Short Fic Jark (Jackson x Mark) Got7

ลำดับตอนที่ #1 : SF: My Dimsum

ตอนนี้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ผมรู้ว่าเขาทำมันแค่เซอร์วิสแฟนแต่ผมก็อดหงุดหงิดไม่ได้นิ
แต่อีกคนก็น้องรักของผม ผมจะโวยวายให้น้องลำบากใจไม่ได้
แต่เขาชอบทำเหมือนลืมผมตลอดเลยเวลาที่อยู่ต่อหน้าแฟนคลับ 

วันนี้ผมก็อัพรูป selfie คู่กับแจ็คสัน ผมลืมบอกไปว่าผมกับเขาเป็นแฟนกัน แต่หมอนั้นชอบเซอร์วิสแฟนคลับไปทั่วจนทำผมหึงเหมือนตอนนี้ไง
คุณจำวันนั้นได้ไหม? วันที่ไปออกรายการ asc เขาก็พูดว่า "Markson is fake"
ผมยังรู้สึกน้อยใจนิดๆนะ ทำไมเอาแต่พูดว่า JackBam 
แต่พวกเราคือศิลปินพวกเราเลือกเองที่จะคบกันก็ต้องอดทน ... และผ่านมันไปด้วยกัน

ตอนนี้ผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่นกับสมาชิกคนอื่นๆพร้อมกับเสียโวยวายของลีดเดอร์และแจ็คสัน ให้ตายซิเล่นกันเป็นเด็กไป
ผมเลยแอบมองไปทางแจ็คสันเราสบตากันพอดีหมอนั้นคงรู้ว่าผมงอล
ก็ผมงอลเขาบ่อยจนเป็นกิจลักษณะไปแล้วแหละ
เราสบตากันแปปนึงและผมก็เป็นฝ่ายหลบตาเขาก่อนเสมอ
ใครจะไปทนสายตาหมอนั้นได้กัน

แล้วก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ อ๊าา น่าเบื่อจังไอจีเนี่ยในขณะที่กำลังเลื่อยขึ้นบนสุดผมก็เห็นโพสของแจ็คสันอัพไอจีรูปไอจีแล้ว แคปชั่นว่า
"My Dimsim" อ๊าาา  ผมเขิลจังตอนนี้รู้สึกว่าหน้าร้อนๆยังไงไม่รู้ ผมเงยค่อยๆชำเลืองตาขึ้นมองแจ๊คสันก็เห็นมองนั้น ยิ้ม ให้ผมอยู่
ให้ตายซิทำไมชอบง้อกันแบบนี้อยู่เรื่อยเลย แบบนี้ผมจะไม่หายโกธรได้ไง >.< ผมกำลังจะลุกขึ้นไปหาขนมกินที่ครัว ผมก็เลื่อนรูปขึ้นไปจนเห็น
โพสอีกอันของเขา "My Baby" งั้นเหรอ ? หึ! ผมอุส่าต์หายงอลเขาแล้วนะแต่นี่ทำผมโกธรมากกว่าเลยแหละ แล้วเห็นดีกัน แจ็คสัน !!!!

ผมเดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดังเพื่อบอกว่าผมโมโหมากๆ ผมล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคุมรอบๆเหลือแต่หน้าโผล่ออกมารับออกซิเจนเดี๋ยวผมตายก่อนดิและหันหน้าพิงเข้ากำแพงพร้อมปล่อยน้ำตาออกมา ผมโกธรจนร้องไห้เลยเหรอ ? บางทีที่ผมโกธรอาจเพราะผมแอบคิดเรื่องเขามาหลายวันแล้วแหละ เลยปล่อยออกมาวันนี้เลย
ผมแอบกลัวนะ ถึงแม้กลับมาจากงานเสร็จเขาจะบอกว่ารักผมก็ตาม แต่.............
ทำไมนะ ? ทั้งที่ผมควรชินและไม่ควรเก็บมันมาคิด ทั้งที่ผมก็รู้ดีว่าเรานั้นรักกัน
ว่าเรานั้นผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ ทั้งๆที่เขาสัญญาว่าจะอยู่ข้างผมและคอยดูแลผม
แต่ผมกับงอลและโกธรเขาเรื่องแค่นี้เองเหรอ นี่ผมทำเหมือนผมไม่เชื่อในตัวเขาเลย 
แต่ถ้าเป็นคุณๆจะกลัวไหม กลัวว่าแฟนคุณจะหวั่นไหวกับใครอีกคน ใครอีกคนที่เขาเคยแอบชอบ  แบมแบมน่ารักกว่าผม ตัวเล็ก เสียงก็น่ารักต่างจากผมที่สูงกว่าแจ็คสัน ไม่น่าเอ็นดู เสียงก็ไม่ได้น่ารักอะไร ทุ้มอีกต่างหาก อ๊าาา  ก็ผมเป็นผู้ชายนิ แต่ผมอยากตัวเล็กบ้างจัง...อยากตัวน่ารักๆเหมือนแบมแบม  ผมร้องไห้อีกแล้วทำไมนะเราน่าจะชินกับมันได้แล้ว

