คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : -31- + ส่งฟิค - -*
“อึนฮยอปลอภัยใ่มั้ย?”
ฮยอแถามผ่านทาโทรศัพท์ และเือบๆะถอนหายใออมาอย่าโล่อเมื่อิม ิบอมานรับ้วยน้ำเสียสใส
“อื้อ~ อนนี้ันำลันั่อยู่บนรถพยาบาลน่ะ”
อีฟาหนึ่อปลายสาย พูบ็้มมอนที่หลับสนิทแนบบ่าอเา้วยประายาอ่อนโยน ิมบอม้มลสูลิ่นแ้มใสเบาๆอย่าโล่อปนรัใร่ มันยัมีลิ่นเม่าวันาๆ
“ท่าทาเาะโนวายาสลบเลยไม่ฟื้นสัที ถ้าเาฟื้นแล้วันะให้เาโทรหานายเป็นนแรเลยนะ”
“อบใมานะ ันฝาเา้วยล่ะ”
“แล้ว็...” ิบอมนิ่ไปนิ เหลือบมอสภาพัวึที่วอวายเพราะเปลวเพลิ
“...ันิว่าเรา้อหาบริษัทลาใหม่แล้วล่ะ มันโนเผานไหม้เรียมเลย ฝาบอุเว้วยนะ”
“รายนั้น็โนยิเี่ยวที่า ท่าทาะเินไม่ไ้สัพั...” ฮยอแเหลือบมอนที่ถูหามึ้นเปลส่โรพยาบาล
“...นว่าเว ีวอนะหายี ท่าทาเรา้อัารหาบริษัทลาให้เร็วที่สุ ไม่อย่านั้นผลิสิน้าและทำารลาไม่ทัน้นปีหน้าแน่”
“ทรัพย์สินที่ทยอยนมาวอวายไปนหม...” ิบอมถอนหายใมาามสาย
“...โทอะรู้าหนอน ว่าบริษัทลาอนนี้สำัับเรานาไหน”
“นั่นสิ...” ฮยอแเอ็แทบะอยาถอนหายใออมาเหมือนัน
“...แ่อนนี้ำรวับโทอไ้แล้ว เรามีหลัานที่ะสาวไปถึแฮอ อีเี๋ยวหนอน็ะหายไปเอนั่นแหละ”
“ัน...ไม่ิว่าเ้าแฮอมันะิื้นๆแบบนี้นะ” ิบอมเอ่ยออมา้วยน้ำเสียริั
“...”
“...เพราะมัน...รู้ัพวเราี โทอไม่่อยมีวามิที่รอบอบนั ารระทำอหมอนั่น็โ่แ้ ุประส์อแฮอ็ะไม่ไ้หยุอยู่ที่วันนี้เลย็ไ้”
“แล้วนาย...” ฮยอแรู้สึเหมือนหัวใอนเอเ้นรัวเร็วอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
“...ิว่าหมอนั่น้อารอะไร”
“...”
“...”
**
“โธ่เว้ยยยยยยยยย!!”
เสียำปั้นทุบลำแพัลั่นภายในี่ลูรเหล็ที่แน่นหนายิ่ว่าเ่า ใ่แล้ว...ที่นี่ือุั่วราว แ่อีไม่นานฮันโทอ็ะถูส่ลับไปอยู่ทีุ่เ่า ุเิมที่นเยอยู่อีรั้
เสียฝีเท้าเินเ้ามาใล้ โทอเหลือบมอ่อนะแทบถลาไปที่บานประูเมื่อสบวามริบบนวหน้าที่เหี่ยวย่นนั่น เาเอ่ยออมาเสียสั่น
“แฮอ...”
ายวัยลาน่อนไปทารามออีน้วยแววาเหยียหยามอย่าปิไม่มิ
“...แ้อ่วยันนะ! ันไม่อยาลับไปิุบ้าๆนั่นอีแล้ว!! แ้อประันัวันออไปาที่นี่!”
