ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Go Go เกาะช้าง(1)
ที่ปราสาทของรุ่นที่ 9 ณ อิตาลี
“อะไรนะลุง!!!??จะให้เฮียแซนกับพวกวาเกรียนไปพักเกาะช้างที่เมืองไทยพร้อมกับพวกนั้นเรอะ!!!”
เสียงหวานแกมห้าวร้องเสียงหลงเมื่อได้คุยกับวองโกเล่โนโน่ ผู้อุปถัมภ์คนที่สองของตน เรือนผมสีดำแซมแดงประปราย ดวงตาสีดำข้างขวาที่ดูเฉียบคมกำลังจ้องเขม็งตามหลังของชายแก่ไป คิ้วสีดำกระตุกขดกันจนแทบจะผูกกลายเป็นโบว์ได้เลยในตอนนี้
“บอกว่าให้เรียก วาเรีย ยังจะเรียก วาเกรียน อยู่อีกนะ....”เขาหันมองมองหน้าเด็กน้อยอายุย่างเข้าวัยรุ่นที่เตี้ยกว่าด้วยดวงตาที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดว่า
......มันมากันคนละสปีชีร์เลย=_=…..
“ก็มันเกรียนจริงๆนี่ลุง!!นิสัยก็ซาดิสม์ ปากก็อย่างกะเกิดปีจอ หน้าตาแต่ละคนก็เห่ยเรียกพี่เลย!!!”มิฮาเอล ดี.คุนาซึกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจ ชุดสูทสีดำติดกระดุมสามเม็ดด้านล่าง ร่องเสื้อส่วนบนมีผ้าสีขาวนูนขึ้นมาในแบบสุภาพบุรุษ ตราสัญลักษณ์แห่งเงาที่ประทับอยู่บนอกซ้าย กางเกงเรียบสีดำรองเท้าหนังเกรดAสีเดียวกันในชุดเต็มยศ
“ซาดิสม์พอๆกับเธอล่ะมั้ง...อีกอย่างนะ พวกเขาก็เป็นพี่เธอด้วย”วองโกเล่โนโน่อธิบาย “เธอก็ควรจะไปพักบ้างนะ...คุนาซึ”
“ไม่เอาเฮียแซนไปได้มั้ยอ่ะ=[]=???”เด็กสาวเบ้ปากทำหน้าหน่ายๆกับคนที่เธอกล่าวถึงเมื่อครู่นี้ แน่นอน...สภาพของพวกวองโกเล่รุ่นที่10คงทีสภาพเละไม่เหลือชิ้นดีแน่ถ้าเจอพวกนั้น...
“ไม่ได้หรอก...นอกเหนือจากเธอ ใครๆเขาก็เอาแซนซัสไม่อยู่”
เหตุผลติงต๊องแค่นั้นเนี่ยนะ...เด็กสาวเรือนผมสีดำแซมแดงกัดตาแก่ตรงหน้าในใจลึกๆ ถึงอย่างไรคำตอบของเธอก็ควรจะเป็นคำปฏิเสธ ถ้าไม่ติดที่ว่า...
“ถ้าพาไปลุงสัญญาว่าจะไปสืบเรื่องเกี่ยวกับฝาแฝดที่สาบสูญของเธอให้...”
“ไม่!!!ลุงไม่ต้องมายุ่งกับอดีตของฉันเลย!!!ก็ได้...!!!!แค่พาไปก็พอสินะ!!!!”ร่างเตี้ยสะบัดตัวเดินหนีไปที่ห้องของแซนซัสที่อยู่ห่างออกไปด้วยความเร่งรีบ
ด้านมืดอย่างฉัน ไม่อยากจะมีแสงสว่างของตัวเองหลงเหลืออยู่…!!!
มันก็แค่เศษธุลีที่จากหายไปจากความทรงจำของฉัน!!!!
ใช่….!!!!!ฉันไม่สนใจมันหรอก!!!
