ฤดูรัก...สีเลือด [EXO x SNSD]

ตอนที่ 16 : CHAPTER 14

CHAPTER 14








 

           ซันนี่ไม่คิดว่าจะตัวเองจะได้เจอบุคคลที่คุ้นเคยอีกครั้ง อย่างจงอิน ที่ตอนนี้เขากำลังมองเธอในขณะที่เธอกำลังถอดถุงมือทั้งสองข้างออก วันนี้เพราะอากาศมันเริ่มจะร้อนและฝนไม่ตก ทำให้เธอตื่นแต่เช้าเพื่อมาปลูกดอกไม้หน้าบ้าน หลังจากที่เสียทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งแม่บ้าน ดอกไม้ทั้งหลายหน้าบ้านนั้นก็ไม่ได้รับการดูแลสักเท่าไร ดังนั้นหากว่าบ้านหลังนี้ไร้ความสวยงามจากดอกไม้มันก็จะกลายเป็นบ้านร้างไปอย่างสมบูรณ์แบบ เธอทำท่าไม่สนใจคนตัวสูงผิวเข้มที่กำลังจดจ้องเธออยู่อย่างไม่คาดสายตา จนกระทั่งเขาเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา

            “ไม่คิดจะทักทายกันบ้างหรือไง?”

            “ไม่จำเป็น” ซันนี่ตอบอย่างรวดเร็วพร้อมกับใช้ช้อนพรวนพรวนดิน อากาศที่ร้อนมากทำให้เหงื่อไหลซึมตามโครงหน้าสวยของเธอ ซันนี่ใช้มือเล็กของตัวเองเช็ดมันออกอย่างไม่ใยดีก่อนจะก้มหน้าพรวนเหมือนเดิม จงอินมองภาพนั้นก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

            “สวยเหมือนเดิม”

            “ห๊ะ?” เพราะเมื่อกี๊ฟังไม่ทันว่าเขาพูดอะไร ทำให้ซันนี่ต้องเลิกคิ้วมอง

            “ฉันบอกว่าสวยเหมือนเดิม….สวยกว่าตอนที่เราคบกันซะอีก” ไม่รู้ว่าจงอินกำลังคิดอะไรในหัวของเขา แต่ตอนนี้ซันนี่รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง เขาจะพูดถึงอดีตทำไมกัน?  ในเมื่อเธออยากจะลืมมันจะแย่

            “อย่าพูดเรื่องอดีตกับฉัน!”

            “ไม่ได้เหรอ? เพราะอะไรกันนะ?” จงอินยักคิ้วอย่างกวนๆ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าข้างในใจเขาคิดอะไรอยู่ ให้ตายก็ไม่มีใครรู้หรอก

            “อย่ากวนฉันนะ”

            “ไม่ได้กวน แต่เพราะอะไรกันล่ะ คนรัก ไม่สิ อดีตคนรักของฉันถึงได้แข็งกร้าวขึ้นขนาดนี้” ซันนี่กำมือแน่นทั้งสองข้าง พยายามควบคุมอารมณ์ในจิตใจให้คงที่อยู่ตลอดเวลา หากเธอเผลอพลั้งไปมันคงจะไม่ดีสักเท่าไร หญิงสาวร่างเล็กกัดฟันก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างยากลำบาก

            “ต้องการอะไร!” จงอินเอียงคอก่อนจะยิ้ม แต่เป็นยิ้มแบบปีศาจที่ซันนี่คิดว่ามันน่ากลัวที่สุดเท่าที่
เธอเคยเจอมา

            “ถ้าบอกว่า….ต้องการเธอล่ะ?”

            “ไม่มีวัน!”

            “หึ ก็คิดแล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้” ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้ว่าในดวงตาของซันนี่และจงอินจะสะท้อนภาพกันและกันอยู่ก็ตาม แต่ตอนนี้ความรู้สึกของทั้งสองมันไม่เหมือนเดิม ในตอนนี้พวกเขาคงสถานะไว้แค่เพื่อน หรือจะอีกอย่างที่ต่างคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจก็คือ

            ว่าพวกเขาเป็นแค่คนรู้จัก

            “อะไรกัน พี่จงอินมาหาพี่หรอกเหรอพี่ซันนี่” เสียงของยูริดังขึ้จากข้างหลัง สร้างความแปลกใจให้กับจงอินเป็นอย่างมาก เท่าที่รู้คือหญิงสาวน้องสาวคนนี้ของซันนี่ เธอพักอยู่คอนโดไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?

