ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ღ Puppy Love รักนะครับเจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! {chanbaek} 。

    ลำดับตอนที่ #15 : Puppy Love รักนะครับ เจ้าหมาน้อยจอมดื้อ! : Chapter 14

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 14K
      29
      9 พ.ย. 55

    Chapter 14

    Baekhyun Part

                ...แม่ครับมารับผมไปอยู่ด้วยที...

             

    ประโยคเดิมๆ ที่ดังขึ้นมาซ้ำๆ ในใจมันช่างตอกย้ำความเจ็บปวดของผมเหลือเกิน เมื่อคืนผมเผลอทำอะไรลงไป ทั้งๆ ที่ผมควรจะปฏิเสธสัมผัสที่น่ารังเกียจเหล่านั้น แต่ร่างกายของผมมันกลับตอบสนองความต้องการด้านมืด...ผมอยากไปอยู่กับแม่ ไปอยู่บนสวรรค์กับแม่...แต่ร่างกายและจิตใจที่สกปรกของผมอย่างมากคงได้อยู่ในนรกเท่านั้นล่ะ

     

    นรก...ที่มียมบาลชื่อว่า ปาร์คชานยอล

     

    “จะนอนร้องไห้อีกนานไหม?” เสียงทุ้มของคนที่ผมนอนหันหลังให้ดังออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผมฟังดูก็รู้ว่าเขากำลังหงุดหงิด...ผมเองไม่ใช่หรอที่ควรเป็นคนหงุดหงิด?... ผมยกมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะข่มเสียงตัวเองออกไป

    “ฉันไม่ได้ร้องไห้”

    “เหอะ! ทำเป็นปากเก่ง”

    “ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”

    “ห้องนาย? ลืมไปแล้วหรือไงว่านี่มันห้องฉัน” เจ้าของห้องตัวจริงเอ่ยอย่างเย้ยหยันออกมาทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของผมจริงๆ

    “...งั้นฉันออกไปเอง...อ๊ะ!” ทันทีที่ผมลุกขึ้นนั่งก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บปวด...ความเจ็บที่แล่นเข้ามาที่สะโพกแทบจะทำให้ผมร้องไห้อีกครั้ง

    “หึนายคงจะไม่รู้สินะว่าการมี ครั้งแรกน่ะ มันไม่ควรจะลุกขึ้นเร็วๆ ถ้าหากเราเพิ่งจะ เสร็จโดยเฉพาะเสร็จรอบที่ ห้า ด้วยเนี่ย...”

    “หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!” ผมยกมือขึ้นปิดหูตัวเองอย่างรวดเร็ว ผมไม่ต้องการได้ยินอะไรที่น่ารังเกียจแบบนั้นอีกแล้ว แค่นี้ผมก็เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจแล้ว ทำไมปาร์คชานยอลจะต้องมาตอกย้ำผมด้วย!

    “ทำไมล่ะ? ยอมรับความจริงไม่ได้หรอ? ไม่เอาน่าเมียจ๋า...”

    “ใครเป็นเมียนาย!” ผมตวาดลั่นเมื่อได้ยินคำทุเรศที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า

    “แล้วใครล่ะที่เมื่อคืนครางซะลั่นห้อง ใครล่ะร้องให้ทำแรงๆ เร็วๆ ใครล่ะที่...”

    เพี๊ยะ!~ เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้นอย่างรุนแรง...ผมควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว คนตัวสูงนี่พูดจาทำร้ายผมมากเกินไป...

    “...ฉัน...”

    “ฉันคงลืมไปว่านายมันเป็นพวกซาดิสม์”

    “มะ ไม่ใช่นะ คือฉัน...”

    “ไปอาบน้ำ!

    “อะ โอ๊ยยยยยยยย!” จู่ๆ ชานยอลก็จับผมดึงลงจากเตียงแล้วลากไปยังห้องน้ำโดยที่ผมได้แต่ล้มลุกคลุกคลานตามไป แวบนึงผมมองเห็นรอยเลือดที่เปรอะอยู่บนผ้าปูที่นอนด้วย...ร่างกายของผม...สกปรกมากแล้วจริงๆ

    ซ่าาาาาาา~ ร่างกายเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่อยู่ใต้ฝักบัวที่มีน้ำมากมายหลั่งไหลออกมา แต่มีแค่ผมเท่านั้นที่ได้รับน้ำเต็มๆ อยู่คนเดียว

    “แค่กๆ นายจะทำอะไร แค่กๆ”

    “อาบน้ำให้ไง!

