Divine Epic (มหากาพย์เทพประยุทธ์)

ลำดับตอนที่ #10 : เริ่มการประลอง

                “เจ้าเขียว!” ผมว่า “แกเป็นคนของโลกนี้จริงๆ ด้วย”

                เจ้าเขียวโผเข้ามาจิกหัวผม

                “ไม่ต้องมาทำเปลี่ยนเรื่อง! เมื่อกี้แกคิดจะยอมแพ้ใช่ไหม”

                “ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ฉันดันจับได้อลิเซีย แล้วที่สำคัญฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ห้าวัน จะให้เอาเวทย์มนต์อะไรไปสู้กับเขาล่ะ”

                เจ้าเขียวจิกหัวผมอีกชุดใหญ่

                "โอ๊ยๆๆๆๆๆ!!!"

                "เอาแต่โทษนู่น บ่นนี่ ยังไม่ทันได้สู้ก็จะยอมแพ้ซะแล้ว นี่เจ้ายังเป็นตัวเอกของเรื่องอยู่รึเปล่าหา!?"

                ง่า... ยังก๊ะตรูอยากเป็นนักนี่

                “เจ้าจำไม่ได้เรอะ ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร”

                “มาเพื่ออะไร?” ผมทวนคำของเจ้าเขียวงงๆ "ก็มาตามหาแม่น่ะสิ"

                เจ้าเขียวมองตาผมอยู่ครู่หนึ่งเหมือนต้องการคาดคั้นอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ถอนหายใจอย่างผิดหวัง

                "ให้ตายสิ นี่เจ้าลืมไปแล้วจริงๆ สินะ เอาเถอะ ถ้าเจ้าอยากจะช่วยแม่ล่ะก็ ต้องเอาชนะยัยหนูซิสเตอร์ให้ได้ซะก่อน เพื่อให้ทุกคนที่นี่ยอมรับ"

                "ชนะ... พูดเป็นเล่นน่า"

                "เจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นเรอะ" น้ำเสียงของเจ้าเขียวทั้งขรึมและเย็นเยียบ เขามองผมด้วยแววตาดุๆ จนผมเกร็งราวกับตัวเองทำอะไรผิดสักอย่าง

                “เจ้าคิดว่าตัวเองมาเที่ยวเล่นเรอะ ดินแดนแห่งเทพปกรณัมไม่ได้สงบสุขอย่างที่เจ้าเห็นหรอกนะ ทุกหนทุกแห่งที่นี่ ทั้งห้าอาณาจักรใหญ่ ทั้งอาณาจักรเฮลไฮม์ ต่างเต็มไปด้วยความขัดแย้งที่แทรกซึมอยู่ทุกอณู และพร้อมจะปะทุทุกเมื่อ ไม่ต่างจากที่โลกมนุษย์ ถ้าเจ้าอยากช่วยแม่ล่ะก็ เจ้าจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร เพื่อให้ทุกคนยอมฟังเจ้า ไม่ว่าที่โลกไหนๆ คนที่ไร้พลังก็ไม่มีวันทำอะไรได้สำเร็จเหมือนกันทั้งนั้น”

                “ล... แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ” ผมทำเสียงอ่อน

                “จะไปรู้เรอะ นั่นมันเรื่องของเจ้า” เจ้าเขียวเฉมองไปทางอื่น "ถึงจะส่งสายตาวิงวอนออดอ้อนยังไง ข้าก็ไม่มีของวิเศษอะไรจะให้หรอก"

                ในตอนนั้นผมก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเดินมาถึงย่านร้านค้ากลางเมือง

                ผมเดินมาหยุดที่กระโจมเก่าๆ หลังหนึ่ง จำได้ว่าเมื่อวันก่อนตอนที่มากับอลิเซียยังไม่เห็นกระโจมนี้เลยนี่นา

                "สวัสดีครับ กำลังมองหาอะไรอยู่รึครับ" คนแคระที่มีหนวดเครารุงรังเดินออกมาจากกระโจม

                "เอ่อ... เปล่าครับ" ผมรีบปฏิเสธ เพราะอุปกรณ์เวทย์มนต์นั้นไม่มีประโยชน์อะไรกับคนที่ใช้เวทย์มนต์ไม่เป็นอย่างผมอยู่แล้ว

                "คงเป็นชะตาที่ทำให้ท่านมาหยุดอยู่หน้าร้านของข้า ยังไงไม่ลองเข้าไปดูของข้างในก่อนล่ะ" ลุงคนแคระไม่สนใจที่ผมพูด พาผมเข้าร้านเรียบร้อย

