เสียงเรียกหาในยามวิกาล

แกร็ก แกร็ก...  แกร็ก แกร็ก...  แกร็ก แกร็ก...

“เสียงไรตรงประตู...  พี่อ๋อมๆ”

“นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ฝันอีกแล้วใช่ไหม?”

“ไม่นะ ออมไม่ได้ฝัน พี่อ๋อมฟังออมก่อนสิ”

   จะพูดยังไงพี่อ๋อมก็เอาแต่ห่วงนอนอย่างเดียว แล้วมันคือเสียงอะไรกันนะ มันเป็นอย่างนี้หลายคืนแล้วนะ พ่อกับแม่ไม่ได้ยินกันรึไง เสียงมันไม่ดังแต่ก็ทำให้เรานอนไม่หลับอยู่ดี..  เฮ้ย!!! ทำไมใต้ประตูถึงมีเงา

“พี่.. พี่อ๋อม... พี่อ๋อม.. พี่..”

แกร็ก แกร็ก...  แกร็ก แกร็ก... ก๊อก ก๊อก... ก๊อก ก๊อก...

                “เปิดประตูให้เราหน่อยสิ... ออม”

 “นั้นใคร?”

“ฉันรอเธอ คอยเธอมานานเหลือเกิน กว่าจะได้เจอ ฉันอยากเล่นกับเธออีกนะ ออม”

“เธอคือใคร แล้วเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง”

   หลังจากที่สิ้นเสียงไป ฉันกลับเห็นเงานี้ชัดเจนมากขึ้น  ด้วยความที่อยากรู้ว่ามันเป็นอะไร ฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูไป

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่จริง แกกลับมาได้ยังไง ฉันทิ้งแกไปแล้วนี้ แกต้องการอะไร ออกไป ออกไป กรี๊ดดดดดดดด

                “ฉันอยากเล่นกับเธออีกนะ ฮึฮึฮึ”