ยัยเจ๋อกับนายเพื่อนเลิฟ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่ม

 มองท้องฟ้าในยามที่ก้อนเมฆค่อยๆเคลื่อนตัวลอยไปตามแรงลมบนท้องฟ้า ก้อนเมฆบ้างก้อนเปลี่ยนรูปร่างของตัวเอง   ฉันเอนกายนอนทับหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวที่สวนสาธารณะใต้ต้นลีลาวดี กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกลีลาวดีหรือดอกลั่นทมเชยเข้าจมูก  ฉันรู้สึกผ่อนคลายไปตามสายลมอ่อนๆ เสียงนกร้องเพลงมันเกาะอยู่บนกิ่งต้นลีลาวดีเสียงเพลงของมันกล่อมฉันจนแทบนึกว่านั้นไม่ใช่เสียงร้องจากนก แต่ฉันต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังเอ่ยขึ้นมา

“ปุย”ฉันยันกายขึ้นจากที่ฉันนอนลง

“มีอะไรเหรอ ชิน --” ฉันถามขณะที่ฉันพิงต้นลีลาวดี

“เปล่าหรอก ฉันนึกว่าเธอหลับไปซะแล้ว” ชินเดินมานั่งในเงาของต้นลีลาวดี

“ฉันก็เกือบจะหลับแล้วล่ะ^___^”ฉันยิ้ม

“เธอนี้ขี้เซาจริงๆนะ”เขาพูดก่อนจะยื่นสมุดรายงานมาให้

“ขอบใจย่ะ >^<” ฉันพูดก่อนที่จะสะบัดหน้าไปทางอื่น

“เธอนี้”เขาพูดพร้อมส่ายหน้าเบา ก่อนที่จะเอนกายลงข้างๆฉัน

                ชิน หรือ นายชินภัทร โช เพื่อนชายของฉันคนเดียว   เขาเป็นน้องชายของเพื่อนพี่สาวฉัน เราเรียนอยู่ห้องเดียวกัน   ปีนี้ฉันเพิ่งอยู่ม.5แต่ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่เพราะทุกคนในห้องไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่ที่จริงฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันที่พวกนั้นไม่ค่อยชอบฉัน แต่มีชินเท่านั้นที่เดินเข้ามาคุยกับฉัน บอกตรงๆนะที่จริงชินหน้าตาออกจะหล่อซะด้วยซ้ำ ( แหม เป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี^^~ ก็หน้าจะหล่ออยู่นะ---ผู้เขียน ) ขนาดอยู่ที่โรงเรียนยังมีรุ่นน้อง รุ่นพี่ยังค่อยตามกรี๊ดตลอดเลยแต่เขาไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่

“ปุย”เขาเรียกชื่อฉันเบาๆ

“หือ”

“หิวข้าวแล้วอะ^o^”

“ก็ไปกินซะสิ =_= ;”ฉันพูดพร้อมหลับตาลง

“เธอนิ ไม่คิดจะไปเป็นเพื่อนมั้งเลยเหรอ -_-;”เขาโวยวายใส่ฉัน

“อ้าว ก็นายหิวนายก็ไปกินดิ ฉันไม่หิวสักหน่อย”ฉันพูดก่อนที่เขาจะลากฉันไป

“เธอนิ  หนักจริงเลยนะ555+”เขาพูดแล้วหัวเราะออกมา

“เจ็บนะเฟ้ย”ฉันพยายามสะบัดข้อมือออกจากมือของเขา

“ก็เจ็บนะสิ   ให้รู้ซะบ้างว่าคนมันหิวข้าว”เขาปล่อยมือฉัน

“หือๆT_Tจำไว้เลยนะไอ้ชินบ้า”

“ตกลงจะไปได้ยังอะ”

“_ _ -- อืม”ฉันพยักหน้าก่อนตอบ

--------------------

                ท้องฟ้าในยามอัสดงจะลับฟ้า สีของท้องฟ้าในยามนี้เปลี่ยนเป็นสีส้ม   ผู้คนเริ่มทยอยออกจากที่ทำงาน   นกกำลังบินกลับรังของมัน  มีเพียงฉันกับชินที่ยังเดินอยู่ในสวนสาธารณะ

“ปุย   เธอดูนั้นดิ” ชินพูดแล้วชี้ให้ดูก้อนเมฆก้อนนึง

“แล้วไง -*-”ฉันถาม

“ก็มันเป็นปุยไง”เขาตอบ

“เออ  ก็มันเป็นปุยไงแล้วมันแปลกตรงไหน - -”ฉันก็ยังงงๆคำตอบของชิน

“ก็มันเป็นปุยไง  ก็เท่านั้นเอง”เขาตอบก่อนจะยิ้มในคำตอบกวนๆของเขา

“อีตาบ้า” ฉันมองอย่างค้อนๆเขา

“5555”เขาหัวเราะกับมุกของเขาก่อน   ที่เราสองคนจะแยกกันกลับบ้าน

“กลับบ้านดีล่ะ”ฉันเอ่ย

“เหมือนกันนะ  แล้วเจอกันพรุ่งล่ะ”เขาโบกมือก่อนจะเดินหันหลังกลับไป

--------------------

“ยัยปุยตื่นได้แล้ว!!!!”เสียงนึงดังขึ้นที่หน้าประตูของปุยก่อนที่เสียงจากคนข้างในตะโกนกลับไป

