รักคือเธอ (พุทธชาด + เทียนกัลยา)

ลำดับตอนที่ #1 : ...บทนำ

พุทธชาด + เทียนกัลยา

ปุกาศ...ถึงพี่ยกน้องยก

เล่มนี้แจกหนังสือ 40 เล่ม 

แบ่งแจก 2 ที่

1. ในหน้านิยาย 30 เล่ม >>> สุ่มเลือกคอมเม้นในแต่ละตอน ตอนละ 1 - 2 เล่ม

2. แจกในเพจ 10 เล่มจ้า

จึงเรียนมาเพื่อทราบจ้ะ คิดถึงจริงๆ ห่างหายจากการลงนิยายไปนานมาก

บทนำ

ท่ามกลางกองเพลิงที่ลุกไหม้ดวงตาฟ้าฝางของชายชราวัยเจ็ดสิบปีจับจ้องไปยังร่างทั้งสองของผู้ที่ตนคิดมาตลอดว่าคือหลานสาวหลานที่รักและเฝ้าทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็กหลานที่เกิดจากลูกสาวคนเดียวร่างผอมบางของเสริมสั่นสะท้านริมฝีปากแตกแห้งพึมพำ

‘ตาขอโทษขอโทษ…’ น้ำตาเอ่อท้นจากดวงตาเสริมสะอื้นไห้ยามนึกถึงลูกสาว

‘ยี่โถ’ ช่างเป็นชื่อที่สมกับลูกสาวเขาเหลือเกินสวยงามเย็นตาทว่า…มีพิษภรรยาผู้ล่วงลับของเสริมเป็นคนตั้งชื่อนี้นั่นเพราะตอนคลอดลูกดอกยี่โถหน้าบ้านบานสะพรั่งเสริมทักท้วงหากแต่ผู้เป็นภรรยาหาได้สนใจ

‘คนมันจะดีจะเลวไม่ได้อยู่ที่การตั้งชื่อหรอกพี่เสริม’ คนที่กำลังจะไปพบภรรยาในโลกหน้าหลับตาสะอื้นนางผู้เป็นดวงใจจะรู้ไหมหนอลูกสาวตนนั้นได้กลายเป็นดอกไม้สวยที่มีพิษสงต่อคนใกล้ชิด

มือคล้ำแดดเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นตามวัยกระชับรูปครอบครัวไว้แนบอกรูปถ่ายที่มีพ่อแม่ลูกและหลานสาวอีกสองคน

…รูปใบเดียวที่ลูกสาวยอมถ่ายด้วย

‘ฝากพ่อเลี้ยงไว้หน่อยนะฉันจะไปหาเงินมาเลี้ยงดูมัน’ ประโยชน์นี้เสริมได้ฟังถึงสองครั้งท่ามกลางความยินดีที่มีสมาชิกใหม่เข้ามาในครอบครัวยี่โถพา‘เทียนกัลยา’ มาฝากไว้ตอนเก้าเดือนส่วน‘ดาวเรือง’ มาตั้งแต่อายุสองเดือนเสริมไม่เคยเอะใจกับรูปร่างบอบบางที่ยังคงงดงามของลูกสาวเลยสักนิดเพราะมัวแต่ดีใจที่ได้มีหลานสาวเพิ่มขึ้นอีกคน

เทียนกัลยามาอยู่ใหม่อาจมีร้องไห้โยเยแต่หลังจากนั้นก็เลี้ยงง่ายจนผู้เป็นตาและยายทั้งรักทั้งหลงส่วนดาวเรืองไม่มีปัญหาเรื่องต้องปรับตัวเพราะยังเล็กนักหลังจากฝากลูกไว้กับพ่อแม่แล้วยี่โถก็หายตัวไปไม่ส่งข่าวคราวหรือแม้แต่เงินทองมาอีกเลยซึ่งเสริมและภรรยาก็ไม่ได้เดือดร้อนสองตายายทำสวนดอกไม้เพื่อเลี้ยงดูหลานสองคนได้อย่างสบาย

