When I found the Whale 52 Hz : ผมกับเขาเราเหงาเท่ากัน

"เคยได้ยินเรื่องวาฬ 52Hz ปะ

เขาไม่ได้มองหน้าผมแต่มองออกไปที่ท้องทะเลนั้น แววตาที่เศร้าสร้อย มันน่าสงสารจนจับใจ

"อือ"

"แล้วรู้ไหมหมว่าวาฬตัวนั้นมันเหงาแค่ไหน"

รอยยิ้มเล็กๆจุดขึ้นที่มุมปากของเขา ทว่าดวงตานั้นก็เศร้าสร้อยเช่นเคย

และสำหรับคำถามนั้น...ผมไม่รู้หรอก...

"แมันเหงามาก...แต่รู้อะไรไหม"

    เขาหันมองผมแล้วยิ้มกว้างขึ้น รอยยิ้มนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่เปลี่ยวเหงา แต่เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอเหมือนเช่นทุกครั้ง

"ไม่ว่ามันจะเหงาแค่ไหนมันก็ยังมีมหาสมุทรที่คอยโอบอุ้มและเคียงข้างมันอยู่เสมอนะ เหมือนกับพี่ที่มีน้ำ"

ตอนนั้นแหละที่ผมสาบาน ว่าตลอดชีวิตต่อจากนี้ผมจะอยู่ข้างเขา ผมจะโอบอุ้มวาฬที่เศร้าสร้อยตัวนี้ไว้ด้วยกายใจทั้งหมดที่ผมมี

ผมจะอยู่กับเขาเองปลาวาฬของผม