The Last Man Standing [WONKYU]

ปูซาน

ยามบ่ายคล้อยสีครามระบายไปทั่วทั้งฟ้า ตัดกับสีเขียวมรกตของทะเลเกาหลี เรือสำราญสุดหรูทีโลดเล่นล่องลอยอยู่กลางเวิ้งทะเลกว้าง ชายหนุ่มตัวขาวรูปงามนอนหลับตาพริ้มเปลื้อยท่อนบนโชว์แผ่นหลังขาวนวลสว่างวาบอาบแดดอย่างสบายอุรา ข้างกายขาวมีขวดไวน์ราคาแพงนั

บได้เกินกว่า 5 ขวดเรียงรายล้อมอยู่ไม่ห่าง

"ตาเถร! หกๆ หมดกัน" ชายหนุ่มเผลออุทานออกมาเพราะความซุ่มซ่ามเดินไม่ระวังพลาดไปเตะขวดไวน์ของคุ

ณเจ้านายเข้า เขาต้องโดนเฉือดแน่ๆ

"เยซอง!!" คนซุ่มซ่ามสั่นชาไปทั้งตัว ก้มหน้าหลบสายตาคุณเจ้านายของเขาที่จำต้องตื่นขึ้นมา มือเรียวเสยผมสีน้ำตาลนุ่มพริ้วไหวไปตามลมทะเล มือเรียวทอดแว่นตากุ๊ชซี่กรอบล้อมเพชรเอามาถือเอาไว้ จิกสายตาหวานมองคนบัดเลอร์ส่วนตัวที่เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสายตายอมรับผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ก่อนที่คุณเจ้

านายจะถอดทอนหายใจทิ้ง

"นายครับๆ...ผมขอโทษนะครับ นาย~~" เยซองทำเสียงอ่อนเสียงหวาน

"ไปเอาไวน์มาอีกขวด!!"
"ครับนายแต่......ว่า" เยซองเสมองไปที่ขวดไวน์เอย บรั่นดีและวิสกี้เอยที่ต่างล้มระเนระนาดอยู่ไม่ห่าง เห็นแล้วอนาถกับเจ้านายของเขาจริงๆ วันนี้ดวดตั้งแต่เช้าข้าวปลาไม่ยอมกิน เจริญจริงๆ เจ้านายกู...
"นิ่หุบปาก!! เงียบไปเลยนะ!! แล้วอะไรมานั่งมองหน้าฉันทำไม อะไรๆๆ ไปเอามาเร็วๆ ดิ่ เดี้ยะๆๆ" สวดเสร็จก็ทึ่งหัวทุยของตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ
"คือ..."
"อะไรอีก!!!"
"โทรศัพท์คุณดงเฮนะครับนาย"
"ก็เอามาเส้"


(แกเป็นยังมั้งน่ะเพื่อน ทะเลาะกับคุณยูซอนอีกแล้วเหรอ น่าเสียดายจังที่ฉันติดงานไม่งั้นฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนแกแล้วนะเนี่ย..)
"ไอ้ผัวเฮงซวย!! เพราะมันคนเดียว ฉันถึงต้องถ่อมาสงบสติอารมณ์ถึงที่นี่"
(เอาอีกแล้วแกก็เป็นเสียอย่างงี้ มีอะไรก็ค่อยพูดๆ ค่อยจากันดีสิ่  ไม่ใช่เอะอะๆ ก็ด่าๆ ใช่แต่กำลังน่ะ ผู้ชายอย่างคุณยูซอนนะเขาไม่ชอบให้ใครข่มหรอกนะแก โดยเฉพาะคนเป็นเมียอย่างแก)
"ก็ดูมันทำตัวสิ่..จริงๆ เลยฉันเนี่ยมีผัวกี่คนๆ ก็หาดีไม่ได้เล้ย...!! สักคน"
(เอาน่า...เดี๋ยวพอชั้นว่างสายแล้ว แกจะโทรหาเขาใช่ไหม)
"อือๆ...ก็ได้ ขอบใจมากนะดงเฮที่แกเตือนสติฉันนะ แกนิสมกับเป็นเพื่อนที่ฉันรักมาก ที่สุดเลย ซาบซึ้งใจมากเลยวะแก" อย่างที่คำเขาว่า มีเพื่อนดีเพียงหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่าร้อยเพื่อนคิดริษยา คยูฮยอนรู้ซึ่งก็วันนี้
"ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ่ แค่นี้ก่อนนะแล้วเดี๋ยวเจอกันที่โซลนะ บายแก"
"อือ....."