    “อย่า...แค่กๆ น้ำมันเข้าตาเข้าจมูกฉันหมดแล้...แค่กๆ”

    “ก็ชอบไม่ใช้หรือไงความรุนแรงน่ะ!

    “โอ้ยยยยยยย” เสียงร้องของผมดังออกมาอีกรอบเมื่อชานยอลเริ่มใช้มือมาขัดๆ ถูๆ ที่ร่างกายผมอย่างแรงจนผิวขาวๆ ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือกไปหมด...

    “จะ เจ็บ ฮึก...อย่าทำฉันเลยนะชานยอล ฮึก...”

    “ไม่! เพราะนายชอบความรุนแรงฉันก็จะทำให้!

    “โอ้ยยยยย ฉันแสบไปหมดแล้ว ฮือออออ ชานยอลฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฮึก โอ้ยยยยยย” ความเข้มแข็งของผู้ชายที่มีอยู่ในตัวของผมหายไปหมดเมื่อถูกเจ้าของบ้านที่น่ากลัวนี่ทำร้ายอย่างหนัก...

    !” ...ดูเหมือนชานยอลจะชะงักการกระทำอันป่าเถื่อนลงเมื่อได้ยินคำว่าขอโทษออกจากปากของผม...ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เขาหยุด...

    “อาบน้ำซะ ฉันจะเตรียมชุดไว้ให้ แล้วห้ามลงไปไหนจนกว่าฉันจะอนุญาต ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน...” ชานยอลพรูลมหายใจยาวครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ

    ผมทิ้งตัวลงกับพื้นทันที น้ำตามากมายก็หลั่งไหลออกมาแข่งกับสายน้ำเหมือนกัน...ลู่หานเป็นอะไร? ทำไมชานยอลต้องทำกับผมรุนแรงแบบนี้? ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเลวร้ายนะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ...

    “แม่ครับช่วยผมด้วย...ฮึก”





    Luhan Part

    “อืม...” ปวดหัวจังแฮะ...

    “ตื่นแล้วหรอพี่ลู่หาน!

    “หื้ม...” ผมเลิกตาขึ้นมองตามเสียงทุ้มที่ดังเข้ามากระทบโสตประสาทของผม...ภาพที่ผมโฟกัสได้ตอนนี้คือผู้ชายผิวขาวหน้าตาดีคนนึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตัวผม ใบหน้าที่ดูดีเกินคนทั่วไปทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น...หล่อมาก...แวบนึงผมรู้สุกถึงความคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นใบหน้าคมนี้ที่ไหนมาก่อน...แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ผมอย่างถือวิสาสะ...ใครน่ะ?

    “คุณ...เป็นใครครับ?” ผมถามออกไปด้วยความสงสัย แต่ความสงสัยนั้นกลับทำให้คนตรงหน้าผมถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที...

    “ฮ้ะ...บ้าน่ะ พี่จำผมไม่ได้หรอ?” ผมเพ่งมองหน้าผู้ชายคนนี้อีกทีอย่างจริงจังแต่...ยังไงก็นึกไม่ออก มันรับรู้ได้แค่ว่าผมอาจจะเคยเห็นหน้าเขาคนนี้มาก่อน แล้วยังไงล่ะ? แค่คุ้น...เขาเป็นใครกันนะ

    “ผม....จำไม่ได้จริงๆ ครับ ผมเป็นพี่ชายคุณงั้นหรอ?”

    “เฮ้อออออ หมอบอกว่าเพราะศรีษะพี่กระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ดังนั้นพี่อาจจะไม่สามารถจำความได้ทั้งหมด...แต่พี่ลืมผมได้ลงคอหรอ...” ชายตรงหน้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แลดูน้อยใจ แววตาคมดูหม่นลงเล็กน้อยราวกับผิดหวังที่ผมจำเขาไม่ได้

    “ผมขอโทษ...ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณนะ แต่ผมก็นึกไม่ออก แถมเวลาที่นึกยังรู้สึกปวดหัวนิดๆ ด้วยล่ะ” ผมตอบออกไปตามความจริงเพราะรู้สึกไม่อยากให้คนๆ นี้ต้องมีสีหน้าเศร้าสร้อย...แปลกแฮะ...ทำไมผมถึงได้แคร์ความรู้สึกของเขาจัง

    “ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ต้องพยายามนึกถึงผมอีกแล้ว ตอนนี้พี่รู้เอาไว้แค่ว่าผมคือ โอเซฮุน ผู้ชายที่รักพี่หมดใจ...”

