คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Heart Melting 01
ท้องฟ้ามืดครื้มไปทั่วบริเวณตัวเมือง สายฝนที่ปรอยลงจากฟากฟ้าเรียกสายลมให้พัดนำความเย็นมากระทบผิวหนัง ฝนยังคงตกเหมือนหลายวันที่ผ่านมา บ้างก็ตกจนดูเหมือนพายุเข้าบ้างก็ตกปรอยๆมีแสงแดดและก็ตกเหมือนอย่างวันนี้ ทั้งๆที่เป็นช่วงหน้าหนาว ผมควรจะได้นั่งตากลมเย็นๆดีดกีต้าร์ไปพลางมากกว่านั่งดีดกีต้าร์ท่ามกลางสายฝนแต่สายฝนก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ มันก็เป็นบรรยากาศอีกแบบนึงที่มีผลต่อจิตใจคนเราในทางที่แย่หน่อยสำหรับผม
ผมชอบนั่งดีดกีต้าร์ที่หน้าบ้านของผมหรือจะเรียกว่าร้านค้าก็ได้นะ ผมเรียนจบก็ออกมาเปิดร้านขายหนังสือเล็กๆแต่ผมชอบวาดรูปและเล่นกีต้าร์ด้วยเลยทำให้ในร้านผมมีผลงานศิลปะที่ผมทำติดเต็มผนัง บางคนก็ขอซื้อผลงานของผมไป ผมก็ไม่ได้ตะขิดตะขวงอะไรออกจะดีซะอีก ฐานะทางการเงินของผมก็ไม่ได้แย่มีกินมีใช้ถ้าไม่รวมฐานะทางบ้านผมอะนะ
ผมหยุดดีดกีต้าร์แล้ววางมันลงข้างๆในท่าเดิมก่อนจะยื่นมืออกไปรับสายฝนที่ตกลงมา ผมชอบสายฝนนะมันทำให้สิ่งที่เก็บไว้ในอดีตหวนคืนกลับมาได้ง่ายกว่าในฤดูอื่นๆ ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัยแต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ตอนเด็กๆพ่อแม่และผมก็ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักเท่าไหร่ ผมเข้าใจนะว่าเมื่อคนเราโตขึ้นหน้าที่ต้องมาก่อนแต่เขาก็ไม่ควรลืมผมหรือวางผมไว้ด้านหลังแต่จะบอกว่าผมชินกับการอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่ ผมเหงาทุกๆครั้งที่คิดถึงพวกเขา ทำไมผมไม่กลับไปอยู่บ้านน่ะเหรอ สำหรับผมมันคงไม่ดีสักเท่าไหร่
“พี่ พี่ !! “ ผมหันไปมองเด็กใส่ชุดนักเรียนที่ยืนมองผมอยู่ ผมเลยใช้นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเอง
“พี่นั้นแหละ ผมขอหลบฝนแปปดิ ตกได้ไงก็ไม่รู้เนี่ยผมเดินอยู่ดีๆ” ผมมองเด็กที่กำลังบ่นทั้งๆที่ยืนค้ำหัวผมอยู่
“ตามสบาย” ผมหันไปบอกเด็กคนนั้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
“อ้าว พี่จะไปไหนอะ ?”
