senior ที่รัก

Senior ที่รัก

ขอพักใจนี้ที่เธอ

       “ฮัลโหล! ยัยตี้แกอยู่ไหนแล้วเนี้ย นี่แกจะมาเรียนสายตั้งแต่วันเปิดเทอมเลยหรือไงฮะ?” ยัยพายสาวมั่นเพื่อนสุดซี้ของฉัน โทรมาเทศน์ให้ฟังแต่เช้าเลย -__-

      “ฉันกำลังจะเดินไปหาแกแล้วนี่ไงเล่า!” เร่งอยู่นั้นแหละ

      “เร็วๆ ให้ว่องเลย!”  

      “แกรอฉันก่อนนะ ฉันกำลังจะข้ามถนนแล้ว อ๊ายย!”

อี๊ก!!!

       “ยัยตี้!!”

ปิ๊งๆ

      ‘คนอะไรหล่อชะมัดเลย คิ้วเข้มดกดำ ตาตี่ๆ แก้มอมชมพูระเรื่อ แถมเป็นสุภาพบุรุษต่างหาก’

      “เดินระวังๆสิครับน้อง” คนที่ช่วยฉันไว้เอ่ยขึ้น

      “ขอโทษคะ” เมื่อกี้เกือบตายไปแล้วไงฉัน ฮึๆ

      “ข้ามถนนไปคุยโทรศัพท์ไปมันอันตรายนะ ^__^”หล่อจังเลยอะ ^^

      “ขอบคุณนะคะที่ชะ...”

      “ยัยตี้! แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย? ฉันขอโทษนะฉันไม่น่าเร่งแกเลยอ่ะ ฮือๆ T^T” ฉันยังไม่ตายยะ ร้องไห้ซะ -__-

      “ไม่เป็นไรแล้ว จะร้องไห้ทำไมมีเขาช่วยวะ.. .อ้าว!แล้วหายไปไหนแล้วอะ แกเห็นผู้ชายคนเมื่อกี้ป่ะ?” พี่คนนั้นหายไปไหนแล้วอ่ะ??

      “พี่ที่ไหนอะ? ฉันไม่ทันสังเกตอ่ะ TÙT!” มัวแต่ร้องไห้น่ะสินะ

      “ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร งั้นเราเข้าโรงเรียนกันเถอะพาย สายมากแล้ว”

      “เพิ่งจะรู้หรือไงยะ ว่ามันสายน่ะ เขาเข้าแถวกันจะหมดโรงเรียนอยู่แล้วยะ!” เปลี่ยนโหมดเร็วจังนะแกนิ

            ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ฉันชื่อ‘ปาร์ตี้’ หรือ ชื่อเต็มๆว่า ‘โศภิษฐา’ ที่แปลว่า ‘งามยิ่ง’ ซึ่งไม่เข้ากับฉันเลยสักนิด พ่อแม่รังแกฉันชัดๆเลย (Y___Y) เพราะฉันสายตาสั้นเลยต้องใส่แว่นตาตลอด แถมฟันก็ไม่เข้า เฮ้ย! ฟันยื่น แล้วฉันก็ไม่คิดที่จะดัดหรอกนะ คนที่จะมาเป็นสุดที่รักของฉันเขาจะต้องยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็นได้!  ส่วนยัยพาย หรือ พริ้งพิชชา เป็นเพื่อนสนิทของฉันแล้วก็บ้านก็อยู่ข้างๆกันด้วยล่ะ เราสองคนเพิ่งจะสอบเข้า ม.4 ที่โรงเรียนแห่งนี้ได้นั่นเอง

      “ตี้! แกเลือกชุมนุมได้ยัง? ไปอยู่ชุมนุมอนุรักษ์(ธรรมชาติ)กับฉันไหม?” เกิดรักธรรมชาติมาหรือไงเนี้ย

      “แต่ฉันอยากเข้าชุมนุมสืบสาน(วัฒนธรรม)นี่” ฉันรักความเป็นไทยหาใครเปรียบได้ยากนะยะ!

      “แกจะทิ้งฉันหรือไง? ไม่รู้ล่ะฉันจะทำให้แกมาอยู่ชุมนุมเดียวกับฉันให้ได้เลย คอยดู!” จะบังคับฉันเหรอ? ฝันไปเถอะ!!

