การเดินทางของวงวีแคร์

ลำดับตอนที่ #2 : ตัวละคร+ความเป็นมาของพวกเราวงวีแคร์

ตัวละครของเรื่องนี้
มะปราง  ตาล บี เมย์ กวาง แจ็ค ปอ แขก บี     
พวกเราเปนเพื่อนกานได้เกือบสองปีล่ะ และก็เล่นดนตรีกามมาเกือบสองปีแล้วเหมือนกาน...
    ตอนแรกเราก็ไม่ได้เปนเพื่อนกานมาก่อนหรอก เรามารู้จักกันตอนมาสมัครเรียนม.4 ที่โรงเรียนปักธงชัยประชานิรมิต โรงเรียนประจำอำเภอ แล้วก็ไม่ได้มาอยู่กลุ่มเดียวกานด้วย..
   แล้วความบังเอิญก็เกิดขึ้นกับพวกเรา ในวันสอบไฟนอล เปนวันที่อาจานตรวจผม แล้วพวกเราก็ โดนตัดผมกาน เราก็เลยไม่กล้าลงไปกินข้าวที่โรงอาหาร เพราะอายกับทรงผมใหม่มาก จึงทามห้ายเราได้รู้จักกันมากขึ้น และพอผ่านการสอบไฟนอลไป พวกเรา ก็เลยได้มาเปนเพื่อนแก็งค์เดียวกัน แร้วกลุ่มของเราก็เปนกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดในห้อง เพราะมี9คน แล้วด้วยความที่มีสมาชิกในกลุ่มเยอะมากกว่ากลุ่มอื่นในห้อง พวกเราก็เลยกลายเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยมีใครมาแหยมสักเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่เคยถือตัวหรือวางตัวเปนผู้มีอิทธิพล มีอำนาจเลย เพราะคนอื่นก็ไม่ได้แตกต่างจากเราเลย
   และ ในยามว่างของพวกเราที่ ร.ร ไม่มีอารายทาม พวกเราก็ชอบเอากีต้าร์ขึ้นมาดีดมาเล่นกาน และตาลก็ไม่ได้มาอยู่ห้องเดียวกานกับพวกเราหรอกแต่ตาล เปนเพื่อนของเมย์ ตอนที่ตาลมาตอนแรก ตาลเข้ามาจีบมะปราง  ตาลพยายามในการจีบ โดยที่ให้ตังเมย์ไปซื้อน้ำส้มมาให้ปราง
เมย์ :  ปราง อ่ะน้ำส้ม
มะปราง : โห -- จะซื้อเลี้ยงกูสักทีมึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบน้ำส้ม แต่ไม่เปงไรของฟรีกูไม่      เลือกหรอก..ขอบใจว่ะเมย์
เมย์ : กูไม่ได้ซื้อให้มึง ..มีคนซื้อให้
ปราง - ใครว่ะ เมย์
เมย์- เพื่อนกู
ปราง - แล้วใครอ่ะเพื่อนมึง
เมย์ - มันไม่ให้กูบอกมึง
ปราง - บ้ารึเปล่า++มึงฝากไปบอกเพื่อนมึงคนนั้นนะ ว่ากูอยากเจอหน้า
เมย์ - อืมท์ เด๋วกูจาไปบอกมานให้
    ตอนแรกปรางก็ไม่ได้เอะใจไรเรย เพราะตาล ก็เคยมาชอบนั่งเล่นด้วยกานกับกลุ่มพวกเราอยู่บ่อยๆ แล้วจารู้หรอว่า ชอบ
  +++ จนวันนึง+++
   เปนวันที่โรงเรียนมีงานภาษาไทย แล้วนักเรียนก็ไม่ได้เรียน และอาจารย์ก็ไม่ให้ออกจากโรงเรียน
 ทามห้ายนักเรียนเดินกานซ่านเรยในโรงเรียน บ้างก็ไปดูละครเวที บ้างก็ไปกินข้าว บ้างก็เดินดูของที่ครูเอามาขาย ในวันงาน
  แต่พวกเรา ก็ไม่ไปไหนกานเลย แล้ว ก็มานั่งเล่นที่ โต๊ะ ของแก็งพวกเรา นั่งร้องเพลงดีดกีต้าร์กันเช่นเคย และความคิดอันน่าสนุกก็เกิดขึ้น โดยบีทอมเปนคนพูดขึ้นมา
 บี - เฮ้ย++อยากสนุกมากว่านี้มั้ยว่ะ
เมย์ - แล้วเมิงจาทามรายว่ะ
บี - กูว่า เล่นอย่างเดียวไม่มีประโยชน์หรอก มาเล่นดนตรีเปิดหมวกเหอะ
เมย์ - พั้ววว !!! (เมย์ตบหัวบีแบบหยอกๆ) พูดไม่คิดแล้วเมิงจาเอา หมวกมาจากไหน
บี - พั้ววว!!!  (บีตบหัวเมย์แบบหยอกๆเหมือนกาน) มึงก็ไม่รู้จักคิด กระเป๋าไงว่ะเปงทอม เฮี้ยไรว่ะ ไม่มีสมองเหมือนทอมอย่างกูเรย
เมย์ - โทดคับพี่ ผมผิดไปแล้วคร๊าบ 
   พวกเราก็นั่งหัวเราะกานอย่างสนุกสาน แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะว่าเมกับบีไม่ถูกกานร๋อ ถูกกันนะเพียงแต่ว่ามานสนิทกานมากไง เรื่องหยอกเรื่องตบหัวไรเลยไม่ค่อยถือกัน แล้วบีก็เอากระเป๋าบีขึ้นมาเปิด แล้วพวกเราก็ออกปะติบาดกาน   

