[Fic HSJ]………… Coffee Milk ………… [Ryosuke x Yuma]

 

Title: Coffee Milk

Paring: Yamada Ryosuke x NakayamaYuma

Type: Romantic Comedy

Rate: PG 13

Author: I-PrA

    

................ Coffee Milk ...................

เสียงสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น

เด็กหนุ่มร่างเพรียววัย15 กระโดดเข้าไปยืนกางแขนเรียวยาวขวางอยู่หน้าประตูห้องเรียนทันทีที่ร่างหนาผิวขาวจัดกำลังจะเดินพ้นออกไป ... ใบหน้าคมหวานของร่างเพรียวขมวดมุ่นด้วยความไม่สบอารมณ์ 

                ยามาดะ นายกำลังจะไปไหน? ลากเสียงต่ำๆ กัดฟันฉีกยิ้มส่งให้ แต่มองยังไงๆก็ดูคล้ายแยกเขี้ยวใส่อีกคนเสียมากกว่า

            กลับบ้านน่ะสิ จะชวนไปเดทหรือไง ยูมะจัง~ เหมือนดูหนังคนละม้วน อีกคนไม่ได้รู้สึกรู้สาเลยว่ากำลังถูกแผ่รังสีอำมหิตเข้าโจมตี ยังคงตีหน้าระรื่น ยื่นหน้าเข้ามายิ้มตาปิดใส่ได้ไม่มีสะเทือน

            ลืมไปแล้วรึไงว่าวันนี้มันวันอะไร

                วัน? วันจันทร์ไงล่ะ ตัวแค่นี้ขี้หลงขี้ลืมนะเรา

                เลิกเล่นลิ้นได้แล้ว มาทำเวรเดี๋ยวนี้! นิ้วเรียวของร่างเพรียวชี้ไปที่กระดานดำหน้าห้อง ที่มุมล่างด้านขวาของกระดานนั้นปรากฏชื่อของ 2 คน ยามาดะ เรียวสุเกะ และ นากายามะ ยูมะ ที่เป็นเวรประจำวันนี้

                อ้อ เวรทำความสะอาดนี่เอง... ฉันไปล่ะนะ

เรียวสุเกะพยักหน้าหงึกหงักเป็นอันว่ารับรู้.. แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ผลักร่างเล็กเพรียวของยูมะที่ยืนเกะกะให้พ้นทางเดินด้วยแรงกล้ามแขนมัดน้อยที่ทยอยสะสมอยู่ช่วงนี้ ยังผลให้ยูมะกระเด็นไปชนเข้ากับนากาจิม่า เคนโตะ ที่เข้ามาเซฟตัวไว้ทันเวลาก่อนจะมีเหตุกระแทกกำแพงพอดี

                เป็นอะไรรึปละ..อะ เคนโตะพยายามจะถามเช็คความปลอดภัยของเพื่อน แต่ถามไม่ทันจบประโยคก็โดนสะบัดตัวออกจากอ้อมแขน

                แค่จะช่วยฉันลบกระดานซักหน่อยมันยากนักหรือไง!ร่างเพรียวยังไม่สิ้นความตั้งใจ ตะโกนตามหลังไปด้วยเสียงที่ทำให้คนทั้งห้องหยุดชะงัก แน่นอนว่ารวมไปถึงร่างหนาที่ถือกระเป๋านักเรียนพาดบ่า เดินเนิบนาบออกไปด้วยมาดนายแบบแคทวอล์กด้วย

            นั่นสิ... มันยากนักหรือไง นายถึงต้องมาตามตื้อฉันทุกสัปดาห์น่ะ ยูมะจัง เรียวสุเกะหมุนตัวเดินแคทวอล์กกลับมาตอบด้วยสีหน้าเยาะหยัน ไม่แยแสต่อสิ่งใดทั้งสิ้น

                นายจะทำหรือไม่ทำ! ใบหน้าหวาน ตาคมเฉี่ยว เครียดขมึงด้วยความโกรธา เชิดหน้าข่มร่างหนาที่เงยหน้านิดๆจ้องตอบกลับมาอย่างยียวน... ใบหน้าของร่างหนานั้นเลื่อนเข้ามาใกล้อย่างเชื่องช้า

                ฉัน-ไม่-ทำพูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ แล้วก็หมุนตัวกลับเดินแคทวอล์กออกไปอย่างไม่แยแส

                เหตุการณ์เข้าสู่สภาพปกติอีกครั้ง เพื่อนๆในห้องเริ่มเคลื่อนไหว เก็บกระเป๋า พูดคุยกันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับเมื่อครู่ถูกหยุดเวลาเอาไว้

                นี่ยูมะ นายกับเรียวจะพูดกันดีๆสักครั้งไม่ได้หรือยังไงนะ

เคนโตะ เพื่อนสนิทของร่างเพรียวที่ยืนดูสงครามประสาทหน้าประตูอยู่นานสองนานพูดขึ้น.. ถึงจะเห็นว่ามีปากเสียงกันเป็นเรื่องปกติไปแล้วก็ตามที

