ปราถนาแห่งรัก..ในสายลม

ลำดับตอนที่ #2 : +++++ เปิดเทอมวันแรก +++++

VS

-----------------------------------------------------------------------------

            "ต้นฝ้าย! ตื่นได้แล้วลูก" เสียงผู้เป็นมารดาตะโกนลั่นเพื่อให้ลูกสาวคนเดียวของเธอได้ยิน

            "วันแรกของการเปิดเทอม จะมีอะไรดีขึ้นมั้ยเนี่ย" ต้นฝ้ายยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกก่อนจะสะพายกระเป๋าและเดินไปที่ห้องผู้ซึ่งเป็นพี่ชาย

             "พี่ข้าวตื่นโว้ย!!!" ผู้เป็นน้องตะโกนสุดหลอดเสียงเพื่อให้คนตรงหน้าลืมตามาดูโลก

             "เห้ย! ไอ้ต้นฝ้าย เอ็งจะตะโกนหาสวรรค์วิมานอะไรฮะ" พี่ต้นข้าวสะดุ้งโหยงก่อนจะหันมาว่าผู้เป็นน้องอย่างหงุดหงิด

             "ก็นี่มันวันเปิดเทอมวันแรก" หญิงสาวตอบกลับไป

             "โอ๊ย!! ทำไมน้องสาวตูมันซื่อบื่ออย่างงี้วะ จำไม่ได้หรือไงว่าพี่เรียนจบแล้วโว้ย" 

             หน้าแตกชัดๆ! ก่อนที่จะโดนพี่ชายคนเดียวบ่นไปมากกว่านี้ หญิงสาวรีบเดินเผ่นแนบลงบรรไดไปชั้นล่าง

             "ไปกวนอะไรพี่เขาอีกล่ะห๊ะยัยฝ้าย" ผู้เป็นมารดาเอ่ยเมื่อเห็นลูกสาวยืนอยู่ข้างๆ

            "ก็เปล่าหรอกค่ะแม่" พอพูดจบปุ๊ป หญิงสาวก็เอาขนมปังมาคาบในปากไว้พลางผูกเน็คไท

             "ยัยต้นฝ้าย! ทำตัวให้มันเหมือนผู้หญิงหน่อยซิ ไอ้ขนมปังน่ะมันไม่มีใครแย่งกินหรอกนะ แน่ะ! ขนาดว่าแล้วยัง...ยัยฝ้าย แม่ยังพูดไม่จบเลยนะกลับมานี่!"

           





             "เฮ้อ! ถึงซักทีนึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว" หญิงสาวยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกอันที่จริงเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรซักเท่าไรหรอก แต่ที่ต้องใส่ใจมากๆเนี่ยสิ คือศัตรูหมายเลข 1 ของเธอ ต้นฝ้ายเดินไปเรื่อยจนมาถึงโต๊ะประจำกลุ่มของตัวเอง เพื่อนอีกสามคนกำลังนั่งคุยกันจ๊อกแจ๊กและอีกคนคือ " แฟนของเธอ " หญิงสาวเดินเข้าไปพลางโยนกระเป๋ากลางโต๊ะ ( เฉียดโดนยัยเมย์ไปแล้ว )

            "เฮ้! หวัดดีทุกๆคน" เธอพูดก่อนจะหอมแก้มเพื่อนอันเป็นที่รักยิ่งของเธอ ( ยัยพลอย )

             "ว๊าย! ยัยฝ้ายเธอนี่เป็นทอมหรอเปล่าเนี่ย" ยัยพลอยกรี๊ดกร๊าดแต่ก็ยิ้มหน้าบานให้กับหญิงสาว

                "มานี่เลยนะฝ้าย" เสียง "เทค" แฟนของเธอดังขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย

             "ไงจ๊ะ! สาวๆ" เสียงอันไม่พึงประสงค์สำหรับหญิงสาวดังขึ้นข้างหลังเธอ

          ทุกคนต่างหันไปมอง หญิงสาวมองหน้าศัตรูหมายเลข 1 ของเธออย่างเกลียดชัง นี่เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเธอแท้ๆ แต่กลับต้องมาเจอ " อีตาฝุ่น " คนที่ทำให้ชีวิตของเธอวินาศไปหมดเสียทุกอย่าง

             "เอ้อ! ไอ้เทคฉันมีอะไรจะให้แกดูว่ะ รับรองว่าถ้าแกเห็นแกจะต้องเส้นสมองแตกตายแน่ๆ" ชายหนุ่มยื่นรูปสองสามแผ่นให้กับแฟนของหญิงสาว ก่อนจะหันมายิ้มเยาะให้กับเธอ

             "บังเอิญ ฉันเห็นยัยนี่เมื่ออาทิตย์ก่อน ดูซิ! ว่าใช่แฟนของนายรึเปล่า"