บีเริ่มบรรเลงในเพลงโปรดของบีก่อนคือเพลง stayของปาล์มมี่ โซโล่ไปอยู่นาน จนถึงท่อนที่ต้องร้อง

บี – แล้วใครจะร้องว่ะ เอ้าท์ มะปราง (บีเรียกปราง)

ปราง – ทามมายว่ะบี

บี – ก็มะปรางนั่นแหละมาร้อง (บีขอร้องมะปรางให้มาร้องเพลงให้ด้วยสายตาที่อ้อนวอนจนปรางตอบตก ลง)

ปราง - บี !!แต่กูร้องเพลงไม่เพราะนะเว้ย!!

บี (ทอม) - โห!!มะปราง เร็วๆๆๆๆเลย

แขก - แล้วตอนไหนพวกมึงจะเริ่มเล่นกันสักทีว่ะ!!มึงดูสิคนรอดูพวกมึงอยู่อ่ะ

บี(หญิง) – ใช่ๆๆๆพวกมึง ลีลากานอยู่นั่นแหละ

เมย์ - เฮ้ย !!! เดี๋ยวกูว่ามานไม่ค่อยเวิคว่ะ เดี๋ยวกูไปยืมตู้แอมป์ที่ชมรมดนตรีมาก่อน แล้วเด๋วมึง ตาล ไปเอากีต้าร์อีกตัวนึงที่อยู่ในหอมาน่ะ แบบไฟฟ้าน่ะเว้ย

ตาล - มะปรางไปเป็นเพื่อนตาลหน่อยสิครับ**(มะปรางงงทามมายมาพูดหวานกะกูจางว่ะ)

ปราง – ไม่อ่ะ!!!ขี้เกียจเดิน (มะปรางตอบด้วยสีหน้าที่โคตรกวนตีน)

ตาลก็เดินไปอย่างหน้าเห็นใจ...