      “น้องคะ น้องมีชุมนุมอยู่กันหรือยังคะ มาอยู่ชุมนุมอนุรักษ์ฯกับพี่ไหมคะ?”

      “เอ่อ...” แค่ยัยพายคนเดียวก็จะแย่แล้วนะ โดนรุมกันเห็นๆเลยอ่ะ

      “พายจะเข้าชุมนุมพี่แน่นอนคะ แต่...ยัยตี้เพื่อนพายไม่ยอม ช่วยพูดหน่อยสิคะ” ยัยพายเสนอตัวเต็มที่เลย แต่ประโยคหลังนี้พูดกระซิบกัน มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย พี่คนนั้นขยิบตากับยัยพายก่อนที่จะหันมาพูดกับฉัน

      .”สวัสดีคะพี่ชื่อ‘กานต์’นะคะ เป็นรองประธานชุมนุม พี่ว่าน้องเนี่ยเหมาะกับชุมนุมนี้มากๆเลยนะคะ!” นี่รองประธานมาชวนด้วยตัวเองเลยเหรอเนี้ย!

      “เอ่อ...ตี้ขอคิดดูก่อนได้ไหมคะ?” ถ้าบอกว่าไม่ไปตรงๆตอนนี้ล่ะก็...เสียมารยาทแย่เลย

      “ไม่เป็นไรจ๊ะ ถ้างั้นพรุ่งนี้พี่จะมาฟังคำตอบนะจ๊ะ^^”

      “กานต์! ไปที่ชุมนุมด้วยนะ แล้วเจอกัน!” นั่นมันผู้ชายคนที่ช่วยเราเมื่อเช้านี่เขาอยู่ชุมนุมนี้ด้วยหรือเปล่านะ?

      “จ๊ะๆ เดี๋ยวตามไป ^___^” ยิ้มซะหวานหยดย้อยเลย

      “ผู้ชายคนนั้นก็อยู่ชุมนุมนี้ด้วยเหรอคะพี่กานต์?” นั่นน่ะสิ?

      “แน่นอนจ๊ะ ก็นายมิวเป็นประธานชุมนุมนี่นา^^” ประธานชุมนุมงั้นเหรอ? จะทำไงดีอยากอยู่ชุมนุมสืบสานฯ แต่...ก็อยากอยู่ใกล้ชิดพี่มิวด้วยอ่ะ ทำไงดีๆ

      “มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะตี้?”  พี่กานต์ถามขึ้น

      “คือ...ตกลงคะ ตี้จะเข้าชุมนุมพี่!!” ลองตามใจตัวเองสักครั้งนะ

      “จริงเหรอคะน้องตี้ พี่ดีใจจัง^^” พี่กานต์พูดพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

       “เฮ้ย! ไหนแกบอกว่า..”

      “ก็แกอยากให้อยู่ฉันก็อยู่แล้วไงล่ะยัยพาย เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจเลย!” พอไม่อยู่ก็จะให้อยู่ พอจะอยู่ก็...เฮ้อ!

      “งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ชุมนุมตอน 8.30 น.นะคะ” พอพูดเสร็จพี่แกก็รีบเดินไปชุมนุมทันที ยิ้มไม่หุบเลยนะคะพี่ -__-

      “แกพูดจริงใช่ป่ะ? ฉันรักแกที่สุดเลย!” เอาเข้าไปกระโดดกันเป็นเด็กๆไปได้

      “เออ! ดีใจเสร็จยัง? ไปเรียนได้แล้ว”

      “เดี๋ยวๆยัยตี้!” จะอะไรอีกเนี้ย!

      “อะไรอีกยะ?” สงสัยอะไรอีกล่ะเนี้ย หัดเข้าใจอะไรง่ายๆบ้างไม่เป็นหรือไงกัน?

      “ที่แกยอมเข้าชุมนุมอนุรักษ์ฯ เพราะประธานชุมนุมที่ชื่อ‘พี่มิว’อะไรนั้นใช่ไหม?” ช่างสงสัยจริงเลยนะ

      “แกจำพี่มิวไม่ได้สินะ พี่เขาเป็นคนที่ช่วยฉันไว้เมื่อเช้านี้ย่ะ ยัยบ๊องเอ้ย!” รู้อะไรบ้างเนี้ย

      “แกก็เลยจะตอบแทนพี่มิว ด้วยการเป็นสมาชิกชมรมเนี้ยนะ?”

