Couple Perfect พลิกรักไล่ล่าหัวใจให้ลงล็อค

B B

WELCOME TO MY STORY

คุยกันซักนิด...จิตแจ่มใส

            หลังจากที่แต่งฟิคมาหลายเรื่อง(ใครอยากรู้ว่าสำนวนเป็นยังไง อยากจะลองคลิกไปอ่านดูก็เชิญได้นะคะ) ก็เลยนึกครึ้มอยากลองแต่งนิยายดูบ้าง 555+(ทั้งๆที่ฟิคยังไม่จบ) แต่รับประกันได้ว่าเรื่องนี้ไม่ดองแน่นอน(จริงๆนะ) เพราะฉะนั้นคุณนักอ่านสามารถเข้ามาติดตามได้เรื่อยๆ พอๆ เข้าเรื่องๆ

นี่คือตัวอย่างเรื่องค่ะ

           “อย่าเข้ามานะ ฉันเกลียดนาย!!”

            เมื่อได้ยินคำว่าเกลียดของฉัน รอยยิ้มที่เคยมีก็หายไปในทันที ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนกลับถูกแทนที่ด้วยใบหน้าเย็นชาที่ฉันหวาดกลัวเป็นที่สุด

“รู้เรื่องทั้งหมดแล้วจริงๆสินะ”

แม้ว่าน้ำเสียงจะเริงร่าเหมือนเคย แต่สายตากลับเย็นยะเยือกจนฉันต้องเขยิบหนีออกมา ทั้งๆที่หลังแทบจะหลอมรวมกับกำแพงแล้วก็ตาม

“นะ นายฆ่าคน!! นายมันเป็นฆาตรกร!!”

“หืม? แต่ฆาตรกรอย่างเค้าก็เป็นคนรักของที่รักไปแล้วนะ”

รีไทม์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับเหยียดยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย

“งั้นเราก็เลิกกันเถอะ!! ต่อไปนี้ฉันกับนายไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!!”

ฉันพูดพร้อมกับหลบตาปี๋ไม่กล้ามองหน้าเขา ฉันไม่รู้หรอกว่าสีหน้ารีไทม์ตอนนี้จะเป็นยังไง และไม่คิดจะอยากรู้ด้วย

“ทำไม่ได้หรอก”

น้ำเสียงเรียบๆของรีไทม์ ทำให้ฉันต้องลืมตามอง แล้วก็ต้องตกใจเพราะหน้าฉันกับหน้าเขาห่างกันไม่ถึงครึ่งคืบ

“ทะ ทำไม? มีอะไรไม่ได้”

แต่ด้วยความสงสัยทำให้ฉันหลุดปากถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ตอนนี้รีไทม์เอาหน้าออกไปแล้ว ทำให้ฉันได้หายใจหายคอบ้าง หลังจากที่เกร็งมานาน

“ที่รักลองสำรวจตัวเองดีๆสิ แล้วดูด้วยนะว่ามีอะไรเพิ่มขึ้นมาบ้าง”

ฉันมองไปรอบๆตัว ทั้งแขน ขาก็ยังปกติ จนกระทั่งเหลือบไปเห็นรอยอะไรบางอย่าง และทำให้ฉันต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ รอยสักรูปมังกรสีดำสนิทมันมาโผล่มาที่เอวฉันได้ยังไง!?

ฉันไม่เคยไปสักที่ไหนเลยนะ!? ฉันเงยหน้ามองรีไทม์แล้วตะโกนถามเขาอย่างเดือดดาล นี่ต้องเป็นฝีมือเขาแน่ๆ!!

“รอยสักนี่มันอะไรกัน!? ทำไมมันถึงมาอยู่บนตัวฉันได้!!”

“ตราประจำตระกูลคิเซคาวะยังไงล่ะ ต่อแต่นี้ไปที่รักก็เป็นของเค้าโดยสมบูรณ์แล้วน้า”

รีไทม์ฉีกยิ้มกว้างทันทีที่พูดว่าฉันจะเป็นคนของเขาโดยสมบูรณ์ ถ้าให้ฉันอยู่กับคนอย่างเขาไปตลอดล่ะก็ ฉันยอมตายดีกว่า!!

“ฉันจะไปลบมันออก!!”

“ลบไม่ได้ง่ายๆขนาดนั้นหรอกนะ แล้วถึงจะทำได้เค้าก็ไม่มีวันให้ที่รักทำหรอก”

รีไทม์จุ๊ปากแล้วส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย จะเชื่อฉันไหมถ้าฉันเห็นแววตาเยาะเย้ยของเขา!!

“ฉันจะลบ!! ถ้าลบแล้วมันทำให้นายออกไปจากชีวิตฉันได้ ไม่ว่ายากเย็นแค่ไหนฉันก็จะทำ!! รู้ไว้ด้วย!!”

หมับ!!

ฉันเตรียมตัวที่จะลุกหนี แต่กลับไม่พ้นมือเรียวยาวของรีไทม์ เขาคว้าแขนของฉันเอาไว้แล้วบีบอย่างแรง จนฉันน้ำตาคลอ

 “เธอจะไปไหน เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”

ตอนนี้ใบหน้าของรีไทม์ไม่มีความขี้เล่นหลงเหลืออยู่อีกแล้ว แม้แต่น้ำเสียงก็ยังเย็นยะเยียบจนฉันถึงกับตัวสั่น

“ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยสิ!!

ฉันพยายามสลัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของรีไทม์ แต่ไม่ว่าจะใช้แรงไปมากมายแค่ไหนยังไงมันก็ไม่หลุด แถมมันยังบีบแน่นขึ้นไปอีก

“ปล่อยแขนเธอน่ะได้...แต่จะให้ฉันปล่อยเธอไปล่ะก็ ไม่มีวัน!! จำเอาไว้ด้วยนะ...ที่รัก”