          ทันทีที่เทคเห็นรูปก็หันมามองหน้าหญิงสาวเขม็ง เธอรีบเดินไปดูรูปที่อยู่ในมือแฟนหนุ่ม นี่มันรูปเธอกับพี่ชายสุดที่รักของเธอนี่ บ้าชัดๆที่เทคจะโกรธเพราะเธอไปกับพี่ชายของตัวเธอเอง

            "นี่มันอะไร" เสียงเย็นเฉียบดังมาจากแฟนหนุ่มของเธอ

             "นี่อะไรน่ะหรอ ก็รูปฉันกับพี่ชายฉันไง"

            “พี่ชายหรอ? ฉันเห็นเธอยืนจูบกับไอ้คนที่อยู่ในรูปเนี่ย เห็นท่าทางแล้วฉันอยากจะอ้วก" ชายหนุ่มแต่งแต้มเหตุการณ์ให้มันร้ายแรงเข้าไปอีก ดีสิ! เกมส์นี้ฉันจะได้ชนะเธอยัยต้นฝ้าย

             "นี่นายจะบ้าหรอ! ฉันแค่หอมแก้มพี่ชายฉันนะยะ ไม่ได้จ่งไม่ได้จูบอะไรทั้งนั้นน่ะ" หญิงสาวแว๊ดเสียงใส่คนที่กำลังนำภัยมาให้เธอ

             "โอ๊ะ โอ เคลีย - กัน - เอา - เอง" 

          ชายหนุ่มยิ้มอย่างสะใจให้กับหญิงสาวก่อนจะเดินแน่วๆไปยังกลุ่มของตนเอง เธอรู้ทันทีว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร หญิงสาวค่อยๆหันไปหาแฟนหนุ่มอย่างช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเธอหันไปก็รู้สึกได้ถึงรังสีอัมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวแฟนหน่มของเธอ

             "คือ...เทค..ฟะ.."

             "ไม่! ฉันไม่ฟังอะไรอีกแล้ว ฉันฟังเธอมามากพอแล้วต้นฝ้าย!" น้ำเสียงตะคอกแกลมด่าเธอหลุดลอดออกมาจากคนที่เธอไว้ใจที่สุด

             "นี่! ฟังฉันบ้างสิ นายจะไปเชื่อกับไอ้คนพันธ์นั้นน่ะ นี่นายบ้ารึเปล่า ไม่เชื่อแฟนตัวเองแต่ไปเชื่อใครที่ไหนก็ไม่รู้ นายลองมองรูปดีๆสิ นั่นมันพี่ชายของฉันนะ จำไม่ได้รึไง" หญิงสาวพูดอย่างหมดความอดทน

            "เธออาจจะหลอกฉันก็ได้ ก็เธอมันมีผู้ชายมาเกาะแกะเยอะนี่ ใครจะไปรู้เธออาจจะนอกใจฉันก็ได้!" แฟนหนุ่มลุกขึ้นและเดินดุ่มๆออกไปจากที่ตรงนั้น หญิงสาวมองตามหลังแฟนหนุ่มไปอย่างโมโห อะไรกันเนี่ย!

          ห่างไปอีกฟากหนึ่ง ชายหนุ่มกำลังจ้องมองกับเหตุการณ์ที่เขาเป็นคนสร้างด้วยน้ำมือของเขาเอง ดี! เขาต้องการให้มันเป็นอย่างนี้ อยากทำให้ศัตรูหมายเลข 1 เจ็บ อยากเอาชนะทุกๆอย่าง สาสมใจเขาดี แต่! นี่เป็นเพียงเริ่มแรกเท่านั้น







          ช่วงเช้าของวันนี้ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะอารมณ์เสียทั้งวัน ( ก็เพราะเหตุการณ์บ้าๆที่เกิดขึ้นน่ะสิ ) แถมยังถูกทำโทษอีกตั้งหาก ข้อหาอะไรน่ะหรอ ก็ข้อหาหมันใส้ไง ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ไอ้คนตัวการจอมวางแผนมานั่งกลุ่มเดียวกับเธอนั่งข้างๆเธอด้วยซ้ำไป เธอยากจะเอาอะไรซักอย่างมาทุบหัวเขาให้ตายคามือไปเลย

             "เอาล่ะพักได้" เมื่อสิ้นเสียงของอาจารย์ทุกคนต่างลุกกันพรวดพราดออกไปจากห้อง

            "พลอยจ๋า" หญิงสาวทำตากรุ้มกริ่มให้กับเพื่อนที่แสนดีของเธอ

            "อะไรยะ" 

             "วันนี้ไปห้องสมุดกันนะ นะๆ" หญิงสาวอ้อนเสียงใส

             "ไปกับเมย์สิ" พลอยรีบปฎิเสธทันที

            "โอ้ย! ไปกับอลิซนู้น" เมย์ส่งให้อลิซ

             "เห้ย! แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเขาห้องสมุด" อลิซทำหน้าตาเหยเก

