ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

    ลำดับตอนที่ #18 : เอสทราเนโอ้ปรากฎเงา...!

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 233
      0
      19 พ.ค. 53

                    อะไรกัน!!??ทำไมฉันโดนปลดล่ะ!!??”ชายหนุ่มเรือนผมสีเขียวไข่กากระชากคอฝ่ายคู่อริเข้ามาถามด้วยความโมโหเกินกว่าที่จะระงับไว้ได้

     

                    ทว่า…!

     

                    เคร้งๆ!!! โซ่แกร่งถูกเรียกออกมารัดรึงแขนทั้งสองเอาไว้ อีกทั้งยังใช้กุญแจมือพันธนาการไว้อีกชั้นอย่างแน่นหนา

     

                    อะ…!ชินสุเกะ นี่แก!!”ซีลอนแยกเขี้ยวกัดฟันกรอดๆเค้นเสียงใส่อีกฝ่าย หลังจากนั้นก็มีเรื่องที่น่าข้องใจสำหรับทั้ง3คนในโรงฝึกเป็นอย่างมาก

     

                    พลั่คๆ!! จู่ๆชายผมสีบรอนซ์ก็ชกตัวเองเสียจนล้มลงไปนั่งหอบอยู่กับพื้นไม้เคลือบของโรงฝึกดาบ

     

                    ซีลอน…!ฉันน่ะเป็นเพื่อนนายนะ ทำไมไม่ให้เกียรติเพื่อนอย่างฉันบ้างจู่ๆเขาก็พึมพำขึ้นมา เล่นเอาซีลอนงงจนพูดไม่ออกคิ้วพันกันจนแทบจะได้เป็นโบว์กับสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังทำ

     

                    มันเริ่มจะลามปามไปกันใหญ่แล้วนะ ซีลอนคุงเสียงของชายวัยชราเอ่ยขึ้นราวกับประกาศิตจากพระเจ้า ใบหน้าเหี่ยวย่นที่จ้องเขาเขม็งแบบเอาผิด

     

                    วองโกเล่ รุ่นที่9 ท่านโนโน่

     

                    ชินสุเกะคุงบอกฉันมาแล้วล่ะว่าเธอน่ะ เป็นสายลับให้กับแฟมิลี่อื่นชายแก่กล่าวอธิบายพลางเดินเข้ามายืนค้ำหัวของชายหนุ่ม

     

                    ร่างเตี้ยกว่าทำได้แค่เงยหน้ามองเม็ดเหงื่อใสผุดพรายเต็มใบหน้าหล่อเหลา โฟกัสตาเบิกโพลงจนนัยน์ตาสีอัมพันเริ่มไร้แววแห่งความเป็นมนุษย์ ปากซีดเผยอจนเห็นฟันขาวที่กำลังกระทบกันรัวๆ

     

                    ไม่ได้เราเถียงเขาไม่ได้ ซีลอนคิดในใจลึกๆ ทั้งๆที่เขามีพยานแล้วก็คำให้การแท้ๆ แต่เขาไม่กล้าจะต่อล้อต่อเถียงกับท่านผู้นี้ ที่รับเลี้ยงเขาเอาไว้ในฐานะคนๆหนึ่งในแฟมิลี่วองโกเล่อันโด่งดัง

     

                    ทำตัวเป็นพวกสวะไม่ต่างจากแฟมิลี่ที่เลี้ยงแกก่อนหน้านี้เลยนะ ซีลอนรัลเดินออกมาจากด้านหลังของวองโกเล่โนโน่รวมถึงชายใส่สูทดำอีกนับสิบคน สมาชิกของCEDEFทั้งนั้น เราขอจับกุมนายซีลอน

     

                    …!เดี๋ยวสิ!!”ซีลอนดิ้นรนในขณะที่เหล่าชายชุดดำกำลังรวบตัวของเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา

     

    ::Mukuro Type::

     

                    หุบปากไปซะเจ้าสวะ!”ชายชุดดำคนหนึ่งที่กำลังรวบตัวคุณซีลอนเอาไว้ตะคอกด่าทอเขาด้วยความโมโห

     

                    แกว่าใครเป็นสวะ วะหา!!??”

