หลงกิเลนจันทร์ [หยิน]

ตอนที่ 9 : บทที่ ๖ สายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด (ฉบับร่าง 100%)

A/N 100% ใครเป็นแม่ยกนู๋เทียนอ๋าวมีเฮ ค่ะ :P

บทที่ ๖

สายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด

            “เจ้าคือนางพญาบุปผา”

เสียงอ่อนเยาว์ทว่าทรงอำนาจเด็ดขาดเอ่ย เย่วเทียนหมิงพาร่างเล็กๆมาหยุดยืนตรงหน้าขบวนของภูติบุปผาแห่งความมืด กิเลนจันทร์แห่งหยินหยิบยื่นโบตั๋นดอกน้อยให้แก่เติงหลงฮวา นางภูติราตรีคุกเข่าถวายบังคมใบหน้าเปื้อนยิ้ม นางชายตาเยาะเย้ยภูติโบตั๋นและภูติบุปผาแห่งแสงสว่าง ภูติบุปผาแห่งความมืดตนอื่นพากันหัวเราะคิกคักสนุกสนาน ยินดีที่เติงหลงฮวาหักหน้าฝ่ายตรงข้าม

            “โดยปกติแล้วองค์หญิงเติงหลงฮวามิเคยใส่ใจในงานฉลองนางพญาบุปผา ไม่ทราบว่าครานี้นึกสนุกอันใดจึงให้เกียรติมาเยือนได้”

ภูติโบตั๋นถามเสียงจริงจังไร้แววหยอกเอิน นางเหลียวมองราชินีกิเลนทั้งสองคล้ายจะขอความเห็นทว่าไม่ได้รับคำตอบอันใด

‘เรื่องไม่ลงรอยกันของภูติบุปผามิใช่เรื่องใหญ่โตถึงขนาดที่ราชันย์และราชินีกิเลนต้องเป็นกังวล’

            “จันทราฉายแสงเมื่อยามราตรีกาลฉันใด บุปผาแห่งความมืดก็ย่อมเบ่งบานใต้แสงจันทร์ฉันนั้น การได้เข้าเฝ้ากิเลนจันทร์ทั้งยังได้รับเมตตาประทานตำแหน่งนางพญาบุปผา จะมีสิ่งใดน่ายินดีไปกว่านี้อีกหรือ”

สิ้นคำของเติงหลงฮวา ภูติบุปผาแห่งแสงสว่างก็กระซิบกระซาบเซ็งแซ่ ธรรมชาติสตรีย่อมคิดหวังให้ตนเป็นผู้ที่งามเลิศที่สุด เมื่อถูกหักหน้าครั้งใหญ่โดยภูติแห่งดอกโคมไฟที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนามทั้งยังอยู่ฝ่ายตรงข้ามเช่นนี้แล้ว ริ้วรอยแห่งความไม่พอใจจึงฉายชัดอยู่บนใบหน้างดงามของพวกนาง แม้แต่ภูติโบตั๋นผู้ร่าเริงเป็นนิจก็จนปัญญาจะห้ามปรามความอิจฉาริษยาของผู้อื่นได้ ภูติบุปผาทั้งหลายพากันหันหน้าไปหากิเลนจันทร์แห่งแสงสว่าง ส่งสายตาเว้าวอนขอความเป็นธรรม

 เย่วเทียนหมิงรู้สึกลำบากใจเป็นอันมาก ด้วยว่าไม่เคยถูกจับจ้องจากสายตาคาดหวังอ้อนวอนเช่นนี้มาก่อน ด้วยความใจดีเป็นพื้นฐานกิเลนน้อยจึงตัดสินใจ

“ถ้างั้น เรายกโบตั๋นให้พวกเจ้าก็แล้วกัน จะได้เป็นนางพญาบุปผากันทุกคนเลย”

เทียนหมิงกล่าวสดใสพลางยื่นโบตั๋นบนมือเล็กๆไปทางกลุ่มภูติบุปผา ใบหน้าที่ราวกับเซียนสวรรค์จำแลงเผยรอยยิ้มจริงใจ

            เติงหลงฮวาถึงกับหน้าตึง นางพิศมองกิเลนจันทร์แห่งแสงสว่างพลางเก็บซ่อนความมุ่งร้ายแนบเนียน