             "เออ! ไปคนเดียวก็ได้" หญิงสาวเดินกระทืบเท้าปึงปังอย่างงอนเพื่อนที่แสนดี ( ที่ตอนนี้ไม่แสนดีแล้ว ) 

          เธอเดินดุ่มๆลงบันไดไปโดยไม่สนใจรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ที่ต่างพากันทักทายเธอ "จะรีบไปไหนจ๊ะ" เสียงหนึ่งพูดขึ้น แต่หญิงสาวก็ไม่หันไปมองเลยซักนิด เธอยังเดินต่อไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องสมุดจนได้ ที่นี่ไม่มีคนอยู่เลยนอกจากอาจารย์ที่เฝ้าห้องสมุดเท่านั้น เธอมองไปรอบๆ รู้สึกว่าจะมีหนังสือเยอะขึ้นอย่างมาก อาจารย์บอกกับเธอว่า มีหนังสืออยู่ชั้น 2 ที่มาใหม่ๆเยอะ ชั้นนั้นไว้สำหรับเด็กที่อยากได้ความสงบจริงๆ เธอจึงเดินขึ้นไปที่ชั้น 2

             "มีหนังสือเยอะกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย"

          หญิงสาวเดินไปที่ชั้นหนังสือพลางมองไปที่หมวด ' นวนิยาย ' ( แหงล่ะ ใครจะไปอ่านหนังสือเรียนตั้งแต่วันแรกของเปิดเทอมล่ะ ) หญิงสาวไล่ตามองหนังสือพวกนั้นไปเรื่อยๆ จนสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่ง ที่มีขอบปุกสีน้ำเงินเข้ม มีตัวอักษรสีทองที่เขียนคำว่า "ศัตรู กับ ความรัก" เอาไว้ เธอพยายามที่จะหยิบมัน ทั้งเขย่ง ทั้งกระโดด แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะมันอยู่สูงเกินกว่าที่เธอจะเอื้อมถึง แต่หญิงสาวก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ เธอพยายามอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่รู้ว่าภัยจะมาถึงตัวภายในไม่ช้า

             "กรี๊ดดดด!!!!!" เสียงหวีดร้องดังมาจากตัวหญิงสาวพร้อมกับที่หนังสือบนชั้นพร้อมใจกันหล่นลงมาเพื่อจะทับถมตัวหญิงสาว เธอหลับตาปี๋อย่างวาดกลัว
 
            "ไม่เป็นไร...ใช่มั้ย" เสียงหนึ่งที่เธอไม่อยากจะได้ยินดังขึ้นเบาๆ

          เธอลืมตาขึ้น อะไรกัน! ทำไมเขาถึงมาช่วยเธอได้ล่ะ เราเป็นศัตรูกันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเขาถึงมาช่วยเธอเอาไว้ล่ะ ความคิดของเธอโลดแล่นอยู่ในหัวสมองแต่ไม่มีข้อความไหนเลยที่หลุดออกมาจากปากของเธอ แล้วตอนนี้เธอก็ถูกเขากอดอยู่ด้วย หญิงสาวรีบผละออกจากตัวชายหนุ่มทันพอดีกับที่อาจารย์คุมห้องสมุดขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

             "เกิดอะไรขึ้น" อาจารย์พูดอย่างตกใจเมื่อเห็นหนังสือตกมาอยู่บนพื้นกระจุยกระจายไปคนละทิศคนละทาง

             "คือ....หนูพยายามจะหยิบหนังสือ แต่ว่ามันสูงเกินไปก็เลยหยิบไม่ถึง แล้วทีนี้หนังสือก็จะหล่นลงมาทับตัวหนู....." 

            "แล้วผมก็มาช่วยยัยนี่ไว้ได้ทันครับ" ชายหนุ่มพูดแทรกขึ้น

            "เอาล่ะ เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้างั้นก็ช่วยๆกันเก็บหนังสือให้เข้าที่เข้าทางก็แล้วกันนะ" อาจารย์พูดก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง เหลือไว้ก็แต่เธอและเขาที่ยืนมองหนังสือพลางขมวดคิ้ว

          หญิงสาวลงมือเก็บหนังสือโดยไม่สนใจผู้ชายจอมวางแผนที่ยืนมองเธออยู่เลย เธอใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงในการเก็บหนังสือเข้าหมวดหมู่ต่างๆ

          “เอ้า นายจะมายืนหาประแสงด้ามสั้นด้ามยาวอะไรเล่า” หญิงสาวหันไปแหวใส่ชายหนุ่ม

          “พูดไม่เป็นหรอ คำว่า ‘ขอบคุณ’ น่ะ”