     

                    ภาพแบบนี้ทำไมกัน ทำไมขนาดพวกเดียวกันที่ซื่อสัตย์ราวกับสุนัขรับใช้อย่างคุณซีลอนถึงยังได้โดนปฏิบัติแบบนี้ใส่ล่ะ…? เพราะชินสุเกะคนนั้นใส่ร้ายงั้นหรอ…?แต่ทำไม

     

                    กระทั่งท่านรุ่นที่9แห่งวองโกเล่ถึงยังไม่ไว้ใจล่ะ

     

                    ท่านวองโกเล่รุ่นที่9คะ!ทำไมถึงต้องจับคุณซีลอนด้วย เขายังไม่ทันทำอะไรเลยนะคะ!!”แล้วโคลมที่รักของผมก็ตะโกนถามด้วยความข้องใจ ตั้งแต่มา เขาก็อยู่กับอาจารย์ตลอด ไม่เห็นจะทำอะไรน่าพิรุธเลยนี่คะ!!”

     

                    ซีลอนคุงเคยเป็นนักฆ่าของแฟมิลี่อื่นมาก่อนยากที่จะเชื่อถือได้ ไม่เหมือนกับคนที่ไม่ยึดติดกับแฟมิลี่เหล่านั้นอย่างมุคุโร่คุงหรอกท่านโนโน่อธิบายให้พวกเราได้ฟังก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมๆกับร่างของคุณซีลอนที่ถูกบังคับตัวกลับไป เหลือเพียงชินสุเกะคนนั้น

     

                    จากนี้ไป แกคงจะไร้ค่าจริงๆแล้วล่ะเพื่อนรัก~”เขาหัวเราะในลำคอกับตัวเอง ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือในการอยู่เงียบๆนะครับ…”

     

                    พ่อหนุ่มผมทองยิ้มแบบมีเลศนัยน์ ให้พวกเรา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ว่าผมคิดว่าควรจะพาโคลมที่รักของผมออกไปจากที่นี่เป็นการด่วน

     

                    ไปกันเถอะครับ…”

     

                    ผมกระซิบเบาๆก่อนที่จะจับมือนุ่มนวลของคนรักเดินออกจากโรงฝึกไปเงียบๆ ถึงกระนั้นชินสุเกะก็ยังคงมองแล้วยิ้มตามพวกเราไปจนลับตา หมอนั่นมันใครกันแน่นะ…!?

     

                    อ๊ะ…!ท่านมุคุโร่คะพอออกมาจนเกือบจะถึงครึ่งทางแล้ว จู่ๆโคลมของผมก็อุทานขึ้นกับผม ฉันลืมชุดโกคุโยไว้ที่โรงฝึกกับสามง่ามขอตัวกลับไปเอาก่อนนะคะแล้วเธอก็ปล่อยมือผมวิ่งไปที่เดิม

     

                    ตึ่กๆ!! น่าแปลกจู่ๆที่อกซ้ายของผมก็เริ่มอึดอัดขึ้นมา หัวใจที่น่าจะเต้นเป็นปกติกลับกระตุกแล้วก็เว้นช่วงจนเหมือนกับผมหมดลมหายใจไปเสียดื้อๆ เปลือกตาของผมกระตุกพร้อมกับดวงตาของผมที่เบิกกว้าง อะไรกัน ความรู้สึกนี้

     

                    ความรู้สึกเหมือนกับว่ามือนี้จะไม่ได้รับความอบอุ่นจากหญิงคนนั้นอีก

     

                    โคลม ครับ

     

    ::Chrome Type::

     

                    ว้า~แย่จริงๆเลยฉันเนี่ย ทำไมของสำคัญอย่างชุดโกคุโยฉันถึงได้ลืมลงกันน้า-.-;; อุตส่าห์เดินไปตั้งครึ่งทางกับท่านมุคุโร่แล้วแท้ๆเชียว ต้องวิ่งกลับมาเอาอีก เหนื่อยนะคะเนี่ย= =;;

