คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รัก ไร้ สติ 0 1
Love me , like you do 01
“ ป๊า อั๊วไปโรงเรียนแล้วนะ “ ผมตะโกนบอกพ่อของผมที่ตอนนี้นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาส่วนแม่ของผมก็ทำอาหารอยู่ ผมรีบเดินกึ่งวิ่งเดินผ่านหน้าพ่อของผมโดยไม่ลืมยกมือไหว้ก่อนไปโรงเรียน ผมรีบใส่รองเท้าแล้วขึ้นรถมอไซหรือ CBR คันสีดำที่ไอ้คนมารับมันพึ่งถอยมาได้ก่อนเปิดเทอมไม่นาน
“ มึงนี่ช้าตลอด “ พอผมขึ้นนั่งได้ปุบไอ้คนมารับมันก็บ่นทันทีเลยละครับ
“ กูไม่ได้ช้า มึงอะมาเร็วแล้วก็มาเร่งกู สัส “ ไหนๆผมก็ตบหัวมันไม่ได้ผมก็ตี ป้าบ! เข้าหลังมันด้วยสองฝ่ามือนี่แหละ
“ มาร์ค กูเจ็บ “ มันตะโกนบอกแล้วก็บิดรถออกไปเลยฮะ ไม่รอให้ผมถามอะไรมันเลย
ไหนๆก็ว่างแล้วผมขอแนะนำตัวแบบนิยายทั่วไปเลยแล้วกันก็ผมมันแค่คนในนิยายนิฮะ ผมมาร์คหรือ ต้วน อี้เอิ้น ผมอยู่กับป๊าม๊าพี่ๆน้องๆของผมในบ้าน บ้านผมก็ใหญ่นะฮะแต่ไม่ถึงกับคฤหาสน์เหมือนคนแถวนี้ไม่รู้จะอยู่ใหญ่ๆไปทำไมสงสารคนทำความสะอาดบ้านให้ ไอ้คนที่มารับผมก็เพื่อนผมอีกแหละไม่งั้นผมคงไม่ปากหมาใส่อย่างงี้มันชื่อ “หวัง แจ็คสัน” ส่วนนิสัยของมันผมไม่ขอบรรยายเดี๋ยวพวกคุณคงซึมซับไปเอง
เอาละเข้าเรื่องเลย พอร์ทเรื่องของเรื่องคือ ผมน่ะแอบชอบไอ้สิงนักบิดนี่อยู่ก็แจ็คสันนั้นแหละฮะแต่มันไม่รู้หรอก ว่าแล้วผมก็ขอถอนหายใจแข่งกับลมหน่อยแล้วกัน ตอนนี้เรากำลังไปโรงเรียนผมอยู่เกรด 12 หรือ ม.6 นั้นเองหัวเหลี่ยวหัวต่อจริงๆแต่ดันไม่หัวกะทินี่สิ วันนี้ก็พึ่งเปิดเทอมวันแรกก็…
“ ลงได้แล้วมึง นั่งรอให้เขาเคารพธงชาติเสร็จเหรอ “ ด่ากูอีกแล้ว ผมเบ้ปากใส่แล้วเดินนำหน้ามันเลยครับแต่ก็ต้องหยุดก่อน
“ มึง! “ ผมหันหลังไปตะโกนใส่คนที่เดินตาม
“ ฮูมโรมเราห้องไหนนะ “ ถามเสร็จก็โดนอีกคนผลักหัวแบบไม่น่ารักเลยแหละ
“กูเจ็บ!”