“ฝ่าบาทแห่งความมืดเพคะ จะทรงยอมให้พี่ชายหักหน้าหรืออย่างไร เย่วเทียนหมิงทำเช่นนี้แสดงว่าไม่เห็นการตัดสินใจของฝ่าบาทอยู่ในสายตา”

            เทียนอ๋าวขมวดคิ้วขัดใจเมื่อได้ยินคำยุแยงที่เป็นดั่งเสียงกระซิบจากปีศาจร้ายของเติงหลงฮวา

“ไม่ได้! ข้าเลือกภูติตนนี้แล้วห้ามยกตำแหน่งให้ใคร”

กิเลนน้อยแห่งความมืดตะคอกจนพี่ชายสะดุ้งโหยง เทียนอ๋าววิ่งไปหาเทียนหมิงสองมือพยายามยื้อยุดแย่งโบตั๋นในมือพี่ชาย

“ส่งมาให้ข้า”

            “อ้า ไม่ได้นะ ภูติดอกไม้ตนอื่นน่าสงสารออก”

เทียนหมิงน้อยร้องตกใจกอดดอกโบตั๋นไว้แนบอกพยายามเบี่ยงตัวหลบการยื้อแย่งของน้องชาย

            “ใช่แล้วเพคะฝ่าบาท อย่ายอมให้แสงสว่างมีอำนาจเหนือพระองค์”

 เติงหลงฮวายังคงกระซิบเข้าสู่จิตของเทียนอ๋าวอย่างมุ่งร้าย

อนิจจา การสื่อจิตของจ้าวแห่งความมืดเช่นเย่วเทียนอ๋าวกับภูติแห่งความมืดนั้นนับเป็นพรสวรรค์แต่กำเนิดของกิเลนจันทร์ แม้แต่ราชันย์กิเลนเองก็ไม่อาจได้ยิน

ในสายตาของบิดามารดาแล้วนี่นับเป็นครั้งแรกที่สองพี่น้องทะเลาะกัน มู่ตานกุ้ยฮวาทำท่าเหมือนจะเข้าไปปรามทว่าชูเจินอวี้เหวินยกมือห้ามไว้ นางกิเลนวารีมองตาก็รู้ใจกับราชันย์กิเลน

‘พี่น้องกระทบกระทั่งกันเป็นเรื่องธรรมดา บางครั้งควรปล่อยให้เด็กๆลองแก้ปัญหาดูก่อน’

“เอามานะ!”

เย่วเทียนอ๋าวร้องหงุดหงิดพร้อมแยกเขี้ยวเล็กๆที่อาจจะดูน่ากลัวในสายตาเย่วเทียนหมิง แต่กลับน่ารักใคร่ในสายตาผู้ชม โดยเฉพาะกับเหล่าบิดามารดาผู้ยิ้มเอ็นดูอย่างใจจืดใจดำ

“ไม่!”

เทียนหมิงเริ่มร้องเสียงเครือนัยน์ตาสีเงินสุกใสมีหยาดน้ำคลอหน่วย ทว่าไม่ทราบเจ้าตัวเล็กเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนจึงยังสามารถป้องกันการจู่โจมของน้องชายได้ชะงัดนัก

กิเลนจันทร์น้อยผู้น่ารักยามนี้กลายสภาพเป็นลูกม้าพยศสองตัวลงคลุกฝุ่นยื้อแย่งดอกโบตั๋น เทียนอ๋าวกระชากแขนเสื้อของเทียนหมิงแต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ดูจะน้อยกว่าส่วนหนึ่งจึงไม่สามารถง้างดอกโบตั๋นออกจากมือพี่ชายได้

เทียนหมิงพลิกตัวพยายามเดินหนีทว่าเทียนอ๋าวกลับโอบสองแขนจากด้านหลังใช้แรงเท่าที่มีเอื้อมคว้าดอกโบตั๋นอีกครั้งหนึ่ง เทียนหมิงจึงโถมแรงทั้งตัวพยายามสะบัดอ้อมกอดอันเกรี้ยวกราดของน้องชายออก

เด็กน้อยสองคนยื้ดยุดกันไปมาหน้าตาผมเผ้าที่เคยเรียบร้อยกลับยุ่งเหยิงราวรังนกพันกัน คนรอบข้างเริ่มมีสีหน้ากังวล

‘ฤา แสงสว่างกับความมืดจะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ อายุเพียงแค่นี้แต่กลับทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย’

“เอามา!”