     

                    ฉันรีบสาวเท้าวิ่งมาจนถึงหน้าโรงฝึกของคุณยามาโมโตะเรียบร้อยครู่ต่อมาฉันก็รีบเปิดเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อสำหรับผู้หญิงแล้วจัดการใส่ชุดเดิมทันที แล้วเมื่อออกมา

     

                    โย่~!โคลม…!”คุณยามาโมโตะก็เดินเข้ามาฝึกในโรงฝึกทันที เป็นไงซ้อมดาบสนุกมั้ย

     

                    ก็ดีค่ะ…”ฉันตอบเฉยๆเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อจะได้ไม่ทำให้คุณยามาโมโตะลำบากเกี่ยวกับเรื่องที่เราเจอเมื่อตอนเย็น แล้วคุณยามาโมโตะมาทำอะไร…”

     

                    เอ้าๆ~!คุยกับแม่สาวคนนั้นเสร็จรึยัง…”เสียงทุ้มที่ฟังดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่เย็นวาบเข้าไปในโสตประสาทจนถึงก้อนเนื้อภายใต้ร่างกายแบบนี้ ใครกันน่ะ…!?

     

                    อ้าว…!?นายเป็นใครกันน่ะ?”คุณยามาโมโตะหันหลังไปก็เจอคนใส่หน้ากากทานุกิสวมเสื้อชายยาวสีขาวลายกางเขนสีทองกำลังยืนเท้าเอวอยู่

     

                    ฉันเป็นโจรลักพาตัวไง…”แล้วเขาก็ชักดาบออกจากฝั่กพุ่งเข้าโจมตีพวกเราอย่างไม่ลังเล!

     

    ::Yamamoto Type::

     

                    ผมว่าผมไม่รู้จักหมอนี่เลยนะ!!แต่จู่ๆเขาก็พุ่งใช้ดาบนั่นเข้ามาโจมตีที่ผมโจรลักพาตัว!งั้นคนที่ต้องการพาตัวก็คงจะเป็นโคลมสินะ!!

     

                    ผมรีบชักดาบขึ้นมาตั้งรับการโจมตีแบบไร้หลักการนั่นอย่างรวดเร็วแต่ทำไมดาบของมัพุ่งมาจาด้านข้างผมอีก ไหนจะด้านหลังอีก…!

     

                    ภาพมายาหรอ!?...

     

                    วายุทมิฬ!!”

     

                    พวกมันรวมกลับเข้าไปร่างต้นที่อยู่ด้านหลังของผม แถมยังพุ่งเข้ามาพร้อมกับดาบสีดำที่มีสุญญากาศรวมตัวกันเป็นพายุรอบๆตัวดาบ มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ!

     

                    ใบสั่งตาย!!”

     

                    บึ้ม!!!!!!! ร่างของผมถูกพลังนั่นกระแทกเข้าไปเสียจนกระเด็นออกจากโรงฝึก กำแพงไม้ที่โดนแรงกระแทกนั้นก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับร่างที่สะบักสะบอมของผมแล้วก็สลบอยู่หน้าโรงฝึก

     

    ::Normal Type::

     

                    คุณยามาโม…!”ยังไม่ทันที่จะจบประโยคคำพูดดีนัก

     

                    พลั่ค!!!

     

                    อึ๊ก!!”ร่างบางถูกกระทุ้งที่ท้องอย่างแรงจนหมดสติไป ผู้บุกรุกปริศนาเห็นเช่นนั้นจึงจัดการเอาร่างของโคลมหิ้วพาดบ่าแกร่งพลันเมื่อจัดการภาระเรียบร้อยก็ได้หายไปกับลมทันที

     

                    ตั่กๆๆๆๆ!!! ระหว่างนั้นก็ได้มีเสียงของใครบางคนวิ่งขึ้นมาตามบันไดหินด้วยความเร่งรีบ ผมสีดำขลับที่พันผ้าคาดหัวสีขาวและใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นเขากำลังวิ่งหน้าตื่นมาทางยามาโมโตะ

     

                    ทาเคชิ!!”

