คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เอสทราเนโอ้ปรากฎเงา...!
“อะไรกัน!!??ทำไมฉันโดนปลดล่ะ!!??”ชายหนุ่มเรือนผมสีเขียวไข่กากระชากคอฝ่ายคู่อริเข้ามาถามด้วยความโมโหเกินกว่าที่จะระงับไว้ได้
ทว่า
!
เคร้งๆ!!! โซ่แกร่งถูกเรียกออกมารัดรึงแขนทั้งสองเอาไว้ อีกทั้งยังใช้กุญแจมือพันธนาการไว้อีกชั้นอย่างแน่นหนา
“อะ
!ชินสุเกะ นี่แก!!”ซีลอนแยกเขี้ยวกัดฟันกรอดๆเค้นเสียงใส่อีกฝ่าย หลังจากนั้น
ก็มีเรื่องที่น่าข้องใจสำหรับทั้ง3คนในโรงฝึกเป็นอย่างมาก
พลั่คๆ!! จู่ๆชายผมสีบรอนซ์ก็ชกตัวเองเสียจนล้มลงไปนั่งหอบอยู่กับพื้นไม้เคลือบของโรงฝึกดาบ
“ซีลอน
!ฉันน่ะ
เป็นเพื่อนนายนะ ทำไมไม่ให้เกียรติเพื่อนอย่างฉันบ้าง”จู่ๆเขาก็พึมพำขึ้นมา เล่นเอาซีลอนงงจนพูดไม่ออก
คิ้วพันกันจนแทบจะได้เป็นโบว์กับสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังทำ
“มันเริ่มจะลามปามไปกันใหญ่แล้วนะ ซีลอนคุง”เสียงของชายวัยชราเอ่ยขึ้นราวกับประกาศิตจากพระเจ้า
ใบหน้าเหี่ยวย่นที่จ้องเขาเขม็งแบบเอาผิด
วองโกเล่ รุ่นที่9 ท่านโนโน่
“ชินสุเกะคุงบอกฉันมาแล้วล่ะ
ว่าเธอน่ะ เป็นสายลับให้กับแฟมิลี่อื่น”ชายแก่กล่าวอธิบายพลางเดินเข้ามายืนค้ำหัวของชายหนุ่ม
ร่างเตี้ยกว่าทำได้แค่เงยหน้ามอง
เม็ดเหงื่อใสผุดพรายเต็มใบหน้าหล่อเหลา โฟกัสตาเบิกโพลงจนนัยน์ตาสีอัมพันเริ่มไร้แววแห่งความเป็นมนุษย์ ปากซีดเผยอจนเห็นฟันขาวที่กำลังกระทบกันรัวๆ
ไม่ได้
เราเถียงเขาไม่ได้
ซีลอนคิดในใจลึกๆ ทั้งๆที่เขามีพยานแล้วก็คำให้การแท้ๆ แต่เขาไม่กล้าจะต่อล้อต่อเถียงกับท่านผู้นี้ ที่รับเลี้ยงเขาเอาไว้ในฐานะคนๆหนึ่งในแฟมิลี่วองโกเล่อันโด่งดัง
“ทำตัวเป็นพวกสวะไม่ต่างจากแฟมิลี่ที่เลี้ยงแกก่อนหน้านี้เลยนะ ซีลอน”รัลเดินออกมาจากด้านหลังของวองโกเล่โนโน่รวมถึงชายใส่สูทดำอีกนับสิบคน
สมาชิกของCEDEFทั้งนั้น “เราขอจับกุมนายซีลอน”
“ด
!เดี๋ยวสิ!!”ซีลอนดิ้นรนในขณะที่เหล่าชายชุดดำกำลังรวบตัวของเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา
::Mukuro Type::
“หุบปากไปซะเจ้าสวะ!”ชายชุดดำคนหนึ่งที่กำลังรวบตัวคุณซีลอนเอาไว้ตะคอกด่าทอเขาด้วยความโมโห
“แกว่าใครเป็นสวะ วะหา!!??”