***ห้องแซนซัส***
โครม!!!!!!ประตูไม้สลักถูกกระแทกเข้าไปอย่างแรงจนแทบจะปลิว
“เฮียแซน!!!ลุงเขาสั่งให้ไปเกาะช้าง....!!!”เสียงของเธอแผดห้าวดังดั่งเสียงราชสีห์คำรามใส่ศัตรูไม่มีผิดเพี้ยน ฝ่ายร่างสูงหน้าบากก็จ้องเธอเขม็งพลางจิบของเหลวในแก้วใสไปด้วย
“ทำไมฉันต้องไป…”
จบประโยคนั้นคุนาซึก็เดินกระแทกรองเท้าหนังของตนเข้ามายืนอยู่เหนือหัวของแซนซัสผู้เป็นพี่ชายบุญธรรม ขาขวาเหยียบพนักเก้าอี้ส่วนอีกข้างก็เหยียบอยู่ที่แขนของเขาที่ถือแก้วเบียร์อยู่ ดวงตาคมไม่แพ้ชายใดเขม็งใส่กันและกันอย่างไม่ลดละ
“เพราะ นี่ไม่ใช่คำของร้อง แต่เป็นคำสั่ง…”เด็กน้อยขยับปากเบาๆราวกับเสียงกระซิบ
“ชิ...ไอ้ตาแก่นั่นไปทำอะไรไม่พอใจหล่อนอีกล่ะ??”แซนซัสถามน้องสาวในแฟมิลี่ของตนด้วยสรรพนามที่ฟังดูเหมือนคุยกับคนแปลกหน้า ดวงเนตรยังคงฉายแววแห่งความพิโรธไม่ลดละ
คุนาซึไม่ตอบหากแต่เสมองไปทางอื่นก่อนที่จะเดินลงจากโซฟาที่ร่างสูงแข็งแกร่งกำลังนอนกึ่งนั่งอยู่ ตัวเธอเดินไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งที่โต๊ะทำงานของพี่ชายโดยหันหลังให้
“เงียบแบบนี้ คงไม่พ้นเรื่องฝาแฝดเฮงซวยของหล่อนสินะ”ว่าแล้วก็ยกบลั่นดีดื่ม
“ใช่…ไอ้ฝาแฝดเฮงซวยนั่นน่ะแหล่ะเป็นข้อต่อรอง”ทั้งคู่พูดคุยกันด้วยความเข้าอกเข้าใจในแบบแปลกๆสำหรับพี่น้องขาโหด “ถ้าไปคราวนี้ ฉันจะไม่มากวนเฮียอีกซักปีก็ยังได้(ถ้ารุ่นเก้าไม่สั่งน่ะนะ)”
“ตามใจ…เดินทางพรุ่งนี้”
“ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว...”เด็กสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางเดินออกจากประตูห้องของแซนซัสไปเงียบๆ
::Tsuna Type::
วันนี้ฉันอยู่ที่บ้านนั่งจัดของสำหรับไปเที่ยวเกาะช้างที่เมืองไทย....เห็นว่าจะไปค้างรอเล่นสงกรานต์ด้วย น่าสนุกดีนะ.... ฉันรู้ได้ยังไง???รีบอร์นเอาจดหมายจากท่านโนโน่มาให้น่ะ แฮะๆ...=_=’’
“อย่าเผลอลืมกางเกงลิงซะล่ะ ไอ้ห่วยสึนะ”ใครมันจะไปลืมได้ฟะ!!!!=[]=!!!
ติ๊ดๆๆๆ!!! อ๊ะ...มีคนโทรศัพท์มา ฉันรีบวิ่งเข้าไปตะครุบโทรศัพท์ขึ้นมารับทันที
“ฮัลโหล...ซาวาดะครับ”
[ซาวาดะ เตรียมปืนฉีดน้ำไปด้วยก็ดีนะ ใกล้สงกรานต์แล้วในเกาะช้างไม่ค่อยมีที่ขายปืนฉีดน้ำนะ]อ้าว...ที่แท้ก็คุนาซึจังนี่เอง อืม…แต่ก็เป็นคนเตรียมพร้อมดีนะ ท่าทางจะไปเที่ยวกับคนในแฟมิลี่บ่อยๆด้วยสิ
“เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณที่โทรมาเตือนนะ”
[อ เออ!ฉันกลัวพวกนายจะไม่รู้ประเพณีของไทย เลยโทรมาเตือน ไปล่ะ!]<<<ออกแนวซึนนะเนี่ย
หลังจากที่ฉันวางโทรศัพท์ไปประมาณชั่วโมงกว่าๆได้มั้ง ...ฉันกับรีบอร์นก็นอนเพราะมันค่ำแล้ว แต่ว่า...มันเหมือนกับมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น กลางดึกฉันก็เลยตื่นขึ้นมาแบบสะลึมสะลือ แต่ว่าเสียงนั่น...