พอทุกอย่างถูกเตรียมเรียบร้อยหมดทุกคนก็ประจำตำแหน่ง .บีเล่นกีต้าร์ เมย์ก็เล่นกีต้าร์ ตาลเล่นกลองคองโก้ ส่วนมะปราง ร้องเพลง...พวกเราก็ร้องเล่นเต้นกันอย่างไม่อายใครเพราะด้านกานหมดแล้ว...คนดูพวกเราเยอะมากพวกก็มีอายอยู่บ้างนะแต่สนุกดีอ่ะ

พอพวกเราเลิกเล่นเสร็จ เราก็มานับเงินกาน

บี(ทอม) – ไรว่ะเม้ง++กูเล่นตั้งนานได้แค่เนี้ย..-.-

ตาล – ไหนได้เท่าไหร่ โห ตั้ง 256 บาท นี่มึงยังว่าได้น้อย

เมย์ - เค้าให้กะตังค์เมิงมาก็ดีแล้วว่ะ แต่กูอ่ะนะ เงินไม่สำคัญว่ะ พวกมึงดูดิ ตอนเวลาพวกเราเล่น เม้งคนมาดูโคตรเยอะเลยนะมึง....

ปราง – ใช่ๆๆ กูเม้งโคตรอาย เม้ง ++ เล่นเพลงไม่ดูน่าตากูเลย เม้งให้กูร้องสาวดำรำพัน

ตาล – โธ่ๆๆๆ .มะปรางคร๊าบมะปรางร้องเพลงไรก็เพราะครับ

แล้วพวกเมย์ บี และเพื่อนก็โห่กานยกใหญ่ โดยที่ปรางไม่รู้เลยว่าตาลแอบชอบปรางอยู่ แล้วพวกเราก็เก็บของกัน สักพัก ก็มีพวกรุ่นพี่ที่ชมรมดนตรีโฟคซอง เดินเข้ามาหาพวกเรา ถามพวกเราว่า

รุ่นพี่ – น้องๆครับพวกน้องเก่งมากนะ พวกพี่ไม่รู้มาก่อนเลยว่า น้องๆจะเล่นดนตรีกานเป็นด้วย สนใจเข้าร่วมชมรมพี่ป่ะ แล้วปลายปีนี้มันก็จะมีการประกวดด้วยนะเงินรางวัล 30000 เชียวนะวานพรุ่งนี้ มีการรับสมัครนะพี่ให้น้องกลับไปคิดแล้วกานนะ

บี(ทอม) – พี่ๆๆเดี๋ยวพวกผมสนใจครับ แล้วถ้าพวกบีไปเข้าชมรมพวกพี่แล้วชมรมฟุตซอลที่พวกเค้าเรียนอยู่ล่ะ จะทามงายอ่ะพี่

รุ่นพี่ – ไม่เปนไรเด๋วพี่จัดการให้ไม่อยาก ถ้าพวกน้องๆสนใจพวกพี่ทำเพื่อพวกน้องได้ทุกอย่าง

เมย์ – แล้วเสียเงินเป่าพี่ คือว่าถามก่อนอ่ะ พวกเรา เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบนโยบายที่ว่า “การศึกษาคือการลงทุน”อ่ะ

รุ่นพี่ – ไม่เสียเยอะหรอก เสียแค่ค่าเสื้อชมรมอ่ะ

ตาล – งั้นโอ เค

แล้วพวกเราก็กลับบ้านกัน เพราะมานเลิกเรียนแล้ว

และในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น พวกเราก็มาเจอกันที่โต๊ะกลุ่ม โดยน่าตาที่อ่อนเพลีย เพราะนอนดึกกัน

และตาลก็เดินมาที่โต๊ะของกลุ่มเรา แล้วยื่นเอกสารจำนวนหนึ่งให้

ตาล – เอ้าท์ !!! กรอกกันซะรุ่นพี่เค้าฝากมาให้

บี(ทอม) – อะไรว่ะ ตาล อ๋อ !!! เฮ้ยกูเม้ง รู้สึกไม่กล้ายังไม่รู้ว่ะ กูกลัวแม่กูรู้ว่ะว่ากูเข้าชมรมดนตรี กูตายแน่เลยมึง..-.-

