สัมผัสสื่อรัก
ถ้ารักแล้วต้องเจ็บสู้ไม่มีรักเลยดีกว่า ความรักบนโลกนี้ ไม่มีอยู่จริง
ผู้เข้าชมรวม
145
ผู้เข้าชมเดือนนี้
13
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
จอกแจกๆๆๆๆๆๆ เสียงผู้คนพูดคุยจอแจกันมากมายตามทางเดินในตลาดนัดที่มีของตั้งเรียงรายอยู่ทั้งสองข้างทาง ต่างคสต่างก็เลือกซื้อของที่ตนเองต้องการ ทั้งของกินและของใช้
“แอม อาทิตย์หน้าแกต้องไปทำงานที่เชียงใหม่กับหัวหน้างานใช่ป่ะ”หนึ่งใน 7 สาวที่ยืนเลือกซื้อของในร้านกิ๊ฟช๊อปถามเพื่อนในกลุ่ม
“อืม ทำไมคราวนี้จะฝากซื้ออะไรอีกล่ะ”สาวร่างท้วมผิวสีแทนเจ้าของชื่อที่เพื่อนเรียกตอบกลับ
“เปล่าแค่จะบอกว่าให้ระวังๆตัวหน่อย”
“นี้แกเห็นเหตุการณ์ล้วงหน้าอีกแล้วเหรออาย”
“ก็ประมาณนั้นแหล่ะ” อายตอบกลับเหมือนเป็นเรื่องปกติ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนในกลุ่มนั้นชินกับความสามารถพิเศษที่ตนเองมีไปแล้ว ความสามารถพิเศษที่หากเป็นคนนอกรู้คงไม่เชื่อหรืออาจจะกลัวเพราะมันเป็นเรื่องที่เหนือธรรมชาติและเกินกว่าจะทำความเข้าใจ แต่สำหรับอายและเพื่อนในกลุ่มที่สนิทกันมาตั้งเต่สมัยเรียนมัธยมหรือบางคนอาจจะตั้งแต่ประถมก็ว่าได้ทำให้รู้ใจและเข้าใจกันดีว่าอายนั้นมีความสามมารถพิเศษ หรือที่คนอื่นๆทั่วไปเรียกว่าสัมผัสที่ 6
“อาย จะว่าไปทำไมแกไม่ไปเปิดร้านเป็นหมอดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ”แอร์หนึ่งในสองสาวเจ้าเนื้อประจำกลุ่ม หรือที่ทุกคนเรียกว่าเจ้ทักขึ้น
“ใช่แกน่าจะทำอย่างที่เจ้มันพูดน่ะรับรองว่าแกได้เงินเพียบ” หลีสาวมั้นเจ้าของผมซอยสั้นสุดเปรี้ยวพูดเห็นด้วยกับเจ้ของกลุ่ม
“ก็ถ้าอายมันเห็นอนาคตของทุกคนที่มันอยากเห็นได้มันก็คงเปิดสำนักหมอดูไปแล้ว แต่นี่พวกแกก็รู้นิว่าอายมันเห็นได้แค่อนาคตของคนรอบข้างที่มันรักหรือมันสนิทด้วยเท่านั้น”จีนสาวร่างเล็กหน้าหวานเจ้าเสนห์ของกลุ่มพูดขึ้นหลังจากจ่ายเงินค่าของเสร็จ
“ใช่ขืนฉันไปเปิดน่ะได้โดนเปลือกทุเรียนปาหรือไม่ก็อีโตเฉาะหัวแบ่ะตั้งแต่วันแรกแน่”
“ก็ถ้าไม่ลองดูจะรู้เหรอ เพื่อมันมองเห็นขึ้นมาจริงๆ หรือถ้าไม่ได้ก็ไม่เสียหายอะไรนิ”เจ้ใหญ่ของกลุ่มอย่างแอร์ยังคงยืนยันความคิดของตนเอง
“ไม่ล่ะฉันยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควร ไปร้านอื่นกันเห่อะฉันหิวแล้ว กินหมี่เกี๊ยวร้านเฮียชัยกัน”
“ไม่เอาแกฉันว่าเราไปกินข้าวมันไก่ฝั่งนู้นกันดีกว่าฉันอยากกิน”จอยขัดขึ้น
“ไม่ๆฉันจะกินหมูย่างสามย้านตรงทางเข้าอ่ะ”หลีเสนอสิ่งที่ตัวเองอยากกินบ้าง
“แต่เราว่ากินโจ๊กดีกว่าไมอยู่ตรงนี้เอง”แอมเสนอบ้างเพราะเริ่มจะขี้เกียจเดินไปไหนแล้ว
“งั้นเอาอย่านี่ต่างคนต่างไปกินของที่ตัวเองอยากกินแล้วกลับมาเจอกันที่ทางเข้าตลาดเป็นไง ทุกคนโอเคน่ะจะได้ไม่ต้องเถียงกัน”ละมุกสาวบันชีเจ้าระเบียบเสนอทางออกให้เพื่อจะได้ไม่ต้องมาเถียงกันให้เสียเวลา
“ได้งั้นก็ตามนี้เลยแล้วกัน ต่างคนต่างไปแล้วค่อยมาเจอกัน”หลีพูดจบก็เดินออกไปยังร้านที่ตนเองอยากกินส่วนตนอื่นๆไม่ตอบอะไรก็ต่างแยกย้ายกันไปคนล่ะทางเพื่อไม่ให้เสียเวลา
นี่เป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้นเรื่องราวของทั้ง7สาวจะเป็นอย่างไรต้องติดตาม ^^
ผลงานอื่นๆ ของ กุหลาบเเช่เเข็ง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ กุหลาบเเช่เเข็ง
ความคิดเห็น