คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
พระราวัโลเป็น
ำราาศัพท์
พระเษา = พี่าย พระอนุา = น้อาย
พระนิษา = น้อสาว พระพาหุ = ้นแน
พระศอ = อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทนำ
แว้นรรยารวี แว้นอันแสนามที่ล้อมรอบไป้วยภูเาและแม่น้ำหลาสาย อุมสมบูร์ไป้วยทรัพยารทาธรรมาิอันมาล้น มีประารอาศัยอยู่ประมาสามแสนว่าน โยมีพระมหาษัริย์ทรเป็นอ์พระประมุและเป็นผู้ปรอบ้านเมือให้มีแ่วามสบสุ แม้ว่าแว้นแห่นี้ยัระบอบวามเป็นอมมิวนิสอยู่็าม…
‘สมเ็ราาธิบีโลเป็น รัสิมันรา ศศิิิุล’ พระมหาษัริย์อ์ที่ยี่สิบสามอแว้นรรยารวี พระมหาษัริย์ผู้ึ่รอบราย์โยทศพิธราธรรม ผู้ึ่เป็นั่วามหวัและศูนย์รวมใอเหล่าประานาว ‘รวี’
และอีไม่ี่เพลานี้…พระอ์็ำลัะทรสละราบัลลั์ให้ับอ์รัทายาทแห่แว้น…
ผู้ึ่มีวามเพียบพร้อมไป้วยุสมบัิแห่ารเป็นพระมหาษัริย์…มาว่าใรทั้ปว!
“ท่านายโอรสาเรียหาหม่อมันหรือพะยะ่ะ”
“ใ่แล้วเสนา้าย” วรอ์สูส่าหันมาทอพระเนรลูน้อนสนิทพลาเหยียแย้มสรวลเล็น้อย “พวเ้าออไป่อน”
พระอ์หันไปรับสั่ไล่้าราบริพารที่เหลือให้ออไปาห้อทราน ึ่ทุน่า็รีบพาันุรีุอออาห้อทรานอเ้าายพระอ์รอไปอย่ารวเร็ว ้วยลัวว่าหัวะหลุออาบ่าหามัวทำเป็นั้า
“มีารอันใะให้หม่อมันรับใ้หรือพะยะ่ะฝ่าพระบาท” เสนา้ายนัุ่เ่าประนมมือพลามอเ้านายน้อยอย่ารู้ทัน
“เรื่อที่เราบอให้เ้าไปเรียมาร เสร็เรียบร้อยแล้วหรือยั”
“เรียบร้อยแล้วพะยะ่ะ ฝ่าพระบาทมิ้อทรัวลแ่อย่าใ แผนารอันแยบยลในรั้นี้ะ้อสำเร็ลุล่วอย่าแน่นอนพะยะ่ะ”
“ี….ราวนี้ท่านพี่ปวริศระไ้หายไปารรยารวีเสียที บัลลั์ษัริย์แห่แว้นนี้ ะ้อเป็นอเราแ่เพียผู้เียวเท่านั้น!”
‘เ้าายโอรสา ศศิิิุล’ หันลับไปทาหน้า่าบานสู ทอพระเนรไปยัพระเษาและพระนิษาที่ประทับอยู่ในสวนพฤษาิพลาแสยะแย้มสรวล้วยวามสะพระทัย วันเวลาที่พระอ์รอมาเนิ่นนานำลัะมาถึหลัาที่ทรไ้ทำารลอบปอร้ายผู้เป็นพระเษาในสายพระโลหิมาหลาย่อหลายรั้ เพื่อเป็นใบเบิทาให้ทรไม่สามารถพำนัอยู่ที่แว้นนี้ไ้ และวันนี้เอ….วันที่ ‘เ้าายปวริศร ศศิิิุล’ ผู้เป็นรัทายาทแห่รรยารวีะ้อหายสาบสูไปอย่าไม่มีวันหวนลับ โยฝีมืออพระอนุาร่วมสายพระโลหิอย่าพระอ์เอ!