                ก็ไอ้อาจารย์นิชิกิโดนั่นน่ะสิ จับให้ฉันเป็นเวรทำความสะอาดคู่กับมัน ซวยชะมัด

ร่างเพรียวพูดขณะที่ลบกระดานไปด้วยความโมโห...ผลก็คือฝุ่นชอล์กปลิวคลุ้งจนตัวเองต้องสำลักเสียเอง

            เอ้าๆ เดี๋ยวก็สำลักตายหรอกนั่น....พวกนายไม่ถูกกันรึไง

                ก็..ไม่นะ เพราะไม่มีปมแค้นอะไรให้ถึงขนาดเกลียดขี้หน้ากัน  เรื่องของเรื่องมันก็มีแค่ว่าคนหนึ่งก็แสนกวนยียวนให้โมโห ส่วนอีกคนก็จุดเดือดต่ำสุดๆ มันก็เท่านั้นเอง... เหตุผลที่เราไม่เคยคุยกันดีๆได้สักครั้ง

      &160;         แล้วปล่อยให้กลับไปแบบนี้จะดีหรือ?

                ใครว่าฉันปล่อยให้มันกลับบ้านเฉยๆล่ะ ว่าแล้วร่างเพรียวก็กระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียมที่มุมปาก เมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้ทำลงไปเมื่อครู่...

.

.

ผมยามาดะ เรียวสุเกะครับ เป็นนักเรียนม.ต้นปี3 ที่มีความเป็นตัวของตัวเอง แล้วก็ทะนงตัวสูง..อย่างที่เห็นล่ะครับ ผมหนีเวรทำความสะอาดมาด้วยเหตุผลง่ายๆว่าไม่อยากทำ  แต่ก็ไม่ได้หนีไปเที่ยวไหนไกลหรอกนะครับ ต้องกลับมาช่วยพี่ทำงาน  ที่บ้านผมทำร้านคอฟฟี่ช็อปน่ะ มีสาวๆพนักงานเสิร์ฟแต่งชุดเมดน่ารักๆไว้ต้อนรับลูกค้า จะเรียกว่าเป็นเมดคาเฟ่ก็คงได้ล่ะมั้ง

                กลับมาแล้วเหรอ เรียวจัง

โทโมฮิสะ พี่ชายผมเป็นคนดูแลจัดการเรื่องร้านทั้งหมด ไอ้ชุดพนักงานที่เป็นชุดเมดนี่ก็เป็นความคิดของพี่ชาย ทั้งออกแบบ วาดแบบ ตัดเย็บเอง ใส่เองด้วยก็มี ... อย่างเช่นวันนี้เป็นต้น กระโปรงฟูฟ่อง กับที่คาดผมลูกไม้นั่นก็ดูเข้ากันดีกับใบหน้าหวานๆของพี่ชายอะนะ... แต่ไอ้เสื้อแขนตุ๊กตานั่น ประโยชน์ของมันก็คือมีไว้พรางกล้ามสินะ

จริงๆแล้วโทโมฮิสะเป็นผู้ชายแท้ๆที่ทั้งโหดทั้งห้าว เป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลคนดังของมหาวิทยาลัยแถมสาวยังติดตรึมอีกด้วย.... แต่น้อยคนนักจะรู้ว่านอกจากพี่ชายผมจะ ตาโต จมูกโด่ง โครงหน้าสวย ดูยังไงก็เป็นมนุษย์หน้าตาดีคนนึง แล้วยังมีงานอดิเรกหวานแหวว อย่างพวกงานบ้าน งานครัว ชอบของหวาน ถนัดงานเย็บปักถักร้อย แล้วก็คลั่งไคล้ของน่ารักๆ อย่างที่เค้าเรียกกันว่า โอโตเมน

จะว่าก็ว่าเหอะ พี่ผมน่ะนะ จะมองให้สวยให้แมนก็ไม่มีติดขัด แต่งอะไรออกมาก็ดูดีทั้งนั้นแหละ แต่ด้วยนิสัยของพี่ สำหรับคนที่เห็นกันมาทั้งชีวิตอย่างผม ยังไง๊ยังไงก็มองให้น่าเอ็นดูไม่ลง..

เอ๋? มีอะไรห้อยติดกางเกงมาด้วยน่ะ

                กางเกง?

