หลงกิเลนจันทร์ [หยิน]

ตอนที่ 26 : บทที่ ๒๑ พยัคฆ์ร้ายแห่งบรรพกาล (๑) (ฉบับร่าง 100%)

A/N 100% เหนื่อยค่ะ หวังว่าจะอ่านสนุกน้า~

บทที่ ๒๑

พยัคฆ์ร้ายแห่งบรรพกาล (๑)

            ฉงฉีส่งเสียงคำรามกัมปนาทเพื่อประกาศเริ่มการฆ่าฟัน เจตนารมณ์แห่งการทำลายล้างดังกึกก้องไปทั่วทุกพิภพ สะท้อนสะเทือนไกลถึงสรวงสวรรค์ มนุษย์เดินดินแลสัตว์ทั้งหลายที่ได้สดับฟังพากันตัวสั่นหวาดกลัวเจียนตาย เทพเซียนผู้สูงศักดิ์ต่างหลบหนีเร้นกาย เหลือเพียงสามจักรพรรดิสี่ราชันสวรรค์และผู้ใกล้ชิดเท่านั้นที่มีท่าทีแตกต่างออกไป

            จักรพรรดิมนุษย์จูเก่อเฟยเสวียนประทับยืนอยู่ริมสระน้ำใหญ่ ทางด้านหลังปรากฏเทพพิทักษ์ทั้งสองคอยรับใช้อยู่ไม่ไกล ผิวน้ำเรียบสงบดุจกระจกใสสะท้อนภาพโอรสกิเลนสวรรค์ชัดแจ้ง

จากนั้นมหาบัณฑิตจึงแหงนมองขึ้นฟ้า พยัคฆ์แห่งบรรพกาลห่อหุ้มกายาอยู่ในไอมารโลกัณฑ์จนดูราวกับดวงอาทิตย์สีดำ ประกายรัศมีสีแดงของมันเจิดจ้าเสียดแทงนัยน์ตาดั่งเพลิงนรกที่กำลังแผดเผา

อย่างไม่ต้องสงสัย บัดนี้ทุกดินแดนได้ปรากฏอาทิตย์ทรงกลดสีขาวและดำขึ้นอยู่เคียงคู่กัน ตะวันแห่งความมืดมิดที่มีขนาดใหญ่กว่าสองเท่าตัวกำลังกลืนกินบดบังดวงตะวันที่แท้จริงไปทีละน้อย...

จูเก่อเฟยเสวียนหยักยิ้มบางเบา มือหนึ่งยกกล้องยาสูบขึ้นสูดด้วยกิริยาผ่อนคลาย

“เป็นไปตามที่เจ้าทำนายเลยสินะเทพพยากรณ์”

ด้านตรงข้ามของสระน้ำปรากฏเงาร่างของสตรีสูงศักดิ์นางหนึ่งนั่งคุกเข่าปลายเท้าราบอย่างสำรวมอยู่

ไกลออกไปยังแดนสวรรค์ ราชันทั้งสี่ต่างก็พุ่งความสนใจไปยังการณ์นี้ไม่แพ้กัน

ราชันกิเลนทอดตามองบุตรชายผ่านคันฉ่องวารีด้วยความห่วงใย ด้านหลังปรากฏราชินีกิเลนทั้งสอง มู่ตานกุ้ยฮวาอุ้มธิดากิเลนน้อยไว้แนบอกในขณะที่ชูเจินอวี้เหวินเพ่งสมาธิทั้งหมดเพื่อควมคุมกระจกวารี

            ราชันมังกรเฒ่าบนบัลลังก์มังกรทองคำและเหล่าเชื้อพระวงศ์ในท้องพระโรง ต่างเขม้นมองเหตุการณ์ทะลุผ่านทะเลเมฆาไม่ห่าง บรรยากาศแห่งความโกรธขึ้งฉายชัดจากหลงหวางไห่ นิ้วทั้งห้าจิกที่วางแขนจนเป็นรอยลึกเข้าไป

            ราชันเต่าดำแหงนหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนจากใต้ห้วงมหาสมุทร สีหน้ายามปกติที่เคยยิ้มแย้มเป็นนิจบัดนี้กลับเหลือเพียงริ้วรอยเครียดเขม็ง เทพพิทักษ์และข้ารับใช้ต่างล้วนแสดงความกังวล