      “กะ กะ ก็คงงั้นมั้ง?”

      “แล้วทำไมจะต้องพูดตะกุกตะกักด้วยอ่ะ หรือว่า...แกชอบพี่มิว?”

      “จะบ้าเหรอ …ฉะ ฉันก็แค่อยากตอบแทนที่เขาช่วยฉันไว้เท่านั้นเอง” ถามเยอะจัง

      “แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะ ถ้าแกจะชอบก็พี่มิวน่ะ หล่อลากดินยังกับเทพบุตรจำแลงขนาดนั้นอ่ะ”

      “ไปกันใหญ่ล่ะ ไปห้องเรียนได้แล้ว ไปเลย ไปๆๆๆ” แต่ก็จริงอย่างที่แกบอกนะยัยพาย พี่เขาหล่อมากกกเลย^^

  เช้าวันต่อมา

      “สวัสดีครับพี่ชื่อ ‘พี่มิว’ ครับ พี่เป็นประธานชุมนุมอนุรักษ์ธรรมชาติ ยินดีต้อนรับน้องๆสมาชิกทุกคน เข้าสู่ชุมนุมของเรานะครับ  ยังไงก็เข้าร่วมกิจกรรมของชุมนุมทุกครั้งด้วยนะครับ   น้องๆมีอะไรจะถามไหมครับ?”

      ‘หล่อจังเลยอ่ะแก ชายในฝันชัดๆ’

      ‘หล่อแล้วยังรักษ์ธรรมชาติอีกตั้งหาก สเปกสุดๆ^^’

      ‘ใช่ๆ ถ้าฉันได้เป็นแฟนนะ ฉันจะไม่นอกใจเลยล่ะ^^’”

      “นี่! ยัยตี้แกดูยัยพวกนั้นดิ ชื่นชมพี่มิวซะออกนอกหน้าเลย น่าหมั่นไส้ชะมัด ชิ!” นั่งฟังเฉยๆเถอะน่า!

      “ก็มันเป็นความจริงนี่น่า หล่อนๆก็ไม่ได้พูดอะไรเกินจริงเลยสักนิด หรือแกจะเถียงล่ะ?” ใช่ๆ J โอปป้าๆๆๆ

               ‘พี่มิว’ หรือ ‘วุฒิพงศ์’ เป็นประธานชุมนุมอนุรักษ์ธรรมชาติ ที่พ่วงคำแหน่งหนุ่มหล่อสุด HOTประจำโรงเรียนแห่งนี้ ฉันว่าตำแหน่งนี่เหมาะสมกับพี่เขามากที่สุดเลยล่ะ เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าพี่มิวน่ะหล่อเว่อร์ๆ ถ้าจะเทียบล่ะก็พอๆกับณเดชน์ผสมพี่หมากเลยก็ว่าได้ เป็นสุภาพบุรุษสุดๆ และที่สำคัญยังรักษ์ธรรมชาติอีกด้วยอ่ะ โอ้โฮ! Perfect,สุดๆ^^ 

     “ฉันไม่เถียงก็ได้ยะ ฉันลืมไปว่าแกน่ะพร่ำเพ้อถึงพี่มิวยิ่งกว่ายัยพวกนั้นหลายเท่า จะเลิกเพ้อยังเนี้ย!”

     “เบาๆสิ ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน ก็ทำแล้วมันมีความสุขนี่นา ฉันยิ้มดีๆไม่ชอบ ชอบให้ฉันร้องไห้หรือไงกัน!” พิลึกคนจริงๆเลยแกนิ

      “ฉันอยากรู้จริงๆเลยว่า พี่วุฒิ-ศักดิ์ คลินิกนั้นมีอะไรดีนักหนา ก็แค่หล่อ นิสัยดี รักษ์ธรรมชาติ เฮ้อ!”

      “พี่เขาชื่อ ‘วุฒิพงศ์’ ไม่ใช่ ‘วุฒิ-ศักดิ์ คลินิก’อะไรของแกสักหน่อย อย่าไปเรียกให้พี่มิวเขาได้ยินล่ะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องไม่รู้ด้วย!” เพี้ยนจริงๆ เลยนะแก แต่จะว่าไปที่แกพูดมาพี่เขาก็ออกจะ Perfect ^____^

       “ทำไม! ฉันจะเรียกวุฒิศักดิ์ๆๆๆๆๆ”

       “บอกว่าพี่เขาชื่อวุฒิพงศ์ไง!” จะเรียกพี่แกดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงกันนะ

       “วุฒิศักดิ์!”