“เจ็บก็เดินตามกูมา” ผมเดินตามอีกคนที่ตอนนี้จับข้อมือผมลากให้เดินตามมันอยู่ สงสัยมันคงไม่รู้ตัวว่าจับมือผมอยู่ไม่เป็นไรผมยอม ว่าแล้วก็แลบลิ้นใส่คนข้างหน้าสักหน่อย
“ มาร์ค มึงกินข้าวยังอะ “
“ ยังๆ กูรีบไง “ ผมตอบแกมประชด
“งั้นไปกินตอนเที่ยงกัน” แล้วมึงจะถามกูทำไมครับไอ้แจ็คสัน
“ ปกติก็กินตอนเที่ยงปะ คุณชาย ”
“ ก็กูอยากถามไม่ได้ไง ?!” ว่าแล้วอีกคนก็หันหน้ามาหาผมโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวทำให้ผมตกใจแล้วถอยหน้าออก
“ สัส กูตกใจหันมาก็ไม่บอก “ ผมด่าเสร็จมันก็หัวเราะเบาๆ
“ หน้าเมื่อกี้มึงโคตรน่ารัก “ ว่าแล้วอีกคนก็ยกมือขึ้นมายีหัวผมเล่น รู้สึกดีจังดีกว่าตอนที่มันตบหัวผมเยอะ ป้าบ!
“ หน้าเคลิ้มเชียวมึง “ คิดไม่ทันขาดสะเทือนโลกกูเลยไง
” กูไม่คุยกับมึงแล้ว “ ว่าแล้วผมก็เดินเร่งฝีเท้าเดินหนีมันเลย ก็คนมันงอลนี่อยู่ๆก็มาตบหัวผมชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเป็นใครก็งอลนะ แล้วนี่ห้องไปทางไหน ผมหยุดยืนแล้วมองหาคนรู้จัก
“ จูเนียร์ๆ “ ผมตะโกนเรียกชื่อเพื่อนร่วมที่บังเอิญเจอกันพอดี มันหันหลังมาแล้วมองซ้ายมองขวาว่าใครเรียกชื่อมัน น่ารักอะผมจะมโนว่าหูมันกระดิกพร้อมกับหางที่กำลังแกว่งไปมา นี่ถ้าผมไม่ไปหลงชอบไอ้คนกากแบบนั้นผมนะจะจับจูเนียร์ฟัดเลย
“ เนียร์ห้องเราไปทางไหนวะ “ ผมโบกมือให้คนที่มองหาต้นเสียงอยู่เมื่ออีกคนเห็นผมก็ยิ้มให้ผมเลยวิ่งไปหาคนตรงหน้า
“ อ้าวก็ห้องเก่าเราเทอมที่แล้วไงมาร์ค “ อีกคนตอบพร้อมกับทำหน้างง
“ นั้นแหละกูจำไม่ได้ “ ผมทำหน้าคิ้วขมวดแล้วเดินตามอีกคนที่บอกว่าจะขึ้นไปห้องเรียนเหมือนกัน จูเนียร์หรือจินยองเป็นเพื่อนในห้องผมจะบอกว่าสนิทกันก็สนิทนะก็น่ารักขนาดนี้ใครจะไม่อยากสนิทละ เฮ้ๆผมว่าผมเริ่มพูดอะไรที่ไม่ปลอดภัยกับตัวเองแล้ว จะว่าไปคนที่ผมเดินหนีมามันหายหัวไปไหนเนี่ย
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะมุมเดิมแล้วยิ้มหูฟังขึ้นมาเปิดเพลงแล้วนั่งกดโทรศัพท์ เอินเอินเบื่อจังป๊าไอ้แจ็คสันมันหายหัวไปไหนไม่รู้ ไม่มีเพื่อนเลย ผมไอ้แต่บ่นแล้วก็นั่งเล่นกดโทรศัพท์จนมีคนมาดึงโทรศัพท์ผมออกจากมือเนี่ยแหละ ผมเงยหน้ามองคนที่มาใหม่ที่พึ่งเจอกันไม่นาน
“ งอลจริงจังเชียวนะมึง .” อีกคนยกมือขึ้นมายีหัวผม ผมเลยปัดออก กูขอแอ็บว่างอลให้มึงสนใจกูได้ปะ ผมมองมันเคืองๆแล้วซบหน้าลงกับโต๊ะ แล้วแกล้งร้องไห้
‘ ฮึกๆ ฮืออ.. ( เสียงสะอึก ) ‘
“กูรู้มึงแกล้ง เงยหน้ามา” เงียบขอเงียบก่อนนะ
.