            ราชันหงส์นั่งสงบนิ่งอย่างสง่างามอยู่บนบัลลังก์ นัยน์ตาของผู้ผ่านโลกมาชั่วกัปชั่วกัลป์ที่ประดับอยู่บนดวงหน้าอ่อนเยาว์ฉายแววล้ำลึกใสกระจ่างราวกับห้วงจักรวาลไร้ที่สิ้นสุด

            ล่วงลึกเข้าไปยังพิภพมาร เฟิ่งหลันกุ้ยฟางยืนอยู่เบื้องหลังบัลลังก์แห่งจักรพรรดิมาร เฝ้ามองเหตุการณ์จากทวารมิติไปพร้อมกับผู้สูงศักดิ์ท่านอื่น

พระนางผู้เป็นมารดาของกงหยางจื่อหงจับจ้องเย่วเทียนอ๋าวด้วยความชิงชัง

            สุดท้าย สู่เบื้องหน้าท้องพระโรงแห่งพิภพเทพ ราชันย์เร้นกายเฮ่อเหลียนหย่งเล่อในชุดผ้าไหมสูงค่าสีนิลกาฬกำลังประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างองอาจ สองตาของผู้ครองฟ้าดินเพียงพินิจโอรสกิเลนผ่านข่ายมนต์สะท้อนมิติด้วยความสนุกสนาน

“ไม่คาดว่าเทพอสูรจากบรรพกาลได้ขึ้นมาสู่ห้วงเวลาปัจจุบันทั้งยังต่อสู้อยู่กับกิเลนแห่งหยินและหยางเช่นนี้”

ว่าพลางหันไปทางคนสนิทและข้าราชบริพารทั้งหลาย “พวกเจ้ามีความคิดเห็นเป็นอย่างไร”

เทพพิทักษ์เงาเฮ่อเหลียนหย่งไท่ผู้เป็นน้องชายตอบรับด้วยการเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ระคนเย็นชา

“หึหึ เห็นทีกิเลนจันทร์ก็คงจะสิ้นชื่อครานี้กระมัง”

เบื้องล่างลงมา เทพพิทักษ์ปัญญาไป๋อี้จื่อเคาะพัดผ้าแพรจีบลงบนริมฝีปากเป็นจังหวะแผ่วเบา นัยน์ตาหงส์ยังคงยิ้มแย้มเป็นเส้นโค้งงดงามจนน่าขนลุก ในขณะที่เทพพิทักษ์สงครามเหลาหู่โฮ่วเหรินกลับเพียงยืนอยู่อย่างสงบนิ่งไม่พูดจาเท่านั้น

๏

กิเลนแห่งแสงสว่างและความมืดหารู้ไม่ว่ายามนี้พวกตนอยู่ภายใต้การเฝ้ามองของบรรดาเทพเซียนผู้ยิ่งใหญ่เหนือสามพิภพสี่เขตแดนสวรรค์ ทั้งสองถูกบังคับให้สนใจเพียงศัตรูตรงหน้า

‘ฉงฉี’ เทพอสูรผู้มีรูปลักษณ์ดุจดั่งพยัคฆ์ร้ายสยายปีกสีดำของมันบดบังผืนฟ้า

“กิเลนจันทร์แห่งหยินและหยาง สุดยอดสิ่งวิเศษมีชีวิตเช่นนี้คงจะเป็นของว่างที่มีฤทธิ์บำรุงเอาการทีเดียว”

ฉงฉีกล่าวด้วยเสียงแหบเครือราวกับคมมีดขูดขีดแผ่นศิลา มันอ้าปากกว้างจนมองเห็นคมเขี้ยวที่ซ้อนกันอยู่สองชั้น

“ตูม!!”

ลำแสงสีดำพุ่งออกมา โอรสกิเลนรีบเคลื่อนย้ายร่างในพริบตา หลบได้อย่างเฉียดฉิว เทียนหมิงยังคงรู้สึกถึงไอร้อนของลำแสงที่ตัดปาดใบหน้า เส้นผมปอยหนึ่งถูกตัดขาดเป็นเส้นตรงเรียบกริบ

ในจังหวะเดียวกันนั้นเองเทียนอ๋าวได้เหลียวมองไปทางลำแสง เส้นแสงสีดำตัดผ่านทุกสิ่งเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า

“พลังทำลายไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย”

ฉงฉีชะงักค้างครู่หนึ่งก่อนเอ่ย “ว่องไวไม่เลวทีเดียวเจ้าทารกน้อย”

มันโก่งคอเกร็งตัวเตรียมปล่อยลำแสงมารอีกรอบ

“หึ ลูกไม้เดิมๆ”

เทียนอ๋าวแสยะยิ้มทว่าเทียนหมิงกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด

“อย่าประมาท ทั้งที่ครั้งแรกพลาดแต่มันกลับใช้การโจมตีรูปแบบเดิมแสดงว่าครั้งที่สองอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่”

ฉงฉีรวบรวมพลังปราณมาไว้ที่ปาก ไอหมอกแห่งความมืดหมุนวนรวมตัวกันราวกับลูกบอล

“เหมือนมันกำลังสะสมพลังเลยนะเกอเกอ แต่ช้าแบบนี้ยังไงพวกเราก็หลบได้อยู่แล้ว”

น่าเสียดายที่ไม่มีสิ่งใดง่ายดั่งใจคิด ฉงฉีหรี่ตาลงอย่างรู้เท่าทันเทียนอ๋าว หนามแหลมกลางหลังของมันตั้งชันขึ้นก่อนพุ่งกระจายออกมารอบทิศ หนามขนาดเท่าท่อนซุงนับพันเส้นแปรเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นพยัคฆ์ติดปีกขนาดมหึมาพุ่งเข้าจู่โจมกิเลนทั้งสองอย่างรวดเร็ว

เทียนหมิงรวมพลังลมปราณเรียกกระบี่ธาตุแสงขึ้นมาตั้งรับไว้ได้ทัน ร่างแยกพยัคฆ์สีดำจำนวนนับไม่ถ้วนร้องคำรามอย่างบ้าคลั่งทั้งยังบินเข้ามาโจมตีไม่หยุด

เทียนอ๋าวบีบอัดพลังปราณเป็นกระบี่คู่แห่งความมืด กำหนดลมหายใจพร้อมตั้งท่าสืบเท้าย่อเข่า แขนขวาเหยียดตรง มือจับกระบี่เป็นแนวขวางกันไว้ข้างหน้า แขนซ้ายยกขึ้นด้านหลัง ข้อศอกงอตั้งฉาก ข้อมือมั่นคงพร้อมวางกระบี่พุ่งออก บังเกิดเป็นปราการไร้ช่องโหว่

กิเลนแห่งความมืดหมุนตัวเข้าฟาดฟัน กงเล็บสีนิลตะปบเข้าที่กลางหน้าผากทว่าเทียนอ๋าวเพียงฟาดกระบี่ผ่ากลางอุ้งเท้านั้น เลือดสีสดกระเซ็นมาเปรอะเปื้อนใบหน้า ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของพยัคฆ์ตามมา

“เฮอะ! พวกเดรัจฉาน”

เทียนอ๋าวเพียงแต่ยิ้มกว้างอย่างไม่แยแสสนใจ ฟาดกระบี่คู่ตัดศีรษะพยัคฆ์ร้ายสะบั้นขาดจากตัว พยัคฆ์จำแลงที่เหลือกลับไม่กลัวความตายพุ่งเข้าใส่กิเลนแห่งความมืดราวกับแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

ร่างอ่อนเยาว์ในชุดสีดำอาบย้อมไปด้วยเลือดสัตว์ร้าย ใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์ยิ้มแย้มอย่างเพลิดเพลินกับการฆ่าฟัน ดูราวกับเทพปีศาจจำแลงกายามากระนั้น

            ฝ่ายเทียนหมิงกลับต่อสู้โดยแตกต่างจากน้องชายอย่างสิ้นเชิง

กิเลนแห่งแสงกระโดดเหยียบเมฆา เคลื่อนตัวหลบคมเขี้ยวของฝูงพยัคฆ์สีนิลไปมา เมื่อเผชิญหน้า เทียนหมิงใช้สองมือจับกระบี่ตั้งฉากมาด้านหน้า ท่าร่างเข้มแข็งรัดกุม สองเท้ากระโดดเหยียบขาพยัคฆ์ที่วาดกรงเล็บลงมา แล้วจึงหมุนตัวส่งแรงจากเอวและไหล่สู่สองแขน

“ฉึก!!”

