ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : คนสำคัญของผม...ไม่มีทางหลุดมือไปได้หรอก(END)
ที่อิตาลี ณ ปราสาทวองโกเล่
“หายไป…?”
“ค่ะ…ฉันไม่พบศพ หรือแม้แต่ร่องรอยของเดวี่เลยค่ะ ท่านลุงโนโน่”
หญิงสาวชุดสีนวลกระโปรงยาวโค้งอย่างอ่อนน้อมต่อผู้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงสุดแห่งวองโกเล่พร้อมกับรายงานทุกเรื่องให้เขาได้ทราบ
ผ่านไปได้สัปดาห์กว่าแล้วที่เหตุการณ์การเผาฐานลับของเอสทราเนโอ้ ทุกๆคนในหน่วยเงาและสาขาย่อยอื่นๆได้แยกย้ายกันไปตามหาร่องรอยของอดีตหัวหน้าหน่วยเงา
…มิฮาเอล ดี.เดวิลล่า…
“คิดว่าเป็นไปได้มั้ยที่จะหนีออกจากกลุ่มโดยวางแผนไว้ก่อน…”ชายแก่เอ่ยถามแฝดคนน้องของคุนาซึเบาๆ
“ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นแหล่ะค่ะ…เพราะไม่ว่ายังไง…”
…ไม่ว่ายังไง เดวี่ก็ไม่เคยสัตย์จริงแก่ใครทั้งนั้น…
ที่ญี่ปุ่น เมืองนามิโมริ
“ยังหาไม่เจออีกหรอ…คุนาซึจังน่ะ”
เสียงของร่างเล็กขี้แหยพูดขึ้นเบาๆกับเด็กน้อยที่เดินบนกำแพงด้วยความกังวล สภาพก็มีแต่ผ้าพันแผลเต็มแขนและใบหน้าจนดูเกะกะสำหรับหลายๆคน
“ยัยนั่นเป็นไปได้ว่าจะหนี…แต่เพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้”
“…งั้นหรอ”สึนะพึมพำ “ฉันไปเยี่ยมโคลมหน่อยดีกว่า…”
“ดีมาก…แบบนี้ค่อยสมควรเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียหน่อย”
ฉันไม่อยากเป็นเฟ้ย=_=!!
โกคุโย…
“โคลม…”
“อ๊ะ…!บอสคะ หายดีแล้วหรอคะ?”เธอเดินเข้ามาถามเล็กน้อย
“ฉันน่ะหรอ…เหอะๆ ปวดตามแผลมากเลยล่ะ=__=”เขายืนยิ้มแห้งๆให้ “ว่าแต่เธอกับมุคุโร่ล่ะ…?”
“ท่านมุคุโร่…ดูเหมือนว่าเมื่อวานจะมีคนเอายาแก้พิษไปให้แล้วล่ะค่ะ แต่ก็ต้องคอยให้เลือดตลอดเวลา”โคลมทำสีหน้าเป็นกังวลต่อเรื่องที่ได้พูดไปเมื่อครู่ด้วยความเป็นห่วง
“ยาแก้พิษ…?นอกจากเอสทราเนโอ้แล้วทำไม”
โครม!!!
“เฮ้ย…!!!มีจดหมายมาแน่ะ ยัยบอดบ๊อง!!”เคนเดินเข้ามาพร้อมกับจิคุสะที่ถือซองจดหมายสีขาวโพลนไว้ในมือ จ่าหน้าซองถึงโคลมโดยตรงด้วยตัวเขียนภาษาอังกฤษ
หญิงสาวเรือนผมสีม่วงเข้มรับมันมาอ่านด้วยอาการงุนงง นอกจากท่านมุคุโร่ที่ติดต่อกันทางจิต พวกเคนและพวกบอสก็ไม่น่าจะมีใครรู้จักเธอแล้วนี่นา…?
To… Chrome Dokuro
คิดว่าคงจะแปลกใจกับลายมือของฉันนะ จ่าหน้าซองเป็นภาษาอังกฤษแบบนั้นกลัวโง่ๆแบบพวกเธอจะอ่านไม่ออก หึๆ…ช่างเถอะ
อาการของมุคุโร่ที่อยู่ในคุกน้ำจะเริ่มดีตามลำดับ ไม่ต้องไปกังวลกับหมอนั่นมากก็ได้นะ ยังไงๆคนบ้าแบบนั้นก็หนังเหนียวเป็นปกติอยู่แล้วล่ะ…
เพียงแค่ขึ้นต้นจดหมายก็เหมือนกับถูกหลอกด่าไปหลายคำ=__= แต่ก็นับว่าเป็นข่าวที่ดีทำให้โคลมโล่งใจไปได้หลายเปราะอยู่เหมือนกัน ก่อนที่จะเริ่มอ่านจดหมายต่อ
ที่ปราสาทวองโกเล่รู้สึกว่าจะวุ่นวายเรื่องของคนหายอยู่นะ…หึๆ
อีกไม่นานก็คงจะได้เวลารับสมบัติที่สืบทอดกันมาในวองโกเล่แล้วด้วย…‘บาป’นั่นน่ะ เป็นเหมือนต้นเหตุที่ทำให้วองโกเล่ต้องรับแต่ความสาหัสมาตลอดชั่วอายุคน
เอาไว้เมื่อถึงเวลานั้น…ฉันจะไปปรากฏตัวดูความองอาจของพวกนายก็แล้วกันนะ
Mihael D.Kunazu
เพียงแค่ลายปากกาที่ท้ายจดหมายก็ทำให้สึนะอึ้งค้างไปเลย ส่วนรีบอร์นก็เดินไปขอจดหมายของโคลมมาอ่านดูให้แน่ใจ
“ลายมือน่ะของคุนาซึจริง…แต่ข้อความข้างในดูเหมือนจะเป็นคนละคนกันเลย”
“เอ๋…?”