“ไม่เอา!” เย่วเทียนหมิงเริ่มสู้กลับด้วยท่าทางขึงขัง

“เทียนอ๋าวใจร้าย!” กิเลนจันทร์แห่งแสงสว่างร้อง

“เพี๊ยะ!”

มือน้อยๆของเย่วเทียนอ๋าวสะบัดกระทบผิวแก้มใสของเย่วเทียนหมิงดังสนั่น เทียนหมิงตกตะลึงจนพูดไม่ออก ใบหน้าเล็กๆค่อยๆปรากฏรอยแดงเป็นปื้นๆทีละน้อย มือหนึ่งยังคงกำดอกโบตั๋นแน่นส่วนมืออีกข้างลูบแก้มตนเองพร้อมจ้องมองน้องชายอย่างไม่เชื่อสายตา

“……………….………”

“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

ทุกอย่างเงียบลงอึดใจก่อนเย่วเทียนหมิงจะระเบิดเสียงร้องไห้ด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด ด้วยไม่คิดเลยว่าเทียนอ๋าวจะทำร้ายตน หยาดน้ำตาสีใสหยดแล้วหยดเล่าทะลักราวกับทำนบพังทลาย

“แง้ๆๆๆๆ แงงงงงงงง โฮ”

กิเลนน้อยแห่งแสงสว่างแหกปากร้องดังกึกก้องตัดพ้อน้องชายไม่หยุด

“เทียนอ๋าวใจร้าย แงงงงงงงงง”

เย่วเทียนอ๋าวก็ตกใจเช่นกัน ใบหน้ายิ้มแย้มสดใสของพี่ชายที่ปกติเห็นจนรำคาญตาบัดนี้กลับเหยเกทั้งยังแดงก่ำ น้ำมูกน้ำตาใหลไม่หยุดอย่างน่าเวทนา

“องค์ชายน้อยนี่เป็นโอกาสอันดีรีบแย่งดอกโบตั๋นมาสิเพคะ”

เสียงร่าเริงอย่างน่ารังเกียจของเติงหลงฮวาดังขึ้นในสมอง เทียนอ๋าวเม้มปากเล็กๆของตนที่เริ่มสั่นระริกนัยน์ตาสับสน

“องค์ชายน้อยจะช้าอยู่ไย พวกเราผู้อาศัยในความมืดย่อมพอใจเมื่อแสงสว่างพ่ายแพ้ไป”

นางภูติราตรียังกล่าวยุอย่างใจดำไม่หยุด

“องค์ชายน้อยเพคะ หัวเราะสิเพคะท่านชนะแล้ว”

“หนวกหู...”

เย่วเทียนอ๋าวคำรามลอดไรฟัน เสียงกระซิบเบาๆทว่าแจ่มชัดในโสตประสาทยิ่งทำให้เทียนหมิงร้องไห้จ้าหนักขึ้นไปอีก

คราวนี้เทียนอ๋าวถึงกับปั้นหน้าไม่ถูกจึงเหลียวมองรอบกายคล้ายจะขอความช่วยเหลือ เมื่อหันไปหาบิดาก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา ทั้งที่ปกติแล้วเย่วหรงเต๋อจะตามโอ๋ตามใจลูกชายคนเล็กเป็นที่สุด เทียนอ๋าวเริ่มรู้สึกตัวว่าทำผิดไปแล้ว ใบหน้าพยศดื้อรั้นอยู่เป็นนิจเริ่มบิดเบี้ยวฉายแววไม่มั่นใจ ก้อนสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ทะลักทลายออกมา

“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ แง้”

เสียงอ่อนเยาว์ทว่าแหลมเสียดหูจากเย่วเทียนอ๋าวดังขึ้นประสาน น้ำตาหยดเล็กๆไหลป้อยๆไม่หยุด กิเลนน้อยแห่งความมืดแหกปากร้องอย่างสิ้นลาย ลูกกิเลนน้อยสองตัวยืนร้องไห้ช่วยกันบรรเลงเพลงน้ำตาอย่างตั้งอกตั้งใจ