ทุ่อไม้นานาพันธุ์ที่เิึ้นเอามธรรมาิ่าูสวยามระาราเมื่อไ้อยูู่่ับ ‘หิมาลัย’ ภูเาามที่เป็นาหลัให้ับมัน เ้าายปวริศรทอพระเนรไปไลนสุสายพระเนรพร้อมับื่ม่ำวามละมุนพระทัยาธรรมาิเบื้อพระพัร์ เสียเพลอันไพเราะเสนาะหูัมาาพระนิษาอ์น้อยที่ับล่อมเสียเพลอย่าไม่รู้ัทรเหน็เหนื่อย ระแสลมพัผ่านอย่าเบาบาวนให้เพ้อฝันไปถึเรื่อราว่าๆที่เิึ้นในวัยเยาว์ยิ่นั
“ท่านพี่ปวริศรทรำริถึเรื่อใอยู่หรือเพะ” เ้าหินารี ศศิิิุลถามพระเษาเมื่อเห็นว่าทรอมสรวลน้อยๆ
“ิถึอนสมัยยัเยาว์วัย ที่เราสามนพี่น้อเยมานั่เล่นที่นี่้วยันน่ะหินา” เ้าายปวริศรำรัสอบ้วยพระสุรเสียนุ่มทุ้มวนเพ้อฝัน
“นั่นน่ะสิเพะ….อนนั้นมัน่าเนิ่นนานนั นานนน้อลืมไปแล้วว่าเราเยมีวามสุ….ับท่านพี่โอรสา้วย” พระสุรเสียหวานรัสออมาอย่าเศร้าสร้อย ทำให้ผู้เป็นพระเษา้อหันมาทอพระเนรพระพัร์สวยพลาแย้มสรวลอบอุ่นให้ับพระอ์ั่เป็นารปลอบพระทัย
“อย่าเศร้าใไปเลยน้อหิ เวลาเปลี่ยน….น็เปลี่ยน….โอรสามีวามเป็นผู้นำในัวสูั้แ่ไหนแ่ไรน้อ็รู้ และอนนี้เา็เิบโเป็นผู้ให่สมายารีแล้ว ะให้มาวิ่เล่นับเราเหมือนอนเ็ๆโน้นไ้อย่าไรัน”
“แล้วท่านพี่ายับหินายัไม่โอีหรือเพะ ท่านพี่ายอน้อำลัะทรึ้นรอราย์อยู่มะรอมมะร่อ ยัทรมีเวลามานั่เล่นับน้อเสียอี ไม่เหมือนับท่านพี่รสา….ทั้ที่นไม่ไ้ะึ้นรอราย์แท้ๆ แ่ลับทรทำัวเหมือนะึ้นรอราย์เอเสียอย่านั้น” อ์นารีรัส้วยวามไม่พอพระทัยพระเษาอ์รออพระอ์ยิ่นั
“อย่าพูอย่านั้นสิหินา โอรสามาไ้ยินเ้าะเ้าใน้อผินะ” อ์ปวริศรำรัสปรามพระนิษาพลาถอนพระปัสสาสะเล็น้อย้วยวามเหนื่อยพระทัย เพราะทรนึถึเหุาร์วุ่นวายที่เิึ้นหลายรั้ใน่วปีที่ผ่านมา
“น้อ้ออัว่อนนะเพะ เพราะใน่ำืนนี้ะมีานเลี้ยลอที่ท่านพี่ะทรไ้ึ้นรอราย์ในวันพรุ่นี้ น้อ้อไปัเรียมานและูแลวามเรียบร้อย่อน เพื่อไม่ให้เสียเียริอท่านพี่ไ้เพะ” พระนิษาแสนรัรัสพลาแย้มสรวลหวานให้ับพระอ์ ่อนที่วรอ์ามะเส็ยัท้อพระโรอันเป็นที่ัานเลี้ยลอึ่ถูแ่ไว้อย่าสวยาม ้วยฝีมืออนััานเลี้ยและพิธีรรม่าๆประำราวศ์แห่แว้นอันแสนศิวิไล์นี้
และเมื่อถึเวลาพลบ่ำานเลี้ยลออันยิ่ให่็เริ่ม้นึ้น หาแ่มันลับูะเอิเริไปสัหน่อยในสายาอผู้เป็นเ้าอานเอ แในานมีทั้ราอันุะและุนนาน้อยให่าแว้นโน้นแว้นนี้มาันให้เสียเ็มไปหม อีทั้ยัมีเหล่าหิสาวานะสูศัิ์ที่อยมาับ้อั่ว่าะลืนินพระอ์เพราะพระสิริโมที่หล่อเหลาระาใสาว็มิปาน เ้าายรัทายาทึไ้แ่ทรพระำเนินอววรอ์สูส่าไปทั่วาน เพื่อมีพระราปิสันถารับเหล่าบรราแเหรื่อทั้หลาย โยมีเ้าหิพระอ์เล็แห่แว้นที่ทรพระสิริโมามไม่มีใรเทียบเียอยามิอยู่ไม่ห่า
“ฝ่าพระบาทเพะ” เสียหวานเล็่อนไปทาบาหูัึ้นเรียเ้าายปวริศรอย่าุ้นเย ่อนที่ใบหน้าสวยมะียิ้มหวานมาที่สุเท่าที่ะทำไ้เมื่อพระพัร์หล่อมหันมาทอพระเนรทาน
“วิมารวรี” พระสุรเสียนุ่มทุ้มำรัสอย่าแผ่วเบา พลาทอพระเนรหิสาวรเบื้อพระพัร์อย่าพินิ….