            “ทำหน้าแปลกใจไปได้นะคะพี่จงอิน” ยูริเอ่ยแซวๆก่อนจะเดินเข้าไปกอดพี่สาวร่างเล็กของเธอที่ตอนนี้หันกลับมามองน้องสาวจอมขี้อ้อน ซันนี่เลิกคิ้วก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา

            “แล้วนี่ไม่ไปเรียนเหรอ?”

            “วันนี้มีเรียนตอนบ่ายค่ะ อ้อ! แล้วพี่รู้หรือยังว่าบริษัทของพี่อ่ะมีคนตาย แถมคนนั้นยังเป็นพี่เลย์อีก”

            “ห๊ะ! เลย์ตาย! เมื่อไรอ่ะ?” ซันนี่เบิกตากว้าง ก่อนที่จะถามด้วยเสียงอันดังจนยูริต้องยกมือขึ้นมาปิดหูเอาไว้พร้อมกับพูดเอ็ดพี่สาวห่างๆของตน

            “พี่ซันนี่พูดเบาๆสิ ฉันหูจะแตกแล้วเนี่ย…ก็เมื่อคืนผู้กองลู่หานกับพี่แทยอนพบศพพี่เลย์ในห้องเก็บของแถมยังมีซากศพพี่เรียวอุคในห้องนั้นด้วย ทางตำรวจเลยแจ้งมา พี่จงอินก็น่าจะรู้แล้วนิ ใช่มั๊ยคะ?”  หันไปถามชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนเงียบอยู่อย่างขอความเห็น จะว่าไปในแก๊งค์หมู่เพื่อนพี่สาวเธอก็น่าจะรู้กันหมดแล้วนิ อย่างพี่ซูโฮก็ไม่น่าพลาด พี่จงอินนี่ยิ่งไม่ควรพลาดอย่างใหญ่เลย แล้วทำไมพี่สาวเธอถึงไม่รู้กันนะ

            “ครับ”

            “แล้วทำไมมีแค่พี่ที่ไม่รู้”

            “ฉันจะไปรู้เหรอคะพี่” ยูริยักไหล่ก่อนจะผละออกจากร่างเล็กของซันนี่ เธอสบตากับจงอินชั่วครู่ ก่อนจะหันหน้าหนี ซันนี่ที่มัวแต่คิดอยู่ก็เอามือทาบอกตัวเองก่อนจะพึมพำเบาๆ

            “เลย์ไม่น่าจากไปเร็วเลย”

            “แต่ว่าที่น่าแปลกนะคะ ผู้กองลู่หานบอกว่าพี่เลย์อาจจะตายด้วยฝีมือของฆาตกรร่มสีแดง ฆาตกรต่อเนื่องที่กำลังมีคดีติดตัวอยู่ตอนนี้”

            “เขาเห็นฆาตกรนั่นเหรอ?

            “ไม่ทราบสิคะ…ถามพี่จงอินดูสิ” ยูริโบ้ยให้พร้อมกับยิ้มหวาน ใบหน้าคมของจงอินมองภาพนั้นก่อนจะแอบกระตุกยิ้มนิดหนึ่ง พลางคิดในใจว่าเด็กคนนี้ ชอบพูดอะไรที่มันดูลึกลับดี

            “ก็ตามนั้นแหละ”

            “ฆาตกรร่มสีแดงเหรอ?” ซันนี่พูดทวนกับตัวเองเบาๆ เอาอีกแล้ว มีคนตายโดยไอ้ฆาตกรรายนี้อีกแล้ว และที่สำคัญคนที่ตายมักจะเกี่ยวข้องกับเธอเสมอ แปลกใจ ทำไมต้องมีคนตายโดยมีเธอเข้าไปเกี่ยวข้องอีก ใครกันนะ ที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ ใครกันที่ทำให้เธอเกลียดโดยไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า

            “พี่ควรจะไปบริษัทสักหน่อยนะคะ อย่างน้อยก็น่าจะไปดูสถานการณ์บ้าง” ยูริพูดกับซันนี่ที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิด

            “เฮ้อ! พี่ก็ว่าจะไปสักหน่อยแหละ” ซันนี่พยักหน้าก่อนที่ไม่วายจะส่งสายตาเกลียดชังให้กับจงอินที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องหน้าเธออยู่ เขาจ้องเธอมาสักพักแล้ว เธอรู้ตัวดีแต่อดอารมณ์ไว้ก่อนเพราะยังไม่อยากแสดงออกว่าเกลียดหน้าผู้ชายคนนี้ต่อหน้าน้องสาวสักเท่าใด

            “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญออกไปจากบ้านฉันสักที คิมจงอิน” ยื่นมือชี้ไปยังประตูบ้านพร้อมกับหันหน้าหนี แต่ก่อนที่จงอินจะได้เดินออกไป เสียงของยูริเรียกรั้งไว้อีกครั้ง เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่เรียกเขาไว้ก่อนจะถามขึ้น

            “เรียกพี่ทำไม?” ซันนี่เองก็ตกใจที่อยู่ๆยูริก็เรียกเขาไว้ ยูริเม้มปากก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่เบาบาง

            “คือถ้าไม่เป็นการรบกวน ช่วยไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยได้มั๊ยคะ?” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับสงสัย ซันนี่เองก็เช่นกัน แต่ก่อนจะได้ถามอะไรออกไป หญิงสาวผิวสีแทนเซ็กซี่ก็เอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน

            “ฉันอยากไปเยี่ยมซอฮยอนน่ะค่ะ”







 

โรงพยาบาลโซล

            ภายในห้องพักผู้ป่วยของซอฮยอนเต็มไปด้วยบุคคลหลากหน้าค่าตา ร่างบางของซอฮยอนที่นั่งพิงหัวเตียงโรงพยาบาลถึงกับขมวดคิ้ว เพราะว่าตอนนี้จำนวนคนให้ห้องไม่ต่ำกว่า 5 คนทั้งที่ปกติ พี่เซฮุนเคยพูดห้ามไว้ว่าห้ามคนเข้าเยี่ยมเธอเกินกว่า  3 คนแล้วนี่อะไรกันล่ะ? มีทั้งคนที่รู้จักและไม่รู้จักทั้งนั้น ยกเว้น แทยอน พี่สาวของเธอเองที่ซอฮยอนรู้ ส่วนที่เหลือคือใคร เท่าที่จำหน้าได้ก็คงเป็นผู้หมวดมินซอกกับผู้หมวดจงแด ตำรวจสองคนที่เธอเห็นหน้าอยู่บ่อยครั้งเวลาเขามาทำคดีเกี่ยวกับฆาตกรร่มแดงในช่วงนี้ และคนเธอสงสัยคือผู้ชายหน้าหวานผมสีชมพูคนนั้นที่มีสีหน้าบูดบึ้งข้างกายมีหญิงสาวหน้าตาสละสลวยเกาะแขนอยู่อย่างเป็นเจ้าของ เขาเป็นใครกัน ไหนจะคนตัวสูงที่มีกล้องห้อยคอนั่งอยู่ตรงโซฟานั่นอีก คนนี้อาจจะเป็นนักข่าว และข้างๆของเขาก็เป็นผู้หญิงผมแดง ปากแดงแม้แต่ชุดของเธอก็ยังสีแดง

            “ทำไมคนเยอะขนาดนี้ล่ะคะออนนี่?” ถามพี่สาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆประมาณว่า ซอกลัว  แทยอนได้แต่มองหน้าน้องสาวตัวเองอย่างเอ็นดูก่อนจะลูบเข้าไปที่กลุ่มผมที่ชื้นเล็กน้อย จนเธอแอบสงสัย แต่ในใจก็คิดว่าน้องสาวอาจจะสระผมตอนอาบน้ำก็เป็นได้

            “พวกเขาแค่อยากมาเยี่ยมซอน่ะ” เปล่าหรอก ที่อยากมาเยี่ยมน่ะมีแค่แทยอนคนเดียว ส่วนลู่หานเขาแค่มาส่งเธอเท่านั้น แต่ก็ยังไม่วายมีเจสสิก้าแฟนของเขา(ในความคิดของแทยอน)ตามมาอีก เท่านั้นยังไม่พอ ชานยอลที่ตามมาลู่หานมาเพราะต้องการทราบรายละเอียดของการตายของเลย์เพื่อเอาไปทำข่าวเกี่ยวกับฆาตกร แต่ยังอุตส่าหนีบแม่สาวผมแดงปากแดงมาอีก