เย่วเทียนหมิงได้ยินเสียงร้องของน้องชายจึงลืมตาขึ้นมาดู ในสายตาฝ้าฟางไปด้วยหยาดน้ำนั้นใบหน้าน่ารักน่าสงสารของเทียนอ๋าวลอยเด่น น้องชายแสนรักที่ปกติมักจะเย่อหยิ่งอยู่ในทีกลับร้องไห้หมดท่า เส้นผมสีดำสลวยปรกใบหน้าเปียกชื้น

เทียนหมิงรีบกลั้นสะอื้นสูดลมหายใจลึกๆ อ้าแขนเล็กๆโอบกอดเทียนอ๋าวแน่น ไออุ่นจากร่างกายนุ่มนิ่มส่งผ่านถึงกัน กิเลนแห่งแสงสว่างลูบหัวลูบหลังน้องชายปลอบโยน

“ไม่ร้องนะไม่ร้อง อย่าร้องนะเทียนอ๋าว เกอเกอขอโทษ เกอเกอยกโบตั๋นให้ ไม่ร้องนะ”

เย่วเทียนหมิงคลายดอกโบตั๋นที่กำอยู่ในมือออกเบาๆ บรรจงทัดดอกไม้สีแดงสดดอกน้อยบนเรือนผมสีดำของเย่วเทียนอ๋าว มืออีกข้างช่วยเช็ดน้ำตาไม่หยุด

กิเลนแห่งความมืดเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายก็เห็นรอยยิ้มสว่างไสว นัยน์ตาสีเงินเปี่ยมไปด้วยความรักจริงใจ รู้สึกปลอดภัยในอ้อมกอดอบอุ่น

เทียนอ๋าวหยุดร้องไห้นัยน์ตาสีดำเป็นประกายใบหน้าแดงระเรื่อ มือน้อยๆคลำดอกโบตั๋นบนเรือนผม กลีบดอกอ่อนนุ่มดีดสะท้อนรับกับปลายนิ้ว

“ฮื่อ....ขอโทษ.....เกอเกอ......”

เทียนอ๋าวพยักหน้าตอบอ้อมแอ้ม

เทียนหมิงที่ได้ยินน้องชายเรียกตนเองว่าเกอเกอเป็นครั้งแรกถึงกับยิ้มร่า ดีใจจนออกนอกหน้า เขย่งเท้าจุมพิตหน้าผากน้องชายไปทีหนึ่งทั้งยังกอดรัดแน่นไม่ปล่อย

เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกหลายเสียงดังขึ้น ราชันย์กิเลนถึงกับลุ้นจนเกือบลืมหายใจ จริงๆแล้วเย่วหรงเต๋อแทบจะวิ่งเข้าไปปลอบตั้งแต่กิเลนน้อยเริ่มร้องไห้ ทว่า

“ราชสีห์ยังยอมผลักลูกตกหน้าผา กิเลนก็ต้องยอมให้ลูกร้องไห้จ้าบ้าง”

ยังดีที่แผนการบิดามารดาผู้ไร้น้ำใจนั้นได้ผล ราชินีกิเลนทั้งสองจึงยิ้มพอใจ ทว่าด้วยลางสังหรณ์ของสตรีทั้งคู่จึงหันไปมองเติงหลงฮวาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย นัยน์ตาของราชินีกิเลนสองคู่จับจ้องนางภูติราตรีไม่หยุดราวกับจะเค้นความจริงสักเรื่องหนึ่ง

ทว่าเติงหลงฮวากลับไม่ยอมแพ้

“ฝ่าบาทกำลังโดนหลอกเพคะ แสงสว่างไม่มีทางจริงใจ”

เย่วเทียนอ๋าวได้ยินก็ถึงกับขมวดคิ้วหันหน้าไปทางนางภูติใจร้าย

“หนวกหู หุบปากซะ!”