เธอือรัแร….หิที่ทำให้พระอ์้อเ็บ้ำระำพระทัย….นมิรู้ว่าะทรสามารถรัใร่อไปไ้อี!
“อบพระทัยเพะที่ยัทรำหม่อมันไ้” วิมารวรีล่าว้วยน้ำเสียหวานหยย้อยพลามอพระพัร์้วยแววาสิเน่หา
“ุวิมารวรี ไม่ไ้เอันนานเลยนะะ” เ้าหินารีำรัสัึ้น้วยพระสุรเสียที่ฟัูะไม่่อยเป็นมิรเท่าในั พลาทอพระเนรอีนรัอพระเษา้วยแววเนรไม่ไว้วาพระทัย
“เพะเ้าหิ….หม่อมันพึ่ลับมาาฝรั่เศส หลัาที่ไ้ไปเล่าเรียนอยู่ที่นั่นเสียนานเพะ” ร่าเพรียวสวยถวายำนับนรหน้าามารยาท ่อนที่หล่อนะเปรยามอพระนิษาออีนรัพลาเหยียยิ้มให้เล็น้อย และึหันไปทำาทรเสน่ห์ใส่อ์รัทายาทแทน
“ั้นหรือ….เรานึว่าุวรีหลบไปแ่านับายอื่นที่ฝรั่เศสเสียอี….เห็นหายไปเสียนาน นึว่าะท้อโย้ท้อป่อมีลูไปเสียแล้ว” ำรัสเหน็บแนมอพระอ์น้อยทำให้สายาหวานเี่ยว้อหันมาแอบินพูทันวัน ่อนะเปลี่ยนมาเป็นแววาปิเมื่อหล่อนหันไปหาอีนรัเื้อเ้า ที่ทรยืนทำพระพัร์เรียบเยใส่น
“อหม่อมันุยับพระอ์เป็นารส่วนัวไ้ไหมเพะ” วิมารวรีล่าว่อนะล้อแนับพระพาหุออ์รัทายาท และึู่ึ่ลาให้วรอ์ส่าให้ทรพระำเนินามไปับหล่อน
“ท่านพี่าย….ฮึ่ย! วิมารวรี!” เ้าหินารีร้อเรียอ์ปวริศร่อนะทำพระพัร์หุหิเมื่อโนหิสาวแสนมารยาแย่พระเษาไปาพระอ์อย่าหน้าาเย
เ้าายโอรสายืนทอพระเนรเหุาร์้วยวามพอพระทัยยิ่นั แผนที่วาไว้สำเร็ลุล่วไป้วยีโยไ้รับวาม่วยเหลือาอีนรัอพระเษา หรือะเรียไ้ว่าเป็นู่าอพระอ์ในอนนี้็ว่าไ้ เมื่อร่าทั้สอลับาสายพระเนรไป วรอ์สูส่าึทรพระำเนินไปหาพระนิษาอ์น้อยที่ทำพระพัร์บูบึ้ไม่พอพระทัยับเหุาร์ที่เิึ้น
“เป็นอะไรไปน้อหิ านไม่สนุหรือไถึไ้ทำหน้าบูบึ้เป็นเ็ี้โมโหอย่านี้” พระอ์รัสถามึ้นทั้ๆที่ทรรู้อยู่แล้วว่าพระนิษาแสนรัอพระอ์หุหิเรื่อใ
“ท่านพี่รสา….น้อไม่เ้าใเลยว่าทำไมท่านพี่ายถึ้อไปับุวิมารวรี้วยเพะ ทั้ๆที่โนหล่อนหัอมาแล้วรั้หนึ่ ยัะยอมเปิโอาสให้หล่อนอี” พระนิษาำรัส้วยวามุ่นเือพระทัย ทรไม่เ้าพระทัยผู้เป็นพระเษาพระอ์โเลยสันิว่าะทรมีปิสัมพันธ์ับหิร้อยเล่ห์มารยานนั้นทำไมอี