...เสียงเปียโนกับเสียงร้องที่เศร้าสร้อยนั่นเป็นของจริง...
“สึนะ....ไปดูกันเถอะ”รีบอร์นก็น่าจะตื่นอยู่นานแล้วล่ะ ฉันพยักหน้าก่อนที่จะรีบลุกพรวดพราดออกจากบ้านไปพร้อมๆกับรีบอร์นที่ยืนอยู่บนไหล่ของฉัน ตอนนั้นเอง...พอเลี้ยวไปทางขวา
พลั่ค!!!
“โอ๊ย!!!”ใครฟะ!ชนมาได้!
“โอย...อ๊ะ!รุ่น10 มาทำอะไรที่นี่ครับ!?”โกคุเดระคุง...!!ยามาโมโตะ คุณฮิบาริ คุณพี่ เคียวโกะจัง ฮารุ เบียงกี้ อี้ผิง แรมโบ้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย!! น่าแปลกจัง...ขนาดเสียงมันดังแบบนี้ เปียโนกลับไม่หยุดเล่นเลย
“พวกนายมาทำอะไรกันน่ะ....ตามเสียงมาหรอ??”
“ครับ เปียโนมันดังมาตั้งแต่เมื่อ2ชั่วโมงก่อนได้แล้วน่ะครับ...ผมกับเจ้าบ้าเบสบอลเลยออกมาเจอกันเป็นกลุ่มแรก”เขาอธิบายไปพลางชี้หน้ายามาโมโตะที่หัวเราะไปพลาง ท่าทีก็งัวเงียพอๆกันทุกคน ยกเว้นสองคนที่อยู่ข้างหลังที่ตื่นเต็มตา
“เฮ้ย....มาทำอะไรกันที่นี่ฟะ พวกนาย??”เสียงแบบนี้ คุนาซึจัง!!
::Gokudera Type::
เจ้าเด็กผีนั่นเดินมาถามพวกเราในชุดไปรเวท เสื้อยืดขาวกับกางเกงยีนส์ดำ...ไปงานศพใครมารึไง=_=**
“พวกเราต่างหากที่ควรจะถามเธอ!!??มาที่นี่ได้ยังไง!!??”ฉันตะโกนถาม แต่ยัยเด็กนั่นก็ยังนิ่ง-*-
“เปียโนนภา...เจ้าสิ่งนั้น มีคนกำลังเล่นอยู่”เปียโนนภา...??ทุกคนรวมถึงฉันต่างก็งงกันเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว ไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กนี่พูดเลย-*- ท่าทางจะต้องกระทืบซักทีถึงจะพูดภาษาคนได้สินะ ฮึ่ม!!
“อธิบายให้มันรู้เรื่องดิ๊!!!???”<<<ควักระเบิด
“เย็นก่อนโยม!!!!!เย็นก่อน=[]=!!!!”รุ่นที่สิบตะโกนห้าม ชิ...ก็ได้ ฉันจะไว้ชีวิตละกัน “คุนาซึจัง อธิบายหน่อยได้มั้ย??”
“....ความจำเป็น หรือ ความต้องการ”ห่ะ…!!!
“ตายซะเถอะแก!!!!!!”ฉันรู้สึกรับไม่ได้กับลักษณะท่าทางแบบนี้ของแกอย่างแรงเลยเฟ้ย!!!!
หมับ...!!
อยู่ๆไอ้เจ้าตาขวางฮิบาริก็มาห้ามฉันเอาไว้ ได้!!แกก็ตายไปอีกคนด้วยเลยสิ!!แต่ยังไม่ทันที่เจ้านั่นจะฟังอะไรก็เดินไปหาเด็กนั่นใกล้ๆโดยที่ไม่สนใจพวกเราเลยซักนิด!!!
“ความจำเป็น...”
