เทพบุตรแวมไพร์ VS เจ้าชายอสูร

ลำดับตอนที่ #7 : PART--> 6 100%

                                                         PART 6


                        



                 

"มาร์คัสขอร้องละนายอย่าพึ่งตายนะรอฉันอยู่ตรงนี้แป๊บเดียวเดี๋ยวฉันมานะ "

 หลังจากที่ใช้แรงและความพยายามทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวพร้อมๆกับถ่อสังขารอันน่าเวทนาของตัวเองลากมาร์คัสออกมาจากเหล่าอีกาแล้วฉันก็ได้แต่เดินลากร่างไร้สติของเขาไปหลบไว้ในที่ๆปลอดภัยด้วยเท้าที่เปล่าเปลือยไร้ซึ่งรองเท้า ทำไมฉันถึงเดินเท้าเปล่านะเหรอก็เพราะไอ้รองเท้าแตะคู่บุญของฉันข้างหนึ่งมันดันอยู่ในมือไนนท์ส่วนอีกข้างตอนนี้ไม่รู้มันไปหล่นที่ไหนแล้วก็ไม่รู้นะซิ  นอกกจากจะปวดเท้าแล้วฉันยังรู้สึกว่าเท้าฉันมันยังคงมีกลิ่นเหม็นตุ๊ๆของขี้หมาติดอยู่ยังไงไม่รู้ ส่วนนายอีกานี่ก็ตัวหนักชะมัดแขนฉันแทบจะเป็นตะคริวแล้วนะรู้รึเปล่า  
    "เฮ้อไปล้างเท้าก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปหายามาทาแผลให้นายอีกานี่ละกัน"

  ฉันได้แต่บ่นออกมาด้วยความเหนื่อยใจกับสภาพเท้าของตัวเองที่เลอะเทอะไม่เป็นท่า ก่อนจะหันไปเหลียวมองหน้าของมาร์คัสที่ยังนอนสลบจมกองเลือดอยู่ พอเห็นหมอนี่อยู่ในสภาพนี้แล้วฉันรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้ยิ่งสภาพเขาที่นอนอยู่ท่ามกลางฝูงอีกานั่นอีกยิ่งน่ากลัวกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า เหมือนกับว่าฉันกำลังดูหนังสยองขวัญอยู่ยังไงยังงั้นเลย

  เอาวะแค่ขโมยรองเท้าแตะแม่บ้านทำความสะอาดห้องน้ำคู่เดียวคงไม่โดนไล่ออกจากโรงเรียนหรอกมั้ง -_-"

ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆในใจพร้อมๆกับมองซ้ายแลขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่ขณะที่กำลังดำเนินการโจรกรรมรองเท้าแตะแม่บ้าน ขอย้ำโจรกรรมรองเท้าแตะแม่บ้านค่ะ  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะต้องมาทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้เกิดมาก็เพิ่งจะกล้าขโมยของคนอื่นเป็นครั้งแรก (ยกเว้นของของพี่คะน้าพี่ชายที่บ้านเพราะกรณีนี้ฉันแอบจิ๊กของพี่คะน้ามาบ่อยมาก) แถมของที่ว่าดั้นเป็นรองเท้าแตะราคาคู่ละไม่กี่สิบบาทแค่นั้นเองเหอะชีวิตแกนะต้นหอมลงทุนเป็นโจรทั้งทีขโมยก็แต่ของราคาเท่านี้เจริญละแก -*-

     หลังจาดที่ทำการโจรกรรมรองเท้าแตะแม่บ้านได้แล้วฉันก็ค่อยๆเดินย่องไปตามมุมตึกเพื่อที่จะไปขโมยยาที่ห้องพยาบาลเพื่อไปทำแผลให้มาร์คัสดูท่าสภาพฉันมันชักจะเหมือนโจรเข้าไปทุกว้านทุกวันแล้วนะเนี่ย >O<  หลังจากที่แอบย่องมาจนถึงห้องพยาบาลฉันก็ได้แต่มองไปรอบๆห้องเพื่อดูให้แน่ชัดว่าไม่มีใครอยู่ข้างในแม้แต่อาจารย์ประจำห้องพยาบาลก็ตาม  เมื่อใช้เรด้าที่ตาตรวจสอบสภาพภายในห้องว่าปลอดภัยแล้วฉันจึงค่อยๆย่องเข้าไปข้างในก่อนจะใช้สายตาและสองมือกวาดค้นไปทั่วๆห้องเพื่อหายาทำแผล 

    "อ่ะเจอแล้ว T^T"

 ฉันร้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงดังลั่นเพราะความดีใจทันทีที่ค้นหายาทำแผลเจอแต่ฉันที่กำลังรู้สึกดีใจได้ไม่นานก็ต้องเกิดอาการสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อจู่ๆประตูห้องพยาบาลก็เปิดออกพร้อมๆกับที่น้ำเสียงเข้มแกมสงสัยของอาจารย์ประจำห้องที่เอ่ยถามฉันด้วยความสงสัยที่เห็นว่าฉันกำลังควานหายาทำแผลอยู่

    "นั่นเธอกำลังทำอะไรนะ -_-^^"

    "อะอะเอ่อคือหนูคือ"

    "เอ๊าจะมัวอ้ำอึ้งอยูทำไมครูถามนะไม่ได้ยินหรอ"

    "หนูมาเอายาทำแผลค้า>O<!!"