“ถ้าวันใน้อรู้ัวามรั….น้อ็ะรู้ำอบนั้นเอ” เ้าายโอรสารัส่อนะทรยไวน์รสเลิศึ้นมาเสวย
“เ่นนั้นน้ออัว่อนนะเพะ น้อรู้สึว่าในนีู้ะอึอัพิล….ไปันเถอะเพียรันทร์” เ้าหินารีำรัส่อนะถอนสายบัวถวายำนับพระเษาพระอ์รอ านั้นึเรียนาำนัลนสนิทให้เินามออไป้านนอท้อพระโรับพระอ์้วย
แสันทร์นวลเิรัสสาส่อมายัใบหน้านวลาวที่ำลัเย้ายวนบุรุษเพศให้หลใหล แ่หาเป็น เ่นั่ใหล่อนิไม่ เมื่อพระพัร์มหล่อายแ่แววเรียบเยไม่มีทีท่าว่าะหลุมพรามารยาอสรีเพศเลยแม้แ่น้อย ถึแม้ว่าหล่อนะแสท่าทายั่วยวนพระวรายสูส่าแ่ไหน็าม
“มีอะไร็ว่ามา เราไม่มีเวลามานั” เ้าายปวริศรำรัส้วยพระสุรเสียเย็นา นหิแสนมารยา้อนิ่วหน้าเล็น้อย้วยวามไม่พอใ
“ทำไมทรทำัวห่าเหินับวรีอย่านี้ล่ะเพะ ในเมื่อเรา็เยเป็นนรัันมา่อนนะเพะ” วิมารวรีล่าวพร้อมับโอบอลำพระศอแร่ไว้และลูบไล้ปอยพระเศานุ่มแบบหยอเย้าอย่าถือวิสาสะ
“็แ่นเยรั” พระสุรเสียเย็นารัสออมาอย่าัถ้อยัำ ทำให้หิสาว้อทำหน้าเื่อนลโยอัโนมัิ
“แ่ว่าหม่อมันยัรัฝ่าพระบาทอยู่ไม่เสื่อมลายนะเพะ พระอ์ะทรยโทษให้ับวรีนนี้สัรั้ไม่ไ้เลยหรือเพะ” หล่อนล่าวแสร้ทำเสียสั่นเรือ วาเี่ยวเริ่มมีน้ำาเอ่อลอหน่วยามประสามารยาหิร้อยเล่มเวียนอย่าน
“มันบแล้ววรี หัวใอเราไม่มีเ้ารอบรออีแล้ว….หยุฝันเสียเถอะ” อ์รัทายาทำรัสัวามสัมพันธ์ับสรีเพศรหน้าหล่อน้อรู้สึหน้าาึ้นมาในทันใ ่อนที่พระหัถ์ให่ะแะแนเรียวให้หลุพ้นาลำพระศอแร่ไปเสีย
‘ปั!!!!! ปั!!!!!’
ู่ๆเสียปืน็ัลั่นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสวนพฤษาิท้ายพระราวั ามมา้วยเสียหวีร้ออหิร้อยมารยาที่รีบว้าพระวรายหนุ่มมาอไว้แน่นเพราะวามใ….หาแ่เสแสร้แล้ทำอยู่เ็มเปี่ยม!
‘ปั! ปั! ปั!!!!’
เสียยิปืนัึ้นมาอีรั้พร้อมับเาะุ่มที่ยืนห่าออไปไม่ไลนั เ้าายปวริศรรีบพาอีนรัออารพื้นที่นั้นในทันที แ่ไม่ว่าะหลบไปทาไหน ็ูเหมือนเานั้นะามพระอ์ไปเสียทุที่ นเหมือนั่พระอ์ถู้อนให้นมุมเสียแล้ว ึสร้าวามื่นระหนให้ับพระหทัยอพระอ์มายิ่นั ้วยลัวว่าะเิอันรายับนในอ้อมอเ้า แม้ว่าวามรัที่เยมีให้ะแหลสลายมลายนหมสิ้นแล้ว็าม!