    “คะ ครับ?” ประโยคแปลกประหลาดในตอนท้ายนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นรัว ใบหน้าของผมตอนนี้รู้สึกร้อนผ่าว และพนันได้เลยว่ามันต้องขึ้นสีแน่ๆ -///-

    “ถึงผมจะเสียใจที่พี่จำผมไม่ได้เลยก็ตาม แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ ผมจะทำให้พี่จำผมและรักผมคนนี้ให้ได้!

    “...ผมกับคุณเราเป็นคนรักกันหรอครับ?” ผมโพล่งถามออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ตอนนี้หัวใจดวงน้อยของผมมันกรีดร้องราวกับว่า ถามคำถามตลกแบบนั้นออกไปได้ยังไง?

    “...”

    “คุณครับ...” ผมถามออกไปเสียงเบาราวกระซิบเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป...ผมพูดอะไรผิดงั้นหรอ?

    “พี่จำใครได้บ้างไหมครับ?”

    “อ่อ...จำใครได้บ้างหรอ...ผมชื่อลู่หาน...แม่...แม่ของผมชื่อลู่จิน...โอ๊ยยยยย” จู่ๆ ความเจ็บก็แล่นเข้าที่หัวของผม ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ผู้ชายที่ชื่อเซฮุนดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย เขาเข้ามาประครองตัวผมไว้ ผมได้ยินเสียงเบาๆ เอ่ยออกมาว่า... ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร

    ทันทีที่ความเจ็บทุเลาลง สมองหน่อยความจำผมก็ถูกกระตุ้นขึ้นโดยฉับพลัน ภาพของคนที่ผมรู้สึกรักและอยากปกป้องก็ฉายขึ้นมาเต็มไปหมด ราวกับว่านั่งดูหนังเรื่องหนึ่งในโรงหนัง...ผู้ชายที่ผมเห็นครั้งแรกแล้วรู้สึกว่าเขาน่ารัก อย่างดูแล อยากทะนุถนอม อยากใกล้ชิด คนที่ทำร้ายผมมาหลายครั้งแต่ผมก็ยังรู้สึกอยากรู้จักกับเขาอยู่ดี...ผู้ชายคนนี้...

     

     

    ...คนที่ภาพสุดท้ายฉายชัดว่าเขายืนอยู่ตรงบนบันได...

    “แบคฮยอน!


    Baekhyun Part

     

    เฮ้อออออออ...ผมนั่งรอชานยอลอยู่ที่เตียงราวๆ สองชั่วโมงได้...ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่ที่รู้คือผมไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้วตอนนี้ก็สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วด้วย ผมหิว!

    แต่ติดตรงที่ว่าก่อนออกจากห้องเขาสั่งผมเอาไว้เนี่ยสิว่าห้ามไปไหน...ไม่ใช่ว่าผมกลัวนะ...แต่รูปการแบบนี้ผมคงต้องเชื่อฟังเขา...ผมไม่อยากถูกเขาทำร้ายอีกหรอกนะ

    “หิววววว!” ไอ้บ้านี่มันจะลงโทษผมด้วยการงดอาหารอีกหรือไงนะ! แค่เรื่องเมื่อคืนกับเมื่อเช้าผมก็แทบอยากจะเอามีดกรีดข้อมือตัวเองตายอยู่แล้ว แต่ติดอยู่ที่ว่าผมหามีดไม่เจอ!...แล้วผมก็กลัวเจ็บ...

    เพราะฉะนั้นผมต้องทน!

               

     

    เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากที่ไหนซักแห่ง...ของชานยอลสินะ...ผมควานหาอยู่สักพักก่อนจะพบว่ามันวางไว้อยู่ที่หัวนอน

     

    오세훈ผมมองไปยังชื่อของคนโทรเข้า คนที่โทรมาคือเซฮุน เสียงโทรศัพท์ดับไปแล้ว แต่ก็ดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ผมช่างใจอยู่สักพักว่าจะรับดีไหมเพราะดูท่าทางเซฮุนคงจะมีธุระสำคัญจริงๆ...