            “แต่คนเยอะไป ซอกลัวจัง” ซอฮยอนใช้มือกอดเอวพี่สาวของคนไว้ก่อนจะปรายตามองไปทางผู้ชายหน้าหวานคนนั้นคนที่เธอรู้สึกแปลกๆมากที่สุด อาจจะเป็นเพราะหน้าตาของเขาที่ดูเหมือนจะติดอารมณ์ไม่ดีอยู่หน่อยหนึ่ง หรืออาจะเป็นสายตาที่มองเธออย่างจับผิดนั้น ความรู้สึกกลัวแล่นเข้ามาจับจิตจนต้องซุกหน้าลงกับเอวของพี่สาว แทยอนมองน้องตัวเองก่อนจะเอ่ยปลอบประโลมให้น้องหายกลัว

            “ไม่ต้องกลัวนะ พวกเขาไม่ใช่คนไม่ดี” ซอฮยอนพยัหน้าพร้อมกับอู้อี้ไม่ได้ศัพท์แต่แทยอนก็เข้าใจว่าซอฮยอนคงเข้าใจ แต่ก็ยังไม่กล้าสบตากับใครอยู่ดี

            “อะไรกัน เด็กคนนี้อุตส่ามีคนมาเยี่ยมยังจะกลัวอีก นี่เธอโตแต่ตัวหรือยังไง?” เจสสิก้าเอ่ยออกมาก่อนจะมองซอฮยอนอย่างตำหนิ หลังจากที่เธอสังเกตอาการของยัยเด็กคนนี้มานาน แววตาที่สั่นระริกท่าทางที่กลัวแบบนั้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัดแทนแถมยังทำให้อารมณ์เสียอีก แต่ตอนนี้เธออยู่ต้อหน้าของลู่หาน เธอเลยไม่สามารถแสดงอาการเอาแต่ใจออกไปได้

            “ได้โปรดให้เกีรยติน้องฉันด้วยค่ะ น้องฉันกำลังป่วยอยู่” แทยอนเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเชิดหน้ามองเจสสิก้า ทำให้เจสสิก้ารู้สึกแอบหมั่นไส้แทยอนอยู่เล็กน้อย

            “นั่นสิ เธอควรจะนั่งเงียบๆไปดีกว่านะ” ลู่หานเอ่ยออกมา และนั่นยิ่งทำให้เจสสิก้าอดโมโหไม่ได้ อย่าคิดว่าเธอไม่เห็นสายตาของเขาตอนมองยัยร่างเล็กแทยอนนั่นนะ! สายตาที่มองแบบมีความหมายแบบนั้น!

            “ลู่หาน!”

            “เงียบๆด้วยค่ะ” แทยอนเอ่ยอีกครั้ง เมื่อเจสสิก้าแหวขึ้นเสียงดัง เสียงแหลมของเจสสิก้ามันทำให้ซอฮยอนนั้นสั่นระริกเล็กน้อยเพราะกลัวกับน้ำเสียงแบบนั้น

            “เหอะ!”

            ลู่หานมองสองสาวก่อนจะมองไปยังชานยอล เพื่อนของตนที่กำลังตั้งใจพิจารณามองร่างแทยอนอยู่ เขาจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าสายตาของชานยอลนั้นไม่มองเธอในแบบเชิงชู้สาว บางทีเขาคงต้องเตือนสักเล็กน้อย

            “ชานยอล ทิฟฟานี่เขากำลังงอนนายแล้วนะ ถ้านายไม่สนใจเธออ่ะ” เหมือนจะเอ่ยแซวไปเล่นๆ แต่จุดประสงค์คือทำให้แทยอนเข้าใจว่าเพื่อนของเขามีคนข้างกายแล้ว แทยอนจะได้ไม่สนใจ  ชานยอลมองหน้าลู่หานก่อนเอ่ยเสียงติดจะขำเล็กน้อย

            “อะไรกัน ฉันกับฟานี่เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น นายคิดอะไรของนายน่ะลู่หาน ใช่มั๊ยฟานี่?” หันไปถามความเห้นของหญิงสาวข้างกาย ก่อนที่คนถูกถามจะพยักหน้าพร้อมกับพูดยิ้มๆ