“พวเ้าเป็นใร เลียัเราเพียใเราหารู้ไม่….แ่หาเพียแ่อยาะ่าเรา ็อให้ปล่อยหิผู้นี้ไปเสีย่อน แล้วเราะยอมให้เ้า่าแ่โยี” อ์รัทายาทรับสั่ออไป้วยพระสุรเสียเร่รึมและหนัแน่น แ่ำำรัสนั้นลับทำให้พวโรร้าย่าพาันหัวเราะเหยียหยันในวามโ่เลาอนรหน้า นเิเป็นเสี่ยหึ่มัไปทั่วสวนพฤษาิสร้าบรรยาาศให้น่าลัวมาึ้นไปอี
“ถ้าปล่อยนาในอ้อมพระทรวไป มีหวัแม่หิไ้เรียอำลัมา่วยพระอ์เป็นแน่ หม่อมันไม่โ่เลาถึระนั้นหรอพะยะ่ะฝ่าพระบาท” โรผู้หนึ่เอ่ย้วยน้ำเสียหยามเหยีย ามร้ายส่อายอยู่ในวามมื้วยแววาเหี้ยมโหนนเป็นสาวนเียวในหมู่าย้อนึหวั่นึ้นมาอยู่ไม่น้อย แม้ะรู้อยู่แ่ใว่าพวนั้นะไม่ทำอะไรหล่อนแน่ๆ็าม
“ั้น่าเราแ่อย่า่าเธอ….เ้าะสัาไ้หรือไม่” พระหัถ์แร่ผลัร่าอวบอัให้ออห่าาวรอ์สูส่า และึทรยืนรประันหน้าับโรร้ายอย่าไม่เรลัวอันรายใๆทั้สิ้น
ไม่มีำพูใหลุลอออมาาปาอายนิรนามผู้นั้น วาโหเหี้ยม้ออ์รัทายาทแห่แว้นรรยารวีที่ทรยืนอยู่เบื้อหน้าพลาเหยียยิ้ม ่อนที่มือหยาบะยปืนสั้นึ้นและเล็ไปที่พระอุระ้าน้ายพร้อมที่ะไปืน ทำให้เ้าายปวริศรหลับพระเนรลและทรยืนแน่นิ่เมื่อทรเห็นเ่นนั้น พร้อมับทำพระพัร์เรียบเย ั่ไม่มีพระำริเรลัว่อวามายที่ำลัะมาเยือนในอีไม่ี่วินาที้าหน้าเลยสันิ….
‘ปั!!! ปั!!!!’
เสียยิปืนัึ้นอีรั้พร้อมับร่าำยำที่ล้มล….วามรู้สึเย็นยะเยือประัเ้ามาในพระวรายและในพระหทัยอพระอ์อย่าับพลัน ลมที่ำลัโบพัเหมือนะทำให้วรอ์ส่านั้นลอยหวิวไปลาอาาศ หาแ่พระอ์ลับทรไ้ยินพระสุรเสียอันุ้นเยัเรียให้ทรื่นาภวั์อย่าแผ่วเบาึ้นมาเสียอย่านั้น!
“ท่านพี่!!!!” เ้าหินารีร้อเรียพระเษาอ์โ้วยวามพระทัยอย่ายวยิ่ พลารีบทรวิ่ไปยัพระวรายส่าที่ยัทรยืนแน่นิ่ไม่ไหวิั่ท่อนไม้แ็ทื่อ็มิปาน
“ท่านพี่ปวริศร เป็นอย่าไรบ้าพะยะ่ะ” พระสุรเสียเ้มที่ถามึ้นทำให้วพระเนรม้อลืมเนรึ้น้าๆ้วยวามมึน
“โอรสา….” อ์ปวริศรเรียพระอนุาพระสุรเสียแผ่ว ่อนที่พระอ์ะทอพระเนรไปโยรอบ แล้ว็้อแปลพระทัยที่ไม่ทรเห็นนร้ายในเามืเลยแม้แ่สันเียว
“ท่านพี่ทรปลอภัยแล้ว หม่อมันให้พวทหารามพวโรร้ายไปแล้วพะยะ่ะ” เ้าายโอรสารัสับพระเษา้วยพระสุรเสียที่บ่บอถึวามเป็นห่วยิ่นั
“โถ่ท่านพี่อน้อ….น้อลัวแทบแย่ว่าท่านพี่ะทราน้อไป อบุสวรร์ที่เมาท่านพี่ายอหินาให้รอพ้นาเื้อมมืออมัุรา….อบุริๆ” อ์นารีำรัสพลาโถมอ์เ้าสวมอพระเษาพร้อมับทรร่ำไห้