::Hibari Type::
ฉันรู้ดีว่ายัยเด็กนี่ต้องถามว่า[ความจำเป็น หรือ ความต้องการ]แน่ๆ...มันขึ้นอยู่กับว่า มันเป็น[ความจำเป็น]ที่จำเป็นต้องรู้ให้ได้ หรือ [ความต้องการ]ที่เราแค่อยากรู้ไขข้อข้องใจเฉยๆ ไม่ได้จำเป็นอะไรมากมายนัก
“เปียโนนภา....เป็นเครื่องดนตรีสำหรับคนธาตุนภาเท่านั้นที่เล่นได้ มันสามารถชำระล้างหัวใจที่มีความทุกข์ได้”งั้นหรอ...เครื่องดนตรีสำหรับเจ้าพวกสัตว์กินพืชสิ้นคิด หาทางออกของชีวิตไม่ได้สินะ ฮึ...
“ว่ากันว่า...เป็นเครื่องดนตรีที่วองโกเล่รุ่นที่1เคยเล่นด้วยนะ”เจ้าหนูตัวกระเปี๊ยกอธิบายต่อจากคุนาซึด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ได้ยินเสียงค่อนข้างดังแบบนี้ก็เถอะ มันอาจจะอยู่ไกลถึงอีกซีกโลกหนึ่งก็ได้ ใครจะรู้”
“ฉันเองก็เคยได้ยินนะ...”คราวนี้เป็นเจ้ามาพยศ...ดีโน่ เดินมาพร้อมกับลูกน้องที่ชื่อโรมาริโอ้คนเดียว ทุกคนมีท่าทีที่ค่อนข้างตกใจ ฮึๆ...พวกสัตว์กินพืชนี่นะ “เจ้าสิ่งนั้นเคยใช้กำราบเงารุ่นแรกด้วย...”
“เอ๋...!!??แบบนี้คุนาซึจะไม่…”เจ้าทูน่ากินพืชทำหน้าเจือนๆหันมามองทางคุนาซึบ้าง
“นายได้ยินมาผิดแล้ว...ไอ้นั่นน่ะ มันออร์แกนต่างหากล่ะเฟ้ย...”เด็กนั่นพูดเสียงเข้ม จะห้าวไปถึงไหนกันไม่ทราบ=_= “แล้วก็จำไว้ ฉันไม่ได้อ่อนแอแบบเงารุ่นที่1!!!หรือแม้แต่รุ่นก่อนๆ...ฉันนี่แหล่ะ…แข็งแกร่งที่สุด!”
เธอชี้มาทางฉันรวมถึงเจ้าพวกข้างหลังด้วยสายตาที่คมกริบแล้วไร้แวว ตาซ้ายก็เหมือนจะเป็นเช่นเดียวกัน...ผ่านไปครู่เดียวก็หายไปกับลมซะแล้ว...
“พวกเราก็กลับเถอะ พรุ่งนี้ก็จะออกเดินทางกันแล้วนี่นะ...”เมื่อซาวาดะ สึนะโยชิพูดขึ้นเจ้าพวกที่เหลือก็เออออตามๆกัน ส่วนฉันก็ออกตัวเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
***วันต่อมา***
::Reborn Type::
เช้าวันนี้ฉันกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ(ฉันว่าปกตินะ=_=//me)เพราะวันนี้เราจะพาเจ้าพวกสึนะไปซ้อมโหดกับเจ้าพวกวาเรียที่เกาะช้างนี่!! ฉันกับเจ้าสึนะรีบมาที่สนามบินก็ถึงตอนช่วงประมาณ7โมงกว่าๆ ที่นั่นก็มีคุนาซึกับฮิบารินั่งกินขนมปังรออยู่ เที่ยวบินของเราไปเมืองไทยตอนประมาณ8โมงกว่าๆ มีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงฉันก็เลยสั่งให้เจ้าสึนะไปซื้ออาหารเช้าให้พวกคนที่เหลือ เป็นหัวหน้ากลุ่มห้ามบ่นนะเฟ้ย!!
ผ่านไปจนถึง7.30น. เจ้าพวกที่เหลือก็มา ทั้งผู้หญิงผู้ชายครบ...ก็เลยทานขนมปังกันอยู่ซักพักใหญ่ๆแล้วจึงเดินไปขึ้นเครื่อง ฉันก็นอนหลับบนเครื่องตามเขาบ้างล่ะ
::Kunazu Type::
ฉันนั่งอยู่หน้าสุดของชั้นสอง พวกที่เหลือกำลังนอนหลับบ้างเล่นไพ่ป๊อกเด้งกันไปบ้าง สนุกเขาแหล่ะ... ชั้นล่างเป็นส่วนของพวกวาเกรียน เอ๊ย~ วาเรีย...=w=ฉันเป็นคนบอกให้เฮียแซนนั่งข้างล่าง ไว้ใกล้ถึงค่อยขึ้นมาทะเลาะกับพวกวองโกเล่ข้างบน
“อื๋อ...”ฉันได้กลิ่นอัลมอลต์หวานๆ มีกลิ่นคล้ายๆแอลกอลฮอล์...ถ้าจำไม่ผิดมันคงจะเป็น...