     

    -บ้านของซาวาดะ สึนะโยชิในเวลานั้น-

     

                    ขณะนี้สึนะ,เคียวโกะ,ฮารุ และ รีบอร์นกำลังนั่งทำการบ้านเลขด้วยความเครียด(เพราะ รีบอร์น) เพียงเพราะแค่เรื่องการคำนวณหาค่าXสำหรับสร้างกราฟพานาโบล่าอันยากเย็นเกินระดับสมองของสึนะอยู่

     

                    เอ่อนี่ แล้วยามาโมโตะกับโกคุเดระล่ะ…”พลันเมื่อเจ้าเตี้ยสึนะเริ่มออกปากถาม ครูพิเศษของเขาก็เงียบตอบแบบไม่มีเหตุผล รีบอร์น…!”

     

                    โครม!!!!ตอนนั้นเองประตูห้องก็ถูกกระแทกเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับโกคุเดระที่ตายยากมาก(พูดถึงก็มาเลย)

     

                    รุ่น10!!เจ้าบ้าเบสบอลมัน…!!!”เขาเว้นช่วงหอบกับมุมประตูอย่างตื่นตระหนกจนฮารุต้องลุกขึ้นไปดูอาการของเขา เจ้าบ้านั่นถูกโจมตี…!จากพวกที่เรียกตัวเองว่าเอสทราเนโอแฟมิลี่!!”

     

                    อะไรนะ…!!!”

     

    -ทางด้านคุนาซึที่อิตาลี-

     

    ::Kunazu Type::

     

                    จู่ๆฉันก็โดนตาลุงโนโน่เรียกกลับมาอิตาลีเป็นการด่วน เห็นบอกว่าซีลอนไปทำเรื่องอะไรไม่เข้าท่ากับเจ้าบ้าชินก็ไม่รู้ ด้านหลังของฉันก็มีเฮียแซนกับเหล่าวาเรียแล้วก็อีกคนคือ

     

                    โรคุโด มุคุโร่ ที่โดนเรียกตัวมาด้วยในฐานะพยานคนหนึ่ง

     

                    มุคุโร่แล้วนูน่า-จังล่ะ?”ฉันกระซิบถามเบาๆเอาพอแค่ได้ยิน2คนเท่านั้น แต่คำตอบก็คือการส่ายหัวแบบซึมๆกับคำถามที่ฉันถามไป เป็นอะไรของนายฟะเนี่ย…?”

     

                    ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยครับอาจารย์ ผมติดต่อกับโคลมของผมไม่ได้เลยหมอนั่นตอบเบาๆ

     

                    อะไรนะ…!?”ฉันเริ่มใจคอไม่ค่อยดีตามแล้วเหมือนกัน ถ้าติดต่อนูน่า-จังไม่ได้ หมายความว่า นูน่า-จังจะต้องโดนอะไรสักอย่างทำให้สลบจนหมดสติไปเลย

     

                    [เว โทร ลี ยา เว โทร ลี ยา ดารีดิรีดารา ดู~ เว]จู่ๆริงโทนโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอนั่นก็คือชื่อของรีบอร์น

     

                    ว่าไงมีอะไร รีบอร์นฉันรีบถามแบบไม่เกรงใจทันที

     

                    [เกิดเรื่องแล้วพวกเอสทราเนโอ้แฟมิลี่บุกโจมตียามาโมโตะ แถมยังลักพาตัวโคลมไปด้วย]

     

                    เอสทรานเนโอ้!?!”ฉันรีบทวนคำพูดเมื่อกี้ออกมาซะดังลั่นจนเฮียแซนแล้วก็มุคุโร่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับคำพูดเมื่อกี้ ฉันรีบเปลี่ยนระบบโทรศัพท์ให้เป็นแบบลำโพงดังทันที