    “ฮัลโหล...”

    “เฮ้ยไอ้ชานพี่ลู่หานฟื้นแล้วนะเว่ย!

    !” คำพูดจากปลากสายทำให้ผมถึงกับชะงัก...ลู่หานเป็นยังไงบ้างนะ...

    “เฮ้ยไอ้ชานเงียบทำไมวะ ฮัลโหลได้ยินไหม?”

    “ละ ลู่หานเป็นยังไงบ้าง...” ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ถามคำถามนั้นออกไป ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่อยากจะสนใจเขาเท่าไรนัก แต่ก็เพราะผมเป็นคนทำร้ายเขาล่ะมั้งถึงได้โดนชานยอลทำร้ายกลับแบบนี้

    “เอ๊ะ...นี่นายไม่ใช่ไอ้ชานนี่...อ่อคงเป็นคยองซูสินะ ไอ้ชานมันไปไหนล่ะขอฉันพูดกับมันหน่อย”
    “ชานยอล...คุณชานยอลไม่รู้ไปไหน”

    “อ้าว...งั้นฉันฝากบอกมันด้วยแล้วกันว่าพี่ลู่หานฟื้นแล้ว”

    “...แล้วลู่หานไม่เป็นอะไรใช่ไหม” หัวใจของผมเต้นถี่แรงมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผมได้พูดประโยคแปลกๆ นี้ออกไป...แปลก...ที่ดูเหมือนผมจะใส่ใจคนที่ป่วย...

    “เหอะ...เกิดปัญหาใหญ่แล้วล่ะ พี่ลู่หานสมองกระทบกระเทือนแรงเกินไปทำให้ความจำบางส่วนหายไป พี่ลู่หานจำใครไม่ได้เลยแม้แต่ฉัน คนที่พี่ลู่หานจำได้มีอยู่แค่สามคนคือคุณอาแบคคัง คุณน้าลู่จินแล้วก็...”

    “...” ผมเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง เหงื่อไคลเริ่มผุดขึ้นมาบ้างประปรายตามใบหน้า คนสุดท้ายที่ลู่หานจำได้จะต้องเป็นคนที่สำคัญกับชีวิตเขามากแน่ๆ ...แต่ใครล่ะ...ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆ ที่เหมือนกับว่าจะเป็นข่าวดีและข่าวร้ายในเวลาเดียวกัน...

    “หึ! ไอ้เด็กมีปัญหาแบคฮยอน!

     

    “พยอนแบคฮยอนนนนนนนน!” ผมสะดุ้งตามเสียงกรีดร้องที่ดูเหมือนจะดังมาจากด้านล่าง เสียงแหลมที่ผมจำได้ขึ้นใจว่าเป็นเสียงของภรรยาใหม่คุณพ่อ...ยัยแม่มด!

    ผมกดตัดสายของเซฮุนทิ้งไป ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องลงมามองดูเจ้าของเสียงน่ารำคาญ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลงบันไดไปยังขั้นสุดท้ายเพื่อเผชิญหน้ากับคู่อริ สิ่งของบางอย่างที่ค่อนข้างแข็งก็ลอยมากระทบหัวคิ้วของผมอย่างรวดเร็ว

    “โอ้ยยยยยยยย!

    “แก! ไอ้ลูกไม่มีแม่ แกมันตัวชิบหายชัดๆ! แกทำอะไรลูกฉัน!

    “นี่! นัง...เฮ้ยยยยยย ช่วยด้วยยย!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังออกมาจากปากของผมทันทีที่เห็นยัยแม่มดกำลังถือมีดพกเล่มเล็กๆ วิ่งตรงมาทางผม สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนี้คือ หนีเพราะผมไม่มีอาวุธสู้หล่อนเลยสักนิด

    “จะไปไหนมานี่! แกทำลูกฉันเจ็บ แกจะต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า!

    “อะโอ้ยยยยยยย!” ข้อเท้าของผมถูกดึงลากลงมา เนื้อตัวก็ไถลตามบันได ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและพยายามดิ้นหาทางหนี...ให้ตามสิ! เมื่อคืนไม่น่าถูกชานยอลทำร้ายเลย ไม่อย่างนั้นผมคงมีแรงมากกว่านี้ไปแล้ว!

