คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Special Part : HunHan [100%]
Special Part
HunHan
ฉากหลังม่านแปะเมลไว้ได้เลยค่ะ
จริงๆ จะเอาลง tumblr แล้วให้เสิร์ชจากแท็กกันเอง แต่ลงทัมฯไม่ได้ ทำไมไม่รู้ ;_;
เลยขอลง fc2 ไปก่อนนะคะ ใครอยากได้แปะเมลจ้า จะส่งให้ตามรอบนะคะ
.
.
.
ต่อจากหลังม่าน
ห้างสรรพสินค้าชื่อดังในโซลมีผู้คนพลุกพล่านมากมาย คู่หนุ่มสาวต่างพากันมาช็อปปิ้งอย่างมีความสุข จะมองซ้ายหรือมองขวาก็เจอแต่คนพลอดรักกัน ฟากนู้นก็ป้อนอาหารกัน ฟากนี้ก็เดินกอดกัน มองไปทางไหนก็น่าอิจฉาไปหมด...น่าอิจฉามาก!
จะไม่ให้เซฮุนอิจฉาคนพวกนี้ได้ยังไงล่ะ ก็ดูคนพวกนี้สิ! บังอาจ! บังอาจมาก! บังอาจมาพลอดรักกันต่อหน้าต่อตาคนที่กำลังโดนแฟนโกรธ!
“พี่คนสวยหายงอนกันนะ”
“...”
“พี่กวางน้อยอย่างอนผมเลยน่าาาา”
“...”
“พี่ลู่หานคนดีไม่ทำหน้างอสิ”
“L”
“เฮ้...ผมง้อคนไม่เก่งนะพี่ก็รู้...”
“พูดแบบนี้จะไม่ง้อใช่มะ?”
“เปล่านะ...แต่ผมอุตส่าห์ชวนพี่มาเที่ยวห้างพี่ก็ต้องทำหน้าสวยๆ สิ ไม่ใช่ทำหน้าบูดเป็นตูดคิงคองแบบนี้อะ”
“โอเซฮุน!”
“ครับพี่คนสวย?”
“ยังจะมาตลกอีกนะ นายรู้ไหมว่าพี่ง่วงมากแต่นายก็ยังจะมาต่อตอนเช้า พอทำเสร็จแทนที่พี่จะได้พักผ่อนในวันหยุดแต่นายก็กลับดึงดันจะพาพี่มาห้างให้ได้ รู้ไหมว่าคนมันเหนื่อย มันเพลีย มันง่วง แล้วมันก็เจ็บด้วย!”
“จะ เจ็บอะไรครับ?” เซฮุนทำหน้าเหลอหลาด้วยความงง เขาไม่เข้าใจคำว่า ‘เจ็บ’ ที่ลู่หานหมายถึง
“เจ็บข้างหลังไงเล่า!”
“อ๋อ!” เด็กหนุ่มดีดนิ้วดังเป๊าะให้กับคำเฉลยของแฟนตัวเอง ท่าทางดีอกดีใจไม่สำนึกผิดของเซฮุนทำให้ลู่หานรู้สึกโกรธเคืองไปหมด เมื่อวานลู่หานโดนแบคฮยอนแกล้งเอาเหล้าให้กินทำให้เซฮุนฉวยโอกาสที่ลู่หานกำลังมึนงงขอมีอะไรด้วย และเพราะความเมาอีกนั่นแหละทำให้ลู่หานตกปากยอมรับคำขอ แต่เพียงครั้งแรกที่โดนสอดใส่ลู่หานก็แทบจะสร่างเมาทันที...ครั้งแรกของเขา...มันเจ็บมาก...
แล้วคิดดูเถอะว่าเพิ่งจะเสียตัวครั้งแรกก็โดนเซฮุนจัดไปตั้งหลายชั่วโมง เชื่อเถอะว่าคู่รักแต่งงานใหม่ยังไม่ทำขนาดนี้เลย!
