกร้าฟักทอง เหลือช็อคโกแลตบอลลูกกลมๆในห่อสีสดใส อมยิ้ม แล้วก็ลูกอมบางอย่าง

ตลอดวันจะเป็นเสียงเด็กเล็กที่ร้องขอหยิบขนมจากตะกร้า เบลล์จึงค่อนข้างแปลกใจเมื่อเสียงหนึ่งพูดขึ้นว่า

“ทริก ออ ทรีต”

เบลล์ไม่อยากจะเชื่อหู และตาของตัวเอง เดเมียนกำลังยืนสำรวจตุ๊กตาผ้าปีศาจสีแดงที่ห้อยไว้กับชั้นไม้อัดในร้าน ใบหน้าด้านข้างของเขาก็ยังมีเสน่ห์

เธอลุกพรวดขึ้น ขณะที่เขาหันมายิ้มทักทาย เบลล์ไม่เข้าใจ เธอไม่ได้ยินเสียงกระดิ่งที่ประตูร้านเลย

“เดเมียน!”

เดเมียนสาวเท้าเข้ามา ตาจับจ้องที่ตะกร้าฟักทอง เขาไม่ได้แต่งฮัลโลวีน แต่ใส่เสื้อสีเข้มอย่างเคย

“คุณมาได้ยังไงเนี่ย” เบลล์เสียงดังเพราะตื่นเต้น

“เดินมา  -- นางฟ้าหรอ” เดเมียนเลื่อนสายตามองชุดนางฟ้าอย่างอยากรู้อยากเห็น จนเบลล์รู้สึกเคอะเขิน และรีบพูดแก้เก้อ

“แล้วคุณล่ะ ไม่ไปไหนหรอ คุณไม่ได้แต่งตัว”

เขาส่ายหน้า “จะแต่งไปทำไม ผมเป็นปีศาจอยู่แล้วนี่”

เดเมียนยิ้มเจ้าเล่ห์

“อ้อ ใช่ ฉันลืมไป” เบลล์ประชด “มิสเตอร์เดมอน”

“เลี้ยง หรือหลอก คุณยังไม่ตอบเลย” เดเมียนพยักหน้าไปที่ตะกร้าฟักทอง

“เอาสิหยิบเลย มีแต่เด็กๆเท่านั้นแหละที่ขอลูกอมน่ะ”

“ผมชอบของหวาน”เดเมียนตอบไม่ใส่ใจ หยิบลูกกวาดขึ้นมาทั้งกำ แกะห่อนึงเข้าปาก

“ดูท่า คุณคงจะชอบมากจริงๆ” เบลล์หมายถึงกำลูกกวาดที่เขายัดใส่กระเป๋ากางเกง “เอาไปให้หมดเลยก็ได้ เราจะปิดร้านอยู่แล้ว”

“ไม่ พวกนั้นผมไม่ชอบ”

เบลล์มองนาฬิกา เธอต้องไปแล้ว เธอเก็บของ ปิดล็อคลิ้นชักเงินสด และเขียนโน้ตสั้นๆบอกป้า

“ฉันต้องไปปาร์ตี้แล้วล่ะ คุณจะไปด้วยกันไหม” เบลล์ลองเสี่ยงถาม

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ”

เบลล์ซ่อนความผิดหวังไว้มิด กระนั้นเดเมียนก็ยังรับรู้อยู่ดี

“แต่ผมไปส่งได้”

เบลล์พยายามบังคับไม่ให้ตัวเองกระโดดโลดเต้นเสียตรงนั้นเลย เธอล็อคร้านจากข้างใน เพราะป้าซาห์รามีกุญแจ

“เราเดินไปก็ได้ค่ะ อยู่ไม่ไกล” ความจริงแล้วเธอไม่อยากย่นระยะเวลาเดินทางต่างหาก

บนถนนที่เริ่มมืด ผู้คนที่แต่งฮัลโลวีนเดินกันขวักไขว่ โจรสลัดตัวจิ๋วเดินตัดหน้าทั้งสองไป เบลล์ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรกับเดเมียนดี เขาก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน

“ชุดนางฟ้าเหมาะกับคุณนะ”

“จริงหรอ” เบลล์ยิ้มแก้มปริ “ความจริงฉันตั้งใจแต่งเป็นแม่มด”