    “อย่านะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายลูกแกสักหน่อย!

    “ตั้งใจไม่ตั้งใจฉันไม่สน ฉันสนแต่ว่าแกทำลูกฉันบาดเจ็บ และแกต้องชดใช้!

    แคว๊กกกกกก! เสียงมีดกรีดตัดลงเสื้อยืดตัวบางของผมขาดเมื่อหล่อนกำลังจะใช้มีดแทงเข้าที่กลางตัวผม แต่เพราะแรงต้านของผมไว้จัดทำให้มันแค่เฉียดๆ ไปโดนเสื้อเท่านั้น ผมยื้อแย่งมีดอยู่นานก่อนจะใช้กำลังเฮือกสุดท้ายปัดมันออกจนกระเด็นไปไกล

    ทั้งผมและยัยแม่มดต่างเหนื่อยหอบ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหายใจได้ทั่วท้อง ฝ่ามือเรียวเล็กของเธอก็เอื้อมมาบีบคอผมอย่างแรง

    “อ๊อออก! ชะ ช่วย...ช่วยด้วย!” ผมที่ตอนนี้แรงไม่มีเหลืออีกแล้วกำลังตะเกียกตะกายหาคนมาช่วย ปาร์คชานยอลอยู่ที่ไหน...

    “คะ คุณน้าลู่จิน!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนลั่นออกมา ก่อนที่จะรีบวิ่งมาดึงมือศัตรูของผมออกไป...คยองซู...

    “อย่ามายุ่งกับฉัน!

    “โอ๊ยยยยยย!” คยองซูทีวิ่งเข้ามาช่วยถึงกับหน้าหันเมื่อยัยแม่มดนี่ใช้หล้งฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าของคยองซู แหวนเพชรเม็ดโตข่วนเข้าที่ใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างจังจนเป็นรอยข่วนทางยาวและเริ่มมีเลือดไหลซิบๆ...เธอหันไปแสยะยิ้มให้คยองซูเล็กน้อยก่อนจะออกแรงบีบเข้าที่คอผมอีกครั้ง

    “คุณน้าลู่จิน!” คนมาใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในตัวบ้านก็รีบปรี่เข้ามาดึงตัวผมให้หลุดออกจากยัยแม่มดนี่ทันที

    “คุณน้าจะทำอะไรครับ!

    “น้าจะสั่งสอนมันที่มันทำให้ลู่หานต้องเจ็บ! ลู่หานความจำเสื่อมและจำใครไม่ได้เลยนอกจากน้ากับคุณแบคคัง และมันจะดีมากถ้าเขาไม่จำมันได้อีกคนเป็นคนสุดท้าย!

    !” ชานยอลดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยกับคำพูดของยัยแม่มด แต่เขาก็ยังมีสติพอที่จะช่วยผมให้รอดพ้นจากตรงนี้

    “ผมรู้ว่าคุณน้าโกรธแบคฮยอนมาก ผมจะจัดการเองครับ คุณน้ากลับไปเถอะ”

    “แต่...”

    “กลับไปครับ!” ชานยอลตวาดลั่นก่อนจะรีบดึงมือผมให้เดินตามเขาขึ้นไป ทันทีที่เข้ามาในห้องชานยอลก็ยกเท้าถีบประดูเสียงดังแล้วกระชากตัวผมให้เดินไปยังเตียง

    ผลั่กกกกก!~

    “ฮึบบบบ!” ...มันเป็นไปอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ชานยอลเหวี่ยงผมลงเตียงอีกแล้ว และก็ไม่ใช่แค่เหวี่ยง แต่เขาโถมตัวเองมาคร่อมผมไว้อีกด้วย ข้อมือสองข้างของผมถูกตรึงไว้อย่างแน่นหนา ผมรู้ดีว่าไม่มีทางสู้ชานยอลได้ ผมจึงทำได้แต่หลับตาปี๋รอให้เขาลงโทษ!

    “...”

    “...”

    “...”

    O_<” ผมค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้นทีละนิดเมื่อสังเกตว่าชานยอลไม่ได้ทำรุนแรงกับผม

    “ทำไมนายไม่สู้ล่ะ?”

    “ฮ้ะ?”

    “นายยอมให้น้าลู่จินทำร้ายนายทำไม...”