“อย่าร้อไห้เลยนารี พี่ายนนี้ไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย ูิ….ร้อไห้อย่าับพี่าน้อไปเสียแล้ว” เ้าายปวริศรรัสับพระนิษา้วยพระสุรเสียนุ่มทุ้มแสนะอบอุ่น ่อนะทรยพระหัถ์มาปาน้ำพระเนรที่ไหลอาบพระปรานวลนิ่มพลาแย้มสรวลอย่าอ่อนโยนออมา
“็น้อลัวหนิเพะ ท่านพี่อน้อทั้น….ใรบ้าล่ะะไม่ลัว” พระสุรเสียหวานำรัสออมาอย่าสั่นเรือและเ็มไป้วยวามหวาหวั่น
“อย่ามัวแ่โอรวันอยู่เลย รีบเส็ึ้นพระำหนั่อนีว่าพะยะ่ะท่านพี่” อ์โอรสารัส้วยพระสุรเสียราบเรียบ ่อนะเส็นำหน้าทั้สอพระอ์ไปยัพระำหนัออ์รัทายาทโยเร็ว
ภายในห้อทรพระสำรามีเพียเื้อพระวศ์ทั้สามและ้าราบริพารที่สนิทิเื้อแ่เท่านั้น เ้าายโอรสามีพระราำรัสสั่ให้บริวารทั้หลายออไปาพระำหนัเพื่อไม่ให้บ่าวไพร่เิวามสสัย และนำเรื่อที่เิึ้นไปราบทูลับพระราบิาและพระรามาราไ้
เพราะแผนารที่วาไว้ำลัะสำเร็ลุล่วไป้วยีโยน้ำพระหัถ์อพระอ์เอ!
“ท่านพี่รู้หรือไม่ว่านพวนั้นมันเป็นนอแว้นใัน” พระอ์แสร้รัสถามพระเษาไปามแผน
“เสียที่พี่ไ้ยินฟัูแล้วเหมือนับาวรวีนั ะเป็นแว้นอื่นใไปไม่ไ้แน่” อ์ปวริศรำรัสอบพระอนุาอย่าทรรุ่นิ
“ถ้าเ่นนั้น….หม่อมันว่าท่านพี่วระหลบหนีไปอยู่ที่อื่น่อนะีว่าพะยะ่ะ เพื่อวามปลอภัยอท่านพี่เอ” อ์โอรสารัสพลาทอพระเนรพระเษา้วยสีพระพัร์เร่เรีย
“ทำไมล่ะเพะท่านพี่รสา” เ้าหินารีำรัสถามพระเษาอ์รอึ้นมาบ้า้วยทรสสัย
“เพราะถ้าเป็นนอรรยารวีริ ภายในืนนี้….ท่านพี่ปวริศระไม่รอาเื้อมมือมัุราเป็นแน่” พระสุรเสียเ้มอบลับพระนิษาที่ประทับพระพัร์ีเผือลทันทีเมื่อทรไ้ยินเ่นนั้น
“ไม่หรอโอรสา….ไพร่พลอเรามีมามายนั พวผู้ร้ายะทำารใ่อพี่อนนี้เห็นทีะยาเย็นพอู” อ์ ปวริศรรัสพลาเอื้อมพระหัถ์ไปเาะุมพระหัถ์น้อยอพระนิษาแสนรัเหมือนั่เป็นารปลอบประโลมพระทัย
“ไพร่พลถูเรียไปอารัานในานเลี้ยหมแล้วพะยะ่ะ และะเป็นารไม่ีหาท่านพี่ะเส็เ้าไปในานเลี้ยอี เพราะมันะทำให้แเหลื่อมีอันรายไ้….ั่เ่นวิมารวรีที่อยู่ับพระอ์ในเหุาร์เมื่อรู่นี้” เ้าายโอรสาำรัสแย้และเหน็บแนมให้ผู้เป็นพระเษา้าวย่าไปามแผนที่ทรวาไว้
“พี่ลืมวิมารวรีไปเสียสนิทเลย….เธออยู่ไหนันหรืออนนี้” ำำรัสอพระอนุาทำให้อ์รัทายาทนึถึอีนรัึ้นมาไ้ในทันใ
“อนน้อพบท่านพี่ น้อ็ไม่เห็นวี่แววอุวิมารวรีแล้วเพะ” เ้าหินารีรัสอบพลาเลิพระน้าหนึ่ึ้นเล็น้อย
“เธอะหนีไปอนุลมุนน่ะพะยะ่ะ” อ์โอรสาแ้่าให้ับหิสวาทอพระอ์้วยพระสุรเสียที่ปิ
“รัทายาทลูแม่!!!”
