[Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #7 : Noona-chan!

                “เฮ้ย…ๆ นี่ขนาดสะบักสะบอมกันไปขนาดนั้น ยังต้องไปโรงเรียนกันอีกหรอเนี่ย”

                รองเท้านักเรียนสีดำสนิทกำลังก้าวเดินตรงไปยังโรงเรียนของตน เครื่องแบบโรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริและกระเป๋าหนังที่ถูกหิ้วพาดไหล่ไว้ด้วยความเบื่อหน่าย… มันก็คงไม่พ้นเจ้าห่วยสึนะอยู่ดีนั่นล่ะนะ

                “แกไม่ได้ไปตะลุมบอลกับเจ้าพวกนั้นนะเฟ้ย อย่ามาสำออย!”ว่าแล้วก็เอาปืนจ่อที่หัวของบอสแบบไม่เกรงใจ อัลโกบาเลโน่แห่งอรุณรีบอร์นเดินอยู่บนกำแพงตามสึนะไปติดๆ

                “พวกยามาโมโตะจะเป็นยังไงบ้างนะ…”เขาถอนหายใจหน่ายๆ

                “ห่วงตัวเองจะดีกว่านะ… เพราะ ถ้าฉันมาเป็นครูให้ นายจะตามพวกนั้นไม่เห็นฝุ่นเลยล่ะ”อยู่ๆก็มีเสียงของเด็กผู้หญิงคนเมื่อวานนี้ดังขึ้นอยู่ด้านหลังของเขา เขาถึงกับสะดุ้งเฮือกพลางหันมามองผู้ที่ตามหลังช้าๆ

                “ค…คุนาซึจัง…”หน้าของบอสแห่งวองโกเล่เริ่มซีดเป็นไก่ต้มทันทีที่เห็นเธอ “ท…ทำไมถึงใส่เสื้อของนามิโมริล่ะ”

                “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน… ไปถามเจ้าตาขวางนั่นให้หน่อยได้มั้ยล่ะ”เธอชี้ไปที่หัวหน้ากรรมการคุมกฎที่ยืนกอดอกอยู่ข้างรั้วโรงเรียนด้วยความหมั่นไส้ “น่ารำคาญชะมัดเลย ถ้าฉันให้นายไปถามแทนคงไม่ว่ากันสินะ”

                “ด!เดี๋ยวสิ แต่ฉันเองก็!!”ยังไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธอะไรไป

                “ได้สินะ ไม่รอฟังคำตอบล่ะ”

                พลั่ค!!! รองเท้าหนังของเด็กน้อยกระแทกหลังของสึนะอย่างแรงจนเซไปหาฮิบาริด้วยความรวดเร็ว ฝ่ายผู้ที่ถีบเขาแกล้งตีหน้าเซ่อเหม่อลอยไปทางอื่นแบบเนียนๆโดยไม่คิดจะสนใจคนที่ตนเพิ่งถีบไปซักกะนิด= = (สงสารสึนะฟ่ะ) ส่วนฮิบาริน่ะหรอ…

                ฟึบ เขาแค่เบี่ยงตัวหลบไปเฉยๆปล่อยให้ร่างเตี้ยกระแทกกับรั้วเหล็กจังๆเลยครับท่านผู้อ่าน=_=’’

                “แอ๊ฟ=[]=!!!!”<<<ปากคำของสึนะหลังจากกระแทกรั้วแสกหน้า=w=

                “มาแล้วหรอ…”<<<ส่วนคุณพี่เค้าก็ลอยหน้าลอยตาเดินมาถามเหมือนกับเจ้าคนเมื่อครู่ไม่มีตัวตน

                “แล้ว… ทำไมถึงให้ฉันมาเข้าเรียนที่นี่ล่ะ หา??”คุนาซึเชิดหน้าใส่ด้วยท่าทีที่หยิ่งยโสเกินเด็ก ร่างที่สูงกว่าได้โอกาสก็รีบคว้าแขนซ้ายของเธออย่างแรงพร้อมกับเอาบางอย่างคล้องไว้กับต้นแขนของเธออย่างรวดเร็ว “ฮะ…เฮ้ย!!!??อะไรเนี่ย!!!???”

