ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจอตัวแล้ว!
รุ่งขึ้นเมื่อครีมไปรร. ครีมก็เอาแต่หันหน้าหันหลังอยู่ตลอดเวลา จนเพื่อนๆแปลกใจ
“มองหาใครเหรอครีม”แจนถาม พร้อมกับหันไปมองตาม
“ปะ เปล่า ไม่ได้มองหาใครหรอก”ครีมกลบเหลื่อน
“แต่เราเห็นครีมเอาแต่หันหลังไปมองใครก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้วนะ”ทิพย์มองครีม อย่างเป็นห่วง
“เปล่านี่ เราไม่ได้มองใคร”
“แกเป็นไรของแกกันแน่เนี่ย ยัยครีม”แอร์ถาม อย่างหงุดหงิด
“ไม่เป็นไรจริงๆ อย่าห่วงไปเลยน่า”
“ปึ้ง!”ครีมเดินชนใครเข้าให้แล้ว
“อ้าว! พี่ครีมนี่เอง”ซันร้องทัก
“โทษทีนะซัน...งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ไปกันเถอะ พวกเรา”
“เดี๋ยวพี่ครีม...นี่พี่ครีมไปไรไปรึเปล่าเนี่ย ฉันเห็นพี่เอาแต่พะวงหน้าพะวงหลังตั้งแต่เช้าแล้วนะ”ซันเดินมาขวางพี่สาว
“อย่าบอกนะ ว่าพี่มองหาแฟนอะ”ซันพูดทีเล่นที
“จะบ้าหรือไงเล่า พี่ไปแล้วนะ”ครีมรีบเดินไป พร้อมกับเพื่อนๆ
ซันมองตามพี่สาวไป อย่างสงสัย
“พี่มึงนี่น่ารักไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ไอ้ซัน ตอนม.2 น่ารักยังไง ตอนม.4ก็น่ารักนั้น”อาร์มมองตามพี่สาวซันไป อย่างชื่นชม
“เฮ้ยๆ อย่าคิดทุเรศนะมึง กูหวงนะเว่ย พี่สาวคนเนี้ย”ซันละสายตาจากพี่สาว หันมามองเพื่อนตัวแสบ
“อะไร กูยังไม่คิดอะไรเลย กูแค่ชมพี่สาวมึง ว่าน่ารักก็เท่านั้นเอง”
“’งั้นก็แล้วไป”
“นี่ ไอ้ซัน มึงจะปล่อยให้พี่สาวมึงขึ้นคานหรือไงวะ มึงจะไม่คิดให้ใครเข้ามาจีบเลยรึไง”ซีหันมาพูดกับซัน
“เข้ามาจีบน่ะ ได้ แต่ต้องผ่านด่านทรหดของกูก่อน ถ้าทำสำเร็จ อยากจะพาพี่สาวกูไปไหน ก็เชิญเลย”
“จริงเหรอวะ แล้วด่านทรหดที่มึงว่าเนี่ย อะไรวะ”ซีรีบถาม
“ไม่บอก กูจะบอกแต่คนที่เข้ามาจีบพี่สาวกูเท่านั้น”
“แล้วถ้ากูบอกว่า กูสนใจพี่สาวมึงอะ มึงจะว่าไง”
“เฮ้ย! ไอ้บ้า มึงจะมาจีบพี่สาวกูได้ไง มึงน่ะ อ่อนกว่าพี่สาวกูอีกนะเว่ย แถมอายุก็ยังไม่ถึง15ด้วย”
“กูล้อเล่น มึงนี่ ทำหน้าเหมือนหมูถูกเชือดเลยว่ะ”
“กูจะยิ่งกว่าหมูถูกเชือดอีก ถ้าใครได้พี่สาวกูไป แล้วทำให้พี่กูต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า”ซันบอกกับเพื่อน ด้วยสีหน้าจริงจัง (อยากมีน้องชายแบบนี้มั่งจัง ห่วงพี่ซะเหลือเกิน...^อิจฉาอะ^)
“นี่ อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ เดี๋ยวแก่ไวนะ”นุ่นหัวเหราะในใบหน้าของซัน ที่เคร่งขรึมซะเหลือเกิน
“นั่นซิ เดี๋ยวสาวๆไม่มาจีบนะ”เชอร์รี่เสริม
“แก่ไม่แก่ ฉันว่าสาวๆเค้าไม่สนใจหรอก ถ้าฉันยังทำตัวดีแบบนี้ไปเรื่อยๆ ยังไงๆสาวๆก็ต้องเข้ามาจีบฉันอยู่ดี”พูดจบ ซันก็เดินนำลิ่วไป
“แหวะ! จะอ้วก”นุ่นขำในคำพูดของซัน
*********
“ครีมๆ”ไอซ์วิ่งเข้ามาหาครีม ด้วยความเหน็ดเหนื่อย ตามด้วยเติ้ล และเอ๊ก
“ลิ้นห้อยมากันเชียว”แอร์ขำท่าทีของพวกหนุ่มๆ
“มีอะไรกันเหรอ”แจนถามแทนครีม เมื่อเห็นเธอไม่ค่อยสนใจพวกหนุ่มๆซักเท่าไหร่
“เดี๋ยวคอยดูนะ”พวกจบ ไอซ์ก็ผายมือออกไป
“แต่น แตน แต๊น...สมาชิกใหม่ของพวกเรา ปาล์ม การ์ด”
ทั้งสองเดินเข้ามา ไอซ์รีบแนะนำทันที “นี่ปาล์มนะ ส่วนนี่ก็การ์ด...ปาล์ม การ์ด คนนี้ชื่อครีม ส่วนคนนี้ชื่อแอร์ และอีก2คนนั่น ชื่อแจน และทิพย์”
“ยินดีที่ได้รูจักนะ ทุกคน”ปาล์มกับการ์ดยิ้มให้4สาว แต่ดูเหมือนว่าครีมไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่
“เราขอตัวก่อนนะทุกคน”ครีมบอกกับเพื่อนๆ แล้วรีบวิ่งไป
“เดี๋ยวซิครีม จะไปไหนอะ”ไอซ์ตะโกนถาม แต่ครีมก็ไม่ฟัง
“เราขอตัวก่อนนะ”ไอซ์บอกเพื่อนๆ แล้ววิ่งตามครีมไป
“ครีมๆ รอด้วยซิ”ไอซ์วิ่งเข้ามาประชิดตัวครีม
“แกจะไปไหนวะ ถ้าทางรีบร้อนน่าดู”
“ฉันจะไปหาคนคนนึงน่ะ”ว่าแล้ว ครีมก็เดินเข้าไปในโรงยิม
ไอซ์เดินตามเข้าไป “ใครกันเหรอ ให้ฉันช่วยหามะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เสียเวลาเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราเพื่อนกันนี่นา”
ครีมยิ้มอย่างขอบใจ “ขอบใจนะ”ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของครีมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล สาวน้อย”เสียงที่ไม่เคยได้ยินดังขึ้นมาตามสาย
“นายเป็นใครกันน่ะ”
“นี่เราเองนะ ชินจังคิ้วดกน่ะ จำได้มั้ย”
ครีมนึกออกทันที “จำได้ซิ ว่าแต่นายรู้เบอร์เราได้ไงเนี่ย”
“ช่างเหอะน่า... นี่ครีม เราว่าครีมไม่ต้องออกตามหาเราก็ได้นะ เพราะยังไงก็คงไม่เจอ เรากำลังเรียนหนังสืออยู่ จะเจอได้ไงเล่า”
“ใครบอก ว่าฉันออกตามหานาย”
“ไม่มีใครบอกหรอก เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกันน่า และถ้าครีมยังสงสัยอะไรอีกล่ะก็ ความจริงทุกอย่างจะเปิดเผยให้ครีมรู้ ในวันที่ 24 มีนาคม 2554”
“ตลกน่า พูดอะไรเนี่ย”
“ไม่ตลกนะ และพอถึงวันนั้น ครีมก็จะร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กเลยล่ะ ไม่เชื่อก็คอยดู”
“นี่นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย เราขนลุกไปหมดแล้วนะ”
“แค่นี้ก่อนนะครีม แล้วเจอกันทางmsnนะ บาย”
“เดี๋ยวซิ เบส”ครีมพยายามยื้อเขาไว้ แต่เขาวางสายไปแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าอะ”ไอซ์ถามครีม ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีไรหรอก”
“ตี่ ตะริด ตี่ตะริด ตี่ตะริด ติ๊ดๆ”เสียงมือถือของครีมดังขึ้นอีกครั้ง
“ฮัลโหลครีม นี่พี่เองนะ”
“อ้าว! พี่หวาน มีไรเหรอคะ”
“พ่อไม่สบายหนักมาก ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู แม่ก็เป็นลมล้มพับไปอีกคน ครีมรีบมาโรงพยาบาลด่วนเลยนะ พาซันมาด้วยนะ”
“จ้ะๆ ครีมจะรีบไปเดี๋ยวเนี้ย”
“ไอซ์ ฝากลาครูด้วยนะ แล้วก็ฝากรับชีทสังคมด้วย เราต้องรีบไปรพ. ไปและนะ”ครีมรีบวิ่งออกไป
“เดี๋ยวซิครีม รอด้วย”ไอซ์วิ่งตามไปอีกคน
“แกจะตามมาทำไม นี่จะขึ้นเรียนแล้วนะ”
“ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่ อยู่ๆก็ผลุนผลันออกไปแบบนั้นน่ะ ยังไม่บอกเลย ว่าจะไปรพ.ทำไม”
“พ่อฉันไม่สบายหนักมาก แม่ก็เป้นลมล้มพับอยู่รพ. ฉันต้องรีบแล้ว ไปล่ะนะ”
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย/ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมๆกับไอซ์
ไอซ์ละสายตาจากครีม หันไปมองผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังของครีม
“พี่ได้ยินครีมจะไปโรงพยาบาลน่ะ พี่เลยอยากไปเป็นเพื่อนครีม ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”เจมส์เดินเข้ามาประชิดตัวครีม
ครีมหันไปมองหน้าไอซ์ ไอซ์พยายามทำสีหน้าให้ปกติ “แกมีเพื่อนไปแล้วนิ ฉันก็คงต้องเข้าเรียนแล้วล่ะ”ไอซ์เงียบไปสักพัก แล้วขอตัวไปเรียน “ฉันไปเรียนแล้วนะ”ไอซ์รีบวิ่งไป ครีมหันไปมองไอซ์ ด้วยความสงสาร
“ครีม ครีมครับ”
“คะ คะ”ครีมหันมาหาต้นเสียง
“จะรีบไปไม่ใช่เหรอ เร็วซิครับ”
“ค่ะๆ”
ทั้งสองเดินมาหาซัน ที่นั่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆ
“ซัน”ครีมตะโกนเรียก ซันเงยหน้าขึ้นมามอง
“อ้าว พี่ครีม มีไรเหรอครับ”
“อย่าพึ่งให้เล่าอะไรตอนนี้เลย รีบไปเก็บกระเป๋า แล้วมาเจอพี่ที่หน้ารร.ด่วนเลยนะ”
“ครับๆ”
“เฮ้ย! พวกเรา กูมีธุระว่ะ ต้องรีบ ถ้ามีงานไร โทรไปบอกด้วยนะ”