พระสุรเสียร้อนรนที่ัึ้นทำให้ทั้หม้อหันไปทา้นเสียนั้นในทันใ พระวรายเพรียวบาที่ทรพระำเนินเ้ามาในห้อทรพระสำราทำให้ทุพระอ์่า้อทรยืนึ้นในทันที
“ท่านแม่” อ์ปวริศรรีบเส็ประอพระรามารามายัโฟาประทับำมะหยี่แสนนุ่ม
“โอ….เ้าายรัทายาท ลูไม่เป็นอะไรใ่ไหม๊ะ แม่ล่ะลัวแทบแย่พอไ้่าวานาำนัลว่าลูโนลอบทำร้าย” อ์ราินีำรัส้วยวามเป็นห่วพระราโอรสอ์โอย่ายวยิ่
“ลูไม่เป็นอะไรเลยพะยะ่ะท่านแม่ ีว่าน้อรสามา่วยลูไว้ไ้ทัน ทำให้พวโรไม่ทันไ้ทำอะไรลูพะยะ่ะ” อ์รัทายาททูลอบพลาแย้มสรวลบาๆปลอบพระทัยพระรามาราออ์เอ “แล้วนี่ท่านพ่อับนในานรู้เรื่อหรือเปล่าพะยะ่ะ”
“ยัไม่มีใรรู้้ะ านยัำเนิน่อไปเพราะไม่มีใรไ้ยินเสียปืน อนนี้ท่านพ่ออลู็ยัไม่รู้เพราะแม่สั่ให้ทุนปิเรื่อนี้ไว้ เพราะหาให้ทรรู้แม่ลัวว่าท่านพ่ออลูะทรเรียและอาะทรพระประวรอี็เป็นไ้” อ์ราินีำรัสพลานำพระหัถ์ลูบพระปราเนียนอพระราโอรสั่เป็นารปลอบพระทัย “นี่็พึ่ทรหายพระประวรไ้ไม่เท่าไหร่….ทำไมถึมีเรื่อแบบนี้เิึ้นอีไ้นะ”
“เพราะิใอนเรายาแท้ะหยั่ถึพะยะ่ะ” เ้าายรัทายาทรัส่อนะทรสวมอพระรามาราให้ื่น่ำพระหทัย
อ์โอรสาทอพระเนรพระรามาราและพระเษาพลาเบะพระโอษ์เล็น้อย พระอ์รู้สึสะอิสะเอียนับภาพแห่วามรัเบื้อพระพัร์เป็นที่สุ พลาทรนึไปว่าอยาะรู้นัว่าถ้าหาพระเษาอพระอ์หายสาบสูไปาโลนี้แล้ว….ทุนะเป็นเ่นไร….ะร่ำไห้เสียใันปานแทบะาใายเลยล่ะสินะ หึ….แ่ถ้าเป็นพระอ์ที่หายสาบสูไปล่ะ็….ทุนะเพียแ่เสียใเล็ๆน้อยๆ และ็่อยลืมันไปเอว่าเยมีพระอ์อยู่บนโลนี้
็ใ่สิ! พระอ์มิใ่ที่หนึ่อย่าอ์รัทายาทแห่แว้นหนิ พระอ์เป็นเพียแ่ที่สอรอลมาเท่านั้น….เป็นที่สอมาลอไม่ว่าะในเรื่อใ็าม….
แล้วถ้าทรอยาะเป็นที่หนึ่บ้า….มัน็ไม่เห็นะผิมิใ่หรือ!