กระทั่งผู้เป็นภรรยาล่วงลับไปสองปีเสริมจึงได้พบกับลูกสาวคนเดียวด้วยความบังเอิญดอกยี่โถผู้เป็นแก้วตาดวงใจยังคงสวยสะพรั่งไม่เปลี่ยนแปลงแต่สิ่งที่เปลี่ยนคือแววตาและสีหน้าตระหนกตกใจพร้อมกับอากัปกิริยาร้อนรนเสริมเฝ้าจับตาดูลูกสาวที่มาพร้อมกับเสี่ยใหญ่ผู้มั่งคั่งไปด้วยทรัพย์ศฤงคารซึ่งมากว้านซื้อที่ดินแถวท้ายหมู่บ้านซึ่งติดกับภูเขาความเป็นอยู่อันสุขสบายของลูกสาวคนเดียวทำให้เสริมกังขาเหตุใด…ยี่โถถึงได้ทอดทิ้งตนและหลานสาว

‘พ่อกลับบ้านไป! ไม่ต้องมาเจอกันอีก’ น้ำเสียงเกรี้ยวกราดยังให้อกคนเป็นพ่อสะท้านหากเสี้ยวหนึ่งของใจก็ยังคงไม่เชื่อว่าลูกจะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

‘เอ็งไม่คิดถึงลูกหรือ’

‘ไม่! มันไม่ใช่ลูกฉันพ่อกลับบ้านไปไม่ต้องมาที่นี่อีกเดี๋ยวฉันให้คนส่งเงินไปให้’ มุมปากเสริมจึงบิดขึ้นเป็นรอยเยาะหยันลูกที่ไม่เคยส่งเงินแม้แต่บาทเดียวนับสิบกว่าปีบอกจะส่งเงินให้

‘แค่เอ็งได้ผัวรวยเอ็งถึงกับบอกว่าเทียนกับดาวไม่ใช่ลูกเอ็งเชียวหรือวะยี่โถ’

‘ไม่ใช่! แต่พวกมันไม่ใช่ลูกของฉันจริงๆพ่อโง่หรือบ้าไปแล้วถึงไม่สังเกตเห็นตอนที่ฉันเอานังเด็กนั่นไปฝากไว้อ้อชื่อดาวงั้นเหรอ’ คนที่หายตัวไปหลายปีทวนชื่อเด็กทารกตัวน้อยซึ่งครั้งหนึ่งเคยอุ้มมาฝากไว้‘ตอนนั้นฉันไม่ได้มีรูปร่างเหมือนคนเพิ่งคลอดสักนิดรวมถึงนังเทียนด้วย!’

คำสารภาพของลูกสาวเหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่มลงกลางใจเสริมความเสียใจและเจ็บช้ำทำให้เสริมหันไปหาเหล้าจากนั้นก็พลั้งมือทุบตีหลานสาวที่เข้ามาดูแลเพราะเห็นผู้เป็นตาเมามาย

‘อย่ามายุ่งกับกู! พวกมึงไม่ใช่หลานกู!’

ความเจ็บปวดรวดร้าวเกินทานทนยังให้สมองสั่งการให้ปากพลั้งเผลอทำร้ายเด็กสองคนเสริมสาดสีใส่ผ้าขาวทั้งสองก่อนที่สติสุดท้ายจะดึงรั้งตัวตนกลับคืนมาดวงตาฝ้าฟางมองหลานสาวตัวน้อยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดดาวเรืองอยู่ในอ้อมกอดพี่สาวที่ใบหน้าฟกช้ำไม่ต่างกัน

‘เทียนเอ๊ยตามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ตาเจ็บตาปวดเหลือเกิน’

‘ตาจ๋า…ตาเป็นอะไรตาตีเทียนกับน้องทำไม…’ เด็กหญิงวัยสิบสองปีถามเสียงสั่นเทาเสริมในวันนี้ลบภาพตาผู้ใจดีไปสิ้นราวกับคนตรงหน้าเป็นใครอื่นที่เธอไม่เคยรู้จักตาเสริมของเทียนกัลยาและน้องเป็นคนใจดีขยันทำงานตั้งแต่ยายเสียตาเป็นให้ทั้งพ่อและแม่เทียนกัลยาไม่เคยรู้สึกว่าตนขาดความอบอุ่นเพราะเธอมีตาที่รักและเอ็นดูเธอกับน้อง

‘ออกไปก่อนเถอะตาขออยู่คนเดียว’