ผมรีบตรวจสอบดูทันที แล้วก็พบกับ..... ถุงขยะครับ... มันเป็นเป็นถุงขยะ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะมาจากถังขยะหลังห้องผมเอง มิน่าล่ะ ตอนที่ผมเดินกลับมาที่ร้านนี่คนมองกันเกรียวกราว สาวๆก็มีชี้ๆมาแล้วหัวเราะ  ไอ้ผมก็คิดแบบคนหลงตัวเองว่าผมหล่อ คนถึงได้มองกันนัก ... แล้วคนที่ต้องสงสัยว่าเป็นคนทำก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน

ยูมะ แสบนักนะ ท่าทางมุ่งมั่นอยากให้ผมทำเวรจริงๆเลยนะ ถึงกับฝากถุงขยะมาให้ผมทิ้งด้วยเนี่ย

ระหว่างที่ผมกำลังคิดแผนเอาคืนนั้นเอง เสียงทุ้มๆเป็ดๆก็แผดทะลวงแบบไม่ผ่านการคัดกรองเข้ามาในห้วงความคิด

                เรียวจัง~ ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ ตบท้าย้วยท่าโนเนะของเด็กสาวมัธยม ออฟชั่นเสริมด้วยตาโตๆที่กระพริบวิบวับอย่างคาดหวัง ....แต่พอพี่ผมทำแล้วชวนอ้วกชอบกล

                จะใช้ไปทำอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องลงทุนทำถึงขนาดนั้น ขนลุก!

.

.

                ช่วยงานน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก แต่ทำไมต้องให้ผมใส่ชุดเมดด้วยเล่า ใส่ชุดธรรมดาไม่ได้หรือไง

ผมกำลังโวยวายหาข้อต่อรองหาข้อต่อรองที่เป็นธรรม แต่ดูท่าว่าโทโมฮิสะจะสนใจแต่การเลือกชุดเมดสีต่างๆมาทาบบนตัวผมอย่างสนุกสนานเสียมากกว่า ...

                แหม ถ้าทำแบบนั้นมันจะผิดคอนเซ็ปร้านน่ะสิ...  ถือว่าช่วยพี่ชายแสนดีคนนี้หน่อยเหอะนะ เรียวจังนะ .. ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยขออะไรแกเลยนะ

ผมหรี่ตามองหน้าพี่ชายแบบเซ็งๆ...พูดแบบนี้อีกแล้ว... ก็เห็นพูดอยู่ทุกครั้งที่จะใช้งานไม่ใช่เหรอ?

            แต่ผมเป็นผู้ชายนะ

                ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย น้องพี่น่ารักออกจะตายไป ดูสิ แก้มกลมน่าหยิก ผิวก็ขาวจัวะ..

                พอๆ ช่วยแหกตาดูหุ่นผมหน่อยเถอะ ตอนนี้ผมไม่ใช่ไอ้เด็กแก้มแตกเหมือนก่อนแล้วนะ

อันนี้ออกจะเคืองนิดๆ คนอุตส่าห์ซุ่มไปฟิตร่างกายจนมีก้อนกล้ามเนื้อโผล่ออกมาให้ชื่นใจกันได้ขนาดนี้ ไม่คิดจะเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อน้องชายหน่อยหรือครับพี่?

                พี่รู้ว่าน้องพี่แมนมาก ... แต่แค่หน้าตาก็ช่วยพี่ทำมาหากินได้แล้วน่า เรื่องอื่นไม่เป็นไรหรอก

พี่แกล้งทำเป็นไม่สนใจความภูมิใจเล็กๆน้อยๆของชีวิตลูกผู้ชายที่อาภัพ เกิดมาหน้าหวานเกินเพศแม่แท้ๆได้ไงเนี่ย

 พี่ไม่มีเพื่อนคนอื่นให้ไปขอร้องเลยเหรอ...เพื่อนที่เป็นผู้หญิงน่ะ

            ก็เพื่อนพี่มันหน้าตาไม่น่ารักเท่าน้องพี่นี่นา เสียชื่อร้านหมดสิ

ผมเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กำลังคิดใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน ... ไอ้ผมก็ไม่ใช่คนใจแข็งอะไรซะด้วย ยิ่งเป็นเรื่องในครอบครัวด้วยแล้ว

แค่ครั้งเดียวนะ

ตกลงว่าจะช่วยพี่แล้วใช่ไหม? ถามด้วยแววตาเป็นประกาย เปี่ยมด้วยความหวังเต็มที่ ... ถ้าบอกตอนนี้ว่าล้อเล่น ผมจะโดนพี่ชายเอากล้ามฟาดหน้าแหกไหมเนี่ย!

ก็ได้ๆ แค่วันนี้เท่านั้นนะ .. ไม่มีอีกแล้วนะ

ขอจนกว่าสาวๆจะหายป่วยกลับมาทำงานเหมือนเดิมนะ

                เมื่อไหร่ล่ะ

                ไม่รู้

                งั้นผมไม่...

                ลูกผู้ชายพูดแล้วคืนคำ นี่มันลูกหมาชัดๆเลยนะเนี่ย

                เออ ก็ได้ๆ ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ

........... ก็หวังว่าการตัดสินใจของผมครั้งนี้คงไม่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งๆขึ้นมาแล้วกัน........

............................................................

.....................................

....................