เห็นเพียงริ้วกระบี่สีเงินสายหนึ่งพุ่งแทงหน้าผากระหว่างนัยน์ตาสัตว์ป่า ปลิดชีวิตพยัคฆ์ทมิฬในกระบวนท่าเดียว

“อโหสิด้วย ในสนามรบหากปรานีกับศัตรูก็เท่ากับทำร้ายตนเอง”

เทียนหมิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเมตตา ใบหน้าสงบนิ่ง นัยน์ตาสีเงินหรี่ลงราวกับพระโพธิสัตว์ ทุกครั้งที่ร่างในชุดขาวสว่างของกิเลนแห่งแสงเคลื่อนไหว เหล่าพยัคฆ์จักถูกปลิดชีวิตในชั่วพริบตาแล้วร่วงหล่นลงจากฟากฟ้าราวกับใบไม้ปลิดปลิว

            รอบกายสองพี่น้องปรากฏเงากระบี่สีขาวและดำวาดเป็นเส้นสายงดงามในอากาศ หากนี่เป็นการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง สิบต่อหนึ่ง หรือกระทั่ง ร้อยต่อหนึ่ง กิเลนทั้งสองย่อมคว้าชัยมาได้ไม่ยาก

น่าเสียดายที่พยัคฆ์จำแลงเหล่านี้คือบริวารที่ไม่มีวันหมดของฉงฉี พวกมันที่ตายก็ตายไปแต่ที่เกิดใหม่กลับมีมากกว่า น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟใหญ่ ต่อสู้ได้ไม่นาน ด้วยจำนวนที่มากกว่าฝูงพยัคฆ์จึงเริ่มช่วงชิงโอกาส

เทียนหมิงโดนกรงเล็บอาบพิษร้ายตะปบเฉี่ยวแขน รอยแผลแสบร้อนด้วยพิษกรดเผา เมื่อเสียจังหวะจึงโดนกลุ้มรุมทุกทิศจนแทบไม่เห็นทางออก

“เกอเกอ!”

เทียนอ๋าวทะยานตัวเข้าไปช่วย เพลงกระบี่คู่ไขว้เป็นกากบาท มือซ้ายฟันตรง อีกมืองัดกระบี่ขึ้นขวา แล้วหมุนตัวฟันรอบวง พยัคฆ์โดยรอบถูกซัดจุดตายจนกระเด็นออกไปทันที แต่พยัคฆ์กลุ่มใหม่ก็เข้ามาแทนที่ไม่หยุด

“เทียนอ๋าวระวัง!”

เทียนอ๋าวไขว้กระบี่ป้องกันด้านหน้าแต่กลับถูกโจมตีจากมุมอับด้านหลัง พยัคฆ์จำแลงกัดเข้าที่หัวไหล่ คมเขี้ยวจมลึกจนมิด

“หนอย!”

กิเลนแห่งความมืดรีบแทงกระบี่เข้ากลางนัยน์ตาข้างหนึ่งของมัน เจ้าเสือร้ายร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมเผลอปล่อยปาก

เทียนหมิงไม่ปล่อยให้เสียโอกาส กระโดดเข้าแทงพยัคฆ์ตัวเดิม คมกระบี่นับสิบพุ่งรัวจนเห็นเป็นภาพติดตา กระแทกร่างพยัคฆ์สีดำจนลอยละลิ่วออก ปีกทั้งสองถูกตัดขาด เลือดจากบาดแผลทั่วร่างกระฉูดออกมาราวน้ำพุร้อยสาย

“แบบนี้ไม่ดีแน่” เทียนหมิงเผยสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อมองไปยังฝูงพยัคฆ์ที่ไม่มีวันหมด

“ชิ” เทียนอ๋าวคำรามขัดใจ มือหนึ่งห้ามเลือดพร้อมส่งพลังธาตุกำเนิดเข้ารักษาบาดแผลอย่างลวกๆ

“คึคึ ยังเร็วเกินไปที่จะกังวลเจ้ากิเลนตัวน้อย”

ฉงฉีเยาะเย้ย มันรวบรวมพลังสำเร็จแล้วในขณะที่กิเลนทั้งสองโดนเบี่ยงความสนใจอยู่

“รับมือ!”

ลำแสงสีดำคำรบที่สองพุ่งแผ่ออกมาจากปาก แสงแห่งการทำลายล้างแผ่กระจายจากจุดศูนย์กลางเป็นรูปพัด เข้าปะทะกิเลนทั้งสองทันที

เสียงระเบิดตูมดังสนั่นหวั่นไหว แม้กระทั่งพยัคฆ์จำแลงของฉงฉีเองก็ถูกทำลายไปไม่เหลือซาก

เมื่อลำแสงสีดำจางลง ฉงฉีก็อดไม่ได้ที่จะเพลิดเพลินไปกับภาพตรงหน้า

“สมแล้วที่ข้าคาดหวังไว้สูง”

ท้องฟ้าเวิ้งว้างปรากฏร่างโชกเลือดของกิเลนแห่งแสงอยู่ในข่ายมนต์อารักษ์แปดทิศ แม้พลังหยางขาวสว่างจะทิ่มแทงนัยน์ตาจนต้องหรี่ลง ทว่ากลิ่นคาวเลือดของกิเลนสัตว์เทพผู้บริสุทธิ์นั้นหอมหวนชวนให้ลิ้มลองไม่น้อย

ในขณะที่ฉงฉีกำลังเผอเรอไปกับเหยื่อที่น่าเย้ายวน พลันมันก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

“แล้วกิเลนแห่งความมืดเล่า!?”

