ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ღ Puppy Love รักนะครับเจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! {chanbaek} 。

    ลำดับตอนที่ #16 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 15

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 13.74K
      17
      16 พ.ย. 55

    Chapter 15

     

    Jongin Part

                “ไม่เป็นไรดีกว่าครับคุณจงอิน ผมทำแผลเองดีกว่านะครับ”

    “นายคิดว่านายเป็นใครถึงได้ขัดคำสั่งฉัน!” ผมแผดเสียงดังลั่นเพื่อแสดงท่าทีที่ดูมีอำนาจกับคนตรงหน้า แต่นั่นก็เป็นเพราะผมมาถึงบ้านก็เห็นเจ้าตัวกำลังยืนส่งแม่ของลู่หานอยู่หน้าบ้านด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ พอผมเดินเข้าไปใกล้ถึงได้เห็นว่าใบหน้าขาวใสมีรอยข่วนตรงแก้มพร้อมกับเลือดไหลซิบๆ

    พอผมถามเขาก็เอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมตอบว่าไปโดนอะไรมา พอจะจับก็ถอยตัวหนี พอจะทำแผลให้ก็ปฏิเสธอีก ผมไม่ชอบเด็กดื้อนะ! ผมแค่เป็นห่วงเขามากๆ เท่านั้นเอง แต่เขากลับไม่ยอมรับมัน ผมเลยต้องใช้วิธีนี้จัดการเขาแทน

    “มะ ไม่ใช่นะครับ คะ คือผมทำแผลเองได้จริงๆ นะครับ...”

    “นาย! ชานยอลสั่งนายว่าอะไร ใครเป็นเจ้านายตอนนี้ฮะ!

    “คะ คุณ...คุณจงอินครับ”

    “ถ้าอย่างนั้นฉันพูดอะไรก็ต้องเชื่อสิ นั่งลงฉันจะทำแผลให้!

    “ตะ แต่ว่า...”

    “อยากโดนไล่ออกใช่ไหมโดคยองซู”

    “ปละ เปล่าครับ...” เมื่อเห็นว่าคยองซูค่อยๆ นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ตามคำสั่งผมแล้ว ผมจึงเดินไปหยิบกล่องยามาแล้วนั่งลงข้างเขา

    “หันหน้ามา”

    “...” ผมบรรจงแต้มสำลีลงไปที่แผลของคยองซูเบาๆ เบาที่สุดในชีวิตเลยล่ะ...แต่ถึงจะเบามากแค่ไหน คนตรงหน้าของผมก็ยังส่งเสียงร้องซี้ดออกมาอยู่ดี

    “โทษที ทนอีกนิดแล้วกัน” หลังจากทำแผลให้คนรับใช้ส่วนตัวของผมเสร็จ ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขาแดงมากแค่ไหน ดวงตากลมโตที่สั่นระริกจ้องมองมาที่ผมอย่างมีประกาย...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะอะไร 

    “อ๊ะ!” ทันทีที่นิ้วเรียวของผมสัมผัสลงบนแก้มนิ่มเบาๆ คยองซูก็ถึงกับตกใจแล้วลุกออกจากโซฟาด้วยท่าทีร้อนรน

    “อะไรของนาย -*-” ผมถามเขาพลางทำหน้าสงสัยกับท่าทางประหลาดนั่น

    “อะ เอ่อ...ทำแผลเสร็จแล้วขอบคุณมากนะครับ งั้นผม...”

    “ทำไมหน้านายแดงจัง”

    “ฮะ ฮ้ะ!?” ผมอมยิ้มให้กับคยองซูเล็กน้อยเมื่อเห็นเขายิ่งทำตัวมีพิรุธให้ผมเห็นมากกว่าเดิมอีก...น่ารัก ^-^

    “ทำไมหน้าแดงไม่สบายหรอ?” ผมถามพลางลุกขึ้นยืนตามคยองซูก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับที่หน้าผากส่วนอีกข้างก็จัดการโอบเอวของคนตัวเล็กให้เข้ามาแนบชิดกับตัวผม

    “คะ คุณจงอิน!

    “หื้มมมม?” คยองซูดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย เขารีบใช้ข้อมือบางดันอกผมให้ออกห่างจากตัวเอง แต่มีหรอที่คนอย่างคิมจงอินจะยอมง่ายๆ มันไม่มีทางซะหรอก ฮึฮึ

    “ปละ ปล่อยผมนะครับ”

    “ทำไมล่ะ? นายไม่สบายนะอย่างนี้ต้องดูแล” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตีหน้าเคร่งขรึม แล้วเลื่อนมือจากหน้าผากมาลูบไล้ที่ลำคอขาวเนียนนี้แทน

    “คะ คุณจงอิน!” ดวงตากลมโตเบิกตากว้างกว่าปกติ ใบหน้าเนียนที่ตอนแรกมีสีแดงระเรื่ออยู่แล้วตอนนี้ถึงกับลามไปยังไปยังใบหูสองข้าง ฝ่ามือน้อยๆ พยายามดันอกกว้างของผมเพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้ไม่ให้ใกล้กันมากไปกว่านี้

    “อะไรอีกล่ะ? เนี่ยเห็นไหมคอนายก็ร้อนๆ นะ ไปหาหมอไหม?”