“แล้วอย่าลืมมางานวันเกิดนุ่นนะ”
“เราคงไปไม่ได้แล้วล่ะ”ซันบอก ด้วยความเสียใจ
“ทำไมล่ะ”
“เราพึ่งนึกได้ ว่าเราต้องไปงานเลี้ยงที่รร.เก่า เราคงไปวันเกิดนุ่นไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ”
นุ่นมีสีหน้าน้อยใจ
“อย่างอนสิ เข้าใจเราหน่อย”
นุ่นยิ้มให้ แล้วพยักหน้า ซันยิ้มอย่างดีใจ แล้วบีบจมูกนุ่นเล่น
*********
ระหว่างนั่งรถไปโรงพยาบาล ครีมก็ถามทีเล่นทีจริงกับน้องชาย ว่าชอบนุ่นเขาหรือเปล่า
“บ้าน่าพี่ครีม ผมจะไปชอบเขาได้ไงล่ะ เขาออกจะรวย เพอร์เฟ็กไปซะทุกอย่าง แต่ดูผมซิ ไม่มีไรจะไปสู้กับเขาได้เลย”
“อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นซิ การที่เราจะรักใครสักคนน่ะ ฐานะทางบ้านไม่เกี่ยวเลยนะ ขอแค่เรามีความจริงใจให้กันก็พอแล้วล่ะ”
ซันนิ่งเงียบไป
“เออ จริงซิ นี่พี่เจมส์ไม่มีเรียนเหรอคะ ถึงมาเป็นเพื่อนครีมได้เนี่ย”
“ชั่วโมงแรกเป็นชั่วโมงว่างจ้ะ ส่วน2ชั่วโมงหลัง อาจารย์ไม่เข้าสอน”เจมส์บอก
“อ้าว! แล้วอย่างนี้ชั่วโมงที่4 พี่เจมส์จะกลับเรียนมั้ยคะ”
“ก็คงต้องกลับแหละจ้ะ ถ้าไม่กลับต้องโดนอ.ศิริวิมลว่าเอาแน่เลย”
“ว้า น่าเสียดายจัง”
“เอาไว้เย็นนี้ถ้าพี่ว่าง พี่จะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ครีมนะ”
“ความจริงไม่ต้องเสียเวลามาก็ได้ค่ะ เปลืองค่าน้ำมัน”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณนะคะพี่เจมส์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พี่เจมส์ทำให้”ครีมซึ้งในน้ำใจของพี่ชายที่แสนดี ที่คอยช่วยเหลือเธอมาตั้งแต่เธออยู่ป.4 ทั้งตอนที่เธอถูกเด็กผู้ชายคนหนึ่งชิงกระเป๋า เขาก็ตามไปเอาคืนให้ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาเลย ทั้งตอนที่เธอทำผิด แต่เขาก็ออกรับแทนทุกครั้ง และอีกหลายๆเรื่อง ที่เธอไม่รู้จะตอบแทนเขายังไง
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ครีมก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องไอซียูทันที...เธอยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าห้อง ด้วยความเป็นห่วงพ่อ
สักพัก เธอก็เห็นบุรุษพยาบาลคนหนึ่ง เข็นรถเข็นพาแม่มาหาตน
“แม่! แม่เป็นไงบ้างอะ”ครีม กับซันวิ่งเข้าไปดูแม่ โดยมีเจมส์ยืนมองอยู่ห่างๆ
“แม่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คุณหมอเขาออกมาจากห้องไอซียูหรือยังล่ะลูก”
“ยังเลยค่ะแม่”ครีมมองเข้าไปไอซียู อย่างไม่สบายใจ
“แม่ครับ แม่ไม่ต้องคิดมากนะครับ ยังไงพ่อก็ต้องไม่เป็นไรอยู่แล้วครับแม่”ซันพยายามปลอบแม่
“ลูกสองคนยังไม่รู้อะไร รู้มั้ยพ่อเขาเข้าโรงพยาบาลเพราะเหตุใด”
“ก็โรคหัวใจกำเริบไงคะแม่”ครีมมองแม่ อย่างสงสัย
แม่ส่ายหัวช้าๆ แล้วบอกกับลูกทั้งสอง “พ่อของลูกเป็นมะเร็งในสมอง เป็นมาหลายปีแล้วด้วย แม่เองก็พึ่งจะรู้จากหมอวันนี้เหมือนกัน”เพชรรัตน์ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ครีมกับซันตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ ครีมไม่อยากเชื่อว่านี่มันจะเป็นความจริง
“จริงเหรอคะแม่”
“จ้ะ”
“แม่หลอกผมใช่มั้ยครับแม่ แม่หลอกผมใช่มั้ย”ซันเขย่าตัวแม่ แต่แม่ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น
เจมส์เดินเข้าไปโอบครีมไว้ ครีมซบลงกับอกของเจมส์ “ใจเย็นๆนะครีม ตอนนี้พ่อของครีมยังไม่ได้เป็นอะไรไปซักหน่อย จะร้องไห้ไปทำไมกัน”
“แต่ครีมรู้สึกว่าความหวังที่พ่อจะรอด มันช่างริบหรี่เหลือเกินค่ะ พี่เจมส์”
“อย่าคิดอย่างนั้นสิ คิดแต่สิ่งที่ดีไว้ อะไรดีๆจะได้ตามมา”
ทันใดนั้นประตูห้องไอซียูก็เปิดออก หมอเดินออกมา ด้วยสีหน้าเศร้าสลด
“ใครเป็นญาตินายเกษมสันต์ครับ”
ครีม ซัน เพชรรัตน์ และเจมส์ รีบวิ่งไปหาคุณหมอ
“พ่อหนูเป็นไงบ้างคะหมอ”ครีมรีบถามทันที
หมอเงียบไปครู่ ก่อนจะค่อยๆพูดออก “หมออยากให้พวกคุณเข้าไปดูเขาเป็นครั้งสุดท้ายครับ หมอขอโทษนะครับ ที่ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ หมอขอตัวก่อนนะครับ”พูดจบ หมอก็เดินจากไป
ทุกคนในที่นั้นอึ้ง โดยเฉพาะครีม เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องไอซียูทันที...เธอเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อ และจับมือพ่อเอาไว้
“พ่อ พ่อต้องไม่เป็นอะไรนะ พ่อต้องอยู่กับครีมนะพ่อ พ่อต้องอยู่ดูความสำเร็จของครีมก่อน พ่ออย่าพึ่งเป็นอะไรนะ พ่อ”ครีมน้ำตาไหลพราก กุมมือพ่อแน่น ซันเดินอ้อมมาอีกข้าง แล้วกุมมือพ่ออีกข้างไว้
เกษมลูบหัวลูกทั้งสอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ครีมลูกพ่อ ครีมเป็นลูกคนกลาง ครีมต้องคอยช่วยดูแลน้องกับพี่หวานเขา มีอะไรก็อย่าทะเลาะกันนะลูก พูดจากันดีๆ ซันก็เหมือนกัน ต้องเชื่อฟังพี่เขานะลูก พี่เขาสั่งให้ทำอะไรต้องทำนะลูก เข้าใจมั้ย”
“ครับพ่อ”
เกษมหันหมาพูดกับเพชรรัตน์ “ฝากดูแลลูกด้วยนะคุณ...ผมเสียใจนะ ที่ไม่สามารถอยู่ดูความสำเร็จของลูกๆได้ ผมเสียใจ ผมเสียใจจริงๆ”จบคำพูดสุดท้าย เกษมก็จากไปอย่างสงบ ทุกคนโผเข้ากอดเกษม ร้องไห้อย่างอาลัยอาวรณ์
“พ่อ พ่อฟื้นสิ...หมอ! หมอช่วยด้วย”ครีมรีบวิ่งออกจากห้องไป เจมส์มองตามครีมไป อย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งตามออกไป
ครีมวิ่งมาหาคุณหมอ แล้วเกาะขาหมอไว้ “หมอ หมอช่วยพ่อหนูด้วยนะ นะหมอนะ ช่วยทำให้พ่อหนูฟื้นที ค่าใช้จ่ายหนูไม่เกี่ยง ขอแค่พ่อหนูฟื้น หนูก็พอใจแล้ว”
หมอไม่รู้จะพูดยังไงดี เลยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆพูดออกมา “หมอช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ หมอช่วยไม่ได้จริงๆ คนที่เสียชีวิตไปแล้ว ไม่มีทางที่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะ หนูต้องยอมรับความจริง ทำใจให้ได้...หมอเสียใจด้วยนะ แต่หมอช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”หมอพยายามเดินต่อไป แต่เดินไปไม่ได้ เพราะครีมเกาะขาไว้แน่นมาก
เจมส์รีบเข้าๆไปดึงตัวครีมออกมา “ปล่อยหมอเถอะครีม หมอเขาช่วยอะไรไม่ได้นั้นแหละ เชื่อพี่นะ”
ครีมค่อยๆปล่อยมือออก แล้วซบลงกับอกเจมส์ เจมส์พยุงตัวครีมขึ้น แล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้
“ร้องไปเรื่อยๆเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”เจมส์มองครีม อย่างสงสาร
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า ครีมก็เริ่มที่จะทำใจได้ และก็เริ่มรู้สึกตัว ว่าตัวเองซบลงกับอกพี่เจมส์มานานถึง1ชั่วโมง
“ทำใจได้แล้วใช่มั้ย ครีม”เจมส์ลูบผมครีม อย่างอ่อนโยน
ครีมพยักหน้า “ครีมขอโทษนะคะ ที่ทำให้เสื้อพี่เจมส์นั้นเปียกไปหมดเลยอะ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครีม พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าเกิดครีมมีเรื่องเดือดร้อน ทุกข์ใจอะไร อกของพี่จะคอยเป็นหมอนนุ่มๆ ให้ครีมซบได้เสมอ”
“ขอบคุณนะคะ พี่เจมส์”
“จะกลับบ้าน หรือว่าจะไปรร.จ๊ะ ครีม”
“ครีมคงไปเรียนไม่รู้หรอกค่ะ ครีมขอกลับบ้านดีกว่า เอ่อ แล้วว่าซันกับแม่ล่ะคะ”
“เขากลับบ้านกันไปแล้วล่ะ พี่ว่าเราลงไปหาอะไรทานข้างล่างกันเถอะ ไป”
ทั้งสองเดินมาที่โรงอาหาร แล้วเจมส์ก็โกรธสุดๆ เมื่อเจอใครบางคน กับใครอีกคน ที่เขาไม่รู้จัก