            “นั่นสิคะ ชานยอลกับฟานี่เป็นแค่เพื่อนกัน ผู้กองคิดอะไรอยู่คะเนี่ย” ลู่หานทำเป็นแสร้งยิ้ม แต่ในใจนี่ไม่สบอารมณ์อย่างหนักนอกจากจะไม่เป็นตามที่เขาหวังไว้แล้ว เพื่อนของเขายังมีข้ออ้างอีกต่างหาก เพื่อนกันทำไมจะไม่รู้ว่าชานยอลกำลังสนใจคนของเขาอยู่

            “ก็เปล่าครับ” ทิฟฟานี่ยิ้มหวานก่อนจะหันหน้าไปทางซอฮยอนที่กำลังมองเธออยู่เช่นกัน หญิงสาวผมแดงยิ้มน้อยๆ แต่ซอฮยอนกลับหันหน้าหนีซะงั้น เล่นเอาเธอแอบเขม่นเด็กนี่อยู่เช่นกัน

            แกร๊ก!

            เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกให้ทุกคนหันไปมองอย่างสนใจ รวมทั้งหมวดจงแดและหมวดมินซอกที่กำลังคุยกันอยู่เงียบๆแค่สองคนยังต้องหันไปมองกับคนที่มาใหม่ แทยอนแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นยูริมากับจงอิน หญิงสาวร่างเล็กขมวดคิ้วก่อนที่จะได้พูดอะไร ยูริก็เอ่ยทักทายขึ้นมาก่อน

            “อันยองค่ะแทยอนออนนี่ ฉันมาเยี่ยมซอฮยอนค่ะ แต่พอดีว่าฉันขอให้พี่จงอินมาส่ง ดังนั้นอย่าแปลกใจเลยนะคะ” ยูริพูดไปโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของลู่หานเลยว่ากำลังจับผิดเธอมากแค่ไหน คำพูดทุกคำที่เธอเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันนั้น มันทำให้เขาอึ้งเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ชอบทำให้เขาตกใจอยู่หลายครั้ง

            “งั้นเหรอ…แล้วยัยซันล่ะ?”

            “ซันนี่ออนนี่ไปบริษัทค่ะ ไปจัดการเรื่องศพพี่เลย์” ยูริยิ้มหวานก่อนจะควงแขนของจงอินเดินไปใกล้ๆกับเตียงของซฮฮยอน คนป่วยเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้เพื่อนของเธอพร้อมกับเอ่ยเสียงใส

            “ยูริมาเยี่ยมเราเหรอ ^^” แม้จะแปลกใจที่ยูริควงแขนอดีตคนรักของซันนี่ แต่เพราะว่าไม่คิดอะไร เธอเลยไม่สนใจ

            “อืม…แล้วนี่เป็นไงบ้าง”

            “ดีขึ้นแล้วล่ะ ได้ยาดี”

            “จากพี่หมอเซฮุนสินะ” ยูริแซวเล็กน้อย ลู่หานแอบสะดุดกับคำว่า พี่หมอเซฮุน จะว่ไปหมอนี่ก็ประกาศชัดเจนว่าจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาเรื่องแทยอนแล้วนี่ แล้วเกี่ยวอะไรกับน้องสาวของแทยอน

            “ก็ประมาณนั้นแหละ”

ซอฮยอนตอบเสียงเบาๆพร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่ออย่างเขินอาย และท่าทางแบบนั้นทำให้แทยอนยิ้มน้อยๆกับความน่ารักของน้องสาวตัวเอง ต่างจากใครคนหนึ่งที่กำลังหน้าบูด เจสสิก้าเหยียดปากอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่ายูริกำลังเกาะแขนของจงอินอย่างน่าหมั่นไส้ ถ้าเธอจำไม่ผิด จงอินก็คือเจ้าของร้านอาหารชื่อดังที่ขึ้นชื่อได้ว่าตอนกลางคืนสามารถเปลี่ยนเป็นผับที่แสนจะบันเทิงอารมณ์ได้ และที่สำคัญนอกจากลู่หานที่เธอเป็นคู่หมั้นเขาแล้ว จงอินก็คือคนที่เธอสนใจอยู่ไม่ใช่น้อย รวยๆแบบนั้น หล่อๆแบบนั้นใครจะไม่อยากได้กันล่ะ เขาเป็นสเปคของเธออีกคนเลยก็ว่าได้นะ เป็นตัวเลือกรองจากลู่หานเสียด้วย

            “แล้วยูริมากับพี่จงอินได้ยังไง?”