ภาพแบบนี้
ทำไมกัน ทำไมขนาดพวกเดียวกันที่ซื่อสัตย์ราวกับสุนัขรับใช้อย่างคุณซีลอนถึงยังได้โดนปฏิบัติแบบนี้ใส่ล่ะ
? เพราะชินสุเกะคนนั้นใส่ร้ายงั้นหรอ
?แต่ทำไม
กระทั่งท่านรุ่นที่9แห่งวองโกเล่ถึงยังไม่ไว้ใจล่ะ
“ท่านวองโกเล่รุ่นที่9คะ!ทำไมถึงต้องจับคุณซีลอนด้วย เขายังไม่ทันทำอะไรเลยนะคะ!!”แล้วโคลมที่รักของผมก็ตะโกนถามด้วยความข้องใจ “ตั้งแต่มา เขาก็อยู่กับอาจารย์ตลอด ไม่เห็นจะทำอะไรน่าพิรุธเลยนี่คะ!!”
“ซีลอนคุงเคยเป็นนักฆ่าของแฟมิลี่อื่นมาก่อน
ยากที่จะเชื่อถือได้ ไม่เหมือนกับคนที่ไม่ยึดติดกับแฟมิลี่เหล่านั้นอย่างมุคุโร่คุงหรอก”ท่านโนโน่อธิบายให้พวกเราได้ฟังก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมๆกับร่างของคุณซีลอนที่ถูกบังคับตัวกลับไป เหลือเพียง
ชินสุเกะคนนั้น
“จากนี้ไป แกคงจะไร้ค่าจริงๆแล้วล่ะ
เพื่อนรัก~”เขาหัวเราะในลำคอกับตัวเอง “ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือในการอยู่เงียบๆนะครับ
”
พ่อหนุ่มผมทองยิ้มแบบมีเลศนัยน์ ให้พวกเรา
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ว่า
ผมคิดว่าควรจะพาโคลมที่รักของผมออกไปจากที่นี่เป็นการด่วน
“ไปกันเถอะครับ
”
ผมกระซิบเบาๆก่อนที่จะจับมือนุ่มนวลของคนรักเดินออกจากโรงฝึกไปเงียบๆ ถึงกระนั้นชินสุเกะก็ยังคงมองแล้วยิ้มตามพวกเราไปจนลับตา
หมอนั่นมันใครกันแน่นะ
!?
“อ๊ะ
!ท่านมุคุโร่คะ”พอออกมาจนเกือบจะถึงครึ่งทางแล้ว จู่ๆโคลมของผมก็อุทานขึ้นกับผม “ฉันลืมชุดโกคุโยไว้ที่โรงฝึกกับสามง่าม
ขอตัวกลับไปเอาก่อนนะคะ”แล้วเธอก็ปล่อยมือผมวิ่งไปที่เดิม
ตึ่กๆ!! น่าแปลก
จู่ๆที่อกซ้ายของผมก็เริ่มอึดอัดขึ้นมา หัวใจที่น่าจะเต้นเป็นปกติ
กลับกระตุกแล้วก็เว้นช่วงจนเหมือนกับผมหมดลมหายใจไปเสียดื้อๆ
เปลือกตาของผมกระตุกพร้อมกับดวงตาของผมที่เบิกกว้าง
อะไรกัน ความรู้สึกนี้
ความรู้สึกเหมือนกับว่ามือนี้จะไม่ได้รับความอบอุ่นจากหญิงคนนั้นอีก
“ค
โคลม
ครับ”
::Chrome Type::
ว้า~แย่จริงๆเลยฉันเนี่ย ทำไมของสำคัญอย่างชุดโกคุโยฉันถึงได้ลืมลงกันน้า-.-;; อุตส่าห์เดินไปตั้งครึ่งทางกับท่านมุคุโร่แล้วแท้ๆเชียว ต้องวิ่งกลับมาเอาอีก เหนื่อยนะคะเนี่ย= =;;
ฉันรีบสาวเท้าวิ่งมาจนถึงหน้าโรงฝึกของคุณยามาโมโตะเรียบร้อย