“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ ><” ยังไม่ทันได้คุยกันรู้เรื่องเท่าไรนักก็มีหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็เดินดุ่มๆ เข้ามาชนเซฮุนจนเซล้มลงไปทำให้สาวน้อยหน้าหวานคนนี้ล้มทับเซฮุนไปด้วย
น้ำเน่าเว่อร์!
“ขอโทษค่ะ อ๊ะ!” เสียงหวานร้องออกมาอีกระลอกหลังจากที่เธอพยายามชันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่จากเหตุการณ์พอจะเดาได้ว่าเธอคงจะขาแพลง...ซะที่ไหน!
ขณะที่เซฮุนก้มลงตรวจดูข้อเท้าของหญิงสาวใบหน้าหวานของเธอกลับช้อยเชิดขึ้นมองหน้าลู่หานแล้วแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
นี่จะเปิดศึกกันใช่ไหม!
“โอ๊ยเจ็บ...ขะ ขอโทษนะคะที่วิ่งมาชน แต่ว่าคุณปล่อยฉันไว้ตรงนี้เถอะค่ะ อีกสักพักมันก็คงจะดีขึ้นแล้วเดินได้เอง”
“แต่...”
“ไปกันเถอะเซฮุน”
“เดี๋ยวสิพีลู่หาน เธอกำลังบาดเจ็บนะครับ”
“เหอะ...บาดเจ็บ...”
“เดี๋ยวผมพาคุณไปนั่งตรงนู้นแล้วกันนะครับ ถ้าปล่อยให้คุณนั่งกลางห้างแบบนี้คงไม่ดีแน่”
“จะ จะดีเหรอคะ...แต่ว่าฉันลุกไม่ไหว”
“งั้นผมจะอุ้มคุณไป”
“เซฮุน!”
“พี่ลู่หานอย่าหึงไม่เข้าเรื่องได้ไหม?” เซฮุนขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดเมื่อลู่หานทำตัวไม่น่ารักเหมือนเคย ความโกรธที่มีอยู่ก่อนหน้ากำลังทำให้พี่ลู่หานของเขาขาดสติ
‘พี่ลู่หานอย่าหึงไม่เข้าเรื่องได้ไหม?’
‘พี่ลู่หานอย่าหึงไม่เข้าเรื่องได้ไหม?’
‘พี่ลู่หานอย่าหึงไม่เข้าเรื่องได้ไหม?’
มะ ไม่หึงก็ได้วะไอ้เด็กบ้า! ลู่หานได้แต่ก่นด่าเซฮุนในใจเพียงเพราะกลัวว่าถ้าเขาโวยวายมากไปกว่านี้จะถูกเซฮุนโกรธเอา...เดี๋ยวนะ...ใครต้องโกรธใครกันแน่!
เซฮุนประคองเด็กสาวหน้าหวานไปยังอีกฟากหนึ่งที่มีม้านั่งเอาไว้สำหรับให้คนมาพลอดรักกัน ลู่หานยืนมองเซฮุนแล้วอดหงุดหงิดใจไม่ได้ แขนข้างหนึ่งของเซฮุนโอบเอวเล็กๆ ของผู้หญิงคนนั้นมืออีกข้างก็ประคองไหล่เธอเอาไว้ ส่วนแม่สาวหน้าบานคนนั้นน่ะเหรอ...เหอะ! หน้านี่แทบจะไซร้คอเซฮุนอยู่แล้ว!
ลู่หานยืนกำมือแน่นมองเซฮุนอยู่นานแต่เซฮุนก็ไม่มีทีท่าว่าจะเดินกลับมาเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังนั่งลงกับพื้นแล้วนวดข้อเท้าให้หล่อนอีก
ดีกับคนอื่นเสมอยกเว้นกับแฟนตัวเอง!
เมื่อทนกับภาพบาดตาบาดใจไม่ได้ลู่หานก็สะบัดหน้าเดินหนีออกไปให้ไกล นึกถึงคำพูดของเซฮุนแล้วขอบตาก็ร้อนผ่าวราวกับว่ากำลังจะร้องไห้...