“ดีแล้ว ก็เป็นมิสเตอร์เดมอน กับมิสแองเจล ไง ขัดแย้งกันดี” เดเมียนยิ้มให้เบลล์

โครงหน้าสมบูรณ์แบบรับกับหน้าผาก และผมสีน้ำตาลดำ ดวงตาที่มีพลังลึกลับบนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้ตำหนิ และรอยยิ้มเหยีดยาว ช่างแผดเผาจนหญิงสาวต้องรีบเบือนหน้าหนี รู้สึกร้อนผ่าว ราวกับถ้าเธอจ้องเขานานกว่านั้นเธอจะละลายหายไป

หน้าเบลล์เป็นสีชมพูระเรื่อไปตลอดทาง เดเมียนไม่ได้พูดมากนัก เขาถามเรื่องของเธอ บางเรื่องเบลล์ไม่คิดว่าเขาอยากจะรู้ด้วยช้ำ เรื่องที่ผู้ชายจะแค่ถาม แต่ไม่สนใจคำตอบจริงจัง แย่หน่อยก็ไม่ถามเลย ที่เหนือไปกว่านั้นคือเดเมียนตั้งใจฟังที่เธอพูด รายละเอียดเล็กน้อยเขาก็ใส่ใจ เบลล์ไม่เคยพบใครที่เป็นแบบเดเมียนเลย เธอพอใจที่มีคนสนใจเธอโดยเฉพาะ เป็นคนที่เบลล์รอคอยที่จะได้เจอและทำความรู้จัก

น่าแปลกเบลล์กับเดเมียนเรียกได้ว่าเป็นแค่คนรู้จัก แต่เบลล์วางใจเล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับตัวเองให้เขาฟัง คงเพราะเธอต้องการคนรับฟังหรือเพื่อนคุย เช่นที่แคลร์เคยเป็น และเพราะเธอรู้สึกได้ด้วยอะไรบางอย่างว่าเขาจะเข้าใจ ความรู้สึกตลอดเดือนที่เลวร้ายพรั่งพรูออกมาเป็นคำพูด

”เดเมียน แล้วเรื่องของคุณล่ะ เล่าให้ฉันฟังบ้างสิ” เบลล์ปรับอารมณ์ให้ร่าเริง ใครจะชอบสาวอมทุกข์ล่ะ

“เริ่มจากอะไรดี เช่นว่าผมเป็นคนยังไง เพื่อน ครอบครัว?”

“เอาเป็นว่าคุณชอบอะไรดีไหม” เบลล์เสนอ เธอพบว่าเสียงทุ้มนุ่มของเขาก็น่าหลงใหลเช่นเดียวกัน

เดเมียนหันมาหาเบลล์ จ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ แล้วเอ่ยออกมาเบาๆว่า ”ผมชอบคุณ”

เบลล์เป็นฝ่ายถอนสายตาออกมาก่อน รู้สึกร้อนไปทั้งตัวไม่ใช่แต่หน้า หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าทุกครั้งที่อยู่กับเขา เธอต้องรวบรวมสติถึงจะตอบออกมาได้ว่า

“อย่ามาล้อเล่น -- “

“ผมหมายความตามนั้นจริงๆ” ดวงตาของเขายังแน่วแน่ เบลล์หลบเลี่ยงไม่สบตาคู่นั้น

“จริง เหมือนที่คุณบอกว่าคุณเป็นปีศาจใช่ไหมล่ะ” เบลล์ตอบกลับ แม้ปากจะว่าอย่างนั้น แต่ก็หวังว่าเขาจะชอบเธอจริงอย่างที่พูด

“หรือคุณไม่ชอบผม”

“ไม่ !” เบลล์ร้อง ก่อนจะทำเสียงเป็นปกติอีกครั้ง”ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันก็ช -- ”

“ดับเบิลดี! ฉันกำลังตามหานายอยู่”

ชายหนุ่มหน้าตาดีมากในชุดธรรมดาคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเดเมียน เขามีดวงตาสีเดียวกับเดเมียนไม่ผิดพี้ยน เดเมียนดูไม่สบอารมณ์ที่เห็นเขา

“นี่มันอะไร นางฟ้า? ” ผู้มาใหม่ว่า หันมามองเบลล์

เธอไม่ชอบสายตาของเขา และน้ำเสียงที่พูดว่านางฟ้าเลย ชายแปลกน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้

“เหยื่อรายใหม่ของนายละสิ ถ้าฉันจะ-- “

“ไม่ได้” เดเมียนพูดเสียงเด็ดขาด ยื่นแขนกันเบลล์ให้ห่างออกมา “ไปซะ เดวิด แล้วฉันจะตามไปทีหลัง”