“ครีม เดี๋ยวพี่ขอตัวแป๊ปนะ”พูดจบ เจมส์ก็เดินหน้าเข้าไปในโรงอาหารของรพ. ด้วยแววตาโกรธสุดๆ
เขาเดินมาที่โต๊ะๆหนึ่ง แล้วทุบโต๊ะอย่างแรง...ผู้หญิงคนหนึ่งสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองเจมส์ ด้วยความตกใจ
“พี่เจมส์!”ปาน แฟนสาวของเจมส์ ร้องออกมาอย่างตกใจ
“ตกใจมากนักเหรอ พวกผู้หญิงใจง่าย”เจมส์จ้องตาเธอด้วยความโกรธ
“อย่ามาว่าปานอย่างนี้นะ ปานไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายอย่างที่พี่แจมส์คิดนะ เนี่ย เพื่อนปานเอง ชื่ออิฐ”
“เพื่อนปานงั้นเหรอ แล้วทำไมต้องดอดมาคุยที่โรงพยาบาลด้วย”
“ก็ปานไม่สบาย เขาก็เลยมาส่งโรงพยาบาล ก็แค่นั้นเอง”
“ไม่สบาย? มาส่งโรงพยาบาล?...ห้องพยาบาลก็มี ทำไมต้องมาโรงพยาบาลด้วย”
ปานมีท่าทีอึกอัก ไม่กล้าบอกว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร...อิฐทนไม่ได้ จึงตัดสินใจตอบแทน
“ก็ปานเค้าป่วยเป็น”อิฐยังพูดไม่จบ ปานก็ยกมือขึ้นห้าม
“เป็นไร ป่วยเป็นไร”
“ทำไมล่ะ ทำไมปานไม่บอกเค้าไปล่ะ ว่าปานเป็น”
“บอกไม่ให้พูด ก็ไม่ต้องพูดไง”ปานมีท่าทีจะเป็นลมอีกครั้ง อิฐเลยเข้ามาประคอง นั่นยิ่งทำให้เจมส์โมโหยิ่งขึ้น
“อย่ามาแตะต้องแฟนฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“คุณบอกให้ผมปล่อยอะ แล้วคุณไม่เห็นเหรอ ว่าแฟนคุณกำลังจะเป็นลมอะ”
เจมส์พึ่งสังเกต ว่าปานหน้าซีดมาก และมีท่าทางอ่อนเพลีย
“ปล่อย เดี๋ยวผมประคองเอง”
เจมส์เดินเข้ามาผลักอิฐ ทำให้ร่างของปานล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น ทั้งสองตกใจ รีบเข้าไปอุ้มปานขึ้นมา
“เห็นไหมอะ เพราะคุณอะแหละ เรื่องมาก ปล่อยๆ ผมประคองเอง”อิฐตวาด แล้วรีบอุ้มปานออกจากโรงอาหารไป
เจมส์มองอิฐ อย่างโมโห เขาทุบโต๊ะอย่างแรง เพื่อระบายอารมณ์
ครีมทนดูต่อไปไม่ไหว เธอรีบวิ่งออกไปจากโรงพยาบาลทันที
เมื่อเจมส์เดินออกจากโรงอาหาร เขาก็ต้องตกใจ ที่ไม่เห็นครีมแล้ว
“อย่าบอนะว่าครีม...”เจมส์ตกใจ รีบวิ่งออกจากโรงพยาบาลทันที แล้วเขาก็เจอครีมนั่งอยู่บนฟุตบาท
“ตกอกตกใจหมดเลย พี่คิดว่าครีมจะฆ่าตัวตายซะแล้ว ทำไมออกมาไม่บอกก่อน”
“ก็เห็นพี่เจมส์กำลังยุ่งอยู่ ก็เลยไม่อยากกวน”ครีมพยายามหลบสายตาเขา
เจมส์เชยคางครีมให้หันกลับมามอง “เป็นอะไรไปหรือเปล่า ตาบวมเชียว”
“ใครกันแน่ตาบวม”
เจมส์ก็พึ่งรู้ ว่าตัวเองร้องไห้ เขารีบกลบเกลื่อน “ครีมน่ะแหละตาบวม ไม่ใช่พี่ซะหน่อย”
“ปากแข็ง...ไปๆ กลับบ้านกันเถอะ ครีมอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว”พูดจบ ครีมก็ลุกขึ้น และเดินไป โดยไม่สนใจเจมส์
เจมส์นั่งคิดอะไรสักพัก แล้วเดินตามครีมไป
เมื่อครีมกลับมาถึงบ้าน ครีมก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นรถเบนซ์สีดำ คันหรู มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ
“รถใครกันนะ”ครีมพึมพำกับตัวเอง
“เข้าไปในบ้านเถอะ จะได้รู้ ไป”เจมส์จูงมือครีมพาเข้าไปในบ้าน
เมื่อครีมเดินเข้าไปในบ้าน ก็เจอผู้ชายคนสองคน ใส่สูทสีดำ ท่าทางเป็นลูกผู้ดี นั่งคุยกับแม่ของเธออยู่
“น้องครีมมาแล้วจ้ะ อยู่นั่นไง”เพชรรัตน์หันไปมองลูกสาว
ผู้ชายคนนั้นหันไปมอง
“ใครน่ะคะแม่”
“ท่าทางครีมจะมีธุระยาว งั้นพี่กลับก่อนและกันนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะเอากระเป๋านักเรียนมาส่ง บาย”
“บายค่ะ”
“กลับแล้วนะครับคุณน้า”เจมส์หันไปลาแม่ครีม
“จ้ะ”
เมื่อเจมส์ไปแล้ว แม่ก็เรียกครีมให้เข้ามานั่งคุยด้วย
“หวัดดีพี่พอล กับพี่พีทเขาสิจ๊ะ”
ครีมทำสีหน้างง “หวัดดีค่ะ”
พอล กับพีทยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ทำความรู้จักกับพี่เขาให้มากๆนะลูก อีกหน่อยเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว”
“หมายความว่ายังไงกันคะแม่”
“อ่านนี่ซิจ๊ะลูก”แม่ยื่นใบสัญญาให้ลูกสาวอ่าน
“กระผม นายเกษมสันต์ ตรินชัยสวัสดิ์ ขอยกลูกสาวคนโต วริญญา ตรินชัยสวัสดิ์ ให้กับ ภัควัติ อดิเรกราชกูล และขอยกลูกสาวคนเล็ก วรางคณา ตรินชัยสวัสดิ์ ให้กับ วัชรินทร์ อดิเรกราชกูล ลูกชายของนาย นรินธร อดิเรกราชกูล
เมื่อทั้งคู่เรียนจบ ให้แต่งงานกันทันที และขอให้เปิดเอกสารนี้ให้ลูกสาว และลูกชายของเราทั้งคู่ได้รีบรู้ เมื่อกระผมได้สิ้นชีวิตไปแล้ว
ลงชื่อ เกษมสันต์ ตรินชัยสวัสดิ์
นรินธร อดิเรกราชกูล
เมื่อครีมอ่านเสร็จ ก็ต้องตกใจ “ไม่จริงใช่มั้ยแม่”
“จริงจ้ะลูก พ่อเขาทำสัญญาฉบับนี้ตั้งแต่ครีมอายุ5ขวบ”
“แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกครีมเลยคะ”ครีมพูดอย่างไม่พอใจ
“แม่ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อจ้ะ และในตอนนี้พ่อก็ได้จากพวกเราไปแล้ว ครีมก็ควรจะได้รับรู้ซักที”แม่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เมื่อนึกถึงพ่อ
“แต่ครีมจะไม่ทำตามสัญญาที่พ่อเขียนไว้ค่ะ พ่อครีมเสีย ครีมก็เจ็บมากพออยู่แล้ว นี่ยังให้ครีมต้องรับรู้เรื่องผู้ชายที่พ่อจัดหามาให้อีก ครีมขอยื่นคำขาดเลยนะคะ ว่าครีมไม่แต่งค่ะ ครีมจะไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายที่ครีมไม่ได้รักหรอกค่ะ ครีมขอตัวนะคะ”พูดจบ ครีมก็วิ่งอออกจากบ้านไป
“ตามน้องไปซิลูก” เพชรรัตบอกพอล
“ครับๆ”พอลรีบวิ่งออกไป
ครีมวิ่งมาที่สวนหลังบ้าน แล้วนั่งคิดอะไรเงียบๆคนเดียว น้ำตาเธอเอ่อไหล เมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อ อยู่ๆก็มีคนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ เธอเงยหน้ามองเขา แล้วก็รีบปาดน้ำตาทันที
“เช็ดน้ำตาซะ จะได้มาพูดกันให้รู้เรื่อง”
ครีมปัดผ้าเช็ดหน้าตกพื้น
“อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม ฉันอยากอยู่คนเดียว ถอยไป”ครีมผลักพอล แล้วเดินไป พอลฉุดแขนครีมไว้ “แต่ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันอยู่กับเธอ ได้หรือเปล่า”ครีมสะบัดแขนออก
“ไม่ได้”ครีมตะคอกใส่หน้า แล้วหันหลังจะเดินไป พอลรีบรวบตัวครีมไว้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกชอบฉวยโอกาส”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะยอมนั่งลง และพูดจาดีๆกับฉัน”
ครีมพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้น พอลก็ยิ่งกอดครีมแน่นขึ้น “จะยอมนั่งลง แล้วพูดจาดีๆกับฉันได้หรือยัง”
“เออๆ ยอมแล้วก็ได้ ปล่อยฉันซักทีสิ”
พอลคลายอ้อมกอด แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหิน ครีมมองพอล อย่างไม่พอใจนัก แล้วนั่งลง
“มีไรก็ว่ามา”
“เดี๋ยวเย็นนี้แต่งตัวสวยๆนะ ฉันจะมารับไปทานข้าว”
“ฉันไม่ไป”
“เธอไม่ไปไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ นี่มันสิทธิส่วนตัวของฉันนะ”
“ก็เพราะอีกหน่อยเธอจะมาภรรยาของฉันแล้วน่ะสิ”
“ก็นั่นมันอนาคต ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงเธอก็ต้องไป เย็นนี้ฉันจะมารับตอนหกโมงเย็น แต่งตัวรอไว้ด้วยนะ”
“ยังไงฉันก็ไม่ไป อีกอย่างพ่อฉันก็พึ่งเสีย ฉันไม่มีอารมณ์ไปนั่งทานข้าวกับใครหรอก”
พอลไม่ฟัง รีบเดินจากไป พอครีมหันไปมอง ก็ไม่เห็นเขาซะแล้ว ครีมหงุดหงิดทันที แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป
“ติ๊งต่อง”ก่อนครีมจะเดินเข้าบ้าน ก็มีคนมากดออดหน้าบ้าน ครีมจึงต้องเดินออกไปดู...แต่เมื่อครีมไปถึง ก็ไม่เห็นมีใคร เห็นแต่รถมอเตอร์ไซ ที่รีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว และก็เห็นนกกระเรียน และกระเป๋านักเรียนของตนวางอยู่หน้าบ้าน ในตัวนกกะเรียน มีกระดาษเสียบอยู่ ครีมรีบเปิดอ่านทันที
“เสียใจด้วยนะ เรื่องคุณพ่อน่ะ อย่าท้อนะครีม สู้ๆ เราจะเป็นกำลังใจให้นะ”
ชินจังคิ้วดก
ครีมมองออกไปหน้าบ้าน แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไป
“หยุดก่อนได้ไหม เราขอร้องล่ะ”ครีมวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ทรุดตัวลงกับพื้น
“ทำไมนายต้องหนีฉันต้องหนีฉันด้วยล่ะ ทำไม”ครีมมองตามมอเตอร์ไซน์คันไหนไป อย่างไม่เข้าใจ แล้วเธอก็เดินเศร้าๆเข้าบ้านไป
“เป็นอะไรไปล่ะลูก พี่พอลเขาพูดอะไรไม่เข้าหูเหรอ”เพชรรัตน์มองลูก อย่างเป็นห่วง
“เปล่าค่ะ”
“อ้าว พี่เจมส์มาแล้วเหรอลูก แล้วทำไมไม่ชวนเขาเข้าบ้านล่ะ”แม่พึ่งสังเกตเห็นกระเป๋านักเรียน ที่ครีมเดินถือเข้ามา
“ไม่ใช่พี่เจมส์หรอกค่ะแม่”ครีมกำลังเดินขึ้นข้างบน แม่รีบพูดขึ้น “เย็นนี้แต่งตัวสายๆนะลูก ร้านอาหารที่พี่พอลจะพาไปน่ะ หรูมาก”
“ครีมไม่มีอารมณ์ไปไหนหรอกค่ะ พ่อเราพึ่งเสียนะแม่ เออ แล้วพวกนั้นกลับไปแล้วเหรอคะแม่”
“ถ้าหมายถึงพี่พอล กับพี่พีทน่ะ กลับไปเมื่อกี๊จ้ะ”
“กลับไปเมื่อกี๊?”ครีมแปลกใจ แล้วก็พึ่งนึกได้ ว่าเมื่อกี๊ไม่เห็นรถที่เห็นเมื่อตอนมาจอดอยู่หน้าบ้าน
“จ้ะ”
ครีมหันไปมองแม่ อย่าแปลกใจ “แต่ครีมไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลยนี่คะแม่”
“จะได้ยินได้ไงล่ะ ก็เค้าจอดรถอยู่หลังบ้าน”
“หลังบ้าน? อะไรคะ ตอนครีมมา รถเค้ายังจอดอยู่หน้าบ้านอยู่เลย”
“แต่ตอนแม่คุยอยู่ ก็ไม่เห็นมีรถจอดอยู่หน้าบ้านเลยนี่ลูก”
ครีมทำหน้างงๆ “เหรอคะ”
“จ้ะ”
“งั้นครีมขอตัวนะคะ”
“จ้ะ”
ครีมเดินขึ้นข้างบนไป แล้วรีบไปเปิดคอม
“ออนอยู่จริงๆด้วย”ครีมดีใจมาก แล้วรีบทัก
“ขอบใจสำหรับกำลังใจที่มีให้นะ นายคิ้วดก”
“ไม่เป็นไรหรอก นี่รูปที่เราวาดเองนะ”เบสส่งรูปที่ตนวาดรูปครีม ใส่ชุดยุดหิน ถือไม้กระบอง ไปให้ครีมดู
ครีมขำ “เดี๋ยะเถอะเบส ทำไมวาดรูปเราอย่างนี้”
“เหอะๆ น่ารักดีออก”
“เออนี่ ทำไมวันนี้ต้องหนีเราด้วยล่ะ”
“หนี? หนีไร”เบสแกล้งซื่อ
“นี่นายยังคิดจะโกหกเราอีกเหรอ บอกมานะ หนีเราทำไม”
“อะไรเนี่ย บ้าเป้า”
“นายแหละบ้า มาส่งของถึงหน้าบ้าน แล้วชิ่งหนี”
“นี่คุณเทอ คิดดูดีๆนะ ถ้าเราไปบ้านครีม เราจะมานั่งเล่นคอมอยู่อย่างนี้เหรอ”
“เออ จริงด้วย แล้วใครกันล่ะ”
“เอ๊า มาถามเรา แล้วเราจะมาถามใครล่ะคร๊าบบบบบบ”
“เออนี่ เรารู้มาว่าวันนี้ครีมต้องไปกินข้าวกับคุณพอล หนุ่มไฮโซนั่นเหรอ”
“อือใช่ นายนี่ท่าจะรู้เรื่องเราไปหมดเลยนะเนี่ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราเป็นบอดีการ์ดให้ครีมอยู่”
“เออนี่ แล้วไอ้วันที่ 24 มีนา 2554 ที่นายบอกเราน่ะ หมายความยังไงกันแน่”
“ก็หมายความอย่างที่บอกอ่าแหละ…อือ นี่ เราถามครีมจริงๆนะ ครีทอยากไปทานข้าวกับไอ้หนุ่มไฮโซนั่นหรือเปล่าอ่า”
“ไม่เลยสักนิด”
“งั้นดีเลย เรามีแผนที่ครีมจะไม่ต้องทานข้าวกับไอ้หมอนั่น”
“จริงอะ แผนไรอะ”
“ครีมก็บอกว่าครีมมีนัดทานข้าวแล้ว คงไปทานด้วยไม่ได้ ก็แค่เนี้ย”
“แผนตื้นจัง เอาลึกๆไม่ได้เหรอ”
“5 โมงครึ่งครีมมาเจอเราที่สนามเด็กเล่นหน้าปากซอยบ้านครีมนะ เดี๋ยวเราจะไปหา แต่งตัวสวยด้วยล่ะ ไปและ บาย”
“อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ โธ่”
สักพัก มือถือของครีมก็ดังขึ้น
“เบอร์พี่เจมส์นี่นา”
“มีไรเหรอคะพี่เจมส์”
“พี่หากระเป๋าเรียนครีมไม่เจออะ แน่ใจนะ ว่าเก็บไว้ที่ห้องอะ”
“เออ ใช่ ลืมบอกพี่เจมส์ไป ว่าไม่ต้องเอากระเป๋ามาให้ครีมแล้ว”
“ไมล่ะ”
“มีคนเอามาให้แล้วอะค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ให้ตามหาซะวุ่นเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก งั้นแค่นี้นะ”
“ค่ะ”
เมื่อวางสายแล้ว ครีมก็หยิบนกกระเรียนขึ้นมาดู พลางนึกหน้าตาเบสไปด้วย ว่าหน้าจะเป็นยังไง
เวลา 5.30
“แม่ครับ ผมขอไปงานวันเกิดเพื่อนนะครับ”ซันเดินตรงเข้าไปกอดแม่ ความจริงเขาอยากอยู่กับแม่ เพราะรู้ว่าแม่เหงา เพราะพ่อไม่อยู่แล้ว แต่ยังไงเขาก็ต้องไปให้ได้ เพราะเขามีของที่อยากให้นุ่นมานานแล้ว
“แม่คะ ครีมขอออกไปทานข้าวกับเพื่อนนะคะ”
“อ้าว! แล้วเรื่องนัดพี่พอลล่ะ”
“ช่างมันเถอะค่ะ ถ้าเขามา ก็ฝากแม่บอกด้วยละกัน ว่าครีมไปทานข้าวกับเพื่อนเก่า ต้องขอโทษด้วย ครีมไปและนะ แล้วครีมจะรีบกลับมาก่อนสี่ทุ่ม ไปและ บาย”ครีมเดินมาหอมแม่ แล้วรีบออกจากบ้านไป
“งั้นไปและนะครับแม่ และจะรีบกลับก่อนสี่ทุ่มครึ่ง”ซันหอมแก้มแม่ แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไป
เมื่อครีมเดินมาถึงสนามเด็กเล่น เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางยีนสีน้ำเงิน ใส่หมวกแก๊ปสีน้ำตาล ยืนหันหลังให้เธออยู่
“เบส”ครีมเรียกเขาเบาๆ เมื่อเขาหันกลับมา ครีมก็ต้องอึ้ง กับใบหน้าอันขาวนวลของเขา ตาของเขา ข้างนึง2ชั้น ข้างนึงชั้นเดียว เขาหันมายิ้มให้กับเธอ เขามีลักยิ้มด้วย อะไรจะน่ารักปานนี้!
เบสยื่นช่อดอกไม้ให้กับครีม ซึ่งเป็นดอกทิวลิปสีขาว
ครีมรับมาอย่างดีใจ “นายรู้ได้ไงอะ ว่าเราชอบดอกทิวลิปสีขาว รู้มะ เราชอบทิวลิปขาวมากเลยนะ”
“แหม จะให้ไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็เราเป็นบอดีการ์ดของครีมนี่”เบสยักคิ้วให้
ครีมหัวเราะกับท่าทางของเขา แล้วทั้งคู่ก็ชวนกันไปทานข้าว
ทางด้านซัน เมื่อเขามาถึงงานวันเกิดนุ่น เขาก็ไม่ค่อยกล้าเข้าไป จนเชอร์นี่มาเจอ
“อ้าว! ซัน ทำไมไม่เข้าไปในงานล่ะ”
“คือ...เออ เชอร์รี่ ช่วยไปตามนุ่นออกมาหาเราได้ไหมอะ”
“ได้สิ เดี๊ยวแป๊ปนะ”
เมื่อนุ่นเดินออกมา ก็พูดด้วยน้ำเสียงประชด “ไหนบอกว่าต้องไปงานเลี้ยงรร.เก่าไง แล้วทำไมมาวันเกิดนุ่นได้ไง”
“ก็แวบมาแป๊ปน่ะ กะจะเอาของขวัญมาให้ แล้วรีบหลับ”
นุ่นมีสีหน้าน้อยใจ “
“อะ”ซันยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้ โดยไม่มองหน้านุ่นเลย
“อะไรกัน แค่สมุดเล่มเดียวเนี่ยเหรอ ไม่ลงทุนเลย”
“อย่าดูแค่ภายนอกซิ ภายในมันอาจจะมีอะไร ที่นุ่นไม่รู้ก็ได้ ลองเปิดดูซิ”
ในขณะที่นุ่นกำลังเปิดสมุดอ่าน ซันก็เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่กล้ามองหน้าหญิงสาว
ภายในสมุดเล่มนั้น มีเรื่องราวของเธอกับซันตั้งแต่ป.5 ถึงม.2 นุ่นอ่านไปยิ้มไป พออ่านจบ เธอเงยหน้ามองหาซัน แต่ซันก็ไม่อยู่ซะแล้ว พลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นกระดาษแปะอยู่บนต้นไม้เต็มไปหมด เธอรีบเข้าไปอ่าน
“มันอาจจะดูเชยๆนะ แต่นั่นก็มาจากใจทั้งหมดที่มีให้นะ”นั่นคือข้อความๆหนึ่ง ที่แปะอยู่
นุ่นเดินไปแกะข้อความต่างๆออกจากต้นไม้ ไปเก็บไว้กล่องความลัพธ์ของเธอ
“ทำไมนายต้องหนีเรากลับไปด้วยล่ะซัน”นุ่นไม่เข้าใจซัน แต่เมื่อมองข้อความต่างๆ เธอก็ยิ้มออกมาทันที
วันนึ้คงเป็นวันที่มีความสุขของนุ่น แต่ก็เป็นวันที่ไม่สบายใจของซัน เพราะข้อความที่เขาเขียน ถ้าอ่านดีๆ มันจะมีความหมายโดยนัยว่า “รัก”…ถ้านุ่นแปลข้อความนี้เหล่านั้นได้ แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ!