เสียงตะคอกร้ายกาจส่งตรงสู่สมองของเติงหลงฮวา กิเลนจันทร์แห่งความมืดสื่อสารกับภูติราตรีด้วยความโกรธเกรี้ยว นางจึงได้แต่เพียงยืนตัวแข็งทื่อด้วยไม่คาดคิดว่าเด็กน้อยจะตอบโต้กับนางทางจิตได้

เติงหลงฮวาเงยหน้ามองเย่วเทียนอ๋าวในอ้อมแขนพี่ชายชัดๆ นัยน์ตาแข็งกร้าวคุกรุ่นราวกับเปลวไฟสีดำเหลือบมองมาทางนางอย่างเย็นชา ส่งผลให้ทั่วร่างหนาวยะเยือกสั่นสะท้านไม่หยุด นางภูติราตรีถึงกับลืมตัวถอยหลังไปหลายก้าว

‘น่าสะพรึงกลัวอะไรเช่นนี้’

ราตรีกาลสีหม่นมาเยือน ท้องฟ้าไร้จันทร์แม้มืดมิดแต่กลับพร่างพราวด้วยแสงดาริกา งานฉลองนางพญาบุปผาจบลงด้วยความชื่นมื่น ภูติโบตั๋นยินดีมอบตำแหน่งให้เติงหลงฮวาอย่างจริงใจ แม้จะเกิดเหตุการณ์กิเลนจันทร์ทะเลาะเบาะแว้งแต่หลังจากราชันย์กิเลนผู้เป็นบิดากอดโอ๋ลูกน้อยทั้งคู่ไม่ยอมปล่อยจนเลิกงาน ก็ไม่เกิดเรื่องน่าตกใจอันใดอีก

ทว่า...นั่นเป็นเพียงเปลือกนอก แท้จริงแล้วฟันเฟืองแห่งความโหดร้ายได้เริ่มหมุนนับแต่วินาทีที่กิเลนจันทร์แห่งความมืดคาดโทษของเติงหลงฮวา...

บนที่นอนอบอุ่นอ่อนนุ่มปูลาดด้วยผ้าไหมขาวสะอาด เย่วเทียนหมิงกำลังโอบกอดน้องชายตัวน้อยหลับไหล เย่วเทียนอ๋าวก็ดูท่าจะนิทราด้วยความเหน็ดเหนื่อยเช่นกัน

แต่เมื่อเวลากลางคืนที่ลึกล้ำที่สุดของราตรีมาถึง ทุกสรรพสิ่งพลันเงียบงัน แม้แต่ดวงดารายังหยุดเสียงกระซิบ ราวกับว่ากำลังหวาดเกรงต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างยิ่งยวด เป็นความเงียบอันเจือปนไปด้วยความอึดอัดอันน่าหวาดผวา

เย่วเทียนอ๋าวพลันลืมตาสีดำหม่นแสงในความมืด กิเลนน้อยชันกายขึ้นผละจากอ้อมกอดของพี่ชายแผ่วเบา เหลียวมองใบหน้าพี่ชายทีหนึ่งก่อนเดินเงียบหายไปในราตรีกาล

เงาสีดำหลายสายไหววูบวาบไปตามสายลมดูคล้ายวิญญาณทมิฬลอยละล่อง สีดำของพวกมันนั้นมืดมิดเป็นที่สุด เข้มหม่นยิ่งกว่าราตรีกาล เป็นสีดำที่ไม่อาจเทียบได้กับสีสรรใดๆบนโลก ใจกลางเงาดำที่เต้นระริกอย่างยินดีปรีดาคือกิเลนน้อยเย่วเทียนอ๋าว แสงสีดำหม่นคุกคามเปล่งประกายรอบตัวกิเลนจันทร์แห่งความมืด

เพียงอึดใจกิเลนน้อยก็เดินมาหยุดอยู่หน้าพลับพลา ณ. ท้องพระโรงหลวง เย่วเทียนอ๋าวยืนอยู่บนบันไดหินขั้นสูงสุด ทอดสายตามองลงล่างริมฝีปากเปื้อนยิ้ม
 

“จันทร์ข้างแรมมืดมิดไร้แสง งดงามนักใช่หรือไม่”

เย่วเทียนอ๋าวกล่างเสียงเย็นเจือด้วยความสุขเต็มเปี่ยม

“ฝ่าบาท โปรดเมตตา...”