ครู่ต่อมาฉันก็รีบเปิดเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อสำหรับผู้หญิงแล้วจัดการใส่ชุดเดิมทันที แล้วเมื่อออกมา
“โย่~!โคลม
!”คุณยามาโมโตะก็เดินเข้ามาฝึกในโรงฝึกทันที “เป็นไง
ซ้อมดาบสนุกมั้ย”
“ก็ดีค่ะ
”ฉันตอบเฉยๆเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อจะได้ไม่ทำให้คุณยามาโมโตะลำบากเกี่ยวกับเรื่องที่เราเจอเมื่อตอนเย็น “แล้วคุณยามาโมโตะมาทำอะไร
”
“เอ้าๆ~!คุยกับแม่สาวคนนั้นเสร็จรึยัง
”เสียงทุ้มที่ฟังดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่เย็นวาบเข้าไปในโสตประสาทจนถึงก้อนเนื้อภายใต้ร่างกายแบบนี้ ใครกันน่ะ
!?
“อ้าว
!?นายเป็นใครกันน่ะ?”คุณยามาโมโตะหันหลังไปก็เจอคนใส่หน้ากากทานุกิสวมเสื้อชายยาวสีขาวลายกางเขนสีทองกำลังยืนเท้าเอวอยู่
“ฉันเป็นโจรลักพาตัวไง
”แล้วเขาก็ชักดาบออกจากฝั่กพุ่งเข้าโจมตีพวกเราอย่างไม่ลังเล!
::Yamamoto Type::
ผมว่าผมไม่รู้จักหมอนี่เลยนะ!!แต่จู่ๆเขาก็พุ่งใช้ดาบนั่นเข้ามาโจมตีที่ผม
โจรลักพาตัว!งั้นคนที่ต้องการพาตัวก็คงจะเป็นโคลมสินะ!!
ผมรีบชักดาบขึ้นมาตั้งรับการโจมตีแบบไร้หลักการนั่นอย่างรวดเร็ว
แต่ทำไม
ดาบของมัพุ่งมาจาด้านข้างผมอีก ไหนจะด้านหลังอีก
!
ภาพมายาหรอ!?...
“วายุทมิฬ!!”
พวกมันรวมกลับเข้าไปร่างต้นที่อยู่ด้านหลังของผม
แถมยังพุ่งเข้ามาพร้อมกับดาบสีดำที่มีสุญญากาศรวมตัวกันเป็นพายุรอบๆตัวดาบ มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ!
“ใบสั่งตาย!!”
บึ้ม!!!!!!! ร่างของผมถูกพลังนั่นกระแทกเข้าไปเสียจนกระเด็นออกจากโรงฝึก กำแพงไม้ที่โดนแรงกระแทกนั้นก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับร่างที่สะบักสะบอมของผมแล้วก็สลบอยู่หน้าโรงฝึก
::Normal Type::
“คุณยามาโม
!”ยังไม่ทันที่จะจบประโยคคำพูดดีนัก
พลั่ค!!!
“อึ๊ก!!”ร่างบางถูกกระทุ้งที่ท้องอย่างแรงจนหมดสติไป ผู้บุกรุกปริศนาเห็นเช่นนั้นจึงจัดการเอาร่างของโคลมหิ้วพาดบ่าแกร่งพลันเมื่อจัดการภาระเรียบร้อยก็ได้หายไปกับลมทันที
ตั่กๆๆๆๆ!!! ระหว่างนั้นก็ได้มีเสียงของใครบางคนวิ่งขึ้นมาตามบันไดหินด้วยความเร่งรีบ ผมสีดำขลับที่พันผ้าคาดหัวสีขาวและใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่น
เขากำลังวิ่งหน้าตื่นมาทางยามาโมโตะ
“ทาเคชิ!!”