“มองหาใครเหรอครีม”แจนถาม พร้อมกับหันไปมองตาม
“ปะ เปล่า ไม่ได้มองหาใครหรอก”ครีมกลบเหลื่อน
“แต่เราเห็นครีมเอาแต่หันหลังไปมองใครก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้วนะ”ทิพย์มองครีม อย่างเป็นห่วง
“เปล่านี่ เราไม่ได้มองใคร”
“แกเป็นไรของแกกันแน่เนี่ย ยัยครีม”แอร์ถาม อย่างหงุดหงิด
“ไม่เป็นไรจริงๆ อย่าห่วงไปเลยน่า”
“ปึ้ง!”ครีมเดินชนใครเข้าให้แล้ว
“อ้าว! พี่ครีมนี่เอง”ซันร้องทัก
“โทษทีนะซัน...งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ไปกันเถอะ พวกเรา”
“เดี๋ยวพี่ครีม...นี่พี่ครีมไปไรไปรึเปล่าเนี่ย ฉันเห็นพี่เอาแต่พะวงหน้าพะวงหลังตั้งแต่เช้าแล้วนะ”ซันเดินมาขวางพี่สาว
“อย่าบอกนะ ว่าพี่มองหาแฟนอะ”ซันพูดทีเล่นที
“จะบ้าหรือไงเล่า พี่ไปแล้วนะ”ครีมรีบเดินไป พร้อมกับเพื่อนๆ
ซันมองตามพี่สาวไป อย่างสงสัย
“พี่มึงนี่น่ารักไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ไอ้ซัน ตอนม.2 น่ารักยังไง ตอนม.4ก็น่ารักนั้น”อาร์มมองตามพี่สาวซันไป อย่างชื่นชม
“เฮ้ยๆ อย่าคิดทุเรศนะมึง กูหวงนะเว่ย พี่สาวคนเนี้ย”ซันละสายตาจากพี่สาว หันมามองเพื่อนตัวแสบ
“อะไร กูยังไม่คิดอะไรเลย กูแค่ชมพี่สาวมึง ว่าน่ารักก็เท่านั้นเอง”
“’งั้นก็แล้วไป”
“นี่ ไอ้ซัน มึงจะปล่อยให้พี่สาวมึงขึ้นคานหรือไงวะ มึงจะไม่คิดให้ใครเข้ามาจีบเลยรึไง”ซีหันมาพูดกับซัน
“เข้ามาจีบน่ะ ได้ แต่ต้องผ่านด่านทรหดของกูก่อน ถ้าทำสำเร็จ อยากจะพาพี่สาวกูไปไหน ก็เชิญเลย”
“จริงเหรอวะ แล้วด่านทรหดที่มึงว่าเนี่ย อะไรวะ”ซีรีบถาม
“ไม่บอก กูจะบอกแต่คนที่เข้ามาจีบพี่สาวกูเท่านั้น”
“แล้วถ้ากูบอกว่า กูสนใจพี่สาวมึงอะ มึงจะว่าไง”
“เฮ้ย! ไอ้บ้า มึงจะมาจีบพี่สาวกูได้ไง มึงน่ะ อ่อนกว่าพี่สาวกูอีกนะเว่ย แถมอายุก็ยังไม่ถึง15ด้วย”
“กูล้อเล่น มึงนี่ ทำหน้าเหมือนหมูถูกเชือดเลยว่ะ”
“กูจะยิ่งกว่าหมูถูกเชือดอีก ถ้าใครได้พี่สาวกูไป แล้วทำให้พี่กูต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า”ซันบอกกับเพื่อน ด้วยสีหน้าจริงจัง (อยากมีน้องชายแบบนี้มั่งจัง ห่วงพี่ซะเหลือเกิน...^อิจฉาอะ^)
“นี่ อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ เดี๋ยวแก่ไวนะ”นุ่นหัวเหราะในใบหน้าของซัน ที่เคร่งขรึมซะเหลือเกิน
“นั่นซิ เดี๋ยวสาวๆไม่มาจีบนะ”เชอร์รี่เสริม
“แก่ไม่แก่ ฉันว่าสาวๆเค้าไม่สนใจหรอก ถ้าฉันยังทำตัวดีแบบนี้ไปเรื่อยๆ ยังไงๆสาวๆก็ต้องเข้ามาจีบฉันอยู่ดี”พูดจบ ซันก็เดินนำลิ่วไป
“แหวะ! จะอ้วก”นุ่นขำในคำพูดของซัน
*********
“ครีมๆ”ไอซ์วิ่งเข้ามาหาครีม ด้วยความเหน็ดเหนื่อย ตามด้วยเติ้ล และเอ๊ก
“ลิ้นห้อยมากันเชียว”แอร์ขำท่าทีของพวกหนุ่มๆ
“มีอะไรกันเหรอ”แจนถามแทนครีม เมื่อเห็นเธอไม่ค่อยสนใจพวกหนุ่มๆซักเท่าไหร่
“เดี๋ยวคอยดูนะ”พวกจบ ไอซ์ก็ผายมือออกไป
“แต่น แตน แต๊น...สมาชิกใหม่ของพวกเรา ปาล์ม การ์ด”
ทั้งสองเดินเข้ามา ไอซ์รีบแนะนำทันที “นี่ปาล์มนะ ส่วนนี่ก็การ์ด...ปาล์ม การ์ด คนนี้ชื่อครีม ส่วนคนนี้ชื่อแอร์ และอีก2คนนั่น ชื่อแจน และทิพย์”
“ยินดีที่ได้รูจักนะ ทุกคน”ปาล์มกับการ์ดยิ้มให้4สาว แต่ดูเหมือนว่าครีมไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่
“เราขอตัวก่อนนะทุกคน”ครีมบอกกับเพื่อนๆ แล้วรีบวิ่งไป
“เดี๋ยวซิครีม จะไปไหนอะ”ไอซ์ตะโกนถาม แต่ครีมก็ไม่ฟัง
“เราขอตัวก่อนนะ”ไอซ์บอกเพื่อนๆ แล้ววิ่งตามครีมไป
“ครีมๆ รอด้วยซิ”ไอซ์วิ่งเข้ามาประชิดตัวครีม
“แกจะไปไหนวะ ถ้าทางรีบร้อนน่าดู”
“ฉันจะไปหาคนคนนึงน่ะ”ว่าแล้ว ครีมก็เดินเข้าไปในโรงยิม
ไอซ์เดินตามเข้าไป “ใครกันเหรอ ให้ฉันช่วยหามะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เสียเวลาเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราเพื่อนกันนี่นา”
ครีมยิ้มอย่างขอบใจ “ขอบใจนะ”ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของครีมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล สาวน้อย”เสียงที่ไม่เคยได้ยินดังขึ้นมาตามสาย
“นายเป็นใครกันน่ะ”
“นี่เราเองนะ ชินจังคิ้วดกน่ะ จำได้มั้ย”
ครีมนึกออกทันที “จำได้ซิ ว่าแต่นายรู้เบอร์เราได้ไงเนี่ย”
“ช่างเหอะน่า... นี่ครีม เราว่าครีมไม่ต้องออกตามหาเราก็ได้นะ เพราะยังไงก็คงไม่เจอ เรากำลังเรียนหนังสืออยู่ จะเจอได้ไงเล่า”
“ใครบอก ว่าฉันออกตามหานาย”
“ไม่มีใครบอกหรอก เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกันน่า และถ้าครีมยังสงสัยอะไรอีกล่ะก็ ความจริงทุกอย่างจะเปิดเผยให้ครีมรู้ ในวันที่ 24 มีนาคม 2554”
“ตลกน่า พูดอะไรเนี่ย”
“ไม่ตลกนะ และพอถึงวันนั้น ครีมก็จะร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กเลยล่ะ ไม่เชื่อก็คอยดู”
“นี่นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย เราขนลุกไปหมดแล้วนะ”
“แค่นี้ก่อนนะครีม แล้วเจอกันทางmsnนะ บาย”
“เดี๋ยวซิ เบส”ครีมพยายามยื้อเขาไว้ แต่เขาวางสายไปแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าอะ”ไอซ์ถามครีม ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีไรหรอก”
“ตี่ ตะริด ตี่ตะริด ตี่ตะริด ติ๊ดๆ”เสียงมือถือของครีมดังขึ้นอีกครั้ง
“ฮัลโหลครีม นี่พี่เองนะ”
“อ้าว! พี่หวาน มีไรเหรอคะ”
“พ่อไม่สบายหนักมาก ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู แม่ก็เป็นลมล้มพับไปอีกคน ครีมรีบมาโรงพยาบาลด่วนเลยนะ พาซันมาด้วยนะ”
“จ้ะๆ ครีมจะรีบไปเดี๋ยวเนี้ย”
“ไอซ์ ฝากลาครูด้วยนะ แล้วก็ฝากรับชีทสังคมด้วย เราต้องรีบไปรพ. ไปและนะ”ครีมรีบวิ่งออกไป
“เดี๋ยวซิครีม รอด้วย”ไอซ์วิ่งตามไปอีกคน
“แกจะตามมาทำไม นี่จะขึ้นเรียนแล้วนะ”
“ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่ อยู่ๆก็ผลุนผลันออกไปแบบนั้นน่ะ ยังไม่บอกเลย ว่าจะไปรพ.ทำไม”
“พ่อฉันไม่สบายหนักมาก แม่ก็เป้นลมล้มพับอยู่รพ. ฉันต้องรีบแล้ว ไปล่ะนะ”
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย/ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมๆกับไอซ์
ไอซ์ละสายตาจากครีม หันไปมองผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังของครีม
“พี่ได้ยินครีมจะไปโรงพยาบาลน่ะ พี่เลยอยากไปเป็นเพื่อนครีม ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”เจมส์เดินเข้ามาประชิดตัวครีม
ครีมหันไปมองหน้าไอซ์ ไอซ์พยายามทำสีหน้าให้ปกติ “แกมีเพื่อนไปแล้วนิ ฉันก็คงต้องเข้าเรียนแล้วล่ะ”ไอซ์เงียบไปสักพัก แล้วขอตัวไปเรียน “ฉันไปเรียนแล้วนะ”ไอซ์รีบวิ่งไป ครีมหันไปมองไอซ์ ด้วยความสงสาร
“ครีม ครีมครับ”
“คะ คะ”ครีมหันมาหาต้นเสียง
“จะรีบไปไม่ใช่เหรอ เร็วซิครับ”
“ค่ะๆ”
ทั้งสองเดินมาหาซัน ที่นั่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆ
“ซัน”ครีมตะโกนเรียก ซันเงยหน้าขึ้นมามอง
“อ้าว พี่ครีม มีไรเหรอครับ”
“อย่าพึ่งให้เล่าอะไรตอนนี้เลย รีบไปเก็บกระเป๋า แล้วมาเจอพี่ที่หน้ารร.ด่วนเลยนะ”
“ครับๆ”
“เฮ้ย! พวกเรา กูมีธุระว่ะ ต้องรีบ ถ้ามีงานไร โทรไปบอกด้วยนะ”
“แล้วอย่าลืมมางานวันเกิดนุ่นนะ”
“เราคงไปไม่ได้แล้วล่ะ”ซันบอก ด้วยความเสียใจ
“ทำไมล่ะ”