     

                    [เออ!เจ้าพวกนั้นยังไม่ได้มีแค่สาขาอังกฤษกับอิตาลี่หรอกนะ!สาขาย่อยตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่น!]รีบอร์นรีบอธิบายจนฉันพอจะเข้าใจเหตุการณ์

     

                    อะไรนะครับ!!??เอสทราเนโอ้หรอ!!??”มุคุโร่รีบตะโกนลั่นก่อนที่จะรีบหันหลังกลับไปเหมือนจะมุ่งหน้ากลับไปที่เดิม ทว่าพวกเฮียแซนก็ขวางเขาเอาไว้

     

                    แกเป็นพยานนะเฟ้ย…!เจ้าสวะ…!ถ้าเกิดเราสอบสวนซีลอนนั่นในฐานะสายสืบของเอสทราเนโอ้ได้ เราก็รู้เป้าหมายของมัน!!”เฮียแซนว้ากลั่นทันที

     

                    ที่แท้ก็เพราะโดนเข้าใจผิดเรื่องที่ซีลอนเป็นสายสืบงั้นหรอ

     

                    “…”ฉันไม่พูดอะไรแต่ก็รีบสาวเท้าไปที่ห้องขังของลูกน้องฉันทันที

     

                    ที่นี่เป็นห้องมืดที่มีเพียงแค่ซาวแทร็คเสียงกรีดร้องของคนถูกฆ่าเปิดทรมานนักโทษทั้งวัน จนกว่าโสตประสาทจะถูกกดดันจนถึงขีดสุดแล้วก็ยอมรับสารภาพในขั้นสุดท้าย ไม่เช่นนั้นก็ตายอยู่ในนั้น

     

                    ไงพ่อสายสืบ…”ฉันเปิดช่องที่ใช้สำหรับพูดคุยกับนักโทษเบาๆ หมอนั่นนั่งอุดหูอยู่ที่มุมห้องเพื่อที่จะไม่รับรู้เสียงกรีดร้องในห้องนั่น แต่ยังไงๆหมอนั่นก็ได้ยินเสียงของฉัน

     

                    คุณหนู…!คุณหนูครับ…”ซีลอนตะเกียกตะกายคลานมาหาฉันที่ประตู ผมไม่ใช่สายสืบนะครับ…! ชินน่ะ…!ชินสุเกะมันใส่ร้ายผมนะครับ

     

                    ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ดีน่า ฉันปล่อยให้มันระริกระรี้อยู่ในวองโกเล่เพื่อตรวจสอบสาขาย่อยที่เหลืออยู่ต่างหากล่ะ ถึงฉันจะคิดแบบนั้นก็เถอะ แต่หลักฐานหลายอย่างมันมัดตัวหมอนี่อยู่ ช่วยยังไงก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ

     

                    นายคิดจะสร้างเรื่องให้ฉันไปถึงไหนกัน!?”ฉันตะโกนใส่หมอนั่นด้วยความโมโหทั้งๆที่เคยบอกเป็นล้านครั้งแล้วว่าถ้าชินสุเกะอยู่ที่ไหน ให้กลับมาหาฉันทันทีน่ะ

     

                    ผมไม่เคยทรยศท่าน!ผมสัญญาไว้แล้วนะครับ!!ผมไม่เคยทรยศท่านแม้เพียงสักนิดเดียว!!”ใครให้แกพล่ามเรื่องพวกนั้นฟะเนี่ย= =!ฉันด่าแก แกก็ควรจะอยู่เงียบๆสิว้า… “ถึงแม้ว่าผมจะทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง…!แต่มือคู่นี้ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณหนูศีรษะนี้ยอมยกให้ท่านเพื่อแสดงความภักดีต่อท่าน ไม่เคยที่ผมจะยอมแพ้ใครถ้าหากนั่นเป็นความต้องการของท่าน ท่านเดวิลล่า

     