-บ้านของซาวาดะ สึนะโยชิในเวลานั้น-
ขณะนี้สึนะ,เคียวโกะ,ฮารุ และ รีบอร์นกำลังนั่งทำการบ้านเลขด้วยความเครียด(เพราะ รีบอร์น) เพียงเพราะแค่เรื่องการคำนวณหาค่าXสำหรับสร้างกราฟพานาโบล่าอันยากเย็นเกินระดับสมองของสึนะอยู่
“เอ่อ
นี่ แล้วยามาโมโตะกับโกคุเดระล่ะ
”พลันเมื่อเจ้าเตี้ยสึนะเริ่มออกปากถาม ครูพิเศษของเขาก็เงียบตอบแบบไม่มีเหตุผล “รีบอร์น
!”
โครม!!!!ตอนนั้นเองประตูห้องก็ถูกกระแทกเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับโกคุเดระที่ตายยากมาก(พูดถึงก็มาเลย)
“รุ่น10!!เจ้าบ้าเบสบอลมัน
!!!”เขาเว้นช่วงหอบกับมุมประตูอย่างตื่นตระหนกจนฮารุต้องลุกขึ้นไปดูอาการของเขา “เจ้าบ้านั่นถูกโจมตี
!จากพวกที่เรียกตัวเองว่าเอสทราเนโอแฟมิลี่!!”
“อะไรนะ
!!!”
-ทางด้านคุนาซึที่อิตาลี-
::Kunazu Type::
จู่ๆฉันก็โดนตาลุงโนโน่เรียกกลับมาอิตาลีเป็นการด่วน เห็นบอกว่าซีลอนไปทำเรื่องอะไรไม่เข้าท่ากับเจ้าบ้าชินก็ไม่รู้
ด้านหลังของฉันก็มีเฮียแซนกับเหล่าวาเรีย
แล้วก็อีกคนคือ
โรคุโด มุคุโร่ ที่โดนเรียกตัวมาด้วยในฐานะพยานคนหนึ่ง
“มุคุโร่
แล้วนูน่า-จังล่ะ?”ฉันกระซิบถามเบาๆเอาพอแค่ได้ยิน2คนเท่านั้น แต่คำตอบก็คือการส่ายหัวแบบซึมๆกับคำถามที่ฉันถามไป “เป็นอะไรของนายฟะเนี่ย
?”
“ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยครับ
อาจารย์ ผมติดต่อกับโคลมของผมไม่ได้เลย”หมอนั่นตอบเบาๆ
“อะไรนะ
!?”ฉันเริ่มใจคอไม่ค่อยดีตามแล้วเหมือนกัน ถ้าติดต่อนูน่า-จังไม่ได้ หมายความว่า นูน่า-จังจะต้องโดนอะไรสักอย่างทำให้สลบจนหมดสติไปเลย
[เว โทร ลี ยา เว โทร ลี ยา ดารีดิรีดารา ดู~ เว]จู่ๆริงโทนโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอนั่นก็คือชื่อของรีบอร์น
“ว่าไง
มีอะไร รีบอร์น”ฉันรีบถามแบบไม่เกรงใจทันที
[เกิดเรื่องแล้ว
พวกเอสทราเนโอ้แฟมิลี่บุกโจมตียามาโมโตะ แถมยังลักพาตัวโคลมไปด้วย]
“เอสทรานเนโอ้!?!”ฉันรีบทวนคำพูดเมื่อกี้ออกมาซะดังลั่นจนเฮียแซนแล้วก็มุคุโร่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับคำพูดเมื่อกี้ ฉันรีบเปลี่ยนระบบโทรศัพท์ให้เป็นแบบลำโพงดังทันที