เบื้องล่างของกิเลนแห่งความมืดคือปีศาจอัปลักษณ์ตัวจ้อยเท่าฝ่ามือผู้ใหญ่นับร้อยนับพันตัว พวกมันยืนชุมนุมกันล้อมวงนางภูติดอกโคมไฟ บางตัวป่ายปีนอยู่บนเสื้อผ้าอันงดงามฝากรอยนิ้วเปื้อนโคลนเปรอะเปื้อนเติงหลงฮวาไปทั่ว นางภูติโดนปีศาจน้อยดึงรั้งให้คุกเข่า ดอกโคมไฟที่เคยถือบัดนี้เสียบอยู่บนมวยผมสีม่วงเข้มตัดกับแสงประทีปสีชมพูเรืองรองเปี่ยมสเน่ห์กระจ่างตา

เย่วเทียนอ๋าวแบมือออกไปด้านหน้า ปีศาจตัวหนึ่งจึงกระชากดอกโคมไฟออกจากเรือนผมของเติงหลงฮวาอย่างรุนแรงจนเส้นผมสีม่วงพริ้วกระจาย นางภูติราตรีเขม้นมองปีศาจสีแดงรูปร่างแคระแกร็นแขนขาลีบเล็กแห้งกรังทว่ากลับมีพุงโรอวบอ้วน มันแสยะยิ้มจนเห็นเขี้ยวแหลมคมสีเหลืองสกปรกทว่าวาววับให้นางทีนึง มันเดินกระย่องกระแย่งไปหากิเลนแห่งความมืดยื่นดอกโคมไฟถวาย

เย่วเทียนอ๋าวรับดอกไม้บอบบางพลางมองลึกลงไปในนัยน์ตาสีดำที่หมุนวนราวห้วงน้ำสกปรกของปีศาจน้อยอย่างพอใจ

“เรื่องวันนี้เราจะลงโทษเจ้าอย่างไรดีนะ เติงหลงฮวา”

“ฝ่าบาทเมตตาด้วย หม่อนฉันเพียงแต่พูดความจริง อย่างไรแสงสว่างและความมืดจักไม่มีทางมาบรรจบกันได้” เติงหลงฮวาร้องเรียน

เย่วเทียนอ๋าวไม่ตอบแต่กลับฉีกกลีบดอกบางใสของดอกไม้ในมือทีหนึ่ง

 “กรี้ดดดดดดดดดดด!”

เติงหลงฮวากรีดร้องเสียขวัญ แขนข้างหนึ่งของนางกำลังถูกฉีกกระชากอย่างโหดเหี้ยมโดยเหล่าปีศาจน้อย

“ฝ่าบาทหม่อมฉันทำผิดเรื่องใด ความมืดเป็นปฏิปักษ์กับแสงสว่าง กิเลนแห่งแสงพ่ายแพ้วันนี้ เหตุใดฝ่าบาทจึงไม่พึงใจเพคะ?”

นางร้องถาม ร่างกายเจ็บปวดแสนสาหัสเพราะเย่วเทียนอ๋าวยังคงบรรจงใช้มือน้อยๆฉีกกลีบดอกโคมไฟอย่างสนุกสนาน

“กรี้ดดดดดดด ไม่!”

ปีศาจน้อยรุมล้อมเข้ามาทุกขณะ พวกมันยื้อแย่งแขนซ้ายขวาของเติงหลงฮวาอย่างบ้าคลั่ง ฟันสีเหลืองกระทบกันกึกกักราวกับกำลังหัวเราะเยาะ

“เติงหลงฮวาความชั่วร้ายของเจ้าน่าชื่นชมนัก เราพอใจ”

เย่วเทียนอ๋าวกล่าวใบหน้าไร้เดียงสาฉาบไปด้วยความชั่วร้าย

“แต่เจ้าทำให้เกอเกอร้องไห้ เพราะฉะนั้นเจ้าต้องชดใช้”

กิเลนแห่งความมืดแสยะยิ้ม โยนความผิดของเรื่องวันนี้ให้เติงหลงฮวาแต่เพียงผู้เดียวอย่างง่ายดายไร้ความยุติธรรมยิ่ง แต่ท่านเอย เมื่อเย่วเทียนอ๋าวได้ชื่อว่าเป็นจิตวิญญาณแห่งความมืดอันศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าภูติผีปีศาจจึงมีหรือที่จะละอายใจ โลกแห่งความมืดหมุนรอบตัวของกิเลนจันทร์แห่งหยิน ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามประสงค์

“ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ”

