ฝันไว้ที่ปลายฟ้า

เสียงดนตรีก้องดังจนน่ารำคาญ แต่สำหรับบางคนคือสิ่งปลดปล่อย ผับบาร์สถานที่บรรเทิงที่หนุ่มสาว มากมายใช้เป็นที่แหล่งคลายเครียดหลังจากการตรากตร่ำทำงานที่แสนจะเคร่งเครียด  ศัดดาคือหนึ่งในจำนวนนั้นทีใช้สถานบรรเทิงแห่งนี้เป็นที่ผ่อนคาย   หากแต่วันนี้ร้านประจำกับแน่นขนัดผิดปกติ ทั้งที่เป็นวันธรรมดา  เสียงจากเพื่อนสนิท "น่าเสียดาย" น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเสียดาย จนศักดาอดสงสัยไม่ได้ "เสียดายอะไร ว่ะ " "แกเห็นผู้หญิงคนนั้นไหมนะนั่ง ทางซ้ายไง" ชายหนุ่มมองตามรัก "สวย รวย เก่ง เพอร์เฟค แต่ไม่น่าเลย" ศักดาเลิกคิ้วอย่างสงสัย "อะไร ของแกวะ" "ก็คุณปลายฟ้าไง เค้าลือกันในทั่วว่าไปติดพันคุณหมอทายาทโรงพยาบาลดัง ที่เค้ามีครอบครัวแล้ว " ทนงผอนหายใจยาว จนเพื่อนสนิทอดขำไม่ได "กันเสียดายวะ นี่ก็คงมาฉลองที่ได้รางวัล แอด อวอร์ดติดต่อันมาสามปีแล้ว "  ศักดายังคงไม่ละความสนใจจากคำบอกเล่าของเพื่อน หากถ้าเป็นอย่างที่ทนงพูด ก็ช่างน่าเสียดายนักหากดอกไม้งามควรจะปักในแจกันสวยๆๆแต่กลับอยู่ในที่ไม่เหมาะสม ดอกไม้งานดอกนั้นก็อาจด้อยค่าลงไปทันที่   "สวัสดีค่ะคุณทนง "สาวสวยที่เค้ากับเพื่อนนินทาเดินตรงปรี่เข้ามาทักาย  ทนงทักทายอย่างสนิทสนมคุ้นเค้ยพร้อมกับแนะนำเพื่อน  "คุณฟ้านี่เพื่อนผมครับนาย ดา  " ปลายฟ้ายักยิ้วพร้อมกับรอยยิ้ม "ซื่อน่ารัดจังคะ " พร้อมกับเสียงหัวเราะจากชายกนุ่มทั้งคู่ "มันชื่อศักดา พัทธนชโลธร " ทายาทเจ้าของเรลเอสเตท รายใหญ่รายหนึ่งของไทยเรา  "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณดา น้ำเสียงเจื้อยแจ้วดูเป็นมิตร พร้อมกับหยอด "ถ้าสนใจใช้บริการบริษัทโฆษนา อย่าลืมนึกถึงพิมพ์นะค่ะ" สิ้นเสียงของปลายฟ้า สองหนุ่มหัวเราะพร้อมกันกับความฉลาดของเจ้าหล่อน


ภายในร้านกาแฟใจกลางห้างสรรพสินค้าใหญ่ในกรุงเทพ หลายคนเห็นหนุ่มวัยกลางคนและสาวสวยคู่นี้คงจะอดอิจฉาไม่ได้ว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันคู่หนึ่ง "อาการเราเป็นไงบ้างฟ้า " ปลายฟ้าอ้ำอึ่ง "ก็ดีขึ้นค่ะ" "อย่าโหกกพี่ฟ้า พี่รู้ว่าเธอไปขอยาเพี่มมา นี่คุณอารู้เรื่องนี้ไหม" ปล้ายฟ้านั่งนิ่งบีบมือพร้อมน้ำตาคลอ "ฟ้าพยายามแล้ว แต่มันยังตามฟ้ามาเสมอ มันเป็นเงาที่คงต้องติดตามฟ้าไปจนตาย"น้ำเสียงแห่งความสิ้นหวัง  "มันเป็นอดีตนะฟ้า ถ้าฟ้าสลัดมันออกจากชัวิตฟ้าได้ ฟ้าก้ไม่ต้องใช้ยาพวกนี้ ทุกอย่างมันอยู่ที่ฟ้า" "พี่หมอ" น้ำตาลหล่อนค่อยๆๆไหล "ฟ้าอยากลืม ฟ้าอยากเป็นเหมือนคนปกติ ฟ้าอยาก พี่หมอ " น้ำเสียงสะอึกสะอึ้นเล็กน้อยมือของหล่อนเริ่มสั่นเล็กน้อย หมอนพชัยเอื้อมมือไปบีบมือน้อยๆๆเรียวๆๆไว้อย่างอบอุ่น มันมือความอบอุ่นที่หล่อนแสวงหา คือน้ำฝนฉ่ำใจที่คอยให้ความฉ่ำใจเวลายกระหาย คือกำลังใจและเคียงข้างเสมอ แต่เค้าก้เพี่ยงดอกไม้ที่หล่อนแอบชื่นชมแต่ดอมดมไม่ได้ ในความรู้สึกของหล่อนพี่หมอช่างแสนดีเหลือเกิน