“เข้าบ้าน”
“ผมปล้นร้านพี่ขึ้นมาทำไง”
“เดี๋ยวออกมา” สงสัยเด็กคนนี้คงอยู่โรงเรียนเอกชนแถวๆนี้ ถึงจะบอกว่าเด็กแต่ผมก็หน้าเด็กกว่าเขาอะ ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วเดินออกไปให้เด็กที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
“เห้ย ทำไรเนี่ย ?” ผมร้องเสียงหลงเมื่อเดินออกมาจากในบ้านก็เห็นเด็กที่ยืนตัวเปียกเมื่อกี้กำลังนั่งกินมาม่าจากร้านผมบนพื้นระเบียงร้าน
“ก็กินมาม่าไงพี่” เด็กนั้นหันหน้ามายิ้มให้ผมแล้วหันหน้ากลับไปกินมาม่าต่อ
“เออๆ จ่ายมาด้วย”
“งกอ่ะ พี่ไม่สงสารผมเหรอตัวก็เปียก การบ้านก็ยังไม่ทำ บ้านก็ไม่ได้กลับเพราะติดฝนเนี่ย ม๊าด่าผมแน่เลย” เด็กนี่ชอบบ่นจริงๆครับ
.”พูดถึงก็โทรมา” เด็กนั้นบ่นอีกครั้งก่อนจะล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าทรงจาคอปออกมา
“โหลม๊า ”
“กากายังกลับไม่ได้อะ ติดฝน”
“ตอนนี้อยู่ร้านพี่...” เด็กนั้นหามาหาผมเพื่อถามชื่อ
“ร้านพี่มัคอะม๊า”
‘มาร์คไม่ใช่มัค’ ผมพูดเสียงเบา
“ร้านพี่มาร์ค ม๊า พูดผิด”
“ครับๆ เดี๋ยวกลับครับม๊า รักม๊าครับ” เด็กนี่ตอนคุยกับครอบครัวนี่น่ารักจังครับ เห็นหน้าโหดๆกวนตีนงี้แต่อ้อนได้น่ารัก ผมอยากคุยแบบเด็กคนนี้บ้างจัง...
“เออพี่” ผมก้มหน้าลงมองคนที่นั่งอยู่บนพื้นก็เห็นเด็กมันเงยหน้ามองผมอยู่
“พี่นี่น่ารักดีเนอะ” ผมรู้สึกหน้าผมร้อนขึ้นมา
“อะไรของนาย”
“พี่ชื่อ มาร์ค ใช่ปะ ?”
“ใช่ ไม่ใช่ มัค” ผมตอบกลับแล้วแกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“อย่างอลดิพี่ ก็พี่พูดไม่มีเสียงตอนแรกใครจะไปรู้"
“แล้วแต่นายแล้วกันแต่ฉันชื่อ มาร์ค”
.”ผมชื่อ แจ็คสันนะ” เด็กนั้นลุกขึ้นเมื่อพูดชื่อตัวเองเสร็จ
“แล้วนี่พี่อยู่คนเดียวเหรอ”
“เห็นฉันอยู่กับใครรึไง”
“พี่พูดงี้ผมก็กลัวแย่ดิ”
“อะไรของนายเนี่ย” แจ็คสันใช่ไหมครับ เด็กนั้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ฟาดไว้ตรงเก้าอี้ยื่นมาให้ผม
“อะไรอีก ?”
“พี่เช็ดให้หน่อยดิ”
“ทำไมนายไม่เช็ดเอง”
“ผมอยากให้พี่เช็ดให้ ถ้าพี่ไม่เช็ดผมไม่จ่ายค่ามาม่านะ”
“ไม่จ่ายก็เรื่องของนายแล้วกัน”
.”พี่มาร์คนี่เย็นชาจังนะครับ”
“นายนี่พูดมากจริงๆ” ผมเดินไปกระชากผ้าขนหนูจากแจ็คสันแล้วบอกให้แจ็คสันนั่งลงบนพื้นระหว่างขาสองข้างของผม
“ร้านพี่ปิดกี่โมงอะ ?”
“ปกติก็เรื่อยๆนะแต่ไม่เกิน 4 ทุ่มอะ”
“แล้วนี่สรุปพี่อยู่คนเดียวใช่ปะ ?”
“เออ ถามอะไรบ่อยเนี่ย”
“งั้นพี่ก็ไม่มีแฟนดิ”
“แล้วนายจะถามทำไม”
“งั้นผมก็จีบพี่ได้ใช่ปะ” ผมขอสตั้นสักแปปนึง
.
.
.
