I like it หัวใจป่วนๆ ของฉันกับนาย

ตึกๆๆๆ

     ฉันเดินกลับมาจากการซื้อของจากตลาดในเย็นวันเสาร์เพื่อจะมาทำอาหารเย็น ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินข้ามถนนอยู่นั้น

โครม!!!

     แล้วสติของฉันก็เรือนรางแล้วดับวูบไป ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันจะต้องตายซะแล้ว เพราะ รู้สึกเจ็บเหลือเกินจึงทำให้ฉันได้พบกับโชคชะตาในครั้งนั้น นั่นคือจุดเริ่มต้นตอนที่ฉันได้เจอกับเขา กับคนที่ชื่อว่า ' ออลเวย์ '

ย้อนไปเมื่อ 3 เดือนก่อน

     ฉันไม่เชื่อเรื่องโชคชะตาหรอก แม้จะมีคนพูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวัน ฉันก็ไม่เชื่อ จะมีได้ไง วันๆ หนึ่งฉันเห็นแต่พวกที่เดินตามเศรษฐีต้อยๆ มันจะไปมีได้ยังไง เอาเถอะยังไง ' เอฟเวอร์ ' คนนี้ก็จะไม่เชื่อ ตายแล้วต้องรีบซื้อของแล้วให้ตายเหอะ พูดอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าอีกแล้ว ฉันซื้อของเสร็จแล้ว กำลังเดินกลับบ้านในจังหวะที่ฉันกำลังข้ามถนนนั้น

โครม!!!

     รู้สึกว่า เจ็บๆ จริงเลย ฉันถูกรถชนนี่ และแล้วสติสตางค์ของฉันก็ค่อยๆ ดับวูบลง

ที่โรงพยาบาล

“ โอ้ยย! ” ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวจี๊ดๆ เหมือนโดนก้อนหินยักษ์หล่นใส่

“ ไง ฟื้นแล้วเหรอ ” เอ๊ะ เสียงผู้ชายนี่ แล้วมาอยู่ในห้องนอนของฉันได้ไง ในขณะที่ดวงตาฉันกำลังปรับแสงโอ้ นี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่ นี่มันคล้ายๆ กับโรงพยาบาลเลย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย

“ ที่นี่ ที่ไหน ” ฉันถาม ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน

“ เธออยู่ที่โรงพยาบาล เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอถูกรถชน ”

“ อาทิตย์ก่อน ” ฉันทวนคำตอบ

“ ใช่ เธอสลบไปตั้งอาทิตย์นึงแนะ รู้ไหมฉันเนี่ย โทษตัวเองตลอดเลยนะ ” เอ๋ แล้วหมอนี่เป็นใครเนี่ย

“ แล้วนายเป็นใครเนี่ย ” ฉันถามอย่างสงสัย พร้อมกับจ้องมองหน้านายคนนั้น มองดีๆ ก็หล่อจริงๆ เลย ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ กับตาสีช็อกโกแล็ต จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูปนั้น

“ ฉันเป็นคนที่ขับรถชนเธอ ชื่อออลเวย์ ส่วนเธอคงจะเป็นเอฟเวอร์สินะ แล้วเธอจะจ้องฉันอีกนานไหม ตะลึงในความหล่อล่ะสิ ”

“ แหวะ หลงตัวเองชะมัดเลย ใช่ฉันนี่แหละเอฟเวอร์ แล้วแม่ฉันอยู่ไหน ” ฉันถามพร้อมกับจ้องหน้านาย ออลเวย์เขม็ง

“ แม่เธอลงไปหาอะไรกิน ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจ่ายค่ารักษาให้ เพราะ เธอเป็นผู้เสียหาย ” เอ่อ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า คิดอะไรไม่ออกเลยแฮะ

“ อืม ขอบใจมากนะ ”

“ ไม่เป็นไร เอ๊ะ ว่าแต่พอมองดีๆ เธอก็สวยดีนะ ” หะ หา?!

“ วะ ว่าไงนะ ” นายเนี่ยตรงเกินไปไหมเนี่ย

“ ดูสิผมสีน้ำตาลเข้มดูเป็นธรรมชาติดี แล้วก็ตาสีน้ำตาลอ่อนโตๆ นี่ด้วย ” ละ แล้วหมอนั่นก็ยื่นหน้าเข้ามาส่องหน้าฉันในระยะประชิด จนเกือบหลบไม่ทัน

“ ว้าย! ตาเถรหก ตกบันได ไปไหหลำ ถลำลึก ” อุทานเยอะเกินแล้ว

“ มะ แม่ ” ฉันเรียกแม่ของตัวเอง

“ เอ่อ ขอโทษทีนะค่ะ เข้าผิดห้อง ฮิๆๆ ” หนูรู้นะว่าแม่ตั้งใจออกไป แม่เข้าใจผิดซะแล้วสิ

“ แม่เธอนี่น่ารักดีนะ มีเวลาส่วนตัวให้ลูกตัวเองด้วย ”

“ มะ แม่ฉันแค่เข้าใจผิดน่ะ ทีหลังนายอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ”

“ ทำไมเขินเหรอ ” บ้าน่าฉันเนี่ยนะเขินผู้ชาย อ๊ะ ยอมรับก็ได้ว่าเขินมากๆ ไม่เคยมีผู้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ฉันขนาดนี้นี่

“ ปะ ป่าว…..ก็ได้ๆ ฉันเขิน ” นายออลเวย์ส่งสายตาบังคับให้ฉันพูดความจริง

“ หึๆ ชักติดใจเธอแล้วสิ ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวมาหาใหม่ มีธุระ ” รีบๆ ไปเลยก็ดี

“ โอเค ” พอฉันตอบเสร็จก็นอนต่อ