          “เฮ๊อะ! ทำไมฉันจะต้องขอบคุณนายด้วยล่ะ” หญิงสาวยืนท้าวสะเองอย่างเอาเรื่อง

            “ก็ที่ฉันช่วยเธอไว้ไง ความจำเสื่อมรึไงเธอน่ะ ฉันช่วยเธอไว้นะ” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์ นี่เขาคิดไปได้ยังไงเนี่ย คิดช่วยยัยงูพิษได้ยังไง

          “ช่วยไม่ได้นี่ นายอยากมาช่วยฉันทำไมล่ะ สมน้ำหน้า” หญิงสาวทำหน้าเย้ยหยันใส่ชายหนุ่ม คิดหรอว่าจะก้มหัวให้ง่ายๆน่ะ ไม่มีทาง!

          “แล้วเธอจะเสียใจ ต้นฝ้าย” ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินพรวดพราดลงไปด้วยความโมโห

          เมื่อเธอแน่ใจว่าชายหนุ่มเธอจึงเดินลงตามไปอย่างเงียบๆ พอเธอลงมาถึงชั้นล่างใครครหนึ่งก็ฉุดเอาร่างบางปลิวไปอยู่ในอ้อมกอดพลางปิดปากเธอไว้สนิท

          “เงียบๆนะ เธอดูโน้น” ร่างแข็งแกร่งรั้งร่างบางเอาไว้ไม่ให้ดิ้น

          หญิงสาวมองตามนิ้วของชายหนุ่ม สายตาไปหยุดอยู่ที่ใครสองคนที่เธอคุ้นเคยกับคนที่เป็นผู้ชายมาก ใครซักคนที่เธอเรียกเขาว่า “แฟน”

          “เอ๊ก!(เทค)”

          ภาพที่เห็นมันทำลายโซนประสาทของหญิงสาวอย่างรุ่นแรง คนที่เธอไว้ใจกลับทำร้ายเธอ คนที่บอกว่าเธอนั่นแล่ะที่เป็นคนหลอกลวง กลับเป็นคนหลอกลวงซะเอง! ร่างบางยืนแน่นิ่งไม่ขยับเขยือนมองดูเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างปวดร้าว ทำไมนะ! ทำไมเธอต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย แค่จับมือกันไม่ว่านี่ถึงกับจูบ! เธอทนไม่ได้หรอก เธอไม่ใช่หญิงใจเหล็กนะ น้ำตาเริ่มไหลออกมาอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว ในที่สุดเทคและผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกจากห้องสมุดไป

          “ทะ...ทำไม…”

            “เอ้า! เอาไปเช็ดน้ำตาซะ” ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับหญิงสาวที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเธอกลั้นสะอื้นอยู่

          “ทำไมนายต้องมาทำให้ชีวิตของฉันวินาศด้วยฮะ! ทำไม!” มือเล็กหันไปทุบอกกว้างอย่างไม่ปราณี

          “นี่! ใช้เหตุผลบ้างสิ เธอทำตัวของเธอเองไม่เกี่ยวกับฉันเลย” มือหนาจับมือเล็กทั้งสองข้างไว้ไม่ให้ทำร้ายเขาได้

          “ทำไมฉันจะต้องมาร้องไห้เหมือนคนบ้าให้กับผู้ชายที่โง่งี่เง่าพันธ์นั้นด้วย ผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะฟังเหตุผลของฉัน ผู้ชายที่นอกใจฉัน!” ร่างบางโผลกอดชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากปากรูปหัวใจที่เป็นสีชมพูธรรมชาติโดยไม่ต้องทาลิปเลย

          ชายหนุ่มไม่พูดอะไรซักคำ เขากำลังรู้สึกอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เค้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหรือจะปลอบเธออย่างไรดี มือหนาค่อยๆโอบกอดเธอตอบอย่างจนปัญญา ทั้งสองกอดกันเนิ่นนานจนในที่สุดผู้ที่เป็นฝ่ายกอดก่อนก็ผละออกจากผู้ที่เป็นฝ่ายถูกกอดและกอดเธอตอบ
 




--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนแรกค่ะตอนแรก เอาลงมาให้อ่านกันก่อนนะคะ ยังไงก็ช่วยติช่วยชมกันหน่อยนะคะ

เรื่องนี้แต่งมานานแล้วแต่ไม่เคยได้เอาลง เขียนด้วยน้ำพักน้ำแรงจากมือตัวเองเลยนะ ( ก็ตอนแต่งนี่แต่งใส่สมุดง่ะมานก็ต้องน้ำพักน้ำแรงจากมืออ่ะดิ ) 

ยังไงก็ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ ถ้าไม่พอใจอะไรตรงไหนบอกได้ค่ะ 

สนุกไม่สนุกอย่างไรช่วยติหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ " เพราะชีวิตคือการจินตนาการ "