                “มาเป็นรองกรรมการคุมกฎซะ…”ชายหนุ่มเรือนผมดำสนิทพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

                “…ฉันเพิ่งเข้าเรียนนะ…”เด็กน้อยว่าพลางตีหน้าแหยเสียเต็มประดา ประมาณว่า [ฉันขี้เกียจจะต้องมาตามล้างตามเช็ดหลังนายอาละวาดนะยะ…]แต่ก็นะ…ยังไงๆพ่อนี่ก็ตายด้านอยู่แล้วล่ะ คุนาซึคิดขณะที่โดนลากไปที่ห้องรับแขกของโรงเรียน

                “มันไม่ได้เป็นงานที่ลำบากอะไรนี่… แค่คอยดูแลพวกนักเรียนผิดกฎเท่านั้นเอง”คอยดูแล หรือว่า คอยชำแรกเนื้อกันแน่ยะ… หลังจากคิดจบก็หันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ขณะที่สายเมฆายังคงหันหลังให้เธออยู่ “ห้ามแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉัน… เข้าใจนะ”

                “ห้ามแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉัน~เข้าใจนะ~ ฮี่โธ่…ห้ามได้ก็ลองสิ”เด็กน้อยผมสีดำย้อมแดงประปรายยังคงพูดล้อเลียนไม่เลิก ตามประสาเด็กนั่นแหล่ะนะ…

                “ฉันน่าจะทุบดัดสันดานเธอตั้งแต่ตอนสู้กันแล้ว”เขาบ่นกับเด็กน้อยด้วยความไม่พอใจ

                “ฉันเอง…ก็น่าจะฆ่านายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว รำคาญชิบ”คำสบถหลุดปากด่ากันจนเริ่มกลายเป็นเสียงตะโกนเมื่อทั้งสองต่างไม่ยอมรับกันและกัน

***ทางด้านมุคุโร่***

                แสงแดดยามสายแก่ๆกำลังสาดส่องผ่านม่านขาดๆเข้ามากระทบกับผู้ที่นอนสลบไสลอยู่บนโซฟาในโกคุโย เรือนผมสีไพลินเป็น…เสื้อโรงเรียนโกคุโยขาดๆและผ้าชุบน้ำร้อนๆกำลังประคบที่หน้าผากของเขาตั้งแต่เมื่อคืน

                “โคลมครับ~~โคลม~~~”มุคุโร่ทำเสียงออดอ้อนร้องเรียกผู้เป็นที่รักเบาๆ แต่ว่าไม่มีเสียงตอบรับ…“โคลมที่น่ารักของผม ตอบผมหน่อยสิคร้าบ~~!!!”

                “อ้าว…โคลมไปไหนซะแล้วล่ะ มุคุโร่…”เสียงแกรกๆของไม้กระทบกันและเสียงของเด็กสาวตัวดีคนเมื่อวานถามขึ้น คงจะไม่พ้นหุ่นเชิดเป็นแน่แท้เลย… “เห…อย่าบอกนะว่าไปซื้อข้าวเช้าน่ะ”

                “ไม่รู้สิครับ…ผมไม่ได้เอาผ้าออกเลยไม่รู้ว่าโคลมไปไหนน่ะครับ”เขาตอบแถๆไปงั้นแหล่ะ…ที่จริงเขาก็แค่ไม่อยากอยู่ใกล้เจ้าหุ่นนี่นานๆก็เท่านั้นเอง

                “มีข่าวดีมาบอก…นายมีสิทธิ์ได้ออกจากคุกวินดีเช่แล้วล่ะนะ”เจ้าหุ่นเอ่ยขึ้นเบาๆ… “แต่อาจจะใช้เวลาซักหน่อยในการทำเรื่องขอปล่อยตัวนายน่ะ…”

                “งั้นหรอครับ…”ชายหนุ่มยังคงนอนนิ่งๆไม่ขยับตัวเหมือนเดิม ตอนนั้นเอง

                โครม!!!!

                “ที่พูดมาเมื่อกี้เป็นเรื่องจริงหรอคะ!!!???”โคลมที่วิ่งเข้ามาหาโพล่งขึ้นด้วยความดีใจกับคำพูดเมื่อครู่ที่หุ่นของคุนาซึได้บอกไป “จริงๆใช่มั้ยคะ อาจารย์!!??”