                ข้างในนั้นเต็มไปด้วยอาวุธและอุปกรณ์เวทย์มนต์แปลกๆ มากมาย ที่ดูโบราณและมีเอกลักษณ์แตกต่างจากร้านอื่นๆ ที่ผมดูไปคราวก่อน แต่สิ่งที่สะดุดตาผมก็คือม้วนคัมภีร์ที่วางกองกันอยู่ในลังไม้

                "นั่นเป็นม้วนคัมภีร์ที่บรรจุเวทย์ต่างๆ ไว้ ใครๆ ก็สามารถใช้ได้แม้แต่พวกจอมเวทย์ฝึกหัด เพียงแค่กางคัมภีร์แล้วก็ขานมนต์ซะ แต่อานุภาพของมันก็แค่ระดับพื้นๆ ซ้ำยังใช้ได้เพียงครั้งเดียว ก็เลยไม่ค่อยมีใครสนใจกัน..." คนแคระเจ้าของร้านอธิบาย

                "ม้วนคัมภีร์เวทย์มนต์เรอะ..." ในตอนนั้นเองก็มีความคิดบางอย่างแวบขึ้นในหัวผม

[ม้วนคัมภีร์เวทย์มนต์ = Scroll of Magic]

                จริงด้วย ผมมัวแต่ยึดติดกับคำว่า "เวทย์มนต์" จนเกินไป การประลองครั้งนี้ไม่ใช่การประลองเวทย์มนต์ซะหน่อย ผมจะทำยังไงก็ได้ขอแค่เอาชนะอลิเซียให้ได้ก็พอแล้วนี่นา

                ใช่... ถ้าสู้ด้วยวิธีของผม ไม่แน่ว่าอาจจะชนะก็ได้

                "ลุง ม้วนคัมภีร์พวกนี้เท่าไร" ผมถามทันที แต่เอ๊ะ แล้วที่นี่เขาใช้เงินสกุลอะไรกันหว่า

                "หึๆ ไม่ต้องทำหน้ากังวลไปหรอก พ่อหนุ่ม เจ้าอยากได้อะไรก็เอาไปก่อนก็ได้ ไว้ถึงเวลาแล้วข้าจะขอสิ่งตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อเป็นการแลกเปลี่ยนเอง" ลุงคนแคระยิ้ม

************ ************ ************

 

                และแล้วก็ถึงวันประลอง...

                งานประลองจัดขึ้นอย่างเอิกเกริกที่โคลีเซียมอันใหญ่โตซึ่งตั้งอยู่คนละฟากกับโบสถ์ชาร์เตรอส์ ผมกับอลิเซียเดินตามหลังอาเรสมาหยุดยืนที่หน้าอูรานอสซึ่งนั่งอยู่ที่อัฒจันทร์บนบัลลังก์อันสูงสง่า เสียงโห่ร้องของฝูงชนและธงที่โบกสะบัดทำเอาผมประหม่า เสมือนว่าตัวเองเป็นนักสู้เกรดิเอเตอร์ อย่างไรก็ดีคู่ต่อสู้ของผมหาใช่สัตว์ป่าดุร้าย หรือนักสู้กระหายเลือดจากไหน หากแต่เป็นสาวน้อยรูปร่างบอบบางอย่างอลิเซีย

                อีเรบัสซึ่งยืนอยู่ข้างๆ อูรานอสเป่าแตรศึกเสียงทุ้มใหญ่ดังไปทั่วโคลีเซียม ทำให้เสียงโห่ร้องจากผู้ชมบนอัฒจันทร์หยุดลง จากนั้นอาเรสก็ประกาศด้วยเสียงอันดัง

                "เอาล่ะขอให้นักสู้ทั้งสองทำความเคารพประมุขแห่งศาสนจักร"

                ผมกับอลิเซียโค้งให้อูรานอส

                “วันนี้ข้าอาเรสในฐานะตัวแทนแห่งศาสนจักรจอมเวทย์ จะขอจัดการประลองนัดพิเศษระหว่างจอมเวทย์รุ่นใหม่ทั้งสองคน"

                "คนแรกคือ กฤษณ์ บุตรแห่งไวส์ ซึ่งสามารถกำราบยักษ์รุงนีร์ได้ด้วยการยิงศรเวทย์อันมหัศจรรย์เพียงดอกเดียว"

                สิ้นเสียงอาเรส ก็มีเสียงโห่ร้องกึกก้องมาจากอัฒจันทร์ ทำเอาหัวใจของผมเต้นโครมคราม

                ว่าแต่ผมไปกำราบรุงนีร์ตั้งแต่เมื่อไร นั่นมันฝีมือฟริกก้าต่างหากล่ะ นี่อาเรสจงใจแกล้งผมใช่ไหมเนี่ย!

