Foggy children ดวงวิญญาญกลางสายหมอก

"จะไปไหนของเธอ?"

"มันก็เรื่องของหนู!"
เอมิตะคอกใส่พี่ชายของตน ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป เธอไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากที่พี่ชายของเธอพูดถึงเรื่องแม่ที่เสียไปของพวกเขาอยู่เรื่อยๆ 'เธอต้องเก่งอย่างแม่นะ' บ้าง 'ต้องทำแบบที่แม่ทำนะ' บ้าง ซึ่งนั่นทำให้ทั้งความคิดถึงแะลหงุดหงิดของเธอเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด

ในสายตาวายุ แม่เขาเป็นได้ทั้งผู้ปกครอง และคู่แข่งคนสำคัญ ผิดกับเอมิที่มองแม่ของพวกเขาอย่างเคารพนับถือ นั่นแหละสาเหตุที่เธอโมโห

แต่เธอเข้าใจผิดไปอย่าง พี่ชายของเธอก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง ความเสียใจที่พ่อแม่ของพวกเขาจากไปก็ไม่ได้ต่างกันเลย

"วันนี้เป็นอะไรมารึ เด็กน้อย?"
ขณะที่เอมิมาซ่อนตัวจากพี่ชายของเธออยู่ที่ป่านั้นเอง วิญญาญสีดำ... ที่มีเพียงเอมิเท่านั้นที่มองเห็นก็ถามขึ้น

"........"

"ไม่เอาน่าหนู เธอก็รู้จักพี่มานานแล้วนี่ จริงไหม?"
มันคะยั้นคะยอเอาคำตอบต่อทันทีที่เห็นว่าเธอเงียบใส่ และมันก็ได้คำตอบในไม่ช้า

"หนู.... ทะเลาะกับพี่ชายมา"

"งั้นรึ?"

"อือ... พี่เขาไม่เข้าใจเลย เขามองว่าแม่ของพวกเราเป็นแค่คู่แข่ง ว่าใครจะทำอาหารเก่งกว่ากัน แต่ว่าหลังจากที่คุณแม่ไม่อยู่ พี่จ๋าก็ไม่ได้มีท่าทีเสียใจเลยน่ะค่ะ... แถมเอาแต่บอกให้หนูทำเหมือนแม่อยู่นั่นแหละ"

เอมิเริ่มตัดพ้อออกมาแล้วเล่าเรื่องให้กับวิญญาญสีฟัง โดยที่เธอไม่รู้ความจริงว่าพี่ชายของเธอเองก็ต้องอดทนกับเรื่องทั้งหมด เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับเธอ แต่เอมิดันเข้าใจผิดไปซะก่อน

"อือๆ แล้ว สิ่งที่เธอต้องการคืออะไรล่ะเจ้าหนู?"

"ก็... คงเป็นการได้เจอพ่อกับแม่อีกครั้งนึง..."

"หืม.... ถ้างั้นพี่ก็ช่วยได้อยู่นะ"

"ได้เหรอคะ!"

"ได้สิ จะเอาเลยไหมล่ะ?"

"ค่ะ!"

      วันนั้น ขณะที่วายุกำลังรอเอมิกลับบ้านมา เขาไม่รู้ความจริงเลยแม้แต่นิดเดียวว่า เธอจะไม่ได้กลับมากอีกแล้ว.. ไม่ใช่ในวันนี้ และอีกนาน