                “คิดว่าฉันเป็นใครกัน~~น้องสาวของวินดีเช่เชียวนะ~~”ประโยคนั้นเล่นเอาผู้ที่นอนอยู่สะดุ้งโหยงอย่างกับไฟฟ้าช็อตก็มิปาน

                “เมื่อกี้นี้…บอกว่าเป็นน้องสาว ของคนพวกนั้นหรอ…???”เขาถามระหว่างที่โคลมรีบเข้ามาดูอาการของตน

                “อืม…ก็ไม่เชิงว่าเป็นน้องน่ะนะ แค่เด็กที่พวกพี่วินดีเช่เก็บมาเลี้ยงน่ะ”จบคำพูดนั้นแล้วตัวเธอก็หายไปกับควันสีทมิฬ “ไปล่ะ ไม่ว่างแล้ว”

                “…จะเชื่อดีหรือเปล่านะ…”ใช่…มุคุโร่เองก็ทำใจเชื่อไม่ลงหรอกเรื่องแบบนี้ ผ่านไปได้ซักครู่นึงโคลมก็ทำอาหารเช้าให้กับเขา แฮม,ไข่ดาว แล้วก็ ขนมปังทาเนย(อยากกินเฟ้ย=[]=!!!) พวกเขานั่งทานโต๊ะเดียวกันที่สวนของโกคุโยแลน ดูๆไปแล้ว…เหมือนกับเดทไม่มีผิด

                ไหนๆก็เดทแล้วนี่นะ… ร่างสูงยิ้มกรุ้มกริ่มพลางลุกจากเก้าอี้เดินไปหาอีกฝ่ายช้าๆแล้วก็…

                จุ๊บ…

                “ท…!ท่านมุคุโร่=////////////=”สาวน้อยหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อเขาประทับจุมพิตอันอ่อนโยนให้

                “ให้มันได้บรรยากาศตอนเช้าแสนหวานหน่อยสิครับ โคลมที่รักของผม^^~~”

                ช่างเป็นยามเช้าที่หวานเลี่ยนเสียจริงๆนะ มุคุโร่…=_=

***กลับมาทางด้านคุนาซึ***

::Kunazu Type::

                ทำไมฉันต้องมานั่งหมกอยู่แต่ในห้องเส็งเคร็งพรรค์นี้ด้วยฟะเนี่ย…= = นี่เป็นความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวของฉันตั้งแต่1ชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกของโรงเรียนนามิโมริ… หา…ถ้าถามถึงไอ้ตาขวางนั่นล่ะก็ นู่น!อยู่ข้างล่างนู่น!(/เดือดดาล)

                โธ่เอ๊ย…!ป่านนี้แล้ว กลับไปดูมาส์ค ไรเดอร์ เดนโอ ตอนจบไม่ทันแน่ๆเลย… อะ…ใช่!!!ฉันติดเรื่องนี้จะทำไม!!??อย่าหัวเราะเซ่=[]=!!!!!

                “เป็นอะไรน่ะ เห็นนั่งทำหน้าบูดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”ใครมันจะหน้าสดน่ากระทืบแบบแกฟะ…เจ้าหน้าอ่อนนี่=3= “ห่วงเรื่องการ์ตูนที่อยากดูรึไง??”

                “…ก็รู้นี่…ให้ฉันกลับได้รึยังล่ะ…”ตอนนี้ฉันสนแค่ว่าจะได้กลับไปดูหรือเปล่าก็เท่านั้น…แต่ถ้าเกิดไม่ให้ไปฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องฆ่าไอ้บ้านี่ทิ้งนั่นแหล่ะ= =** จู่ๆหมอนั่นก็ให้ลูกน้องที่ชื่อ…คุซาคาเบะ ใช่ป่ะ?เออ ใช่ๆ…เอาทีวีเข้ามาในห้องแล้วก็ต่อปลั๊กไฟจากนั้นก็เปิดช่อง31

                “เรื่องนี้ใช่มั้ย??”ทำไมหมอนี่มันถึงรุ้ล่ะ=_=*** “นิสัยเด็กๆน่ะ เอาแต่ใจจะตายไป”

                “ใครเด็กฟะ หา!!??เดี๋ยวแม่ตบฟันบิ่นเลย!!ไอ้หน้าอ่อน”ฉันลุกขึ้นก่อนจะใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบพนักโซฟาเอาไว้ด้วยความโมโห “สู้ก็สู้แพ้ฉันแล้วยังจะมาปากดี!!!ฉันเกลียดเจ้าพวกคนที่มันดีแต่ปากจริงเลยฟ่ะ!!”

