ฤดูรัก...สีเลือด [EXO x SNSD]

ตอนที่ 9 : CHAPTER 08

CHAPTER 8

            ลู่หานจ้องตาแทยอนนิ่งเป็นเวลานานก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา ทำเอาหญิงสาวกำมือแน่น
ด้วยความกลัว

            “คุณสงสัยเพื่อนในกลุ่มคุณใช่มั๊ยล่ะ?”

            “ฉะ…ฉัน..ฉันไม่รู้”

            แทยอนหลบสายตาของเขาก่อนจะเบือนหน้าหนีไปมองทางหน้าต่างที่ฝนเริ่มตกรินปรอยๆทำให้ข้างนอกดูมัวไปถนัดตา  ลู่หานใช้มือข้างหนึ่งของตนเข้ามากุมมือเล็กของแทยอนไว้คล้ายๆปลอบใจ

            “คุณคงกลัวบางอย่างอยู่สินะ”

            “ฉันบอกไม่ถูก แต่ว่าฉันรู้สึกบางอย่าง มันเป็นแบบนั้นจริงๆ” ถ้าจะอธิบายให้อีกคนเข้าใจมันก็คงยาก เพราะแทยอนบอกความรู้สึกนี้ไม่ถูกจริงๆ เพียงแต่คิดว่าถ้าเป็นคนรอบตัวเธอ หรือใครที่อยู่ใกล้เธอ ก็รู้สึกขนลุกแปลกๆ

            “ผมทำให้คุณหายกลัวได้นะ”

            ลู่หานเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะวางโทรศัพท์แทยอนลง แล้วบีบมือข้างที่กุมมือแทยอนไว้เบาๆเป็นการปลุกเร้าอารมณ์หญิงสาวเล็กน้อย

            “ขอโทษนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะทำเรื่องแบบนี้”

            แทยอนเอ่ยบอกปัดเมื่อเห็นสายตาที่มองมาของลู่หานมันสื่อความหมายบางอย่าง อีกทั้งอยู่ๆมันเกิดเรื่องแบบนี้จะมาให้เธอมีอารมณ์ทำแบบนี้อยู่หรือไง?

            “หืม? เครียดจริงๆสินะ”

            ลู่หานเอ่ยพร้อมหัวเราะน้อยๆเหมือนมันเป็นเรื่องตลกแต่แล้วเขาก็กลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอจนเธอแอบสะดุ้งตกใจก่อนที่ตัวของเธอจะถูกดึงเข้าไปใกล้เขา  แทยอนหน้ามุ่ยเมื่อลู่หานนั้นจูบเข้าที่แก้มของเธอ

            “ฉันบอกแล้วไงคุณ ว่าไม่มีอารมณ์”

            แทยอนบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆโดยไม่สังเกตเลยว่าสายตาคมของลู่หานนั้นกำลังจดจ้องไปยังลำคอขาวที่มีรอยแดงปรากฏชัดเจน และแน่นอนรอยนี้ไม่ใช่ของเขา!

            “ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าผมซื้อคุณมาแล้ว และคุณก็เป็นของผมคนเดียว คุณลืมแล้วเหรอ คุณ คิม แทยอน”

            แทยอนหน้าซีดคิดในใจอย่างหวาดกลัวถึงแม้ว่าลู่หานจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่สายตาของเขากลับแข็งกร้าวจนเธอรู้สึกกลัวเขาอยู่ลึกๆ เธออยากจะออกไปจากสถานการณ์แบบนี้เต็มที แต่ผิดตรงที่เขาคว้าเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขาในฝั่งคนขับ จนทำให้เธอไปไหนไม่ได้ ได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาเพียงเท่านั้น

            “บอกมาสิ คุณลืมแล้วเหรอ?”

            “ฉันไม่ได้ลืม”

            “แล้วรอยแดงนี่มาแต่ไหน”

            นิ้วของลู่หานชี้มาทางลำคอขาวๆของเธอ แทยอนจึงนึกได้ก่อนจะใช้มือของตัวเองขึ้นมาปิดก่อนจะบอกเหตุผลที่แต่งขึ้นแบบสดๆ

            “ยุงกัดต่างหาก”

            “ผมเชื่อ ก็บ้าแล้วคุณ!”