ไม่ทันขาดคำ ประกายแสงสีดำสายหนึ่งก็พุ่งผ่าลงมาจากเบื้องบน เย่วเทียนอ๋าวทะยานตัวลงมาในแนวดิ่งราวกับลูกศร กระบี่คู่ประกบแน่นราวกับหอก

“เจ้าเสือตะกละ ถ้าอยากลิ้มรสกิเลนนักล่ะก็ ลองนี่ดู!”

อาศัยจังหวะที่ฉงฉีเงยหน้า เทียนอ๋าวพุ่งร่างผ่านคมเขี้ยวสองชั้นเข้าสู่ภายในปากพยัคฆ์ร้าย กระบี่คู่ปักลงบนลิ้นของมันแม่นยำ เทียนอ๋าวอัดพลังปราณแห่งความมืดจนล้นปรี่ ข้อมือบิดกระบี่แล้วกระชากแขนทั้งสองออกเป็นเส้นตรง

“อ้ากกก”

ฉงฉีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ลิ้นของมันถูกกิเลนแห่งความมืดตัดขาดเป็นสองส่วน รสชาติเลือดตนเองไหลกลบปาก มันบดเขี้ยวลงทันทีเพื่อกัดเคี้ยวศัตรู ทว่า’เหยื่อ’ในปากกลับไม่สิ้นฤทธิ์ ร่างในชุดดำแทงกระบี่คู่ขึ้นด้านบน ค้ำยันไม่ให้ถูกกัดขยี้ จากนั้นจึงโถมร่างมาด้านหน้าจนสุดแรง กระบี่ตัดผ่านเนื้อไร้ปรานี

“อั้ก!” รอยแผลเหวอะหวะสร้างความเจ็บปวดเหลือแสน

“โฮกกก!” ฉงฉีคำรามก้องจนอากาศสะเทือน คลื่นเสียงผลักเทียนอ๋าวออกมาทันที

            กิเลนแห่งความมืดรีบกระโจนเข้าหาพี่ชาย

“เกอเกอเป็นอย่างไรบ้าง ดีที่ท่านไหวตัวทันจนเรามีโอกาสโต้กลับเช่นนี้”

เทียนหมิงเพียงพยักหน้า ข่ายมนต์กำลังทำหน้าที่ปกป้องไปพร้อมกับการรักษา เลือดสายหนึ่งไหลย้อมมุมปากแต่กิเลนแห่งแสงกลับมิได้สนใจด้วยกำลังนึกทบทวน

ราชันกิเลนเคยเอ่ยชื่นชมในความใส่ใจเรียนรู้ของบุตรชายคนโตอย่างยิ่งยวด ด้วยความภาคภูมิใจและความรักที่มีต่อบิดา ด้วยไม่อยากทำสิ่งใดให้เป็นที่ผิดหวัง เย่วเทียนหมิงจึงตั้งใจศึกษาสรรพวิชาด้วยความกระตือรือร้นตลอดมา เทียนหมิงรู้สึกขอบคุณบิดาจากก้นบึ้งของหัวใจที่ได้ปลูกฝังนิสัยนี้ให้แก่ตน

ข่ายมนต์อารักษ์แปดทิศคืออาคมชั้นสูงแห่งแดนมนุษย์ที่กิเลนแห่งแสงได้ร่ำเรียนมาระหว่างพำนักอยู่ในพระราชวังหลวงแห่งฉางอันเทียนโกว โดยต้องยกความดีให้แก่เทพพิทักษ์ปัญญาเยี่ยเย่ยิงที่คอยดูแลแนะนำทั้งยังช่วยฝึกสอนเคล็ดลับตำราในหอสมุดหลวงโดยไม่มีปิดบัง เขายังจำคำสอนของเย่ยิงได้ดี

“ด้วยพลังฝีมือของท่านในเวลานี้ คงสามารถใช้ข่ายมนต์อารักษ์ปกปักตนเองหรือผู้อื่นได้ครั้งละคนเท่านั้น เพราะฉะนั้นโปรดเลือกโดยใคร่ครวญให้ดี”