.
“ มึงจะเงียบทำไมเนี่ย กูไม่ง้อมึงนะ “ ก็ใช่นี่กูมันไมใช่สาวๆของมึงที่มึงจะมาแลเห็นใจงอลง้อกูใช่ปะ กูก็แค่คนที่มึงมีไว้รองรับอารมณ์ใช่ปะ #เบ้ปากร้องไห้
“ มาร์ค “ อือหือมาเสียงแข็งเชียว เมื่อไหร่มิสจะเข้ามาเนี่ยผมอยากเรียนจะแย่
“ ถ้ามึงไม่เงยหน้ากูจะลงไปข้างล่างแล้วนะ “ ไม่ยอมหรอกวันนี้มึงต้องง้อกู ไม่งั้นอย่ามาเรียกมาร์คว่าเอิน #ห๊ะ เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้น จริงๆผมก็แอบฟังผมไม่อยากให้มันลงไปนะ เดี๋ยวผมเหงา
“ อี้เอิ้นครับ “ กระซิบใกล้หูกูขนาดนี้มึงคิดว่ากูไปเฝ้าพระอินทร์อยู่หรือไง ผมไม่เขิลหรอกนะแต่ดูท่าหูผมจะแดงแล้วแน่ๆร้อนขนาดนี้
“ ไม่เงยหน้าจริงๆเหรอครับ คนดีของกากา “ กูไม่ใช่ผู้หญิงของมึงนะที่จะมาทำเสียงอย่างนี้แล้วจะหาย จริงๆกูก็ไม่ได้งอลนะแค่จะหลอกให้มึงเลี้ยงข้าวกูเฉยๆอะ ทำไมมึงมาทำกูใจสั่นอย่างงี้
!! ป๊าแจ็คสันมันแกล้งอั๊ว!!
หลังจากที่ผมเงยหน้าลืมตามองโลกครั้งแรกแล้วก็ต้องถึงกับผงะและตกใจ
“ ไอ้เหี้ย “ ผมสบถมันด้วยความดังพอๆกับเสียงกระซิบในวัด นี่กูอุส่าต์ลืมตามองโลกครั้งแรกนะมึงเล่นงี้กับกูเหรอ #พอกูบอกให้พอ #กูบอกคนแต่งอะให้พอ
คือหลังจากที่ผมยอมเงยหน้าจากโต๊ะเรียนก็ต้องเจอกับตัวประหลาดที่ผมกำลังนั่งยองๆลงตรงหน้าผมพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาจริงๆมันก็ไม่ได้ยื่นหน้าสงสัยคงนั่งอย่างนี้ก่อนหน้าแล้วแหละ มันกระพริบตามองหน้าผมที่ตอนนี้คงกำลังแดงแน่ๆเลย และผมก็มองหน้ามันกลับ ตอนนี้หน้าเราอยู่ห่างกันพอที่จมูกมึงจะชนกูแล้วนะกากา มึงควรถอยออกไปนะเพราะตอนนี้กูไม่มีสติพอ
“ กะ กูเงยหน้าแล้ว ถอยไปดิ๊ “
“ หายงอลกูก่อน “
“ กูไม่ได้งอล “
“ ไม่งอลแล้วทำไมไม่เงยหน้ามองกู “ อีกคนเคลื่อนหน้าออกไปนิดนึงแล้วทำหน้าขรึมใส่ผม
“ กูเผลอหลับอะเลยไม่ได้ยิน “ ผมส่งยิ้มให้คนตรงหน้าที่ไม่ตลกกับผม
“ งั้นหลับต่อเลยก็ได้ “
“ แล้วมึงมาทำเสียงดุใส่กูไมเนี่ย “ มันเดินไปแล้วครับ นี่มึงงอลกูกลับเหรอเพื่อนในห้องล้อกูกับมึงจนลูกดกแล้วเนี่ย
“ แจ็คสัน!” ไม่หยุดเดิน
“หยุดเดี๋ยวนี้”
“กากา!!” ความอดทนสูงครับตอนนี้วิ่งไปขนาบข้างแล้ว
“ หายงอลเอินเอินน้า “ ผมยกนิ้วรออีกคนเกี่ยวก้อย
“ อยากให้หายต้องทำไง “
“ ไม่เอา อายคน “ หน้าแดงเลยกูคิดถึงเรื่องนี้ทีไร
“ มีอะไรให้อาย “ อีกคนตอบหน้าตาเฉย กูก็ไม่ใช่มึงนิ ชิ!