....โพแทสเซียมไซยาไนด์....
“รับเครื่องดื่มไหมคะ??”แอร์โฮสเตสคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับเข็นเครื่องดื่มและอาหารมาให้ กลิ่นนี่ออกมาลางๆจากน้ำส้ม...
“ซีลอน...คิดว่านายแต่งหญิงแล้วฉันจะไม่รู้รึไง...โง่ป่ะ???”ไม่พ้นพ่อหนุ่มพิษน้ำชาสังหารของหน่วยข่าวกรองหรอก ปกติฉันกับหมอนี่มักจะแกล้งกันแรงๆ...ก็อย่างที่เห็น หมอนี่เล่นโพแทสเซียมไซยาไนเลย แทนที่จะแกล้งใส่น้ำปลาในขวดโค้กอะไรเทือกนั้น..
“ว้า~~แย่จังนะขอรับ...อ้าว...??วันนี้อารมณ์ไม่ดีหรอกหรือขอรับ คุณหนู”
หมอนั่นกระชากชุดนั่นออกเปลี่ยนเป็นสจ๊วดตามเดิม ...หมอนี่ชอบปลอมตัวเป็นผู้หญิงหาข่าว ร่านผู้ชายไปทั่ว- - ก็หมอนี่...มันเกย์ตัวแม่นี่หว่า=_=’’ พูดแล้วจะหาว่าคุย หมอนี่เคยเกือบโดนจับกดจากเกย์ตัวพ่อแล้วด้วย=_=(//เอ๊ะ โดนไปแล้วนี่นา= =;;)
“อย่าแต่งตัวให้มันร่านลูกตาให้มากดีกว่า...เดี๋ยวก็ไม่เหลือชายหรอก”ฉันแนะนำระหว่างที่ซีลอนเทน้ำชาให้ฉันดื่ม
“ผมไม่เป็นถึงขนาดนั้นนะครับ...”พูดไปเหอะ...ดีแต่ปาก ฉันว่าในใจแล้วจึงจิบน้ำชาช้าๆ ใครจะไปเชื่อ...[ซีลอน_หนุ่มพิษน้ำชา]ที่แท้ก็แค่เกย์ตัวแม่ร่านๆคนนึงเท่านั้น=_= แต่หมอนี่ก็...ให้ความนับถือฉันในฐานะผู้นำ และ คุณหนูดีๆคนนึง “คุณหนูเองก็อย่าทำตัวให้แมนอย่างนี้ได้มั้ยครับ...เป็นผู้หญิงแท้ๆ”
“อยากตีนชี้ฟ้า หน้าทิ่มดินใช่มะ...จะได้ไปเรียกมูลนิธิร่วมกตัญญูมาเตรียมไว้เลย”ฉันก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นผู้หญิงให้เกะกะลูกตาแกนักหรอกนะ ไอ้ซีลอน-*-
อีก1ชั่วโมงเราจะถึงประเทศไทย...รอดูพวกเราได้ในตอนต่อไป
*************************
K:ทำไมตอนหลังถึงมีการพูดเกี่ยวกะเรื่องYด้วยฟะ อุตส่าห์บอกว่าจะไม่Y=_=
D.K:คราวนี้เป็นโปรเจ็คเกี่ยวกับเกาะช้างที่คนเขียนไปเที่ยวมา ท่าทางจะสนุกไม่ใช่น้อยนะ
K:หรอ~~~???(//ลากเสียง)จะว่าไปก็รู้สึกดีนะที่รีบอร์นยังดำเนินเรื่องต่ออยู่(//ลุ้นแทบแย่)
69:คึหึหึ ขืนไม่อยู่ต่อคนเขียนก็ทำมาหากินไม่ได้สิครับ^^
K: = =;;(//แหงสิฟะ อิเห็ดนี่=_=;;)
R:ติดตามได้ตอนต่อไป~!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น