ในชั่วพริบตาแห่งความเป็นความตายนั้นเอง เทียนหมิงร่ายข่ายมนต์ล้อมรอบเทียนอ๋าวพร้อมส่งน้องชายออกจากรัศมีการทำลาย ในขณะที่ยอมเสียสละป้องกันตนเองทีหลัง ผลลัพธ์จึงออกมาอย่างที่เห็น

            ฉงฉีร้องอย่างโกรธแค้น บาดแผลของมันรุนแรงจนไม่สามารถรวบรวมพลังปราณเพื่อยิงลำแสงทำลายได้อีก แต่ใช่ว่าพยัคฆ์บรรพกาลจะสิ้นฤทธิ์ มันสะบัดหนามแหลมคมออกมาไม่หยุดอย่างบ้าคลั่ง น่าแปลกใจที่หนามนั้นมิได้แปรเปลี่ยนเป็นพยัคฆ์จำแลงอีกต่อไป

เทียนอ๋าวกระโดดหลบหลีกพร้อมกับเพ่งสมาธิไปที่นัยน์ตา ใช้เนตรจิตจับการเคลื่อนไหวของพลังปราณในร่างฉงฉี ไอมารวิ่งวนจากทั่วร่างสู่ปลายหางด้วยความเร็วอันน่าตระหนก พลันขนสีดำบนหางของมันก็ตั้งชันจนกลายเป็นหนามแหลมคม หางทั้งเส้นเรืองแสงราวกับเหล็กร้อนแดงจ้า

“ดูซิว่าข่ายมนต์ของเจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหน”

ฉงฉีเค้นคำพูดทั้งที่เลือดกบปาก หางที่ตวัดไปมาราวกับแส้ฟาดลงสู่เทียนหมิงทันที ในชั่วขณะที่จะกระทบ เทียนอ๋าวก็พุ่งตัวจากด้านล่างขึ้นมาปะทะ ข้อมือจับกระบี่คว่ำลง ข้อศอกตั้งฉาก แล้วจึงใช้สองแขนเทินกระบี่เป็นโล่รูปกากบาท

แม้จะต้านไว้ได้แต่หางนั้นก็ฟาดลงมาไม่หยุด แขนทั้งคู่ของเทียนอ๋าวมีแต่รอยถูกเผาไหม้ หนามแหลมละเอียดปักแทงทั่วร่าง เทียนหมิงจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความพิโรธ ในใจพยายามคิดหาหนทางเอาชนะ

“เทียนอ๋าวเชื่อใจเกอเกอใช่ไหม?”

เทียนหมิงร้องตะโกนก่อนปลดข่ายมนต์อารักษ์แปดทิศพร้อมทะยานร่างขึ้นสูง

“ต้านฉงฉีไว้แล้วเกอเกอจะกลับมาช่วยเจ้า”

เทียนอ๋าวเพียงยิ้มน้อยๆเป็นคำตอบแล้วพยักหน้า เทียนหมิงจึงพุ่งตัวหายลับไปด้านบนทันที

“โดนทิ้งแล้วรึเจ้าหนูน้อย”

ด้วยความที่จ้าวพยัคฆ์กำลังโกรธแค้นกิเลนแห่งความมืดมากกว่ามันจึงไม่คิดไล่ตามกิเลนแห่งแสงไป

“กินเจ้าก่อนแล้วค่อยกินพี่เจ้าก็ยังไม่สาย”

มันกระพือปีกจนเกิดวงล้อมพายุหมุนวนกักเทียนอ๋าวไว้ภายใน

กำแพงลมดีดสะท้อนร่างในชุดสีดำไปมา หางที่ดูราวกับแส้เหล็กเผาไฟตวัดฟาดจากทุกทิศไม่หยุด ทุกครั้งฝากเป็นรอยแผลฉกรรจ์

‘มองตามไม่ทัน ชิ ฉงฉีร้ายกาจขนาดนี้เลยรึนี่’

ยิ่งสู้เทียนอ๋าวก็ยิ่งอ่อนแรง พลังปราณธาตุกำเนิดถูกรีดเร้นออกมาตั้งรับรักษาบาดแผลจนเจียนจะหมด

ในที่สุดฉงฉีก็เลิกเล่นกับเหยื่อ มันฟาดศีรษะเทียนอ๋าวจนหน้าหัน กระบี่ที่ยกขึ้นกันหักเป็นสองส่วน แล้วจึงอาศัยจังหวะที่ชะงักเพียงชั่วอึดใจ ม้วนหางรัดพันเทียนอ๋าวไปทั้งร่าง