                “ฮึๆ…เอาเถอะ นั่งลงไปเฉยๆจะดีกว่า”เจ้าหมอนั่นใช้มือขยี้หัวของฉันแล้วก็นั่งลงที่โซฟาเบาๆ เชอะ…!เพราะหมอนี่คนเดียว ฉันเลยดูหนังไม่สนุกเลย…

                พอดูจบแล้ว…เจ้าฮิบาริก็เดินออกไปข้างนอกตามปกติสุขของหมอนั่นน่ะนะ ทางฉันก็นั่งแกร่วอยู่ในห้องรับแขกเพราะไม่มีอะไรทำ… จะนอนก็ไม่ได้ด้วยสิ ดันใส่กระโปรงมาซะนี่- - เฮ่อ…กลุ้มเฟ้ย กลุ้ม-*-

                อยากฆ่าคน…ๆ…ๆ…ๆ คิดแล้วคิดอีกก็วกกลับมาเป็นคำเดิมแถมนั่งเขย่าขาอีกต่างหาก- -*

                เวลาล่วงเลยไปช้าๆ…จนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่แกร่วอยู่ในห้อง พอจะเหลือบไปดูปุ๊บ…

                ตูม!!!! แสรด-*-ทีตูจะหันไปมองล่ะเจือกมีแรงสั่นสะเทือน6.9ริกเตอร์ทำให้มันตกลงมาแตกซะงั้นล่ะ… ไอ้…!ไม่รู้จะด่าอะไรแล้วว้อยส์ ฉันรีบเดินกระแทกเท้าไปที่ห้องข้างล่าง…ห้องเรียนที่ซาวาดะ สึนะโยชิเรียนอยู่เองหรอกเรอะ… พอลองเปิดเข้าไปดู

                ครืด…!

                “ก๊าก ฮ่าๆ!!ใครเก่งที่สุด!!คุณแรมโบ้ไง!!”อ๋อ…เจ้าวัวบ้า เด็กของสึนะล่ะสินะที่เขวี้ยงน้อยหน่าเล่นน่ะ หา!!?? ฉันเห็นเป็นแบบนั้นเลยรีบเดินกระแทกเท้าเข้าไปคว้าหมับที่ผมฟูๆนั่นเข้าให้ พอจับมันหันมาแล้วทำหน้าเหี้ยมๆใส่ จะร้องไห้ล่ะสินะ…!

                “ขอบอกไว้ก่อนเลย…!ฉันน่ะ มันขี้รำคาญ!แถมยังเกลียดเด็กอีกต่างหาก รู้มั้ย!!!???”

               “ด…!เดี๋ยวก่อนคุนาซึจัง!!”วองโกเล่รุ่นที่10พยายามจะห้าม… แต่เสียใจ…ฉันไม่ใช่เงาของนาย แต่เป็นเงาของรุ่นที่9…เพราะงั้น คำสั่งของนายจะไม่มีผลกับฉัน… ฉันจะบีบหัวเจ้าเด็กนี่ให้แตกกระจุยเลยคอยดู…

                “ทัศนคติแย่ๆแบบนั้นยังไม่เลิกอีกหรอ คุนาซึ…”รีบอร์น…ชิ!ยิ่งเห็นเจ้าหมอนี่ยิ่งอารมณ์เสียฟ่ะ…!!! จะไม่ให้อารมณ์เสียได้ไงล่ะ…ตอนที่ฉันอยู่กับรุ่นที่9ชอบเอาปืนมาจ่อหัวฉันตลอดเลยนี่- - เอาเถอะ…ปล่อยก็ได้

                “เงาอย่างฉันไม่รับฟังความเห็นจากพวก[สันดานสีขาวและเทา]หรอกนะ… เพราะฉันเป็นพวก[สันดานสีดำ]”

                “สันดาน…สีดำ หรอ..???”ตอนเดินออกมาฉันได้ยินเจ้าทูน่าพูดแบบนั้นแว่วๆ หืม…??อะไรคือสันดานสีดำหรอ?? ขอโทษนะ…รู้ไปพวกนายก็ไม่เข้าใจหรอกมั้ง…

***ทางด้านสึนะ***

                “รีบอร์น ตกลงว่ามันคืออะไรหรอ…??สันดานสีดำน่ะ”บอสร่างเตี้ยหัวตั้งหันไปถามอาจารย์ของตนเองด้วยความสงสัย

                “พวกคนที่ปล่อยสันดานดิบเลยตามเลยน่ะ… พอมีความสามารถมากเข้าก็เริ่มชักจูงมนุษย์ทำบาปแล้วค่อยจัดการกินวิญญาณ”เขาอธิบาย

                “ท…ทำอย่างกับว่าเป็นผีดิบงั้นแหล่ะ”สึนะแอบกลืนน้ำลายอีกรอบด้วยความกังวล “แล้วอีกสองสันดานล่ะ??”