    “มะ ไม่ครับ! ผมไม่เป็นอะไร” ร่างบางในอ้อมกอดของผมตอนนี้เริ่มดิ้นขยุกขยิกเพื่อหาทางรอด ผมเองก็ยังคงก่อกวนเค้าเรื่อยๆ โดยการแกล้งจบโน่นจับนี่ ตีหน้านิ่งทำเป็นเครียดแล้วก็หลอกแต๊ะอั๋งไปเรื่อย คยองซูเองก็ทั้งเขินทั้งอายยกมือขึ้นปัดป่ายพัลวันเลยทีเดียว...

    “ทำอะไรกันน่ะ!

    “เฮือกกกก! ปละ เปล่านะครับ!

    “-*-”

    “คะ คุณจงอินแค่ทำแผลให้ผมเฉยๆ น่ะครับ แล้วตอนนี้ผมก็กำลังจะขึ้นแล้วด้วย ผมขอตัวนะครับ” พูดจบคนรับใช้ตัวเล็กก็วิ่งปรุ๊ดหายไปทันที ผมเงยหน้าสบตากับเจ้าของบ้านที่เป็นเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่ ใบหน้าของชานยอลแลดูเนือยๆ เหมือนเพิ่งผ่านมรสุมอะไรสักอย่างมา

    “เป็นไงบ้างวะเรื่องของ...”

    “เมื่อกี้นายจะทำอะไรวะจงอิน”

    “...”

    “...”

    “...นายแม่ง...ขัดจังหวะว่ะปาร์คชานยอล” 

     

    Sehun Part

    “คุณพาผมมาที่นี่ทำไมหรอครับเซฮุน?”

    “ผมพาพี่มาฟื้นความจำ...”

    “อ่อ...ที่นี่มัน...” ผมชำเลืองมองคนข้างๆ ที่กำลังทำท่าทางเหมือนนึกคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะคว้าข้อมือเรียวเล็กให้เดินก้าวเข้าไปในร้านด้วยกัน

    “นั่งสิครับ”

    “ขอบคุณนะ” พี่ลู่หานพูดพร้อมส่งยิ้มหวานแบบที่ชอบทำ แต่เป็นรอยยิ้มที่ผมมักจะเห็นเค้ายิ้มแล้วมองรูปแบคฮยอนน้องชายของเขาเสมอ...

    “เราชอบมาที่นี่กันหรอครับ?”

    “ครับ...ผมชอบมากินชานมไข่มุกที่นี่กับพี่ แต่ก่อนเรามากินกันทุกวันอาทิตย์เลยนะครับ”

    “อ๋าาาาาา เหมือนผมกับคุณเป็นผู้ชายอบอุ่นจังเลยครับ ^^

    “...”

    “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการสั่งอะไรดีครับ?”

    ของผมเอาช็อคโกแลตกล้วยครับ ส่วนของผู้ชายคนนี้...พี่ลู่หานลองสั่งดูสิครับ”

    “อ่ออออ งั้นขอเป็น...อะไรดีล่ะ...” ผมมองพี่ลู่หานที่กำลังเลือกรสชานมอยู่ลังเลแล้วขำในใจเบาๆ...ใครเขาหลับตาทำนิ้ววนๆ แล้วจิ้มเลือกกันบ้างล่ะ

    “อ่าาาาา เอารสเผือกครับ ^^

    !

    “มะ มีอะไรหรือเปล่าครับเซฮุน...ทำไมคุณทำหน้าแบบนี้ล่ะครับ?”

    “รสเผือก?”

    “คะ ครับ แปลกหรอครับ? คือผมไม่รู้จะเลือกรสอะไรดี พอหลับตาจิ้มแล้วได้รสนี้ก็เลยสั่งมาน่ะครับ หรือว่ามันไม่อร่อย หรือว่าผมแพ้เผือก หรือว่า...”

    คิก~

    “ขะ ขำอะไรหรอครับ -///-

    “ผมยังไม่ได้ว่าอะไรพี่เลยนะครับ ทำไมพี่ต้องทำท่าตกอกตกใจแบบนั้นล่ะครับ หื้มมม?”