“แป๊ปนึงนะ  สิบนาที”

“นี้มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะยัยปุย”เสียงที่หน้าประตูดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่างปล่อยให้คนในห้องต้องรีบลุกจากที่นอนโดยเร็ว

---------------------

“ตึก ตัก ตึก ตัก”เสียงวิ่งที่เร่งฝีเท้าเพื่อทันเวลาเรียนในคาบแรก

“ปุณญสิริ”เสียงนึงดังขึ้นในขณะผู้ที่ทุกเรียกชื่อต้องยืนหยุดกับที่

“มาสายอีกแล้วนะเธอ”อาจารย์หญิงผู้สูงวัยสวมแว่นดูท่าทางหน้าเกรงขามเดินเข้ามาใกล้ผู้ที่ถูกเรียกชื่อ

“ค่ะ”

“ฉันจะหักคะแนนเธออีกห้าคะแนนถ้าเธออยากได้คะแนนคืนให้เธอช่วยงานฉันในห้องหลังพักเที่ยง”

“ค่ะ  อาจารย์”

----------------------

“โดนอีกแล้วหละสิ”เสียงกวนๆของชินดังขึ้นขณะที่ปุยเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ประจำ

“ทำไงได้”เธอตอบ

“คาบหนึ่งอาจารย์ไม่เข้านะ”ชินพูดอีกครั้งก่อนจะฟุบโต๊ะนอนข้างๆหญิงสาวผู้นั้น

“นิ  ชิน”เธอเอ่ย

“มีไรเหรอ  ปุย”ผู้ที่ถูกเรียกชื่อถาม

“เย็นนี้นายว่างเปล่า”

“อืม   ว่างเสมอสำหรับเธอ”

“พูดไม่อายปาก”เธอพูดก่อนจะหันหลังให้กับคำพูดของชิน

“แล้วถามทำไม”

“ก็จะชวนนายไปดูหนังอะ    พอดีมีหนังเข้าใหม่  พี่บอกว่าเรื่องนี้มันสนุกก็เลยจะชวนนายไปดู”

“โอเคเลย งั้นเธอเลี้ยงนะ”

“ย่ะ”

--------------------------

‘กริ่ง~’เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียน

“ไปกันได้ยังปุย”ผู้ที่ถูกชวนไปดูหนังในตอนหลังเลิกเรียนพูด  ขณะที่ผู้ที่ชวนกำลังง่วนกับการเก็บของลงกระเป๋า

“ปะ”เธอชวน   ทั้งสองเดินออกจากห้องด้วยกันโดยที่มีสายตาหลายคู่จ้องมองดูพวกเขาผ่านหน้าโรงเรียน

โรงหนัง

“ชิน   นายจะซื้อขนมมาเยอะแยะทำไมนี้มาดูหนังนะไม่ได้ไปค้างแรมนะยะ”ปุยพูดขณะชินกำลังหอบขนมพะรุงพะรัง

“ก็เอามาเผื่อเธอไงปุย เห็นชอบกินนิ”

“เดี๋ยวฉันก็อ้วนกันพอดีหรอก”

“อ้วนก็ดีออกนะ  ตอนนี้เธอก็เริ่มอ้วนแล้วนิ”ชินพูดก่อนที่จะถูกปุยตีหลังให้นึงที

“จำไว้เลยไอ้ชินบ้า  หาว่าเราอ้วน”เธอโวยวาย  ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่นั่ง

“แต่เราว่าเธออ้วนจริงๆนะ ปุย”ยังไม่ที่จะได้นั่งเก้าอี้  ชินก็พูดล้อเธออีก

“ไอ้ชินบ้า หน้าตาขี้เหร่ยังไม่พอยังหาว่าคนสวยอย่างฉันอ้วนด้วย”ปุยพูดขณะที่ชินได้แต่ขำคำพูดของเพื่อนหญิงของเขา

          ขณะที่นั่งดูหนังมีตอนนึงที่นางเอกต้องพรากจากพระเอกไปไกล และทั้งสองต่างก็เสียใจที่ต้องพรากคนรักของตนไป   ปุยหันไปพูดกับชินที่นั่งข้างๆ