            ลู่หานกระชับอ้อมกอดของตนให้แน่นขึ้นไปอีกก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดึงมือของแทยอนออกจากลำคอก่อนจะดันหญิงสาวให้นอนพิงไปกับพวงมาลัยรถของตัวเอง  แทยอนพยายามจะลุกขึ้นแต่ว่าลู่หานกลับรู้ทัน เขาจึงเปลี่ยนมาเป็นคร่อมเธอ ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้เรียกได้ว่าแทบจะหนีไม่ได้

            แทยอนหันหน้าหนีสัมผัสจากริมฝีปากหนาของลู่หานที่พยายามแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอ แต่เธอก็เม้มไว้ใม่ให้เข้ามา แต่แน่นอนคนอย่างลู่หานที่ผ่านเรื่องนี้มาเยอะก็รู้วิธีที่จะทำให้เปิดปากได้อยู่ดี

            “คุณบอกว่า คุณสงสัยเพื่อนคนใดคนหนึ่งในกลุ่มใช่มั๊ย?”

            อยู่ดีๆลู่หานก็พูดเรื่องนี้มาซะงั้น ทำให้เธอต้องหันหน้ามามองอย่างงงๆว่าเขาจะทำอะไร ใบหน้าหวานแต่ดูรูปคมอย่างผู้ชายแสยะยิ้มนิดหนึ่งโดยที่แทยอนไม่ทันเห็นก่อนที่เขาจะพูดออกมา

            “คุณกับผมมาร่วมมือกันมั๊ยล่ะ?”

            “ยังไง?”

            “ถ้าคุณร่วมมือกับผมจับไอ้ฆาตกรร่มสีแดงนั่นได้ ผมก็ได้ฆาตกร คนรอบตัวของเพื่อนคุณก็จะได้ไม่เป็นอันตราย” แทยอนนิ่งฟังก่อนจะพูด

            “แล้วคิดว่าฉันจะช่วยคุณได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ?” แทยอนเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ แน่ล่ะ! เธอมันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ จะไปมีอะไรไปช่วยเขาจับฆาตกรได้กัน

            “ถ้าคุณสงสัยได้ขนาดนี้ ก็ถือว่ามีเซ้นส์พอตัว แถมอีกอย่าง มันแปลกๆนะที่ส่วนมากมันจะเข้ามาเกี่ยวข้องกับคุณโดยที่คุณไม่รู้ตัว”

            “ทำไม?”

            “ดูอย่างวันนี้สิ ข้อความนั่นถูกส่งมาให้คุณเพื่อให้คุณไปพบศพ แต่ว่าดีโอกลับเจอก่อน มันแปลกๆ” ลู่หานเอ่ยเสียงเครียดก่อนที่สายตาของเขาที่มองผ่านแทยอนไปยังกระจกหน้ารถที่สามารถมองเห็นบางสิ่งบางอย่างได้ ลู่หานรีบปล่อยเธอแล้ววิ่งลงไปจากรถ แทยอนจึงวิ่งตามเขาทันที

            แทยอนวิ่งตามลู่หานมาได้สักพักก่อนที่เขาจะมาหยุดตรงพุ่มไม้ตรงหนึ่งหลังห้องน้ำของปั๊มน้ำมันก่อนที่เขาจะใช้มือข้างหนึ่งดึงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงและนั่นคือถุงมือสีขาวที่เขาพกติดตัวประจำ

            ลู่หานสวมถุงมือใส่มือทั้งสองข้างก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหยิบบางอย่างในพุ่มไม้ เสียงกอกแกรกๆน่าสงสัย ทำให้แทยอนต้องชะเง้อคอดูก่อนจะพบว่ามันเป็นแค่ถุงสีดำใบใหญ่แค่นั้น สายตาของเธอดูผิดหวังนิดหน่อย แต่ลู่หานกลับไม่ เขาจ้องมันอย่างโมโหก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา

            “ว่าแล้ว มันต้องเป็นแบบนี้”

            “อะไรเหรอคุณ?”