ตาล – เอ่า..แล้วแม่มึงไม่รู้ร๋อว่ามึงชอบเล่นกีต้าร์

บี(ทอม) – แกรู้ แต่แกบอกกูว่าเล่นได้แต่อย่าไปเรียน มานไม่มีประโยชน์ กูแม้งเซงเลย

ตาล - ไม่เปงไรเด๋วกูให้แพ่อกูพูดกับแม่มึงให้ พ่อกูรู้จักกับแม่มึง เดผ่วกูจัดให้

บี(ทอม) – ขอบใจว่ะเพื่อน(บีทำตาซึ้งหวานเยิ้ม)

ตาล – มึงอย่าทำหน้าอย่างนี้ กูเสียวว่ะ

....แขกก็ช่วยพูดปลอบใจบี ในฐานะคนเคยรักกัน ว่า

แขก – ถ้าแม่บีรักบี เด๋วสักวันแม่บีก็ต้องเข้าใจบี เชื่อเค้าสิ-.-

แล้วพวกเราก็กรอกใบสมัครเข้าชมรมกัน มีตาล ปราง เมย์ บีทอม ส่วนแขก กวาง บีหญิง แจ็ค ขออยู่ชุมนุมเดิมเพราะเล่นไรไม่เปนเลย และในคาบชุมนุมที่โรงเรียน พวกเราก็ไปที่ชมรมโฟคซอง

แล้วพวกเราก็ได้ยินเสียงคนตะโกนโวกเวก ว่าทางนี่ๆ แล้วก็เปนรุ่นพี่นี่เอง

รุ่นพี่ – เอ้าท์!! แล้วใครเล่นไรกันบ้าง

แล้วพวกเราก็แนะนำตัวกันในชมรม ทุกคนในชมรมก็จ้องพวกเราแบบ เหมือนสงสัย กัน อะไรสักอย่าง

พอพวกเราแนะนำตัวกันครบแล้ว เราก็ถามทุกคนในชมรมว่า

“มีใครสงสัยอะไรรึเปล่าค่ะ” แล้วก็มีคนหนึ่งถามพวกเราว่า “ใน4คนนี้มีใครเปนหญิงแท้บ้าง” พวกเราก็มองหน้ากันเลิกลัก พลางอมยิ้ม แล้วเมย์ บี ตาล ก็ชี้มาที่ตัว มะปราง แล้วบีก็พูดว่า “เป็นหญิงแท้แต่ไม่ชอบผู้ชาย”

ทุกคนในชมรม โห่เสียงดังมาก จนนักเรียนที่เรียนชุมนุมในละแวกนั้น เข้ามาในชมรมเพื่อมาดูว่า มีอะไรกัน

แล้วในชมรมของเราส่วนมากเป็นทอมกับผู้ชาย ผู้หญิง มีน้อยมากนับคนได้ ประมาณ 3 คน เอง