            “พี่เขาไปเยี่ยมพี่ซันนี่ที่บ้านน่ะ ฉันเลยขอติดรถมาด้วย” ยูริตอบด้วยรอยยิ้มแบบมีความสุข ดูท่าเธอจะมีความสุขจริงๆกับการที่ได้อยู่กล้ๆกับจงอิน ซอฮยอนมองเพื่อนก่อนจะยิ้มให้เช่นกัน ในใจก็คิด

ว่าก็เหมาะกันดี

            ทุกคนในห้องเงียบไปสักพัก เหมือนจะไม่มีอะไรพูดกัน แทยอนลังเลอยู่สักพักเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ยังไม่พูด ลู่หานที่เห็นอาการของหญิงสาวจึงเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงเรียบๆ

            “เป็นอะไร?” หญิงสาวที่ถูกจับอาการผิดสังเกตได้ปรายตาไปทางลู่หานเล็กน้อย แต่สายตาของเจสสิก้าที่อยู่ข้างๆกลับมองเธออย่างไม่พอใจ แต่ใช่ว่าแทยอนจะสนเธอสักหน่อย

            “ซอ พี่จะไปซื้อกาแฟข้างล่างสักหน่อย เราจะเอาอะไรมั๊ย?” ถามน้องสาวด้วยเสียงอ่อนโยน ก่อนที่คนป่วยบนเตียงจะตอบกลับมาเสียงใส จนคนที่ถามอดไม่ได้จะยิ้มให้น้องสาวของตัวเอง

            “ซอเอาแตงโมปั่นนะคะออนนี่ ^0^”

            “เดี๋ยวจะซื้อมาให้นะ” แทยอนบอกกับซอฮยอนก่อนที่เธอจะเตรียมตัวเดินออกจากห้อง แต่ก็โดนคว้ามือไว้โดยน้องสาวของตน แทยอนหันหน้ากลับมามองก่อนจะพบสายตาที่สั่นระริกของซอฮยอนที่บ่งบอกได้ว่าหญิงสาวกำลังกลัว และแทยอนรู้ดีว่าคงไม่พ้นคนในห้องเป็นแน่ที่ทำให้ซอฮยอนกลัวได้แบบนี้

            “กลับมาเร็วๆนะคะออนนี่….ซอกลัว”

            “อืม..พี่จะมาเร็วๆนะ”

            ยูริมองตามร่างของแทยอนที่ออกไปจากห้อง ก่อนที่เธอจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน เธอยิ้มให้กับซอฮยอนที่อยู่บนเตียงแถมยังมีสีหน้ากึ่งๆเหมือนจะไม่อยากให้เธอไป แต่ว่าสุดท้ายแล้วก็พยักหน้า พร้อมกับพูดว่าไปเร็วๆนะ  เธอเดินออกไปจากห้อง และเหมือนจะได้ยินเสียงของใครบางคนที่เอ่ยขอไปห้องน้ำเหมือนกับเธอ ยูริหันหลับมามองด้านหลัง ผู้หญิงหน้าตาสละสลวยที่เธอสังเกตเห็นว่าอยู่ข้างผู้กองลู่หานตอนอยู่ในห้อง แต่มันคืออะไรกันล่ะ ที่ตอนนี้แม่สาวหน้าตาสวยคนนี้ถึงได้มองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทางเดินของห้องน้ำที่เงียบสงบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ทำให้ทั้งสองรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ยูริยิ้มหวานบนใบหน้าก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงสดใส

            “คุณตามฉันมาทำไมคะ?”

            “ใครบอกฉันตามเธอ ฉันมาเข้าห้องน้ำต่างหาก”

            “ฉันรู้ทันความคิดของคุณนะคะ บอกมาเถอะค่ะว่าคุณตามฉันมาทำไม?”  คำถามกับรอยยิ้มช่างดูขัดกันเหลือเกิน เจสสิก้าคิดในใจก่อนจะมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ผู้หญิงคนนี้ภายนอกดูจะสดใสร่าเริงแต่เจสสิก้าคิดว่ายูริไม่ใช่คนแบบนั้น บางทีคนตรงหน้าอาจจะเป็นคนสองบุคลิกก็เป็นได้

            “เก่งจริงนะ เอาล่ะ เธอเป็นอะไรกันกับคิม จงอิน?” ไม่ต้องรอให้เสียเวลาอะไรทั้งนั้น เจสสิก้าถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ทันที

            “ทำไมคะ?”                        