เทียนอ๋าวอยู่ในสภาพเหมือนถูกบีบ แขนทั้งสองถูกกดแน่นลงแนบลำตัว ได้ยินเสียงกระดูกตนเองลั่นเปรี๊ยะราวกับจะแตก เลือดสีแดงไหลย้อมจากหน้าผากสู่แก้มจนต้องหลับตาลงข้างหนึ่ง

เมื่อรู้สึกตัวอีกทีภาพเบื้องล่างคือคมเขี้ยวสองชั้นของฉงฉี ในปากของมันกลบย้อมไปด้วยทะเลเลือด กลิ่นสนิมเหล็กคละคลุ้งจนแสบจมูก ประกายไหววูบจากเขี้ยวคมดูราวกับอัญมณีสีดำ

“เกอเกอ…”

เทียนอ๋าวร้องเรียกเบาๆในขณะที่กำลังจะถูกกินทั้งเป็น

            ย้อนกลับมายังเวลาที่เทียนหมิงทะยานตัวขึ้นสูง สูงขึ้นไปสุดขอบฟ้าจนมองเห็นร่างมหึมาของฉงฉีเล็กลงไปถนัดตา ด้านบนแผ่นหลังคือเมฆฝนที่เกิดจากอาเพทร้ายไอมาร สายฟ้าแล่นแปลบปลาบปรากฏเป็นประกายสีเงินแซมเทาสว่างวาบๆไปทั่วผืนเมฆ ละอองฝนกระจายบางเบา

“ต้องสูงกว่านี้สินะถึงจะเห็นดวงอาทิตย์”

เทียนหมิงปล่อยตัวขึ้นตามแรงลมราวกับว่าวขาดสาย ร่างกายแทรกผ่านปุยเมฆ อัสนีสวรรค์ฟาดผ่าจนเลือดเดือดระอุ ทรมานถึงขั้นไม่อาจบรรยาย สุดท้ายจึงสามารถผ่านทะลุไปถึงดวงตะวัน

กิเลนแห่งแสงนึกทบทวนคุณสมบัติของข่ายมนต์อารักษ์แปดทิศ

‘ปกป้องคือหัวใจสำคัญ อาคมจะสร้างกำแพงสะบั้นมิติคั่นขวางระหว่างผู้ใช้และปัจจัยภายนอก ไม่มีสิ่งใดสามารถกล้ำกรายหรือเล็ดลอดออกไปได้ ถ้าเช่นนั้นหากลองพลิกแพลงเพื่อใช้กักขังล่ะ?’

เทียนหมิงร่ายข่ายมนต์โดยใช้พลังปราณทั้งหมดที่เหลืออยู่ ร่างกายจึงรีบดูดซับพลังทดแทนไม่หยุด กิเลนแห่งแสงมีหยางเป็นธาตุกำเนิด หยางที่ก่อเกิดจากดวงตะวัน

อนุญาตให้พลังสว่างผ่านเข้ามาแล้วกักมันไว้ในข่ายมนต์ พลังที่ไร้ทางออกจึงถูกรวบรวมดูดกลืนมาเป็นของตน เมื่อเทียนหมิงรู้สึกได้ถึงพลังที่เต็มเปี่ยมจนล้นปรี่จึงรีบทะยานร่างกลับลงมาด้านล่างทันที

และนั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉงฉีกำลังจะกัดกินเทียนอ๋าว

            เทียนหมิงไม่อาจอธิบายความรู้สึกไหววูบเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกแผ่วเบาของน้องชาย พลังหยางในข่ายมนต์ถูกบีบอัดจนทั่วร่างสว่างไสว กระบี่แห่งแสงปรากฏขึ้นในมือ โดยไม่รอช้าเทียนหมิงถ่ายพลังทั้งหมดลงสู่กระบี่ พุ่งแทงตราประทับคงถงบนหน้าผากฉงฉีทันที

            “อ้ากกก” ฉงฉีกรีดร้อง มันเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งใดจนเผลอคลายหางปล่อยร่างเทียนอ๋าว

เทียนหมิงรีบกระโจนเข้ารับตัวน้องชาย สีหน้ากังวลอย่างที่สุด “เทียนอ๋าว เทียนอ๋าว”