                    หึถือวิสาสะเรียกชื่อเดิมของฉันงั้นเรอะให้ตายสิ ถ้าแองเจลล่าอยู่จะกล้าพูดมั้ยเนี่ย ฉันถอยออกมาพร้อมกับใช้อังเดรหุ่นเชิดของฉันปลดล็อคกุญแจห้อง

     

                    ครึ่กๆแกร๊ก

     

                    ถ้าหากฉันไม่กลับมานายเป็นหัวหน้าเงาคนต่อไปฉันรีบวิ่งไปที่ห้องของรุ่นที่9อย่างรวดเร็วเพื่อเอาหลักฐานตลอด5ปีที่ชินสุเกะอยู่ที่นี่ไปให้ดู

     

    -ทางญี่ปุ่น-

     

    ::Tsuna Type::

     

                    ฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลยที่จู่ๆยามาโมโตะก็โดนพวกแฟมิลี่นอกรีดอย่างเอสทราเนโอ้ที่มุคุโร่เคยฆ่าไปหมดแล้วกลับมา แถมยังจับโคลมไปด้วยพวกเขาต้องการอะไรกันแน่นะ

     

                    สึนะขอโทษนะโคลมน่ะยามาโมโตะที่นอนโทรมอยู่บนเตียงผู้ป่วยพยายามฝืนพูดออกมา

     

                    ไม่เป็นไรหรอก…”ฉันรีบปลอบยามาโมโตะเหมือนกับมีบางอย่างที่ฉันรู้สึกสะกิดใจขึ้นมาแถมยังรู้สึกดีแบบแปลกๆกับลางสังหรณ์นี่ซะด้วยสิ

     

                    ฉันเชื่อยังไงๆมุคุโร่กับคุนาซึจังต้องไปช่วยได้อย่างแน่นอน ไว้ร่างกายของนายหายดี เราจะรีบไปสมทบอย่างเร็วที่สุดเลย…”

     

    _____________________________________________________

    K:ชื่อเดิมแกคือ เดวิลล่า? มันแปลว่าอะไรฟะ?

    D.K:หึๆไว้ถึงช่วงสืบสาวประวัติของฉันค่อยบอกก็ได้

    K:ที่แกบอกว่าแกจะไม่รอดหมายถึงจะให้ฉันตัดจบงั้นสินะ?

    D.K:หืม~~(//ทำเฉย)

    K:เฮ้ย!ยัยบ้า!ตอบมานะเฮ้ย!!

    D.K:ทีตอนที่แล้วแกยังไม่ตอบฉันเลยนี่หว่า งั้นก็งงต่อไป~~

    K:ชิ- -*

    _____________________________________

    ตัวอย่างตอนต่อไป!

    มุคุโร่:โถๆๆพวกแฟมิลี่สวะแบบนี้ทำไมถึงยังรอดอยู่ได้กันนะ

    ชินสุเกะ:หึๆๆท่าทางจะได้เวลาหลับสนิทของแกแล้วนะ สายหมอกคุง

    ศึกแดงเดือดของมุคุโร่และผู้ทรยศวองโกเล่ ชินสุเกะ!!

    แล้วคุนาซึไปไหนล่ะ!?

    คุนาซึ:บ้าน่านอกจากนูน่า-จัง ทำไมถึง

    โคลม:อาจารย์คะ!!อันตราย!!

    เผชิญหน้ากับเหล่าศัตรูของเอสทราเนโอ้

    พวกวองโกเล่รุ่นที่10ล่ะ!!พร้อมรึยัง!!

    เหล่าวองโกเล่รุ่นที่10:โอ้!!!!!!!

    ตอนต่อไป …! [หมดเวลาก้าวไปข้างหน้าสู่โลกที่ดีขึ้น!]

    มุคุโร่:จงดูไว้ซะ!เอสทราเนโอ้…!นี่แหล่ะสิ่งที่เรียกว่าความแค้น!!

    คุนาซึ:พวกแกเริ่มไม่สวยก็จริง แต่ถ้าจบก็จงรู้ไว้เลยว่ามันจะไม่มีวันสวยกว่าเดิมแน่นอน!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×