“ประันัว?...” แฮอทวนำพูออีนเสียสู ่อนะหัวเราะออมาเบาๆ
“...วามผิอแไม่ใ่น้อยๆ ิเหรอว่าำรวเาะยอมให้ันประันัวแออมาน่ะโทอ...”
ฮัน โทอนิ่ัน อีนยยิ้มส่มาให้อย่าที่เาาเาไม่ถูเลยสันิ
“...ันเือนแแล้วใ่ไหม ั้แ่อนที่มอบเินสนับสนุน อี ฮยอแไม่ใ่ลูไ่ในำมือที่แะบีบให้มันายไ้่ายๆ หมอนั่นมันร้ายว่าที่แิเยอะ ไม่อย่านั้นันไม่้อพึ่ฝีมืออแหรอ...”
“...”
“...ทั้อี ฮยอแ อี อึนฮยอ และอี ทเฮ่า็รอีวิ แิว่าันวระ่วยแีไหมล่ะโทอ ในเมื่อแทำแผนารที่วาไว้อเราส้มเหลวไม่เป็นท่าแบบนี้”
“บ้าน่า!...” โทอแทบแหวลูรออไปเย่าัวอีน
“...ถ้าแไม่่วยัน ัน็้อให้้อมูลนำรวเาสาวถึัวแแน่ๆ! ว่าแเป็นนบอเรื่ออฝาแฝ! เป็นนให้เินสนับสนุน! เป็นนส่หนอนเ้าไปในโรสมาร์! แล้ว็เป็นนสั่่าอี ทเฮ้วย!!”
วาอแฮอเปลี่ยนไปวูบหนึ่ โทอเอ่ยอย่าใเย็น
“ิูีๆสิแฮอ ถ้านายยอม่วยัน...เรายัสามารถร่วมมือันไ้อีนานแสนนาน ัน้อารล้าแ้นแทนน้อาย ส่วนแ็อยาไ้โรสมาร์ใะา มันมีแ่ไ้ับไ้นะ...”
แฮอเหยียยิ้มออมาอีรั้หนึ่ เอ่ยับอีน้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลึ้นว่าเ่า
“แล้วแิว่าที่ันลอบเ้ามาหาแถึในนี้ ไม่ใ่เพราะ้อารมา่วยแอย่านั้นเหรอ?...”
วาอนฟัเบิว้า ่อนะุประายยินีเมื่ออีนเอ่ย่อ
“...ัน้อเสียอะไรหลาย่อหลายอย่าในารเ้ามาถึัวแในนี้ ันไม่ไ้มาเพื่อบอว่าันะไม่่วยอะไรแหรอนะโทอ ยัไเราสอน...็ลเรือลำเียวันแล้ว”
“แฮอ...” โทอยิ้มออมาอย่ายินี
“...อบใมานะ ถ้าออไปไ้ันะ่านที่แเลียให้หมเลย ไม่ว่าะเป็นอี ฮยอแ อี อึนฮยอ อี ทเฮ หรือแม้แ่พวระูลิมัน็่าให้แไ้”
“ระูลิมเป็นระูลให่...”
แฮอเอ่ยพร้อมถอนหายใออมาเบาๆ หยิบบาอย่าออมาาระเป๋าแล้วยื่นให้
“...เ้าพวนั้นายยายิ่ว่าอี ฮยอแอี เพราะมันไม่ไ้มีแ่ิม ิบอมหรือิม ฮีอลแ่สอน ันถึไ้ไม่ิัารพวมันยัไเล่า ินะสิ ท่าทาแะไม่ไ้ินอะไรมาั้แ่เมื่อวานแล้วนี่”
“อบุ...” นที่อยู่ในรัรับนมปัไปเ้าปาอย่าหิวระหาย
“...แล้วแะพาันออไปยัไ”
อี แฮอเหยียยิ้ม
“แ็ำลัะไ้ออไปแล้วนี่ไโทอ”
“หือ? อึ!!...”