            “อา เกอเกอข้านี่ไม่เอาไหนจริงๆ” เทียนอ๋าวที่ถูกพยุงอยู่ในอ้อมแขนเอ่ยเบาๆ

“ไม่ เป็นเกอเกอที่ไม่ดีเอง” เทียนหมิงเม้มปากแน่น พยักพเยิดไปทางฉงฉี

“เพราะเกอเกอไม่ยอมตัดสินใจให้เด็ดขาดแต่แรก”

            เทียนอ๋าวเผยสีหน้างุนงงแล้วจึงเหลียวมองตามสายตาพี่ชาย ตราประทับคงถงบนหน้าผากฉงฉีมีรอยแตกร้าว อักขระสีแดงแปรเปลี่ยนเป็นสายฟ้าไหลวนออกมาไม่หยุด

            “ตราประทับคือแหล่งพลังของฉงฉี ถ้าทำลายมันเราก็มีโอกาสชนะ แต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วก็เท่ากับว่าความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาต้องสูญเปล่าสินะเกอเกอ”

            “ไม่หรอก แบบนี้แหละดีแล้ว ของวิเศษอย่างไรก็หาใหม่ได้ เกอเกอจะไม่ยอมให้เทียนอ๋าวต้องบาดเจ็บมากไปกว่านี้อีกแล้ว”

เทียนหมิงเอ่ยด้วยสีหน้ามุ่งมั่นจนน่ากลัว

            สายฟ้าสีแดงยังคงทะลักไหลออกมาจากตราประทับคงถงราวกับไม่มีวันสิ้นสุด

นัยน์ตาของฉงฉีเบิกกว้างอย่างตกใจสุดแสน รู้สึกได้ถึงพลังที่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น

“ไม่.. ไม่ ถ้าเป็นแบบนี้ข้าต้องถูกผนึกไว้อีกครั้งเป็นแน่ ข้าไม่ยอม.. ข้าไม่ยอมให้จบแบบนี้!”

มันตะโกนก้อง นึกแค้นใจที่ประมาทจนถูกกิเลนแห่งแสงโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ก็อับจนหนทางอย่างที่สุด พลังที่เหนี่ยวรั้งมันไว้ในพิภพนี้กำลังจะหมดไป

            “จบซะทีสินะ ถึงเราจะกำจัดมันไม่ได้แต่เราก็ส่งมันกลับสู่ผนึกบรรพกาลได้”

เทียนอ๋าวคล้ายจะถาม เทียนหมิงจึงพยักหน้ารับเป็นคำตอบ

น่าเสียดายที่ใดใดในโลกนี้ล้วนไม่เป็นไปดั่งใจคาดหวัง...

            “หึหึ โอรสกิเลนช่างไร้เดียงสาเสียจริง คิดว่าเรื่องนี้มาถึงจุดจบทั้งที่ความสนุกพึ่งจะเริ่มต้น”

          เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างไร้น้ำใจ เงาร่างของเฮ่อเหลียนหย่งไท่ปรากฏอยู่เหนือฉงฉี แม้รูปโฉมจะเปี่ยมเสน่ห์ราวกับเทพเซียนสวรรค์ แต่ทว่าความงดงามเหล่านั้นกลับไม่สามารถโดดเด่นเหนือประกายดูแคลนเย็นชาในแววตาสีดำเหลือบน้ำเงินล้ำลึกคู่นั้นได้

--------------------------------------------------

A/N เหตุการณ์ในบ้านเมืองตอนนี้ชวนหดหู่เหลือเกิน ฟาราหยุดอยู่บ้านแต่ก็ไม่มีอารมณ์แต่งนิยายเลยค่ะ >.< แต่ละข่าวฟังแล้วส่ายหน้า อยากให้เรื่องสงบเร็วๆจัง ขอไว้อาลัยและขอบคุณเจ้าหน้าที่ นักข่าว และประชาชนทุกคน

พูดถึงเรื่องนิยายบ้าง ตอนนี้ยาว 120%ทีเดียว แฟนๆหมิงอ๋าวได้อ่านกันไปเต็มๆ ฟาราพยายามเขียนฉากต่อสู้ให้ดูมีมิติ ตื่นเต้นเร้าใจ(ละมั้ง) ก็หวังว่าจะชอบกันค่ะ

ที่วางไว้คงจะอีก 2-3ตอนจบภาคเด็กค่ะ ไม่เกินนั้น ส่วนใครที่อยากรู้ว่าท่านหย่งไท่เค้าโผล่มาทำอะไร ตอนหน้าเฉลย 555 แต่ดูๆแล้วไม่น่าจะมาช่วยหรอกเนอะ หุหุ