 สมองของฉันสั่งการให้ฉันตะโกนแหกปากออกไปด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินคำถามเน้นย้ำของอาจารย์ประจำห้องพยาบาล พร้อมๆท่าทีที่ลนลานอย่างตื่นกลัว

    "เอายาทำแผลเอาไปทำไม -.,-"

    "อ่ะคือหนู...หนู...หนูจะเอาไปทำแผลที่หกล้มนะค่ะ ^_^**"

  ฉันรีบโกหกอาจารย์ทันทีพร้อมๆกับเพิ่มเอฟเฟกส์โดยการโชว์แขนที่เลอะไปด้วยฝุ่นและรอยถลอก เพื่อให้การแสดงละครสมจริงมากยิ่งขึ้นยังดีนะเนี่ยที่ฉันเองก็ได้แผลเพราะหกล้มไม่งั้นละก็ได้หาข้อแก้ตัวพัลวันแน่ๆเลย

   "อ๋ออย่างนั้นเองหรอ......แต่ว่าแผลแค่นี้เดี๋ยวครูทำให้ก็ได้ไม่ต้องทำเองหรอก -O-"

   "โอ๊ยย  ไม่เป็นไรหรอกค้าอาจารย์แผลแบบนี้หนูถนัดทำเองมากกว่าค่ะไม่รบกวนอาจารย์ดีกว่าอีกอย่างหนูชอบเป็นลมชักเวลามีคนทำแผลให้นะค่ะ ^^"

    "อยะอย่างงั้นหรอกหรอ"

  ฉันยังคงแสดงละครเป็นนางเอกจอมโกหกต่อไปทันทีที่ได้ยินคำพูดของอาจารย์ที่บอกว่าจะทำแผลให้  แหมเหตุผลดีเยี่ยมนะต้นหอมเป็นลมชักเวลามีใครทำแผลให้ คิดได้ยังไงเนี่ยยัยหัวเม็ดถั่ว -..-^^

   
   หลังจากที่ได้ยามาจากห้องพยาบาลแล้วฉันก็รีบหอบหิ้วเจ้าพวกยาทำแผลพวกนี้แล้ววิ่งไปหามาร์คัสที่ยังนอนสลบอยู่ตรงที่ซ่อน

   ฉันค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนหน้าของมาร์คัสออกอย่างเบามือ หน้าหล่อๆพังยับหมดเลยมีแต่รอยช้ำและคราบเลือดทั้งนั้นเลย กว่าแผลพวกนี้จะหายต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ละเนี่ย
    
ทำไมหมอนี่ถึงได้หล่อแบบนี้นะ หหน้าก็ใส๊ใสแถมผิวยังค๊าวขาวอีกเวลาได้เห็นหน้าเขาใกล้แล้วเนี่ยรู้สึกว่าเขาจะหล่อมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเลยยิ่งถ้าไม่มีแผลพวกนี้บนหน้าละก็หน้าหล่อๆนี่จะยิ่งหล่อขนาดไหน   ฉันแอบกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้นกับความคมเข้มของใบหน้ามาร์คัสขณะที่กำลังลงมือทำแผลให้เขา
   
     "เฮ้อเสร็จซักที กว่าจะทำแผลให้หมอนี่เสร็จเล่นเอาเหนื่อยเลยแฮะ"

  ฉันบ่นออกมาอย่างดีใจก่อนจะใช้มือปาดเหงื่อที่อาบหน้าหลังจากที่ทำแผลให้มาร์คัสเสร็จแล้ว แต่ว่าเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาซักทีเขายังคงหลับและนิ่งอย่างไร้ความรู้สึกเวลาหลับแบบนี้หมอนี่ก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไปนี่นาไม่มีรังสีความชั่วร้ายอันตรายเหมือนตอนลืมตาเลย ว่าแต่นี่มันก็เริ่มคาบเรียนช่วงบ่ายไปหลายชั่วโมงแล้วนะ แล้วฉันควรจะทำยังไงดีละเนี่ยจะปล่อยเขาไว้คนเดียวมันก็กระไรอยู่แต่ถ้าอยู่เฝ้าเขา ต่อไปมีหวังตอนเขาฟื้นขึ้นมาฉันต้องถูกฆ่าแหงๆ

    "ต้นหอมเธออยู่ที่ไหน"

  เสียงตะโกนเรียกของเซียมซีที่กำลังตะโกนเรียกหาฉันทำให้ฉันที่กำลังเกิดอาการมืดแปดด้านรู้สึกใจชื้นขึ้นมาพระเจ้าช่วยลูกแล้วส่งเซียมซีมาช่วยให้ลูกรอดพ้นหายะนะครั้งนี้แล้ว

   "เซียมซี T^T"

  ฉันตะโกนขานรับเสียงของเซียมซีที่กำลังเรียกหาฉันอยู่ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นอย่างดีใจทำเอาหัวของมาร์คัสที่หนุนตักฉันอยู่หล่นไปกระแทกกับพื้นเสียงดังลั่น

   "ตุ๊บ!!!"