ร่าสูะัึ นมปันมือล่วหล่นลพื้นในบัลเมื่อรู้สึวามผิปิในแ่ลบอร่าายัวเอ มันร้อนผ่าว...ปวร้าวน้อลไปแิ้นที่พื้น
“...ฮะ...แฮอ...!!”
“ันลืมบอแไปนะโทอ...” อีนเหยียยิ้มพร้อม้มมอผลานอนเออย่าสมใ
“...นในระูลอี ไม่ไ้มีแ่อี ฮยอแนเียวหรอที่รู้ัารวายา”
“...แ...!!”
“ำรวที่นอันันเอาไว้ะลับมาในอีห้านาที และันเอ็้อไปแล้ว อีอย่า...นาบีนสวยเอ็ำลัรอให้ันไปัาร...” แฮอ้มมอนาฬิา้อมืออนเอ
“...ไม่้อห่วหรอโทอ พิษนี่นำเ้าาประเทศีน มันะทำให้แูเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เ็บปวแ่ภายใน ภายนอ็เหมือนำลัหลับสนิท เ้าพวำรวหน้าโ่พวนั้นมันูไม่ออหรอนะว่าแำลัะาย นอันที่อยู่ในุะพาแไปนอนบนเียเอ”
“...แมัน...ละ...เลวมา...”
ฮัน โทอเอ่ย ะที่นุที่ถูัรวมับเา ัารอุ้มร่าสูไปวาไว้บนเีย ท่าทาะเป็นลูน้ออแฮอึ่อีนไ้เรียมารเอาไว้อย่าิบี
“ลา่อนนะโทอ ไม่้อห่ว...” แฮอมอภาพรหน้าอย่าสาสมใ
“...แ้นอนายสอพี่น้อ เี๋ยวันนนี้ะรับหน้าที่สาน่อให้เอ”
โทอมอร่าอายวัยลาน่อนราที่เินออไปอย่าผ่าเผย้วยวามเ็บแ้น แ่นโ่อย่าเาะทำอะไรไ้ เพราะนาหัวใที่น้อายให้มามันยัเริ่มเ้น้าลทุนาที
**
“นไ้มีร่าายอ่อนแอ แถมยัสูวันพิษเ้าไปเป็นำนวนมาโยที่ไม่สามารถ่วยัวเอไ้ เรา้ออรอูอาารอีสั่อนะยอมให้ลับบ้านนะฮะ”
“ไ้รับุหมอ”
เสียพูุยแว่วๆที่รอโสประสาททำเอาวาสีอำพันเ้ม่อยๆลืมึ้น ภาพที่เห็นือเพานสีาวอสถานที่แปลา อึนฮยอวัสายามอไปโยรอบ รู้สึเหมือนร่าายอนเอไร้เรี่ยวแรอย่าน่าประหลา เหลือบเห็นนรัที่ยืนุยับนายแพทย์ุาวอยู่สอสามำ ิบอมพอหันมาเห็นว่านอนเอไ้สิ็รีบ้ำอ้าวมาที่ปลายเียอย่ารวเร็ว
“อึนฮยอ...”
ร่าสูใ้มืออี้าที่ไม่ไ้พันแผลประอนรัอนอย่าทะนุถนอมที่สุ ิบอมแย้มรอยยิ้มออมาอย่าอ่อนโยน เมื่ออีนมอวหน้าเาอย่าุน
“ุิบอม...” เสียหวานรื่นหูอนนี้แหบพร่า ิบอมาว่าอีนสูเม่าวันเ้าปอไปมาอยู่
“...ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ไ้ล่ะฮะ รู้สึไม่สบายเลย”
“นั่นแหละรับ...”