ก็เซฮุนได้ตัวลู่หานไปแล้ว อย่างนี้ก็เท่ากับว่าไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรกันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?
ร่างบางเดินหนีแฟนหนุ่มมาหลบอยู่ในห้องลองชุดของห้าง ลู่หานต้องการความสงบ ต้องการที่พักผ่อนหัวใจ...เขาก็แค่งอนที่เซฮุนไม่รู้จักคำว่าพอ ทั้งๆ ที่เป็นครั้งแรกของลู่หานแท้ๆ แต่คนตัวสูงกลับไม่ทะนุถนอม พองอนนิดงอนหน่อยขอแค่เซฮุนอดทนง้ออีกนิดเขาก็จะหายงอนแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีผู้หญิงน่ากลัวคนนั้นแทรกเข้ามาทำให้เขากับเซฮุนยิ่งผิดใจกันไปใหญ่
“อุตส่าห์แกล้งความจำเสื่อมเพื่อหวังให้เซฮุนปรับตัวแล้วแท้ๆ...แต่พอได้กันแล้วก็ทำนิสัยเหมือนเดิมเหรอไอ้เด็กบ้า! พี่หวังจะให้นายอ่อนโยนต่อพี่แต่นายกลับทำแบบนี้อะ ฮือออออออ” ลู่หานตวาดใส่ตัวเองในกระจกลั่นห้องลองชุด...ใช่แล้ว...ลู่หานแกล้งความจำเสื่อม...
ลู่หานไม่สนใจเหรอว่ามันจะเป็นบาปแค่ไหนที่ต้องโกหกใครต่อใครว่าตัวเองความจำเสื่อม แต่เหตุผลหลักคือลู่หานแค่อยากทำให้แบคฮยอนรู้สึกเห็นใจและยอมรับเขาในที่สุด...แต่เหตุผลรองที่มีขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจก็คือ...อยากจะรู้ว่าเซฮุนรักเขามากแค่ไหน...แล้วก็หวังว่าเซฮุนจะทำตัวดีๆ กับเขามากขึ้นเท่านั้น
ในตอนแรกทุกอย่างที่วางไว้ดูเหมือนจะดี โอเซฮุนทำตามที่ลู่หานขอร้องไปหมดเสียทุกอย่าง เซฮุนพยายามทำตัวเป็นคนน่ารักนิสัยดี คอยเอาอกเอาใจลู่หานซะจนลู่หานรู้สึกว่าวันๆ เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย
แต่อย่างว่าแหละ...เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน :’(
มันผิดคาดไปหมด...หรือว่าเขากับเซฮุนจะไม่ใช่เนื้อคู่กัน?
ลู่หานสะบัดหัวตัวเองแรงๆ ไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัว นิ้วเรียวยกขึ้นมาเช็ดหยดน้ำตาที่ไม่รู้ทำไมถึงได้ไหลออกมาง่ายๆ ออกไปอย่างลวกๆ ฉับพลันก็ได้ยินประกาศที่ควรจะเป็นเสียงใสๆ ของผู้หญิงแต่กลับกลายเป็นเสียงของผู้ชายตัวดีที่ทำให้ลู่หานมานั่งร้องไห้แบบนี้...โอเซฮุน!
“ใครรู้ตัวว่าคือเสี่ยวลู่หานขอให้ออกมายืนที่ลานน้ำพุกลางห้างเดี๋ยวนี้...ขอย้ำ ถ้าพี่ไม่มาผมจะไม่หยุดก่อกวนเหรอนะ!”
“ผมให้เวลาพี่สามนาทีในการรีบวิ่งมาที่ลานน้ำพุ ถ้าสามนาทีแล้วพี่ไม่มาผมจะทำมากกว่านี้!”