    “กะ ก็คุณเซฮุน...”

    “ผมทำอะไรครับ?”

    “เอ่อ...”

    “ผมทำอะไร?”

    “งือออออ ไม่ได้ทำครับ T^T” พี่ลู่หานดูเหมือนจะหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ตอบคำถามผมไม่ได้ ไอ้ท่าทางทำปากเบะหน้างอนี่ไปหัดมาจากไหน?

    “ผมแค่แปลกใจที่พี่บังเอิญสั่งรสเผือก...มันเป็นรสที่พี่ชอบกินน่ะครับ”

    “งั้นหรอครับ...”

    “...”

    “-///- คะ คุณเซฮุนจ้องผมทำไมครับ”

    “พี่สวยจัง...จ้องได้ไหมครับ?”

    “อะ อะไรกันครับผมเป็นผู้ชาย...”

    “ผมรักพี่นะ”

    “ครับ?”

    “ผมรักพี่มานานแล้วนะ รักมาหลายปี รักมาตลอด แล้ว...เมื่อไหร่พี่จะรับรักผมสักที...”

    “เซฮุน...”

    “เฮ้! เซฮุน ลู่หาน! ทำไมวันนี้มาวันธรรมดาล่ะ ปกติพวกนายจะมานั่งสวีทกันวันอาทิตย์นี่?”

    “หื้มมมมม?” ผมหันไปมองตามเสียงคนมาใหม่ที่ผมกับพี่ลู่หานรู้จักดี...คิมมินซอก

    “ว่าไงล่ะ ทำไมถึงมาวันปกติ?”

    “ใครหรอเซฮุน...”

    “พี่รอผมตรงนี้ก่อนนะพี่ลู่หาน เดี๋ยวผมจะไปอธิบายให้พี่มินซอกเข้าใจ” พูดจบผมก็จัดการพาพี่มินซอกออกมายืนคุยที่มุมนึงของร้าน ผมอธิบายทุกอย่างให้พี่มินซอกเจ้าของร้านคนสนิทอย่างละเอียด แล้วตบท้ายด้วยการวางแผนอะไรเล็กๆ น้อยๆ...





    Luhan Part

    “เซฮุนไปไหนหรอครับ?”

    “ไปเข้าห้องน้ำครับ” คนตรงหน้าผมตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาดูคุ้นๆ เหมือนผมจะเคยเห็นมาก่อน

    “ขอโทษนะครับ แต่ว่าคุณคือ...”

    “ผมคือมินซอกครับ เป็นเจ้าของร้านที่นี่ แล้วก็เป็นเพื่อนของคุณกับเซฮุนด้วย”

    “อ่ออออ คุณรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผม...”

    “ครับผมรู้แล้ว ^^

    “ระหว่างรอเซฮุนมา ผมขอถามคุณได้ไหมครับว่าแต่ก่อนผมเป็นยังไง?”

    “ได้สิครับ...แต่ก่อนคุณกับเซฮุนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก พวกคุณจะมาที่ร้านนี้ทุกวันอาทิตย์ เซฮุนน่ะ เขาจีบคุณมาหลายปีแล้วนะครับ เขาเป็นคนดีมาก ผมอยากให้คุณลองเปิดใจ”

    “เอ่อ...”

    “เซฮุนน่ะ รักเดียวใจเดียว ไม่เคยรักใครที่ไหนเลยนะครับ ทุกๆ ครั้งที่มาที่นี่ในเวลาที่คุณเหม่อเขาจะจ้องมองคุณด้วยสายตาที่อบอุ่นอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นห่วงคุณมากกว่าห่วงตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาพยายามจะแสดงออกถึงความรักที่มีให้ แต่คุณเองก็ปฏิเสธด้วยคำว่าพี่น้องตลอด...ผมรู้ว่าตอนนี้คุณความจำเสื่อม แต่มันจะดีไม่น้อยถ้าคุณคิดที่จะเริ่มต้นใหม่...ผมอยากบอกคุณแค่นี้แหล่ะครับ”

    “...” ผมนั่งฟังคุณมินซอกพูดอย่างตั้งใจ...เซฮุนดูเป็นคนดีมากจริงๆ ในปัจจุบันที่ผมมีเขาอยู่เคียงข้างกายผมก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่เขามอบให้ แต่ผมไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมาผมจะกล้าปฏิเสธสิ่งที่เซฮุนมอบให้...ผมใจร้ายจัง

    “ผม...จะลองเปิดใจดูครับ ^^

     

     

     