“นายจำไม่ได้เรอะ…ปกติยัยปีศาจนั่นเรียกโคลมว่ายังไง”
เจ้าหนุ่มเตี้ยนิ่งคิดถึงคุนาซึด้วยความข้องใจ กว่าจะนึกได้ก็กินเวลาไปตั้ง3นาที… “อ๋อ! ‘นูน่า-จัง’สินะ!”
“นานมากกว่าจะนึกออกนะเจ้าห่วยสึนะ…”
ก็ตูไม่ใช่ญาติกับคุนาซึนี่หว่า…!!=A=!!!
“ยังไงซะ…เราก็รู้ว่าเจ้าหล่อนยังอยู่ แค่นั้นก็เหลือแหล่”
คุกน้ำ ในหุบเขาลับ…
“ขอคุยด้วยแค่แปบเดียวก็พอ…”
มนุษย์ผ้าพันแผลคลุมทับด้วยเสื้อหนังสีดำขลับเดินเข้ามาที่ส่วนลึกของคุกนรก แท็งก์น้ำที่มืดมิดและมีแต่สายห้อยระโยงรยางค์เต็มร่างด้านในไปหมด
(คึหึหึ…ไม่นึกว่าจะยอมถ่อสังขารมาคุยกับคนป่วยในคุกน้ำนี่นะครับ)
“ที่ว่าถ่อสังขารนี่ด่าฉันแก่ทางอ้อมใช่มั้ย=_=**”เขากอดอกด้วยความเคือง
(แล้วแต่จะคิดนะครับ…ผมแค่พูดทักไปงั้นๆ…)อีกฝ่ายยังคงเอ่ยแกมหัวเราะไปเรื่อย (แล้ว…มีธุระอะไรหรอครับ?)
“พอจะจับสัมผัสของเด็กนั่นได้หรือเปล่า…”
(อืม~…)มุคุโร่ทำเสียงในลำคอราวกับกำลังคิดอยู่ (ถ้าเป็นร่างของเด็กคนนั้นก็หาเจออยู่นะครับ…แต่วิญญาณเหมือนกับเหลือเพียงเสี้ยวเดียว)
“อ่อ…เข้าใจล่ะ”วินดีเช่พยักหน้าก่อนที่จะทำท่าเดินออกไป
(คุณทำเหมือนรู้เลยนะ…วิญญาณของเด็กคนนั้นทำไมถึงเหลือเพียงแค่นั้นครับ?)
ประโยคคำถามนั้นทำให้อีกฝ่ายชะงักเท้าหันมามองอย่างงงๆ “หมายความว่ายังไง?”
(หมายความอย่างที่พูดนั่นแหล่ะครับ…)
“…….เดี๋ยวนายก็รู้…คำสาปของตระกูลมิฮาเอลน่ะ”พูดจบเขาก็เดินหนีออกไปแบบไม่คิดจะหันมาสนใจชายหนุ่มเรือนผมสีไพลินคนนี้อีก
…คำสาปของตระกูลมิฮาเอล คึหึหึ…ความลับเยอะเป็นที่หนึ่งจริงๆนะครับ คุนาซึ…
“สายธารกรรโชกไม่ไหลย้อนกลับ หากได้จับก็จักถลำลึกลงไป…ดั่งเปลวไฟที่เผาผลาญเจ้า”
เสียงทำนองเสนาะดังขึ้นอยู่เนื่องๆในที่แห่งหนึ่ง ร่างสีขาวซีดพันผ้าพันแผลที่แขนและใบหน้าซีกซ้าย…รอยยิ้มที่เรียวปากกระตุกยิ้มอย่างอารมณ์ดี เรือนผมสีแดงเพลิงไม่มีเจือปนยาวถึงกลางหลังและดวงเนตรสีม่วงข้างขวา หญิงสาวคนนี้กำลังนั่งอยู่บนเตียงสีขาวเอาแขนวางที่ขอบหน้าต่างมองออกไปข้างนอก
แกรก…ๆ
“แล้วเจ้าจะเข้าใจในไม่ช้า กับคำสาปแห่งตระกูลมิฮาเอลนี้…”
เสียงสาวหวานเข้มหัวเราะร่วนอย่างพออกพอใจ ใบหน้าเนียนขาวปิดซีกซ้ายหันมามองหุ่นไม้ข้างกายเล็กน้อยก่อนที่จะลุกลงจากเตียงคนป่วย
…หวังว่าจะได้เจอกันในเร็วๆนี้นะ เดชิโม่…ฮึๆๆ…
::ผ่านไปไม่นาน วันสืบทอดตำแหน่ง::
“ฮึๆๆ…หมดเวลาแล้วสำหรับวองโกเล่ ตั้งแต่นี้ไป ชิมอน…จะเป็นผู้นำเหล่ามาเฟียแทนพวกนายเอง”
