Tell To Him!! บอกเขาเรารักกัน

                                                             บทนำ
Dr. FuDr. Fu 
วันหนึ่งวันที่ฝนตกหนักในตอนเย็น

ซ่า!! ซ่า!! เสียงฝนตกกระหน่ำซัมเมอร์เซล(ง่ายๆคือฝนตกหนักนั่นเอง)จะต้องทำ

ให้หญิงสาวร่างบอบบางอย่างฉันต้องนอนค้างที่โรงเรียนอีก 1 คืนหรอเนี่ย 

ถ้าแม่ไม่ติดธุระก็คงดีฉันจะได้ไม่ต้องกลับเอง และฉันก็ไม่ต้องกลับจริงๆแล้วด้วย

ไม่ใช่เพราะมีคนมารับนะ แต่เพราะ ไอฝนที่ตกไม่ดูเวลานี่น่ะสิทำให้ฉันกลับบ้าน

ไม่ได้เลยต้องอยู่ที่หอของโรงเรียนไปอีกคืน อ๊ากก!! ฉันอยากจะบ้าตาย 

(แกบ้าอยู่แล้วนิ) เฮ้อ จะคิดมากไปทำไมนะเราเอาเวลาคิดเดินกลับหอดีกว่า 

ระหว่างทางก็จะแนะนำตัวให้คุณผู้อ่านฟังนะค่ะ ฉันชื่อ มินามิ ยูนะ ค่ะ เพื่อนๆ

เรียก ยูนะจัง ค่ะเป็นคนญี่ปุ่นโดยกำเนิดกำลังศึกษาอยู่ม.4 ที่โรงเรียนมัธยมนานา

กะดะซึ่งเป็นร.ร.มัธยมหญิงล้วนค่ะ ที่ฉันได้นอนค้างที่นี่ได้นั้นก็เพราะว่าโรงเรียน

นี้นักเรียนทุกคนต้องอยู่หอค่ะเพื่อจะได้ง่ายต่อการดูแลเด็กของทางโรงเรียนและ

ครู คุณแม่ฉันมารับฉันไม่ได้เพราะว่ายังติดงานอยู่ที่เยอรมัน คุณพ่อฉันติดงานค่ะ

ไม่ค่อยมีเวลาว่างให้กับครอบครัวสักเท่าไร ที่ฉันต้องมาอยู่หอไม่ใช่เพราะ

กฏของร.ร.เพียงอย่างเดียวแต่เพราะไม่มีใครอยู่บ้านแล้วฉันเหงาที่ต้องอยู่คน

เดียวเลยเลือกมาเรียนต่อม.4ที่นี่ค่ะตอนนี้ฉันก็เรียนที่นี่มาได้1เทอมกะอีกครึ่งนึง

ของเทอม2แล้วค่ะที่นี่ฉันมีเพื่อนสนิทที่ย้ายมาเรียนด้วยกันชื่อ มิซาโมโต้ โนบุ

หรือโนบุจังค่ะเธอเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดเลยก็ว่าได้

ตึก~ เห นั้นใช่รุ่นพี่ยูริโนะหรือเปล่าหว่าเข้าไปทักดีเปล่าเนี่ย ว่าแล้วก็


"รุ่นพี่ยูริโนะยังไม่กลับหรอค่ะ??"ฉันถามผู้หญิงหน้าหล่อที่ได้ตำแหน่งเป็นถึง

ขวัญใจนักเรียนหญิงของโรงเรียนและกำลังปีนบันไดเพื่อเอือมมือไปจับน้องแมว

เหมียวที่นั่งทำหน้าตาบ่องแบ๊วซึ่งต่างจากคนที่พยายามจะเอามันลงจากหน้าต่าง

ที่สูงจากพื้นหลายเมตรเพราะเป็นหน้าของทางขึ้นลงบันไดเลยสูงผิดจากบาน

อื่นๆด้วยสีหน้าทรมานเป็นยิ่งนัก เธอหันมามองฉันและยิ้มเจือนๆให้เหมือนต้อง

การจะทักทายแต่ดูยังไงมันก็เหมือนรอยยิ้มที่ยิ้มเพื่อให้กำลังใจตัวเองมากกว่ายิ้ม

ทักทายฉันอีก ฉันเลยเดินไปจับบันไดที่พี่แกปีนอยู่ให้มันมั่นคงและดูท่าพี่แกจะไม่

ค่อยกลัวตกมากกว่าเก่านิดหน่อย...........//จบบทนำ