   "O[]O!!!  กรี้ดมาร์คัส"

  ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะรีบโผเข้าไปประคองร่างเขาไว้แต่ทว่าเท้าเจ้ากรรมของฉันดันโชว์ผลงานความซวยอันเป็นบันลือโลกออกมา   ด้วยการสะดุดเท้าตัวเองก่อนจะล้มหัวขมำลงไปกองทับมาร์คัสเวรกรรมอะไรของฉันกับเขาอีกละเนี่ย คิดจะช่วยเขาทั้งทีกลายเป็นว่าฉันดันทำให้เขาเจ็บตัวเพิ่มขึ้นมาอีกโอ๊ยต้นหอมจะบ้าตายใครก็ได้เอามีดมาเชือดคอหอยฉันให้ตายๆไปจากโลกนี้ทีเถอะ

   "O_O!!!"

   " ต้นหอมเธอทำอะไรอยู่นะ"

   เซียมซีที่พึ่งวิ่งเข้ามาหาฉันถึงกับร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจทันทีเมื่อเห็นสภาพของฉันที่เป็นอยู่ตอนนี้

   "เซียมซีช่วยฉันด้วย T^T "

   "ธะธะเธอจะปล้ำมาร์คัสหรอต้นหอม *O*"

   "O[]O!!  จะบ้าหรอเซียมซีเธอคิดว่าฉันจะปล้ำมาร์คัสได้ยังไง"

   "ก็สภาพกับท่าทางเธอตอนนี้มันบ่งบอกมากเลยนะ -O- "

   " =O="

 ฉันรีบก้มลงมองดูสภาพของตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ก่อนจะร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ ทำไมนะหรอก็เพราะว่าตอนนี้ฉันล้มลงไปนอนคร่อมตัวมาร์คัสอยู่นะซิใครก็ตามที่มาเห็นสภาพฉันตอนนี้คงคิดกันว่าฉันกำลังจะปล้ำเขาอยู่จริงๆนั่นแหละ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ละถึงนายอีกานี่จะหล่อขนาดไหนก็เถอะนะแต่ว่าฉันก็ทำใจกล้าปล้ำผู้ชายโหด ดิบเถื่อนแบบเค้าไม่ลงหรอก ไม่เอาเห็นฉันแบบนี้ฉันก็เลือกอยู่นะเซียมซี

    "นี่เธอจะยืนมองฉันด้วยสายตาวับๆแวมๆแบบนั้นอีกนานไหมเซียมซี เมื่อไหร่จะมาช่วยฉันซักที"

  ฉันเริ่มบ่นเซียมซีทันทีที่เห็นว่าเธอยังคงยืนมองฉันกับมาร์คัสด้วยแววตาเป็นประกายโดยที่ไม่ยอมเอื้อมมือมาช่วยฉันซักทีอย่าให้ฉันลุกขึ้นไปได้นะเซียมซีฉันจัดการเธอเละแน่ที่ปล่อยให้ฉันต้องเผชิญเวรกรรมคนเดียวแบบนี้ -*-^^

   "ฮะ ฮะ ขอโทษๆพอดีฉันมัวแต่อึ้งๆอยู่นะต้นหอเลยทำอะไรไม่ถูกโทษทีนะจ๊ะ ^__^"

  เซียมซียิ้มแห้งๆให้กับเสียงบ่นของฉันพร้อมกับรีบวิ่งเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะค่อยสำรวจร่างของมาร์คัสที่ยังนอนสลบอยู่

   "เซียมซีฉันฝากเธอจัดการกับหมอนี่ต่อนะเดี๋ยวฉันขอตัวไปจัดการกับสภาพตัวเองก่อน"

   ฉันบอกเซียมซีออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อยๆทันทีที่เห็นว่ายัยเพื่อนตัวดีกำลังสำรวจดูสภาพอันสะบักสะบอมของผู้เป็นญาติ

   "อื้มได้ซิ ยังไงฉันก็ขอบคุณเธอด้วยนะต้นหอมที่ช่วยทำแผลให้มาร์คัสนะ"

  "ไม่เป็นไรหรอก งั้นฉันไปก่อนนะ"

  หลังจากที่ยกหน้าที่ดูแลมาร์คัสให้เซียมซีต่อแล้วฉันก็ได้แต่หอบสภาพโทรมๆของตัวเองเดินกลับบ้านทันทีท่ามกลางเสียงร้องของเล่าอีกาที่ยังคงกระพือปีกร้องเสียงดังลั่นไล่หลังฉันมา  ไม่อยากจะคิดถึงสภาพตอนที่กลับไปถึงบ้านเลยถ้าพี่คะน้าเห็นสภาพฉันแบบนี้มีหวังฉันโดนเทศหลายรอบแน่ทำไมชีวิตนี้ของเธอมันถึงได้มีแต่เรื่องซวยๆไม่หยุดไม่หย่อนแบบนี้ละต้นหอม!!!!!!!!!!!!!