ิม ิบอมหัวเราะ พลาึอีนมาอ้วยแนเพีย้าเียว บรรูบที่เส้นผมสีอ่อนที่ยัมีลิ่นวันาๆ
“...เพราะุไม่สบายนี่แหละ ผมถึ้อพาุมาหาหมอที่โรพยาบาลนี่ยัไล่ะ พัผ่อนะนะรับอึนฮยอ มันะไม่เิเรื่อร้ายแรอะไรึ้นอีแล้ว”
“ุพูเหมือน่อนหน้านี้เิเรื่อร้ายับผมอย่านั้นแหละ”
นที่เือบถูย่าสูะไม่รู้ัวเลยสันิ วาสีอำพันนั่นปรือลอีรั้อย่าเหนื่อยอ่อน
“แล้วุเป็นอะไรไปรับ ทำไม้อพันแผลที่แน้วยล่ะ”
“ผมไม่ระวัเลยโนไฟลวเ้าน่ะฮะ ไม่มีอะไรหรอ” ิบอมเอ่ยยิ้มๆ ันอีนให้นอนลบนเียอุ่น ห่มผ้าห่มให้อย่านุ่มนวล
“หลับะนะฮะอึนฮยอ หลับนะนีอผม”
“ุิบอม...”
อึนฮยอยัเรียื่อออีนเสียหวาน ึแนที่ประับผ้าพันแผลนั่นไปแนบที่เรียวปานิ่มอนไวๆแล้วมุัวลับผ้าห่มไม่รู้ไม่ี้
“...หายไวๆนะรับ”
ิม ิบอมแย้มรอยยิ้มออมาอย่าอ่อนโยน เาุมมือบอบบาออีนเอาไว้ สบวาสีอำพันที่พราวระยับอย่าอ่อนหวานู่นั้น บาทีนะ...อึนฮยอ็เหมือนะรู้ว่าเิอะไรึ้นับัวเอ แ่็มอเลยไปเพื่อให้เาไ้สบายใ นิ้วเรียวแะลบนแหวนเพรเม็สวยเหมือนที่ัวเาสวมใส่อยู่ทุประาร
“อึนฮยอ...”
รอประธานแห่โรสมาร์เลื่อนวหน้าเ้าไปใล้ อีนิเียว็สัมผัสถูเรียวปานิ่มที่แห้ผาออีน อึนฮยอหลับาแน่น ิบอมหลุยิ้มำ่อนะเลื่อนไปประทับูบที่หน้าผาลมเลี้ย
“...อบุนะฮะที่สวมแหวนอเราไว้ลอเวลา”
อึนฮยอลืมาึ้นมามออีนอย่าุน ่อนะแย้มรอยยิ้มออมาอย่าอ่อนหวาน
“ผมไม่โ่ทิ้มันไปอีหรอฮะ”
ิบอมหลุยิ้มออมาอีรั้ ้มหน้าลไปิปลายมูโ่รั้นนั่น ่อนะเบี่ยหลบ อึนฮยอหลับาลเมื่อเรียวปาหยันั่นแนบมาที่เรียวปาอิ่ม บานประูห้อถูระาเปิโยแรทำเอานัวเล็ผวาผลันรัอนออห่า
“ุอึนฮยอเป็นยัไบ้ารับ!!? พอผมไ้่าว็รีบมาเลยนะฮะเนี่ย!!”
ไม่พอ...วอน ียยัเบียิม ิบอมระเ็นออาวโรอ้าเียอี ร่าสูมอ้อนนัออแบบมือหนึ่อโรสมาร์าเียวปั๊ ียเินเ้ามาลูบหน้าลูบาอึนฮยอท่าทาร้อนรนนน่าหมันไส้
“ุไม่เป็นไรแน่นะฮะ ผมไ้่าวว่านอนในอพะ...อุ๊บ!!! อื้อออออออออออ!!”
“หมเวลาเยี่ยมไ้แล้วีย นาย้อออไปให้อึนฮยอเาพัผ่อนให้เ็มที่ ไม่้อมาห่วแฟนอันหรอนะเพราะันูแลอันเอไ้ ไปเยี่ยมทเฮไป๋!”