    ผมออกมาจากร้านชานมของคุณมินซอกแล้ว...และตอนนี้เซฮุนก็พาผมมาปั่นจักรยานเล่นที่สวนสาธารณะแห่งนึง เขาบอกว่านี่เป็นสถานที่ที่เราเจอกันครั้งแรก แต่ดูเหมือนเพราะผมความจำเสื่อมที่นอกจากจะจำเรื่องราวไม่ได้แล้วยังจำวิธีการปั่นจักรยานไม่ได้อีก มันจึงเป็นเหตุให้ผมต้องมานั่งซ้อนท้ายจักรยานเซฮุนแบบนี้...ผมเกลียดตัวเองจัง ==’

    เซฮุนปั่นจักรยานวนรอบสวนสาธารณะอยู่หลายรอบ เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงบ่งบอกว่าตอนนี้เย็นมากแล้วเขาก็หยุดปั่นจักรยานแล้วพาผมมาที่เดินจูงจักรยานเล่นใกล้ๆ กับริมแม่น้ำ

    “พี่ลู่หาน”

    “หื้ม?”

    “พี่...จำเรื่องของเราได้บ้างไหมครับ?” คำถามที่ดูจะธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาทำให้ผมเลือกที่จะหยุดเดินแล้วมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แววตาที่เศร้าหมองทำให้หัวใจผมกระตุกเล็กน้อย...ผมทำให้เขาเจ็บปวดอีกแล้วหรอ?

    “...ยังเลย...” เพราะผมไม่รู้จะโกหกเขาไปทำไมเลยเลือกที่จะตอบออกไปตามความเป็นจริงว่าผมยังนึกอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ออกจริงๆ...แต่ดูเหมือนคำตอบจะไม่เป็นที่น่ายินดีเท่าไร ดวงตาของเซฮุนที่มักจะมีประกายเสมอดูหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

    “ผมไม่อยากนึกถึงอดีตอีกแล้วล่ะครับคุณเซฮุน”

    !

    “อดีตที่ผ่านมา ผมได้ฟังจากมินซอกหมดแล้ว...ผมรู้ว่าคุณรักผมมาก แต่ผมไม่อยากจำมันอีก เพราะมันเป็นอดีตที่ไม่ดีเลยสักนิด...”

    “พี่...”

    ดวงตากลมของคนตัวสูงเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา ผมยิ้มให้เซฮุนเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาแล้วเอื้อมมือไปปาดหยาดน้ำตาเหล่านั้นออกไป ผมส่งยิ้มบางๆ ให้เขาด้วยความจริงใจก่อนจะพูดความในใจบางอย่างออกมา

    “และเพราะว่ามันไม่ดีต่อผมและคุณ ผมจึงอยากจะขอร้อง...ขอร้องให้เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?”

    “คะ ครับ?”

    “ตั้งแต่ผมฟื้นขึ้นมา ผมก็มีคุณคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ ตลอด ผมจะไม่ปฏิเสธว่าผมเริ่มรู้สึกดีกับคุณ เพียงแต่เพราะผมยังจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะจำได้เมื่อไหร่ด้วย ผมไม่อยากให้คุณเสียเวลากับผมอีกแล้ว...”

    “...”

    “ผมไม่อยากจะพูดบ่อยๆ หรอกนะ เพราะว่ามันเขิน แต่ว่า... โอเซฮุนนายช่วยเป็นแฟนกับฉันได้ไหมช่วยสร้างความทรงจำครั้งใหม่ที่จะมีแต่ฉันและนาย และอยู่เคียงข้างกันโดยไม่มีใครเจ็บปวดอีก...ได้ไหม?


     

    --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ครบแล้วเบเบ๋~ คำถาม! ในตอนนี้คุณประทับใจประโยคไหนที่สุด!?
    ฮิ้ววววววววววววว ต้องการคำตอบ แบบว่ากลัวแป้กค่ะ 5555555555
    อยากจะบอกว่าขอบคุณรีดเดอร์ประมาณ 3-5 คนที่แวะเวียนไปทวงฟิค
    แล้วก็แวะมาคุยกันนะคะ ใครฟอลหมาน้อยมาก็ทักได้นะ
    หมาน้อยอยากมีเพื่อนคุย ><
    ยิ่งมีคนมาทวงฟิคบ่อยๆ นี่หมาน้อยชอบ
    ยิ่งอยากอัพฟิคเลยนะคะ 555555555555555555555555

    #ขอบคุณ 
     Yuha*_guzz, มากนะคะที่แวะมาวิจารณ์ให้ น่ารักมากเลยค่ะ ><


    อ้อฝากกกกกก! เว็บของหมาน้อยเองค่าาาา >> Malamute <<

     

    ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์

    ตามไปติชมได้ที่ >> หมาน้อยมาลามิวท์ <<


    © Tenpoints!
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×