            แทยอนถามกลับด้วยความสงสัยเพราะแค่ถุงดำใบเดียวทำไมต้องทำหน้าตาโมโหหรือเสียงเครียดอะไรขนาดนั้น แล้วอีกอย่างในหัวของลู่หานนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กัน ทำไมเขาถึงต้องพูดแบบนั้น

            “คุณไม่สงสัยเหรอว่า ไอ้ถุงดำใบนี้มันเกี่ยวอะไรกับศพในห้องน้ำ”

            “ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดเลยสักนิด” แทยอนส่ายหน้า ก่อนที่ลู่หานจะพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง

            “งั้นผมจะบอกให้ว่าไอ้ถุงดำใบนี้คือถุงที่ใส่ศพที่ฆาตกรมันใส่มา แล้วเอาไปจัดฉากในห้องน้ำว่าที่เกิดเหตุอยู่ที่นี่ แต่ที่จริงมันไม่ใช่”

            “อีกอย่างดูท่าเจ้าดาบนี่ มันคงอยากจะทิ้งหลักฐานไปพร้อมกับไอ้ถุงดำนี่ละมั๊ง” ลู่หานหยิบดาบออกมาจากพุ่มไม้ก่อนจะเอามาวางไว้ข้างๆถุงดำ แทยอนมองดาบนั่นอย่างสนใจเพราะรู้สึกคุ้นๆตากับปลายดาบที่มันแตกออกเล็กน้อยแถมลายตรงที่จับ เธอยังรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

            “งั้นก็แสดงว่าพี่เรียวอุคไม่ได้ตายที่นี่เหรอ?”

            “ใช่ ผมคาดว่าต้องเป็นที่ไหนสักแห่งที่เขาไป” แทยอนนึกคิดก่อนจะบอก

            “บริษัทของยัยซันนี่ ช่วงบ่ายพี่เรียวอุคเขาไปที่นั่น”

            “หืม? จะว่าอะไรมั๊ย? ถ้าผมไปตรวจสอบดูที่นั่น” แทยอนส่ายหน้าให้ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงเบาๆ

            “คงต้องไปถามเจ้าของบริษัทเอง” ลู่หานพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่ว่าเธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมคนร้ายถึงรู้ว่าเธอต้องแวะที่นี่ อีกอย่างก็ข้อความนั่น

            “ฉันรู้สึกงงกับเหตุการณ์ในวันนี้จริงๆ”

            “มาเถอะ ผมจะเอาไปเจ้าหน้าที่ตรวจสอบ ตรวจสอบดูว่าจะมีนิ้วมือคนร้ายมั๊ย?” แทยอนเดินตามเขาอย่างว่าง่ายก่อนจะคิดอะไรบางอย่างในใจ

            ดาบนั่น เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

            หลังจากที่เอาหลักฐานสำคัญไปให้เจ้าหน้าที่ เขาและเธอก็กลับมายังรถ ตอนแรกเธอจะกลับโดยรถของตัวเอง แต่ว่าลู่หานกลับลากเธอมายังรถของเขาอีกครั้ง แถมยังบอกให้ผู้หมวดจงแดรับหน้าที่เอารถของเธอไปส่งที่บ้าน

            “คุณจะพาฉันไปไหน?”

            แทยอนหน้าหงิกเมื่อเธอมานั่งอยู่ในรถของเขาอีกครั้ง แถมตอนนี้เขาก็ขับออกมาไกลจากปั๊มน้ำมันมาก เธอจึงได้แต่บ่นอุบอิบแอบประท้วงเขา

            “ไปคอนโดของผม”

            “จะไปทำไม!”

            “ผมยังไม่เคลียร์เรื่องรอยแดงบนคอคุณเลยนะ” ลู่หานหันมามองฉันด้วยสายตาก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ

            “ไม่เอา ฉันไม่ไป ให้ฉันลงเดี๋ยวนี้เลย!”

            “ไม่ทันล่ะคนสวย เพราะยังไงผมก็ต้องเตือนคุณว่าคุณเป็นของผม” ลู่หานยิ้มที่มุมปากก่อนจะเยอีกประโยคออกมาจนเธอรู้สึกใจสั่นกับประโยคนั้น

             “เพราะผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของตัวเองสักเท่าไร”

- CUT -

แปะเมลล์ไว้นะคะ 
โดยแปะเป็นสีแดง ใครทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ
ส่งให้เหมือนเดิม

 

มันอยากจะ ฆ่า พวกเขาให้กลายเป็นศพทีละคน
#สปอยน้อยๆ พองาม

     TBC.

...........................................................

คิดถึงบิวกันมั๊ย? บิวคิดถึงรีดเดอร์ทุกคนนะ >0<
แบบเรากันอยู่ด้วยกันมากับเรื่องนี้ได้ 1 เดือนแล้ว!
ดีใจมากๆที่ยังมีคนอ่านอยู่ T^T
ซึ้งมากจริงๆ ถึงแม้ว่าบิวจะแต่งไม่เก่ง แต่ทุกคนก็ยังอ่านมันได้
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ

 

THE★ FARRY