‘ตา…ใครทำให้ตาเสียใจบอกเทียนสิจ๊ะ’ คนที่ประคองน้องสาวไว้ในอ้อมกอดถามดาวเรืองถูกผู้เป็นตาทุบตีจนล้มไปโดนตะปูที่ตอกห้อยผ้าสร้างบาดแผลบนแก้มขาวเป็นรอยยาวศีรษะที่กระแทกผนังซ้ำทำให้เด็กน้อยวัยแปดขวบสลบไป

‘ยี่โถ…’ เสริมรำพึงเสียงสั่นเค้นชื่อลูกสาวออกมาอย่างยากเย็น

‘แม่เหรอจ๊ะตาตาไปเจอแม่มาเหรอ’ เด็กที่เฝ้ารอวันพบแม่ผู้ให้กำเนิดแม่ที่ตั้งแต่จำความได้เธอก็ไม่เคยได้เห็นหน้าจำได้จากภาพถ่ายที่ตากับยายนำมาให้ดูเท่านั้นคราวที่ยี่โถนำดาวเรืองมาฝากไว้เทียนกัลยาหลับ…เด็กหญิงไม่รู้เลยว่าคนที่เรียกว่าแม่ไม่แม้แต่จะถามหาเธอสักคำแม่นำดาวเรืองมาฝากไว้กับตายายแล้วก็รีบขึ้นรถกลับไปทันที

‘ไม่ใช่…มันไม่ใช่แม่พวกเอ็ง’ เจ้าของร่างผ่ายผอมบอก‘เทียนเอ็งฟังตานะพ่อแม่ของเอ็งอยู่ที่…ส่วนพ่อของดาวคือเสี่ยธีรเมธคนที่มากว้านซื้อที่หลังหมู่บ้านนั่น’

‘ตา!’

‘ไปซะเอ็งพาน้องออกไปตาขอโทษ…ขอโทษแทนนังลูกชั่วพาน้องออกไป…’ เสริมสำทับด้วยหัวใจที่แตกสลายมองเด็กสาวสองคนด้วยแววตาขอลุแก่โทษยี่โถลูกสาวเขาบาปหนาเหลือเกินเสริมรู้สึกเหมือนถูกผลักลงสู่นรกอเวจีจากการได้รับรู้สิ่งชั่วช้าที่ลูกสาวได้กระทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

ดวงตาฝ้าฟางที่มีน้ำจับคลอจ้องมองเด็กหญิงที่กำลังกรีดร้องและพยายามจะฝ่าไฟเข้ามาในบ้านใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาเสมือนน้ำกรดที่รดราดกลางใจเสริมรักเทียนกัลยาและดาวเรือง…รักอย่างไม่มีข้อแม้ถึงจะรู้ว่าทั้งสองไม่ใช่หลานก็ยังรักท่วมท้นเต็มหัวใจ

เสียงตะโกนเรียกชื่อผู้เป็นตายังให้หัวใจแตกสลายแทบกลายเป็นเถ้าผงธุลี

‘…เขาทำอะไรลงไป’

เปลวไฟลุกโหมควันขาวพวยพุ่งจับไปทุกพื้นที่ของบ้านเป็นภาพสุดท้ายที่เทียนกัลยาได้เห็น…

เปลือกตาบางที่ล้อมด้วยแพขนตาชุ่มน้ำค่อยๆลืมขึ้นเด็กหญิงวัยสิบสองปีลุกขึ้นนั่งชันขาซบหน้ากับเข่าสะอื้นไห้เป็นอีกหนึ่งคืนที่เทียนกัลยาถูกความฝันทำร้ายดวงตาสีน้ำตาลมองไปรอบๆก่อนจะซบหน้าร้องไห้อีกครั้งในห้องนอนที่สวยงามเพียบพร้อมกลับไม่ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขได้สักนิดหลังจากถูกคนที่ฟาร์มมากบารมีช่วยเอาไว้เธอก็ไม่ได้รู้ข่าวทางบ้านอีกเลยการะเกดและหม่อมหลวงพรรษชลพยายามช่วยกันปกปิดแต่เทียนกัลยารู้ว่าผู้เป็นตาได้จากไปแล้วท่ามกลางกองไฟเธอเห็นร่างผู้เป็นตายืนสั่นสะท้านอยู่กลางบ้าน