ิบอมเอ่ย้วยน้ำเสียเ่นเี้ยว ล็ออพร้อมปิปาร่าเล็ให้ออห่าานรั ่อนะเหวี่ยร่าอียออทาประู แล้วปิประูลลอนเสียแน่นหนา ิบอมถอนหายใเฮือให่ หันมาสบวาที่ายแววุนออี อึนฮยอ ิบอม็ยิ้มหวาน
“นอน...แล้วเี๋ยวผมะเล่าให้ฟันะรับ สำัืออนนีุ้้อพัผ่อนให้หายเสีย่อน”
“เิอะไรึ้นเหรอรับ มันร้ายแรมาใ่ไหม?”
รอยยิ้มอิบอมเปลี่ยนไปวูบหนึ่ ่อนที่ร่าสูะส่ายหน้า
“ไม่หรอฮะ แ่ยุ่ยาเท่านั้นเอ...”
“...แ่ผมว่าอนนี้อี ฮยอแามไปัารแล้วล่ะ”
**
“อบุมานะุนิ”
ทเฮเอ่ยออมาพร้อมมอเลาหนุ่มหน้านิ่อย่าื้นัน อีนยิ้มบาๆแล้วส่ายหน้า ยัหลุบา่ำ้วยวามสุภาพเหมือนเิม
“ไม่เป็นไรรับ”
“้อเป็นสิ...” ทเฮเอ่ยเสียุ ลูบผ้าพันแนอนเบาๆ
“...เพราะนายเห็นนร้าย เลยวิ่ลมาหาันไ้ทัน ไม่อย่านั้นันลไปนอนในโลแล้วแน่ๆ อบุมานะ...ที่่วยีวิันไว้”
เลาหนุ่มทำเพียแย้มรอยยิ้มบาๆ ่อนะเินออาห้อไป ทเฮหันไปหาอีนที่นั่อยู่้าเียไม่ยอมห่า
“อบุนาย้วยนะยูฮยอน”
โ ยูฮยอนเลิิ้วึ้นสู ่อนะหัวเราะออมาเบาๆ
“พูอะไรอย่านั้นล่ะฮะ ราวที่แล้วผมโนยิุ็่วยถ่ายเลือให้ผม แถมยันอนเฝ้าไ้ทั้วันทั้ืนเลย แล้วทำไมราวนี้ผมะ่วยถ่ายเลือใหุ้บ้าไม่ไ้ล่ะ”
ทเฮหัวเราะออมาเบาๆ ยูฮยอนึมือบาไปแนบแ้ม เอ่ยเสียเบาพร้อม้อนามออีนอย่าลึึ้
“ผมลัว...ว่าุะเป็นอะไรไป”
วาสีสนิมทอมออีนอย่าอ่อนหวาน ่อนะโน้มัวลไปุมพิเบาๆที่แ้มาวันั่น ยูฮยอนเอ็อยาะรวบร่านั้นมาอหา็ลัวว่าะโนบาแผลออีฝ่ายเ้า เลยไ้แ่หอมไปที่แ้มใส้วยวามรู้สึที่มีไม่แพ้ัน วาสอู่สบันโยไร้ำพู ่อนที่ริมฝีปาบาะเลื่อนเ้าทาบทับเรียวปาอนเ็บโยไม่มีารออนุาใๆ
บานประูเปิอออย่ารวเร็วทำเอานสอนถึับะัึ หน้าแ่ำ่อนะเบือนหน้าหลบสายาผู้มาใหม่ันไปนละทา วอน ียถลามาเาะ้าเีย่อนะอ้าปาถาม้วยวามเป็นห่ว
“เป็นไบ้ารับุทเฮ!? ผมไ้่าวว่าถูยิ! เ็บรไหน!? เ็บมาหรือเปล่ารับ!!?”