                “[สันดานสีเทา]หมายถึงมนุษย์ธรรมดาที่มีทั้งด้านมืด และ ด้านดีอยู่ในตัว…”ว่าพลางใช้ชอล์กเขียนภาพบนกระดานไปเรื่อย “ส่วน[สันดานสีขาว]…ก็เป็นพวกที่มีความนึกคิดในทัศนคติที่ดี เรียวเฮ…นาย…โกคุเดระ ยามาโมโตะ ทำนองนี้”

                “แล้วแรมโบ้ คุณฮิบาริ และ มุคุโร่ล่ะ??”เขาเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อนทำให้รีบอร์นเขม็งใส่แบบเคืองๆ

                “พวกนั้นเป็นสันดานสีเทา…ยิ่งไม่มีที่ยึดเหนี่ยวของจิตใจ อาจจะโดนฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้(ส่วนเจ้าวัวนั่นจะยังไงก็ตามเวรตามกรรมของมันแหล่ะ)”จบประโยคเขาก็กระโดดออกไปนอนอยู่บนกิ่งไม้ด้านนอก เป็นไปได้…การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอดีตของเด็กนั่นเขาก็ไม่อยากทำนัก เพราะยิ่งถลำลึกเข้าไปเท่าไหร่…

                ….การชักจูงของเงาจะครอบงำนภาได้อย่างสมบูรณ์….

***กลับมาที่คุนาซึ***

                “เหวย!!!นี่มันกี่โมงแล้วฟระ=[]=!!!!!!!”รองเท้านักเรียนสีดำเงากระแทกกับหน้าของพวกนักเลงที่เข้ามาหาเรื่องในโรงเรียนอย่างรุนแรง “ว้าก!!!!ความเครียดสะสมเกินจำเป็นอีกแล้วว้อยส์ แสรด!!!!!=[]=!!!!”

                “บ่นมาก…ระวังแมลงวันจะบินเข้าปาก คุณเคียวยะว่ามาอย่างนั้นน่ะครับ”คุซาคาเบะที่ตามมาด้วยกล่าวเตือนด้วยความหวังดีพร้อมกับกลุ่มกรรมการคุมกฎอีก3คนด้านหลัง

                “เจ้าฮิบาริจะว่ายังไงก็เรื่องของมันสิ…!ว่าแต่นะ เหลือกี่คนล่ะเนี่ย”คุนาซึนั่งทับกองซากศพของนักเลงนับ10คน โชคดีที่ตอนนี้ใส่กางเกงสีดำคล้ายๆของพวกนักเรียนชาย เสื้อคอปกสีขาวปล่อยชายออกมานอกกางเกง เนคไทด์สีดำมัดไว้หลวมๆนั่นอีก… “สิบ…ยี่สิบห้า โฮ่ยๆ…ไอ้พวกขี้ขลาดทั้งนั้นเลยนี่หว่าที่อยู่แถวหลังน่ะ”

                “ว่าไงนะ!!???”กลุ่มเลือดร้อนเริ่มทำหน้าเดือดดาลทะลุจุดเดือดไปเรียบร้อยหลังจากนั้นก็วิ่งเข้าหาเด็กน้อยแล้วใช้ไม้หน้าสามแถมอาวุธพกต่างๆโจมตีเธอ

                “ว่าแต่พวกนายมากัน5คนไม่ใช่หรอ…??หายไปไหนคนหนึ่งล่ะ??”เธอถามขณะที่ยังไม่หยุดมือจากการชกต่อยพวกคนที่พุ่งเข้ามาไม่หยุดหย่อน ชายหนุ่มรองกรรมการนักเรียนเองก็สะกิดใจขึ้นมาเช่นกัน…เขาหันมามองพวกของตนด้านหลัง

                “ที่อยู่ที่นี่ก็มี…ผม คุนาซึ…วาตานาเบะ ไค แล้วก็…โรคุโด มุคุโร่”เขาหันไปเจอสัปปะรดที่วางอยู่ในกล่องกระดาษลัง “อ้าว…มาด้วยหรอเนี่ย??”