            “ฉันอยากรู้  และก็ไม่ต้องมาตีหน้ายิ้มใสฉันแบบนี้ รีบๆบอกมาซะก่อนที่ฉันจะไม่พอใจเธอ”

            “ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะคะ?”

            “เธออยากให้ฉันใช้กำลังกับเธอใช่มั๊ย!” ยูริถอยหลังนิดหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเธอกลัวหรอกนะ เพียงแค่ตั้งท่าเท่านั้นแหละ เผ่อแม่สาวคนสวยคนนี้จะพุ่งเข้ามาตบเธอ เธอจะได้ป้องกันตัวไว้ทัน

            “ฉันกับพี่จงอิน เป็นแค่พี่น้องที่สนิทกันเท่านั้น” สุดท้ายก็ต้องบอกไป แต่คิดๆดูแล้ว เธอไม่น่าบอกไปเลย อยากจะเห็นสีหน้าคนตรงหน้าเวลาโกรธชะมัด ตอนอยู่ในกรมที่ไปคุยเรื่องคดีกับซันนี่ตอนนั้น ยูริเห็นแค่ว่าเธอเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องของผู้กองลู่หานอย่างไม่พอใจ

            “อย่างนั้นเหรอ?”

            “แต่ที่จริงแล้ว….พี่จงอินน่ะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่สาวของฉันอยู่ค่ะ” เจสสิก้าขมวดคิ้วมอง

ยูริที่กำลังยิ้ม

            ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

            “คุณรู้จักพี่สาวของฉันมั๊ยคะ?”

            “………”

            “พี่ซันนี่ของฉันน่ะ”

            หลังจากที่ลงมาชั้นล่างของโรงพยาบาลได้ แทยอนก็ตรงไปที่ร้านมินิมาร์ทขนาดใหญ่ทันที ความจริงแล้วเธอแค่อยากจะหนีสายตาของเจสสิก้าเท่านั้นแหละ จ้องเธออยู่ได้ รู้หรอกน่า! ว่าเป็นแฟนของผู้กองลู่หาน! ไม่ต้องย้ำด้วยการกระทำแบบนั้นเลยก็ได้นี่น่า คนที่กำลังเครียดๆเรื่องหลายอย่างอยู่พอมาเจอสายตาแบบนี้ก็รู้สึกอดโมโหไม่ได้เช่นกัน นี่เธอต้องกลั้นอารมณ์ตัวเองแค่ไหนไม่ให้มันประทุขึ้นมา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ซอฮยอนได้หัวใจวายตายแน่ๆ

            คิดแล้วก็อยากจะฆ่าคนหัวสีชมพูนั่นจริงๆ!

            “ทำหน้าแบบนั้น ไม่พอใจอะไรกาแฟอยู่หรือเปล่าครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยข้างๆหู ลมหายใจที่กระทบกับใบหูของเธอ ทำให้แทยอนเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันไปมองคนข้างๆ ชานยอล เพื่อนของลู่หาน เขากำลังยิ้มให้กับเธอ ก่อนที่เขาจะยืดความสูงของตัวเองให้เต็มที่ และความสูงของเขาก็แตกต่างกับเธอมากโข ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาอย่างช่วยไม่ได้

            “เปล่าค่ะ”

            “ผมคิดว่าคุณกำลังไม่พอใจกาแฟที่อยู่ในมือของคุณซะอีก” แทยอนแอบเบ้หน้า เมื่อคิดได้ว่าเขาอาจจะกำลังมาจีบเธอ ถ้าคิดในแง่นั้นนะ แต่ถ้าคิดในแง่ดี เขาอาจจะเป็นคนที่เฟรนด์ลี่มากเลยก็ได้

            “คุณคือเพื่อนของคุณลู่หานใช่มั๊ยคะ? ฉันคิม แทยอน ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ทักทายแบบเป็นทางการตอนอยู่ข้างบนห้อง”