ถามไม่พอยัเบียยูฮยอนเสียเือบเ้าอี้้าเียโรพยาบาล รอประธานไลอ้อนิวเวอร์รี่เลยำยอมเินไปยืนมออยู่ห่าๆ ทเฮยิ้มแหยๆให้นัออแบบมือหนึ่อโรสมาร์
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะีย ันว่านายไปเฝ้าไุ้อึนฮยอเหอะ”
“แุ่ิบอมเพิ่ะไล่ผมออมาเนี่ยสิ - -*” ียเบะปาอย่าไม่ถูใ
“...เาบอว่าผมไปรบวนนป่วยเลยไล่ะเพิผมออาห้อ ทั้ทีุ่อึนฮยอ็ฟื้นึ้นมาแล้วแท้ๆ”
“ั้นไม่ไปเฝ้าไ้พี่ีวอนล่ะรับ...” ยูฮยอนเยี่ยมหน้ามาเลี้ยล่อมอีนเสียนุ่ม
“...ุฮยอแ็น่าะอยู่รนั้นนะ พวเาเพิ่ผ่านนาทีเียายมาะ้อารำลัใานสำัอย่าุอยู่”
ใหยอำว่า ‘นสำั’ ลไป ียเลยยิ้มหวาน่อนะพยัหน้ารัวเร็ว แล้วรีบ้าวออาห้อไปเพื่อเยี่ยมผู้ป่วยอีห้อหนึ่
“ั้นผมอให้หายไวๆนะฮะ บะบาย~”
ปั!
ยูฮยอนับทเฮมอบานประูห้อที่ปิลนสนิทแล้วเผยอยิ้มันนละแบบ ทเฮผลัอีนที่ถลามาที่้าเียเบาๆพร้อม่อว่าอย่าไม่ริันั
“ไปหลอเา”
ยูฮยอนลิิ้วึ้นสู ่อนะประอวหน้าอนรัอีรอบ เอ่ย้วยน้ำเสียเ้าเล่ห์
“แ่บอว่า ‘น่าะอยู่’ ไม่ไ้หมายวามายัวนะฮะว่าอี ฮยอแะเฝ้าไ้พี่ายอยู่ในห้อนั้นน่ะ ผมไม่ไ้หลออะไรวอน ียเลยสัหน่อย แ่็ไม่ไ้บอแหละว่านที่เฝ้าไ้พี่ีวอนอยู่นี่เป็นเ้าึฮยอน...” นิ้วเรียวเลี่ยเส้นผมสีเ้มที่แนบแ้มนรัอย่ารัใร่ ่อนะยื่นหน้า้ามาใหม่
“...มาเถอะฮะ”
ทเฮหลุยิ้มออมา วหน้าสวยแั่อนะหลับาพริ้มเมื่ออีนบรรแนบิเ้ามาที่เรียวปานิ่มอนเอ
ปั!!
“ยูฮยอน! นายเป็นอะไรหรือเปล่า!? อ๊ะ =[]=///!!”
ิม ามินะัึที่ปาประู เพราะไ้่าวว่าเิเรื่อับเพื่อนรัและนรัอมันเลยแ้นมาู แ่ภาพที่เห็นลับทำเอาผู้บริหารแห่ไลอ้อนิวเวอร์รี่ถึับเหวอ ทเฮที่ผลันรัอนเ้าอี้ไปอย่ารวเร็วหน้าแ่ำ ะที่ยูฮยอนเสยผมอนเออย่าหัวเสียโยแร
“เอ่อ...”
“ถ้านายำลัะถามว่าัวเอเผลอเ้ามาััหวะอะไรไหม ออบว่าใ่ และะบอให้ว่าทำยัไ เินออไปะแล้วล็อประูห้อให้้วย!”
“หา =[]=!!?”
ิม ามินอ้าปาหวอะที่ทเฮแ้มแนไม่รู้ะแยัไแล้ว เพื่อนรัอโ ยูฮยอนยอมทำามอย่าๆ ่อนที่รอประธานแห่ไลอ้อนิวเวอร์รี่ะหันมาหานรัอนอีรอบ
“ยับเ้าไปิในหน่อยสิฮะทเฮ”
ยูฮยอนว่าพลาันอีนให้ิอบเียอี้านเบาๆ ทเฮร้อออมาเสียัลั่น เมื่อร่าสูปีนึ้นมานอนบนเียหน้าาเย นเียว้าอเาอนนี้แบลถนัา
“นี่! เี๋ยวนาพยาบาลเา็ว่าเอาหรอ!”