"นี่ครับนาย" มือเรียวปัดแก้วไวน์ที่เยซองส่งมาให้ แล้วแย่งเอาขวดไวน์ในมือของคนอีกคนเอาไปถือเอาไว้เอง เยซองงงเลย..
"แกดูสิ่ เห็นมะ...ดงเฮมันยังรู้จักเป็นห่วงฉันมากกว่าไอ้ผัวเวรตะไลของฉันอีกนะเนี่ย แกเห็นไหมเยซอง"
"ครับ...นาย" พร้อมเอื้อมไปสุดมือหมายจะช่วยถือให้แต่ก็นั้นแหละ เพราะเกิดมาแขนสั้นไปหน่อย...เยซองก็ได้แต่จนใจ
"ฉันละคิดไม่ผิดจริงจริ๊ง ที่คบกับมันมาเป็นสิบๆ ปี " ปากเรียวแสยะยิ้มเยาะให้กับซีวิตของตัวเอง ก่อนจะต่อสายหาสามีทันที....และ
"นาย...เบาๆๆ ครับเบาๆ นายครับใจเย็นๆ สิ่ครับนาย" เยซองร้องห้ามเมื่อเจ้านายของเขาอมปากขวดไวน์แล้วกระดก หกล้นเลอะเทอะไปหมด







"อื้ออออ....เร่งอีกนิดสิ่คะ..."





อู๊ดดดดด......อู๊ดดดดด....อู๊ดดดด




"ขัดจังหวะจริงๆ เลย"
"บ...บอสคะ อย่าเพิ่งสิคะ อ๊ะ!! เจส"
"คยูฮยอน!!....ผีห่าซาตานตัวไหนสิงสู่อีกละเนี่ย~~" ชายหนุ่มออกปากบ่นพรึมพรำอย่างหัวเสียก่อนที่จะปิดเครื่องหนีมันเอาเสียดื่อๆ
"ทำไมบอสไม่หย่ากับเมียขี้เมาของบอสสักทีละคะ"
"เจสสิก้า!!.. คุณรู้ตัวไหมว่าคุณพูดอะไรออกมานะ" ยูซอนที่อารมณ์กรุ่นถึงกับควันออกหู
"แหมๆๆ คุณก็ได้จากเมียคุณมาต้องเยอะแยะแล้วนิ่คะ นะคะ เจสไม่อยากเป็นแบบนี้หรอกนะคะบอส..."มือของหญิงสาวไล้ไปตามกล้ามหน้าอก ลูบลงต่ำ...ต่ำ...อย่างเชิญชวน
"ฮึ่ม!!"
"ไม่เอาคjะๆ เรามาต่อกันเถอะคะ นะคะ นะคะบอส" แต่เจ้านายกับสะบัดมือหญิงสาวแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์ครุกรุ่น
"โธ่เอ้ย...ก็แค่แมงดาเกาะเมียกินไปวันๆ ทุเรศสิ้นดี"



"ดูมันสิ่เยซอง  ดูมันๆ ทำกับฉัน นิ่ขนาดฉันลดตัวโทรไปง้อมันก่อนแล้วนะเนี่ย มันยังระยำปิดมือถือหนีฉันอีก แกตายแน่ไอ้ยูซอน" คยูฮยอนด่ากราดปลายสายอย่างเหรออด แล้วก็....
"ใจเย็นๆ สิครับนาย เบาๆ ครับเบาๆ"  เยซองต้องยกมือข้างกลางอากาศแล้วก็ได้ขวดไวน์เปล่าๆ เอามาไว้ในครอบครอง
"ถอนสมอ...ฉันจะกลับโซลวาน...เน้ เอิ๊ก...อึ๊ก"
"ครับๆ"
"อื้ออออ...ปวดหัวอะเยซอง"
"มาครับๆ เดี๋ยวผมช่วยนะครับนาย...อึ๊บ!!"