“ ถ้ากูทำมึงต้องหายงอลและเลี้ยงข้าวกูด้วย “
“ ได้ครับ “ อีกคนส่งยิ้มที่มันคิดว่าหล่อมากปะหล่อมากใช่ปะแต่ตอนนี้กูไม่หล่อกับมึงแล้ว ผมสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดิน
.
.
.
เดินมาหยุดอยู่กลางทางเดินพร้อมกับแหกปาก
“เอินเอินขอโทษ กากาหายโกธรเอินเอินนะ” ก็นี่แหละครับที่ทำออกจะบ่อย ผมมองอีกคนที่ตอนนี้ยืนหัวเราะด้วยท่าทีพอใจหลังจากที่ผมตะโกนเสร็จผมก็เดินกระทืบเท้าไปหาคนที่ยืนหัวเราะ
“เลี้ยงข้าวกูเลย” มึงจะยุ่งกับหัวกูไปถึงไหนเนี่ยคือกูใจสั่น กูชอบมึงอยู่ถ้าไม่หยุดกูฟ้องไอ้โจอี้แน่
“ได้ครับคนเก่ง”
“ คนเก่งเหี้ยไรของมึง “
“เอิน” มาเรียกกูงี้ทำไมกูเสี่ยว
“เอารางวัลปะ”
“อะไรอะ” ผมมองอีกคนด้วยความ…อยากได้
“หลับตาก่อน” หลังจากที่ผมหลับตาก็มีสัมผัสเย็นๆกดลงที่แก้มของผม เด็กอนุบาลหนึ่งเห็นกูคงไม่ต้องบอกว่ามันให้ลูกอมอยู่หรอกนะ ผมลืมตาและมองอีกคนเงียบๆด้วยใจที่ตอนนี้เต้นแรงมาก มากจริงๆ
“มะ มึงมาหอมแก้มกูทำไมเนี่ย!!!!” อีกคนหัวเราะแล้วเดินนำไปแล้วครับ ถึงกูจะเขิลแต่กูไม่ดีใจหรอกนะถ้าเป็นคนอื่นมาทำผมคงโวยวายแต่นี่ผมไม่โวยวายนี่ขนาดไม่โวยวายนะฮะ
ผมคบกับมันมานานแล้วมันก็ชอบทำอะไรที่สกินชิพสุดๆส่วนหอมแก้มนี่ผมก็เจอบ่อยแต่หลังจากที่ผมรู้ใจตัวเอง ผมก็ไม่อยากเจอมันบ่อยๆหรอกเดี๋ยวใจเอินบ่ดี ผมถอนหายใจแล้ววิ่งตามอีกคนลงไปกินข้าว ลืมบอกนะฮะว่ามิสไม่เข้าพอดีไอ้เจบีมันตะโกนบอกก่อนออกจากห้อง สบายเลยสิวันนี้แต่ใจเอินเอินไม่สบายเลย
#ก็ไม่มีไรไปแล้วบะบาย เป็นไงกันติชมกันได้เด้อ
เค้า ฝากติกแท็ก #ฟิคของเอิน on twitter ด้วยน้า จุ๊บๆ
ความคิดเห็น