“ฮึ่ยยยยย! โอเซฮุนไอ้เด็กชาไข่มุกบ้า! เล่นประกาศลั่นห้างแบบนี้ใครจะกล้าไปเล่า!” ถึงลู่หานจะบ่นแต่ในใจลึกๆ แล้วก็นึกโทษขาตัวเองเหมือนกันที่วิ่งออกมาตามที่ได้ยิน...หลังจากที่วิ่งออกมาใกล้ถึงจุดหมายแล้วก็ต้องชะงัก...ทะ ทำไมคนเยอะอย่างนี้! โอเซฮุนหางานให้ลู่หานแล้วไหมล่ะ เล่นประกาศซะแบบนั้นคนที่อยากรู้อยากเห็นก็มาออกันเต็มไปหมดน่ะสิ :’(
“ฮัลโหลๆ ผมรู้ว่าพี่มาถึงแล้ว เดินไปกลางน้ำพุซะเสี่ยวลู่” ใบหน้าหวานหันมองอย่างเลิกลัก ตาเรียวกวาดสายตามองหาแฟนหนุ่มที่กำลังเล่นอะไรพิเรนทร์อยู่
“ไม่ยอมเดินมาใช่ไหม?...ใครยืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายตัวเล็กหน้าหวาน ใส่เสื้อคอวีสีขาวกับกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้ม สบายกระเป๋า MCM สีครีมช่วยดันตัวเขามาหน่อยครับ”
ทุกอย่างตกอยู่ในสภาวะเงียบงัน หลายๆ คนต่างมองหาคนที่คล้ายคลึงตามคำป่าวประกาศมากที่สุด ลู่หานพยายามทำตัวลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฝ่าเท้าค่อยๆ ขยับก้าวถอยหลังช้าๆ เตรียมตัวหลบฉากไปจากที่แห่งนี้
“อ๊ะ...” ยังไม่ทันได้เตรียมตัวดีจู่ๆ ก็ถูกมือดีของใครสักคนผลักให้เดินออกมาจากข้างลานน้ำพุ ลู่หานได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงหน้าลานเพราะทำตัวไม่ถูก ร่างเล็กไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี อายก็อาย เขินก็เขิน โอเซฮุนกำลังจะทำอะไรกันแน่!
ยืนงงอยู่ได้ไม่นานร่างสูงของแฟนหนุ่มก็วิ่งกระหืดกระหอบมาตรงหน้า ยังไม่ทันได้ต่อว่าอะไรก็ถูกคนตรงหน้าโอบกอดอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไรน่ะเซฮุน!”
“คิก~” เซฮุนหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าชันขาข้างเดียวพร้อมกับคว้ามือบางขึ้นมาจูบหนึ่งครั้งเบาๆ
“ซะ เซฮุน!” ลู่หานพยายามจะดึงชักมือกลับหากแต่ดึงยังไงเซฮุนก็ไม่ยอมปล่อยสักทีจนกระทั้งเหลือบไปเห็นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ สีแดงที่ร่างสูงพยายามหยิบขึ้นมาเปิดด้วยมือข้างเดียว ฉับพลันที่กล่องกำมะหยี่สวยหรูนั้นเปิดขึ้นลู่หานก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างของตัวเองไว้แล้วมองหน้าคนรักอย่างไม่เข้าใจ
“แต่งงานกันนะครับ”
“!” ลู่หานแทบทรงตัวไม่อยู่เมื่อได้ยินประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยินมาในชีวิต ความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้ามาในใจจนไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี ทั้งดีใจที่ถูกขอแต่งงาน ทั้งตกใจที่ไม่คิดว่าเซฮุนจะกล้า ทั้งเขินอายที่ต้องมาสวีทโชว์คนอื่น ทั้งเสียใจที่คิดว่าบางที...เขาอาจจะปฏิเสธคำขอของเซฮุน
“พี่ลู่หานรักผมไหม? แต่งงานกับผมสิ”
“...”
“พี่ลู่หาน...ไม่อยากแต่งเหรอ?” ใบหน้าหล่อเหลาของเซฮุนดูเหมือนจะเหยเกเล็กน้อยเมื่อคนรักของตัวเองเอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร ไม่แสดงความรู้สึก ไม่แสดงสีหน้า ไม่ตอบรับคำขอ
“นายยังเด็กอยู่เลยนะ พี่ว่ามันคงจะเร็วเกินไปถ้าเรา...”