“พระอ์ทรอยาให้ทุนรอบัวเป็นอันรายอย่านั้นหรือพะยะ่ะเ้าายรัทายาท” พระสุรเสียทุ้มเ้มแฝไป้วยวามโรธเือำรัสออมาในที่สุ
“ไม่เลยโอรสา” เ้าายปวริศทรอบลับ้วยพระสุรเสียหนัแน่นระนเศร้าสร้อย
“ถ้าเ่นนั้นแล้วืนนี้พระอ์้อทรหลบหนีไปให้ไลที่สุาแว้นรรยารวี เหุนี้ะทำให้นรอบายอพระอ์ปลอภัยทั้หม….และเมื่อโรผู้ร้ายโนับัวไ้เมื่อไหร่แล้ว พระอ์ึ่อยเส็ลับมายัรรยารวีเพื่อำรำแหน่เป็นษัริย์แห่แว้น็ยัมิสายพะยะ่ะ” เ้าายโอรสาำรัสพลาทอพระเนรพระพัร์อพระเษา้วยแววพระเนรที่ลุโนไป้วยไฟเพลิแห่ัยนะและวามเ้าเล่ห์
“แม่เห็น้วยับน้อนะลู….ลูหลบไปอยู่ที่อื่นสัพั่อนะีว่า รอให้เรื่อาลแล้ว่อยลับมายัรรยารวีอีรั้เพื่อวามปลอภัยอลูึ่เป็นเ้าายรัทายาทแห่แว้น เพราะแม่ิว่าเิเรื่อร้ายแรแน่ๆหาะยัให้ลูเ้าพิธีราาภิเษในวันพรุ่นี้่อ….พวโรหล่านั้นอาะหมายเอาีวิลูอี็เป็นไ้” อ์ราินีำรัส้วยวามเป็นห่วพระราโอรสพระอ์โนหมพระหทัยพลาอพระวรายให่ไว้แนบแน่น “โถ่เอ๋ยปวริศรลูรั แม่วระทำอย่าไรี”
“็ทำอย่าที่ท่านแม่รับสั่นั่นแหละพะยะ่ะ ให้ท่านพี่เส็พำนัที่เมืออื่นไป่อน….อาะเป็นแถบยุโรป หรือแถบเอเียะวันออ็น่าะีพะยะ่ะ” อ์โอรสาำรัสพลาลอบระหยิ่มแย้มสรวลย่ออยู่ในพระทัย “อย่าทรทำให้นอื่นลำบาใไปมาว่านี้เลยพะยะ่ะเ้าายรัทายาท หาพระอ์ยัทรอยู่ที่นี่….็มีแ่ะทำให้นรอบ้าไม่สบายใและอาะเป็นอันรายามไป้วย โยเพาะพระรามาราและพระราบิาอพวเราพะยะ่ะ”
เ้าายปวริศรทรรุ่นิอยู่รู่หนึ่ในำำรัสอพระอนุา ่อนที่พระอ์ะรัสออมา้วยวามเห็นีเห็นามับพระำรินั้น “ริั่ำเ้าพู….โอรสา”
“ไม่ไ้นะเพะ น้อไม่ยอม! ถ้าท่านพี่ะไป….นารี็ะอามไป้วยเพะ” เ้าหินารีแย้ึ้นพลาทำพระพัร์ั่ำลัะทรพระันแส เมื่อรู้ว่าพระเษาอพระอ์ะทราอ์เอไปนานแสนนาน
“ไม่ไ้หรอหินา น้อะทิ้พระราบิาและพระรามาราไปไ้อย่าไร ที่พี่้อไป….มิใ่เป็นารหนีปัหา แ่เป็นารปป้อน้าายไม่ให้เิอันรายแทนัวพี่่าหา” อ์รัทายาทอธิบายให้พระนิษาไ้เ้าพระทัย พร้อมับทรึวรอ์บาเ้ามาอปลอบประโลมอย่าอ่อนโยน “พี่รัเ้านะน้อรัอพี่ เ้า้อสัานะว่าะอยอยูู่แลท่านพ่อับท่านแม่ระหว่าที่พี่ไม่อยู่ แล้วพี่ะรีบลับมาพี่สัา”
“ท่านพี่ปวริศร….” พระสุรเสียหวานนุ่มโอรวพลาันแสโฮออมาอย่าสุะลั้น ทำเอาผู้เป็นพระรามารา้อพลอยน้ำพระเนรเอ่อลอหน่วยามไป้วย
“แล้วลท่านพี่ะเส็ประพาสยัที่ใหรือพะยะ่ะ” เ้าายโอรสารัสถามพระเษา้วยวามอยาะทรทราบ วพระเนรมุทอพระเนรพระพัร์หล่อ้วยพระหทัยที่ระทึ
“พี่ะ้อไป….ประเทศไทย”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อฝานิยายเรื่อนี้ไว้ในอ้อมออ้อมใาวเ็ี้วยนะะ ^/^
ความคิดเห็น