       “วุฒิพงศ์!”

       “วุฒิศักดิ์!”

       “วุฒิพะ...”

       “น้องเรียกพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เป็นเรื่องแล้วไง -^-

       “เอ่อ...คือ...” จะตอบไงดีเนี้ย

       “คือ...พายกับตี้จะไปใช้บริการที่วุฒิศักดิ์คลินิก แต่ยัยตี้จำชื่อผิดนะคะพี่มิวJ” แต๊งค์ว่ะเพื่อน หวังว่าคงจะเป็นผล

       “เอ่อ...ครับๆ แต่ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามพี่ได้เลยนะครับ” เชื่ออีกแหะ ///^-^///

        “พี่มิวคะ คือ...น้องพวกนั้นฝากพายให้มาถามพี่มิวว่า...พี่มิวมีแฟนหรือยังคะ?” ยัยพายชี้โบ๊ะชี้เบ๊ะไปทางนักเรียนม.ต้นที่ชื่นชมพี่มิว

        “พาย!” ตรงดิ่งไม่คิดจะอ้อมบ้างเลยนะแก ฉันล่ะนับถือ เฮ้ย! เหนื่อยใจกับนิสัยขวานผ่าซากของแกจริงๆ

        “เอ่อ...คือ...” ลำบากใจแทนจริงๆ -__-

          “ไม่ต้องตอบก็ได้คะพี่มิว ตี้ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะที่ ‘วุ่นวาย’  ” ฉันขอโทษพี่มิว แล้วย้ำคำสุดท้ายสุดๆ ทำไมไม่ถามอย่างอื่นที่มันมีประโยชน์มากกว่านี้สักหน่อยล่ะยะ

         “ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้เป็นความลับอะไรอยู่แล้ว พี่ยังไม่มีแฟนหรอกครับ^___^” ยัยพายก็ช่างถามไปได้ L

         “ถ้าไม่มีแล้วตี้กับพายขอตัวก่อนนะคะ -___-” ขอตัวไปจัดการยัยเพื่อนตัวดีก่อนนะคะ แกได้หูชาแน่ๆ ยัยพระพาย!

          “ครับ^^”

          “แกนี่ไม่รู้จักกาลเทศะเลยหรือไงกัน เราเพิ่งจะรู้จักกับพี่เขานะ ทำไมถึงไปถามพี่เขาอย่างนั้นล่ะ?”

          “ก็ฉันไม่รู้จะทำไงดีอ่ะ เฮอะๆ” แก้ตัวน้ำไม่ใสเลย(น้ำขุ่นๆน่ะ -__-?)

         “ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ แกไม่น่าไปก้าวกายเรื่องส่วนตัวของพี่มิวขนาดนั้นเลยจริงๆ -___-!!”

         “เออๆก็ได้ ไปกินข้าวกันเถอะ”

                   ทำไมเวลามันช่างผ่านไปเร็วขนาดนี้นะ นับตั้งแต่วันที่ฉันเจอกับ ‘พี่มิว’ จนถึงปัจจุบันก็เป็นเวลา 1 ปีเต็มแล้ว ใช่ ตอนนี้ฉันกับยัยพายอยู่ม.5 ส่วนพี่มิวก็อยู่ม.6 หลังจากที่ฉันได้อยู่ชุมนุมเดียวกับพี่มิว ฉันก็ได้เจอเขาบ่อยขึ้นจากเดิม นานวันฉันก็ยิ่งตกหลุมรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นทุกวัน เขาเป็นคนที่นิสัยดีมากๆเลย เป็นกันเอง ไม่ถือตัว มีน้ำใจ คนหล่อๆแล้วนิสัยดีแบบนี้อยากบอกว่าหายากมากๆเลยล่ะ ฉันอยากจะเป็นคนสำคัญของเขา พ่อเทพบุตรของช้านนน!!!