“ทำไมพี่พูดอย่างนี้ล่ะ? ผมไม่เด็กแล้วนะ ผมทำงานหาเงินเองได้แล้วนะ ผมสามารถหาเลี้ยงพี่ได้แล้วนะ ทำไมพี่ยังว่าผมเป็นเด็ก...หรือว่าพี่...พี่ไม่ได้รักผม?”
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...” ลู่หานตอบกลับไปอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นว่าเซฮุนกำลังเข้าใจความหมายของเขาผิดไป ลู่หานแค่อยากให้เซฮุนคิดทบทวนดูให้ดี ถึงจะรู้จักกันมาเป็นสิบปี แต่ระยะเวลาคบหาดูใจของเขากับเซฮุนมันก็แค่ปีกว่า...ถ้าหากแต่งงานกันไป โอเซฮุนที่อายุยังน้อยอาจจะเบื่อลู่หานแล้วอยากแต่งงานกับคนอื่นก็ได้
“พี่ได้ผมแล้วพี่จะไม่รับผิดชอบหน่อยเหรอ?” ลู่หานอ้าปากค้างกับสิ่งที่เซฮุนเอื้อนเอ่ยท่ามกลางคนนับร้อยที่มามุงดูเขาสองคน
“ผมไม่ใช่ง่ายๆ นะ พี่มีอะไรกับผมแล้วพี่ต้องรับผิดชอบผมสิ!”
“ซะ เซฮุน...”
“พี่เป็นคนแรกของผมเลยนะ! ถ้าพี่ท้องจะทำยังไง? พี่ต้องรับผิดชอบ คนหล่อๆ อย่างเซฮุนไม่ยอมให้คนสวยอย่างพี่ฟันแล้วทิ้งเหรอนะจะบอกให้!”
“อะ โอเซฮุน พะ พูดบ้าอะไรเนี่ย!”
“ช่วยด้วยครับผมถูกผู้ชายหน้าหวานคนนี้ข่มขืนเมื่อคืนครับ! เขาไม่ยอมรับผิดชอบผมด้วยการแต่งงาน พวกคุณช่วยพูดให้เขาเปลี่ยนใจหน่อยสิครับ”
“โอเซฮุน!” ใครข่มขืนใครกันแน่ฟระ! เสี่ยวลู่หานอยากกรีดร้องงงงงงงง T[]T
ร่างบางหันซ้ายหันขวามองปฏิกิริยาคนรอบข้างแล้วก็ต้องหน้าเจื่อนทันที...หันไปทางไหนก็มีแต่คนหัวเราะคิกคักแล้วส่งเสียงเย้าแหย่...โอเซฮุนกำลังทำให้ลู่หานจนมุม...
“ผมขอถามอีกครั้งนะ พี่จะแต่งหรือไม่แต่ง”
“พี่...”
“คิดดีๆ นะเสี่ยวลู่...” ลู่หานสบสายตากับคนตัวสูงที่พยายามจ้องดวงตาสื่อสารความรู้สึกที่มีภายในใจ โอเซฮุนกำลังใช้ร่างกายภายนอกสื่อความรู้สึก... เวลาผ่านไปราวๆ สามนาที ซึ่งมันก็มากเกินแล้วสำหรับคนที่ยืนมุงดูเพื่อรอลุ้น เซฮุนบีบข้อมือบางเบาๆ แล้วส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร ความกดดันทำให้เซฮุนเหงื่อออกตามนิ้วเรียวยาวของร่างสูง ลู่หานสัมผัสได้
“...”
“...”