“งั้นฉันก็ขอตัวผู้หญิงคนนี้ไปก็แล้วกัน ฮึๆๆ…”ชายหนุ่มแปลกหน้าใส่แว่นตาเผยอยิ้มพร้อมกับอุ้มร่างผอมบางของโคลมเดินออกไปกับพวกที่เรียกตนเองว่า ‘ชิมอน แฟมิลี่’
“นู นัน นอ มู เย ปอ ~มี จยอ”
เสียงอันแผ่วเบาร้องขึ้นเป็นทำนอง ดวงเนตรคู่คมจับจ้องมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินไปตามทางคดเคี้ยวเบื้องล่างโดยมีท่าทีที่ไม่ทุกข์ร้อนเท่าใดนัก
“แม่สาวน่ารักคนนั้น…เหมือนกันเลยนะ”
…คนรักที่ไม่สามารถเสียไปได้ ของนายน่ะ…
…เดม่อน สเปด…
“นายคิดว่าจะช่วยเธอคนสำคัญทันหรือเปล่า…?”
กึก…!
“ทันสิครับ…ไม่ว่าใคร ก็จะไม่มีวันได้ตัวเธอไปจากผมแน่นอน”เสียงทุ้มต่ำน่าสดับฟังดังอยู่เนื่องๆจากด้านหลัง เรือนผมสีไพลินเป็นสง่าถูกแสงแดดอ่อนตกกระทบเป็นเงาดูดี ใบหน้าคมเข้มและดวงตาสองสีดูเป็นเอกลักษณ์นั่น
“…ฮิ…ๆๆๆ…ฮ่าๆๆๆ”เธอคนนั้นหัวเราะร่วน “นายนี่อารมณ์ขันดีเป็นบ้าเลยนะ…”
“…?”อีกฝ่ายตีหน้างุนงง
“ถ้ายังว่างมาตอบคำถามฉันล่ะก็ ไปช่วยแม่นั่นให้ได้สิวะ…!”สายตาอาฆาตคมกริบสีม่วงเขม่นใส่ด้วยอารมณ์คุกรุ่นเกินกว่าจะเรียกได้ว่าธรรมดา “ถ้าขืนแกยังทำเหมือนเมื่อ400กว่าปีก่อนอีกล่ะก็…ฉันสาบานได้เลยว่าจะเอาเลือดนายมาล้างเท้าของฉัน…ผิวหนังของนายจะถูกถลกออกมาใช้ทำเป็นที่เช็ดเท้าของชิมอนให้”
ฟึ่บ…!
แล้วเธอก็หายไปเงียบๆ… โดยปล่อยคำขู่ทิ้งท้ายอีกฝ่ายเอาไว้เป็นของฝาก
มุคุโร่เผยอยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อยพร้อมกับค่อยๆปล่อยให้ร่างกายหายไปตามสายลมที่พัดโบกผ่านร่างกายของเขาไป ทันทีที่ร่างสูงเหลือบไปเห็นวองโกเล่รุ่นที่10ลุกขึ้นมาอย่างสะบักสะบอมก็ถอนหายใจเฮือกยาว…
คนๆนั้นไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ…ชนะผมได้ยังไงกันนะ
แล้วเมื่อ400กว่าปีก่อน…ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดคืออะไรนะ
คึหึหึ…ผมคงต้องรีบช่วยโคลมก่อนแล้วค่อยมาจัดการเรื่องพวกนี้กระมัง…
END
******************************
ฉับ!!!
ขออนุญาตตัดจบ เนื่องจากไม่มีเวลาอัพเท่าที่ควรแล้ว
(อันที่จริงว่างฮะ แต่อยากแต่งเรื่องใหม่ผสมกับนิยายมันผุดมาเรื่อยๆจนเขียนไม่ทัน ฮา)
สำหรับเรื่องต่อไปขอสาวเรื่องไปหารุ่นที่1 จีอ๊อตโต้ เดอร์ วองโกเล่ พรีโม่ เลยนะขอรับ!
(ติดคำว่าขอรับมาจากไหนฟะ??)
ของฝากฟิคเรื่องต่อๆไปด้วยนะคร้าบ~~>[]<~~!(ขอบคุณหลายๆท่านที่มาอ่านแล้ว‘เม้นต์’ นะครับ)
D.Kunazu<อัจฉริยะ_ซาดิสม์>
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น