    “ฉะ ฉัน...” ผมหลบสายตาเขาเล็กน้อยเพราะเห็นว่าชานยอลดูจะจริงจังกับคำพูดเหล่านี้มาก แววตาที่เขาทอดมองมามันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ...บ้าน่ะ ชานยอลเพิ่งจะทำร้ายจิตใจผมไปเมื่อวานเองนะ!

    “ตอบมาซิ...”

    “คือฉัน...ฉัน...”

    “ช่างเถอะ ลุกมาทำแผลซะ” ชานยอลดึงให้ผมลุกขึ้นตามเขา หากแต่ครั้งนี้มันแลดูเหมือนกับว่าประคองเสียมากกว่า...ท่าทีของเขาถึงจะปฏิบัติกับผมอย่างอ่อนโยนแต่มันก็ขัดกับท่าทีที่เย็นชา...

    “ฮ้ะ? แผล?” ผมเอียงคอถามเขาด้วยความสงสัย ผมมีแผลด้วยหรอ?

    “ที่คิ้วของนายมีเลือดซึมออกมาน่ะ” หืมมมมมม? ที่คิ้วงั้นหรอ?

    “อ๊ะ!” ผมยกมือขึ้นจับที่หางคิ้วตัวเองตามที่เขาบอกแล้วก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาพร้อมใบหน้าที่เหยเก...เจ็บ...เลือดออกจริงๆ ด้วย...

    “นั่งนิ่งๆ นะ ฉันจะทายาให้”

    “เฮ้ย นายไปเอากล่องยามาจากไหนเนี่ย?”

    “อยู่ใต้เตียง ฉันเก็บไว้”

    “อ๊ะ!...” ผมร้องออกมาอีกครั้งหนึ่งเมื่อพบว่าชานยอลกำลังจะแตะสำลีเข้าที่คิ้วของผม

    “-*- อะไรของนาย”

    “มะ ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองดีกว่า”

    “ถ้าพูดอีกคำฉันจะจูบ”

    !” ได้ผลดีเกินคาด! ผมหุบปากทันทีที่สิ้นเสียงของคนตรงหน้า หมอนี่มันจอมเผด็จการชัดๆ! แต่เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะ! ผมยกมือขึ้นแล้วจับแขนของเขาเอาไว้เพื่อแสดงให้เห็นว่าผมไม่ต้องการให้เขาทำแผลให้

    “-*- ถ้าไม่เอามือออกฉันจะปล้ำ”

    “บะ บ้าอะไรของนายเนี่ย!

    “นับหนึ่งถึงสามถ้าไม่เงียบ ไม่นั่งเฉยๆ ให้ฉันทำแผลล่ะก็...นายโดนเหมือนเมื่อคืนแน่!

    (O.O);

     

     

    หลังจากที่ทำแผลเสร็จแล้วเราก็ยังคงนั่งหันหน้าเข้าหากันเหมือนเดิม ชานยอลจ้องหน้าผมตลอดเวลาโดยไม่พูดอะไร ผมก็ทำได้แค่ก้มหน้าหลบสายตาจากเขาก็เท่านั้น

    “ชะ ชานยอล...” ผมตัดสินใจเอ่ยคำถามที่ทำให้ผมคิดหนักออกมาอย่างแผ่วเบา...ผมกลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่ตอบแล้วก็ทำร้ายผมอีก...

    “อะไร”คำตอบห้วนๆ ที่มาพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชาแบบนี้...ผมไม่ชอบเลย

    “นายน่ะ...ทำไมถึงได้ทำแผลให้ฉันล่ะ”

    “...” เจ้าของห้องยังคงนั่งจ้องหน้าผมนิ่งโดยไม่ให้คำตอบ ผมได้แต่กำมือแน่นด้วยความกังวล...ผมจะทำให้เขาโกรธอีกหรือเปล่า...

    “ทั้งๆ ที่ฉันทำร้ายเพื่อนนายแล้วนายก็เกลียดฉันมากด้วย...”

    “ใครบอกว่าฉันเกลียดนาย?”

    “กะ ก็แค่เรื่องเมื่อคืนฉันก็รู้แล้วว่านายเกลียดฉันมาก...ฮึก...” อยู่ๆ หยดน้ำใสๆ ก็ไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ผมไม่รู้เหมือนว่าเป็นเพราะผมเสียใจเรื่องเมื่อคืน หรือเจ็บปวดที่เขาดูเฉยชากับผมกันแน่...