[เออ!เจ้าพวกนั้นยังไม่ได้มีแค่สาขาอังกฤษกับอิตาลี่หรอกนะ!สาขาย่อยตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่น!]รีบอร์นรีบอธิบายจนฉันพอจะเข้าใจเหตุการณ์
“อะไรนะครับ!!??เอสทราเนโอ้หรอ!!??”มุคุโร่รีบตะโกนลั่นก่อนที่จะรีบหันหลังกลับไปเหมือนจะมุ่งหน้ากลับไปที่เดิม ทว่า
พวกเฮียแซนก็ขวางเขาเอาไว้
“แกเป็นพยานนะเฟ้ย
!เจ้าสวะ
!ถ้าเกิดเราสอบสวนซีลอนนั่นในฐานะสายสืบของเอสทราเนโอ้ได้ เราก็รู้เป้าหมายของมัน!!”เฮียแซนว้ากลั่นทันที
ที่แท้ก็เพราะโดนเข้าใจผิดเรื่องที่ซีลอนเป็นสายสืบงั้นหรอ
“
”ฉันไม่พูดอะไรแต่ก็รีบสาวเท้าไปที่ห้องขังของลูกน้องฉันทันที
ที่นี่เป็นห้องมืดที่มีเพียงแค่ซาวแทร็คเสียงกรีดร้องของคนถูกฆ่าเปิดทรมานนักโทษทั้งวัน จนกว่าโสตประสาทจะถูกกดดันจนถึงขีดสุดแล้วก็ยอมรับสารภาพในขั้นสุดท้าย
ไม่เช่นนั้นก็ตายอยู่ในนั้น
“ไง
พ่อสายสืบ
”ฉันเปิดช่องที่ใช้สำหรับพูดคุยกับนักโทษเบาๆ หมอนั่นนั่งอุดหูอยู่ที่มุมห้องเพื่อที่จะไม่รับรู้เสียงกรีดร้องในห้องนั่น แต่ยังไงๆ
หมอนั่นก็ได้ยินเสียงของฉัน
“คุณหนู
!คุณหนูครับ
”ซีลอนตะเกียกตะกายคลานมาหาฉันที่ประตู “ผมไม่ใช่สายสืบนะครับ
! ชินน่ะ
!ชินสุเกะมันใส่ร้ายผมนะครับ”
ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ดีน่า ฉันปล่อยให้มันระริกระรี้อยู่ในวองโกเล่เพื่อตรวจสอบสาขาย่อยที่เหลืออยู่ต่างหากล่ะ
ถึงฉันจะคิดแบบนั้นก็เถอะ แต่หลักฐานหลายอย่างมันมัดตัวหมอนี่อยู่ ช่วยยังไงก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ
“นายคิดจะสร้างเรื่องให้ฉันไปถึงไหนกัน!?”ฉันตะโกนใส่หมอนั่นด้วยความโมโห
ทั้งๆที่เคยบอกเป็นล้านครั้งแล้วว่าถ้าชินสุเกะอยู่ที่ไหน ให้กลับมาหาฉันทันทีน่ะ
“ผมไม่เคยทรยศท่าน!ผมสัญญาไว้แล้วนะครับ!!ผมไม่เคยทรยศท่านแม้เพียงสักนิดเดียว!!”ใครให้แกพล่ามเรื่องพวกนั้นฟะเนี่ย= =!ฉันด่าแก แกก็ควรจะอยู่เงียบๆสิว้า
“ถึงแม้ว่าผมจะทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง
!แต่มือคู่นี้ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณหนู
ศีรษะนี้
ยอมยกให้ท่านเพื่อแสดงความภักดีต่อท่าน ไม่เคยที่ผมจะยอมแพ้ใครถ้าหากนั่นเป็นความต้องการของท่าน ท่านเดวิลล่า”
หึ