                “มันใช่มุคุโร่ซะที่ไหนล่ะเฟ้ย!!!!(=A=***)”เด็กน้อยหันมาว้ากใส่ด้วยความโมโห ครู่หนึ่งก็หันกลับไปถล่มศัตรูอีกครั้ง “ดูยังไงไอ้นั่นก็สัปปะรดไม่ใช่รึไงฟะ=[]=!!!!”

                “คุนาซึเนี่ย ไม่รู้รึไงว่าหัวของเจ้ามุคุโร่มันเหมือนสัปปะรดน่ะ…”<<<พูดนิ่งๆ

                “อันนั้นมันเหมือนเฟ้ย แต่ไม่ถึงกับกลายพันธุ์เป็นสัปปะรดสีเหลืออ๋อยร้อยตาแบบนี้นี่หว่า!!!!!”เธอคว้าคอของนักเลงหัวแดงคนหนึ่งเขวี้ยงใส่คุซาคาเบะอย่างแรง แต่ร่างสูงกว่าก็ยังเบี่ยงหลบได้

                “ดูถูกผมจริงๆเลยนะ…”

                ผลั่ค!!!!! แต่มิวายก็ยังจะมีอีกคนถูกเขวี้ยงมาโดนเขาจังๆ

                “ฉันว่าฉันดูแกผิดซะมากกว่า!!”และแล้วคนสุดท้ายก็ล้มลงพร้อมกับร่างของเจ้าเด็กขาโหดที่เดินออกจากที่นั่นไปช้าๆตามด้วยพวกลูกน้องที่ฮิบาริส่งมาดูแล “มุขไม่ฮาพาเด็กเครียดอีกคนแล้ว… เมื่อไหร่จะเลิกซักที”

                “แต่ก็ควรจะหาอะไรลดความเครียดลงบ้างนะครับ รองประธานฝ่ายสตรี”ลูกน้องคนหนึ่งกล่าวขึ้นแก้ขัดเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้คุนาซึเครียด

                “นั่นสินะ เครียดไปยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอก”คุซาคาเบะพูดต่อ “ว่าแต่ จะพามุคุโร่ไปส่งดีมั้ย??”

                “ก็บอกว่านั่นมันสัปปะรดธรรมดาไงฟะ!!!!ไอ้หัวดักแด้!!!”

                …แล้วก็ปล่อยรั่วไปตามกาลเวลา=_=…

::Mukuro Type::

                อ่า…ผมไม่ได้ปล่อยเบลอนะครับ แค่ว่าตอนทานข้าวอยากจะทานอย่างสงบสุขน่ะครับ อืมม์…ถ้าถามถึงผมตอนนี้ล่ะก็…กำลังเดินเล่นอยู่กับโคลมที่น่ารักของผมอยู่ไงครับ~~^^ พวกเรากำลังเดินไปที่ห้างเพื่อจะซื้อของแล้วก็ดูหนังกันอยู่น่ะครับ

                …(//ทำหน้าตาลอยชายแล้วก็เนียนเอาแขนโอบไหล่โคลม)

                “ท…ท่านมุคุโร่”แก้มแดงไปถึงหูเชียวหรอครับโคล…

                ผลั่ค!!!!

                “โอ๊ย!!!??”โคลมตบผมหรอครับ??เอ๊ะ…ไม่ใช่สิ เพราะผมเจ็บที่ด้านหลังแปล๊บๆ ครั้นเมื่อหันไปดู… สัปปะรด=_=?? นี่ใครล้อเลียนผมกันล่ะเนี่ย!!??

                “เอามือออกจากนูน่า-จัง(พี่สาว)เดี๋ยวนี้!!”เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังก่อนที่จะวิ่งมาทางผม ใช่จริงๆ…คุนาซึจริงๆแฮะ

                “ทำไมล่ะครับ…ก็คนเค้ารักกั…!!??”

                ผลั่ค!!!ยังไม่ได้พูดอะไรก็กระโดดถีบซะแล้วหรอครับ=[]=!!!!