“เราพึ่งนึกได้ ว่าเราต้องไปงานเลี้ยงที่รร.เก่า เราคงไปวันเกิดนุ่นไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ”
นุ่นมีสีหน้าน้อยใจ
“อย่างอนสิ เข้าใจเราหน่อย”
นุ่นยิ้มให้ แล้วพยักหน้า ซันยิ้มอย่างดีใจ แล้วบีบจมูกนุ่นเล่น
*********
ระหว่างนั่งรถไปโรงพยาบาล ครีมก็ถามทีเล่นทีจริงกับน้องชาย ว่าชอบนุ่นเขาหรือเปล่า
“บ้าน่าพี่ครีม ผมจะไปชอบเขาได้ไงล่ะ เขาออกจะรวย เพอร์เฟ็กไปซะทุกอย่าง แต่ดูผมซิ ไม่มีไรจะไปสู้กับเขาได้เลย”
“อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นซิ การที่เราจะรักใครสักคนน่ะ ฐานะทางบ้านไม่เกี่ยวเลยนะ ขอแค่เรามีความจริงใจให้กันก็พอแล้วล่ะ”
ซันนิ่งเงียบไป
“เออ จริงซิ นี่พี่เจมส์ไม่มีเรียนเหรอคะ ถึงมาเป็นเพื่อนครีมได้เนี่ย”
“ชั่วโมงแรกเป็นชั่วโมงว่างจ้ะ ส่วน2ชั่วโมงหลัง อาจารย์ไม่เข้าสอน”เจมส์บอก
“อ้าว! แล้วอย่างนี้ชั่วโมงที่4 พี่เจมส์จะกลับเรียนมั้ยคะ”
“ก็คงต้องกลับแหละจ้ะ ถ้าไม่กลับต้องโดนอ.ศิริวิมลว่าเอาแน่เลย”
“ว้า น่าเสียดายจัง”
“เอาไว้เย็นนี้ถ้าพี่ว่าง พี่จะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ครีมนะ”
“ความจริงไม่ต้องเสียเวลามาก็ได้ค่ะ เปลืองค่าน้ำมัน”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณนะคะพี่เจมส์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พี่เจมส์ทำให้”ครีมซึ้งในน้ำใจของพี่ชายที่แสนดี ที่คอยช่วยเหลือเธอมาตั้งแต่เธออยู่ป.4 ทั้งตอนที่เธอถูกเด็กผู้ชายคนหนึ่งชิงกระเป๋า เขาก็ตามไปเอาคืนให้ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาเลย ทั้งตอนที่เธอทำผิด แต่เขาก็ออกรับแทนทุกครั้ง และอีกหลายๆเรื่อง ที่เธอไม่รู้จะตอบแทนเขายังไง
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ครีมก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องไอซียูทันที...เธอยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าห้อง ด้วยความเป็นห่วงพ่อ
สักพัก เธอก็เห็นบุรุษพยาบาลคนหนึ่ง เข็นรถเข็นพาแม่มาหาตน
“แม่! แม่เป็นไงบ้างอะ”ครีม กับซันวิ่งเข้าไปดูแม่ โดยมีเจมส์ยืนมองอยู่ห่างๆ
“แม่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คุณหมอเขาออกมาจากห้องไอซียูหรือยังล่ะลูก”
“ยังเลยค่ะแม่”ครีมมองเข้าไปไอซียู อย่างไม่สบายใจ
“แม่ครับ แม่ไม่ต้องคิดมากนะครับ ยังไงพ่อก็ต้องไม่เป็นไรอยู่แล้วครับแม่”ซันพยายามปลอบแม่
“ลูกสองคนยังไม่รู้อะไร รู้มั้ยพ่อเขาเข้าโรงพยาบาลเพราะเหตุใด”
“ก็โรคหัวใจกำเริบไงคะแม่”ครีมมองแม่ อย่างสงสัย
แม่ส่ายหัวช้าๆ แล้วบอกกับลูกทั้งสอง “พ่อของลูกเป็นมะเร็งในสมอง เป็นมาหลายปีแล้วด้วย แม่เองก็พึ่งจะรู้จากหมอวันนี้เหมือนกัน”เพชรรัตน์ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ครีมกับซันตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ ครีมไม่อยากเชื่อว่านี่มันจะเป็นความจริง
“จริงเหรอคะแม่”
“จ้ะ”
“แม่หลอกผมใช่มั้ยครับแม่ แม่หลอกผมใช่มั้ย”ซันเขย่าตัวแม่ แต่แม่ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น
เจมส์เดินเข้าไปโอบครีมไว้ ครีมซบลงกับอกของเจมส์ “ใจเย็นๆนะครีม ตอนนี้พ่อของครีมยังไม่ได้เป็นอะไรไปซักหน่อย จะร้องไห้ไปทำไมกัน”
“แต่ครีมรู้สึกว่าความหวังที่พ่อจะรอด มันช่างริบหรี่เหลือเกินค่ะ พี่เจมส์”
“อย่าคิดอย่างนั้นสิ คิดแต่สิ่งที่ดีไว้ อะไรดีๆจะได้ตามมา”
ทันใดนั้นประตูห้องไอซียูก็เปิดออก หมอเดินออกมา ด้วยสีหน้าเศร้าสลด
“ใครเป็นญาตินายเกษมสันต์ครับ”
ครีม ซัน เพชรรัตน์ และเจมส์ รีบวิ่งไปหาคุณหมอ
“พ่อหนูเป็นไงบ้างคะหมอ”ครีมรีบถามทันที
หมอเงียบไปครู่ ก่อนจะค่อยๆพูดออก “หมออยากให้พวกคุณเข้าไปดูเขาเป็นครั้งสุดท้ายครับ หมอขอโทษนะครับ ที่ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ หมอขอตัวก่อนนะครับ”พูดจบ หมอก็เดินจากไป
ทุกคนในที่นั้นอึ้ง โดยเฉพาะครีม เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องไอซียูทันที...เธอเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อ และจับมือพ่อเอาไว้
“พ่อ พ่อต้องไม่เป็นอะไรนะ พ่อต้องอยู่กับครีมนะพ่อ พ่อต้องอยู่ดูความสำเร็จของครีมก่อน พ่ออย่าพึ่งเป็นอะไรนะ พ่อ”ครีมน้ำตาไหลพราก กุมมือพ่อแน่น ซันเดินอ้อมมาอีกข้าง แล้วกุมมือพ่ออีกข้างไว้
เกษมลูบหัวลูกทั้งสอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ครีมลูกพ่อ ครีมเป็นลูกคนกลาง ครีมต้องคอยช่วยดูแลน้องกับพี่หวานเขา มีอะไรก็อย่าทะเลาะกันนะลูก พูดจากันดีๆ ซันก็เหมือนกัน ต้องเชื่อฟังพี่เขานะลูก พี่เขาสั่งให้ทำอะไรต้องทำนะลูก เข้าใจมั้ย”
“ครับพ่อ”
เกษมหันหมาพูดกับเพชรรัตน์ “ฝากดูแลลูกด้วยนะคุณ...ผมเสียใจนะ ที่ไม่สามารถอยู่ดูความสำเร็จของลูกๆได้ ผมเสียใจ ผมเสียใจจริงๆ”จบคำพูดสุดท้าย เกษมก็จากไปอย่างสงบ ทุกคนโผเข้ากอดเกษม ร้องไห้อย่างอาลัยอาวรณ์
“พ่อ พ่อฟื้นสิ...หมอ! หมอช่วยด้วย”ครีมรีบวิ่งออกจากห้องไป เจมส์มองตามครีมไป อย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งตามออกไป
ครีมวิ่งมาหาคุณหมอ แล้วเกาะขาหมอไว้ “หมอ หมอช่วยพ่อหนูด้วยนะ นะหมอนะ ช่วยทำให้พ่อหนูฟื้นที ค่าใช้จ่ายหนูไม่เกี่ยง ขอแค่พ่อหนูฟื้น หนูก็พอใจแล้ว”
หมอไม่รู้จะพูดยังไงดี เลยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆพูดออกมา “หมอช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ หมอช่วยไม่ได้จริงๆ คนที่เสียชีวิตไปแล้ว ไม่มีทางที่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะ หนูต้องยอมรับความจริง ทำใจให้ได้...หมอเสียใจด้วยนะ แต่หมอช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”หมอพยายามเดินต่อไป แต่เดินไปไม่ได้ เพราะครีมเกาะขาไว้แน่นมาก
เจมส์รีบเข้าๆไปดึงตัวครีมออกมา “ปล่อยหมอเถอะครีม หมอเขาช่วยอะไรไม่ได้นั้นแหละ เชื่อพี่นะ”
ครีมค่อยๆปล่อยมือออก แล้วซบลงกับอกเจมส์ เจมส์พยุงตัวครีมขึ้น แล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้
“ร้องไปเรื่อยๆเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”เจมส์มองครีม อย่างสงสาร
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า ครีมก็เริ่มที่จะทำใจได้ และก็เริ่มรู้สึกตัว ว่าตัวเองซบลงกับอกพี่เจมส์มานานถึง1ชั่วโมง
“ทำใจได้แล้วใช่มั้ย ครีม”เจมส์ลูบผมครีม อย่างอ่อนโยน
ครีมพยักหน้า “ครีมขอโทษนะคะ ที่ทำให้เสื้อพี่เจมส์นั้นเปียกไปหมดเลยอะ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครีม พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าถ้าเกิดครีมมีเรื่องเดือดร้อน ทุกข์ใจอะไร อกของพี่จะคอยเป็นหมอนนุ่มๆ ให้ครีมซบได้เสมอ”
“ขอบคุณนะคะ พี่เจมส์”
“จะกลับบ้าน หรือว่าจะไปรร.จ๊ะ ครีม”
“ครีมคงไปเรียนไม่รู้หรอกค่ะ ครีมขอกลับบ้านดีกว่า เอ่อ แล้วว่าซันกับแม่ล่ะคะ”
“เขากลับบ้านกันไปแล้วล่ะ พี่ว่าเราลงไปหาอะไรทานข้างล่างกันเถอะ ไป”
ทั้งสองเดินมาที่โรงอาหาร แล้วเจมส์ก็โกรธสุดๆ เมื่อเจอใครบางคน กับใครอีกคน ที่เขาไม่รู้จัก
“ครีม เดี๋ยวพี่ขอตัวแป๊ปนะ”พูดจบ เจมส์ก็เดินหน้าเข้าไปในโรงอาหารของรพ. ด้วยแววตาโกรธสุดๆ