            “ไม่เป็นไรครับ ผมปาร์ค ชานยอล แต่ถ้าจะสะดวกเรียกผมว่าชานยอลดีกว่านะครับ” เขายิ้มให้เธออีกแล้ว แทยอนจึงได้แต่ยิ้มแหยๆตอบกลับก่อนจะพยายามเลี่ยงจากเขา แต่ไม่ว่าเธอจะเลี่ยงสักเท่าไร อีกคนก็พยายามตามเธออยู่แบบนั้น จนตอนแทยอนจ่ายเงินแล้วเดินออกมาข้างนอกก็ยังเดินตาม  ดังนั้นเธอเลยตั้งใจเดินไปทางห้องน้ำที่อยู่ข้างในสุด เพราะคิดว่ายังไง ถ้าเป็นห้องน้ำหญิง ชานยอลเขาคงไม่ตามเธอมาแน่ แต่ว่าเธอคิดผิด! เขาเดินตามเธอมาได้อย่างน่าตาเฉย มันผิดเองที่แทยอนไม่รู้ว่าในห้องน้ำมีคนหรือไม่  ยังไม่ทันจะได้ถอยหนี ตัวเธอก็โดนดันตัวเข้าไปในห้องน้ำห้องสุดท้ายก่อนที่เขาจะตามเข้ามาและกดล๊อคประตู  ตัวของแทยอนโดนดนัติดผนังห้องน้ำก่อนที่ชานยอลจะกักตัวเธอเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง และในที่สุดแทยอนก็หนีเขาไม่ได้แม้แต่น้อย

            “ปล่อยฉัน!”

            “จะปล่อยไปได้ยังไงล่ะครับ มีผู้หญิงตรงหน้าอยู่ต่อหน้าผมทั้งคน” ชานยอลยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับเธอจนจมูกทั้งสองเกือบจะชนกัน แทยอนอดคิดไม่ได้ว่า กลุ่มเพื่อนลู่หานจะเป็นแบบนี้กันหมดหรือเปลา เพราะแม้แต่เจ้าตัวก็ยังเป็นแบบนี้เอง

            “คุณก็รู้ว่าฉันกับคุณลู่หาน เรามีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา”

            “ผมรู้ครับ รู้ด้วยว่าคุณทำให้มันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วด้วย อยากรู้แล้วล่ะสิ ว่าคิมแทยอนคนนี้มีอะไรดีให้ผู้กองหนุ่มสุดร้อนแรงอย่างไอ้ลู่หานมันติดใจได้ขนาดนี้” ใบหน้าคมก้มคลอเคลียอยู่กับพวงแก้มนุ่มของร่างเล็ก ก่อนจะดมกลิ้มหอมๆอ่อนๆเหมือนกับเด็กของแทยอนอย่างรู้สึกดี

            “อย่าทำบ้าๆแบบนั้นนะ!” แทยอนเบือนหน้าหนีสัมผัสจากชานยอล พยายามหนีจากจมูกโด่งของเขาที่พยายามจะกดจูบแก้มและใบหน้าของเธอ

            “ปกติผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่เล่นตัวสักเท่าไร” ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ฟังดูแล้วขนลุกซู่ซ่าแปลกๆ ขนาดแทยอนเองก็ยังอดขนลุกด้วยไม่ได้

            “……….”

            “แต่ว่าพอคุณทำแบบนี้ มันดูน่าสนใจแปลกๆ” แทยอนหลับตาลงทั้งๆที่หันหน้าไปอีกทาง เมื่อริมฝีปากของชานยอลนั้นบดเบียดลงกับริมฝีปากของเธอก่อนจะผละออกช้าๆแล้วพูดต่ออีก

            “ผมชักจะสนใจคุณแล้วสิ….แทยอน”

CUT
สำหรับคนที่ตอบถูก
เดี๋ยวจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ



บิวหายไปนานมาก หลังจากเปิดเทอม  การบ้านก็รุมทันที
ไม่มีเวลาอัพฟิคเลย ไม่รู้ยังไม่คนรออ่านมั๊ย T^T
โซ ซอรี่จริงๆนะคะ  ที่อัพช้า 
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ


คำถาม : ให้ทายว่าสองประโยคนั่นเป็นของใครกันบ้าง?
ใครตอบถูกจะได้รับฉากคัทสำหรับตอนนี้แล้วบิวจะทักไปทางแชทลับนะคะ
คำใบ้ : ซันนี่ ทิฟฟานี่ ซอฮยอน ยูริ ยุนอา เจสสิก้า
ลู่หาน  ชานยอล  คริส  แบคฮยอน 
เฉลย  เจสสิก้า และ ชานยอล ตามลำดับค่ะ
ฉากคัทจะเริ่มส่งช่วงดึกๆ นะจ๊ะ 

THE★ FARRY