“ุพยาบาลไม่อยู่นี่ฮะ และอีนานว่าะเ้ามาัยาใหุ้ ส่วนอนนี้น่ะ...”
ยูฮยอนเว้นำพูเอาไว้พร้อมยิ้มออมาบาเบาอย่ารุ้มริ่ม เร่เอาเลือสูบีวหน้าหวานัออีน ร่าสูยื่นหน้าเ้าไปใล้อีนพร้อมระิบเสียเบาหวิวอย่าเ้าเล่ห์ เลื่อนแนมาึอีฝ่ายไปโอบอทั้ัว
“ผนัอโรพยาบาลนี้เ็บเสีย้วยนะฮะ”
ทเฮหัวเราะิ ่อนะเผยอริมฝีปารับูบาอีนอย่าอ่อนหวาน ยูฮยอน้อนท้ายทอยออีนเพื่อรับรสูบที่เามอบให้อย่าลึึ้ ่อนะเลื่อนลลูบไล้ผิวเนื้อาวเนียนผ่านเนื้อผ้าบาเบา วามร้อนที่ลูบไล้แผ่นหลัทำเอาร่าเล็แอ่นออย่าเผอเรอ ยูฮยอนลหน้าลุไร้ที่่วลำอาวผ่อ ทเฮอราออมาแผ่วเบาไม่ไ้ นิ้วเรียวอบุมเส้นผมสีำลับเมื่ออีนใ้ริมฝีปาริระุมพร้อมูบามรอยแยอสาบเสื้อ เรียวลิ้นร้อนลาผ่านผิวาวเนียนที่ยัมีร่อรอยอเาาๆ ล้ามเนื้ออ่อนหเร็เมื่อลมหายใร้อนๆนั่นรผ่าน
ยูฮยอน้อนร่าออีฝ่ายึ้นนั่บนัอุ่น ผละามาวาฝ่ามือไล่สาบเสื้อให้ออาผิวาวเนียน วาู่มไล่มออย่าเ้าเล่ห์ทำเอาแ้มใสอนถูมอร้อนผ่าว
“อย่ามอมาสิ...” ทเฮเอ่ยอย่าไม่ริันั หลุบา่ำไปทาอื่น
“...เิน”
วาู่มมอแ้มใสที่แัอนรั อไม่ไ้ที่ะประทับูบมันลไปอย่าหมันเี้ยว มูโ่แนบที่แ้มใสพร้อมยี้น้อยๆ ยูฮยอนระิบแผ่วเบา
“ผม้อมอ เพราะทเฮอผมสวยที่สุ”
“ปาหวาน” ทเฮหัวเราะิ ลูบาเรียวออีนแผ่วเบา
ยูฮยอนเอียหน้าประทับูบที่เรียวปาสีส้มนั่นนมันวาววับ้วยรสูบ ร่าบารู้สึถึวาม้อารออีฝ่ายที่ร้อนผ่าวอยู่แนบ้นนิ่มอนเอ มืออุ่นึาเผ้าเรียบนิ่มรวมทั้ั้นในบาเบาออีนให้ร่นมาอยู่ที่้อเ่า ่อนะปลิปาเอนออ ทเฮวัแนโอบรอบลำอออีฝ่ายพร้อมยสะโพึ้น ให้ยูฮยอนฝัเรือนายแ็แร่อนเ้ามาในเรือนายบอบบาอนเอ ริมฝีปาทั้สอประบันอีรั้ เรียวลิ้นพัวพันนแทบแยไม่ออ ยูฮยอนเอนายลนอนบนเียอนเ็บ โยมีนรัอนร่อมทับเรือนายแ็แร่ที่ยัใสุ่ทำาน ทเฮผละาเรียวปาบามาระิบเสียหวาน
“ถ้ายับ มันะเลอะนะ”
“่าสิฮะ”
ยูฮยอนระิบเสียสั่นพร่า้วยแรอารม์ แ่็ยอมให้ทเฮยับปลาเผ้าเนื้อีอเาให้ร่นลไปที่หัวเ่า พร้อมปลระุมเปิหน้าท้อแร่ ลัวว่าน้ำรัะเลอะเทอะเสื้อผ้าออีฝ่าย ร่าบาโน้มหน้าลไปูบนที่อยู่ใ้ร่าอเาอีรั้ ่อนะเริ่ม้นยับายเนิบนาบ วามร้อนผ่าวที่เสียสีภายในทำเอาวามเสียว่านแล่นพล่าน ทเฮอราออมาแผ่วเบาไม่ไ้ มืออร่าสูอบำสะโพนิ่มอยุมัหวะและเล้นลึปั่นป่วนอารม์อนัวเล็ ริมฝีปาและลิ้นร้อนอยับหยาเหื่อออี ทเฮที่ไหลมาามลำอาวเนียน
“ทเฮ...”