         “ตี้!!เช้าแล้วลูก เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันกันพอดี พายมารอหนูข้างล่างนานแล้วนะลูก”

         “คะ...คะแม่ ตื่นแล้วคะ!” แม่สุดเลิฟของฉัน ส่งเสียงอันไพเราะเสนาะหูมาปลุกฉันยามเช้าแล้วล่ะ^^ แต่แม่คะขัดจังหวะฝันหวานของหนูหมดเลยอ่ะ -___-

          “เร็วสิยะ! แม่คุณนายตื่นสาย....เดี๋ยวก็เข้าแถวไม่ทันกันพอดีหรอก เร็ว!” สั่งฉันยิ่งกว่าแม่บังเกิดเกล้าของฉันอีกนะย่ะ นี่แกถ่อสังขารมารับฉันถึงที่บ้านแต่เช้าเลยเนี้ย (อุตส่าห์มารับยังจะบ่นอีก : พาย)

           “เจ้าค่า...” สั่งได้ สั่งดี ยัยเพื่อนบ้าอำนาจ!

 กริ๊งๆ

           “กริ๊งบอกเวลาเรียนแล้วไปกันเถอะ”

          “น้องตี้ น้องพายครับ วันนี้มีประชุมที่ชุมนุมอย่าลืมไปประชุมด้วยนะครับ” เสียงนุ่มหูชวนเคลิ้มขนาดนี้ ฉันมีกำลังใจเรียนขึ้นเป็นกองเลย (ขยันมากกว่าเดิมนิดนึงอ่ะนะ : พาย)

       “ค่ะๆ พวกเราสองคนไม่เคยขาดประชุมสักหน่อย เชื่อใจพวกเราเถอะคะ^^” ทำบ๊องแบ๊วซะไม่มีอ่ะ

       “จ๊ะๆ แล้วเจอกันนะครับ” เทพบุตรของฉันเดินจากไปพร้อมกับสายลมที่พัดกลิ่นน้ำหอมจากตัวเขามากระทบกับต่อมรับกลิ่นของฉันอย่างจัง หอมที่ซู้ดดด!!! (ออกแนวหื่นนะเนี้ยแกอ่ะ : พาย)

   ณ ชุมนุมอนุรักษ์ธรรมชาติ

        “มากันพร้อมหน้าแล้วใช่ไหมครับ เอาล่ะพี่ๆมีข่าวดีจะมาแจ้งให้กับสมาชิกชุมนุมทุกคนทราบนะครับ เชิญพี่กานต์ครับ”

    แป๊ะ! แป๊ะ!

        “สวัสดีคะ พี่กานต์อยากจะบอกกับน้องสมาชิกทุกคนว่า...”

         “...”  ทุกคนต่างรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ

         “อาทิตย์หน้าเราจะไปเข้าค่ายอนุรักษ์ธรรมชาติกันคะ ตอนนี้น้องๆรับใบขออนุญาตผู้ปกครองจากพี่ๆในชุมนุมได้เลยคะ^^” ฉันจะได้ไปเที่ยวกับพี่มิวแล้ว!!! (ไปกันทั้งชุมนุมต่างหาก : พาย)

          “เฮ้!!!” สิ้นเสียงพี่กานต์ทุกคนก็ต่างโฮ้ร้องดีใจ เพราะจะได้ผจญภัยกัน(นอกสถานที่)อีกแล้วไงล่ะ555+

          “นี่! ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วนะยะ ไม่รู้จะดีใจอะไรกันนักหนา” ช้านนนมีความสุข สุขขขข (เอ็คโค่)

          “^____^” Happy+++

          “เพี้ยนไปแล้วแน่ๆเลยเพื่อนฉัน ออกอาการเว่อร์ซะออกนอกหน้าเชียวนะ ทำอย่างกับพี่มิวเขามาชวนออกเดตงั้นแหละ!” จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะฉันไม่โกรธ^^

          “ไปเตรียมตัวแพ็คเสื้อผ้าดีกว่า อิอิ”

          “ตั้งอาทิตย์หน้า ทำตัวเว่อร์ไปได้ ปีที่แล้วก็ไปเลิกทำตัวแบบนี้เถอะ ฉันก็อายเป็นนะโว้ย!”

          “พอได้แล้ว ฮิ! ขึ้นเรียนเถอะพาย ไปๆๆๆ” วิชาภาษาอังกฤษที่น่ารัก...