“ชิน”เธอเอ่ย

“หือ”ชินตอบขณะที่ขนมเต็มปาก

“ถ้าเราต้องจากกันไปอย่างนั้นนายจะเสียใจไหม”เธอถามชินด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังร้องไห้  ทำให้ชินรู้ถึงว่าปุยกำลังร้องไห้กับฉากนั้นอยู่  เขาจึงตอบด้วยเสียงนุ่มๆเพื่อจะปลอบเพื่อนคนเดียวของเขา

“ไม่มีทางที่เราจะจากกันหรอกปุย  ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเสมอนะ”เขพูดก่อนที่เขาจะดึงปุยเข้ามากอด

“หือๆ จริงๆนะชิน”เธอพูดก่อนที่ทั้งสองจะผละกอดออกจากกัน

“จริงอยู่แล้ว  เด็กขี้แย”เขาพูดก่อนที่จะเช็ดน้ำตาให้ปุย  ก่อนที่ปุยจะซบไหล่เขาหลับไป

“ปุย  ปุย ตื่นได้แล้ว”ชินสะกิดปุยให้ตื่นจากการหลับของเธอ

“เช้าแล้วเหรอ”ปุยค่อยๆลืมตาขึ้น

“เช้าบ้านเธอนะสิ”เขาตอบปุยอย่างกวนๆ ก่อนจะโวยวายใส่ปุย

“ตกลงเธอมาชวนฉันดูหนังหรือชวนเธอมาหลับกันแน่”

“อ้าว ใครจะรู้ว่าอยากหลับนิไอ้ชิน”เธอตอบกลับ

“เธอนี้ขี้เซาจริงๆเลยหลับได้แม้กระทั่งโรงหนัง  แล้วถ้าอยู่ในห้องน้ำเธอไม่หลับคาชักโครกเลยล่ะ”ชินพูดประชดกลับ

“ก็อาจจริงอย่างที่นายว่าก็ได้  ฉันอาจจะเคยทำแล้วก็ได้555+”เธอตอกกลับทันทีทำให้คนที่พูดประชดถึงกับพูดไม่ออก

“ยัยนี้”

“555+”เธอหัวเราะขณะที่เดินออกจากประตูโรงหนังโดยไม่สนว่าคนข้างหลังกำลังยิ้มให้เธออยู่

“นี้  เธอไม่คิดจะรอกันเลยเหรอไง”ผู้ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังตะโกนบอกเรียกคนข้างหน้า

“อ้าว  นายก็รีบมาสิฉันขี้เกียจรอ”เธอหันหลังมาตะโกนตอบก่อนจะออกวิ่งไปโดยไม่รอคนข้างหลัง

“โอ้ย”ปุยร้องขณะที่เดินชนกับร่างๆนึงจนล้มลง

“ขอโทษครับ”เสียงของร่างนั้นตอบกลับแล้วช่วยพยุงตัวของเธอลุก

“ไม่เป็นไรค่ะ”เธอตอบ

“ปุยเป็นไรเปล่า”ชินถามขณะที่เขาวิ่งมาช่วยพยุงตัวปุยเช่นกัน

“เราไม่เป็นหรอก”ปุยหันมาตอบชิน

“เออ....ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”ชายหนุ่มคนนั้นบอกอย่างสุภาพกับปุย

“ค่ะ ฉันก็ผิดเหมือนกัน”เธอตอบกับชายหนุ่มคนนั้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับชิน

“เดี๋ยวก่อนครับ”แต่ชายคนนั้นตะโกนถาม  จึงทำให้ชินและปุยหันหลังมาก่อนที่ปุยจะตอบ

“เออ....ปุยค่ะ”เธอยิ้ม  โดยที่เธอไม่รู้ว่ามีเพื่อนข้างๆเธอกำลังไม่พอใจกับการที่เธอยิ้มให้คนอื่น  เขาอยากเก็บรอยยิ้มนี้ไว้คนเดียวเขาไม่ชอบที่เธอยิ้มอย่างนี้ให้กับคนอื่น

“ผมชื่อเนสครับ  ยินดีที่รู้จักกันนะครับ”ชายหนุ่มคนนั้นเดินเขามาหาเธอก่อนที่จะแนะนำตัว

“ค่ะ   ยินดีที่รู้จักเช่นกันค่ะ”เธอยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ชื่อเนส

“กลับกันได้ยัง”จู่ๆชินก็หันมาถามกับปุยด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“นายเป็นไร”ปุยถาม

“เปล่านี้มันก็ใกล้จะมืดแล้ว  เราน่าจะกลับได้แล้วนะปุย”เขาตอบปุย

“นายไม่เห็นเหรอว่าฉันคุยกับใครอยู่  ถ้านายอยากกลับก็กลับก่อนนะ”เธอบอกด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

“งั้นฉันกลับก่อนก็ได้”เขาพูดกระแทกกับปุยก่อนที่จะเดินจากไป