“ะ...ันไม่ไหวแล้ว...”
ร่าบาฟุบหน้าลับแผ่นอแร่พลาถอนหายใออมาหอบระริน ยูฮยอนยับายเปลี่ยนมาอยู่้านบน่อนะยับายอย่าทรพลันอีนราเสียั มือเรียวำเสื้อที่อีนยัสวมอยู่แนบแน่นนเล็บิแทบทะลุผิวผ้า ร่าสูันเรียวาาวให้แหวว้าึ้นอี ่อนะเร่ัหวะอัวเอโยเร็ว
๊อๆๆ!
“ยูฮยอน! นายอยู่ับอี ทเฮหรือเปล่า!?”
เสียเรียอพี่ายทำเอาเ้าอื่อที่ยับายัหวะสุท้ายถึับะัึ รีบ้มลประทับูบเรียวปานิ่มที่ำลัเผยอราออมาเสียหวานพร้อมปลปล่อยวาม้อารอนเอในเรือนายาวผ่อที่หอบระโหยนั่น ทเฮปัเส้นผมที่บบัวหน้าอนรัออ ยูฮยอนหันไปมอบานประูที่ถูเาะพร้อมถอนหายใออมาอย่าเบื่อหน่ายพร้อมๆับนรั
“แปบนึนะฮะพี่!”
ร่าสูผุลุออาร่าอทเฮ ัเรื่อแ่ายให้นเอและนรั หยิบทิู่มาทำวามสะอาราบาวบนเีย่อนที่ใระโผล่มาเห็นเ้า เาูบที่เรียวปานรัอนเออีรั้ ่อนบอเสียเบาหวิว
“เี๋ยวผมลับมานะ”
“อื้อ”
ทเฮพยัหน้ารับ ปรือาละหลับไปหลับแหล่อยู่แล้ว ยูฮยอนมออีนอย่ารัใร่ พร้อมึผ้าห่มอโรพยาบาลมาลุมายบอบบา เา้าวลาเีย่อนะเินไปเปิประู
“รับพี่?”
ที่ริีวอน็อยาะถามอยู่หรอนะว่าทำอะไรอยู่ถึไ้มาเปิประูให้เา้านั แ่พอมอสภาพเส้นผมยุ่เหยิและเสื้อผ้าโเหื่อ ประอบับรอยเล็บาๆที่้นอาวร่าสู็หุบปาสนิท เลือที่ะพูเรื่อสำัมาว่า
“พี่ว่าเรามีเรื่อที่้อทำันแล้วล่ะ”
**
เรื่อโรสินยัมีอี 2 นที่ยัไม่ไ้ส่ฟิให้นะะ เป็นนนัรับแล้วมาามนัไม่ไ้ นนึโอนเินให้แล้ว ไรเอร์ะส่ให้สิ้นเือนนี้นะะ ส่วนอีนหา้อารให้ส่ทาไปรษีย์สิ้นเือนนี้ รบวนแ้ไรเอร์้วยนะะ บะบาย~
ความคิดเห็น