“เสร็จแล้ว” เด็กนั้นหันหน้ามาหาผมตอนที่ผมพูดเสร็จ เราสบตากันสักพัก ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นแล้วเดินเอาผ้าขนหนูไปตากถึงฝนจะยังปรอยๆอยู่ก็เหอะ ผมรู้สึกว่าเมื่อกี้ใจผมมันเต้นเร็วขึ้น ผมเดินกลับมาก็เห็นเด็กนั้นเดินเข้าไปในร้านเหมือนเดินสำรวจอะไรสักอย่างตลกดี ผมหัวเราะออกมาให้กับท่าทางแปลกๆของเด็กคนนั้นจะว่าไปผมก็ไม่เคยเห็นเด็กคนนี้เลยเพราะปกติร้านผมจะเป็นทางผ่านโรงเรียนที่เด็กคนนี้เรียนอยู่
“นี่จะกลับบ้านตอนไหน ฝนหยุดตกแล้วนะ”
“เดี๋ยวรอม๊าโทรตามค่อยกลับ อยู่เป็นเพื่อนมาร์คดีกว่าเดี๋ยวมาร์คเหงา”
“นี่ฉันอายุเยอะกว่านายนะ เรียกมาร์คเฉยๆได้ไง”
“ก็ผมอยากเรียก มาร์ค มาร์ค มาร์ค มาร์..”
“พอแล้ว!! จะเรียกอะไรก็เรื่องของนายเหอะ!”
.”แจ็คสัน”
“ครับ ?”
“จะเปลี่ยนเสื้อปะ ? “
“เปลี่ยนถ้ามาร์คให้ผมยืม” ผมเดินเข้าไปในบ้านแล้วหยิบเสื้อกล้ามสีดำให้แจ็คสัน เด็กนั้นรับเสื้อไปแล้วพาดไว้บนไหล่แล้วถอดกระดุมเสื้อนักเรียนออก เผยให้เห็นซิกแพค ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอีกครั้งทำไมผมอยู่กับเด็กนี่แล้วรู้สึกผมเขิลบ่อยอย่างนี้นะ ผมเลยเดินไปอีกทางให้เด็กนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งๆที่เป็นเด็กนักเรียนไหงมีซิคแพคแต่ผมนี่เรียนจบแล้วยังไม่มีสักอัน
“ครับม๊า กำลังไปครับ เจอกันครับ”
.”มาร์ค!!” เด็กนั้นตะโกนลั่นร้าน ทั้งๆที่ร้านก็ไม่ได้ใหญ่หรือกว้างอะไรเลย
“อะไรของนายแจ็คสัน”
“ผมไปแล้วนะ”
“อืม”
“ไว้พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะครับ”
“เอาค่ามาม่ามาจ่ายด้วยนะพรุ่งนี้อะ”
“คร๊าบโผมม ฝันดีนะครับมาร์ค” เด็กนั้นวิ่งมาหาผมแล้วหอมแก้มผมโดยที่ผมยังไม่ได้ตั้งตัว ผมเงยหน้าเตรียมจะด่าก็เห็นเด็กนั้นโบกมือบ๊ายบายอยู่หน้าประตูร้านซะแล้ว ผมเดินไปเก็บกีต้าร์เข้ามาจากระเบียงแล้วพลิกป้ายประตูหน้าร้าน “closed” แล้วปิดสวิตซ์ไฟเดินเข้าบ้านไป ผมรู้สึกวันนี้หัวใจของผมมันเต้นแรงบ่อยครั้ง ผมรู้สึกถึงบางสิ่งที่มัน....ดี
“เจอกันพรุ่งนี้นะ แจ็คสัน” ผมยิ้มและหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ความฝัน
#สวัสดีค่า รีดเดอร์ทุกๆคน
เรามาจาก
http://my.dek-d.com/streetrain/writer/view.php?id=1191373 <<- SF:JARK
ฝากผลงานด้วยนะ ติชมได้ สบายๆ
ขอบคุณคอมเม้นนะครัช
ความคิดเห็น