"บอสคะ เจสขอโทษนะคะ  เจสจะไม่พูดถึงภรรยาของบอสแบบนั้นอีกแล้วนะคะ..นะคะอย่าโกรธเจสนะคะ" เลขาสาวหลังจากเสร็จกิจเริงรักอันเร้าร้อนกับเจ้านายหนุ่ม คุณตุ๊กตาหน้ารถก็อยู่ไม่สุก มือเรียววางทับมือหนาที่กำลังเข้าเกียร์แล้วไล้ลูบล่ามลงท่อนขาของคุณเจ้านาย ไต่จน..
"อย่าสิ่ ผมขับรถอยู่นะ...เจสอืออออ~~" ปากหนาเม้มครางรับสัมผัสสยิวที่กระปุกเกียร์ของเขา
"นะคะๆ  เจสขอโทษนะค๊าาาาา"
"อา...ก็ได้ๆ แต่คุณอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ผมไม่ชอบ"

ปรี๊ดดดดดดดด!!



"นายครับ"
"ฉันมันแย่มากเลยใช่ไหม เยซอง มีผัวแต่ละคน ไว้ได้ไม่ได้เลยสักคน" ตากวางแดงกล่ำปลายตามองคนที่กำลังเก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋า มือเรียงถือแก้ววิสกี้สีสวยเอาไว้


"ไม่เอาน่าคุณอย่าเสียงดังสิ่ อายเด็กในบ้านบ้างสิ่"
"นิมันบ้านฉัน จะอายไปทำไม อ๋อออ...." คยูท้าวเอว...ปากก็ด่ากราดสามีโชว์เด็กในบ้าน...
"ไม่เอาน่าคุณ พอเถอะนะ"
"ทีอยู่ในบ้านละก็หงอจริงๆ เลยนะ แต่นอกบ้านละแหม..เก่งจังเลยนิคิม ยูชอน สิ้นเดือนนี้จะเอาอีกทำไรล่ะห๊ะ!!" นิ้วเรียวเฉดหัวคนเป็นผัวจนหัวเกือบจะทิ่ม
"คุ๊ณ!!...มันจะมากเกินไปแล้วนะ โธ่เอ๊ย!! ไม่อยู่มันแล้วโว้ย"
"เออ...ออกไปเลยนะ ไม่ต้องกับมา จะไปทำระยำที่ไหนก็ไป....เยซอง!!"
"ครับนาย....." เยซองรีบกุรีกุจอเขามาแทบจะในทันที
"ไปเอาเหล้ามา เร็ว!!"

"ฉันมันโง่เอง!!  ฉันนิมันโง่จริงๆ"  ก่อนที่จะจรดจิบน้ำสีทองลงคอไปอีกนิด
"ไม่หรอกครับนาย คุณซึงฮยอน กับคุณแทคฮยอนเขาก็ไปสบายกันแล้วนะครับนาย"
"ไอ้ผัวแมงดา 2ตัวนั้นน่ะนะ"
"นาย~~" เยซองละจากสิ่งที่ตนทำ
"วันๆ ทำแต่เรื่องเลวๆ ไม่จบไม่สิ้น ผลาญเงินกงสีจของฉันไปวันๆ ตายโหง ตายห่า อื้อ...."เยซองเอามือปิดปากแทบจะไม่ทัน
"ทำไม่พูดแบบนั้นละครับ มันไม่ดีนะครับนาย ไม่พูดนะครับ"
"แล้วพูดดีๆ กับมันๆ ฟังไม่ละ ตายๆ ไปให้หมดเลยสิ่ดี" แล้วก็จิบ


กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ !!

เยซองรับแก้วจากมือเรียว แล้วหลับตาลงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือเรียวบีบที่ขมับของตัวเอง

"ครับ....ครับสักครู่นะครับ" เป็นจังหวะเดียวกับเจ้านายของเขาลืมตาขึ้นมามองพอดิบพอดี
"ใครอีกละ"
"คุณนายครับ..นาย"
"ไม่อะ ฉันไม่อยากฟังแม่ฉันบ่น  เยซองนายบอกไปเลยว่าวันนี้ฉันก็จะกลับแล้ว"
"แต่เธอบอกว่าต้องรับสายเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลยด้วยครับ"
"โอ้ยยย เบื่อๆๆๆๆๆ เบื่อจริงๆ เบื่อมาก ใครจะเป็นจะตายอีกละเนี่ย!! เรื่องมากจริงๆ"

"ฮัลโหลแม่!! มีอะไรอีกละ  พ่อยังไม่กลับจากฮ่องกงอีกรึยังไง"
"ไอ้ยูซอนผัวแกรถคว่ำ!! ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย..แกรีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ นังคยู"