เขาเดินมาที่โต๊ะๆหนึ่ง แล้วทุบโต๊ะอย่างแรง...ผู้หญิงคนหนึ่งสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองเจมส์ ด้วยความตกใจ
“พี่เจมส์!”ปาน แฟนสาวของเจมส์ ร้องออกมาอย่างตกใจ
“ตกใจมากนักเหรอ พวกผู้หญิงใจง่าย”เจมส์จ้องตาเธอด้วยความโกรธ
“อย่ามาว่าปานอย่างนี้นะ ปานไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายอย่างที่พี่แจมส์คิดนะ เนี่ย เพื่อนปานเอง ชื่ออิฐ”
“เพื่อนปานงั้นเหรอ แล้วทำไมต้องดอดมาคุยที่โรงพยาบาลด้วย”
“ก็ปานไม่สบาย เขาก็เลยมาส่งโรงพยาบาล ก็แค่นั้นเอง”
“ไม่สบาย? มาส่งโรงพยาบาล?...ห้องพยาบาลก็มี ทำไมต้องมาโรงพยาบาลด้วย”
ปานมีท่าทีอึกอัก ไม่กล้าบอกว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร...อิฐทนไม่ได้ จึงตัดสินใจตอบแทน
“ก็ปานเค้าป่วยเป็น”อิฐยังพูดไม่จบ ปานก็ยกมือขึ้นห้าม
“เป็นไร ป่วยเป็นไร”
“ทำไมล่ะ ทำไมปานไม่บอกเค้าไปล่ะ ว่าปานเป็น”
“บอกไม่ให้พูด ก็ไม่ต้องพูดไง”ปานมีท่าทีจะเป็นลมอีกครั้ง อิฐเลยเข้ามาประคอง นั่นยิ่งทำให้เจมส์โมโหยิ่งขึ้น
“อย่ามาแตะต้องแฟนฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“คุณบอกให้ผมปล่อยอะ แล้วคุณไม่เห็นเหรอ ว่าแฟนคุณกำลังจะเป็นลมอะ”
เจมส์พึ่งสังเกต ว่าปานหน้าซีดมาก และมีท่าทางอ่อนเพลีย
“ปล่อย เดี๋ยวผมประคองเอง”
เจมส์เดินเข้ามาผลักอิฐ ทำให้ร่างของปานล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น ทั้งสองตกใจ รีบเข้าไปอุ้มปานขึ้นมา
“เห็นไหมอะ เพราะคุณอะแหละ เรื่องมาก ปล่อยๆ ผมประคองเอง”อิฐตวาด แล้วรีบอุ้มปานออกจากโรงอาหารไป
เจมส์มองอิฐ อย่างโมโห เขาทุบโต๊ะอย่างแรง เพื่อระบายอารมณ์
ครีมทนดูต่อไปไม่ไหว เธอรีบวิ่งออกไปจากโรงพยาบาลทันที
เมื่อเจมส์เดินออกจากโรงอาหาร เขาก็ต้องตกใจ ที่ไม่เห็นครีมแล้ว
“อย่าบอนะว่าครีม...”เจมส์ตกใจ รีบวิ่งออกจากโรงพยาบาลทันที แล้วเขาก็เจอครีมนั่งอยู่บนฟุตบาท
“ตกอกตกใจหมดเลย พี่คิดว่าครีมจะฆ่าตัวตายซะแล้ว ทำไมออกมาไม่บอกก่อน”
“ก็เห็นพี่เจมส์กำลังยุ่งอยู่ ก็เลยไม่อยากกวน”ครีมพยายามหลบสายตาเขา
เจมส์เชยคางครีมให้หันกลับมามอง “เป็นอะไรไปหรือเปล่า ตาบวมเชียว”
“ใครกันแน่ตาบวม”
เจมส์ก็พึ่งรู้ ว่าตัวเองร้องไห้ เขารีบกลบเกลื่อน “ครีมน่ะแหละตาบวม ไม่ใช่พี่ซะหน่อย”
“ปากแข็ง...ไปๆ กลับบ้านกันเถอะ ครีมอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว”พูดจบ ครีมก็ลุกขึ้น และเดินไป โดยไม่สนใจเจมส์
เจมส์นั่งคิดอะไรสักพัก แล้วเดินตามครีมไป
เมื่อครีมกลับมาถึงบ้าน ครีมก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นรถเบนซ์สีดำ คันหรู มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ
“รถใครกันนะ”ครีมพึมพำกับตัวเอง
“เข้าไปในบ้านเถอะ จะได้รู้ ไป”เจมส์จูงมือครีมพาเข้าไปในบ้าน
เมื่อครีมเดินเข้าไปในบ้าน ก็เจอผู้ชายคนสองคน ใส่สูทสีดำ ท่าทางเป็นลูกผู้ดี นั่งคุยกับแม่ของเธออยู่
“น้องครีมมาแล้วจ้ะ อยู่นั่นไง”เพชรรัตน์หันไปมองลูกสาว
ผู้ชายคนนั้นหันไปมอง
“ใครน่ะคะแม่”
“ท่าทางครีมจะมีธุระยาว งั้นพี่กลับก่อนและกันนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะเอากระเป๋านักเรียนมาส่ง บาย”
“บายค่ะ”
“กลับแล้วนะครับคุณน้า”เจมส์หันไปลาแม่ครีม
“จ้ะ”
เมื่อเจมส์ไปแล้ว แม่ก็เรียกครีมให้เข้ามานั่งคุยด้วย
“หวัดดีพี่พอล กับพี่พีทเขาสิจ๊ะ”
ครีมทำสีหน้างง “หวัดดีค่ะ”
พอล กับพีทยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ทำความรู้จักกับพี่เขาให้มากๆนะลูก อีกหน่อยเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว”
“หมายความว่ายังไงกันคะแม่”
“อ่านนี่ซิจ๊ะลูก”แม่ยื่นใบสัญญาให้ลูกสาวอ่าน
“กระผม นายเกษมสันต์ ตรินชัยสวัสดิ์ ขอยกลูกสาวคนโต วริญญา ตรินชัยสวัสดิ์ ให้กับ ภัควัติ อดิเรกราชกูล และขอยกลูกสาวคนเล็ก วรางคณา ตรินชัยสวัสดิ์ ให้กับ วัชรินทร์ อดิเรกราชกูล ลูกชายของนาย นรินธร อดิเรกราชกูล
เมื่อทั้งคู่เรียนจบ ให้แต่งงานกันทันที และขอให้เปิดเอกสารนี้ให้ลูกสาว และลูกชายของเราทั้งคู่ได้รีบรู้ เมื่อกระผมได้สิ้นชีวิตไปแล้ว
ลงชื่อ เกษมสันต์ ตรินชัยสวัสดิ์
นรินธร อดิเรกราชกูล
เมื่อครีมอ่านเสร็จ ก็ต้องตกใจ “ไม่จริงใช่มั้ยแม่”
“จริงจ้ะลูก พ่อเขาทำสัญญาฉบับนี้ตั้งแต่ครีมอายุ5ขวบ”
“แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกครีมเลยคะ”ครีมพูดอย่างไม่พอใจ
“แม่ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อจ้ะ และในตอนนี้พ่อก็ได้จากพวกเราไปแล้ว ครีมก็ควรจะได้รับรู้ซักที”แม่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เมื่อนึกถึงพ่อ
“แต่ครีมจะไม่ทำตามสัญญาที่พ่อเขียนไว้ค่ะ พ่อครีมเสีย ครีมก็เจ็บมากพออยู่แล้ว นี่ยังให้ครีมต้องรับรู้เรื่องผู้ชายที่พ่อจัดหามาให้อีก ครีมขอยื่นคำขาดเลยนะคะ ว่าครีมไม่แต่งค่ะ ครีมจะไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายที่ครีมไม่ได้รักหรอกค่ะ ครีมขอตัวนะคะ”พูดจบ ครีมก็วิ่งอออกจากบ้านไป
“ตามน้องไปซิลูก” เพชรรัตบอกพอล
“ครับๆ”พอลรีบวิ่งออกไป
ครีมวิ่งมาที่สวนหลังบ้าน แล้วนั่งคิดอะไรเงียบๆคนเดียว น้ำตาเธอเอ่อไหล เมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อ อยู่ๆก็มีคนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ เธอเงยหน้ามองเขา แล้วก็รีบปาดน้ำตาทันที
“เช็ดน้ำตาซะ จะได้มาพูดกันให้รู้เรื่อง”
ครีมปัดผ้าเช็ดหน้าตกพื้น
“อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม ฉันอยากอยู่คนเดียว ถอยไป”ครีมผลักพอล แล้วเดินไป พอลฉุดแขนครีมไว้ “แต่ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันอยู่กับเธอ ได้หรือเปล่า”ครีมสะบัดแขนออก
“ไม่ได้”ครีมตะคอกใส่หน้า แล้วหันหลังจะเดินไป พอลรีบรวบตัวครีมไว้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกชอบฉวยโอกาส”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะยอมนั่งลง และพูดจาดีๆกับฉัน”
ครีมพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้น พอลก็ยิ่งกอดครีมแน่นขึ้น “จะยอมนั่งลง แล้วพูดจาดีๆกับฉันได้หรือยัง”
“เออๆ ยอมแล้วก็ได้ ปล่อยฉันซักทีสิ”
พอลคลายอ้อมกอด แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหิน ครีมมองพอล อย่างไม่พอใจนัก แล้วนั่งลง
“มีไรก็ว่ามา”
“เดี๋ยวเย็นนี้แต่งตัวสวยๆนะ ฉันจะมารับไปทานข้าว”
“ฉันไม่ไป”
“เธอไม่ไปไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ นี่มันสิทธิส่วนตัวของฉันนะ”
“ก็เพราะอีกหน่อยเธอจะมาภรรยาของฉันแล้วน่ะสิ”
“ก็นั่นมันอนาคต ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงเธอก็ต้องไป เย็นนี้ฉันจะมารับตอนหกโมงเย็น แต่งตัวรอไว้ด้วยนะ”
“ยังไงฉันก็ไม่ไป อีกอย่างพ่อฉันก็พึ่งเสีย ฉันไม่มีอารมณ์ไปนั่งทานข้าวกับใครหรอก”
พอลไม่ฟัง รีบเดินจากไป พอครีมหันไปมอง ก็ไม่เห็นเขาซะแล้ว ครีมหงุดหงิดทันที แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป
“ติ๊งต่อง”ก่อนครีมจะเดินเข้าบ้าน ก็มีคนมากดออดหน้าบ้าน ครีมจึงต้องเดินออกไปดู...แต่เมื่อครีมไปถึง ก็ไม่เห็นมีใคร เห็นแต่รถมอเตอร์ไซ ที่รีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว และก็เห็นนกกระเรียน และกระเป๋านักเรียนของตนวางอยู่หน้าบ้าน ในตัวนกกะเรียน มีกระดาษเสียบอยู่ ครีมรีบเปิดอ่านทันที
“เสียใจด้วยนะ เรื่องคุณพ่อน่ะ อย่าท้อนะครีม สู้ๆ เราจะเป็นกำลังใจให้นะ”
ชินจังคิ้วดก
ครีมมองออกไปหน้าบ้าน แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไป
“หยุดก่อนได้ไหม เราขอร้องล่ะ”ครีมวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ทรุดตัวลงกับพื้น
“ทำไมนายต้องหนีฉันต้องหนีฉันด้วยล่ะ ทำไม”ครีมมองตามมอเตอร์ไซน์คันไหนไป อย่างไม่เข้าใจ แล้วเธอก็เดินเศร้าๆเข้าบ้านไป
“เป็นอะไรไปล่ะลูก พี่พอลเขาพูดอะไรไม่เข้าหูเหรอ”เพชรรัตน์มองลูก อย่างเป็นห่วง
“เปล่าค่ะ”
“อ้าว พี่เจมส์มาแล้วเหรอลูก แล้วทำไมไม่ชวนเขาเข้าบ้านล่ะ”แม่พึ่งสังเกตเห็นกระเป๋านักเรียน ที่ครีมเดินถือเข้ามา
“ไม่ใช่พี่เจมส์หรอกค่ะแม่”ครีมกำลังเดินขึ้นข้างบน แม่รีบพูดขึ้น “เย็นนี้แต่งตัวสายๆนะลูก ร้านอาหารที่พี่พอลจะพาไปน่ะ หรูมาก”
“ครีมไม่มีอารมณ์ไปไหนหรอกค่ะ พ่อเราพึ่งเสียนะแม่ เออ แล้วพวกนั้นกลับไปแล้วเหรอคะแม่”
“ถ้าหมายถึงพี่พอล กับพี่พีทน่ะ กลับไปเมื่อกี๊จ้ะ”
“กลับไปเมื่อกี๊?”ครีมแปลกใจ แล้วก็พึ่งนึกได้ ว่าเมื่อกี๊ไม่เห็นรถที่เห็นเมื่อตอนมาจอดอยู่หน้าบ้าน
“จ้ะ”
ครีมหันไปมองแม่ อย่าแปลกใจ “แต่ครีมไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลยนี่คะแม่”
“จะได้ยินได้ไงล่ะ ก็เค้าจอดรถอยู่หลังบ้าน”
“หลังบ้าน? อะไรคะ ตอนครีมมา รถเค้ายังจอดอยู่หน้าบ้านอยู่เลย”
“แต่ตอนแม่คุยอยู่ ก็ไม่เห็นมีรถจอดอยู่หน้าบ้านเลยนี่ลูก”
ครีมทำหน้างงๆ “เหรอคะ”
“จ้ะ”
“งั้นครีมขอตัวนะคะ”
“จ้ะ”
ครีมเดินขึ้นข้างบนไป แล้วรีบไปเปิดคอม
“ออนอยู่จริงๆด้วย”ครีมดีใจมาก แล้วรีบทัก
“ขอบใจสำหรับกำลังใจที่มีให้นะ นายคิ้วดก”
“ไม่เป็นไรหรอก นี่รูปที่เราวาดเองนะ”เบสส่งรูปที่ตนวาดรูปครีม ใส่ชุดยุดหิน ถือไม้กระบอง ไปให้ครีมดู
ครีมขำ “เดี๋ยะเถอะเบส ทำไมวาดรูปเราอย่างนี้”
“เหอะๆ น่ารักดีออก”
“เออนี่ ทำไมวันนี้ต้องหนีเราด้วยล่ะ”
“หนี? หนีไร”เบสแกล้งซื่อ
“นี่นายยังคิดจะโกหกเราอีกเหรอ บอกมานะ หนีเราทำไม”
“อะไรเนี่ย บ้าเป้า”
“นายแหละบ้า มาส่งของถึงหน้าบ้าน แล้วชิ่งหนี”
“นี่คุณเทอ คิดดูดีๆนะ ถ้าเราไปบ้านครีม เราจะมานั่งเล่นคอมอยู่อย่างนี้เหรอ”
“เออ จริงด้วย แล้วใครกันล่ะ”
“เอ๊า มาถามเรา แล้วเราจะมาถามใครล่ะคร๊าบบบบบบ”
“เออนี่ เรารู้มาว่าวันนี้ครีมต้องไปกินข้าวกับคุณพอล หนุ่มไฮโซนั่นเหรอ”
“อือใช่ นายนี่ท่าจะรู้เรื่องเราไปหมดเลยนะเนี่ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราเป็นบอดีการ์ดให้ครีมอยู่”
“เออนี่ แล้วไอ้วันที่ 24 มีนา 2554 ที่นายบอกเราน่ะ หมายความยังไงกันแน่”
“ก็หมายความอย่างที่บอกอ่าแหละ…อือ นี่ เราถามครีมจริงๆนะ ครีทอยากไปทานข้าวกับไอ้หนุ่มไฮโซนั่นหรือเปล่าอ่า”
“ไม่เลยสักนิด”
“งั้นดีเลย เรามีแผนที่ครีมจะไม่ต้องทานข้าวกับไอ้หมอนั่น”
“จริงอะ แผนไรอะ”
“ครีมก็บอกว่าครีมมีนัดทานข้าวแล้ว คงไปทานด้วยไม่ได้ ก็แค่เนี้ย”
“แผนตื้นจัง เอาลึกๆไม่ได้เหรอ”
“5 โมงครึ่งครีมมาเจอเราที่สนามเด็กเล่นหน้าปากซอยบ้านครีมนะ เดี๋ยวเราจะไปหา แต่งตัวสวยด้วยล่ะ ไปและ บาย”
“อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ โธ่”
สักพัก มือถือของครีมก็ดังขึ้น
“เบอร์พี่เจมส์นี่นา”
“มีไรเหรอคะพี่เจมส์”
“พี่หากระเป๋าเรียนครีมไม่เจออะ แน่ใจนะ ว่าเก็บไว้ที่ห้องอะ”
“เออ ใช่ ลืมบอกพี่เจมส์ไป ว่าไม่ต้องเอากระเป๋ามาให้ครีมแล้ว”
“ไมล่ะ”
“มีคนเอามาให้แล้วอะค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ให้ตามหาซะวุ่นเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก งั้นแค่นี้นะ”
“ค่ะ”
เมื่อวางสายแล้ว ครีมก็หยิบนกกระเรียนขึ้นมาดู พลางนึกหน้าตาเบสไปด้วย ว่าหน้าจะเป็นยังไง
เวลา 5.30
“แม่ครับ ผมขอไปงานวันเกิดเพื่อนนะครับ”ซันเดินตรงเข้าไปกอดแม่ ความจริงเขาอยากอยู่กับแม่ เพราะรู้ว่าแม่เหงา เพราะพ่อไม่อยู่แล้ว แต่ยังไงเขาก็ต้องไปให้ได้ เพราะเขามีของที่อยากให้นุ่นมานานแล้ว
“แม่คะ ครีมขอออกไปทานข้าวกับเพื่อนนะคะ”
“อ้าว! แล้วเรื่องนัดพี่พอลล่ะ”
“ช่างมันเถอะค่ะ ถ้าเขามา ก็ฝากแม่บอกด้วยละกัน ว่าครีมไปทานข้าวกับเพื่อนเก่า ต้องขอโทษด้วย ครีมไปและนะ แล้วครีมจะรีบกลับมาก่อนสี่ทุ่ม ไปและ บาย”ครีมเดินมาหอมแม่ แล้วรีบออกจากบ้านไป
“งั้นไปและนะครับแม่ และจะรีบกลับก่อนสี่ทุ่มครึ่ง”ซันหอมแก้มแม่ แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไป
เมื่อครีมเดินมาถึงสนามเด็กเล่น เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางยีนสีน้ำเงิน ใส่หมวกแก๊ปสีน้ำตาล ยืนหันหลังให้เธออยู่
“เบส”ครีมเรียกเขาเบาๆ เมื่อเขาหันกลับมา ครีมก็ต้องอึ้ง กับใบหน้าอันขาวนวลของเขา ตาของเขา ข้างนึง2ชั้น ข้างนึงชั้นเดียว เขาหันมายิ้มให้กับเธอ เขามีลักยิ้มด้วย อะไรจะน่ารักปานนี้!
เบสยื่นช่อดอกไม้ให้กับครีม ซึ่งเป็นดอกทิวลิปสีขาว
ครีมรับมาอย่างดีใจ “นายรู้ได้ไงอะ ว่าเราชอบดอกทิวลิปสีขาว รู้มะ เราชอบทิวลิปขาวมากเลยนะ”
“แหม จะให้ไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็เราเป็นบอดีการ์ดของครีมนี่”เบสยักคิ้วให้
ครีมหัวเราะกับท่าทางของเขา แล้วทั้งคู่ก็ชวนกันไปทานข้าว
ทางด้านซัน เมื่อเขามาถึงงานวันเกิดนุ่น เขาก็ไม่ค่อยกล้าเข้าไป จนเชอร์นี่มาเจอ
“อ้าว! ซัน ทำไมไม่เข้าไปในงานล่ะ”
“คือ...เออ เชอร์รี่ ช่วยไปตามนุ่นออกมาหาเราได้ไหมอะ”
“ได้สิ เดี๊ยวแป๊ปนะ”
เมื่อนุ่นเดินออกมา ก็พูดด้วยน้ำเสียงประชด “ไหนบอกว่าต้องไปงานเลี้ยงรร.เก่าไง แล้วทำไมมาวันเกิดนุ่นได้ไง”
“ก็แวบมาแป๊ปน่ะ กะจะเอาของขวัญมาให้ แล้วรีบหลับ”
นุ่นมีสีหน้าน้อยใจ “
“อะ”ซันยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้ โดยไม่มองหน้านุ่นเลย
“อะไรกัน แค่สมุดเล่มเดียวเนี่ยเหรอ ไม่ลงทุนเลย”
“อย่าดูแค่ภายนอกซิ ภายในมันอาจจะมีอะไร ที่นุ่นไม่รู้ก็ได้ ลองเปิดดูซิ”
ในขณะที่นุ่นกำลังเปิดสมุดอ่าน ซันก็เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่กล้ามองหน้าหญิงสาว
ภายในสมุดเล่มนั้น มีเรื่องราวของเธอกับซันตั้งแต่ป.5 ถึงม.2 นุ่นอ่านไปยิ้มไป พออ่านจบ เธอเงยหน้ามองหาซัน แต่ซันก็ไม่อยู่ซะแล้ว พลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นกระดาษแปะอยู่บนต้นไม้เต็มไปหมด เธอรีบเข้าไปอ่าน
“มันอาจจะดูเชยๆนะ แต่นั่นก็มาจากใจทั้งหมดที่มีให้นะ”นั่นคือข้อความๆหนึ่ง ที่แปะอยู่
นุ่นเดินไปแกะข้อความต่างๆออกจากต้นไม้ ไปเก็บไว้กล่องความลัพธ์ของเธอ
“ทำไมนายต้องหนีเรากลับไปด้วยล่ะซัน”นุ่นไม่เข้าใจซัน แต่เมื่อมองข้อความต่างๆ เธอก็ยิ้มออกมาทันที
วันนึ้คงเป็นวันที่มีความสุขของนุ่น แต่ก็เป็นวันที่ไม่สบายใจของซัน เพราะข้อความที่เขาเขียน ถ้าอ่านดีๆ มันจะมีความหมายโดยนัยว่า “รัก”…ถ้านุ่นแปลข้อความนี้เหล่านั้นได้ แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น