หัตถาเทวาลิขิต

KiT Ta




   

href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CIntel%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" /> href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CIntel%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" /> />

“ดูนั่น...ดวงอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าไปแล้ว"

ทุกคราที่ตะวันกำลังลาลับที่พนมจันทร
จะได้เห็นเงาของบุรุษหนึ่งยืนลำพังที่ เวิ้งผาโดดเดี่ยวนั้น...

จะได้ยินเสียงของเขา
กระซิบเครือปนกับสายลม
คลับคล้ายว่ารำพึงแผ่วอยู่กับฟากคคนางค์ยามสายัณห์

แสงรำไรของตะวันอ้อยอิ่งลาลับขอบฟ้า
นกน้อยบินกลับรวงรัง

ยังแผ่วเสียงสะอื้นไห้ของบุรุษปริศนาคนนั้น...
คล้ายเรียกร้อง...หาใคร?

.
.
.
...ความรักแลกด้วยการรอคอยตราบชั่วชีวิต...
...และการรอคอย คือกาลเวลาที่ยาวนานที่สุด ของความรัก...