                "อีกคนคืออลิเซีย จอมเวทย์สาว ซึ่งครองตำแหน่งเอซสายต่อสู้ระยะไกลแห่งศาสนจักรจอมเวทย์ของเรา"

                พออาเรสประกาศชื่ออลิเซียเท่านั้นแหละ ก็มีเสียงโห่ร้องดังสนั่นหวั่นไหวยิ่งกว่าตอนผมหลายสิบเท่า ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไร เพราะนี่มันถิ่นเขานี่นะ

                คิดดูอีกที เป็นกรรมเวรอะไรของผมก็ไม่รู้ที่ต้องมาเจออลิเซีย เพราะถ้าแพ้ก็ขายหน้า แต่เกิดฟลุ๊คชนะขึ้นมาก็คงโดนโห่ไล่... แล้วจะให้ทำไงดีเนี่ย

                "ขอให้ทั้งสองคนสู้กันอย่างสมเกียรตินักรบ การประลองจะยุติก็ต่อเมื่อมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมแพ้ หรือไม่ก็หมดสภาพ ซึ่งข้าจะเป็นคนวินิจฉัยและสั่งหยุดเอง" อาเรสประกาศต่อ

                "และเพื่อไม่ให้การประลองรุนแรงจนเป็นอันตรายกับผู้แข่งขัน ข้าจะขอลดอานุภาพของเวทย์มนต์ในสนามประลองลงเหลือหนึ่งในสิบ"



                “ลอว์ออฟจัสติส!”



                ทันใดนั้นก็มีวงเวทย์สีแดงปรากฏขึ้นที่เท้าของอาเรส ก่อนที่จะมีข่ายมนต์สีแดงขยายรัศมีครอบคลุมทั่วพื้นที่สนามประลอง (ไม่รวมพื้นที่บนอัฒจันทร์) ซึ่งมีผม อลิเซียและอาเรส

                อลิเซียอธิบายให้ผมฟังทีหลังว่าข่ายเวทย์ลอว์ออฟจัสติสของอาเรสนั้น จะทำให้โลกภายในข่ายเวทย์เป็นไปตามกฎหรือเงื่อนไขที่เขาประกาศ (เวทย์ขี้โกงชัดๆ)

                "เอาล่ะ เริ่มการประลองได้!"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไปครับ ^^



เกี่ยวกับข่ายเวทย์ "ลอว์ออฟจัสติส" ของอาเรส

(ตรงนี้ค่อนข้างยาวจะข้ามไปก็ได้นะครับ - -")

ลอว์ออฟจัสติส เป็นเวทย์เฉพาะตัวของอาเรส ซึ่งจัดอยู่ในสาย "มนต์ผู้สร้าง" (Creator's Magic) มนต์ผู้สร้างที่ว่านี้เป็นมนต์สายพิเศษซึ่งเชื่อว่ามีเพียงเหล่าทายาทของผู้สร้างดินแดนแห่งเทพปกรณัมเมื่อครั้งบรรพกาลเท่านั้นที่สามารถใช้ได้

อาเรสสามารถตั้งกฏขึ้นมาข้อหนึ่งและบังคับใช้กฎนั้นภายในข่ายเวทย์ ทุกคนที่อยู่ในข่ายเวทย์จะได้รับผลจากมนต์นี้อย่างเท่าเทียมกันโดยไม่เลือกมิตรศัตรู (แต่ตั้งกฎที่ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บหรือตายไม่ได้)

ตัวอย่างกฎที่ใช้ก็เช่น "ลดอานุภาพเวทย์มนต์(ของคนที่อยู่ในข่ายเวทย์)ลงเหลือหนึ่งในสิบ" "ทำให้โลกในข่ายเวทย์เป็นโลกที่ไร้เสียง" "ทำให้แรงดึงดูดภายในข่ายเวทย์สูงขึ้นสิบเท่า" ฯลฯ

ยิ่งเงื่อนไขยาก ก็ยิ่งกินพลังเวทย์มาก ดังนั้นการลดอานุภาพเวทย์มนต์ของคนที่พลังเวทย์สูงกว่าตนจึงไม่สามารถทำได้ - ครั้งนี้อาเรสใช้ลอว์ออฟจัสติสในพื้นที่สนามประลอง ซึ่งมีเพียงอาเรส กฤษณ์ และอลิเซียเท่านั้น

เงื่อนไขในการใช้ลอว์ออฟจัสติส

1. ต้องประกาศกฎดังกล่าวให้ได้ยินกันทั่ว
2. ผู้ใช้ต้องอยู่ภายในข่ายเวทย์