    “ร้องไห้ทำไม”

    “ฮึก!...” แค่ประโยคสั้นๆ ทำให้ผมเจ็บปวดได้ขนาดนี้เลยหรอ? ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกแล้ว...หรือว่าเขาจะเกลียดผมแล้วจริงๆ

    “ฮึก...ก็นายเกลียดฉัน! ฉันขอโทษที่ทำให้ลู่หานต้องบาดเจ็บ แต่นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันกำลังโมโหแล้วลู่หานก็มาเซ้าซี้ฉัน ฉันพยายามบอกให้เขาหลบไปแต่เขาก็ไม่ยอม ฉันแค่จะสะบัดหนี...ฮึก!...แต่...แต่ฉันไม่รู้เลยว่าจะทำให้เขาพลัดตกลงไป....ฮึก...ฉันไม่รู้เลยจริงๆ....ฉันขอโทษ...ฮึก!

    “...”

    “ไหนนายบอกจะเป็นเพื่อนกับฉันไงชานยอล! ทำไมนายไม่รับฟังฉัน นายเอาแต่โมโหแล้วก็ทำร้ายฉัน...ฮึกนายทำแบบนี้กับฉันทำไม นายทำให้ฉันต้องแปดเปื้อน! แล้วนายก็ทำให้ฉันเจ็บตัว! แล้วนายก็ยังมาทำเย็นชาใส่ฉันอีก ฮึก! รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบ ฉันเจ็บ ฉันเจ็บที่หัวใจมากๆ เลยนะปาร์คชาน...อุ๊บ!

    คำพูดที่ต้องการระบายออกไปให้หมดกลืนหายไปกับรสจูบอันหอมหวานที่คนตรงหน้ามอบให้ ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็รู้สึกดีไปในคราวเดียวกัน...

    รสจูบที่ชานยอลมอบให้อย่างอ่อนโยนเหมือนจะชโลมความเจ็บช้ำในใจของผมไปหมด จูบที่นุ่มนวลไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ ทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ สมองขาวโพลนไร้ปฏิกิริยาขัดขืน มีแต่ตอบสนองเท่าที่เป็นไปได้ แต่ก่อนที่เราจะถลำลึกไปมากกว่านั้นชานยอลก็ผละออกแล้วจ้องมองผมด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา...แต่มันก็ทำให้ผมอบอุ่นใจแปลกๆ

    “ฟังฉันนะ...ฉัน ไม่ เคย เกลียด นาย...”

    “...”

    “ขอแค่อย่างเดียว...ขอแค่นายยอมพูดมาทุกอย่างว่าที่นายต้องทำตัวร้ายๆ แบบนั้นมันเป็นเพราะอะไร...แล้วฉันจะคอยปกป้องนายเอง บยอนแบคฮยอน...”

     

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ฮัลหลิววววว~ หมาน้อยมาลงให้ครบแล้วน๊า ยังไงก็รบกวนช่วยเม้นต์ติชมกันด้วยนะคะ

    ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่คอยติดตามและเป็นกำลังใจให้รวมถึงคนที่มาทักในทวิตด้วยนะคะ

    ขอบคุณมากๆ สำหรับคำทักทาย ติ และชมค่ะ

    การบ้านหมาน้อยเยอะมากเลยค่ะ ต้องรีบเคลียร์ด่วนๆ

    แล้วก็ต้องรีบปิดเรื่องนี้ด้วย เพราะหมาน้อยอยากรวมเล่มเก็บเอาไว้แล้วฮี่ๆ

    แต่ว่าเหลืออีกตั้งสิบกว่าตอนแหน่ะ ==’ มีพาร์ทสเปเชี่ยลอีกต่างหาก ตายยยยยยยยย

    เหมือนเดิมนะ เม้นต์ขึ้นแล้วจะอัพตอนต่อไป ฮิ้วววววววว~ #ยืมคำพี่แบงคึมา ><
    อ้อฝากกกกกก! เว็บของหมาน้อยเองค่าาาา >> Malamute <<

     

    ใครอ่านแล้วติดใจหรือตะขิดตะควงใจ (?) อยากคุยหรืออยากด่าไรท์เตอร์

    ตามไปติชมได้ที่ >> หมาน้อยมาลามิวท์ <<


    © Tenpoints!
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×