“ตะ แต่งก็ได้” เรียวปากเล็กเอ่ยตอบกลับไปอย่างแผ่วเบาด้วยความเคอะเขิน เซฮุนยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่คนตัวเล็กยอมแต่งงานด้วย คนหลายคนที่มายืนมุงดูตามประสาอยากรู้อยากเห็นก็ส่งเสียงโห่แซวกันดังลั่นจนลู่หานถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ต้องก้มหน้าชิดอกซ่อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีชมพูระเรื่อเพราะความเขิน
“ก็แค่นี้” เซฮุนฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะสวมแหวนแล้วลุกขึ้นยืนดึงมือคนรักให้เดินตามตัวเองออกจากห้างโดยละทิ้งสายตานับร้อยคู่ไว้ตรงนั้น
“ไปดูฤกษ์งานแต่งกันเลยเถอะ”
“หื้มมมมม?” ลู่หานทำหน้างงเพราะเขาไม่คิดว่าเซฮุนจะรีบร้อนขนาดนั้น...เซฮุนจริงจังกับลู่หานมากขนาดนี้เชียวเหรอ? เซฮุนจัดการดันหลังลู่หานให้เข้าไปในรถ ส่วนตัวเองก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างคนขับเช่นกัน
ตลอดทางทั้งคู่ต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ต่างฝ่ายต่างคิดอะไรบางอย่างภายในใจอย่างเคร่งเครียด จนในที่สุดลู่หานก็ตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยคำถามที่อยากจะถาม
“เซฮุนนา...” เอ่ยเสียงออกไปแผ่วเบาราวกับกลัวว่าคนข้างๆ จะได้ยิน...
“ครับ?” ลู่หานกำมือแน่นด้วยความเกร็ง ริมฝีบางบางเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ภายในใจคิดสับสันอยู่ว่าจะถามคำถามหน้าอายออกไปดีหรือเปล่า
“พี่ถามอะไรได้ไหม?”
“ได้ทุกคำถามเลย...”
“ที่นายพูดว่า...ฉัน...”
“...”
“ฉันเป็น...เป็นคนแรกของนายน่ะ...”
“...”
“พูดจริงๆ เหรอ?” เอ่ยประโยคสุดท้ายออกไปด้วยความโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มเพื่อรอฟังคำตอบ
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ”
“ก็พี่อยากรู้นี่นา...พี่สงสัยว่าพี่เป็นคนแรกของนายจริงๆ หรือเปล่า...”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็...ก็นายดูช่ำชองไม่เหมือนคนมีเซ็กส์ครั้งแรกนี่นา...”
“ห้ะ?...”
“...”
“เฮ้! พี่พูดแบบนี้เหมือนกับว่าพี่เคยมีอะไรกับใครมาแล้วเลย”
“บะ บ้าเหรอ! พี่แค่เห็นนาย...ดูจะปรนเปรอเก่ง...ก็เลยแบบ...แต่นายเป็นคนแรกของพี่จริงๆ นะ...เลือดยังไหลอยู่เลย...” เอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเบาราวกระซิบ...ถึงจะผ่านเรื่องนั้นกับเซฮุนมาเมื่อเช้าแต่ถ้าให้นึกถึงมันอีกก็อดจะเขินไม่ได้ ทุกสัมผัส ทุกการกระทำ ทุกอย่างมาติดอยู่ในความคิดลู่หานตลอด ทั้งรอยคิสมาร์กที่คนตัวสูงฝากไว้หลายรอย ทั้งรอยคราบเลือดความบริสุทธิ์ที่เปรอะเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนสีสวย...แค่คิดใบหน้าก็ร้อนผ่าวแล้วล่ะ
“หึๆ...ผมเด็ดใช่ไหมล่ะ”
“...อื้อ...เด็ดเวอร์” ลู่หานอยากจะตะครุบปากตัวเองเสียจริงๆ เขาเผลอตอบรับคำถามคนขี้แกล้งไปแล้ว แต่ว่ามันก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะว่าเซฮุนที่รักของเขา...ลีลาเด็ดจริงๆ นะ
ฉากหลังม่านของพาร์ทฮุนฮันจริงๆแล้วมีไม่เยอะนะคะ แต่เพราะลงแล้วโดนแบนเลยจำเป็นต้องย้ายออกไปค่ะ ♥
#ficPPL
ความคิดเห็น