ความรักคืออะไรอยากรู้ก็กดสิ

เนื้อเรื่อง

   ความรู้สึกไม่ได้หายไป แม้ห่างกันนานเท่าไหร่ยังห่วงหา ติดตามข่าวคราวอยู่ไกลๆตลอดมา เพียงแต่ยังไม่กล้าไปสบตาทักทาย แข็งใจ กับเยื่อใยตรงนี้ หวังแค่ให้เธอคิดถึงบางทีที่ลาหาย ถามถึงบ้าง กับคนอ้างว้างเจียนตาย พอเป็นที่ว่าแคร์มากมายระหว่างกัน แม้เธอไม่รักเมื่ออยู่ใกล้ แต่เมื่อไกล ก็อยากให้ใส่ใจชีวิตฉัน เพราะความรักนับว่ายิ่งใหญ่กว่าคืนวัน ต้องการให้คนรักห่วงใยกันกว่าที่เป็น 
 
  

ฟ้าก็มีขอบอยู่แค่นี้ แต่ทำไมภาพคนดีตกหล่นหาย หรือสายลมหอบหิ้วไปอยู่ที่ขอบปลาย จึงพบเธอไม่ได้ทุกวัน เมฆจาง สายลมนิ่ง ภาพเธอก็ยิ่งค้างตรงนั้น ความไกลที่ขีดเส้นให้เราห่างกัน นับวันยิ่งทำให้ฉันคิดถึงเธอ

ไม่รู้เธอจะเข้าใจหรือเปล่า กับความเป็นเรื่องราวในตอนนี้ ว่าสาเหตุความอาทรที่ฉันมี เกิดจากความรู้สึกดีๆตรงหัวใจ เริ่มมาแล้วตั้งแต่วันวาน มันก็เลยนานกับการซ่อนไว้ แสดงออกได้เพียงความห่วงใย ที่พยายามให้ไปทีละวัน จะยังไม่พูดออกมา อยากให้วันเวลาช่วยบอกแทนฉัน จนกว่าเธอจะรู้เข้าใจกัน แล้วจะบอกในวันนั้นว่ารักเธอ

อีกนานเท่าไหร่กัน จนกว่าเธอจะเข้าใจฉันมากกว่านี้ แค่สายตาก็ไม่เห็นหรือคนดี ว่าห่วงใยทุกนาทีที่ผ่านมา ทั้งที่ไม่ตั้งใจจะเก็บซ่อน แต่กลัวว่าความอาทรด้อยคุณค่า ก็เลยกลายเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา รอให้เธออยากค้นหาความในใจ ปล่อยให้วันเวลาผ่าน นึกว่าเมื่อยาวนานเธอจะหวั่นไหว จนแล้วจนรอด ยังว่างเปล่าเรื่อยไป เศษผงคงบังตาบังใจจนหนาเกิน

ในความเงียบงัน หัวใจซ่อนความผูกพันบางอย่างไว้ ไม่รู้ว่าได้รับหรือยังสายใย ท่ามกลางรอยเงียบงันในใจที่ผ่านมา เพราะยังไม่เคยเอ่ยปาก จึงกลัวทุกสิ่งเดินจากอย่างช้าๆ อยากแสดงให้รู้นอกจากแววตา แต่กล้าทำเพียงการเย็นชาต่อกัน ขอให้วินาทีดีดีวันนี้ จะบอกความอาทรที่มีตรงจุดนั้น แค่ให้เธอเข้าใจว่ารักซักวัน แม้อีกนาทีร้อยพันเงียบงันกว่าเดิม

ความเหว่ว้าไม่ปราณีใคร ชาชินเพียงหัวใจที่อ้างว้าง ถ้ารู้ว่าการพบเธอเพื่อแยกทาง จะปล่อยให้มีช่องว่างจนห่างกัน กว่าจะก่อสานคำว่าเยื่อใย นานก่อนได้ใช้หัวใจร่วมกับฉัน ความเดียวดายที่ไม่มีใครผูกพัน ยังไม่ร้าวเท่าอาทรกันแล้วต้องไป

ต่อไปคงไม่มีคำปลอบโยน แม้น้ำตาเธอเปียกโชนแก้มต้องเปื้อน ก็รักษาตัวเองให้รอบลบเลือน อยู่โดยไม่มีฉันเป็นเพื่อนอย่างที่เคย เพราะรู้สึกตัวว่าส่วนเกิน สภาพใจเธอห่างเหินจนชาเฉย เป็นแค่ความอบอุ่นที่เธอคุ้นเคย ส่วนความหมายไม่มีเลยแม้ผูกพัน ขอโทษ ที่อ่อนไหวเกินไป ยุ่งกับชีวิตของใครมากอย่างนั้น เพราะทนไม่ได้ที่เห็นเธอเงียบงัน แต่ถ้าไม่ต้องการกันก็จะทน

นับเวลาไม่ทัน แต่รู้ว่ามันหลายวันที่เจออย่างนี้ อยากไปไถ่ถามให้รู้ความสักที คนที่เธอเรียกคนดีลืมหรือยัง จุดนัดพบจุดเก่า แอบไปก็พบจุดเปล่าอ้างว้าง ทั้งที่เธอไม่เคยปล่อยให้อยู่ลำพัง แต่วันนี้เงาข้างหลังไม่เหลือใคร ทนได้หรือเหตุการณ์นี้ ไม่มีเวลาสักทีเหมือนเคยให้ กับเธอมันอาจไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร แต่ผู้หญิงอย่างฉันยังอ่อนไหวน้อยใจเป็น

เมื่อภาพผู้คนยังล้อมรอบข้าง แต่แล้วก็กลับอ้างว้างน้ำตาเกือบไหล ถึงแม้รู้ว่าวันนี้ยังมีอะไรๆ แต่ความรู้สึกที่เสียเธอไป อะไรๆก็วังเวง