          “นี่ๆเดี๋ยวก่อนสิพวกเธอเรามีเรื่องจะคุยด้วย” ผู้หญิงร่างใหญ่พูดขึ้น

          “เราชื่อ‘บีม’นะ เรามีเรื่องจะเตือนพวกเธอเรื่อง...พี่มิวน่ะ”

           “พี่มิวทำไมเหรอ?” พี่เขาทำไมเหรอ? แล้วเธอเป็นใครเนี้ย?

          “พี่มิวเขาเป็นแฟนกับพี่กานต์ เธอไม่รู้หรือไง เรามาเตือนเธอด้วยความหวังดีนะ อยู่ห่างๆกับพี่เขาจะดีกว่านะ O.O”

           “ขอบใจนะที่บอก บาย! ไปกันเถอะตี้” อะไรเนี้ย แกทำไมเสียมารยาทกับเพื่อนร่วมชั้นแบบนี้ล่ะ

            “...”

             “ทำหน้ามึนอยู่นั้นแหละ เชื่อคำยัยนั่นหรือไงกันตี้? ”

              “ก็...”

             “ก็อะไร อย่าไปฟังเสียงนกเสียงกาเลย ฉันได้ยินมาว่ายัยบีมอะไรเนี้ย เชื่อถืออะไรไม่ได้เลย บางที she อาจจะเก็บพี่มิวไว้กินเองก็ได้นะแก ”

              “อืม...แต่จะว่าไปพี่มิวกับพี่กานต์ก็สนิทกันมากเลยนะ ถ้าเป็นแฟนกันก็คงจะไม่แปลก -___-?”

             “เป็นไงจากที่ยิ้มไม่หุบ กลายเป็นยิ้มไม่ออกเลยล่ะสินะ”

             “ก็แหงสิแก ไม่รู้ว่ามันจะจริงอย่างที่บีมพูดหรือเปล่า? แต่จะว่าไปพี่สองคนนั้นก็สนิทกันเกินไปจริงๆน่ะแหละ” ฉุกคิดขึ้นมาเลยทีเดียวเชียว

             “ถ้าอยากรู้ก็ต้องพิสูจน์สิจ๊ะ เดี๋ยวจะจัดให้ดูเป็นขวัญตาสักดอก เป็นไง” ยังไงยะ นี่แกจะทำอะไรที่พิเรนทร์ๆอีกหรือเปล่าเนี้ย

           “สำหรับแกอ่ะนะ แค่ ดอกเดียวมันคงน้อยเกินไปล่ะมั้ง จะจัดทั้งทีก็จัดไปสัก ยกต้นเลยเป็นไง”

           “ก็ได้ ยกต้นก็ Albumเดี๋ยวก็รู้ว่าฉันน่ะแน่แค่ไหน?”

           “แล้วจะทำยังไงล่ะพาย? ”

          “สะกดรอยตามพี่เขาหลังเลิกเรียนไง ตกลงไหม?” โอ้แม่เจ้า!!

           “สะกดรอยตาม!” ถึงขนาดต้องสวมรอยนักสืบแบบโคนันเลยเหรอ?

          “จะเสียงดังทำไมยะ คนอื่นเขามองกันใหญ่แล้ว! ไม่ตอบแปลว่าตกลงนะ งั้น!เริ่มปฏิบัติการเย็นนี้เลย”

          “อืม!” เป็นไงเป็นกันจะได้รู้กันจริงๆสักที ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย!

                 หลังจากที่ฉันได้สอบถามเพื่อนๆเกี่ยวกับบีมก็พูดเป็นเดียวกันเลยว่า  ‘บีม’ ชอบเอาเรื่องมาจับต้นชนปลายเองเสมอโดยที่ยังไม่ได้กรองข่าวเลยว่าจริงหรือเปล่า?  อย่างเมื่อคราวที่แล้วที่ ‘พี่กัส’ ปรานนักเรียนไม่มีแฟนแล้วบวกกับการที่พี่เขามีแต่เพื่อนผู้ชาย บีมก็เลยคิดเอาเอาเองว่าพี่กัสเป็น‘เกย์!!’ เพราะเห็นว่าพี่กัสมีแต่เพื่อนผู้ชาย และยังไม่มีแฟนสักที ทั้งทีจริงๆแล้วพี่กัสเป็นคนที่จีบใครไม่เป็นต่างหาก แล้วคราวนี้ฉันควรจะเชื่อดีไหมเนี้ย? เซ็งจิตจริงๆ ;(