เสียงอ่อนเยาว์หัวเราะสดใส กิเลนน้อยใช้สองมือกระชากดอกโคมไฟขาดออกจากกัน ฝ่ามือขยี้ดอกไม้งดงามอย่างเลือดเย็น

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

เติงหลงฮวาเปล่งเสียงสุดท้ายโหยหวนน่าเวทนา ร่างของนางถูกฝังกลบอยู่ในคลื่นเนื้อหนังของเหล่าปีศาจน้อย เจ้าปีศาจแสยะยิ้มน้ำลายสอ จะมีกี่ครั้งกันที่พวกมันจะได้ลองลิ้มรสชาติของภูติบุปผาแห่งราตรี

กลีบดอกโคมไฟสีม่วงบางใสแหลกสลายปลิวไปตามสายลมอย่างอ้างว้าง เย่วเทียนอ๋าวหันหลังจากไปพร้อมเสียงหัวเราะกึกก้อง หลังจากคืนนี้แม้ไม่มีผู้ใดในอาณาจักรเย่วจินหรงล่วงรู้ถึงความลับอันโหดร้ายที่เกิดแก่เติงหลงฮวา ทว่าเสียงโจษจันเล่าขานถึงความโหดร้ายของเย่วเทียนอ๋าวกลับถูกกระซิบกระซาบส่งผ่านทุกซอกทุกมุมของราตรีกาลไปทั่ว เหล่าภูติชั่วช้าและปีศาจชั่วร้ายพากันระย่อหวาดเกรงระคนยินดีอย่างที่สุด

“กิเลนจันทร์แห่งความชั่วร้ายกำเนิดอย่างสมบูรณ์เป็นที่แน่นอนแล้ว!”

เย่วเทียนหมิงกำลังนิทราอย่างมีความสุข ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ริมฝีปากสีแดงสดอมยิ้มน้อยๆ แขนเล็กๆกอดหมอนนุ่มรัดแน่นคล้ายจะไพล่นึกไปว่าหมอนนั้นคือน้องชาย เย่วเทียนอ๋าวมองภาพนั้นตาขวางเบ้ปากขัดใจทีหนึ่งก่อนกระชากหมอนออกจากวงแขนพี่ชาย เทียนหมิงผู้หลับไม่รู้เรื่องตัวสั่นน้อยๆด้วยความหนาว กิเลนน้อยเทียนอ๋าวเพียงโยนหมอนใบนั้นทิ้งอย่างไม่แยแส ซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของพี่ชายแทนที่

“ที่ตรงนี้เป็นที่ของข้า......”

เทียนอ๋าวกล่าวอย่างเย่อหยิ่งกับหมอนผู้อาภัพ ซุกไซ้ใบหน้าหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพี่ชาย รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

แสงสว่างและความมืดคือพลังงานขั้วตรงข้าม ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ ไม่อาจแยกจากกันได้ สายสัมพันธ์เหนียวแน่นแห่งสายเลือดที่ผูกพันกิเลนน้อยทั้งสองไว้ ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจแยกให้ขาดได้

ทว่าชะตากรรมช่างเล่นตลกอย่างเลือดเย็น ตัวแทนแห่งความมืดและแสงสว่างคือคู่พี่น้องผู้น่าเวทนา

“คนหนึ่งเรียนรู้ที่จะให้อภัย ส่วนอีกคนหนึ่งเรียนรู้ได้เพียงการแก้แค้นเท่านั้น”

------------------------------------------------------------------

A/N ฟ้องค่ะฟ้อง ZZ บ่นว่ากิเลนน้อยเทียนหมิงบทไม่เด่นเลย............เหอๆ ผลัดกันสิ ฟาราไม่ลำเอียงหรอก (ไม่เหมือนแม่มันเอาเวลาไปอัพอาเฮียจักรวรรดิสเน่หาหมด หึหึ) ตอนนี้ได้เห็นความเทพ(ชั่วร้าย)ของเทียนอ๋าวไปแล้ว ตอนหน้าสัญญาแฟนคลับของเทียนหมิงค่ะ ว่าได้เห็นความเทพของกิเลนแห่งแสง ชัวร์ๆ~”มีแฟนคลับป่าวหว่า - -” เอ้ะ ก้อ ZZ คนนึงไง เหอๆ