เสียงลูกบิด คงเป็นแจ็คสันซินะ ... เปิดประตูเข้ามาแล้ว
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆและหลับตาลง ผมรู้สึกว่าเตียงยุบลงและสัมผัสของอกแกร่งที่ชิดกับหลังผมพร้อมกับวงแขนที่โอบล้อมรอบเอว แจ็คสันกำลังซุกหน้าลงซอกคอของผมพร้อมกับขบเม้มบริเวณลำคอผมก่อนผลักออก 

"ยังไม่นอนใช่ไหม"  

"อืม" 

"เป็นอะไร ? มาร์ค " น้ำเสียงที่แข็งๆ เขาคงเบื่อที่ผมงอลบ่อยๆสินะ

ผมดึงแขนเขาออกและลุกขึ้นจากที่นอนแจคสัน 

"เปล่า"  แจ็คสันจับข้อมือผมไว้ก่อนที่ผมกำลังจะก้าวออกไป 

"เปล่า ? แล้วร้องไห้ทำไม" 

"ไม่มีอะไรแค่เรื่องเดิมๆ ไม่ต้องสนใจหรอกเดี๋ยวฉันก็หาย"

"ไม่สนใจได้ไงมาร์คแฟนผมทั้งคนนะ" 

"หึ !" สนใจเหรอทำไมอยู่ด้านนอกสนใจแต่แบมแบมละ ทำไมอยู่ห้องนั่งเล่นไม่ง้อละ ? ทำไมทำเป็นไม่สนใจเราเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไปได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง.. อ่อนแอจัง

"มาร์ค" แจ็คสันเรียกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและจับผมหันหน้ามาและใช้นิ้วปาดน้ำตาผมออก 

"แจ็คสันขอโทษ ที่ทำมาร์คเสียใจและคิดมากตลอดแต่แจ็คสันรักมาร์คคนเดียวนะที่มาร์คเห็นว่าไม่สนใจแต่แจ็คสันมองมาร์คตลอดนะ หายงอลกันนะครับ อีเอิ้นของหวัง" 

"แต่แจ็คสันไม่สนใจมาร์ค ฮึก" 

"ก็บอกแล้วไงว่าแจ็คสันมองมาร์คตลอด แจ็คสันขอโทษที่เป็นเด็กดื้อ ต่อไปแจ็คสันจะเป็นเด็กดีให้เอินเอิน" 

ผมกำลังหน้าแดงและยิ้มแก้มแทบปริ่ม อ่าตอนนี้ผมกำลังเป็นติ่มซำที่ใกล้จะระเบิด 

'จุ๊บ' มันเป็นการจุ๊บที่เพียงแค่ปากแตะปากแต่ผมกลับรู้สึกถึงความห่วงใย
แต่ยังไงผมก็ไม่ชินกับมันอยู่ดี

"แจ็คสันคนบ้า !!"

"รักนะครับ"

"รักนะหวังของเอิน" 

แจ็คสันค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้ามาก่อนที่เขาจะมอบจูบที่อ่อนโยนให้และเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรง 

เป็นแฟนกันก็ต้องมีง้องอลกันเป็นปกติ ขอบคุณนะแจ็คสันที่คอยง้อฉันตลอด