                “นูน่า-จังๆ!!เป็นผู้หญิงน่ะ…เขาห้ามให้ผู้ชายจับต้องเนื้อต้องตัวนะ”แล้วที่คุณสัมผัสกับหน้าผมเมื่อกี้มันไม่ใช่ส่วนล่างสุดของร่างกายคุณหรอครับ (ไอ้)คุณอาจารย์!!! “นี่นายน่ะ!!ห้ามทำอะไรมิดีมิร้ายต่อนูน่า-จังนะ!!”

                “อ…อาจารย์คะ”โคลมครับ ช่วยอธิบายให้เด็กนี่ฟังหน่อยสิครับ!!! “เรา…เป็นแฟนกันน่ะค่ะ”

                “นั่นล่ะยิ่งแล้วใหญ่…!แฟนที่มีนิสัยฉวยโอกาสน่ะ มันต้องทุบดัดสันดานแล้ว!!”พอพูดจบก็คว้ากระบองเหล็กใกล้ๆชี้หน้าผม …ยังไม่อยากเล่นด้วยหรอกนะครับ แผลเมื่อวานก็ใช่ว่าจะหายดีแล้วด้วยสิ

                “อย่าเลยนะคะ…!!”แต่เมื่อโคลมห้ามปุ๊บ…เธอก็หยุดหันไปมองหลังจากนั้นก็ขว้างกระบองเหล็กนั่นทิ้งไปที่เดิมอย่างไม่ใยดี

                “ก็ได้…ถือว่าเห็นแก่นูน่า-จังก็แล้วกัน”คุนาซึทำหน้าบูดเป็นเด็กอายุ7ขวบ…ก็ทำแก้มป่องๆแล้วเชิดใส่นั่นแหล่ะ “แต่ถ้าเราเห็นแบบเมื่อกี้นี้อีกล่ะก็… เราจะไม่หยุดอยู่เฉยๆแน่”

                “…ชอบโคลมรึไงครับ??”ผมหึงนะครับ ต่อให้จะเป็นเพศเดียวกันหรือเป็นเด็กอายุน้อยกว่าผมก็ไม่ยอมหรอกนะครับ

                “ก็นูน่า-จังเป็นเหมือนพี่สาวของเรานี่…!แล้วเราก็เกลียดนายมากด้วย แบร่~”เธอเกาะแขนเรียวๆของโคลมพลางแลบลิ้นใส่ผม น่าหมั่นไส้…น้องสาวของโคลม คิดไปได้ยังไงกันครับเนี่ย

                “เมื่อวานยังเห็นร้ายๆอยู่…ทำไมวันนี้ทำตัวอย่างกับเด็กอมมือแบบนี้ล่ะครับ”แกล้งถามเล่นๆดู

                “นูน่า-จังเราไปก่อนนะ…”ม…ไม่ฟังเลยงั้นหรอ(=[]=|||)

                “ข…ขอโทษนะคะ เผอิญว่าตอนก่อนจะทานข้าวเช้ากับท่านมุคุโร่น่ะค่ะ…พอดีว่าเห็นเด็กคนนั้นหิวจนเดินเซไปเซมาก็เลยให้ขนมส่วนหนึ่งกับอาจารย์ไปน่ะค่ะ”ไม่เป็นไรครับโคลม…

                เอาเถอะ…ยังไงๆวันนี้ก็วันพิเศษนี่นา ให้อภัยซักหน่อยก็ได้

****************
Muku:ทำกับผมได้แสบมากนะครับ
K:ก็นะ...ไปบอกยัยคุนาซึเอาเอง ฉันทำอะไรยัยนั่นไม่ได้ด้วยสิ
D.K:ก็นูน่า-จังทั้งใจดี ทั้งน่ารัก ทั้งสุภาพ...
Muku:ใช่มั้ยล่ะครับ^^??
D.K:ไม่เหมือนสุภาพบุรุษจอมปลอมอย่างนายหรอก แบร่:p
Muku:ว่ายังไงนะครับ(^ ^*)
D.K:Liar~~~Mukuro the liar~~~:p
Muku:(/รีบวิ่งตามไปฆ่าคุนาซึด้วยความเร็วเหนือแสง)
D.K:(/แจ้นหนีด้วยความรวดเร็วไม่แพ้กัน)
K:อ้าว...หายจ้อยเชียว=A=
Chrome:ท...ท่านมุคุโร่(0_0'')