เบลล์รู้สึกถึงความตึงเครียด เดเมียนกับเดวิดจ้องตากันอึดใจหนึ่ง เดวิดก็จากไป แต่ไม่วายยั่วโมโหเดเมียนด้วยการหันกลับมามองอยู่เรื่อยๆ และยิ้มเยาะๆ

“คุณจะไปกับเพื่อนคุณก็ได้”

เดเมียนไม่ตอบว่าอะไร เบลล์ก็ไม่ได้สานต่อสิ่งที่พูดค้างไว้ ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก เบลล์สับสนกับท่าทีของชายหนุ่มเป็นกำลัง

“คุณเป็นอะไร” เดเมียนทำลายความเงียบชึ้นก่อน

“แค่สงสัยว่า คุณบอกว่าคุณชอบฉันแล้วยังไงต่อ-- เดี๋ยวก่อนนะ คุณมีแฟนแล้วใช่ไหม”

“เปล่า ระวังปีกของคุณ”

เบลล์นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีแผนจะเปลี่ยนชุด แต่สายไปเสียแล้วงานปาร์ตี้อยู่เลยจากตรงนั้นไปหน่อยเท่านั้นเอง

“แล้วคุณไม่คิดจะให้เบอร์ อีเมล หรืออะไรไว้หน่อยหรอ” เบลล์อ้อมแอ้ม “อย่างน้อยก็เอาเบอร์ของฉันไป”

เดเมียนส่ายศีรษะ “ไม่จำเป็นสักนิด ผมจะมาหาคุณเอง -- รีบเข้าไปเถอะ”

เบลล์ปฏิบัติตามที่เดเมียนบอกอย่างว่าง่าย โดยไม่ท้วงเลย

เสียงของเขาซึ่งทุ้มนุ่มและก้องกังวาน มีอำนาจชักจูงเหมือนว่าจะสามารถทำตามเสียงนั้นได้โดยไม่มีเงื่อนไข

ภายในสถานที่จัดปาร์ตี้ เบลล์รู้สึกงี่เง่าที่ชุดสีขาวเด่นจับตาท่ามกลางชุดสีเข้ม เธอเดินฝ่าภูตผีต่างๆไปหาลอเรล ลอเรลแต่งชุดยาวของผู้หญิงแบบศตวรรษที่16 ใบหน้าทาแป้งขาวจัด แล้วใช้เครื่องสำอางต์ไล้เป็นเงาเพื่อให้แก้มดูซูบตอบ และระบายใต้ขอบตาให้มีรอยคล้ำวงใหญ่

“ฉันไปเจอเดเมียนเข้าน่ะ”

“เธอว่าไงนะ” ลอเรลตะโกนฝ่าเสียงดนตรี เบลล์สังเกตเห็นเขี้ยวปลอมยาวสองซีก ตัดกับริมฝีปากแดงสด แต้มสีเป็นหยดเลือดย้อยลงมาที่มุมปาก

“ฉันเจอเดเมียนมา”เบลล์หุบยิ้มไม่ได้เลย “หวัดดี อเล็กซ์”

อเล็กซ์แต่งเป็นผีดูดเลือด คู่กับลอเรลแวมไพร์สาว

ลอเรลอ้าปากค้าง รีบลากเบลล์ไปห้องน้ำหญิงที่เสียงดนตรีค่อยกว่า

“เขาดูลึกลับจัง” ลอเรลออกความเห็นเมื่อฟังจบ “ลึกลับแล้วก็หวานด้วย แต่เขาคงไม่ใช่พวกโรคจิตชอบสะกดรอยตามนะ”

“ฉันว่าไม่ -- แวมไพร์หรอ” เบลล์ลูบชุดของเพื่อน

“ฉันกำลังกลุ้มใจอยู่ว่าไม่มีคนดูออกว่าฉันแต่งเป็นใคร ที่งานประวัติศาสตร์ของวิทยาลัยก็คงเหมือนกัน เคาน์เตสกระหายเลือดอลิซาเบ็ธ บาทอรี่ไงล่ะ”

งานประวัติศาสตร์ของวิทยาลัยมีการประกวดแต่งกายเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ แม้ว่าผู้ชนะปีที่แล้วจะไม่ได้แต่งเป็นคน แต่เป็นโต๊ะกลมของกษัตริย์อาเธอร์ก็ตาม

“คนที่ชอบอาบเลือดเด็กสาว อืม ก็พอได้นะ ฉันเกลียดชุดตัวเองจังมันทำให้ฉันดูเด็กรึเปล่า”

“ไม่หรอก เป็นนางฟ้าสุดเซ็กซี่ต่างหาก”

 

--------------------------------------------------------------------------------