ถือวิสาสะเรียกชื่อเดิมของฉันงั้นเรอะให้ตายสิ ถ้าแองเจลล่าอยู่จะกล้าพูดมั้ยเนี่ย
ฉันถอยออกมาพร้อมกับใช้อังเดรหุ่นเชิดของฉันปลดล็อคกุญแจห้อง
ครึ่กๆ
แกร๊ก
“ถ้าหากฉันไม่กลับมา
นายเป็นหัวหน้าเงาคนต่อไป”ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องของรุ่นที่9อย่างรวดเร็วเพื่อเอาหลักฐานตลอด5ปีที่ชินสุเกะอยู่ที่นี่ไปให้ดู
-ทางญี่ปุ่น-
::Tsuna Type::
ฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลยที่จู่ๆยามาโมโตะก็โดนพวกแฟมิลี่นอกรีดอย่างเอสทราเนโอ้ที่มุคุโร่เคยฆ่าไปหมดแล้วกลับมา แถมยังจับโคลมไปด้วย
พวกเขาต้องการอะไรกันแน่นะ
“สึนะ
ขอโทษนะ
โคลมน่ะ”ยามาโมโตะที่นอนโทรมอยู่บนเตียงผู้ป่วยพยายามฝืนพูดออกมา
“ไม่เป็นไรหรอก
”ฉันรีบปลอบยามาโมโตะเหมือนกับมีบางอย่างที่ฉันรู้สึกสะกิดใจขึ้นมาแถมยังรู้สึกดีแบบแปลกๆกับลางสังหรณ์นี่ซะด้วยสิ
“ฉันเชื่อ
ยังไงๆมุคุโร่กับคุนาซึจังต้องไปช่วยได้อย่างแน่นอน ไว้ร่างกายของนายหายดี เราจะรีบไปสมทบอย่างเร็วที่สุดเลย
”
_____________________________________________________
K:ชื่อเดิมแกคือ เดวิลล่า? มันแปลว่าอะไรฟะ?
D.K:หึๆ
ไว้ถึงช่วงสืบสาวประวัติของฉันค่อยบอกก็ได้
K:ที่แกบอกว่าแกจะไม่รอด
หมายถึงจะให้ฉันตัดจบงั้นสินะ?
D.K:หืม~~(//ทำเฉย)
K:เฮ้ย!ยัยบ้า!ตอบมานะเฮ้ย!!
D.K:ทีตอนที่แล้วแกยังไม่ตอบฉันเลยนี่หว่า งั้นก็งงต่อไป~~
K:ชิ- -*
_____________________________________
ตัวอย่างตอนต่อไป!
มุคุโร่:โถๆๆ
พวกแฟมิลี่สวะแบบนี้ทำไมถึงยังรอดอยู่ได้กันนะ
ชินสุเกะ:หึๆๆ
ท่าทางจะได้เวลาหลับสนิทของแกแล้วนะ สายหมอกคุง
ศึกแดงเดือดของมุคุโร่และผู้ทรยศวองโกเล่ ชินสุเกะ!!
แล้วคุนาซึไปไหนล่ะ!?
คุนาซึ:บ้าน่า
นอกจากนูน่า-จัง ทำไมถึง
โคลม:อาจารย์คะ!!อันตราย!!
เผชิญหน้ากับเหล่าศัตรูของเอสทราเนโอ้
พวกวองโกเล่รุ่นที่10ล่ะ!!พร้อมรึยัง!!
เหล่าวองโกเล่รุ่นที่10:โอ้!!!!!!!
ตอนต่อไป
! [หมดเวลา
ก้าวไปข้างหน้าสู่โลกที่ดีขึ้น!]
มุคุโร่:จงดูไว้ซะ!เอสทราเนโอ้
!นี่แหล่ะ
สิ่งที่เรียกว่าความแค้น!!
คุนาซึ:พวกแกเริ่มไม่สวยก็จริง
แต่ถ้าจบก็จงรู้ไว้เลยว่ามันจะไม่มีวันสวยกว่าเดิมแน่นอน!!
ความคิดเห็น