หยุด Fic D.gray-Man (DGM) ::Empty heart:: [Neah x Seferus]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Fic D.gray-Man [Empty Heart] [Neah x Seferus]

คำเตือน!

บทหลักเรื่องนี้พระเอกบทหายหนักมาก! จะโผล่มาอีกทีคือตอนประมาณท้ายเรื่อง!

(แต่ทุกท่านสามารถเจอ He ได้ในตอนพิเศษ 35 ปีก่อน กับ มีพูดถึงสักย่อหน้าในเรื่องหลัก)

::เกริ่น::

“ถ้าหากว่านายยอมอยู่นิ่งๆทำตัวเป็นเด็กดี ฉันสัญญาว่าวันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรนายแก 1 วัน” ข้อต่อรองที่ถูกหยิบยื่นมาให้จากข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของ ฮาร์ท อย่างอโพคริฟอส ทำให้ทิมแคนพีต้องล้มเลิกความคิดที่จะหนีไปสมทบกับ ‘อเลน’ พลางจ้องมองสิ่งเดียวที่สามารถปลิดชีวิตมันได้

...ลิ่มไม้...

“เด็กดี” อโพคริฟอสกล่าวเมื่อเห็นมันตัดสินใจเลือกทำตามข้อเสนอนั้น ร่างของโกเล็มน้อยตกลงนอนแหมะอยู่บนพื้นอย่างรอรับชะตากรรม แม้ว่าผู้เชื่อมต่อกับมุเก็นอย่างคันดะ ยู จะฝืนพลังของอโพคริฟอสมาได้ช่วงระยะเวลาหนึ่งเพื่อจัดการ

แต่มันก็ไร้ผล...เพราะอย่างไร อโพคริฟอสที่อยู่ในภาพลักษณ์ของคาร์ดินัลตรงหน้าก็ไม่ใช่คนเฉกเช่นเดียวกับมันอยู่แล้ว อีกอย่าง...ถ้าหากชีวิตเล็กจ้อยของมันสามารถยืดชีวิตของ ‘อเลน’ ไปได้อีก 1 วันก็ยังดี แม้ว่าความจริงมันอยากจะอยู่เคียงข้างทั้ง 3 คนนั้นตราบจนวาระสุดท้าย

ปึก!

กี๊ซ...กี๊ซ...

“โอ๊ะ....ลำดับที่ 14 เองก็มีฝีมือไม่ใช่น้อยนะ” คาร์ดินัลอุทานออกมาเมื่อเห็นว่าทิมแคนพีมีน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับโกเล็มตัวนี้มันมีชีวิตจิตใจ ดวงใต้กรอบแว่นคู่นั้นมองโกเล็มตัวน้อยที่ร้องอย่างทรมาณเมื่อถูกมือสีดำที่โผล่ออกมาจากลิ่มไม้ค่อยๆกลืนกินมันไปไปทีละนิด ก่อนที่จะเดินจากที่แห่งนั้นไป

ทิมแคนพีพยายามที่จัดใช้มือน้อยๆของมันปัดลิ่มไม้ที่กำลังจะกินชีวิตมันออกจากตัว อย่างถึงที่สุดแต่ก็ไม่แม้จะสามารถขยับตัวได้ มันจึงทำได้แต่นอนร้องออกมาอย่างทรมาณนิ่งๆ รอจนเจ้าสิ่งนั้นกลืนกินไปทั่วทั้งตัวของมัน

ในสายตาของคนภายนอก ‘ทิม’ เป็นเสมือนคุณสมบัติของ ‘นักดนตรี’ ที่ลำดับที่ 14 หลงเหลือเอาไว้ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าหน้าที่ของทิมที่แท้จริงแล้วคือการอยู่เพื่อรอคอยเคียงข้างคนๆนั้น เพื่อปลอบประโลมในวันที่ ‘เธอ’ คนนั้นไม่เหลือใคร

‘ทิม...ฉันสร้างนายขึ้นมาเพื่อไม่ให้ยัยนั่นเสียใจ ดังนั้นถ้ากล้าตายง่ายๆแบบนกของลัสทรีล่ะก็ น่าดู’

‘เนียร์....แน่ใจใช่มั้ยครับ? ว่าเจ้าทิมเป็นตัวเลียนแบบนกจริงๆน่ะ’

‘แน่สิ...เหมือนเปี๊ยบแบบไม่มีใครเทียบเคียง!’