แล้วรุ่นพี่ก็บอกให้พวกเรา โชว์ให้ดูกันหน่อยเพลงไรก็ได้ “เม้งไม่ได้ซ้อมมาเลยแล้วกูจะเปนเหรอว่ะแม้ง”บีพูดด้วยอารมณ์แบบตกใจ แล้วตาลก็พูดขึ้นเบาๆว่า “เมื่อวานนี้ไม่ได้ซ้อมพวกเรา ยังเล่นได้เลย โชว์ๆไปเหอะจะได้เสร็จๆ” แล้วปรางก็ถามรุ่นพี่ว่า “พวกเราไม่มีกีต้าร์อ่ะแล้วจาเล่นได้ไง” “ไม่เปนไรพวกพี่มี” แล้วพวกเราก็เล่นเพลงที่พวกเราชอบกัน พอพวกเราโชว์เสร็จ เราได้ยินปรบมือ เราดีใจมากและที่แปลกก็คือพวกเราเล่นได้ดีกว่าเมื่อวานอีก “เก่งกว่าที่พวกพี่คิดเยอะ” รุ่นพี่ชม และรุ่นพี่ก็ถามพวกเราอีกว่า “แล้วชื่อวงไรอ่ะน้องๆ”พวกเราก็ตอบไปว่า “ พวกเราไม่มีวง” “แล้วเมื่อวานนี้เล่นกานได้ไงอ่ะ” รุ่นพี่ถาม และพวกเราก็บอกเหตุผลไปว่า “ เพราะพวกเราไม่ได้คิดจะเล่นจริงจังไรและเราก็เพิ่งรู้จักกันด้วย” รุ่นพี่อุทานแบบงงๆ “เอ้าท์!!!แล้วพวกน้องทามมายเมื่อวานถึงเล่นเข้ากันดีจัง” พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทามมายถึงทำได้ดี” พวกเราก็ตอบกันแบบตามความจริง “เอาล่ะๆวันนี้เริ่มซ้อมเลยล่ะกัน เด๋วพวกพี่จะไปห้องทะเบียนก่อน อยู่ที่นี้แหละไม่งั้น จะออกไปไหนก็ได้ ถือว่าประชุมเสร็จแล้ว โชคดีครับ” แล้วรุ่นพี่ก็เดินออกไปทิ้งให้พวกเรา ทามหน้าเอ๋อแดกอยู่สี่คน

++++++เมื่อโรงเรียนเลิก++++++

พวกเราทั้ง4คนรู้สึกสั่นๆกันมาก อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเราไม่เคยซ้อมดนตรีกันเลย จะเล่นเป็นเปล่ายังม่ะรู้ เราก็หวั่นๆกันว่าถ้าพี่เค้าสอนให้พวกเรา แล้วเราจาทามด้ายดีรึเปล่าน้าส์ แล้วเมื่อพวกรุ่นพี่ เรียกพวกเราไปซ้อม แต่ด้วยความสงสัยว่า เอ๊ะ “ทามมายไม่ซ้อมกันที่โรงเรียนอ่ะพี่” รุ่นพี่ก็หัวเราะกันแล้วตอบว่า โธ่!!พวกน้องนี่ไม่รู้

กันเลยร๋อว่าที่โรงเรียนเราไม่มีห้องซ้อมดนตรี มีแต่ห้องซ้อมวงโยธวาทิต” เออใช่เนอะลืมไป แล้วพวกเราก็ถามรุ่นพี่ว่าทามมมายถึงไม่ขอห้องซ้อมดนตรีล่ะพวกรุ่นพี่ ก็บอกว่า “พวกพี่ขอกันไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ ผ.อ ไม่อนุมัติอ่ะดิ เพราะผ.อ แกจะสนับสนุนแต่พวกกีฬา กับวงโยแค่นั้นแหละ นอกนั้นหางบเอาเอง ไม่งั้นพวกน้องก็รู้จักพวกพี่มากกว่านี้แล้วล่ะ แล้วก็มีเสียงประหลาดแทรกขึ้นมา “ใช่โฟคซองกระจอกๆอย่างพวกเรา ถ้าไม่มีผลงานให้ทางโรงเรียนเขาชื่นชมก็อย่าหวังเลย ว่าจะได้งบมาทำห้องซ้อม” “ แล้วพวกพี่ทำไมไม่ทำผลงานให้พวกครูเขาเห็นล่ะ” พวกเราถามเพื่ออยากให้พวกรุ่นพี่สู้ พวกพี่ก็อยากจาทามห้ายเขาเห็นแต่ก็พยายามได้แค่นี้แหละดีขนาดไหนเค้าก็ไม่แลหรอกน้องเอ๊ย

หลังจากวันนั้นพวกเราก็เลยมีวงดนตรีเป็นของตัวเอง แต่ตอนนั้นยังไม่ได้ชื่อ ว่า วงวีแคร์