ความจริงจากปากผู้เป็นตาทำให้โลกทั้งโลกของเทียนกัลยาสั่นไหวราวมันพรากทุกความสุขไปจากชีวิตเธอไม่ใช่ลูกของแม่ไม่ใช่หลานของตาไม่ใช่พี่สาวดาวเรืองแม่ที่เทียนกัลยาเฝ้ารอเจอมาตลอดกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจที่ริอ่านขโมยลูกคนอื่นมาเพื่อแก้แค้น…ช่างเป็นความจริงที่ฆ่าเธอได้ทั้งเป็น

ตั้งแต่เติบใหญ่มาท่ามกลางความรักความเอาใจใส่ของผู้เป็นตาและยายเทียนกัลยาแอบหวังมาตลอดสักวันหนึ่งเธอจะได้พบแม่แม้ไม่รู้สึกขาดความรักแต่ในใจก็โหยหาความรักจากผู้เป็นแม่อยากได้อ้อมกอดอุ่นๆเหมือนที่กอดยายกับตาอยากให้แม่ไปส่งโรงเรียนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆบ้างอยากให้แม่ทำผัดผักบุ้งอร่อยๆเหมือนที่ยายทำให้กิน

อยากให้…แม่ทำทุกๆ อย่างที่ยายเคยทำ!

ใจดวงน้อยๆปรารถนาจะเปลี่ยนแปลงความจริงเธอขอให้แม่ไม่รักเธอกับน้องให้แม่มีลูกกับครอบครัวใหม่จนลืมลูกยังดีกว่าความจริงที่แม่ขโมยเธอกับน้องมา‘ปมปริศนา’ เรื่องชาติกำเนิดของตัวเองที่ผู้เป็นตากล่าวทิ้งเอาไว้สร้างความเจ็บปวดให้เด็กหญิงเหลือเกิน

ผ่านมาเกือบสิบเอ็ดปีแล้ว…พ่อกับแม่ที่แท้จริงท่านยังต้องการเธออยู่ไหมในขณะที่เธอเติบโตขึ้นอยู่กับอีกครอบครัวหนึ่งพวกท่านใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปอย่างไร

หลายคำถามผุดขึ้นในหัวเด็กหญิงก่อนร่างทั้งร่างจะสั่นสะท้านเรื่องปมปริศนาชาติกำเนิดของตัวเองหาได้สำคัญเท่า…เรื่องของน้องสาว!

เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อดาวเรืองถูกจับตัวไป แม้จะรู้ว่าคนที่จับตัวไปคือพ่อแท้ๆของดาวเรืองแต่เทียนกัลยาก็อดห่วงน้องไม่ได้

‘ดาวกลัวจังเลยพี่เทียน’

‘อย่ากลัวพี่ไม่ยอมให้พวกมันทำอะไรดาวหรอก’

‘เราจะไม่พรากจากกันใช่ไหมพี่เทียน’

‘ใช่เราจะไม่พรากจากกัน’

…เราจะไม่พรากจากกัน!

เป็นได้แค่สัญญาลมปากเมื่อเธอพ่ายแพ้ต่อชายฉกรรจ์ที่เข้ามาจับตัวดาวเรืองใบหน้าเล็กแดงที่เอาแต่กรีดร้องเรียกชื่อเธอเป็นความทรงจำสุดท้ายที่ดาวเรืองมีแก่พี่สาวเช่นเธอ

พรรษชลผู้รักดั่งพี่ชายแท้ๆพร่ำบอกให้เธอคลายความเป็นห่วงธีรเมธหรือเสี่ยเมธจะไม่ทำร้ายดาวเรืองอย่างแน่นอนเขาแค่ต้องการชิงตัวลูกสาวกลับคืนถึงได้กระทำการอุกอาจเช่นนั้นลึกๆเทียนกัลยากังขาต่อการกระทำนั้นแต่คนรอบข้างทุกคนพยายามตอกย้ำให้เธอสบายใจ

ดาวเรืองคือลูกของธีรเมธ

ดาวเรืองปลอดภัย

ดาวเรืองอยู่อย่างสุขสบาย

มือบางกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนบอกตัวเองอย่างนั้นก็ยังอดห่วงน้องไม่ได้ตาย้ำเสมอว่าเธอกับน้องมีกันสองคนให้รักกันมากๆเด็กหญิงจดจำได้อย่างขึ้นใจ