‘ว้าว! ยอดไปเลยทิม! กินเข้าไปได้ตั้งหลายเล่มแหน่ะ!’

‘แกร๊บ แกร๊บ’

‘เฮ้ยยยย ทิม! นั่นสมุดเขียนเพลงฉัน! เดี๋ยว! หยุด! อย่ากินโต๊ะนะเฟ้ยยยย! โอ้ย!’

‘ฮะๆๆ’

‘ทิมแคนพี!!’

กี๊ซ เปรี๊ยะ!

ทิมแคนพีส่งเสียงร้องเป็นครั้งสุดท้ายอย่างอาลัย ระบบภายในของมันเริ่มจะรวนจนฉายภาพและเสียงที่ถูกบันทึกไว้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนที่เสียงแตกร้าวจะดังขึ้นกลางลำตัว แยกร่างของมันออกเป็นสองส่วน เหลือทิ้งไว้แต่เพียงเศษซากสีดำๆเหลือทิ้งไว้เพียงแค่นั้น

===ขอเบรกการอัพฟิคนะคะ เจอกันอีกที 14/9/63 นะคะ (ติดอ่านสอบ)===

=====ระหว่างนี้ได้ทำการเขียนตุนไว้ (4 ตอนแล้ว) จะเผยแพร่ให้อ่านในวันที่ข้างต้นวันละ 2 ตอน====

แวะคุยกับไรท์

อะเฮือกกก! เปิดเรื่องมาก็ทิมตายเลยเรอะ!! (*กัดผ้าเช็ดหน้า*) ยังไงๆ โมเม้นต์ 3 พี่น้องในอดีตนี่ เวลา เขียน (นึก) ก็รู้สึกมีความสุขทุกทีเลย มันแบบ...ฉันอยากจะสต๊าฟเวลาช่วงนั้นเอาไว้! 

อ่า...เข้าเรื่องหลักแล้วกัน คือ นิยายเรื่องนี้มีการเดินเรื่องคล้ายต้นฉบับแต่ก็เป็นจักรวาลแยกที่ถูกแต่งขึ้นด้วยความมโนขั้น 999 ของผู้เขียน (ที่อยากอ่านเล่ม 26-27 มาก!) ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน  และเรื่องชื่อของโนอาทุกคนเราไม่รู้ว่าช่วงที่เนียร์เริ่มแผนสังหารพ่อขุนนางมีใครไม่จุติบ้างและไม่รู้ว่าแต่ละคนมีชื่อว่าอะไรเลยจะใช้ชื่อจริงๆของทุกคนยกเว้นโร้ดนะคะ...5555 ;;^;;

ปล.พยายามจะปั่นฟิคนี้ให้ติด Top 100 โดยการอัพทุกวันแต่คงจะไม่ไหวจริงๆค่ะ ทุกวันนี้ #ที่ติดไปของเรื่องยังไม่อัพเดตตามวันที่อัพเลย (ชีวิตมันเศร้าเราต้องให้ ตลค. ซดมาม่า (?)) ถึงแม้จะมีคนอ่านเพียงน้อยนิดแต่จะพยายามปั่นให้จบค่ะ! เพราะยังไง DGM ก็เป็นเมะ (มังงะ) Top 3 ของข้าพเจ้า! เก่าแล้วไงใครแครร์! ฉันจะอัพ! ฉันจะแต่ง!

สามารถมาช่วยกันเติมไฟคนเขียนด้วยการกดให้กำลังใจด้านล่างตอนกันเยอะๆน้า~~~